ตระ​กูล​เสี่ย –> ​เชี่ย นะ​ครับ

หลังจากที่ยุคถ้ำ​พ่าย​แพ้ ​ไม่มีผู้พิทักษ์​ไหนท้าทายยาอีก ​เวลาผ่าน​ไปจน​เหลือ​เวลา​เพียงหนึ่งวินาทีก่อนที่ผู้พิทักษ์อีกคนจะ​ท้าทายยา

“​เอาตามตรง พวก​เขาจะ​​ไม่ยอม​ให้ยา ครึ่งมนุษย์ชนะ​​ได้ง่ายๆ​” จางชุนชิวมอง​ไปที่ลูกบาศก์​และ​ถอนหาย​ใจ

“​แม้​แต่ยุคถ้ำ​ที่มีพลัง​เวลาก็ยัง​แพ้ มีผู้พิทักษ์ที่มีพลัง​แข็ง​แกร่งกว่าพลัง​เวลาอีก​เหรอ?” จางหยูจือถามด้วยความสงสัย

จางชุนชิวยิ้ม​และ​กล่าว “​เวลา​เป็นความสามารถที่ทรงพลังมาก ​ในทางทฤษ๲ี ​เวลา​และ​มิติถูกยอมรับว่า​เป็นความสามารถชั้นยอด​ในบรรดาความสามารถต่างๆ​ ทั้งหมด ทว่า​เมื่อถึงขอบ​เขตหนึ่ง ความสามารถ​ไม่​ใช่สิ่งสำ​คัญที่สุด ความ​แข็ง​แกร่งของทักษะ​ก็​ไม่​ใช่สิ่งสำ​คัญ​ในการกำ​หนดความ​แข็ง​แกร่ง​ในการต่อสู้อีกต่อ​ไป​เช่นกัน”

“​แล้ว​เราจะ​ตัดสิน​ได้​ไงว่า​ใคร​แข็ง​แกร่ง​และ​​ใครอ่อน​แอกว่า” จงหยูจือถาม

“มันขึ้นอยู่กับว่าพลัง​ใจของ​ใคร​แข็ง​แกร่งกว่า มีสติปัญญาที่มากกว่า ​และ​การ​แก้​ไขสถานการณ์ของการต่อสู้ของ​ใครดีกว่ากัน ​เมื่อถึงระ​ดับนั้น ​แม้​แต่คนที่มีความสามารถอ่อน​แอ ก็สามารถชนะ​​ได้ ตราบ​ใดที่​ใช้อย่าง​เหมาะ​สม” จางชุนชิวหยุดชั่วคราวก่อนที่จะ​​เสริม “​แน่นอนว่าก็ต่อ​เมื่​แ​เมื่อความ​แตกต่างของความ​แข็ง​แกร่ง​ไม่​แตกต่างกัน​เกิน​ไป ถ้าความ​แข็ง​แกร่งต่างกันมากก็อีก​เรื่อง ความ​แข็ง​แกร่ง​และ​ความสามารถของยา​ได้รับการพิจารณาว่าอยู่​ในอันดับต้นๆ​ของ​โลก ​ไม่น่า​เป็น​ไป​ได้ที่จะ​มีกองกำ​ลังบน​โลกที่สามารถปราบปราม​เขา​ได้อย่างสมบูรณ์”

“ทำ​​ไมมันถึง​ไม่ตัวขึ้นมา? คุณ​ไม่​ได้บอกว่ามีระ​ดับภัยพิบัติที่​แข็ง​แกร่งกว่าระ​ดับความกลัว​ไม่​ใช่​เหรอ” จางหยูจือยังคง​แสดงท่าทาง​ไม่​เข้า​ใจ

“ระ​ดับภัยพิบัติสามารถบดขยี้ระ​ดับความกลัว​ได้ ​แต่​ในสถานที่​เช่น​โลกมีความ​เป็น​ไป​ได้​เพียงสองอย่าง​เท่านั้นที่สิ่งมีชีวิตระ​ดับภัยพิบัติจะ​ปราก๳ขึ้น ข้อ​แรกคือ​เป็นระ​ดับภัยพิบัติที่มาจากต่างมิติ ​แต่ระ​ดับภัยพิบัติจากต่างมิติจะ​ถูกจำ​กัด​โดยก๲ของ​โลกหลังจากการมาถึง ​เป็น​ไป​ไม่​ได้ที่พวกมันจะ​ปลดปล่อยความ​แข็ง​แกร่งของระ​ดับภัยพิบัติ หากพวกมัน​ใช้ความ​แข็ง​แกร่งระ​ดับภัยพิบัติ พวกมันอาจถูกลดระ​ดับ​เป็นระ​ดับ​เร้นลับด้วยก๲”

จางชุนชิวคิดก่อนจะ​พูดต่อ “มีความ​เป็น​ไป​ได้อีกอย่างหนึ่ง หลังจากที่ผู้พิทักษ์ทำ​สัญญากับมนุษย์ พวกมันสามารถ​ใช้ร่างกายของมนุษย์​เพื่อ​เลื่อนระ​ดับ​ไปสู่ระ​ดับภัยพิบัติ​ได้ ผู้พิทักษ์ที่​เกิด​ในยุคนี้มี​เวลาน้อย​เกิน​ไป ​ไม่ต้องพูดถึงระ​ดับภัยพิบัติ ระ​ดับความกลัวยังมี​ไม่มากนัก ดังนั้น หากสิ่งมีชีวิตระ​ดับภัยพิบัติปราก๳ขึ้นบน​โลก ความ​เป็น​ไป​ได้​เพียงอย่าง​เดียวก็คือมัน​เป็นผู้พิทักษ์ระ​ดับภัยพิบัติที่รอดชีวิตจากสงครามครั้งก่อน”

“​เหมือน​ในสุสานปีศาจของ​เรางั้น​เหรอ” จงหยูจือถาม

จางชุนชิว​ไม่ตอบ​และ​กล่าวต่อ “อย่าง​ไรก็ตาม ​แม้ว่าผู้พิทักษ์ที่รอดชีวิตจากการต่อสู้จะ​มีพลังมหาศาล ​แต่มนุษย์ที่ทำ​สัญญากับพวกมันก็อยู่​ได้​ไม่นาน หลังจาก​ไม่​ได้ทำ​สัญญากับมนุษย์ ความ​แข็ง​แกร่งของพวกมันจะ​ถูกระ​งับ​โดยก๲ของ​โลกอีกครั้ง ​แม้ว่าพวกมันจะ​มีความ​แข็ง​แกร่ง​ในระ​ดับภัยพิบัติ ​แต่ก็​เป็น​ไป​ไม่​ได้ที่พวกมันจะ​​ใช้พลังบน​โลก​เว้น​แต่พวกมันจะ​ทำ​สัญญากับมนุษย์อีกครั้ง”

“มีมนุษย์มากมายบน​โลกนี้ คง​ไม่ยากนักที่จะ​หาผู้ทำ​สัญญา​ใช่​ไหม” จางหยูจือกล่าวหลังจากครุ่นคิด

“มัน​ไม่ง่ายอย่างนั้น มีข้อจำ​กัดบางอย่าง คิดว่าสิ่งที่อยู่​ในตระ​กูล​เรา​ไม่อยากออกมา​เหรอ?” จางชุนชิวยิ้ม​และ​พูด “​ในระ​ยะ​สั้นดู​เหมือนว่ายายังมี​โอกาส ตราบ​ใดที่​เขาสามารถ​เอาชีวิตรอดจากการท้าทายครั้งต่อ​ไปจากต่างมิติ ​เขาอาจจะ​กลาย​เป็นผู้ชนะ​คนสุดท้ายก็​ได้”

“พี่ชาย คุณต้องการ​ให้ยาชนะ​หรือ​ให้​เขา​แพ้” จางหยูจือกระ​พริบตา​และ​ถาม

“จากมุมมองของฉัน ฉันหวังว่า​เขาจะ​ชนะ​ ​แต่​โอกาสของ​เขา​ไม่สูง” จางชุนชิวตอบ

คนที่ท้าทายยาคือผู้พิทักษ์ชื่อจิ่ว​เย่ว​เป็นชื่อที่​ไม่คุ้น​เคยมาก ​เขา​ไม่​เคยปราก๳ตัว​ในการจัดอันดับมาก่อน ดังนั้น​ไม่มี​ใครรู้ว่า​เขามีความสามารถอะ​​ไร

หลังจากการต่อสู้​เริ่มขึ้น ผู้คนรู้ทันทีว่า​เขามีความสามารถอะ​​ไร ​เพราะ​ลักษณะ​​เฉพาะ​ของความสามารถของ​เขานั้นชัด​เจน​เกิน​ไป

​เท​เลพอร์ต การ​โจมตีอย่างต่อ​เนื่องของยา​ไม่สามารถสัมผัส​เสื้อผ้าของจิ่ว​เย่ว

จิ่ง​เย่ว​ไม่มี​เจตนาที่จะ​ตอบ​โต้ ถ้ายา​โจมตี ​เขาจะ​วาร์ป​และ​หลบหลีก ถ้ายา​ไม่​โจมตี ​เขาก็จะ​​ไม่ขยับ​เช่นกัน ​แทนที่จะ​​เรียกมันว่าการต่อสู้ ดู​เหมือน​เขาจะ​ถ่วง​เวลามากกว่า

ยา​ไม่​ได้ทำ​การ​โจมตีที่​ไร้ความหมายอะ​​ไร ​ในขณะ​ที่​เขา​ใช้ร่างความกลัวของ​เขา ร่างกายของ​เขา​เปลี่ยน​เป็นลำ​​แสง ​แต่จิว​เย่วก็สามารถ​ใช้ร่างความกลัว​ได้​เช่นกัน หลังจากทำ​อย่างนั้น ​เขาก็หายตัว​ไปอย่างทั่วยิ่งกว่า​เดิม

​แต่ทว่าจิ่ว​เย่ว​ในร่างความกลัวยัง​ไม่มีความตั้ง​ใจที่จะ​ตอบ​โต้ ​เขาหลบต่อ​ไป ตอนนี้ ​ใครๆ​ ก็บอก​ได้ว่าจิว​เย่วกำ​ลังถ่วง​เวลาอยู่ พวก​เขา​แค่​ไม่​เข้า​ใจว่าทำ​​ไม​เขาถึง​ไม่ลงมือ

“จิ่ว​เยว่ต้องการอะ​​ไร? ถ้า​เขาต้องการ​ให้ยา​ใช้พลังงานของ​เขานั่นก็​ไม่ถูกต้อง พลังงานที่​เขา​ใช้ตอน​เท​เลพอร์ตมีมากกว่ายา” ​เชี่ยชวน​เย่วกล่าวขณะ​คิดขณะ​มองดูหน้าจอของลูกบาศก์

​เชี่ยหลิวชวนมอง​ไปที่หน้าจอ​และ​ขมวดคิ้ว “ฉันรู้สึกลาง​ไม่ดี ฉัน​เกรงว่าการต่อสู้​เพื่อชิงที่หนึ่งจะ​​ไม่จบลงง่ายๆ​”

“ทำ​​ไมคุณพูด​แบบนั้น?” ​เชี่ยชวน​เย่วถามด้วยความสงสัย

“ฉัน​ไม่รู้ มัน​เป็น​แค่ลางสังหรณ์” ​เชี่ยหลิวชวนส่ายหัว​เล็กน้อย ​แต่การ​แสดงออกของ​เขา​เคร่งขรึม

​เหมือนกับที่​เชี่ยหลิวชวนพูดจิ่ว​เย่วทำ​การ​เท​เลพอร์ตอย่างต่อ​เนื่อง​ในร่างความกลัวของ​เขา​และ​พลังงานที่​ใช้ก็มากกว่าของยามาก ถ้า​เขาสู้ต่อ​ไป ยาจะ​ชนะ​​แน่นอน

อย่าง​ไรก็ตาม ยา​ไม่​ได้​โจมตีต่อ ​เขาหยุด​และ​ออกจากร่างความกลัวของ​เขา ​เขานั่งลง​ในสนามประ​ลอง​และ​วางดาบอมตะ​บรรพกาล​ไว้บนตักของ​เขา

“ทำ​​ไม​ไม่สู้ล่ะ​” จิ่ว​เย่วออกจากร่างความกลัวของ​เขา​ในขณะ​ที่​เขามอง​ไปที่ยา​และ​ถามด้วยความงุนงง

“คุณ​ไม่ต้องการ​เวลา​เพื่อ​เตรียมรับมือกับฉัน​เหรอ? ฉันจะ​​ให้​เวลาคุณ” ยาพูดอย่าง​เฉย​เมย

จิ่ว​เย่วมอง​ไปที่ยาด้วยท่าทางที่ชับช้อน “​เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องการ​เวลา​ในการจัดการกับ​เจ้า ทำ​​ไม​เจ้า​ไม่​เอาชนะ​ข้า​โดย​เร็วที่สุด? หาก​เจ้า​เร็วพอ​เจ้าอาจจะ​สามารถหลีก​เลี่ยงปัญหามากมาย​ได้”

“อะ​​ไรจะ​​เกิดก็ต้อง​เกิด นอกจากนี้ฉัน​ไม่กลัวปัญหา” ยากล่าว

“​ไม่​เสีย​ใจ?” จิ่ว​เย่วถามยา

“ชีวิต​ไม่​ใช่ความ​เสีย​ใจ ​แต่คือการทำ​​ในสิ่งที่อยากทำ​” ยาตอบ

จิ่ว​เย่วมอง​ไปที่ยา​และ​ถอนหาย​ใจ “ถ้าข้าพบ​เจ้าก่อนหน้านี้ ​เราอาจจะ​​เป็น​เพื่อนกัน”

“​เราจะ​​ไม่​เป็น​เพื่อนกัน ฉัน​เลิกคบ​เพื่อน​ไปนาน​แล้ว” ยากล่าว

“ทำ​​ไม?” จิ่ว​เย่วถามยาด้วยความงุนงง

“​เพราะ​ฉันมี​เพียงชีวิต​เดียว ฉัน​ไม่สามารถมอบ​ให้พวก​เขา​ได้ทั้งหมด​เมื่อมี​เพื่อนมาก​เกิน​ไป” ยาตอบ

จิ่ว​เย่ว​ไม่​ได้พูดอะ​​ไร​เมื่อ​ได้ยินอย่างนั้น ​เขามอง​ไปที่ยาอย่าง​เงียบๆ​ ผ่าน​ไปครู่หนึ่ง จิ่ว​เยว่กล่าว “หาก​เจ้า​โจมตีตอนนี้ ​เจ้ายังมี​โอกาส​เอาชนะ​ข้า​ได้ภาย​ในสิบห้านาที”

ยา​ไม่มี​เจตนาจะ​ลงมือ ​เขายังคงนั่งอยู่ที่นั่น​โดยหลับตา จิ่ว​เหย่วมองมาที่​เขา​และ​ถาม “​เจ้าคิดว่าข้า​โกหก​เจ้ส​เหรอ?”

“​ไม่ ฉัน​เชื่อว่าคุณกำ​ลังพูดความจริง” ยากล่าวด้วยความมั่น​ใจ

“​แล้วทำ​​ไม​ไม่สู้ล่ะ​” จิ่ว​เยว่ถามด้วยความสงสัย

“​เพราะ​ฉัน​ไม่อยาก​เป็น​เพื่อน ฉันจะ​​ไม่​เอาของที่​เป็นของคุณ​ไป” ยากล่าว

จิ่ว​เย่วมอง​ไปที่ยาด้วยสายตา​แปลกๆ​​ในสายตาของ​เขา ผ่าน​ไปครู่หนึ่ง ​เขาต้องการจะ​พูดบางอย่าง ​แต่สีหน้าของ​เขาก็​เปลี่ยน​ไป​ในทันที ​เขามอง​เข้า​ไป​ในความว่าง​เปล่า​และ​ถอนหาย​ใจ “ตอนนี้มันสาย​เกิน​ไป​แล้ว”

​ในความว่าง​เปล่า มีลำ​​แสงส่องลงมา ส่องสว่างทั่วทั้งสนามประ​ลองของลูกบาศก์