เมื่อถึงเวลาเริ่มเรียนเก็บขวดเปล่า แซบยอกก็มา

การปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกระทันหันของเธอสร้างความประหลาดใจ แต่ฉันก็รู้ว่าจากนี้ไปเราต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

ฉันจึงตัดสินใจจะสอนเธอถึงวิธีใช้ชีวิต เพราะเธอยังไม่คุ้นเคยกับโลกนี้

“แซบยอก มานี่สิ”

“โอเค”

แซบยอกมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ส่วนเลวีนัสก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที

เลวีนัสยืนตรงราวกับทหาร แต่ก็เป็นท่าที่เก้ ๆ กัง ๆ

“ราชาด้านมืด! การเก็บขวดเปล่าเป็นภารกิจที่สำคัญมาก ๆ เลยนะ!”

“สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่! ราชาด้านมืดต้องจริงจังเหมือนกับเลวีนัส!”

จริงจัง

ปกติเธอก็ไม่ค่อยจริงจังสักเท่าไหร่เลย

มีอะไรบางอย่างดูแปลก ๆ แต่ฉันก็รู้ว่าเธออยากเป็นแบบอย่างที่ดีในฐานะรุ่นพี่ด้านการเก็บขวด

ฉันจึงตัดสินใจเล่นตามเธอไป

การพยายามเป็นแบบอย่างที่ดีก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

“โอเค เข้าใจแล้ว”

แซบยอกทำตามเลวีนัสและยืนตัวตรงอย่างแบบทหาร

แต่ไม่เหมือนเลวีนัส เธอไม่ได้ดูเกร็งเลย

“โอเค… วันนี้เราจะเรียนรู้การเก็บขวดเปล่าแบบง่าย ๆ กันนะ”

“ลุยเลย!”

“โอเค”

แซบยอกพยักหน้าตอบรับ

เพราะเธอเป็นคนเสนอให้เก็บขวดด้วยกัน แสดงว่าเธอคงรู้จักเรื่องนี้อยู่บ้าง

แต่การที่เธออยากเรียนรู้ก็แปลว่าเธออาจจะยังไม่รู้จริง ๆ ก็ได้

“แซบยอกรู้วิธีเก็บขวดไหม?”

“ไม่ค่อย”

“โอเค ถ้างั้น…”

ฉันจะอธิบายให้ละเอียดเลย

ในจังหวะที่ฉันกำลังจะพูดต่อ เลวีนัสก็ยกมือขึ้นสูง

“ให้เลวีนัสสอนเอง! เลวีนัสก็อยากเป็นครูเหมือนกัน!”

“ได้สิ”

การได้สอนใครสักคนจะเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับเลวีนัส

ฉันจึงตัดสินใจจะสังเกตดูเฉย ๆ ในครั้งนี้

“ราชาด้านความมืด! ถ้าอยากหาขวดให้เจอ ต้องดมกลิ่นก่อน!”

“ดม?”

“ใช่แล้ว!”

เลวีนัสเงยจมูกขึ้นสู่อากาศ

ฟุดฟิด—

จมูกของเธอกระตุกเล็กน้อยเหมือนกำลังดมกลิ่นอะไรบางอย่าง

“ถ้าใช้จมูกดม จะหาที่มีขวดเปล่าได้ไวมากเลยนะ!”

“ขอโทษนะ จมูกฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“จริงเหรอ?”

ฉันกับเลวีนัสพูดแสดงความสงสัยออกมาพร้อมกัน

มันทำให้สับสน เพราะเธอดูเหมือนฉันไม่มีผิด

“แซบยอกไม่มีความสามารถทางร่างกายที่คล้าย ๆ กันเหรอ?”

“ฉันแค่เปลี่ยนรูปลักษณ์กับพฤติกรรมเล็กน้อย ไม่ได้มีจมูกหรือหูดีเหมือนมนุษย์สัตว์จริง ๆ หรอก”

“แค่รูปลักษณ์เหรอ? ทำไมล่ะ?”

“เพราะร่างจริงของฉันมันอันตราย”

อ๋อ

เข้าใจแล้ว

เพราะแซบยอกเคยถูกฝังอยู่ใต้ดินโดยใครบางคน

ถ้าร่างจริงยังมีชีวิตอยู่ เธออาจตกอยู่ในอันตรายได้

“งั้นเธอก็เลียนแบบรูปร่างของฉันตอนที่เธอมาเหรอ?”

“ใช่ ผู้ใหญ่พวกนั้นทำให้ฉัน”

ผู้ใหญ่สินะ

“ผู้ใหญ่” ที่แซบยอกพูดถึงคือใครกัน แล้วพลังอะไรกันที่สามารถฝังแซบยอกไว้ใต้ดินได้ทั้งที่มีผู้ใหญ่คอยปกป้องอยู่?

หัวฉันเริ่มหมุนติ้ว

ด้วยข้อมูลที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ ฉันยังหาคำตอบไม่ได้เลย

“งั้นความสามารถทางร่างกายของเธอถือว่าธรรมดาเหรอ?”

“ก็… แข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อน”

“แข็งแกร่งขึ้นเหรอ?”

“ใช่ นอกจากจะแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว ฉันก็เหมือนคนทั่วไป”

“อา…”

แข็งแกร่งแค่ไหนกัน ถึงได้บอกว่า “มาก” ขนาดนั้น?

ในขณะที่ฉันกำลังสงสัย ดวงตาของเลวีนัสก็เบิกกว้าง

“ราชาด้านมืด หมายความว่ายังไงที่ว่า ‘ร่างเดิม’?”

“ฉันมีร่างดั้งเดิมของฉันอยู่”

“ร่างความมืดที่แท้จริง…! อ๊าา…!”

เลวีนัสที่ตัวสั่น รีบหันหัวแล้ววิ่งหนีไปที่ไหนสักแห่ง

เธอคงกลัวร่างเดิมของแซบยอกจริง ๆ

“ดูเหมือนเลวีนัสจะกลัวฉันมากเลยนะ”

“ใช่ เธอยังเป็นเด็กอยู่ ก็เลยตกใจง่ายน่ะ”

“งั้นเหรอ”

แซบยอกพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายกับฉัน

ฉันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีพี่น้องเพิ่มขึ้นมา

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

เรากำลังเดินเล่นรอบ ๆ สวน และตัดสินใจจะไปไกลขึ้นอีกหน่อยเพื่อเก็บขวดเปล่าให้มากขึ้น

แล้วพวกเราก็ตกลงกันว่าจะพูดกับแซบยอกอย่างสบาย ๆ

“ราชา! ราชา! มีเรื่องใหญ่แล้ว!”

เลวีนัสวิ่งตรงมาหาพวกเราจากที่ไกล ๆ

ในตอนที่ความรู้สึกของฉันพุ่งสูงขึ้น ฉันก็ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเลวีนัส

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ตรงนั้นมีคนที่กินคน!”

“คนกินคน…?”

คนกินคนกลางเมืองเนี่ยนะ?

ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็คงอันตรายมาก แต่ก็คงเป็นแค่การเข้าใจผิดของเลวีนัสเหมือนเดิม

ฉันเหลือบมองแซบยอกที่ตามมาข้างหลังเงียบ ๆ แล้วมุ่งหน้าไปทางที่เลวีนัสชี้

“ราชา! ทางนี้เลย!”

พวกเราตามเลวีนัสไปจนถึงโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

ผู้คนกำลังเล่นปากันด้วยแป้งและไข่ภายในโรงเรียนมัธยมที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

“ว้าว…”

ยังไม่ถึงช่วงจบการศึกษาเลย ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนั้นกัน?

ในโลกที่ฉันเคยอาศัย ธรรมเนียมการปาไข่กับแป้งในพิธีจบการศึกษาห่างหายไปนานแล้ว

“ราชา ดูสิ! พวกเขากำลังเอาไข่กับแป้งปาใส่กัน!”

“อืม ฉันเห็นแล้ว”

“ต้องเป็นการเตรียมเอาคนไปทำอาหารแน่ ๆ เลย”

“เอ่อ…”

ถ้าไม่รู้ความหมายเบื้องหลังของการปาแป้งแบบนี้ มันก็อาจจะเข้าใจผิดแบบนั้นได้จริง ๆ

แทนที่จะอธิบาย ฉันก็เลยดึงแขนเสื้อของนักเรียนหญิงที่อยู่ใกล้ ๆ

“ขอโทษนะ…”

“อ๊ะ?!”

นักเรียนหญิงตกใจที่ถูกแตะตัวกะทันหัน แล้วก้มมองพวกเรา

พอมองฉัน เลวีนัส และแซบยอก เธอก็บ่นพึมพำกับตัวเอง

“ฝาแฝด…?”

“ฝาแฝด?”

“อ๋อ เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก”

นักเรียนหญิงยกฝ่ามือขึ้นแสดงท่าทางว่าไม่มีเจตนาอะไร

ฉันเลยตัดสินใจไม่ถามอะไรต่อเกี่ยวกับที่เธอพูด

“ขอโทษนะ พอดีฉันสงสัยนิดหน่อย…”

“ได้เลย อยากรู้อะไรเหรอ?”

นักเรียนหญิงโน้มตัวลงมาระดับสายตา พร้อมวางมือไว้บนเข่า

แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกัน แต่เธอก็ใจดีมากทีเดียว

“พวกคุณปาแป้งกับไข่กันทำไมเหรอ?”

“อ๋อ… วันนี้เป็นวันสุดท้ายของงานเทศกาลน่ะ ปกติก็จะจบกันแบบจัดเต็มแบบนี้แหละ”

“เทศกาล?”

“ใช่ แถวนี้มีไข่ลอยไปลอยมา มันอันตรายนะ ถอยไปยืนข้างหลังหน่อยดีไหม?”

เธอลูบหัวฉันเบา ๆ แล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดเบา ๆ ออกมา

ฉันไม่แน่ใจว่าเธอทำท่าแบบนั้นทำไม แต่ดูไม่ใช่คนไม่ดี ฉันเลยตัดสินใจปล่อยผ่าน

“คยออุล”

จิ้ม จิ้ม—

แซบยอกเอานิ้วจิ้มหลังล่างของฉัน

จู่ ๆ หางของเธอก็พันรอบข้อมือของเธอ

“มีอะไรเหรอ?”

“ไข่กับแป้ง”

“เห็นแล้ว”

ฉันก็เห็นแล้ว แต่แซบยอกอยากจะพูดอะไรกัน?

ในตอนที่ฉันกำลังสงสัย แซบยอกก็เสนอไอเดียที่น่าสนใจขึ้นมา

“พวกเราเอาไข่แตก ๆ กับแป้งมาใช้ทำอาหารได้ไหม?”

“โอ้…!”

ฉันกับเลวีนัสประทับใจไปพร้อมกัน ไอเดียสุดอัจฉริยะของเธอทำให้หูและหางของเรากระดิกทันที

“แซบยอกฉลาดจัง คิดแบบนั้นได้ยังไงน่ะ?”

“……”

ใบหน้าของแซบยอกขึ้นสีแดงเพราะเขินที่โดนชม

แม้สีหน้าจะดุดันและไม่ยิ้มเลย แต่หางของเธอก็แกว่งไปมาอย่างร่าเริง

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ในงานรวมตัวนั้น เหล่าหนุ่มสาวกลุ่มใหญ่กำลังปาไข่ใส่กัน

พวกเขาปากันแรงเหมือนโยนลูกเบสบอล แต่มีเวทป้องกันบาง ๆ ช่วยไม่ให้ใครเจ็บอยู่

ตุ้บ–!

ท่ามกลางสนามที่ไข่แตกกระจายกับแป้งฟุ้ง สามเด็กน้อยก็เดินเข้าไป

คือคยออุล เลวีนัส และแซบยอกนั่นเอง

“ปาไข่มาได้เลย! ปาใส่เลวีนัสด้วย! แล้วก็เอาแป้งโรยใส่เลวีนัสด้วย!”

เลวีนัสกระโดดขึ้นลงด้วยความภาคภูมิใจ โบกมือขึ้นลงรัว ๆ ขอให้คนปาไข่ใส่

“ช่วยปาไข่มาทางนี้ด้วย… ฉันรับไข่เก่งนะ…”

คยออุลโบกมือพลางหลับตาพริ้มเล็กน้อย ส่วนแซบยอกก็ยืนกางแขนอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

แต่ไม่มีใครปาไข่มาทางพวกเด็ก ๆ เลย

“เด็กพวกนั้นมาจากยอมยองรึเปล่า…?”

“มีคนใหม่มาด้วย แฝดเหรอ…?”

“……”

นักเรียนที่กำลังสนุกกับงานเทศกาลหยุดนิ่งไป

ถึงแม้พวกเขาจะเต็มไปด้วยพลังวัยรุ่น แต่ก็ไม่มีใครกล้าปาไข่ใส่เด็ก ๆ เลย

“ราชา พวกเขาไม่ปาไข่เลย”

“อืม… ดูเหมือนคนนอกจะไม่ถูกรวมอยู่ในนั้นนะ”

“โอ้ว… ฉันนึกว่าจะได้กินไข่ซะอีก…”

ไหล่ของคยออุลกับเลวีนัสตกลงอย่างหมดหวัง

แซบยอกก็ลดไหล่ตามลงมาช้า ๆ ตามหลังเด็กสองคน

แม้สีหน้าจะนิ่งเฉย แต่หูกับหางของเธอก็ห้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

“อา…”

นักเรียนที่อยู่ใกล้ ๆ สั่นสะท้านกับบทสนทนาของเด็ก ๆ ที่ชวนให้รู้สึกผิด

อยากโดนปาไข่ใส่ เพียงเพื่อจะได้มีไข่กิน

นักเรียนชายคนหนึ่งกลืนน้ำลายอย่างลำบากก่อนเดินเข้าไปหาเด็ก ๆ

“เฮ้ พวกเธออยากได้ไข่พวกนี้ไหม…?”

“ไม่ค่ะ! ราชาบอกว่าห้ามขอของของคนอื่น!”

“ขอของ?”

“ใช่ค่ะ! เพื่อแลกกับการโดนปา เลวีนัสจะเก็บของที่โดนปามากิน!”

หมายความว่าพวกเธอจะเก็บของที่โดนปาใส่มาเป็นค่าตอบแทน

ทุกคนเข้าใจเจตนา แต่ก็ไม่มีใครกล้าปาไข่หรือแป้งใส่เด็ก ๆ

“จะไม่ปาเหรอ…? เลวีนัสอยากกินไข่นะ…”

“ระบายความเครียดโดยการปาไข่ใส่พวกเราได้เลย… พวกเราจะรับไว้เอง…”

นักเรียนชายหลบสายตาจากแววตาเว้าวอนของเด็ก ๆ

เหงื่อที่ไหลตามแก้มของเขาทำให้แป้งเปียกชื้น

“ก็แค่… พวกเธอยังเด็กเกินไปจะให้ปาใส่น่ะ…”

“เลวีนัสโดนปาเก่งนะคะ! แม้แต่ผู้ใหญ่ก็เอาเลวีนัสลงไม่ได้ง่าย ๆ เลยนะ!”

“เอ่อ โอเค…?”

“ราชาเองก็เคยโดนผู้ใหญ่ปาบ่อยไม่ใช่เหรอ?!”

พวกเด็ก ๆ พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย?

หัวใจของนักเรียนที่กำลังสนุกกับเทศกาลจมดิ่งลง

พวกเขาเคยได้ยินข่าวลือว่าเด็กมนุษย์สัตว์มีอดีตที่ยากลำบาก แต่พอได้ยินด้วยตัวเองก็รู้สึกหดหู่

“ล-เลวีนัส พอเถอะ เราต้องยอมแพ้เรื่องไข่แล้วล่ะ”

“เอ๋…”

“ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันซื้อไข่ให้ระหว่างทางกลับก็ได้”

“ไม่นะ เราต้องประหยัดเงิน เลวีนัสขอโทษ…”

พวกเด็ก ๆ เดินจากไปอย่างหมดอาลัย

ชายหนุ่มที่ถือไข่มองแผ่นหลังที่ไร้พลังของเด็กๆ แล้วหลับตาแน่น

สุดท้ายเขาก็รู้ตัวว่ายังไงสุดท้ายก็ต้องปา แต่ต้องปาอย่างเบา ๆ ห้ามให้เด็ก ๆ เจ็บตัวเด็ดขาด

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

ขอบคุณ สำหรับการโดเนทแบบไม่เปิดเผย ในวันที่ 29 เมษาครับ