“โธ่เอ้ย”

โซเฟียถอนหายใจยาว และนั่งอยู่บนเก้าอี้

แม้ว่าเธอจะเคยได้ยินว่าราชาในอนาคตนั้นทั้งดุร้ายและมีจิตใจดี แต่สำหรับโซเฟีย เด็กคนนั้นเป็นเพียงเด็กที่น่าสงสารและหวาดกลัว

เธอคงไม่ได้อายุมากนักแม้กระทั่งก่อนการเปลี่ยนร่าง

การเห็นเด็กไร้บ้านพเนจรแบบนี้ เอนเซียและอาร์โก้อาจเข้าใจผิด

เป็นความผิดพลาดที่มีแต่มนุษย์สัตว์ที่ตัดสินทุกอย่างด้วยพลังเท่านั้นจะทำได้

‘ตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี…’

เด็กที่ขี้อายไม่เหมาะกับภาพลักษณ์ของราชามนุษย์สัตว์

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตาม ‘มาตรฐานของมนุษย์สัตว์’

อย่างไรก็ตาม โซเฟียซึ่งเป็นที่รู้จักว่าเป็นของแปลกในหมู่เผ่าของเธอ เธอไม่ได้รู้สึกไม่ชอบเด็กคนนี้

เธอให้ความสำคัญกับราชาที่ฉลาดมากกว่าราชาที่ทรงพลัง

ด้วยความอ่อนโยนตามนิสัยของเด็กคนนั้น หากได้รับการแนะนำที่เหมาะสม เธออาจกลายเป็นผู้ปกครองที่เปี่ยมด้วยความเมตตา

ด้วยจิตใจและร่างกายที่ถูกพัฒนาขึ้นจากพร เธอคงจะซึมซับทุกสิ่งที่ได้รับการสอนได้อย่างแน่นอน

โซเฟียตัดสินใจที่จะใช้สถานการณ์นี้ให้ดีที่สุดและอบรมเด็กคนนี้ให้เป็นราชาที่ดี

‘โล่งใจที่เธออยู่ภายใต้การปกป้องของกิลด์ยอมยอง…’

แม้จะรู้สึกขอบคุณที่กิลด์ยอมยองปกป้องราชาในอนาคต แต่ทำไมถึงปล่อยให้เด็กอาศัยอยู่นอกอาคาร?

เป็นการฝึกฝนความดุร้ายของมนุษย์สัตว์งั้นเหรอ?

เมื่อไม่สามารถเข้าใจเหตุผล เธอก็เริ่มไม่พอใจ

กิลด์ดูเหมือนจะใจร้ายและละเลยผู้รับพรอันล้ำค่า

“กิลด์ยอมยองช่างขาดความเมตตาจริงๆ”

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ…?”

“การปฏิบัติต่อราชาในอนาคตผู้ที่ได้รับพรแบบนี้…!”

ก่อนที่โซเฟียจะพูดจบ ยอรึมที่ปรากฏตัวขึ้นจากไหนไม่รู้ก็เข้ามาปิดปากเธอ

มือเล็ก ๆ ของโซเฟียแกว่งไปมาอย่างแรง

“น้องปลาวาฬ พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?”

“อื้มม อื้มม!”

โซเฟียที่ตกใจจากการถูกรบกวนกระทันหัน ก็แกว่งไม้เท้าใส่ยอรึม แต่กลับไม่โดนเลยสักครั้ง

ยอรึมหลบด้วยการเคลื่อนไหวที่ราวกับเวทมนตร์

เมื่อเห็นเช่นนั้น คยออุลก็คิดในใจว่าไม่ใช่วาฬ ฉลามต่างหาก

“คยออุล พี่จะไปคุยกับน้องปลาวาฬสักแป๊บหนึ่งแล้วจะกลับมานะ โอเคไหม?”

“โอเค…”

ยอรึมอุ้มโซเฟียออกไปจากตรงเต็นท์ไกล ๆ

แม้จะอยู่ไกลจากเต็นท์ของคยออุล ยอรึมก็ยังพูดออกไปเบา ๆ เพื่อความแน่ใจ

“คยออุล ได้ยินเสียงของพี่ไหม?”

เมื่อได้ยินเสียงแผ่ว ๆ คยออุลพยักหน้าจากระยะไกล

การได้ยินของเธอดีขึ้นขนาดไหนกันนะ?

เพราะไม่อยากให้คยออุลรู้เรื่องพร ยอรึมจึงวิ่งไปให้ไกลยิ่งขึ้น

ไปยังที่ที่คยออุลจะไม่มีทางได้ยิน

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

‘เอาหม้อวางตรงนี้ละกัน…’

ในขณะที่อยู่คนเดียวในเต็นท์และจัดของอยู่ คยออุลก็นึกถึงปลาตัวเล็กที่เธอนำมาจากหุบเขา

เธอเก็บมาบางตัวเพื่อเอามาเลี้ยงในบ่อ เธอสงสัยว่ามันจะยังมีชีวิตอยู่ไหม

ทันทีที่เธอเดินไปที่ถังที่มีปลาอยู่ เด็กสาวสองคนก็เดินเข้ามาจากระยะไกล

“กิลด์ยอมยองนี่ไม่ให้เกียรติผู้สูงอายุเลยเหรอ…?”

เด็กสาวที่มีหางฉลามบ่นพลางเผยฟันแหลมคมของเธอ

ยอรึมขยับตัวอย่างเก้อเขินข้าง ๆ เธอ

“ขอโทษค่ะ… ฉันไม่รู้เลยว่าคุณสูงอายุขนาดนี้…”

“โอ้ ที่รัก กระดูกของฉันช่างแย่เหลือเกิน”

ตุ้บ ตุ้บ

เด็กสาวฉลามตบที่เอวของเธอแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน

ดูจากการกระทำและวิธีพูดของเธอ เธออาจจะอายุมากกว่าที่ฉันคิดไว้มาก

เธออายุเท่าไหร่กันแน่ถึงทำตัวเหมือนคนแก่?

ด้วยความสงสัย ฉันตัดสินใจถามตรง ๆ

“คุณยาย คุณอายุเท่าไหร่?”

“…อย่ามาเรียกฉันว่ายาย”

“เอ๋?”

เธอเพิ่งเรียกตัวเองว่าเป็นผู้อาวุโสไม่ใช่เหรอ?

ฉันงุนงงจนเอียงหัว ขณะที่เด็กสาวฉลามนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมพิงไม้เท้าของเธอ

“ฉันอาจจะดูเป็นแบบนั้น แต่ฉันไม่ได้แก่มากขนาดนั้น”

“แต่คุณใช้ไม้เท้าเดินนะ”

“เพราะฉันเป็นสิ่งมีชีวิตจากน้ำ พออยู่บนบกก็เลยอ่อนแอ”

อ๋อ แบบนี้นี่เอง

มันเหมือนกับที่มนุษย์อ่อนแอตอนที่ในน้ำ

ฉันกังวลเกี่ยวกับสภาพของเธอจึงชี้ไปที่บ่อใกล้ๆ

“คุณอยากไปพักในบ่อนั่นไหม?”

“ไม่ ฉันเกลียดน้ำ”

ฉลามที่เกลียดน้ำ แปลกมากชะมัดเลย

แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเธอ

สิ่งสำคัญตอนนี้คือเหตุผลที่มนุษย์สัตว์มายืนอยู่ตรงนี้เพื่อหาฉัน

“คุณมาที่นี่ทำไม?”

“…ฉันมาที่นี่เพื่อสอนพื้นฐานให้เธอ เพราะตอนนี้เธอกลายเป็นมนุษย์สัตว์แล้ว”

โซเฟียเหลือบมองยอรึมขณะที่เธอพูด

หลังจากส่งสัญญาณกันแบบเงียบ ๆ ยอรึมก็พยักหน้าเบา ๆ

“มีอะไรพิเศษที่ฉันต้องเรียนรู้ไหม?”

“มีเยอะเลย มนุษย์สัตว์มีวิธีใช้มานาไม่เหมือนมนุษย์”

“อ๋อ มานา…”

ฉันวางแผนจะปฏิเสธสิ่งแปลก ๆ

แต่การเรียนรู้เกี่ยวกับมานามันยากที่จะปฏิเสธ

มานาเป็นสิ่งเดียวที่อาจเปลี่ยนชีวิตของฉันได้

ฉันตกลงรับการสอนของเธออย่างไม่เต็มใจ

แต่ก่อนอื่น ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัยจริงๆ

“คือว่า มนุษย์สัตว์คืออะไรกันแน่?”

“…เธอไม่รู้ว่ามนุษย์สัตว์คืออะไรงั้นเหรอ?”

“ใช่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยเห็นมนุษย์สัตว์”

คำตอบของฉันแปลกหรือเปล่านะ?

เด็กสาวทั้งสองกระพริบตาพร้อมกัน

“เธอใช้ชีวิตมายังไงถึงไม่รู้จักเผ่าสัตว์?”

“ขอโทษ ฉันอยู่ในภูเขาเกือบตลอด…”

ฉันไม่เคยเห็นมนุษย์สัตย์เลยในช่วงแปดปีที่ฉันมีชีวิตอยู่

บางทีมนุษย์สัตว์อาจจะพบได้บ่อยในโลกนี้กว่าที่ฉันคิด

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ แค่รู้ตอนนี้ก็พอแล้ว”

อะแฮ่ม

เด็กสาวฉลามกระแอมและวาดวงกลมด้วยปลายไม้เท้าของเธอ

จากนั้นเธอก็พูดสิ่งที่น่าตกใจออกมา

“เผ่ามนุษย์สัตว์ของเรามาจากเกต เราเป็นสิ่งมีชีวิตจากอีกมิติหนึ่ง”

“เกต? นั่นเป็นทางที่มอนสเตอร์ใช้ออกมาไม่ใช่เหรอ?”

เหตุผลที่มอนสเตอร์ปรากฏตัวไม่หยุดในพื้นที่ล่ามือใหม่

เพราะพวกมันผ่านเกตเข้ามาอยู่ตลอด

แต่ความจริงที่ว่ามนุษย์สัตย์นั้นผ่านเกตมาช่างน่าตกใจ จนทำให้ฉันอ้าปากค้าง

มันทำให้เกิดความเป็นไปได้ว่าฉันอาจกลับไปยังโลกเดิมของฉันผ่านทางเกตได้

“ฉันสามารถเข้าไปในเกตได้หรือเปล่า?”

“มันเป็นไปได้ แต่เธอต้องพัฒนาทักษะของเธอก่อน”

“จริงด้วย…! มันเป็นดันเจี้ยนที่มีมอนสเตอร์อยู่นี่นา…!”

“ใช่ ระวังให้ดี ถ้าเธอเคลียร์ดันเจี้ยนไม่ได้ เธอก็จะติดอยู่ในโลกนั้นตลอดไป”

ติดอยู่ตลอดไป

คำพูดนั้นทำให้ฉันตระหนักถึงบางสิ่ง

มนุษย์สัตว์ติดอยู่ในดันเจี้ยนที่เรียกว่าโลก

และบางที ฉันอาจติดอยู่ในสถานการณ์คล้ายกัน

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ฉันอาจกลับบ้านได้

เพียงแค่ความหวังเล็ก ๆ นั้น ก็ทำให้หางของฉันแกว่งไปมา

มันทำให้การทำความสะอาดบ้านที่น่าเบื่อดูง่ายขึ้น

‘ฉันสามารถกลับไปยังโลกเดิมได้โดยการเคลียร์ดันเจี้ยนใช่ไหม?’

ฉันมองเห็นความหวังเล็ก ๆ ที่จะกลับบ้าน

ฉันนั่งอยู่ที่ด้านนอกเต็นท์พร้อมเทปและสร้อยโลหะ ฉันตั้งใจที่จะทำสร้อยคอจากหินมานาของก็อบลินที่ฉันได้มาจากพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ของมือใหม่อย่างมีความสุขที่ไม่ได้รู้สึกมานาน

แซ่ก—

ฉันฉีกเทปออกมายาว ๆ และใช้มันติดหินมานาและสร้อยคอเข้าด้วยกันอย่างลวก ๆ

มันดูไม่เรียบร้อย แต่ฉันก็ไม่สนใจ เพราะมันทำให้ฉันพอใจ

“คยออุล กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

“ฉันกำลังทำสร้อยคอ นี่เป็นหินมานาชิ้นแรกที่ฉันได้มา ฉันอยากเก็บมันไว้เป็นที่ระลึก”

“อืม… ขอดูหน่อยได้ไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นยื่นมือมาหาฉัน

ฉันคิดว่าเธอคงไม่ขโมยอะไรที่เล็กน้อยอย่างหินมานาของก๊อบลิน ฉันจึงส่งให้เธอโดยที่ไม่ได้สงสัยอะไร

“คุณจะทำอะไรเหรอ?”

“พี่จะติดมันให้สวยขึ้น”

ต๊อก ต๊อก—

ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นแตะหินมานา ก็มีพลังความร้อนแผ่ออกมาจากปลายนิ้วมือของเธอ

ส่วนหนึ่งของหินมานาหลอมละลายจากความร้อน

‘ว้าว’

ส่วนที่หลอมละลายของหินมานายึดติดกับสร้อยโลหะราวกับเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

“คุณทำอย่างนั้นได้ยังไง?”

“พี่ใช้พลังงานที่อยู่ในหินมานา คยออุลเองก็ทำได้เหมือนกัน”

พูดจบ เด็กสาวก็เป่าเบา ๆ บนหินมานาที่ยังร้อนอยู่

และในตอนนั้นเอง เด็กสาวฉลามก็เดินออกมาจากเต็นท์พร้อมถังที่มีปลาซิวอยู่

“ปลาพวกนี้คืออะไร? พวกมันกำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่”

“อ๊ะ! ปลาตัวซิวของฉัน!”

ฉันยุ่งมากจนลืมพวกมันไปเสียสนิท

ฉันรีบวิ่งไปหาเด็กสาวฉลามด้วยความตื่นตระหนก

“เธอเอาพวกมันมาเลี้ยงเหรอ?”

“ใช่ ฉันตั้งใจจะเลี้ยงพวกมันในบ่อแล้วค่อยจับมากิน”

“อ่า… ป่าเถื่อนจริง ๆ เลย”

เธอพูดว่า ‘ป่าเถื่อน’

นั่นเป็นคำติดปากของเผ่ามนุษย์สัตว์เหรอ?

แม้ว่าฉันจะมีคำถามมากมาย แต่ฉันตัดสินใจปล่อยปลาตัวเล็ก ๆ ลงบ่อก่อน

“ฉันเอาปลาซิวพวกนี้ไปปล่อยได้หรือยัง?”

“ได้แล้วละ อุปกรณ์พร้อมแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ย้ายปลาเข้าบ่อ”

“โอเค…!”

บ่อปลาที่มีปลาหลากหลายสายพันธุ์ให้ตก

แค่จินตนาการถึงมัน หางของฉันก็แกว่งไปมาอย่างควบคุมไม่ได้

ฉันรู้สึกปลื้มปิติ ขณะที่แบกถังไปยังบ่อ

“ให้ตายสิ เด็กคนนั้นเป็นมนุษย์สัตว์แบบไหนกัน?”

“ใครจะไปรู้…?”

ฉันรู้สึกถึงสายตาของผู้คนที่เดินเล่นใกล้บ่อปลา

มันน่ากลัวเล็กน้อย แต่ที่นี่คือลานหน้าบ้านของฉันแล้ว

ในฐานะคนที่จ่ายค่าที่พักแล้ว ฉันตัดสินใจแสดงความมั่นใจออกมา

‘ยังไงซะ ฉันก็เป็นผู้ดูแลบ่อปลาแห่งนี้นี่นา’

ซ่า ซ่า ซ่า—

ขณะที่ฉันปล่อยปลาตัวเล็ก ๆ ออกจากถังลงในบ่อ พวกมันนับสิบกระจายไปทั่ว

ในเวลาไม่นาน พวกมันจะเพิ่มจำนวนเป็นร้อยหรือแม้แต่พันตัว

ขณะที่ฉันจมอยู่กับความคิดอันน่ารื่นรมย์นี้ ฉันก็หันกลับมาและสบตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งพักอยู่บนเก้าอี้

เธอค้างอยู่ในท่ากัดแซนด์วิช และฉันก็ยืนนิ่งเป็นหินตรงหน้าเธอเช่นกัน

เธอคือผู้หญิงใจร้ายที่เคยหัวเราะเยาะฉันตอนที่ฉันโดนกระต่ายเขาไล่ล่า

“อา”

ฉันถอยหลังออกไปโดยสัญชาตญาณทันทีที่เห็นผู้หญิงคนนั้น

โดยที่ลืมไปสนิทเลยว่ามีบ่อน้ำอยู่ข้างหลังฉัน