ทันใดนั้น ไฟก็ปกคลุมเว่ยเกอผู้ซึ่งถือเครื่องปั้นดินเผากระดูก ทําให้เขากลายเป็นมนุษย์เพลิง ชุดอวกาศกลายเป็นเถ้าถ่านทันที

เมื่อโจวเหวินตกใจ เขาสั่งสาวนาหิมะให้ช่วยเขาทันที ความแข็งแกร่งของเธอมีประสิทธิภาพสูงสุดในการโจมตีธาตุไฟ แต่สาว หิมะไม่ขยับขณะที่เธอจ้องไปที่เว่ยเกอ

โจวเหวินตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อมองอย่างระมัดระวัง เขาเห็นว่าเปลวไฟได้ไหลเข้าสู่ร่างกายของเว่ยเกอแล้ว เปลว ไฟไม่ได้ลุกไหม้จากภายนอก แต่จากภายในสู่ภายนอก

ตอนนี้ร่างกายของเว่ยเกอเป็นเหมือนมนุษย์เพลิง ราวกับว่ามีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในทุกตารางนิ้วของเซลล์ของเขา สําหรับ เครื่องปั้นดินเผากระดูกในมือของเขา มันกลายเป็นเถ้าถ่านในเปลวเพลิง

ศพข้างๆ เขาก็สลายไปเช่นกัน เขาไม่ได้ลุกไหม้ด้วยเปลวไฟ แต่กลายเป็นเถ้าถ่าน สิ่งนี้ทําให้โจวเหวินรู้สึกแย่มาก

เชินหยู และหวังซิวหยวนก็มองเว่ยเกอด้วยความหวาดกลัว แม้ว่าเปลวเพลิงบนร่างของเว่ยเกอจะน่ากลัว แต่พวกเขาก็ไม่ได้ยิน

เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ข้า… ในที่สุดข้าก็กลับมา…” เปลวไฟค่อยๆ หลอมรวมเข้ากับร่างกายของเว่ยเกอ ร่างกายของเขายังคงไม่ได้รับอันตรายใน เปลวเพลิงขณะที่เขาพูด

อย่างไรก็ตาม โจวเหวินไม่ได้ยินเสียงของเว่ยเกอและนํ้าเสียงของเขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากของน้ําเสียงเว่ยเกอ

“คุณคือใคร?” โจวเหวินจ้องที่เว่ยเกอและถาม

ตอนนี้เขาเสียใจที่ไม่ได้หยุดเว่ยเกอ แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันมากนัก แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียน โจวเห

วินยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้างที่เห็นเขาถูกสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักเข้าครอบงํา

“ข้าคือใคร ?” เปลวเพลิงบนร่างของเว่ยเกอเกือบจะดับสนิทแล้วในขณะที่เขากลับมาที่รูปลักษณ์ดั้งเดิมของเขา แม้ว่ารูป ลักษณ์ของเขาจะไม่เปลี่ยนไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง โจวเหวียรู้สึกว่าเว่ยเกอ ในปัจจุบันแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เขามองขึ้นไปที่จักรวาลและพูดด้วยน้ําเสียงแปลกๆ ว่า “ข้าไม่ใช่มนุษย์”

“คุณคือใคร?” โจวเหวินมองไปที่เว่ยเกอ ขณะที่ความคิดนับไม่ถ้วนแวบเข้ามาในหัวของเขา เขาไม่สามารถคิดหาวิธีใดที่จะช่วย

เว่ยเกอแย่งชิงร่างของเขากลับมาได้

“ข้าเป็นมนุษย์” เว่ยเกอพูดช้าๆ

“คุณบอกว่าคุณไม่ใช่มนุษย์ไม่ใช่เหรอ” โจวเหวินมองเขาด้วยความงุนงง เขารู้สึกว่าเว่ยเกอตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น ไม่เพียง

แต่สิ่งที่เข้าไปในร่างเขาเป็นสัตว์ประหลาดเท่านั้น แต่ยังเป็นสัตว์ประหลาดที่ป่วยทางจิตอีกด้วย

เว่ยเกอไม่ตอบโจวเหวิน เขาหันศีรษะไปทางโลก แต่เนื่องจากนี่คือด้านหลังของดวงจันทร์ เขาจึงไม่สามารถมองเห็นโลกได้

“โลกยังอยู่ไหม?” เว่ยเกอถามโจวเหวิน

“แน่นอนว่ามันยังอยู่ แต่เรามองไม่เห็นมันจากด้านนี้ของดวงจันทร์ ” โจวเหวินพบว่ามันแปลกไปด้วยช้า

“ดีแล้ว ข้าควรจะทําทันเวลา” เว่ยเกอพึมพํากับตัวเอง ขณะที่เขาพูดเขาก็เดินออกไป

“คุณกําาลังจะไปไหน?” โจวเหวินแลกเปลี่ยนสายตากับสาวหิมะและตามเขาไป

เงินหยู และหวังซิวหยวนรีบตาม เนื่องจากการดํารงอยู่ของเว่ยเกอ สิ่งมีชีวิตต่างมิติที่มองไม่เห็นจึงไม่ได้โจมตีพวกเขา หากพวก เขาอยู่ห่างไกลจากเขา พวกเขาอาจถูกโจมตีอีกครั้ง

การดํารงอยู่ซึ่งครอบครอง “ร่างกาย” ของเว่ยเกอนี้ดูเหมือนจะไม่น่ากลัวเท่ากับสิ่งมีชีวิตต่างมิตินั่น

“นําสัตว์อสูรของข้ากลับมา” เว่ยเกอกล่าวขณะที่เขาเดินราวกับว่าเขาไม่สนใจโจวเหวินและทีม

เขาไม่ได้เดินเร็ว ราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับร่างกายนี้

เว่ยเกออยู่ในระดับมหากาพย์แล้ว แต่มนุษย์ระดับมหากาพย์ไม่มีความสามารถในการอยู่รอดบนดวงจันทร์ อย่างไรก็ตาม ตอน นี้เขากําลังเดินเปลือยเปล่าบนดวงจันทร์ ราวกับว่าเขากําลังเดินอย่างอิสระบนพื้นโลก

“สัตว์อสูรของคุณอยู่ที่ไหน” โจวเหวินเดาว่าสิ่งมีชีวิตใต้ตอไม้อาจเป็นสัตว์อสูรของเขา

ถ้าเขาสามารถปราบมันได้ อันตรายของพวกเขาจะลดลงอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเว่ยเกอถูกเขาครอบงํา โจวเหวินไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นได้ไหม

เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อ เว่ยเกอออกจากโรงเรียน เขาเคยพูดว่าเขาจะพบว่าชีวิตของเขามีความหมายถ้าเขาโชคดีพอที่จะ

เอาชนะโชคชะตา

แต่ตอนนี้เขาจบสิ้นแล้วโดยไม่ได้ทําอะไรเลย เขาไม่รู้ว่าจะมีวันที่เขาตระหนักถึงคุณค่าของชีวิตรึเปล่า

เว่ยเกอไม่ตอบขณะเดินต่อไป เขากําลังเดินไปตามทางที่โจวเหวินและเพื่อนๆ ได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นก่อนหน้านี้

“สิ่งมีชีวิตระดับความกลัวนั้นกําลังล่าถอย ดูเหมือนจะกลัวคนนี้” สาวหิมะกระซิบกับโจวเหวิน

“ไม่ใช่ว่าสิ่งมีชีวิตระดับความกลัว เป็นสัตว์อสูรของเขาหรอกเหรอ?” โจวเหวินกระชิบ

“นั่นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างมิติระดับความหวาดกลัว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นสัตว์อสูร” สาวหิมะหยุดชั่วคราวก่อนพูด “คนคนนี้ดู

แข็งแกร่งมาก

“ฉันรู้ว่าเขาแข็งแกร่งมาก ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่ามีความหวังสําหรับเว่ยเกอไหม” โจวเหวินถาม

“ข้าเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะแย่งชิงร่างของเขากลับคืนมา” สาวหิมะตอบอย่างหนักแน่น

ในไม่ช้า เว่ยเกอก็กลับมายังจุดที่ขุดตอไม้ เขายืนอยู่หน้าหลุมขนาดใหญ่และจ้องมองไปที่มัน แสงศักดิ์สิทธิ์แปลกๆ พุ่งออกมาจากดวงตาของเขาราวกับตะเกียงศักดิ์สิทธิ์สองดวง เมื่อแสงส่องเข้าไปในรู การเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาดก็เกิดขึ้

นภายในทันที

ทันใดนั้น โจวเหวินและทีมก็เห็นร่างหนึ่งควบแน่นอยู่ในรู มันเป็นคางคกสีทองเข้มขนาดใหญ่

“ในตํานานของเขตตะวันออก ดวงจันทร์เรียกอีกอย่างว่าพระราชวังคางคก ในตํานานเล่าว่ามีคางคกสีทองอยู่ข้างใน เป็นไปได้ ไหมว่านี่คือคางคกทองคําในตํานาน?” เงินหยู กล่าวขณะที่เขาจ้องไปที่คางคกสีทอง

โจวเหวินเดาคร่าวๆว่าสิ่งที่กินนักบินอวกาศและผู้ตรวจสอบน่าจะเป็นคางคกทองคํา อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าพลังอะไรที่เว่ย

เกอใช้เพื่อทําให้สิ่งมีชีวิตระติบความกลัวแสดงตัวออกมา

ในไม่ช้า โจวเหวินก็ตระหนักว่าเป้าหมายของเว่ยเกอ ไม่ใช่คางคกทองคํา สายตาของเขาส่องเข้าไปในรู เผยให้เห็นประตูหยก โบราณที่ซึ่งแต่เดิมอยู่ที่ผนังของเหมือง

ประตูหยกเป็นผลึกและแผ่ความเย็นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด โจวเหวินมองอย่างระมัดระวังและเห็นว่าบนแผ่นโลหะเหนือคิ้วประ ดูมีคําว่า “พระราชวังดวงจันทร์ “

เชี้ย มีวังพระวังดวงจันทร์ จริงๆ ฉางเอ๋อและกระต่ายดวงจันทร์จะอยู่ข้างในไหม? โจวเหวินรู้สึกประหลาดใจ เมื่อ เขากวาดสายตาไปที่มุมของแผ่นโลหะ ความประหลาดใจของเขากลายเป็นความไม่อยากจะเชื่อ

ที่มุมของแผ่นโลหะมีสัญลักษณ์ฝ่ามือเล็กๆ สัญลักษณ์ฝ่ามือเล็กๆ เป็นสัญลักษณ์ดวงจันทร์

มีสัญลักษณ์ฝ่ามือเล็กๆ อยู่ที่นี่จริงๆ! โจวเหวินรู้สึกประหลาดใจ นี่เป็นกําไรที่ไม่คาดคิด

เงินหยู และทีมต่างมองดูพระราชวังดวงจันทร์ ด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องแปลกที่สถานที่ในตํานานจะปรากฏ ในยุคนี้ แต่การได้เห็นพระราชวังดวงจันทร์ในตํานานยังคงทําให้เกิดอาการใจสั่น ท้ายที่สุดตํานานของพระราชวังดวงจัทร์ โด่งดังในเขตตะวันออก

แสงศักดิ์สิทธิ์ในดวงตาของเว่ยเกอหายไปในขณะที่เขาเดินไปที่พระราชวังดวงจัทร์อย่างช้าๆ หลังจากก้าวไปไม่กี่ก้าว

คางคกสีทองก็เปิดปากและยื่นลิ้นเหมือนงูเหลือมไปทางเว่ยเกอ

เว่ยเกอยื่นมือและกวักมือ เปลวไฟปรากฏขึ้นในมือของเขาทันที ควบแน่นเป็นขวานเพลิงตัดลิ้นของคางคกสีทอง