มีวิดีโอหนึ่งถูกอัปโหลดขึ้นในเว็บบอร์ดออนไลน์

ในวิดีโอเป็นภาพของเด็ก ๆ ระหว่างการเดินทางด้วยรถไฟ

พวกเด็ก ๆ ดูตกใจเมื่อรถไฟเคลื่อนตัวลงสู่ใต้ดิน หูและหางของพวกเธอกระดิกตั้งขึ้นจากความตกใจ

ตอนผ่านประตูตรวจตั๋ว เด็ก ๆ คลานลอดเข้าไปพลางทำเสียง “บี๊บๆ” ด้วยปาก ซึ่งทำให้คอมเมนต์ล้นหลามด้วยความเอ็นดู

===========================

[BeastkinLover: น่ารักชะมัดเลย…]

[RealReal: ช่วงนี้รู้สึกแย่มากเลย แต่วิดีโอนี้ทำให้ฉันยิ้มได้เลย 555+]

[TrickShow: ดูคลิปนี้แล้วอยากมีลูกขึ้นมาเลย 555+]

===========================

แม้เด็ก ๆ จะพยายามขึ้นรถไฟโดยไม่จ่ายเงิน แต่ก็ไม่มีใครโกรธเลย

ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กมนุษย์สัตว์จะไม่รู้วิธีใช้สิ่งอำนวยความสะดวกสมัยใหม่

ผู้คนมองว่าเป็นเรื่องน่ารักน่าขำขันเสียมากกว่า

‘ไม่เลวเลย’

คังจินโฮรู้สึกพอใจที่ไม่มีใครตำหนิเด็ก ๆ

คำว่า ‘มนุษย์สัตว์’ เปลี่ยนพฤติกรรมไร้เดียงสาและมารยาทที่ไม่เหมาะสมของเด็ก ๆ ให้กลายเป็นความน่ารัก

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลต้องกังวลว่าเด็ก ๆ จะถูกต่อว่า

สุดท้ายแล้ว ก็ไม่ค่อยมีใครที่โกรธเด็กมนุษย์สัตว์ซึ่งยังไม่คุ้นเคยกับโลกภายนอกหรอก

คังจินโฮรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย และดูวิดีโอต่อจนจบ

……!

วิดีโอจบลงด้วยภาพที่เด็ก ๆ ตกใจเมื่อมองรถไฟที่แล่นผ่านด้วยความเร็วสูง ด้วยความตกใจ หูและหางของพวกเธอเลยตั้งชัน และโซเฟียก็กำลังรับเด็กคนหนึ่งที่กำลังล้มเอาไว้

แม้แต่คังจินโฮที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชา ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าน่ารัก

‘ไม่เลวเลย’

ถึงหน้าตาของพวกเด็ก ๆ จะกลายเป็นที่รู้จักไปแล้ว แต่แล้วมันจะมีอะไรล่ะ?

ยังไงพวกเธอก็เป็นสมาชิกของกิลด์ นั่นคือสิ่งที่ตัองยอมรับอยู่แล้ว

สิ่งสำคัญคือ ผู้คนที่รู้จักเด็กมากกว่า

ไม่มีอะไรที่น่าอึดอัดไปมากกว่าการมีเรื่องกับคนที่มีชื่อเสียงและภาพลักษณ์ที่ดีอีกแล้ว

ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผนของคังจินโฮ

เขาเดินไปที่หน้าต่าง

เมื่อมองลงไปตามเวลาเดิม เขาก็มักจะเห็นเด็ก ๆ อยู่ใกล้บ่อน้ำเสมอ

คังจินโฮจึงตัดสินใจเริ่มต้นวันใหม่ เหมือนทุกครั้ง ด้วยภาพเด็ก ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

━━━━━━━━━━━━━━━━━

“เฮ้ ราชาทั้งสอง!”

อแฮ่ม

เลวีนัสก้าวออกมา พร้อมกับยืดอกโชว์ต่อหน้าแซบยอก

ท่าทางแบบนี้มีไว้ใช้เฉพาะเวลาที่เธออยากโอ้อวดบางอย่างเท่านั้น

“มีอะไรเหรอ?”

“เลวีนัสซื้อของที่สุดยอดมาได้ล่ะ!”

“ของที่สุดยอด?”

“ใช่แล้ว!”

เลวีนัสดึงพวกเราพาไปยังจุดหนึ่ง

ตรงนั้นเราก็เห็นรถเข็นมือที่อยู่ในสภาพดีทีเดียวอยู่

มันดูดีกว่าคันเก่าที่ล้อแทบจะไม่หมุนเยอะเลย

“เชื่อไหม เลวีนัสจ่ายแค่แสนวอนเพื่อคันนี้! ถึงจะมือสองแต่ว่าเหมือนใหม่เลย!”

“ว้าว”

เงินแสนวอนนั่นน่าจะมาจากค่าตอบแทนจากดันเจี้ยนครั้งก่อน

ใช้เงินค่าตอบแทนไปกับของที่มีประโยชน์แบบนี้

ถ้ามีรถเข็นมือคันนี้ เราก็จะทำอะไรได้หลายอย่างเลย

เก็บผักก็ง่ายขึ้น เก็บของเก่าก็ได้มากขึ้น…

แค่เห็นรถเข็น หางของพวกเราก็กระดิกไปมาแล้ว

ระหว่างที่เราคิดว่าจะเอามันไปใช้อะไร แซบยอกก็ปีนขึ้นไปบนรถเข็น

เธอจับด้ามจับรถเข็นไว้ เหมือนกำลังขอให้ลากเธอไป

“ทุกคน ขึ้นมาเลย”

“อ๊ะ!”

เลวีนัสรีบปีนขึ้นรถเข็นตามไปทันที

แม้จะมีสองคนนั่งอยู่ แต่ก็ไม่ได้หนักเลย เพราะล้อทำให้ลากง่าย

“นั่งแล้วเป็นยังไงบ้าง?”

“ดีมากเลย”

“ตอนนี้เราก็มีรถแล้วนะ!”

ฉันลากเด็ก ๆ ที่ตื่นเต้นไปรอบ ๆ สวนสาธารณะ

ระหว่างทางเราก็เก็บขวดเปล่าใส่รถเข็นไปด้วย

หลังจากพาเด็ก ๆ ตระเวนเล่นอยู่พักหนึ่ง เราก็จอดรถเข็นไว้ตรงมุมหนึ่งของสวน

“สุดยอดไปเลย ฉันอยากได้รถเข็นอันใหม่มานานแล้ว”

“จริงเหรอ? อยากได้จริง ๆ เหรอ?”

“ใช่ รถเข็นมือมีประโยชน์ตั้งเยอะ”

รถเข็นมือคันเก่าของฉันต้องหยอดน้ำมันก่อนถึงจะขยับได้

แต่คันนี้กลิ้งลื่นมากโดยไม่ต้องออกแรงเลย

ไม่คิดเลยว่าจะมีรถเข็นมือดี ๆ แบบนี้อยู่ด้วย

ฉันลูบคานเหล็กของรถเข็นอย่างมีความสุข

“นี่ ไปเก็บขวดกันด้วยรถเข็นอันนี้ดีไหม?”

“อืม!”

ฉันลากรถเข็นพร้อมกับเด็กสองคนไปทางหน้าอาคารกิลด์

ที่นั่น เราเจอคนคุ้นหน้าคุ้นตา

ยอรึม จองยูนา และชเวจินฮยอก

“คยออุล มาทำอะไรตรงนี้เหรอ?”

“พวกเรามาเก็บขวดกันน่ะ”

“เหรอ?”

“ใช่ เราเพิ่งซื้อรถเข็นคันนี้มา แล้วล้อมันก็กลิ้งดีมากเลยล่ะ”

“เหรอ…?”

สีหน้าของยอรึมดูไม่ค่อยดีนัก

จองยูนาและชเวจินฮยอกก็มีสีหน้าแบบเดียวกัน

พวกเขาไม่ชอบรถเข็นงั้นเหรอ?

ท่าทีของพวกเขาดูสับสนหน่อย ๆ

“นี่เป็นรถเข็นรุ่นใหม่ล่าสุดเลยนะ…”

“ว้าว รุ่นใหม่ล่าสุดเหรอ?”

“ใช่ นั่งดูไหม? มันนั่งสบายมากเลยนะ”

เลวีนัสกับแซบยอกชี้นิ้วเชิญชวน พลางขยับที่ให้พวกเขาเข้าไปนั่งด้วย

เลวีนัสถึงกับโบกมือเรียกให้พวกเขาขึ้นมาด้วย

“ไม่เป็นไร”

ยอรึมหัวเราะพลางโบกมือปฏิเสธ แล้วก็เหลียวมองดูปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง

ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งสังเกตว่ามีคนกำลังมองพวกเราอยู่มากมาย

“จะไม่ลองนั่งดูหน่อยเหรอ…?”

“อืม ก็… มันดูไม่ค่อยเหมาะกับพี่เท่าไหร่”

“อ่า…”

บางทีรถเข็นมืออาจจะไม่เหมาะกับฐานะของเธอ

ฉันรู้สึกผิดหวังขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

แม้แต่หูและหางของฉันก็ห้อยลงด้วยความเศร้า

‘น่าเสียดายจัง’

ยังไงยอรึมก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย ส่วนฉันก็ต่ำกว่าคนธรรมดาทั่วไปซะอีก

ความต่างในการรับรู้แบบนี้คงเลี่ยงไม่ได้

“งั้น คยออุลอยากนั่งไหม? เดี๋ยวพี่ลากให้เอง”

“ไม่เป็นไร ฉันชอบเป็นคนลากมากกว่า”

“เหรอ…?”

“ใช่ มันคือความฝันของฉันเลยนะ ที่จะได้ลากรถเข็นดี ๆ สักอัน”

ฉันมักจะสัญญากับตัวเองเสมอเวลาที่ล้อของรถเข็นที่ขึ้นสนิมไม่ยอมหมุนต่อ

ว่าสักวันหนึ่ง ฉันจะต้องลากรถเข็นรุ่นใหม่ล่าสุดให้ได้

แต่พอได้รถเข็นแบบนั้นมาอยู่ในมือแล้ว จะให้ฉันมานั่งแทนเข็นเนี่ยนะ?

ฉันจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดเลย

“เอ่อ อืม…”

ยอรึมลังเล มองจ้องไปที่รถเข็นเงียบ ๆ

ฉันไม่อยากบังคับคนที่ไม่อยากนั่ง เลยโบกมือบอกว่าไม่เป็นไร

“งั้นฉันจะไปเก็บขวดต่อแล้วนะ”

“อืม ได้สิ…”

หลังจากบอกลายอรึม ฉันก็เริ่มลากรถเข็นต่อไปข้างหน้า

แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว รถเข็นกลับรู้สึกหนักขึ้นมาเฉย ๆ เลย

“ฮืม?”

ทำไมมันถึงหนักขึ้นมาล่ะ?

เมื่อหันไป ฉันก็เห็นยอรึมนั่งอยู่บนรถเข็นด้วยใบหน้าสีแดงพร้อมกับก้มหน้าลงด้วยความเขินอายที่ต้องใช้พาหนะของคนธรรมดา

“งั้นพี่ขอนั่งสักเดี่ยวได้ไหม?”

“อ๊ะ! ได้เลย!”

เธอต้องเอาชนะความเขินอายเพื่อที่จะนั่งรถเข็น

ความใจดีของเธอทำให้หางของฉันกระดิกอย่างมีความสุข

“ขึ้นมาด้วยกันสิ พวกเธอสองคน”

ยอรึมผายมือเรียกจองยูนาและชเวจินฮยอก

ทั้งสองคนลังเลเหมือนที่ยอรึมลังเลเมื่อครู่

“ถ้าพวกเราขึ้นไปหมด คยออุลจะลากไหวเหรอ?”

“ไม่เป็นไรเลย! ล้อมันดีมาก!”

“จริงเหรอ?”

“ใช่! ฉันจะลากทุกคนเอง!”

การได้ครอบครองรถเข็นรุ่นใหม่ล่าสุดทำให้ฉันรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา

จองยูนาและชเวจินฮยอกลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะนั่งลงบนรถเข็น

ถึงจะมีคนอยู่บนรถเข็นถึงห้าคน แต่มันก็ยังโอเคอยู่

“คยออุล แบบนี้มันไม่หนักไปหน่อยเหรอ?”

“ไม่เป็นไร!”

ฉันออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดึงรถเข็นไปข้างหน้า

แขนท่อนล่างของฉันสั่น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง รถเข็นกลับไม่ขยับเลย

“ฮือ?”

ทำไมมันไม่ขยับเลยล่ะ?

ขณะที่ฉันกำลังสงสัย รถเข็นก็เริ่มเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

ขนาดใช้แรงทั้งหมดแล้ว แต่มันก็ขยับแค่นิดเดียวเอง

“ว้าว”

ฉันสามารถดึงมันไปข้างหน้าได้ทั้งที่มีคนอยู่ถึงห้าคน

มันเป็นรถเข็นรุ่นล่าสุดจริง ๆ ด้วย

ฉันลากรถเข็นอย่างมีความสุข

━━━━━━━━━━━━━━━━━

ผู้คนที่เดินผ่านหน้าอาคารกิลด์ต่างก็พากันมองไปทางเดียวกัน

มันเป็นภาพแปลก ๆ เด็กตัวน้อย ๆ คนหนึ่งกำลังลากผู้ใหญ่สามคนกับเด็กอีกสองคน

ตอนแรกดูเหมือนเป็นการใช้แรงงานเด็ก แต่พวกเขาเป็นที่รู้จักกันดีเกินกว่าจะถูกเข้าใจผิดแบบนั้น

พวกเขาคือสมาชิกกิลด์ยอมยอง และเด็กมนุษย์สัตว์ที่กิลด์ดูแลอยู่

นี่คือเกมอะไรหรือเปล่า?

หรือการฝึกซ้อม?

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ผู้คนก็มองดูภาพนั้นอย่างตื่นตาตื่นใจ

“ยูนา ช้าลงหน่อยสิ”

ยอรึมที่นั่งอยู่บนรถเข็น ส่งสัญญาณให้จองยูนา

เป็นสัญญาณบางอย่างที่หมายถึงให้ชะลอความเร็ว

“โอเค”

จองยูนาพยักหน้าแล้วโบกไม้กายสิทธิ์

decreased.

จากนั้นความเร็วของรถเข็นก็ลดลงเล็กน้อย

ความจริงแล้วคนที่ลากรถเข็นไม่ใช่คยออุล แต่เป็นเวทมนตร์ของจองยูนา

จองยูนากังวลว่าคยออุลจะผิดหวัง จึงแอบใช้เวทมนตร์ช่วยลากรถเข็นแทน

คยออุลที่ไม่รู้เรื่องนั้นก็ยังออกแรงลากรถเข็นสุดกำลัง

ด้วยเวทมนตร์ของจองยูนา ไม่ว่าจะออกแรงแค่ไหน ความเร็วของรถเข็นก็จะยังคงที่ แม้ว่าแขนของเธอจะสั่นก็ตาม

“แฮ่ก ฮื่อ…”

“คยออุล หยุดก่อนดีไหม?”

“อ-อีกนิดเดียว…!”

อะไรกันที่ทำให้เธอทุ่มแรงขนาดนี้กับรถเข็นคันนี้?

ยอรึมนึกถึงรถเข็นคันเก่าข้างเต็นท์ของคยออุล มันเก่าเสียจนแทบจะใช้งานไม่ได้แล้ว

คยออุลหวงแหนมันมากจนไม่ยอมทิ้ง

รถเข็นใหม่คงเป็นเหมือนความฝันของเด็กคนนั้น

‘ไม่ใช่ตุ๊กตาหรือของเล่น แต่เป็น…’

การได้ลากรถเข็น

เป็นคำพูดที่ไม่ว่าได้ยินกี่ครั้งก็ยังรู้สึกตกใจอยู่ดี

ยอรึมถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยความรู้สึกอัดอั้นในใจ

แล้วในตอนนั้นเอง

“พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?”

เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย ยอรึมก็เงยหน้าขึ้น

หัวหน้ากิลด์คังจินโฮยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย ข้างกายมีหัวหน้ากิลด์ซาเครด แชจูยอนอยู่ด้วย

“พวกเธอกำลังรังแกเด็กอยู่เหรอ?”

“ม-ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่แบบนั้นเลย! พวกเรากำลังเล่นกันอยู่!”

“เล่น…งั้นเหรอ?”

แชจูยอนกับคังจินโฮหันไปมองคยออุล

พวกเขาเห็นคยออุลที่กำลังสั่นไปทั้งตัวอยู่

ภาพของคยออุลที่ออกแรงดึงรถเข็นอย่างสุดกำลังนั้นช่างน่าสงสารเหลือเกิน