ภายในโรงแรมหรู ที่ห้องนอนส่วนตัวของผม ในฐานะเจ้าของห้องแล้วย่อมมีสิทธิที่จะให้ใครไม่เข้าห้องก็ได้

            แต่ในความเป็นจริงแล้ว อำนาจเหล่านั้นกลับไม่ใช่ของผมเลยสักนิด

            ในห้องนอนหลังใหญ่ ผู้หญิงห้าคน – วิเวียน อาร์เจนตา ลูน่า เอรี่ และไลล่า ต่างเข้ามารวมตัวกันภายในห้อง จากพื้นที่ใหญ่เกินไปสำหรับหนึ่งคน บัดนี้กลับรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน

            ตัวตนของผมถูกบีบอัดให้ลีบเล็กลงอยู่บนเตียง นั่งนิ่งขยับไปไหนไม่ได้

            สายตาทั้งห้าคู่ที่จ้องมองผมสลับไปมา ราวกับนักเดินเรือที่ยานพาหนะอัปปางกลางทะเลและตอนนี้กำลังอยู่บนแพ โหยหาความช่วยเหลือ หนีจากทางออกจากฉลามนักล่าทั้งห้า

            ไม่สิ ตัดไปหนึ่งคนคือ เอรี่ ที่ตอนนี้กำลังนั่งข้างผม

            ผ่านไปเกือบสัปดาห์แล้วหลังจากที่เฮนริค ลูเมนฮอฟกับไอลิน ลูเมนฮอฟได้จากเด็กสาวไป เหลือเพียงแต่ความทรงจำเอาไว้

            ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ไม่มีที่ไป จึงกลายเป็นว่าต้องมานอนห้องเดียวกับผมไปก่อน

            แทบทุกคืน ผมจึงได้ยินเสียงเธอร้องไห้ นานบ้าง สั้นบ้าง

            ถึงผมจะนอนหันหลังให้ แต่ก็สามารถรับรู้ความโศกเศร้าจากการสูญเสียนั้นได้ชัดเจนราวกับกำลังจ้องมองเธอทั้งคืน

            จนคืนล่าสุด ที่ผมไม่ได้ยินเสียงใดๆอีกแล้ว

            คืนนั้น มีเพียงเสียงเรียกชื่อผม แต่ผมไม่ได้ตอบรับกลับไป ปล่อยให้ความเงียบกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง หายไปราวกับเป็นอากาศธาตุ

            และแล้วเช้าวันนี้ก็มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น

            “ชิน พวกเราตัดสินใจแล้ว”

            คนที่เปิดบทสนทนามาท่ามกลางวงล้อมคือ วิเวียน เท่าที่ผมคาดการณ์เอาไว้ เธอคงเป็นตัวต้นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

            ส่วนเรื่องตัดสินใจ คงเป็นเรื่องที่เธอคุยกันเอง

            เรื่องแรกก็คือ

            “ฉันกับอาร์เจนตาคุยกันแล้วว่าจะรับเอรี่มาอยู่ด้วยนกัน”

            เป็นเรื่องที่ผมผิดคาด แต่ไม่ถึงกับตกใจมาก 

            ส่วนเรื่องที่สองนั้น พื้นที่ของการพูดตกเป็นของไลล่าที่ก้าวออกมาข้างหน้า ก่อนจะหันไปหาวิเวียนและโค้งตัวลง

            “ท่านวิเวียน ขอขอบคุณที่ดูแลเสมอมาค่ะ”

            คำพูดของเธอชวนให้คิดในเรื่องที่ไม่ดี คำพูดแบบนี้ผมคิดว่าตัวเองเคยได้ยินจากการดูเรื่องราวที่ฉายผ่านจอคอมมานักต่อนัก

            ถัดจากนั้น เธอหันมาหาผมและค้อมตัวลงคล้ายทำความเคารพ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมา 

            “ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่ฉันขอขอบคุณท่านชินเช่นกันค่ะ”

            รอยยิ้มน้อยๆของเธอทำให้ผมเผลอยิ้มตาม แม้จะไม่เข้าใจว่าเธอขอบคุณผมเรื่องอะไรก็ตาม

            เพราะผมรู้สึกว่าเป็นผมต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ สำหรับความช่วยเหลือเพียงฝ่ายเดียวที่เธอมอบให้ตลอดเวลาที่รู้จักกัน

            “ลูน่า ขอบคุณนะคะที่ดุฉันเวลาฉันทำพลาด”

            ถัดไปก็เป็นลูน่า

            คนโดนขอบคุณตอบกลับเขินๆว่า ‘อะไรเล่า คนกันเองแท้ๆ’ ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ แถมยังไม่กล้าหันมามองตรงๆอีกต่างหาก

            สุดท้าย คืออาร์เจนตา     

            “ขอบคุณนะคะ คุณอาร์เจนตาสำหรับการดูแลและฝึกฝนตลอดหลายปี”

            เมดสาวผมเงินพยักหน้าเบาๆ แทนการรับรู้ในความรู้สึกของไลล่า

            หากใครจะเป็นคนที่นิ่งต่อการขอบคุณของไลล่าที่สุดก็คงเป็นอาร์เจนตานี่แหละ

            “ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะกลับบ้านค่ะ”

            นั่นแปลว่าเธอจะออกจากบ้านเอเวอร์ไลท์หรือเปล่านะ?

            แอบใจหายเหมือนกัน แต่ถ้าหากนั่นเป็นการตัดสินใจของเธอแล้ว ผมก็ไม่คิดจะรั้งหรือสอบถามอะไร

            บางทีเหตุการณ์ในครั้งนี้คงทำให้เธอเลือกเส้นทางข้างหน้าของตนเองไปแล้ว

            ส่วนเอรี่ ผมไม่รู้ว่าเธอจะคิดเห็นอย่างไรกับการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเอเวอร์ไลท์ ไม่รู้ด้วยว่าเธอจะรู้สึกแย่ที่ต้องอยู่ร่วมกับผมหรือเปล่า

            ถัดจากวันชุมนุมภายในห้องพักของผมสองวัน พวกเราก็มุ่งหน้ากลับบ้านหลังใหญ่ของเรา ทั้งที่จากไปไม่ถึงเดือน แต่ในความรู้สึกของผมกลับรับรู้เหมือนผ่านไปเกือบปี 

            บนรถม้าที่ไลล่าจะทำหน้าที่เป็นสารถีเป็นครั้งสุดท้าย มีสมาชิกเพิ่มเติมอีกหนึ่งคนคือ เอรี่ ถ้าหากเรียกให้ถูกต้องคือหลังจากนี้เธอจะเปลี่ยนเป็น เอรี่ เอเวอร์ไลท์

            ท่ามกลางเส้นทางเดินที่ขรุขระ รถม้าสั่นไหวท่ามกลางความเงียบ

            เอรี่นั่งกอดสัมภาระโดยจ้องมองมายังผม

            สายตาของเด็กสาวเต็มไปด้วยการครุ่นคิด หากถามตัวผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอกำลังมองผมในทิศทางไหน ดวงตาที่นอกจากความโศกเศร้าแล้ว ผมก็บอกอะไรไม่ได้เลยกำลังจ้องมองผมเช่นนั้นตลอดทาง

            เธอจะคิดว่าผมเป็นศัตรูที่อยู่ร่วมกันไม่ได้หรือเปล่า

            เธอจะคิดว่าผมคือต้นเหตุที่ทำให้แม่ของเธอเสียชีวิตหรือเปล่า

            หรือเธอจะให้อภัย ไม่โกรธอะไรอีกแล้ว

            ผมไม่สามารถให้คำตอบได้ในตอนนี้

            ระหว่างการเดินทาง เราพักที่ป่าข้างทางเหมือนครั้งที่ผ่านมา เป็นค่ำคืนที่ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น

            และเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราก็ถึงคฤหาสน์บ้านเอเวอร์ไลท์

            การจัดแจงห้องนอน เอรี่ไม่ได้มาอยู่ในฐานะเดียวกับผม 

            กล่าวแบบนี้อาจฟังดูแปลก แต่เธอเลือกที่จะเป็นเมดอีกคนของบ้านหลังนี้ ส่วนไลล่าออกเดินทางในวัดถัดไป

            ได้ยินวิเวียนคุยกับเธอว่า “ไม่ต้องรีบร้อนออกเดินทางก็ได้” แต่ทางฝ่ายนั้นก็ยังคงยืนยันที่จะออกเดินทาง โดยให้เหตุผลไว้ว่าไม่อยากรบกวนบ้านเอเวอร์ไลท์มากกว่านี้

            เช้าวันถัดมา ไม่เหลือร่องรอยว่าเธออยู่ภายในบ้านอีกเลย จะมีเพียงแต่รูบี้ที่ยังเผลอเดินเรียกชื่อเธอ ก็เท่านั้น

            ส่วนผม หลังกลับมาไม่ถึงสัปดาห์ก็ถูกอาร์เจนตาจับไปฝึกหนักแทบทุกวัน อาจดูแล้วไม่แตกต่างจากชีวิตประจำวันที่ผ่านมาในระยะเวลาหนึ่งปี แต่ที่เพิ่มเติมก็คือ วิธีการฝึกนั้นกลับหนักขึ้น

            การลงน้ำหนักในแต่ละครั้งเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์บางอย่าง แม้ดวงตาที่อยู่หลังเลนส์แว่นนั้นจะไม่ได้แปรเปลี่ยนมาก ทว่าทุกครั้งที่ฝึกจบ ทุกครั้งที่ผมล้มลง เธอจะเดินเข้ามาหาและใช้ [ฮีล] เพื่อฟื้นฟูผม

            ชีวิตประจำวันของผมกลับเข้าสู่เวลาปกติอีกครั้ง

                                                                                                    …

                                                                                                            

            จากที่นั่งตรงนี้ ฉัน มองเห็นเรือครูซที่กำลังขับเคลื่อนอยู่บนแม่น้ำสายสำคัญของประเทศ อาหารที่อยู่บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมหวน แต่ความอยากอาหารในตัวไม่ค่อยมีเท่าไหร่

            ตอนนี้ ฉัน กำลังรอบุคคลคนหนึ่ง ชายผู้เคยเป็นอันที่รัก ชายที่ฉันตัดสินใจแต่งงาน สร้างครอบครัว มีลูกชายคนหนึ่งด้วยกัน ตั้งใจจะเลี้ยงดูเขาให้มีความสุข 

            เพราะ เงิน คือปัจจัยสำคัญ พวกเรารู้เรื่องนั้นดี จึงใช้เวลากับการหาเงินเข้าบ้าน จ้างแม่บ้านที่มากประสบการณ์เอาไว้เพื่อคอยดูแลลูกชายของพวกเรา

            แต่ว่า เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

            จุดเริ่มต้นอาจจะมาจาก ฉัน ที่ไว้ใจลมปากของแม่บ้านคนนั้นมากไป หรือบาทีอาจจะ เรา ทั้งคู่ ที่คิดว่าปล่อยให้เด็กคนนั้นได้เติบโตโดยไม่มีพวกเราก็ไม่เป็นไร

            “กานต์…”

            นับตั้งแต่วันที่ลูกชายของเรา กานต์ โดนรถชนไป ความสัมพันธ์ของเราสองคนก็เหมือนแจกันที่ตกลงพื้น

            ไม่แตก แต่รอยร้าวที่เกิดขึ้นก็ยากที่จะรักษาไว้ สุดท้ายเราก็แยกทางกัน

            เรื่องที่เรามาคุยกันในวันนี้ก็เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้น เวลาผ่านไปแล้วหนึ่งปีหลังลูกชายเสียชีวิตไป

            พวกเราตัดสินใจที่จะหย่าขาดกัน

            “ไม่ได้เจอกันหลายเดือนเลยนะ ลิล”

            เสียงของเขา ฉันยังจำได้ ข้างตัวเขามีผู้หญิงสาวคนใหม่ ที่ทั้งสาวและสวยกว่าฉันที่เป็นแค่พนักงานในออฟฟิศ มีเงินเดือนมากกว่าใครเขานิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับต้องโอ้อวดได้

            เขาเลื่อนเก้าอี้นั่ง เสียงเก้าอี้สองตัวที่ถูกลากออกมาพร้อมกับทำให้ฉันรู้สึกบาดใจเล็กน้อย

            เมื่อก่อนตอนเราคบกันใหม่ๆ เขาก็เคยดูแลฉันแบบนี้ แต่ถึงตอนนี้ฉันคงไม่โกรธแค้นอะไรเขาอีกแล้ว

            นี่คือการตัดสินใจของเราทั้งคู่ เขาจะไปคบหาใครใหม่ก็เรื่องของเขาแล้วเช่นกัน

            แต่ถึงอย่างนั้น…

            “วัฒน์ คุณจำวันนี้ได้หรือเปล่า”

            เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญ ฉันจึงไม่อยากให้เขาพาผู้หญิงใหม่ของเขามาแนะนำให้ฉันรู้จักในวันแบบนี้

            “วันนี้เหรอ… อ่า จริงสิ ใกล้วันเกิดเธอแล้วนี่หน่า”

            วันเกิดของฉันคือวันที่ 25 กันยา ใกล้วันเกิดของฉันจริงๆอย่างที่เขาว่า เพียงแต่…

            “ไม่ใช่…”

            ไม่ใช่สักหน่อย วันนี้คือวันที่ 20 กันยา วันที่กานต์เสียชีวิตต่างหาก!

            พอฉันตะคอกแบบนั้นออกไป สีหน้าของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

            ผู้หญิงที่มาด้วยไม่แสดงอารมณ์ส่วนร่วมอะไร ราวกับถือป้ายและบอกว่าเรื่องนี้ตัวเองจะไม่ขอยุ่งเกี่ยว ให้มองตนเองเป็นอากาศธาตุได้เลย

            “ลลิล เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่คุยเรื่องลูกกันในที่แบบนี้”

            เขาพูดถูก เราเคยตกลงกันแล้วจริงๆว่าจะให้เป็นเรื่องส่วนตัวของเราเพียงสองคน จะไม่หยิบมันออกมาคุยในที่สาธารณะเด็ดขาด

            เป็นเหตุผลที่ฟังแล้วเข้าที ฉันคงผิดไปเองจริงๆ แต่ว่า

            “ขอแค่วันนี้ ขอแค่ครั้งนี้ เราจะเลิกแล้วต่อกันแล้วนะ วัฒน์”

            ทำไมยังทำตัวแบบนั้นได้อีก คุณเองก็เป็นพ่อของเขาไม่ใช่หรือไง!

            อยากตะโกนแบบนั้นออกไป แต่ถ้ามากกว่านี้คงโดนทั้งร้านมองและอาจจะโดนเชิญออกจากร้านได้ ฉันจึงเลือกสงบปากสงบคำไว้แต่เพียงเท่านี้

            ขั้นตอนการเซ็นเอกสารหย่าไม่มีอะไรซับซ้อน ตอนนี้เหลือแค่เรากรอกแบบฟอร์ม

            ก็พวกเราตกลงกันแล้วนี่…

            มื้อเย็นวันนั้น ฉันแทบไม่รับรู้ถึงรสชาติเลย

            บรรยากาศที่เขาว่าสวย วิวที่เขาว่ากลับไม่ปรากฏในสายตาเลยสักนิด

            พอถึงบ้าน สถานที่ที่ลูกของฉันเคยอาศัย ก็เดินขึ้นไปบนห้อง

            ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง แต่เป็นห้องนอนที่เขาเคยอาศัยอยู่ สมัยที่ยังมีชีวิต

            บนโต๊ะทำงาน มีสมุดไดอารี่เล่มหนึ่ง เมื่อก่อนเขาเป็นคนชอบเขียนมาก โตมาก็อาจจะยังติดนิสัยนั้นอยู่ จึงมีสมุดไดอารี่ทิ้งไว้

            ฉันเคยถือวิสาสะเปิดอ่าน ครั้งแรกที่เห็นฉันตกใจมาก เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขารู้สึกอย่างไรหรือเผชิญกับปัญหาอะไรบ้างในหลายปีที่ผ่านมา

            อย่างเช่น เรื่องแฟน พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยมี

            ฉันไม่รู้ว่าเขาเคยคิดจะฆ่าตัวตาย ไม่รู้เลยว่าถึงขั้นพยายามทำร้ายร่างกายตัวเอง

            พอเรื่องพวกนั้นมาตอกย้ำว่าเราไม่สนใจลูกชายมากแค่ไหน

            และเพราะแบบนั้น ตำรวจที่แสนไม่ได้เรื่องจึงพยายามจะยัดเยียดผลสรุปของคดีที่ลูกชายโดนรถชนว่า เป็นการฆ่าตัวตาย

            หากไม่มี เด็ก ที่เขาช่วยไว้มายืนยัน เขาคงกลายเป็นหนึ่งในหลายร้อยคดีที่ถูกมองแบบผิดๆ

            “เขาตะโกนว่า ระวัง เสียงดัง แล้วก็ผลักหนู…”

            เด็กสาววัยมัธยมต้นคนนั้นบอกแบบนั้น สาเหตุที่เขาช่วยเหลือใครสักคน ฉันไม่อาจทราบได้ บางทีคงมีบางอย่างไปกระตุ้นเขา แต่นั้นเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ใครคิดจะทำก็ทำได้เลย

            และคำให้การของเด็กสาวที่เป็นประโยชน์เช่นนั้น ทำให้ทั้งฉันและวัฒน์ต่างได้รับค่าเสียหายที่ทางบริษัทขนส่งเจ้านั้นต้องจ่ายให้เป็นค่าเยียวยา

            แต่เงินมันจะไปมีประโยชน์อะไรกัน…

            กานต์ เติบโตขึ้นมา เผชิญปัญหาหลายๆอย่าง โดยมีสื่อออนไลน์อย่างพวกอนิเมะ หนัง หรือซีรีส์เป็นเพื่อนยิ่งกว่าฉันและวัฒน์ที่พ่อแม่

            น้ำตาหยดลงแหมะบนเตียงนอนที่เขาคงเคยทิ้งตัวลงหลับพักผ่อน

            ร้องไห้อีกแล้ว…

            ทั้งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แท้ๆ แต่น้ำตาและความเศร้าที่ล้นขึ้นมาก็พุ่งพล่านไม่หยุด

            ค่ำคืนนั้น ฉันหลับลงไปในห้องนอนของลูกชายโดยไม่รู้ตัว

            เช้าวันใหม่มาถึง ฉันยังคงโอบกอดความสูญเสียนั้นเอาไว้เพียงลำพัง