เจ้าหน้าที่เช่นเว่ยหยางรู้สึกวิตกกังวล พวกเขาได้รับคำสั่งให้ช่วยโจวเหวินให้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่ง อย่างไรก็ตาม ผ่านไปหลายวันแล้วตั้งแต่เขามาที่นี่ ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกเขาคิดถึงโจวเหวิน

เมื่อทราบว่าเมื่อโจวเหวินกลับมา กลุ่มเจ้าหน้าที่ก็เข้ามาพบเขาเป็นครั้งแรก

“คุณโจว เราจะไปดาวศุกร์เมื่อไหร่” เว่ยหยางเป็นนายทหารที่ใจเย็นที่สุด แต่เขาเป็นกัปตันและมีหน้าที่ต้องพูดแทนนายทหารทุกคน คำพูดเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกถามถึงนายทหารเหล่านั้น

“พรุ่งนี้” แน่นอนว่าโจวเหวินหวังว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี เพราะหลังจากที่รู้เรื่องนี้แล้ว เขาจะมีเรื่องอื่นที่ต้องทำ

มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆ ที่ปรากฏขึ้น เราต้องคิดหาวิธีบางอย่างเพื่อทำให้ฆาตกรตกใจโดยเร็วที่สุดโดยไม่ต้องเพิ่มระดับความกลัวให้สูงขึ้น ฉันรู้สึกไม่สบายใจในใจเสมอ

“พรุ่งนี้?” เจ้าหน้าที่จำนวนมากหยุดชะงักอยู่ที่นั่น

แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดหวังว่าโจวเหวินจะทำภารกิจให้สำเร็จโดยเร็วที่สุด แต่หากพวกเขากังวลมากเกินไปในวันพรุ่งนี้ พวกเขาจะไม่มีเวลาในการศึกษาและฝึกฝนมากนัก และพวกเขารีบเร่งจริงๆ

“คุณโจว พรุ่งนี้คุณรีบเหรอ?” เว่ยหยางขมวดคิ้ว

“ฉันไม่รีบ คุณเตรียมตัวได้ เราจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าเวลา 7 โมงเช้าโดยไม่ชักช้า” โจวเหวินตั้งใจจะกลับไปทานอาหารเช้าหลังจากขึ้นแท่นแล้ว

เว่ยหยางและคนอื่นๆ เข้าใจผิดว่าเขาหมายถึงอะไร โดยคิดว่าสิ่งที่โจวเหวินพูดคือการตื่นเช้าและกินอาหารเช้าให้เสร็จ

เว่ยหยางและคนอื่นๆ มองไปที่โจวเหวินและถามว่า “คุณโจว พวกเราจะฝึกซ้อมกันยังไงคืนนี้?”

“การฝึกฝน? การฝึกฝนประเภทไหน?” โจวเหวินถามสักครู่และมองเว่ยหยางด้วยความงุนงง

“พรุ่งนี้จะอยู่บนดาวศุกร์ พรุ่งนี้เช้าเจ้าไม่จำเป็นต้องฝึกฝนคืนนี้หรือ” ใบหน้าไร้ความรู้สึกของเว่ยหยางก็แสดงให้เห็นถึงความสงสัยเช่นกัน

“ไม่จำเป็นต้องฝึกฝน” โจวเหวินสามารถทำได้เพียงลำพัง และเมื่อถึงเวลานั้น เขาจะมีระดับชีวิตที่สูงที่สุด และกระสุนระดับภัยพิบัติธรรมชาติจะโจมตีเขาเท่านั้น ไม่ใช่เว่ยหยาง และการฝึกฝนก็ไม่มีประโยชน์

“แล้วคุณอยากให้เราเตรียมอะไรล่ะ” เว่ยหยางถาม

“แค่เตรียมตัว กลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ โดยควรเป็นชุดที่มีโลโก้ทำเนียบประธานาธิบดี เมื่อมองแวบแรก ผู้คนจะรู้ว่าทำเนียบประธานาธิบดีกำลังผ่านพิธีการศุลกากร แค่นั้นเอง” โจวเหวินคิดก่อนที่จะเสนอแนะฮุ่ยไห่เฟิง เขาจึงพูดกับพวกเขาว่า “คุณควรติดธงไว้ที่หลังแล้วเขียนว่าทหารของรัฐบาลกลางหรืออะไรทำนองนั้น จะได้ง่ายกว่าที่ผู้คนจะรู้ว่าคุณกำลังฝ่าด่านใคร

“พวกเราทุกคนเป็นเจ้าหน้าที่อย่างน้อยก็พันเอก จะมีทหารได้ยังไง” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกล่าว

“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันต้องเป็นทหารของรัฐบาลกลาง คุณสามารถเขียนชื่อเหมือนทหารของรัฐบาลกลางได้ … แน่นอนว่านี่เป็นเพียงคำแนะนำของฉัน” โจวเหวินพบว่าสายตาของเจ้าหน้าที่ไม่ถูกต้อง และเขาจึงเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว

ชื่อของหน่วยสังหารนั้นคลุมเครือเกินไป และไม่น่าแปลกใจที่เจ้าหน้าที่จะมองเขาอย่างแปลกๆ

โจวเหวินเลิกสนใจพวกเขาแล้วกลับไปดูแลตัวเอง ทิ้งไว้เพียงเว่ยหยางที่มีตาโตและตาเล็ก

“กัปตัน โจวเหวินคนนี้ไม่น่าเชื่อถือเลย ไม่มีแผนหรือความร่วมมือใดๆ เลย เขาพาพวกเราไปทำอะไร ถูกส่งไปตายหรือไง” นายทหารคนหนึ่งพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย

“นั่นคือ เขาคิดยังไงกับเรา กล้าตายสิ นี่มันปล่อยให้เราตายชัดๆ!” เจ้าหน้าที่หลายคนไม่เชื่อว่าจะพึ่งพาพวกเขาได้ แม้จะไม่กลัวเลยก็ตาม

เมื่อมองดูโจวเหวินอย่างไม่ใส่ใจในตอนนี้ เขาก็ยิ่งไม่เชื่อมากขึ้น

“ตามคำบอกเล่าของนายโจว จงกลับไปเตรียมตัว แล้วพบกันใหม่พรุ่งนี้เช้า” เว่ยหยางกล่าวอย่างว่างเปล่า

แม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัยอยู่ในใจ แต่เขาก็ยังเต็มใจที่จะเชื่อคำสั่งของฮุ่ยไหเฟิง

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เวลาไม่ถึงเจ็ดโมง เว่ยหยางและทหารคนอื่นๆ ก็มารวมตัวกันแล้ว และเมื่อโจวเหวินมาถึง พวกเขาก็จัดแถวแล้ว

“คุณเขียนมันจริงๆ!” โจวเหวินพบว่าทุกคนมีธงอยู่บนหลังของเขาจริงๆ ธงนั้นเป็นแบบธงของรัฐบาลกลาง แต่บนธงยังมีคำว่า “หน่วยสังหารของรัฐบาลกลาง” เคลือบสีขาว 5 คำด้วย เห็นได้ชัดว่าคำนี้ถูกเพิ่มเข้ามาในภายหลัง

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณสั่งคุณโจวเหรอ?” เว่ยหยางกล่าว

พวกเขาเคยคิดว่าชื่อนี้ดูคลุมเครือ แต่เมื่อคิดที่จะติดตามโจวเหวินเพื่อไต่อันดับขึ้นไป คาดว่าความหวังที่จะกลับมามีชีวิตอีกครั้งคงริบหรี่ นั่นคือ ชีวิตของทหารปืนใหญ่ ชื่อของหน่วยสังหารนี้เหมาะสมแล้ว พวกเขาจึงใช้ชื่อนี้

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ รออันดับ แล้วยังไม่สายเกินไปที่จะกลับมาทานอาหารเช้า” โจวเหวินกล่าวและเดินไปทางลูกบาศก์รูบิก

ฝูงชนจึงตระหนักได้ว่าสิ่งที่โจวเหวินพูดก่อนหน้านี้โดยไม่ชักช้าในการกินอาหารเช้ากลับกลายเป็นการกินอีก

“เอาล่ะ ตอนนี้คุณคงเป็นได้แค่ผีหิวโหยเท่านั้น” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพึมพำเบาๆ

โจวเหวินได้ยินแต่ไม่ได้ใส่เข้าหูเพราะเสียงที่เขาฟังมันมากเกินไป เขาจึงไม่สนใจที่จะฟังว่าเจ้าหน้าที่พูดอะไรเลย แม้กระทั่งลูกบาศก์รูบิกก็ตาม

หลังจากที่โจวเหวินออกจากตำแหน่งผู้ว่าราชการแล้ว อันเซิงก็ไปหาอันเทียนจั่วอย่างลับๆ ทันทีและรายงานว่า “หัวหน้า พวกเขาออกเดินทางแล้ว”

“คุณคิดว่ามีแต่คนเหล่านั้นเท่านั้นที่สามารถไปถึงจุดสูงสุดได้จริงหรือ” อัน เทียนจัวจ้องไปยังทิศทางที่โจวเหวินเดินออกไป พร้อมกับถือถ้วยชาไว้แต่ไม่ได้ดื่ม

“แน่นอนฉันทำได้ อาจารย์เวินอยู่ที่นี่ ฉันทำได้แน่นอน ขึ้นอยู่กับว่าฉันใช้วิธีไหน” อันเซิงตอบอย่างแน่วแน่

“คุณมั่นใจในตัวเขา” อัน เทียนซัว กล่าวอย่างเย็นชา

“ไม่มั่นใจ แต่มั่นใจเป็นพิเศษ ความแข็งแกร่งของอาจารย์เหวินอยู่ที่นั่น วิญญาณศักดิ์สิทธิ์และพันธมิตรผู้พิทักษ์สามารถอยู่ในรายชื่อได้ อาจารย์เหวินสามารถทำได้แน่นอน และอันดับจะอยู่เหนือพวกเขาอย่างแน่นอน” อันเซิงยืนยัน

“หวังว่านะ” อัน เทียนซัว กล่าวอย่างใจเย็น

ลูกบาศก์รูบิกสว่างขึ้นอีกครั้ง และดึงดูดความสนใจของมนุษย์มากมายทันที

“จะมีคนมาท้าทายมิติวีนัสอีกครั้ง คราวนี้จะเป็นใคร” ผู้คนต่างตะลึงงันและเฝ้าดูการถ่ายทอดสดด้วยความคาดหวัง

เมื่อพวกเขาเห็นเจ้าหน้าที่มากกว่าสิบนายถือธงรัฐบาลกลางอยู่ในสนาม ทุกคนก็สับสนเล็กน้อย

“ผู้กล้าของรัฐบาลกลาง…ชื่อนี้…ไม่ได้พิเศษอะไรจริงๆ…”

“นอกจากจะไม่ต้องเจาะจงมากแล้ว การอ่าน UU ที่ www.uukanshu.com ยังให้ความรู้สึกเหมือนเป็นชีวิตที่ยาวนานอีกด้วย!”

“ผมยอมรับว่าเจ้าหน้าที่ควรเป็นคนของประธานาธิบดี พวกเขาปรากฏตัวที่นี่เพื่อแสดงให้เห็นว่าทำเนียบประธานาธิบดีต้องการอยู่ในรายชื่อในที่สุด”

“ฉันรู้จักนายทหารพวกนั้น พวกเขาล้วนเป็นพวกหัวกะทิของประธานาธิบดี ใช่ แต่พวกเขาควรจะเป็นตำนานไม่ใช่หรือ? คนพวกนี้แค่ต้องการอยู่ในรายชื่อเท่านั้น นี่ไม่ใช่ความฝันหรือ?”

“ชายหนุ่มในชุดลำลองคนนั้นเป็นใคร ดูคุ้น ๆ ไหม” ในที่สุด ก็มีคนหนึ่งจดจ่ออยู่ที่โจวเหวิน คนเดียวในทีมที่ไม่ได้สวมเครื่องแบบทหาร

โจวเหวินสวมเทียนยี่อยู่ ถึงแม้ว่าเทียนยี่จะแน่น แต่ก็ไม่สามารถปกปิดศีรษะของเขาได้ ไม่นานก็มีใครบางคนจำเขาได้

“นั่นคือโจวเหวิน โจวเหวินของหลัวเหวิน ในลั่วหยาง รองจากเทพสงครามสำคัญสององค์ คือ อันเทียนจั่วและเล้งจงเจิ้ง”

“ปรากฏว่าประธานาธิบดีได้เชิญโจวเหวิน แต่แม้แต่โจวเหวินซึ่งมีเจ้าหน้าที่ในตำนานเช่นนี้ก็ไม่สามารถปรากฏอยู่ในรายชื่อได้หรือ ประธานาธิบดีตัดสินใจอย่างไม่รอบคอบเกินไปหรือ”