จางเซียวตกใจ และรีบก้มศีรษะลงพร้อมพูดว่า “ผมกังวลมาก และฉันหวังว่าเด็กสาวจะมีความสุข”

“คุณมีความสุขไหม ฉันหวังว่าเธอจะเศร้าได้” จางชุนชิวมองขึ้นไปในทิศทางหนึ่งแล้วพูดด้วยสายตาซับซ้อน “เธอเกิดในตระกูลจาง เธอจึงไม่มีสิทธิ์เศร้า ถ้าเธอทำได้ ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจสิ่งที่มันเศร้า อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ”

จางเซียวพูดอย่างโกรธ ๆ “ถ้าฉันเลือกได้ ฉันขอเลือกทนกับเด็กผู้หญิงคนนี้แทน แต่กับคนที่ฝังอยู่ในหลุมศพวิเศษ…”

“เงียบปากซะ” จางชุนชิวที่เปียกโชกเหมือนหยกตลอดเวลา กลับดูเหมือนโกรธขึ้นมาทันใด โดยจ้องมองจางเซียวราวกับมีด

จางเซียวตกใจและตัวสั่น ก้าวถอยหลังสองก้าว

แม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายที่อายุใกล้เคียงกัน แต่จางเสี่ยวกลับมีความเกรงขามในใจต่อจางชุนชิว เขาอาจกล้าไปเที่ยวกับจางชุนชิวและถึงขั้นทะเลาะกับจางชุนชิวด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เมื่อจางชุนชิวเริ่มจริงจัง จางเซียวก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เช่นเดียวกับความโกรธของจางชุนชิว จางเซียวไม่เคยเห็นมาก่อน และรู้สึกหวาดกลัวในใจ เขาเกือบจะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองจางชุนชิว

จางชุนชิวจ้องมองจางเซียวอย่างเย็นชาและพูดว่า “คุณต้องจำไว้ว่าชีวิตของคุณถูกเด็กหญิงตัวน้อยมาแทนที่ คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดอะไรเพื่อแทนที่เธอ ทุกคนในตระกูลจางก็เหมือนกัน เด็กหญิงตัวน้อยไม่ได้เป็นหนี้ใครกับตระกูลจาง ทุกคน มีแต่ครอบครัวของจางเท่านั้นที่เป็นหนี้เธอ หากคุณต้องการช่วยชีวิตเธอจริงๆ ก็จงทิ้งชีวิตของคุณไป ถ้าไม่มีครอบครัวของจาง ไม่มีเรา เด็กหญิงตัวน้อยก็จะไม่ต้องทนทุกข์กับทุกสิ่ง”

“พี่ชาย ผมรู้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น…” จางเซียวหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นจางชุนชิวอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่กล้าโต้แย้ง แถมยังพูดจาไม่ชัดเจนอีกด้วย

จางชุนชิวไม่พูดอะไร ไม่ฟังจางเซียว หันหลังแล้วออกไปทันที

หลังจากรอให้จางชุนชิวหายเข้าไปในสายตาของจางเซียว สีหน้าของจางเซียวก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ และเขาพึมพำด้วยเสียงต่ำ: “คุณไม่เหมือนเดิมแล้ว คุณโกรธฉันเรื่องอะไร”

วันรุ่งขึ้น โจวเหวินก็มาที่สวนของจางหยูจืออีกครั้ง

จางยู่จื้อวันนี้ก็เหมือนเมื่อวาน

เมื่อวานเธอสวมชุดทางการเหมือนสุภาพสตรี เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอก เธอดูสุภาพมากเมื่อต้องพบปะผู้คน ในตอนแรกเธอดูเหมือนเจ้าหญิงผู้โด่งดัง

ที่จริงแล้ว การพูดว่าจางหยู่จื้อเป็นเจ้าหญิงก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง ขอบเขตอิทธิพลของตระกูลจางนั้นกว้างใหญ่กว่าประเทศโบราณเสียอีก

แต่ในวันนี้จางหยูจื้อมัดผมหางม้า สวมกางเกงยีนส์ด้านใน เสื้อยืดแขนสั้นสีดำ และหมวกปีกยาวบนหัวของเธอ

แม้ว่ารูปร่างจะยังดีมาก แต่ขาที่ยาวก็สะดุดตามาก แต่ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม

“นั่นคืออะไร” โจวเหวินสังเกตเห็นและกำลังวางสิ่งของเป็นกองไว้กลางสวน โดยมีผ้าไหมสีดำผืนใหญ่คลุมอยู่ และเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร

โจวเหวินจำได้ว่าเมื่อวานนี้ไม่มีสิ่งแบบนั้นในสวน

“นี่เป็นสิ่งที่ดี คุณเคยได้ยินไหมว่าคอนเสิร์ตทำให้ต้นไม้มีความสุข” จางหยูจื้อกล่าวพร้อมกระพริบตา

โจวเหวินไม่ได้ยินสิ่งที่จางหยูจือกำลังพูดถึง และไม่เห็นว่านางกำลังพูดถึงอะไร ดังนั้นนางจึงยังคงเงียบอยู่

จางหยูจื้อดูเหมือนจะรู้ว่าโจวเหวินจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้และพูดต่อไปอย่างลึกลับว่า “ในสมัยโบราณ หลังจากการวิจัยของผู้คนบางกลุ่ม พืชสามารถเจริญเติบโตได้ดีขึ้นหลังจากฟังเพลงที่ดี ตามการศึกษาของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าหากผักธรรมดาฟังเสียงที่ไพเราะที่เล่นโดยนักดนตรี พวกมันจะเติบโตและมีชีวิตชีวามากกว่าผักที่คล้ายกันอื่นๆ ที่ไม่ฟังเพลง”

เป็นครั้งคราว โจวเหวินได้ยินคำพูดเพียงไม่กี่คำ และรู้เพียงว่าจางหยูจื้อกำลังพูดถึงเรื่องเช่น “ผัก” “ดนตรี” และ “ความสุข”

“มาเริ่มทำงานกันเถอะ” โจวเหวินพูดอย่างหมดหนทาง

จางหยูจื้อจิ้มริมฝีปากของเธอและดูไม่พอใจมากกับคำตอบของโจวเหวิน แต่เธอยังคงดึงโจวเหวินไปที่กองสิ่งของ แล้วจึงยกผ้าไหมสีดำขึ้น

จากนั้นโจวเหวินจึงเห็นว่ามันเป็นกลองชุดหนึ่ง

“คุณไม่ได้บอกว่าจะทำความสะอาดสวนเหรอ? คุณเอาของพวกนี้ไปทำอะไร” โจวเหวินถามขณะมองไปที่กลอง

“คอนเสิร์ตทำให้ดอกไม้และต้นไม้มีความสุข” จางหยูทำหน้าเจ้าเล่ห์ นั่งลงตรงหน้ากลอง และพูดกับโจวเหวิน

ในที่สุด โจวเหวินก็ได้ยินประโยคนี้ และคำพูดที่จางหยู่จื้อพูดก่อนหน้านี้ ก็เดาความคิดคร่าวๆ ได้ทันที

“ให้ฉันแสดงให้คุณดูตอนนี้ ฉันฝึกฝนทักษะทางดนตรีมาอย่างดี ฉันมีชื่อเล่นในจางเจียว่า ลูกน้อยของจาง โมสาร์ท” จาง ยู่จื้อ พูด จากนั้นก็หยิบไม้กลองขึ้นมา แล้วเคาะ

โจวเหวินไม่ได้ยินสิ่งที่จางหยูจือกำลังพูดถึง และไม่รู้ว่าโมสาร์ทเป็นใคร ดังนั้นเขาจึงได้แต่ฟังเสียงกลองที่เธอเล่นอย่างตั้งใจเท่านั้น

โจวเหวินมองจางหยูจือ แววตาของเขาดูแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆ

จางหยูจือมีความทุ่มเทมาก แต่ถึงแม้โจวเหวินจะไม่เข้าใจดนตรี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินชุดกลองมาก่อน ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินเพียงท่อนเล็กๆ น้อยๆ เป็นครั้งคราวก็ตาม

แต่สิ่งนี้ไม่ส่งผลต่อความเชื่อของเขาที่ว่าดอกไม้และหญ้าไม่ควรมีความสุขหลังจากฟัง “ดนตรี” ดังกล่าว

ไม่หรอก นั่นไม่ควรถือว่าเป็นดนตรี ควรใช้เสียงบรรยายจะดีกว่า

จางหยูจือดูเหมือนจะมึนเมา ขณะที่เคาะประตูอย่างแรง เขาก็ดูเหมือนจะตะโกนใส่โจวเหวิน

แต่ครั้งนี้โจวเหวินไม่ได้ยินคำพูดสักคำ และเสียงกลองก็ทำให้การได้ยินของเขามีอุปสรรคอย่างมาก

ไม่เพียงแต่เสียงของชุดกลองเท่านั้น เสียงของชุดกลองยังส่งผลต่อพืชทุกชนิดในสวน ไม่ว่าจะเป็นกลีบดอก ใบไม้ ใบหญ้า แมลง และแม้แต่ฝุ่นและแบคทีเรียก็ยังส่งเสียงดังมากขึ้นเนื่องจากการสั่นสะเทือน

ปริมาณข้อมูลเสียงใน Xiaoyuanzi เพิ่มขึ้นแบบเรขาคณิตหลายเท่า ทำให้ Zhou Wen ไม่สามารถได้ยินสิ่งที่ Zhang Yuzhi กำลังพูดถึง และเป็นการยากที่จะจับข้อมูลเสียงของเธอในมวลข้อมูลเสียงที่ยุ่งเหยิง ~ www.mtlnovel.com ~ Zhang Yuzhi พูดมาก ดูสิ Zhou Wen ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่รอยยิ้มที่มีความหมายปรากฏบนใบหน้าของเขาด้วย

หลังจากหยุดไม้กลองในมือแล้ว จางหยูจื้อก็พูดกับโจวเหวินว่า “โจวเหวิน คุณฉลาดจริงๆ นะ เหมือนว่า… เมื่อ…”

โจวเหวินฉวนตั้งใจฟังเสียงของจางหยู่จื้อ เนื่องจากกลองหยุดลงและข้อมูลเสียงก็ลดลงอย่างมาก เขาจึงบังเอิญได้ยินเสียงของจางหยู่จื้อเป็นครั้งแรกและได้ยินเธอพูด

แต่เมื่อจางหยู่จื้อพูด เขาก็เคาะอีกครั้ง เสียงของเขารบกวนการได้ยินของโจวเหวินทันที เขาไม่ได้ยินสิ่งที่จางหยู่จื้อพูดต่อไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อฟังจากที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ ก็สมควรได้รับการยกย่องในความฉลาดของเขา

“ขอบคุณ คุณผ่านเกณฑ์แล้ว” โจวเหวินกล่าว

จางหยูจื้อฟังคำพูดของโจวเหวิน สีหน้าของเธอจริงจังมาก แต่ดวงตาของเธอกลับกลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เพราะสิ่งที่เธอพูดคราวก่อนนั้น “ฉลาดเหมือนหมู”