ฉันเดินเข้าเต็นท์พร้อมถือหม้อที่มีรอยบุบซึ่งเต็มไปด้วยน้ำจากลำธาร

ที่มุมหนึ่งของเต็นท์มีเตาเล็ก ๆ สำหรับต้มชา ซึ่งยังใช้เป็นเตาผิงในฤดูหนาวได้อีกด้วย

ฉันจุดเตาและใส่ดอกแดนดิไลออนที่แห้งสนิทลงไปในหม้อ

เพียงแค่ต้มไม่กี่นาที ชาแดนดิไลออนที่ทั้งมีประโยชน์และรสชาติดีก็จะพร้อมดื่ม

ชาแดนดิไลออนนั้นอร่อยและมีรสชาติเข้มคล้ายชาเขียว

ผู้หญิงคนนั้นจะชอบชาที่ฉันชงหรือเปล่านะ?

ฉันจ้องมองหม้อที่เดือดพล่านด้วยความกังวล ก่อนที่ฉันจะตกใจ

ไม่มีเหตุผลให้ฉันต้องกังวลกับคำวิจารณ์ของผู้หญิงคนนั้นเลยนี่นา

‘ถ้าเธอบอกว่าไม่อร่อย ฉันก็จะดื่มเองทั้งหมด’

มันจะเป็นการเสียโอกาสสำหรับคนที่ปฏิเสธสิ่งดี ๆ เพียงเพราะรสชาติ

หลังจากเทชาแดนดิไลออนที่เสร็จแล้วลงในถ้วย ฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเหม่อลอย

เมื่อไหร่ผู้หญิงคนนั้นจะกลับมา?

ขณะที่ฉันกำลังรู้สึกหงุดหงิดกับชาที่กำลังเย็นลง เสียงฝีเท้าคุ้นเคยก็ดังมาจากนอกเต็นท์

“คยออุล ออกมาหน่อยได้ไหม?”

“ได้”

ฉันเดินออกจากเต็นท์พร้อมถือถ้วยชาสองใบ

ในมือของผู้หญิงคนนั้นมีของหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย

“ดูสิ พี่ซื้ออุปกรณ์ทำบาร์บีคิวมาเยอะเลย”

“บาร์บีคิว?”

“ใช่ พี่คิดว่ามันคงจะดีถ้าได้ย่างเนื้อไปด้วยฟังเสียงลำธารไปด้วย”

“อ่า…”

เธออาจจะมีนิสัยแปลกไปบ้าง แต่เธอก็รู้จักความโรแมนติก

ฉันกังวลเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายกับของที่เธอนำมา

ถ้ามันเพื่อความพึงพอใจของเธอเอง ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด

“ช่วยพี่ตั้งเตาตรงลำธารหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ แต่ชากำลังเย็นแล้ว…”

“อ้อ จริงด้วย! งั้นมาดื่มชากันก่อน”

เธอหยิบถ้วยใบหนึ่งไปจากมือฉัน

การดื่มชาร้อน ๆ โดยไม่เป่าที่เหมือนกับนักผจญภัยของเธอนั้นน่าช่างประทับใจ

“เป็นยังไงบ้าง…?”

ฉันเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับปากแตะขอบถ้วย รู้สึกทั้งคาดหวังและกังวล

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีคนลองดื่มชาที่ฉันชง

“อืม… มันหอมและหวาน คยออุลชงได้ดีมากเลยนี่นา”

“จริงเหรอ?”

ฉันคิดว่าเธอเป็นแค่แม่มดโง่ ๆ

เธอฉลาดพอที่จะเข้าใจรสชาติของชา?

ฉันรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกและเป่าชาของตัวเอง

“อืม”

ดอกแดนดิไลออนนี่มันอร่อยจริง ๆ

ในขณะที่ฉันลิ้มรสชาอย่างหลับตาอยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็อุทานส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา

“หือ? คยออุล นี่มัน…”

“อะไรเหรอ?”

เธอทำตาโตเหมือนกับกระต่ายมีเขาและลุกลี้ลุกลนไปมา

ฉันสงสัยว่าเกิดปัญหาอะไร เธอตรวจดูตัวเองไปทั่ว

“ทำไมสิ่งนี้ถึงได้มีเอฟเฟคโด๊ปล่ะ…?”

โด๊ป?

นั่นไม่ใช่สิ่งที่นักกีฬาลอบใช้ก่อนการแข่งขันเหรอ?

ขณะที่ฉันเอียงหัวด้วยความสับสน ฉันรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้จากป่าใกล้ ๆ

ตุบ-ตุบ-

ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักของสัตว์สี่ขา ผ่านหูที่ไวต่อเสียงของฉัน

เสียงหายใจดังครืดคราดเป็นช่วง ๆ ชัดเจนว่าเป็นสัตว์ตัวนั้นที่ตามรังควานฉันมาหลายปี

ฉันต้องรีบหนีแล้ว

แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นล่ะ?

ฉันกระทืบเท้าด้วยความตื่นตระหนกและตะโกนใส่เธอ

“ม-หมู! หมู!”

“หมู?! พี่ค่อนข้างผอมนะ…?!”

“ไม่ใช่คุณ! ม-หมูป่าดุร้าย…!”

บางทีคำอธิบายของฉันอาจจะไม่ดีพอ ปากของผู้หญิงคนนั้นจึงอ้าค้างด้วยความตกใจ

เธอยังตบที่ท้องตัวเองพร้อมก้มมองลงไป

“เอ่อ พี่แรงเยอะก็จริง แต่ไม่ได้ถึงขั้นที่จะถูกเรียกว่าหมูป่าสักหน่อย…”

เธอกำลังล้อเล่นในสถานการณ์ที่คับขันแบบนี้เหรอ?

ฉันโมโห แต่ด้วยสถานการณ์แบบนี้ ฉันรีบคว้ามือเธอและลากไปยังที่หลบภัยในเต็นท์

‘แย่แล้ว’

ที่หลบภัยนั้นหลบได้แค่คนเดียว

มีเพียงคนเดียวในพวกเรา ไม่เธอก็ฉัน ที่ได้เข้าไป

ในสถานการณ์ชุลมุน ฉันเปิดฝาที่หลบภัยและดันหัวเธอเข้าไป

“เร็ว เข้าไป!”

“เอ่อ ได้ค่ะ?”

เธอเข้าไปในที่หลบภัยโดยไม่มีการขัดขืน

พอฉันกำลังจะปิดฝา เธอก็ยื่นหัวออกมาชนฝา

ตึง-!

แม้จะมีเสียงดัง เธอก็กระพริบตาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คยออุล เกิดอะไรขึ้น?”

“หมูป่ากำลังมา!”

หมูป่าเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที

ฉันไม่แน่ใจระยะทางที่แน่นอน แต่มันน่าจะประมาณสามร้อยเมตร

เมื่อระยะห่างระหว่างฉันกับหมูป่านนั้นลดลง ร่างกายของฉันก็สั่นมากขึ้น

“หมูป่า? พี่ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย”

“ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าประมาณสามร้อยเมตรออกไป”

“สามร้อยเมตร?”

สายตาของผู้หญิงคนนั้นหันมาที่หูของฉันบนศีรษะ

หูของฉันกระตุกอย่างไม่อาจควบคุมได้เพราะการจ้องของเธอ

“ว้าว การได้ยินของคยออุลดีขึ้นขนาดนั้นเลยเหรอ…?”

แม้ในสถานการณ์คับขัน เธอก็ยังให้ความสนใจกับการตรวจสอบร่างกายที่เปลี่ยนไปของฉัน

เธอเป็นแม่มดบ้าอย่างแท้จริง

ด้วยความโกรธเล็กน้อย ฉันใช้ทั้งตัวกดหัวเธอลง

“ซ่อนตัวอยู่ที่นี่จนกว่าหมูจะไป ฉันจะปีนต้นไม้หนีเอง”

“คยออุล เดี๋ยวก่อนสิ”

เธอก็ลุกขึ้นมายืนอย่างกะทันหันอย่างไม่สะทกสะท้านกับการกดของฉัน

ที่หลบภัยที่ทำจากยางนั้นใหญ่จนตัวเธอไม่โผล่ออกมาทั้งหมด

“ท-ทำไมล่ะ? มันอันตรายนะ…”

“ไม่เป็นไร พี่แข็งแกร่งยิ่งกว่าหมูป่าอีก”

“จริงเหรอ…?”

หมูป่าในโลกนี้แข็งแกร่งเท่าช้างเลยไม่ใช่เหรอ?

ด้วยความประหลาดใจ ฉันมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและก็เข้าใจ

เธอเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้

‘แย่แล้ว’

บางทีอาจเพราะฉันถูกรังควานโดยหมูป่ามานานเกินไป

ฉันจึงสับสนจนลืมไปว่าเธอเป็นใคร

ด้วยความอาย ฉันได้แต่กำเสื้อผ้าไว้ ขณะที่เธอกระโดดข้ามที่หลบภัยไปอย่างง่ายดาย

“ถ้าหมูป่าโผล่มา พี่จะจับมันเอง หายห่วงได้เลย เพราะงั้นมาจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวกันต่อเถอะ”

“จริงเหรอ…?”

“ใช่ แค่สะบัดมือพี่ก็ล้มหมูป่าได้แล้ว”

คิดดูแล้ว การที่เธอจะล้มหมูป่าที่แข็งแกร่งเท่าช้างได้แบบนั้น

เธอต้องแข็งแกร่งมากขนาดไหนกัน?

ความจริงที่ว่าฉันถูกจับโดยสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าหมูป่าที่ตามรังควานฉันมันหลายปีแล้วมันน่ากลัวมาก

ฉันทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบอย่างอ่อนแรง

“โอเค…”

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ข้างลำธาร ฉันติดตั้งอุปกรณ์ทำบาร์บีคิวที่ผู้หญิงคนนั้นนำมา

ฉันใส่ถ่านลงไปในเตาย่างที่เพิ่งซื้อมา จุดไฟ แล้ววางเนื้อบนตะแกรง

ฉ่า ฉ่า—

แค่ดูเนื้อที่ถูกย่างก็ทำให้น้ำลายสอแล้ว

ฉันตัดสินใจกินแค่ประมาณหนึ่งหมื่นวอน

เพื่อที่จะทำแบบนั้นได้ ฉันต้องรู้ราคาของเนื้อก่อนเสียก่อน

“ขอโทษนะ นี่เป็นเนื้ออะไรเหรอ?”

“นี่เหรอ? เนื้อนารุน่ะ”

“…นารุ? มันคืออะไรเหรอ?”

ฉันไม่เคยได้ยินชื่อสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่านารุในความทรงจำของชีวิตก่อนเลย

บางทีมันอาจจะเป็นเนื้อของสัตว์ที่มีเพียงแค่โลกนี้

“คยออุลไม่เคยกินเนื้อนารุเลยเหรอ…?”

ผู้หญิงคนนั้นมองลงมาที่ฉันด้วยสีหน้าตกตะลึง

เนื้อที่เธอคีบอยู่ในที่คีบหล่นลงไปใต้ตะแกรง

“ไม่เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้กิน”

“อย่างนั้นเหรอ? พี่ซื้อมาเยอะเลย วันนี้ก็กินให้เต็มที่เลยนะ โอเคไหม?”

“ได้…”

แค่เพราะฉันไม่เคยกินเนื้อนารุทำไมเธอถึงได้ตอบสนองเกินเหตุแบบนั้นล่ะ

ถึงจะสงสัย แต่ฉันก็ไม่สามารถปล่อยให้ความคิดแบบนั้นมาขัดในช่วงเวลาที่มีเนื้ออยู่ตรงหน้าได้

ฉันนั่งลงอย่างเงียบ ๆ บนเก้าอี้บาร์บีคิวที่ผู้หญิงคนนั้นนำมาและรอให้เนื้อสุก

“คยออุล กินชิ้นนี้สิ”

เธอวางเนื้อบางส่วนลงบนจานของฉัน

มันยังไม่สุกดี ชั้นเนื้อแดงยังมองเห็นได้ชัด

“มันยังไม่สุกไม่ใช่เหรอ…? การกินเนื้อดิบอาจทำให้อาหารเป็นพิษได้ไม่ใช่เหรอ…?”

หรือว่าเนื้อนารุจะคล้ายกับเนื้อวัว?

หรือผู้หญิงคนนั้นกำลังเล่นตลกกับฉัน?

เพราะไม่รู้อะไรเลย ฉันจึงแค่เงยหน้ามองเธอ

“ไม่เป็นไร เนื้อนารุกินแบบไม่สุกก็ได้”

“จริงเหรอ…?”

บางทีเธออาจจะประหลาดใจที่ฉันไม่เคยกินเนื้อนารุมาก่อน เธอจึงยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ

“ใช่ มันจะอร่อยมากเลยนะ ลองกินดูสิ”

“ก็ได้”

เมื่อฉันใช้ส้อมที่เธอให้มาแทงเนื้อ น้ำฉ่ำ ๆ ก็ไหลออกมา

‘ว้าว’

ตั้งแต่อยู่ที่โลกนี้มาฉันเคยกินเนื้อที่น่าทึ่งแบบนี้บ้างไหมนะ?

นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเลยว่าเคยกินเนื้อแบบนั้น

ฉันตัดสินที่จะจดจำวันที่แสนสำคัญนี้ไว้ แล้วก็เอาเนื้อเข้าปาก

ง่ำ—

เพียงแค่คำเดียว ก็ทำให้ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตะลึง

หางและหูของฉันตั้งขึ้นและสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น

“……”

ร่างกายของฉันสั่นกระตุกให้กับรสชาติอันบริสุทธิ์ของเนื้อที่ฉันลืมเลือนไปแล้วถึงแปดปี

“เป็นไง? อร่อยใช่ไหม?”

“อร่อยมาก ๆ เลย…!”

ฉันจะได้รับอนุญาตให้กินเนื้อที่วิเศษแบบนี้จริง ๆ เหรอ?

ฉันลังเลที่จะกินเนื้อที่เธอที่ยื่นให้อีก เลยทำแค่จ้องมองเธออย่างระมัดระวัง

“อย่ากังวลเลย เนื้ออันนี้มันไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอก เพราะงั้นกินเท่าที่อยากได้เลย แล้วก็จำได้ไหมว่าคยออุลเคยเลี้ยงเบอร์เกอร์พี่”

“อ-โอเค…”

งั้นก็ได้

ฉันเคยซื้อเบอร์เกอร์ให้เธอและทำชาดอกแดนดิไลออนให้เธอดื่ม ดังนั้นกินเนื้อเพิ่มอีกสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร

ฉันวางความกังวลไว้ครู่หนึ่งแล้วตักเนื้อกิน

“อร่อยจัง”

ฉันลองกินเนื้อแบบเปล่า ๆ แบบจิ้มเกลือ และลองจิ้มกับซอสปรุงรสที่ไม่คุ้นเคย

เนื้อนารุเป็นเนื้อที่อร่อยมาก ไม่ว่าจะลองกินแบบไหนก็ตาม

“คยออุลกินกินผักด้วยสิ”

“อืม งั้นฉันควรไปเก็บดอกแดนดิไลออนอีกอันดีไหม?”

ใบของดอกแดนดิไลออนอาจจะเข้าคู่กับมัน

ในขณะที่ฉันกำลังวิ่งไปเก็บดอกแดนดิไลออน ผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาขวางทางฉันเอาไว้

“เอ่อ… วันนี้เรากินแต่เนื้อกันเถอะ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็แค่ วันนี้พี่อยากแต่เนื้อน่ะ”

เธอเลื่อนผักบนโต๊ะออกไปไกล ๆ

เหลือไว้แค่เครื่องปรุงพื้นฐานอย่างซอสเกลือ

ขอบคุณที่เธอทำแบบนั้นเลย ฉันจึงได้กินเนื้ออย่างเต็มที่

อร่อยจริง ๆ เลยนะ

ฉันคิดแบบนั้นขณะจิ้มเนื้อนารุที่ย่างสุกดีในซอสเกลือ

มันอาจจะอร่อยมากกว่านี้อีกถ้าจิ้มกับซัมจัง

“คือว่า ให้ฉันทำซัมจังให้ไหม?”

“ซัมจัง? มันคืออะไร?”

“เอ๊ะ…”

เธอไม่รู้จักซัมจังเหรอ?

หรือว่าโลกนี้ไม่มีซัมจัง?

ฉันเงยหน้ามองเธอด้วยความประหลาดใจ

“คุณไม่รู้จักซัมจังเหรอ…?”

“เอ่อ ไม่เลย เป็นเครื่องปรุงจากประเทศอื่นเหรอ?”

“แค่ก”

ที่นี่ไม่มีมันจริง ๆ ด้วย

ดูเหมือนฉันต้องแนะนำรสชาติจากบ้านเกิดให้เธอรู้จักเสียแล้ว

“รอแป๊บนึงนะ!”

“โอเค!”

เกลือ, โดจัง, น้ำมันงา, กระเทียม ฯลฯ

ฉันผสมส่วนผสมเข้าด้วยกันแล้วรีบวิ่งกลับไปหาเธอพร้อมกับส่วนผสมนั้น

“นี่คือซัมจัง คุณไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลยจริง ๆ เหรอ?”

“เอ่อ ไม่เลย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่พี่ได้เห็นมัน”

เธอกังวลว่าน้ำจิ้มที่ไม่คุ้นเคยนี้อาจจะไม่อร่อยหรือเปล่า?

กังวลไปโดยเปล่าประโยชน์

“ซัมจังอร่อยมากเลยนะ”

ฉันยื่นซัมจังให้เธอด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

บางทีตอนนี้คงจะกินเนื้อเพิ่มอีกหน่อยได้แล้ว