ในขณะที่ซ่อนตัวอยู่ในที่หลบภัยพร้อมตั้งหูฟังเสียง ฉันก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน

ท่ามกลางคนพวกนั้นมีเสียงของผู้หญิงที่ฉันรู้จักอยู่

“คนที่ได้รับพรไปอาศัยอยู่ที่นี่งั้นเหรอ…?”

“อา ถ้าเป็นตอนนี้ ก็ใช่ค่ะ…”

ใครคือคนที่พวกเขาบอกว่าได้รับพรและอาศัยอยู่ที่นี่กัน?

แม้จะยังงุนงงแต่ฉันก็ยังปิดปากสนิท

ฉันวางแผนจะซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบ ๆ จนกว่าพวกเขาจะจากไป

ได้โปรดอย่าหาฉันเจอเลย

ขณะที่ฉันอ้อนวอนในใจ คนพวกนั้นก็หยุดอยู่ตรงหน้าเต็นท์ของฉัน

โชคดีที่พวกเขาดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่จะบุกรุกบ้านของคนอื่นอย่างหยาบคาย

“คยออุล ขอเข้าไปได้ไหม?”

“……”

“ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงพาคนพวกนั้นมาที่นี่?”

ฉันไม่รู้เหตุผล เลยไม่ได้ตอบกลับไป

ฉันแค่รอเงียบๆ ให้พวกเขาไป แต่แล้วก็มีคนเริ่มเดินมาทางฉัน

“คยออุล อยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

ตึก— ตึก—

ผู้หญิงคนนั้นเคาะที่ผนังด้านนอกของที่หลบภัย

รู้ทั้งรู้ว่าฉันอยู่ตรงนั้นแต่ก็ยังถามอีกนะแม่มดชั่ว

แต่ฉันยังไม่ได้ส่งเสียงเลย แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ตรงนี้?

ฉันกลั้นหายใจที่เกือบจะหลุดออกมา แล้วเปิดฝาที่หลบภัยเล็กน้อยเพื่อแอบดู

“โอ้ คยออุล อยู่ที่นี่เองเหรอ?”

“ใช่…”

ผู้หญิงคนนั้นแกล้งทำเป็นตกใจ ราวกับว่าเธอไม่รู้จริงๆ

การเสแสร้งทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วของเธอ ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

“คยออุลซ่อนตัวทำไมเหรอ? มีหมูป่าระหว่างที่พี่ไม่อยู่เหรอ?

มีบางอย่างที่น่ากลัวยิ่งกว่าหมูป่ามาน่ะสิ

ฉันเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับขมวดคิ้ว

“แค่เล่นคนเดียวน่ะ…”

“ล-เล่นคนเดียว…?”

“ใช่ ข้างในที่หลบภัยมันอุ่นดี”

คำตอบของฉันมันแปลกหรือเปล่านะ?

สายตาของเธอมองไปที่หูของฉันที่อยู่บนหัว

“เป็นเพราะว่าเธอเป็นแมวหรือเปล่า?”

“แมว?”

“ม-ไม่ ๆ พี่แค่พูดกับตัวเองน่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มฝืนๆ และโบกมืออย่างเก้ ๆ กัง ๆ

ชัดเจนเลยว่าเธอกำลังคิดเรื่องแปลก ๆ อยู่ แต่เพราะฉันอ่านใจมนุษย์ไม่ได้ ฉันเลยปล่อยผ่านไป

แถมยังมีสิ่งมีชีวิตที่อันตรายกว่ารออยู่ข้างนอกเต็นท์ด้วย

“ทำไมข้างนอกถึงมีคนเยอะ…?”

ผู้หญิงที่อยู่ข้างในเต็นท์ฉันคุ้นเคยดี แต่อีกสามคนที่รออยู่ด้านนอกเต็นท์ฉันไม่รู้จักเลยสักคน

คนพวกนี้มาทำอะไรในภูเขาลึกๆ แบบนี้?

ฉันเงยหน้ามองเธออย่างงุนงง

“ก็…มีคนที่อยากเจอคยออุลน่ะ พี่ขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อนของคยออุลนะ แต่พอจะมีเวลาสักหน่อยไหม?”

เธอถามอย่างกับเป็นเรื่องปกติ แต่ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เลือก

ฉันพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

“ก็ได้…”

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

คังจินโฮสำรวจเต็นท์จากระยะไกล

เขาเคยได้ยินเรื่องสภาพความเป็นอยู่ของเด็ก แต่สภาพแวดล้อมที่โหดร้ายเช่นนี้เกินความคาดหมายของเขาไปมาก

เขาอยากจะรีบพาเด็กไปที่กิลด์ทันที แต่เพราะเขาเชื่อใจการตัดสินใจของยอรึมเลยยับยั้งตัวเองไว้

‘เห็นว่า เธอไม่ชอบของที่ได้มาฟรี ๆ ’

จะพูดว่าไม่ชอบก็คงไม่ถูกนัก ควรต้องพูดว่าเธอกลัวมันมากกว่า

เธอไม่เคยมีประสบการณ์ในการได้รับอะไรฟรีๆ ในความสัมพันธ์ของมนุษย์

ชิ

ขณะที่คังจินโฮกอดอกและถอนหายใจ เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็โผล่ออกมาจากเต็นท์

หูและหางของเธอลู่ลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจกลัวจากการมาเยือนกะทันหัน เธอกำเสื้อผ้าแน่นและก้มหน้ามองพื้น

มันช่างน่าใจหายที่เห็นเธอมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว และเบือนสายตาหลบอย่างรวดเร็วเมื่อสบตากับใคร

‘ไม่ดีเลย’

กิลด์ต้องรับผิดชอบบางส่วนที่ทำให้เด็กคนนี้กลายมาเป็นแบบนี้

เป็นครั้งแรกในรอบระยะเวลานานที่คังจินโฮรู้สึกเศร้าใจ

“สวัสดีค่ะ ท่านคยออุล ดิฉันชื่อเอนเซีย บลูเมเยอร์ค่ะ”

หญิงหมาป่าที่แนะนำตัวเองว่าเอนเซีย โค้งคำนับให้คยออุล

ดูเหมือนว่าเธอจะเรียนรู้มารยาทแบบเกาหลี โดยวางมือไว้ที่หน้าท้องอย่างสุภาพ

คยออุลมองหูและหางของผู้หญิงคนนั้นและคิดว่าเธอคงถูกยอรึมปรับแต่งมาเช่นกัน

แม้จะกลัว แต่ความรู้สึกใกล้ชิดกันทำให้เธอกล้าพูดออกมา

“ฉ-ฉันชื่อจอง… คยออุล…”

ฮันคยออุล

ยอรึมหลับตาลงเมื่อรู้ว่าคยออุลใช้ชื่อที่เธอเป็นคนตั้งให้

บางทีนี่คงจะเป็นความรู้ที่ว่าถึงตายไปก็ไม่รู้สึกเสียดายแล้ว

ยอรึมตัดสินใจดื่มด่ำกับช่วงเวลาแห่งความปลื้มปิตินี้

“ท่านชื่อจองคยออุลเหรอคะ?”

“ไม่ ๆ ฉันชื่อฮันคยออุล…”

‘จอง’ เป็นชื่อของเธอในชีวิตก่อน

คยออุลรู้สึกหนักใจที่ต้องละทิ้งชื่อในอดีตของเธอ แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่เหมาะกับร่างปัจจุบันของเธอ

ถึงจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ตัดสินใจใช้ชื่อที่ยอรึมตั้งให้

“ค่ะ ท่านฮันคยออุล ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป ดิฉันขอถามคำถามท่านสักสองสามข้อได้หรือเปล่าคะ?”

“คำถาม…เหรอ?”

“ใช่ค่ะ มีบางอย่างที่ฉันต้องการยืนยัน”

บางอย่างที่ต้องยืนยัน

ยอรึมให้บางอย่างกับเธองั้นเหรอ?

คยออุลกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่ตั้งใจ

“แค่สองถึงสามคำถามเท่านั้นนะ…”

“ได้ค่ะ คำถามแรก มันไม่ใช่ที่ยิ่งใหญ่เลยค่ะ ท่านอาศัยอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ?”

“ใช่…”

ทำไมต้องถามว่าฉันอยู่ที่นี่ใช่ไหมด้วย ทั้ง ๆ ที่ยอรึมก็รู้อยู่แล้ว?

คยออุลรู้สึกสับสน

จากนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว

‘พวกเขากำลังทดสอบว่าฉันโกหกรึเปล่า!’

พวกเขาถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้วเพื่อดูว่าฉันพูดความจริงหรือไม่

คยออุลรู้สึกทึ่งกับกลอุบายของยอรึม

“ท่านอาศัยอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วคะ?”

“ส-สามปี…”

“สามปี?”

เอนเซียแอบมองยอรึมอย่างลับ ๆ ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังคยออุล

เธอจำได้ว่ายอรึมเคยบอกว่าเด็กคนนี้อายุแปดขวบ

‘สามปี หมายความว่าเธออาศัยอยู่แบบนี้ตั้งแต่อายุห้าขวบ…’

เด็กมนุษย์จะสามารถอยู่รอดคนเดียวในที่แบบนี้ได้จริงหรือ?

เอนเซียสำรวจสิ่งรอบตัวเพื่อยืนยันความจริง

ทรายใกล้กองไฟดำสนิท

มันต้องเกิดจากเถ้าถ่านที่สะสมมาเป็นเวลานาน

เช่นเดียวกับกองไฟ เครื่องมืออื่นๆ ก็แสดงร่องรอยของกาลเวลา

ในบรรดาสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่บ่งบอกได้มากที่สุดคือชุดของเด็กสาว

เสื้อผ้าของเธอฉีกขาดแบบไม่เป็นระเบียบ เปื้อนคราบดิบเถื่อนของธรรมชาติ

เหมือนกับว่าเธอได้ยอมรับธรรมชาติอย่างที่มันเป็น

‘นี่มันเป็นไปไม่ได้’

แม้แต่เผ่ามนุษย์สัตว์ที่มีความใกล้ชิดกับธรรมชาติ ก็ยังไม่สามารถเอาชีวิตรอดในป่าเพียงลำพังตั้งแต่อายุห้าขวบได้

เธอเคยผิดหวังในความไร้เดียงสาของเด็กสาว แต่แท้จริงแล้วเธอได้ซ่อนความป่าเถื่อนอันแกร่งกร้าวไว้ภายใน

ราชาแห่งยุคนี้มีคุณสมบัติที่ยิ่งใหญ่กว่าราชาทุกคนที่ผ่านมา

‘เธอคือจักรพรรดิ! จักรพรรดิแห่งเผ่ามนุษย์สัตว์!’

หางของเอนเซียเริ่มแกว่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย

ในฐานะตัวแทนของเผ่ามนุษย์สัตว์ เธอต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

“อืม…ท่านยังคงบกพร่องอยู่ แต่ถ้าหากได้ฝึกเพิ่มอีกเล็กน้อย ท่านจะต้องพร้อมอย่างแน่นอนค่ะ”

แม้ว่าเธอจะมีศักยภาพมหาศาล แต่เอนเซียตั้งใจไม่แสดงความตื่นเต้น เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดความทะนงตน

คังจินโฮที่เฝ้าสังเกตเอนเซียอยู่ พูดพึมพำกับตัวเอง

‘บกพร่อง?’

หางของเธอไม่ใช่ว่ามันแกว่งไปมาอย่างรวดเร็วหรอกเหรอ?

เขาไม่เคยเห็นมนุษย์สัตว์แกว่งหางแบบนั้นมาก่อน แม้แต่สุนัขเลี้ยงก็ยังไม่ขนาดนั้น

แม้ว่าหางของเธอจะแกว่งเร็วกว่าเจ้าหมาที่บ้านเขาทุกตัว คังจินโฮก็ตัดสินใจเงียบไว้

เขารู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าตัวแทนของเผ่ามนุษย์สัตว์คนนี้ไร้เดียงสากว่าที่คิด

ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะไม่ถูกเผ่ามนุษย์สัตว์ทำร้ายแล้ว

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ขณะนั่งอยู่ข้างกองไฟ ชายครึ่งจิ้งจกและหญิงครึ่งหมาป่านั่งตรงข้ามฉัน

ฉันรู้สึกทรมานราวกับถูกสอบสวน เลยใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการก้มหน้ามองลงพื้น

“อาวุธหลักของท่านคืออะไรคะ?”

“น-หนังสติ๊ก…”

“หนังสติ๊ก! ช่างคร่ำครึ! ช่างป่าเถื่อน!”

ชายครึ่งจิ้งจกฟาดหางยาวของเขาลงบนพื้น

หญิงครึ่งหมาป่าก็ดูเหมือนจะสนุกไปด้วย หางของเธอแกว่งเร็วเสียจนพร่ามัว

“ถ้าท่านชอบโจมตีระยะไกล ทำไมไม่ลองใช้ธนูล่ะคะ?”

“ธ-ธนูมันเจ็บมือ…”

“ค่ะ เนื่องจากท่านยังเด็กอยู่ ควรเริ่มต้นโดยการใช้ธนูที่ใช้แรงดึงน้อยค่ะ”

พวกเขาอยากให้ฉันเรียนยิงธนูเหรอ?

แต่ทำไมล่ะ?

ฉันมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยความสับสน

ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนอยู่เบื้องหลังสถานการณ์นี้

‘ได้โปรด หยุดเถอะ’

เมื่อฉันมองเธอด้วยสายตาวิงวอน เธอก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน

“พอแค่นี้เถอะค่ะ ทั้งสองคน”

“ห-หยุดเหรอคะ? แต่ฉันยังมีคำถามที่อยาก…”

หางของหญิงครึ่งหมาป่าห้อยลง

แม้ใบหน้าจะไร้อารมณ์ แต่ก็รู้สึกดีที่สามารถอ่านความรู้สึกของพวกเขาผ่านหูและหางได้

“วันนี้เป็นวันพักผ่อนของคยออุลค่ะ เธอต้องพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อฝึกหนักในวันหลัง”

“โอ้… เข้าใจแล้วค่ะ…”

หญิงครึ่งหมาป่าก้มศีรษะแล้วลุกขึ้นยืน

ชายครึ่งจิ้งจกทำตามเธอ

“ท่านผู้นำรุ่นเยาว์ ไว้เราจะมาหาอีกนะครับ!”

ตุ้บ—! ตุ้บ—!

ชายครึ่งจิ้งจกโจมตีต้นไม้ใกล้ๆ ด้วยหางของเขา

กิ่งไม้หลายกิ่งร่วงลงมาจากด้านบน

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เห็นได้ชัดว่าผลข้างเคียงจากการดัดแปลงของผู้หญิงคนนั้นลดความฉลาดของพวกเขาลง

น่าเศร้า

“ผู้นำเหรอคะ? เรื่องนั้นยังไม่ได้รับการยืนยันเลย…”

“เอ๊ะ? จริงเหรอ? แต่เธอจะเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยมแน่!”

“ง-เงียบน่า! เงียบเดี๋ยวนี้เลย!”

หญิงครึ่งหมาป่าดึงชายครึ่งจิ้งจกออกไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อพวกเขาเดินห่างออกไป หญิงคนนั้นตะโกนใส่ฉันด้วยเสียงดัง

“พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะคะ!”

“อ-อืม…?”

พรุ่งนี้พวกเขาวางแผนจะมาทำอะไร?

ทำไมพวกเขาถึงพูดอะไรบางอย่างแล้วจากไปอย่างเอะอะขนาดนี้?

ฉันมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน ก่อนจะได้ยินชายครึ่งจิ้งจกตะโกนด้วยเสียงดังที่สุดที่เคยได้ยิน

“ท่านผู้นำ! จากนี้ไปท่านคยออุลคือท่านผู้นำ!”

“ผ-ผู้นำ…?”

อาจเป็นเพราะฉันโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนที่ถูกดัดแปลงโดยผู้หญิงคนนั้น?

ฉันจับจ้องเด็กสาวด้วยสายตาที่สั่นไหว

บางทีเธออาจจะเป็นอสูรกายที่เกินจินตนาการของฉันก็ได้