พวกคนรวยไร้สาระก็อยากได้ของหรูหรามากขึ้น ส่วนพวกนักผจญภัยฝีมือเยี่ยมก็ต้องการอุปกรณ์ที่ดีกว่าเดิม

มนุษย์มักอยากได้สิ่งของที่เหมาะสมกับฐานะของตน

เพราะงั้น มันก็ไม่แปลกอะไรที่ฉัน ซึ่งอยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่สังคม อยากได้แค่รถเข็นสักคัน

แค่เจอกระทะที่ยังใช้ได้ก็ดีใจจะแย่แล้ว

รถเข็นที่เกือบใหม่คันนี้ ก็เหมือนรถในฝันของฉันเลย

“งื๊อออ…”

ฉันก้มหน้าลงมองพื้นแล้วออกแรงลากรถเข็นเต็มที่

การลากรถเข็นมันเหนื่อยก็จริง แต่เป็นความเหนื่อยที่รู้สึกดี

หนึ่งก้าว

แล้วก็อีกหนึ่งก้าว

ฉันพยายามลากต่อไป แต่ก็ต้องหยุดเพราะมีใครบางคนขวางอยู่

“สวัสดี คยออุล?”

เป็นแชจูยอน หัวหน้ากิลด์ซาเครด

เธอยืนอยู่ข้างหัวหน้ากิลด์อีกคน

แค่เห็นหน้าคุ้นเคยของพวกเขา หางของฉันก็ส่ายไปมาอย่างมีความสุข

“สวัสดี”

“หวัดดี คยออุล ทำอะไรกันอยู่น่ะ?”

แชจูยอนมองฉันสลับกับคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น

คนที่นั่งอยู่ดูจะงง ๆ

“ฉันเพิ่งได้รถเข็นคันใหม่ เลยมาลองลากดู”

“เหรอ?”

“ใช่ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ มาสเตอร์?”

แชจูยอนยิ้มเก้อ ๆ ให้กับคำถามของฉัน

ดูเหมือนเธอจะลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง

“คือว่า… มีดันเจี้ยนแตกเมื่อไม่นานมานี้น่ะ”

ดันเจี้ยนแตก

คือเหตุการณ์ที่มอนสเตอร์ในดันเจี้ยนหลุดออกมาสู่โลกภายนอก

“อันตรายมากเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่เลย พวกเราก็เลยต้องส่งสมาชิกกิลด์ไปตามล่า พวกมอนสเตอร์ประเภทภูตผีเป็นความถนัดของกิลด์ซาเครดน่ะ”

ภูตผีงั้นเหรอ?

โลกนี้ก็มีผีด้วยเหรอ?

เป็นเรื่องใหม่สำหรับฉันเลย ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“มันอันตรายไหม?”

“อันตรายสิ มันอ่านความทรงจำเลวร้ายของคน แล้วแสดงมันออกมาเป็นฝันร้าย”

“ว้าว…”

แสดงว่ามันเล่นงานจิตใจ

ซึ่งอาจอันตรายยิ่งกว่าสำหรับคนในโลกนี้ที่ร่างกายแข็งแกร่ง

เพราะแม้ร่างกายจะแข็งแรง แต่จิตใจก็ไม่ได้ต่างจากคนในโลกของฉันเท่าไร

“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอกนะ”

“ทำไมล่ะ?”

“เราตั้งเขตป้องกันไว้แล้ว มันออกมาไม่ได้ และถ้ามันใช้เวทย์มนตร์เมื่อไร สมาชิกกิลด์ที่อยู่ใกล้ ๆ ก็จะรู้ตัวแล้วรีบไปตรงนั้นทันที”

“อ๋อ…”

ตอนแรกฉันนึกว่าจะเก็บเศษเหล็กไม่ได้เพราะเจ้าภูตผีนี่ซะอีก

แต่ดูท่าจะไม่ต้องกลัวขนาดนั้น

“งั้นฉันยังเก็บเศษเหล็กได้อยู่ใช่ไหม?”

“ก็… น่าจะได้นะ แต่ว่า…”

แชจูยอนหันไปมองคังจินโฮที่อยู่ข้าง ๆ

พอสบตากับเธอ เขาก็พยักหน้าอย่างระมัดระวัง

“เราควรอยู่ด้วยกันไว้ก่อน เผื่อมีอะไร”

“แต่มันจะไม่รบกวนพวกคุณเหรอ…”

“ยังไงเราก็ต้องออกตรวจอยู่แล้ว ไปด้วยกันเลยก็ได้”

“อ่า… โอเค”

ถ้าเป็นเพื่อตรวจพื้นที่ ก็ไม่มีปัญหาถ้าจะไปด้วย

ฉันพยักหน้าแล้วหันไปมองด้านหลัง

“อยากมาเก็บเศษเหล็กด้วยกันไหม?”

“ขอโทษนะ พี่ต้องไปดันเจี้ยนวันนี้น่ะ”

“งั้นเหรอ”

ก็แอบเสียดายนิดหน่อย

คงจะดีถ้าได้ไปด้วยกัน

เอาเถอะ ยังมีคนอื่นอีกนี่นา

วันนี้ฉันตัดสินใจออกไปเก็บเศษเหล็กกับพวกมาสเตอร์และเด็ก ๆ

━━━━━━━━━━━━━━━━━

พักหลัง ๆ นี้ มีเทรนด์ใหม่เกิดขึ้นในชุมชนท้องถิ่นของกิลด์ยอมยอง

ผู้คนเริ่มวางขวดเปล่าไว้ตามที่ต่าง ๆ ที่สามารถหยิบเก็บได้ง่าย

แม้มันจะดูเหมือนเป็นการทิ้งขยะ แต่ก็ไม่มีใครห้าม

ไม่ใช่ตำรวจ ไม่ใช่พลเมืองทั่วไป และไม่ใช่เพื่อคนในกิลด์ยอมยอง

แต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อช่วยเหลือเด็กมนุษย์สัตว์ของกิลด์

“เลวีนัสเก็บขวดได้แล้ว!”

“ฉันก็เหมือนกัน!”

“ฉันก็เก็บได้!”

เด็ก ๆ ที่ถือขวดอยู่ในมือ ต่างก็ยิ้มสดใส

หางที่แกว่งไปมา ทำให้พลเมืองที่อยู่แถวนั้นเฝ้ามองด้วยความเอ็นดู

‘คยออุลเก็บขวดของฉันไปแล้ว!’

นี่คือความสำเร็จในชีวิตเลยนะ

ต้องเอาไปอวดในเน็ตซะหน่อย

มีใครบางคนพิมพ์ข้อความลงมือถืออย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าโพสต์แค่ข้อความ ไม่ได้ถ่ายรูปเด็ก ๆ

“นี่เราจะรวยจากการเก็บขวดหรือเปล่าเนี่ย?”

“ใช่เลย ช่วงนี้มีขวดเปล่าเยอะผิดปกติด้วยนะ”

มีขวดนับสิบกองพะเนินอยู่ในรถเข็น

ไม่ต้องเก็บเศษเหล็กด้วยซ้ำ แค่ขวดพวกนี้ก็พอเลี้ยงตัวได้แล้ว

ก็ดีที่เด็ก ๆ พอจะหาเงินเองได้บ้าง

ขณะที่ชาวเมืองเริ่มโล่งใจ คังจินโฮก็เดินเข้ามาพร้อมกับขวดแก้วใบเล็กใบหนึ่ง

ขวดแก้วใบนั้นเล็กกว่ากระป๋องน้ำอัดลม เป็นขวดยาชูกำลัง

“ขวดนี้ขายได้มั้ย?”

“ไม่ได้ ขวดเล็กขนาดนี้ไม่มีใครรับซื้อหรอก”

“อืม…”

คังจินโฮขมวดคิ้ว มองขวดแก้วในมือตัวเองอย่างสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีใครซื้อ ทั้งที่มันก็เป็นขวดแก้วแท้ ๆ

เขาอยากจะทิ้งมัน แต่ก็ยังถือไว้ในมือ

เขาไม่สามารถทิ้งขยะมั่ว ๆ ได้

ในฐานะกิลด์มาสเตอร์ เขาต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็ก ๆ และชาวเมือง

‘ฉันไม่เคยเก็บขวดมาก่อนเลย…’

เคยมีครั้งไหนที่เขาดูไร้ประโยชน์ได้ขนาดนี้ไหมนะ?

คังจินโฮถึงกับช็อก

ด้านหลังเขา แชจูยอนเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นมือออกมา

ในมือของเธอเต็มไปด้วยเศษแก้วแตก ๆ

“คยออุล!”

“อื้อ?”

“ดูสิ! ฉันเก็บเศษขวดมาได้เยอะเลย!”

“เอ่อ…”

มันก็ดีนะที่เธอช่วยเก็บมา แต่พวกเขาไม่รับซื้อเศษขวดที่แตกแล้วหรอก

คยออุลทำหน้ากระอักกระอ่วน ก่อนที่คังจินโฮจะพูดแทน

“แชจูยอน”

“คะ?”

“ขวดที่แตกแล้วมันก็แบบว่า…”

“อ้าว เค้าไม่รับซื้อเหรอ?”

แชจูยอนดูงุนงงอย่างจริงจัง

ทั้งชีวิตเธอไม่เคยเก็บของไปขายมาก่อนเลย

ด้วยพื้นเพที่มาจากชนชั้นสูง เธอจึงไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย

“ค-คือ…”

คยออุลลังเลแล้วเหลือบมองแชจูยอน

ชาวเมืองที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างก็ถอนหายใจในใจ

‘อ่า’

‘น่าสงสารคยออุลจัง’

เพราะยังไงพวกเขาก็เป็นคนที่อยู่บนจุดสูงสุด

แนวคิดเรื่องเก็บขยะไปขาย คงเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คุ้นชิน

แต่การได้เห็นสองมาสเตอร์ที่ใคร ๆ ก็นับถือ มาเงอะงะเรื่องแบบนี้ ก็ให้อารมณ์น่ารักไปอีกแบบ

พวกเขายอมลดตัวลงมา เพื่อเห็นแก่เด็ก ๆ

‘กิลด์นี้ดูแลเด็ก ๆ ได้ดีจริง ๆ’

ชาวเมืองรู้สึกอุ่นใจ เมื่อเห็นมาสเตอร์ทั้งสองคลุกคลีอยู่กับเด็ก ๆ ได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ซึ่งทั้งสองมาสเตอร์เองก็ไม่รู้เลยว่า ชื่อเสียงของพวกเขากำลังพุ่งขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ในขณะนี้

“ฉันสอนวิธีเก็บเศษเหล็กให้ไหม…?”

“เอาสิ”

“จะขอบคุณมากเลย”

“โอเค…”

คยออุลเกาแก้มเบา ๆ อย่างรู้สึกประหม่า

การจะต้องมาสอนกิลด์มาสเตอร์ ซึ่งอยู่บนจุดสูงสุด เรื่องเก็บเศษเหล็กนี่มันก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่

แต่เธอก็ตัดสินใจไม่คิดมาก ยังไงการได้อยู่กับมาสเตอร์ทั้งสองก็สนุกดี

บางทีมาสเตอร์เองก็คงคิดแบบเดียวกัน…

ในตอนที่เรากำลังช่วยกันเก็บของไปขาย

—ฮึก…

มีเสียงร้องไห้ของผู้หญิงดังมาจากที่ไหนสักแห่ง

เป็นเสียงเบามาก จนมีแค่ฉันเท่านั้นที่ได้ยิน

เธอเจอปัญหาอะไรหรือเปล่านะ?

ฉันอยากจะบอกคนอื่นให้รู้ แต่พวกมาสเตอร์ก็ไม่อยู่แถวนั้น น่าจะกำลังช่วยเก็บเศษเหล็กกันอยู่

แชจูยอนกำลังยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนเป็นบาเรีย

เด็กสองคนที่เหนื่อยจากการเก็บขวดก็หลับอยู่ในรถเข็น

ฉันเลยต้องไปดูเอง

‘ทางนี้แหละ’

ตรอกแคบ ๆ ที่ดูเปลี่ยว

มีผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้อยู่ข้างเสาไฟฟ้าที่ตั้งอยู่โดด ๆ

เสาไฟฟ้านั้นเต็มไปด้วยขยะจนแทบมองไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นชัด ๆ

“ขอโทษนะ…”

อะไรกันที่ทำให้เธอร้องไห้ได้เศร้าขนาดนี้?

ขณะที่ฉันเดินเข้าไปหา ก็ต้องหยุดเท้าเอาไว้

ร่างกายของเธอเป็นสีเทาโปร่งแสง

เธอไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ

ทันใดนั้น ฉันก็นึกถึงสิ่งที่แชจูยอนพูดไว้เรื่อง ‘วิญญาณ’

นี่คือหนึ่งในพวกวิญญาณนั่นเหรอ?

พอฉันเริ่มถอยหลัง สิ่งนั้นก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ

“……!”

ดวงตาของมันดำสนิทจนไม่มีแม้แต่สีขาวให้เห็น

มันดูเหมือนผีจากหนังสยองขวัญไม่มีผิด

นั่นมันอะไรกัน?

ขนลุกวาบไปทั้งตัว หูและหางของฉันตั้งชันด้วยความตกใจ

ทันทีที่ฉันหันหลังจะวิ่งหนี ร่างกายก็ถูกพันธนาการด้วยพลังเวทสีแดงเข้มที่แผ่ออกมาจากสิ่งนั้น

พลังเวทของมันค่อย ๆ ไหลเข้าสู่หัวของฉันอย่างช้า ๆ

นี่คือสิ่งที่คนเขากันสินะ วิญญาณจะแสดงบาดแผลทางใจผ่ายฝันร้าย?

ฉันพยายามดิ้นหนี ขัดขืนเต็มที่ แต่ขยับไม่ได้เลยสักนิด

“กรร…”

หัวฉันหมุนไปหมด และเริ่มรู้สึกคลื่นไส้

นี่คืออาการข้างเคียงของอะไรบางอย่างหรือเปล่า?

ทันใดนั้น ขณะที่ฉันขมวดคิ้ว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ ๆ

“คยออุล!”

เป็นเสียงของแชจูยอน

เธอคงสัมผัสได้ถึงพลังเวทของวิญญาณแล้วรีบมาช่วยละมั้ง?

ขณะที่ฉันโล่งใจและจ้องไปที่วิญญาณตรงหน้า มันก็เริ่มมีท่าทีแปลก ๆ

“กรี๊ดดดดด!”

วิญญาณกรีดหัวของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

เสียงกรีดร้องของมันแสบแก้วหู ราวกับเสียงของผู้หญิงที่เจออะไรที่สยองสุดขีด

มันเป็นอะไรของมัน?

หรือว่านี่คือรูปแบบการโจมตีของมัน?

ในขณะที่ฉันยังงง ๆ มองดูมัน

ฟู่—!

ร่างของวิญญาณเริ่มสลายกลายเป็นแสง

เหมือนกำลังดูผีที่ถูกชำระล้างต่อหน้าต่อตา

“ฮือ…?”

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จู่ ๆ หัวของฉันก็โล่งขึ้นมา

ตรงจุดที่วิญญาณเคยอยู่ ตอนนี้เหลือแค่ลูกแก้วสีแดงกลม ๆ ลูกหนึ่ง

ฉันรู้ทันทีว่านั่นคือหินมานาของวิญญาณ

‘อะไรเนี่ย?’

ทำไมมันถึงตายทันทีหลังจากอ่านความทรงจำของฉัน?

ฉันหยิบหินมานาขึ้นมาด้วยความสับสน พลางสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าขนลุกที่แผ่ออกมา

“คยออุล…?”

ฉันหันกลับไปตามเสียงของแชจูยอน

ดวงตาของเธอสั่นระริก ขณะที่ร่างยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง

“วิญญาณนั่นมันตายเองน่ะ”

ฉันยื่นหินมานาให้แชจูยอนดู

แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับจ้องมองมันด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อไม่ไหวติง