“ท่านชิน”

            ในห้วงความมืด ผมได้ยินเสียงใครบางคนเรียก เป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่กลับรู้สึกไม่คุ้นหูอย่างประหลาด

            ผมพยายามลืมตาตื่นขึ้นมา แต่กลับเหมือนถูกบางอย่างกดเปลือกตาเอาไว้ไม่ให้ตื่น มันทั้งหนักและปวดร้าว 

            อ้อ จริงสิ ผมโดนแรงระเบิดซัดปลิวนี่หน่า

            ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงนั่นจะเป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของผมแล้ว แต่ถ้ามันยังยืนอยู่ได้ คงต้องยอมแพ้จริงๆ ผมหมดหนทางแล้วจริงๆ

            “ท่านชิน”

            อ้อ จริงสิ เสียงนี้มันคุ้นเคยเพราะผมได้ยินมันมาหลายปี แต่ เธอ ไม่เรียกผมแบบนี้สักหน่อย

            เหมือนพอไขความจริงได้ ดวงตาที่หนักอึ้งก็ถูกปลดล็อค 

            ผมเบิกตาโพลง ร่างกายรู้สึกร้าวระบมไปหมดทั้งตัว

            พยายามยกแขนขึ้นแต่กลับทำไม่ได้ แม้จะยันตัวขึ้นก็ยังยากลำบาก

            ฝ่ามือนุ่มนิ่มของวิเวียนออกแรงเพียงนิดเดียวก็ผลักผมให้ล้มลงบนตักของเธอได้อย่างง่ายดาย

            สภาพผมในตอนนี้เป็นการแหงนหน้ามองเพดาน แต่ไม่สามารถเห็นได้ชัดนัก 

            เพราะเนินเขาสองลูกนั้นนั่นแหละ

            ผมบิดตัวหันหน้าหนี ได้กลิ่นหอมจากวิเวียนเข้ามาเหมือนบอกให้ผมหันกลับไปท่าเดิม

            “คุณวิเวียน หายไปไหนมากันครับ”

            “ลองทายดูมั้ย?”

            ได้ยินเสียงเธอหัวเราะเบาๆในลำคออย่างอ่อนโยนพลางลูบศีรษะผม

            ให้ผมทายเหรอ…

            จริงๆ ผมก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าวิเวียนหายไปไหนตั้งแต่เช้า

            อาร์เจนตาบอกเหมือนว่าเธอไปทำธุระ แต่เรื่องนั้นเชื่อได้จริงๆหรือเปล่า

            แต่ตอนนี้หัวสมองของผมไม่อยู่ในระดับที่สามารถคิดหาคำตอบได้อะไรอีกแล้ว มันเหนื่อยและเมื่อยล้าไปหมด

            ผมควรหลับและพักผ่อนต่อ ดังนั้นผมจะไม่คิดอะไรอีกแล้ว

            “ผมยอมแพ้ดีกว่าครับ”

            “อื้ม ดีแล้วล่ะ ร่างกายยังพักผ่อนไม่พอเลยนี่หน่า”

            เธอไม่ดูไม่พอใจอะไร นอกจากจับผมพลิกไปนอนหงายเหมือนเดิมแล้ววางมือบนอกผมอย่างนุ่มนวล

            “ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปช่วย”

            ได้ยินเสียงเธอพึมพำ เหมือนเธอกำลังคุยกับตนเอง หรือว่าเธอคิดว่าผมหลับไปแล้วกันแน่นะ?

            “ทั้งที่ถ้าฉันช่วยเธอแต่แรก ก็ไม่ต้องบาดเจ็บขนาดนี้แท้ๆ”

            มือของเธอเริ่มลูบคลำแขนของผม บอกตรงๆว่ารู้สึกจักจี้นิดหน่อย แต่ตัวผมไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนจึงปล่อยเลยตามเลย

            สภาวะอ่อนล้าทางกายและใจ เริ่มกดดันความต้องการที่จะแอบฟังวิเวียนอีกนิดหน่อย

            ไม่ไหวแล้ว ผมปล่อยให้ความอ่อนล้าเป็นฝ่ายชนะและช่วงชิงสติสัมปชัญญะของผมไป

                                                                                    …

            ผมตื่นขึ้นมาอีกทีบนเตียงในโรงแรม ร่างกายถูกพันด้วยผ้าพันแผลมากมาย

            ข้างๆเตียงเหมือนได้ยินเสียงใครสักคนร้องไห้ ผมหันไปมองก็พบเอรี่ที่นั่งบนเก้าอี้ ซุกใบหน้าลงบนฝ่ามือเล็กๆของเธอ 

            เสียงร้องไห้ที่ได้ยินมาจากเธอ

            ผมจึงนึกขึ้นได้

            ถึงตัวเองจะชนะเอลซัธได้ แต่ผมช่วยไอลินไม่ได้

            “เอรี่…”

            ผมควรจะเงียบปาก และปล่อยให้เธอระบายความเสียใจออกมา

            ผม ผู้ซึ่งผิดพลาด ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้

            “ชิน เขา กับแม่อยู่ไหน…”

            ดวงตาสีดำที่คลอน้ำตาจ้องมองผม ความรู้สึกปริมาณมหาศาลผลักดันให้ผมหันหน้าหนี 

            ตัวผมในตอนนี้ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ แต่หูที่ยังได้ยินเสียงเด็กสาวสะอื้นไห้ ทำให้ผมจำเป็นต้องรวบรวมความกล้าและเผชิญหน้ากับความจริง

            “ขอโทษนะ เอรี่…”

            ผมกล่าวเสียงค่อย ดวงตาเธอที่มองผมคล้ายคนสิ้นหวัง 

            เด็กสาวยืนขึ้นแล้วพุ่งเข้ามาหาผม

            มองจากด้านหลังคงเหมือนการโผกอด แต่ในความจริง มันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

            เธอพุ่งตรงเข้ามาทุบตีผม ระบายความโกรธ ความไม่พอใจ รวมไปถึงความเศร้าลงบนร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล

            ความเจ็บปวดถูกตอกย้ำ ร่างกายที่ระบมส่งเสียงร้องราวกับประท้วงให้เอรี่หยุดทำเช่นนั้น

            แต่ผมก็ไม่คิดจะห้ามอะไรเธอ

            ณ เวลานี้ เราสองคน กลายเป็นผู้บาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่

            เอรี่สูญเสียแม่ ผมทำอะไรไม่ได้ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล

            “คนโกหก…!!”

            เอรี่ต่อว่าเช่นนั้นพลางทุบหน้าอกของผมหลายต่อหลายครั้ง หยดน้ำตาของเธอหยดลงบนท่อนขาของผม

            “ขอโทษยะ เอรี่”

            ผมกล่าวออกมาอีกครั้ง

            แม้จะอยากปลอบเธอที่กำลังเสียใจ แต่ตัวผมในตอนนี้มีคุณสมบัติพอที่จะทำแบบนั้นด้วยเหรอ?

            ที่ทำได้คงมีแค่ ปล่อยให้เธอระบายอารมณ์ความโกรธ ความเสียใจออกมากับผมให้เต็มที่เท่านั้น

            “เอรี่ ชิน!”

            ท่ามกลางมวลความเศร้าที่ทิ้งตัวภายในห้องพัก ประตูก็ถูกเปิดออกมาอย่างรุนแรง คนที่ยืนอยู่อีกฝั่งนั้นคือ ลูน่าที่เดินปรี่เข้ามาหาผมด้วยท่าทางเร่งรีบ

            จริงสิ ผมเองก็ช่วยเฮนริคเอาไว้ไม่ได้เลย หากลูน่าจะโกรธผมก็คงไม่แปลก

            “ขอโทษนะครับ คุณลูน่า”

            “ไม่ใช่เวลามาขอโทษแล้ว พ่อหายตัวไป พอรู้เบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า”      

            เป็นคำตอบกลับที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน

            เฮนริคหายตัวไปงั้นเหรอ…

            คนสุดท้ายที่น่าจะได้เจอเขา เท่าที่ผมคิดออกคือผู้หญิงสวมหน้ากากคนนั้น 

            พอผมบอกแบบนั้นไป ลูน่าก็ส่ายหน้าตอบกลับมา

            เอรี่เองก็ดูตกใจจนหยุดทุบตีผม

            ไม่ถึงนาทีดี คนที่รีบวิ่งมาหาผมก็คืออาร์เจนตา

            เส้นผมสีเงินแซมดำปล่อยยาวของเธอกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย บนใบหน้าปรากฏร่องรอยบาดแผลจากการต่อสู้เป็นจุดแดงใหญ่ๆ ผมอยากถามว่าไปโดนอะไรมาอยู่หรอก แต่คงไม่ใช่เวลาที่สมควรนัก

            “ท่านชิน เกิดเหตุไฟไหม้ค่ะ”

            “ไฟไหม้เหรอครับ…”

            ชั่วขณะหนึ่ง ผมแอบนึกถึงเหตุการณ์ที่ผมจัดการเอลซัธลงไป เหตุระเบิดครั้งนั้น หากจะเป็นต้นเหตุของไฟไหม้ที่ลุกลามก็เป็นเรื่องที่ไม่เกินจริงเลย

            แต่ก่อนจะคิดอะไรไปเองมากกว่านี้ ผมกลืนความกังวลใจลงคอไป แล้วถามอาร์เจนตาว่า “ที่ไหนเหรอครับ”

            ทว่า คำตอบของเธอทำให้ห้องอยู่ในความเงียบไปครู่ใหญ่

            “บ้านเล็กของลูเมนฮอฟค่ะ”

            ความเศร้าโศกไม่ได้ถูกผลัดออกไป เพียงแต่ตอนนี้เรื่องใหญ่ได้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง

            พวกเรามุ่งหน้าไปยังบ้านลูเมนฮอฟ สถานที่ที่เอรี่อาศัยอยู่มาเกือบปี 

                                                                                    …

            ไอลิน…

          หากคุณไม่ได้เจอกับผมบางทีคงไม่เป็นแบบนี้

          เรื่องทั้งหมด มันคงเริ่มต้นที่ตัวผมเอง

            ร่างของชายคนหนึ่งเดินท่ามกลางเมืองแห่งสายน้ำที่เปียกฉ่ำจากสายฝนที่เพิ่งหยุดตกไปหมาดๆ

            ไม่มีใครสนใจเขา เพราะทุกคนต่างวุ่นกับการดูสภาพบ้านเมืองที่พังทลาย

            หลายคนเสียที่อยู่อาศัย หลายคนเสียที่ทำมาหากิน

            โชคดีที่เรื่องราวประดุจปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้น นั่นคือไม่มีคนเสียชีวิต แม้บ้านเมืองจะเสียหายไปมาก และหลังจากนี้ชื่อเสียงในด้านเลวร้ายคงถูกพลิกขึ้นมาจนอาจส่งผลต่อเศรษฐกิจหลักอย่างการท่องเที่ยวไปบ้าง

            ในอ้อมแขนของเขามีร่างของหญิงสาวร่างหนึ่ง

            หากมองไล่จากบนลงมา จะเห็นว่าร่างของเธอแทบไม่มีรอยบาดแผลในข่วงบน แต่ช่วงล่างนั้นตรงกันข้าม

            แผลที่ถูกกรีดยาว ขาสองข้างฉีกขาดออกจากกัน

            ร่างกายที่ครั้งหนึ่งเคยส่งกลิ่นหอม บัดนี้ส่งกลิ่นเหม็น ร่างกายที่เคยนุ่มยามเขากอด บัดนี้แข็งทื่อราวท่อนไม้และเย็นสนิท

            ไม่มีสัญญาณของชีวิต แต่ถึงกระนั้น

            ริมฝีปากของชายหนุ่มและหญิงสาวผู้ไร้วิญญาณสัมผัสกัน

            “ไอลิน…”

            ต่อก… ต่อก…

            เสียงฝีเท้าที่บางเบาก้าวไปบนบันได ร่างของหญิงสาววางบนเตียงที่เธอเคยนอนหลับ

            บ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่เขาและเธอเคยอาศัยอยู่

            เตียงหลังนี้ เป็นเตียงที่ทั้งสองเคยหลับนอนร่วมกัน

            แต่หลังจากนี้จะไม่มีช่วงเวลานั้นอีกแล้ว

            “เป็นเพราะผมคนเดียว…”

            น้ำตายังคงรินไหลออกมา ทว่าอีกไม่นานมันจะจบลงแล้ว

            ดวงตาที่ปิดสนิทของหญิงสาวจะไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาอีก หลังจากนี้อีกไม่นานตัวเขาก็จะไปอยู่กับเธอที่ปลายทาง

            นี่คือการเต้นรำครั้งสุดท้าย

            เขาเปลี่ยนเสื้อที่เธอสวมให้ จากชุดนักโทษภายใต้ผ้าคลุมซอมซ่อเป็นชุดเดรสสีขาว เป็นชุดทรงเจ้าสาวที่สวยที่สุดที่เขาตั้งใจจะให้เธอสวม

            สักวันเขาตั้งใจว่าจะจัดงานแต่งกับเธอ ตั้งใจให้งานแต่งเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่วันนั้นมันคงไม่มาถึง

            ร่างกายของทั้งสองปกคลุมด้วยกลิ่นของน้ำหอมราคาแพง เส้นผมที่ยังคงงดงามเช่นเดียวกับตอนมีชีวิตถูกจัดปล่อยยาว เพราะตัวเขาไม่ถนัดด้านนี้เอาเสียเลย

            “ให้ผมใส่รองเท้าให้นะ ไอลิน”

            เสียงพึมพำที่กล่าวกับศพตรงหน้า รองเท้าส้นสูงสีแดงค่อยๆสวมใส่ลงไปในกับเท้าที่แข็งสนิท

            เพราะเลือกมาแบบเผื่อคับ มันจึงใหญ่กว่าขนาดเท้าและจึงง่ายต่อการสวม

            น่าเสียดายที่งานแต่งในครั้งนี้ขาดเสียงเพลง

            ทว่าฉากอันยิ่งใหญ่อลังการนั้น ขาดไปเสียไม่ได้

            น้ำมันถูกราดเอาไว้รอบบ้าน ในมือของเขาถือกล่องไม้ขีดไฟเอาไว้

            อีกเพียงแค่นิดเดียว อีกแค่ก้าวสุดท้าย…

            เปลวเพลิงถูกจุด ไฟลุกโชคิช่วงราวกับเป็นงานเฉลิมฉลอง

            ไม่มีเสียงบรรเลงจากเครื่องดนตรีใดๆ มีเพียงเสียงฮัมเพลงจากปากของชายคนหนึ่งกับเสียงฝีเท้าของทั้งคู่ที่เต้นรำไปด้วยกัน

            ร้อน?

            เรื่องนั้นไม่ได้สน

            เจ็บ แสบ?

            เรื่องนั้นไม่ได้สน

            หนึ่งชายกับหนึ่งร่างไร้วิญญาณเต้นรำในกองเพลิงที่ลุกโชน เสียงไม้ที่ถูกเพลิงเผลาผลาญหักโครมลงมา ทว่าไม่สามารถทำลายความตั้งใจของเขาได้

            เฮนริค ลูเมนฮอฟ เลือกที่จะจบชีวิตที่ตรงนี้

            “ผมรักคุณจริงๆนะ ไอลิน”

            ใช่ว่าเขาจะไม่เคยบอกรักเธอ เขาบอกรักเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วด้วยซ้ำ

            เพียงแต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน

            เพราะไม่มีสุรเสียงใดตอบโต้จากหญิงสาวในอ้อมแขน

            การเต้นรำหยุดชะงักลง คอของหญิงสาวหักพับไป

            …คงมาได้แค่นี้สินะ

            เขายิ้มให้กับตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย

            ในกระจกที่สะท้อนภาพตนเองกับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก โดยมีข้างหลังเป็นเปลวเพลิง

            จุมพิตครั้งสุดท้าย

            ครั้งที่ยาวนานที่สุด…

            ก่อนที่ทั้งคู่ จะจมหายไปในกองเพลิง