พรสวรรค์ของโจวเหวินคือสมาธิซึ่งทำให้เขามีบุคลิกที่โดดเด่นเหนือคนธรรมดาทั่วไป

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีข้อดีและข้อเสีย โจวเหวินสามารถลงทุนในทุกสิ่งที่เขาทำได้อย่างรวดเร็ว ทำให้เขาเรียนรู้ทุกอย่างได้เร็วกว่าคนทั่วไป และไม่ง่ายที่จะเสียสมาธิและยากที่จะถูกรบกวนจากสิ่งอื่นๆ

ตรงกันข้าม เนื่องมาจากสมาธิ ความรู้สึกของโจวเหวินจึงไม่เข้มข้นและไม่ไวต่อความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป เรื่องอารมณ์บางอย่างทำให้โจวเหวินรู้สึกได้ยาก

ในความคิดของโจวเหวิน การเอาชนะศัตรูก็คล้ายๆ กับการคำนวณการบวกและลบ โดยคำนึงเพียงว่าตัวเองเสียไปเท่าไร และคู่ต่อสู้เสียไปเท่าไร

ในการคำนวณของเขา การฆ่าฝ่ายตรงข้ามถือเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดสำหรับศัตรูแล้ว

แต่คำพูดของเล้งจงเจิ้งได้เปิดโลกทัศน์ใหม่ให้กับโจวเหวิน ปรากฏว่าการสังหารคู่ต่อสู้ไม่ใช่การสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดของคู่ต่อสู้

แน่นอนว่าทฤษฎีนี้ใช้ได้เฉพาะกับบางคนหรือบางคน ณ จุดใดจุดหนึ่งในเวลาเท่านั้น ไม่ใช่กับเงื่อนไขการดำรงอยู่นิรันดร์

“เป็นการฆาตกรรมหรือไม่?” โจวเหวินคิดอยู่หลายเรื่อง เขาสัมผัสได้ถึงฆาตกรในตัวของเขาด้วย มีการตอบสนองบางอย่าง เขาเหมือนกำลังบอกเขาว่าคราวนี้เขาพบหนทางที่ถูกต้องแล้ว

โจวเหวินมองไปยังทิศทางที่เล้งจงเจิ้งจะจากไปอย่างสับสน เล้งจงเจิ้งมองเห็นปัญหาของเขาในการต่อสู้กับฤๅษีก่อนหน้านี้ได้อย่างชัดเจน จึงเรียกเขามาเพื่อให้เขาเข้าใจถึงเหตุผลนี้

ถึงแม้จะเป็นคำอธิบาย แต่คำพูดที่เล้งจงเจิ้งพูดเมื่อกี้ก็มาจากใจ ไม่เช่นนั้นโจวเหวินก็ไม่สามารถสัมผัสได้เช่นนั้น

สิ่งนี้ได้ทำลายลานเล็กๆ เมื่อเขาจากไป และเราสามารถทราบได้ว่าเล้ง จงเจิ้งไม่ได้กำลังเล่าเรื่อง แต่เป็นบางสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับเขา

เพราะเหตุนี้เขาจึงต้องทำลายลานเล็กๆ นี้เสีย เพราะเมื่อเขาพูดออกไป จุดอ่อนนี้ก็คงจะถูกรู้เร็วหรือช้า ดังนั้นเขาจึงอยู่ไม่ได้โดยเด็ดขาด

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โจวเหวินก็อดไม่ได้ที่จะยกย่องทิศทางการจากไปของเล้งจงเจิ้ง ลานบ้านเล็กๆ คืออาหารอันโอชะสุดท้ายของเล้งจงเจิ้ง เขาถูกโจวเหวินทำลาย และเขาไม่รู้ว่าจะตอบแทนบุญคุณนี้อย่างไร

สิ่งที่โจวเหวินทำได้ตอนนี้คือการอัพเกรดเป็นระดับความกลัวโดยเร็วที่สุด

“มันจะฆ่าคนได้อย่างไร เราจะรู้ได้อย่างไรว่าอะไรสำคัญกว่าชีวิตสำหรับศัตรู” โจวเหวินกำลังคิดเกี่ยวกับประเด็นนี้ขณะเดินกลับ

“ฤๅษีตายแล้วหรือ” พันธมิตรผู้พิทักษ์ถาม เซียนที่อยู่สูงขึ้นไป มองลงมาที่ถ้ำใต้บันได

“มันไม่มีความสามารถ โปรดขอให้ผู้ใหญ่ลงโทษ” ตงซื่อก้มหัว

“ผู้ใหญ่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตงซื่อและฤๅษีที่นึกออกว่ามือที่น่ารังเกียจของราชินีซึ่งเกือบจะถูกทั้งสหพันธ์ปฏิเสธ กลับกลายเป็นชายผู้สามารถทำให้บิชูนิเป็นพระพุทธเจ้าได้” แม่มดเลือดกล่าว

“นั่นก็ถือเป็นการว่าจ้างของฤๅษีด้วยเช่นกัน” นาสึ อูเอสึกิ กล่าว

แม่มดเลือดขมวดคิ้วเล็กน้อยและต้องการจะพูดบางอย่าง แต่ตงซื่อพูดก่อน: “การต่อสู้ครั้งนี้เป็นความประมาทของฉันจริงๆ หากคุณแพ้ คุณก็แพ้ ฉันจะรับผิดชอบโดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ”

อมตะนั่งอยู่นิ่ง ๆ ไม่เคยขยับจากต้นจนจบ เหมือนกับรูปเคารพที่ไม่มีชีวิต

หลังจากที่หลายๆ คนเงียบไปแล้ว เซียนไฉก็พูดขึ้นอย่างช้าๆ ว่า “การบูรณะหอคอยทงเทียนเป็นยังไงบ้าง?”

Nasu Uesugi ตอบว่า: “เนื่องจากทรัพยากรที่จำเป็นมีมากเกินไป และทรัพยากรบางส่วนที่เคยใช้ไปก่อนหน้านี้ก็ไม่มีการสำรองข้อมูลซ้ำซ้อน ดังนั้นขณะนี้ความคืบหน้าจึงช้ามาก มีวัสดุจำนวนมากที่รอได้เท่านั้น คาดว่าจะต้องใช้เวลาประมาณสี่เดือนจึงจะกลับสู่ความคืบหน้าก่อนหน้าได้”

“จะใช้เวลานานเท่าไรในการสร้างหลังคา” เซียนถามอีกครั้ง

“เพราะว่าฉันกำลังจะสร้างหลังคาในตอนท้าย วัสดุของหลังคายังคงอยู่ในโกดังและไม่ได้รับความเสียหาย ถ้าเราเริ่มก่อสร้างตอนนี้ เราสามารถสร้างหลังคาได้ภายในประมาณสองวัน ตัวหลักของหอคอย หากมีแพลตฟอร์มการขึ้นเพียงอันเดียว ไม่สามารถติดต่อกับมิติอื่นได้ การมีแพลตฟอร์มการขึ้นนั้นไร้ประโยชน์หรือ” อุเอสึกิ นาโอะคิดและคิด

“ฉันอยากเห็นการปีนเขาแบบสมบูรณ์แบบภายในหนึ่งเดือน” เซียนกล่าว

นาสึ อูเอสึกิ รู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่สิ่งที่ผู้เป็นอมตะพูดอาจไม่อนุญาตให้เธอโต้แย้งได้ ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันต้องการการสนับสนุนเต็มที่จากพันธมิตร”

“ตงซื่อและแม่มดเลือด จากนี้ไป เจ้าจะช่วยนาซูสร้างหลังคาอย่างเต็มที่ และทรัพยากรทั้งหมดในพันธมิตรจะมอบให้กับนาซูก่อน” เซียนกล่าว

“ครับท่าน” โทชิและแม่มดเลือดตอบพร้อมกัน

“ผู้ใหญ่ ท่านอยากติดต่อกับมิติต่างๆ ด้วยความช่วยเหลือจากบนดาดฟ้าและหาวิธีจัดการกับโจวเหวินและสร้างรากฐานให้มั่นคงหรือไม่” แม่มดเลือดถาม

เซียนกล่าวอย่างสบายๆ: “ในยุคนี้ ตระกูลใหญ่ทั้งหกไม่ได้อ่อนแอ และตระกูลทั้งหกก็ไม่ได้อ่อนแอ มีตระกูลฮุยอยู่ในสหพันธ์ และมีปัญหากับสมาคมวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ภายนอก อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญจริงๆ ก็คือสนามมิติของดาวศุกร์ ตราบใดที่พวกเขาสามารถเป็นคนแรกและรับสัตว์เลี้ยงคู่หูของดาวศุกร์ได้ ภัยคุกคามเหล่านี้ก็ไม่มีอะไร”

“ผู้ใหญ่ ท่านหมายความว่าท่านต้องใช้พลังจากมิติต่าง ๆ เพื่อฝ่าเข้าไปในอาณาจักรแห่งมิติของดาวศุกร์ใช่หรือไม่” แม่มดโลหิตเข้าใจทันทีว่าความสนใจของเซียนไม่ได้อยู่ที่โจวเหวินหรือลั่วหยางอันเจียเพียงเท่านั้น แต่เขามองไปไกลกว่านั้น

“เนื่องจากคุณต้องการที่จะประสบความสำเร็จ คุณต้องจ่ายเงินบางอย่าง ไม่ว่าจะบนโลกหรือในมิติอื่น มันก็เป็นเหตุผลเดียวกัน” เซียนพูดอย่างสบายๆ “หนึ่งเดือน คุณต้องสร้างหลังคา”

“ครับท่าน.” นาโอะ อุเอสึกิ ได้ตอบกลับ

“โจวเหวิน คุณนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น” เทียนเทียนรู้สึกไม่สบายตัวมาก เธอไม่ได้กินขนมมาหลายวันแล้ว

ก่อนหน้านี้ โจวเหวินเคยให้ผู้คนซื้อขนมได้บ้างแล้ว และเธอสามารถเพลิดเพลินกับขนมที่เหลือได้

แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา โจวเหวินนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความมึนงง โดยไม่ได้กินอาหารใดๆ เลย และยังมีผู้คนซื้อขนมและกลับมากินอีกด้วย

“กำลังคิดเรื่องต่างๆ” โจวเหวินตอบ

“คุณต้องการอะไร” เทียนเทียนถาม

“พวกนั้นพวกเจ้าไม่เข้าใจหรอก” โจวเหวินกล่าว

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เข้าใจ ฉันบอกคุณได้เลยว่าไม่มีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจ” เธอพูดอย่างอ่อนหวาน

โจวเหวินไม่สนใจเธอ เขาไม่สามารถบอกเทียนเทียนได้เสมอไป เขาจะฆ่าได้อย่างไร?

หวานแต่พระเจ้าพูดต่อหน้าพระองค์ว่าพระองค์อยากจะฆ่า แต่ก็อยากให้คนอื่นตายดีกว่ามีชีวิต เว้นแต่ว่าโจวเหวินจะบ้า พระองค์ก็จะทำอย่างนั้น

“ฉันไม่สนใจ ฉันอยากกินเค้ก ฉันอยากพุดดิ้ง UU กำลังอ่าน www.uukanshu.com ฉันอยากดื่มชานมไข่มุก …” เทียนเทียนไม่ได้ถูกเปิดเผยเป็นครั้งแรก เธอได้ทำโถแก้วแตกไปบ้าง

โจวเหวินมองดูความหวานของความสิ้นหวัง ดูเหมือนจะคิดถึงบางอย่าง ดวงตาของเขาค่อยๆ สว่างขึ้น และมองดูความหวานนั้นจากบนลงล่าง

“คุณอยากทำอะไร” เทียนเทียนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยจากสายตาของโจวเหวิน และถอยหลังสองก้าว มองไปที่โจวเหวินอย่างตื่นตัว และถาม

“ถ้าคุณป่วย คุณจะต้องตายถ้าคุณกินของหวานเข้าไป คุณจะกินเค้กหรืออะไรอย่างนั้นไหม” โจวเหวินถามเทียนเทียน

“ฉันจะไม่ป่วย” เทียนเทียนกล่าว

“ฉันหมายถึงว่า”

“ถ้าฉันไม่ป่วยล่ะก็”

“นี่ก็เป็นการเปรียบเทียบ ในกรณีที่คุณเป็นโรคนี้…”

“ฉันไม่สามารถป่วยได้ถ้าไม่มีมัน”

โจวเหวินรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ถูกความหวานขัดขวาง ความคิดเดิมไม่สามารถพูดได้ มันเหมือนกับก้างปลาที่ติดอยู่ในลำคอ