ฉันวิ่งไปที่พื้นที่ล่ามอนสเตอร์แบบไม่หยุดพัก

แม้จะวิ่งมา 20 นาทีแล้ว ฉันก็ไม่ได้หอบจนเหมือนจะตาย

หรือว่าความอึดทางกายภาพของฉันพัฒนาขึ้นแล้ว?

ขณะที่ฉันแตะบริเวณหน้าอกเพื่อพักผ่อน ก็มีสามร่างที่คุ้นเคยเดินเข้ามาหาจากด้านหลัง

“ออกมาล่าสัตว์ตั้งแต่เช้าเลยสินะคะ”

“ท่านอยากเห็นเลือดใช่ไหมครับ!”

“เล…เลือด? ไม่ใช่อย่างนั้น…”

พวกเขาตั้งใจพูดแบบนั้นใช่ไหม?

หรือพวกเขาแค่ไม่เข้าใจจริง ๆ?

ไม่ว่าจะกรณีใด พวกเขาก็ไม่ปกติอย่างแน่นอน

ฉันตัดสินใจที่จะเพิกเฉยและตั้งสมาธิไปที่การล่ากระต่ายมีเขาแทน

ขณะที่ฉันล้วงหนังสติ๊กในกระเป๋า ผู้หญิงหมาป่าก็ยื่นคันธนูจากหลังของเธอให้ฉัน

“ท่านคยออุล ใช้สิ่งนี้เถอะค่ะ นี่คือธนูที่ปรับให้เหมาะกับร่างกายที่ยังเด็กของท่าน”

“อ-อันนี้เหรอ…?”

“ค่ะ หนังสติ๊กเป็นอาวุธที่ดี แต่เบาเกินไป มันไม่อาจเทียบได้กับพลังทำลายของธนู”

ธนู

ฉันไม่อยากรับอะไรจากพวกเขา แต่ก็ปฏิเสธได้ไม่ง่ายเช่นกัน

ฉันไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้ใช้ศาสตราวุธที่เหมาะสม

“ถ้างั้น ฉันลองยิงสักครั้งได้ไหม…?”

ฉันพยักหน้า ไม่สามารถปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขาได้

ผู้หญิงหมาป่าจึงยื่นธนูให้ฉัน

“นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านใช้ธนูหรือเปล่าคะ?”

“ใช่…”

“ถ้างั้น ฉันจะแสดงวิธีจัดท่าทางให้ท่านดูค่ะ”

ผู้หญิงหมาป่าเข้ามาใกล้ฉัน

การสอนฉันจำเป็นต้องมีการสัมผัสทางกายภาพ

เธอจับมือฉันเพื่อช่วยใส่ลูกธนู และลูบหลังกับท้องของฉันเพื่อปรับท่าทาง

เพียงแค่นั้น ก็เริ่มทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง

ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ฉันไม่ชอบเลยแต่กลับรู้สึกดี

ฉันพยายามกลั้นยิ้มและสังเกตเห็นกระต่ายมีเขากระโดดอยู่ในทุ่งหญ้าห่างออกไป

“ฉันยิงตัวนั้นได้ไหม…?”

“ค่ะ ถ้าท่านทำตามที่ฉันสอน ท่านจะยิงโดนแน่นอนค่ะ”

ไม่น่าเป็นไปได้

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันยิงธนู ไม่มีทางที่ฉันจะยิงโดน

ฉันยิงธนูตามที่ผู้หญิงหมาป่าสอนโดยที่ไม่ได้คาดหวังอะไร

พรืด!

ลูกธนูถูกปล่อยด้วยแรงตึงของสาย

แม้จะเร็วมาก แต่สายตาที่พัฒนาขึ้นของฉันช่วยให้ฉันมองตามเส้นทางของลูกธนูได้

ก้านธนูที่สั่นไหวพุ่งทะลุผ่านใบไม้ที่ปลิวไหว

เมื่อลูกธนูพุ่งผ่านใบไม้ที่ขาดไปแล้ว หูของกระต่ายมีเขาก็ตั้งขึ้น

เดี๋ยวนะ

มันจะโดน

ขณะที่ฉันคิดเช่นนั้น

ตุบ!

ลูกธนูพุ่งทะลุหัวกระต่ายและออกอีกด้าน

“โอ้…?”

ฉันยิงโดนจริง ๆ เหรอ?

ยิงโดนตั้งแต่ครั้งแรกที่ลองใช้ธนู

ขณะที่ฉันยืนงงมองกระต่ายที่ล้มลง มีใครบางคนวางมือบนหัวฉัน

“คยออุล! น่าทึ่งมาก!”

“อะ…อืม…?”

มันเป็นการสัมผัสที่อ่อนโยน ราวกับปลอบโยนเด็ก

แม้มันจะรู้สึกดี แต่ฉันรู้ว่าเธอแค่เสแสร้ง

เธอรู้ว่าฉันอยู่คนเดียว และอาจพยายามควบคุมอารมณ์ฉันด้วยวิธีนี้

ยิ่งฉันสัมผัสท่าทีที่เสแสร้งของเธอมากเท่าไหร่ ความผิดหวังของฉันก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น

ฉันก้มหน้าและค่อย ๆ ถอยหลังออกมาอย่างระมัดระวัง

จากนั้นผู้หญิงคนนัันก็รีบลดมือลง

“โอ้ ขอโทษนะ พี่ล้ำเส้นเกินไปใช่ไหม?”

ล้ำเส้นงั้นเหรอ

เธอรู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่ในขณะที่พูดแบบนั้น?

ฉันเตะก้อนกรวดที่อยู่บนพื้นด้วยความรำคาญ

“มันมากเกินไปจริง ๆ …”

“อ-อะไรเหรอ? พี่ทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ…?”

ผู้หญิงคนนั้นกระพริบตา ราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริง ๆ

ท่าทีเจ้าเล่ห์ของเธอทำให้ฉันสั่นด้วยความโกรธ

หลังจากที่ฉันอดทนมาตลอด

ฉันตัดสินใจระบายความอัดอั้นในใจออกมาเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้น

“คุณเอาแต่ทรมานฉันอยู่เรื่อย…”

ฉันกัดริมฝีปากหลังจากหลุดปากบ่นออกไป

ฉันรู้ว่ามันเป็นการพูดที่อวดดี แต่ก็รู้สึกโล่งใจ

ปฏิกิริยาของผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแบบไหนกัน?

ฉันมองพื้นก่อนเงยตามองขึ้นไป คำตอบของผู้หญิงคนนั้นนั้นเกินคาดไปมาก

“ฉันทรมานคยออุล…เข้าใจแล้ว…”

“อืม?”

เธอดูสับสนจริง ๆ

ฉันไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันเป็นการแสดงหรือจริงใจ

“โอ้ แน่นอน พี่รู้ว่าคยออุลต้องทนทุกข์เพราะพี่ พี่อยากจะทุบตัวเองเพราะเรื่องนั้นจริง ๆ ”

“ทุบ…ทุบตัวเองนั่นก็เกินไป…”

นี่เป็นกลยุทธ์เพื่อกดดันฉันไม่ให้กล้าพูดอีกหรือเปล่า?

ฉันก้มหน้าลงด้วยความสับสน และผู้หญิงคนนั้นก็ย่อตัวลงมาให้สูงเท่าฉัน

“ฟังนะ คยออุล ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม? พี่จะแสดงให้เห็นว่าพี่สามารถเป็นคนที่ดีกว่านี้ได้”

“น-นั่น…”

เป็นคนที่ดีกว่านี้

ฉันไม่รู้เลยว่าเธอตั้งใจจะสื่ออะไรด้วยคำพูดเช่นนั้น

“พี่เสียใจจริง ๆ กับสิ่งที่พี่ทำกับคยออุล ขอโอกาศให้พี่ได้แก้ตัวอีกสักครั้งได้ไหม?”

เธอกำลังกดดันให้ฉันให้โอกาสเธอ มันทำให้ปฏิเสธได้ยาก

ฉันวิ่งหนีออกไปโดยสัญชาตญาณเพราะรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ในตอนนี้พร้อมกับตะโกนออกมา

“คุณยังไม่ได้ขอโทษด้วยซ้ำ!”

“ข-ขอโทษเหรอ…?”

ยอรึมไม่สามารถตามคยออุลที่หนีไปได้ ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับถูกแช่แข็งจากคำตะโกนครั้งสุดท้าย

‘ฉันยังไม่ได้ขอโทษ…?’

ยอรึมนึกย้อนกลับไปในวันที่คยออุลตื่นขึ้น

เธอตั้งใจที่จะขอโทษทันที แต่คยออุลวิ่งหนีไป ทำให้พลาดโอกาสนั้น

แม้หลังจากนั้น เธอยังคงมองหาโอกาส แต่ชีวิตของคยออุลทำให้เธอตกใจจนสมองว่างเปล่า

ในที่สุดยอรึมก็ตระหนักได้ขณะทบทวนความทรงจำ

เธอไม่ได้ขอโทษหรืออธิบายอะไรกับคยออุลเลย

“โอ้ ไม่นะ…!”

บ้าเอ๊ย!

เธอจะลืมส่วนที่สำคัญที่สุดไปได้ยังไง!

ยอรึมตบแก้มตัวเองเป็นการลงโทษ

แม้ว่าเธอจะตีตัวเองแรงจนแก้มร้อนผ่าว ยอรึมก็ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดของตัวเองเลย

เพราะเธอไม่ได้ขอโทษหรืออธิบาย คยออุลก็เลยคาใจ

คยออุลคงสงสัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในร่างกายของเธอ แต่ก็กลัวผู้ใหญ่เกินกว่าจะถาม

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ

เธอยืนตกใจจนปากอ้าค้าง

“เอ่อ คุณยอรึม…?”

“อ๊ะ?! ค่ะ!”

“ทำไมจู่ ๆ ท่านคยออุลเป็นแบบนั้นล่ะคะ…?”

“หัวหน้าโกรธ!”

ยอรึมกลับมาสู่ความเป็นจริงเมื่อได้ยินมนุษย์สัตว์พูดกับเธอ

เธอสามารถโทษตัวเองทีหลังได้ แต่โอกาสที่จะขอโทษจะไม่มีอีกถ้าพลาดไป

มันสำคัญมากที่จะต้องตามคยออุลไปและกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจ

“พวกเธอสองคนรออยู่ตรงนี้สักครู่ได้ไหม?”

“ท่านคยออุลจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ใช่ ฉันขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ”

คำสาบานด้วยชีวิตเป็นหนึ่งในคำปฏิญาณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มนุษย์สัตว์จะให้ได้

เอนเซียและอาร์โก้พยักหน้าด้วยความเข้าใจ

จากนั้นยอรึมก็วิ่งไปในทิศทางที่คยออุลหนีไป

ทิศทางที่คยออุลวิ่งไปคือป่าที่มีก็อบลินปรากฏตัว ซึ่งเป็นส่วนที่ค่อนข้างอันตรายของพื้นที่ล่ามอนสเตอร์สำหรับมือใหม่

แน่นอนว่า ด้วยสภาพในปัจจุบันของคยออุลแล้ว เธอคงไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนด้วยซ้ำ ดังนั้นนั่นจึงไม่ใช่เรื่องที่ยอรึมกังวล

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

‘ฉันเกลียดเธอจริง ๆ’

ตุ้บ ตุ้บ—

ฉันแทงกิ่งไม้ลงไปในดินราวกับว่ามันเป็นผู้หญิงคนนั้น

ฉันระบายความหงุดหงิดลงบนดิน จินตนาการว่ามันคือเธอ

“ชิ”

เมื่อมองไปที่พื้นดินที่ถูกแทง ความโกรธของฉันก็เริ่มสงบลง

ฉันควรหยุดการระบายอารมณ์ไว้แค่นี้

ฉันยืนขึ้นและมองไปรอบ ๆ

ฉันวิ่งลึกเข้าไปในป่ามากกว่าตอนที่ฉันวิ่งหนีจากหญิงวัยกลางคนก่อนหน้านี้

ด้วยความฟิตของร่างกายและความเร็วในการวิ่งที่ดีขึ้น ฉันจึงมาถึงบริเวณที่ค่อนข้างลึก

‘ที่นี่คือ…’

ป่าที่มีก็อบลินปรากฏตัว

มันเป็นสถานที่ที่ฉันไม่เคยเข้าไปเพราะมันอันตราย

ฉันวิ่งหนีไปยังที่ที่คิดว่าจะไม่มีใครเห็นเพราะโกรธจนลืมตัว

“แค่ก”

ฉันกำคันธนูไว้ด้วยความระวังตัว แต่ลูกธนูอยู่กับหญิงหมาป่า

ขณะที่ฉันลดธนูที่ดูไร้ประโยชน์ลง เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้หนาทึบในป่า

“……!”

ผู้หญิงคนนั้นตามฉันมาเหรอ?

ฉันตั้งใจฟัง แต่สิ่งที่ได้ยินกลับเป็นเสียงแปลกประหลาดของสัตว์

นั่นคือเสียงของก็อบลินตอนที่มันร้อง

ฉันยืนนิ่งพิงต้นไม้ด้วยกลัว ก็อบลินสามตัวก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้และมุ่งหน้ามาทางฉัน

‘ฮึ่ก’

ฉันเสียสติไปแล้ว

วิ่งหนีมาจนถึงป่าก็อบลิน

ฉันรีบซ่อนตัวในพุ่มไม้

“คั๊ก”

พวกมันมาหาฉันเพราะเสียงขุดดินใช่ไหม?

ก็อบลินตัวหนึ่งปรากฏขึ้นตรงที่ที่ฉันเคยอยู่ มองไปรอบ ๆ

มันเงี่ยหูยาว ๆ ของมันและดมกิ่งไม้ที่ฉันใช้ขุดดิน

‘จมูกของพวกมันไวต่อกลิ่นมาก…!’

ฉันไม่แน่ใจว่าดีแค่ไหน แต่การเห็นพวกมันตามรอยจากกลิ่นได้หมายความว่าพวกมันมั่นใจในเรื่องนี้พอสมควร

ฉันรีบโปรยดินบนพื้นให้ทั่วตัว

หากต้องการปกปิดกลิ่นอย่างถูกต้อง ฉันควรเอามันมาถูตัว แต่ก็อบลินอยู่ใกล้เกินไปแล้ว

สุดท้ายฉันก็เลือกโปรยแค่ดินเพราะกลัวว่ามันจะรู้ตำแหน่งของฉัน

“คั๊ก?”

“ครั๊วก?”

ก็อบลินที่กำลังคุยกันในภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง เริ่มถอยกลับไปในทางที่มันมา

พวกมันดูเหมือนจะลองล่อฉัน โดยซ่อนตัวอยู่ชั่วครู่หลังป่า แต่ในที่สุดก็จากไปเมื่อฉันไม่โผล่ออกมา

ฉันคงถูกหลอกไปแล้วถ้าไม่ได้การได้ยินที่ดีขึ้น

“เฮ้อ”

ก็อบลิน

พวกมันแข็งแกร่งและเจ้าเล่ห์กว่ากระต่ายเขาไกล

ขณะที่ฉันถอนหายใจและก้าวออกมาจากที่ซ่อน

กรอบแกรบ—

มีใครบางคนกำลังมุ่งหน้าผ่านป่ามาหาฉัน วิ่งอย่างรวดเร็วเหมือนกับรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้

“ฮึ่ก”

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

“คยออุล…?”

มันสายเกินไปที่จะซ่อนตัวให้มิดชิด ใบหน้าของฉันถูกซ่อนไว้ในพุ่มไม้ แต่ร่างกายส่วนที่เหลือโผล่ออกมา

ฉันรู้สึกเหมือนไก่ที่ซ่อนหัวไว้ในฟางแล้วคิดว่าทั้งตัวของมันถูกซ่อนไว้หมดแล้ว

เป็นพวกโง่ที่คิดว่าแค่ปิดหน้าก็เท่ากับซ่อนตัวอย่างมิดชิดแล้ว

แต่ตอนนี้ ฉันกำลังทำสิ่งโง่ ๆ แบบเดียวกัน

ด้วยความรู้สึกเหมือนไก่โง่ ๆ ฉันไม่กล้าเผยหน้าออกมา แค่นอนอยู่ตรงนั้น

มีเพียงหางของฉันที่ห้อยลงมาอย่างอ่อนแรง