รุ่งเช้าวันใหม่หลังเหตุไจแอนท์ อนาคอนด้าปลอม ผมตื่นเช้าขึ้นมาท่ามกลางเสียงนกร้องกับอุณหภูมิของอากาศที่ผิวของร่างกายสัมผัสได้ว่าเพิ่มสูงขึ้นจากยามค่ำคืน

ผมหาวหวอดใหญ่ ยืดแขนขึ้นสุดจนเหมือนได้ยินเสียงร่างกายลั่นคำรามออกมาเล็กน้อย ปลายนิ้วมือที่ยื่นออกเหมือนสัมผัสบางอย่างที่นุ่มนิ่ม

แปลก…

ด้วยความรู้สึกแบบนั้น ผมลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปยังทิศทางที่ปลายนิ้วยื่นออกไปเมื่อครู่ ที่ตรงนั้นมีวิเวียนนั่งยืดขาออกมา เธอกำลังเขียนสรุปบางอย่างลงสมุดจด

พอรู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองสัมผัสเมื่อครู่คือต้นขาของเธอ ผมก็รีบเบือนหน้าหนี 

“โฮ่ มีเด็กลามกอยู่ตรงนี้ด้วยแหละ”

การเคลื่อนไหวทั้งหมดอยู่ในการจับตามองของวิเวียนแต่แรก ได้ยินเสียงเธอปิดสมุดดัง พั่บ เบาๆ แล้วเธอก็ยืนขึ้นจากนั้นก็เดินเข้ามาหา

“จะทำอะไรน่ะครับ”

“มีเรื่องจะคุยด้วย ออกไปด้วยกันหน่อย”

พอเธอพูดจบ ผมก็ลุกขื้นยืน แล้วเดินออกจากเต็นท์ตามเธอไป

วิเวียนเดินนำผมไปยังป่า เดินเข้าไปลึกกว่าเมื่อคืนที่เธอเรียกผมมาคุยส่วนตัวเล็กน้อย เนื่องจากยังเช้าอยู่ ในป่าจึงค่อนข้างสว่าง แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังมืดกว่าจุดพักของพวกเรา อาจเป็นเพราะมีใบไม้มาบังแสงอาทิตย์ พื้นจึงไม่ได้รับแสงอย่างเต็มที่ก็ได้

“นี่ ชิน จนถึงตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”

และท่ามกลางแสงที่ส่องถึงพื้นไม่เต็มที่นั้น วิเวียนก็เริ่มต้นบนสนทนาขึ้นมา

“โลกก่อน ผมไม่เคยเดินทางด้วยรถม้าเลย คิดว่าสนุกดีนะครับ ถึงบางทีจะชวนง่วงไปหน่อยก็เถอะ”

ผมตอบตามความคิดเห็นของตัวเอง แต่วิเวียนส่ายหน้า เธอไม่ได้หมายถึงการเดินทาง แต่คงหมายถึงเรื่องเมื่อคืน

“ฉันเริ่มคิดว่า ปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้อาจจะอันตรายกว่าที่คิด ถ้าเธอกลัวจะกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ”

“เป็นห่วงผมเรื่องนั้นจริงๆด้วย…”

จากเหตุการณ์เมื่อคืน วิเวียนชี้ให้เห็นว่ามอนส์เตอร์ประเภทงูตัวนั้นไม่ใช่ไจแอนท์ อนาคอนด้า ตัวขนาดใหญ่ของมันไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่อาจเกิดขึ้นจากฝีมือของมนุษย์

ลางสังหรณ์ของวิเวียนบอกว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่สายของตัวเองรายงานมา

“การทดลองเหรอครับ?”

“ใช่ ฉันได้ยินมาแบบนั้น บางทีงูตัวนั้นอาจจะเกิดจากการทดลองอะไรบางอย่างจนตัวมันขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อเลยเกิดการปริแตกเป็นบางจุด ไลล่าบอกว่ามันอาจจะทรมาน เลยออกอาละวาดแบบนี้”

การทดลองกับโลกแฟนตาซี ฟังดูแล้วขัดแย้งกันอยู่ แต่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นพร้อมกันไม่ได้เสียหน่อย…

และแน่นอนว่า ไม่มีทางที่ผมจะหันหลังกลับในตอนนี้

ผมยืนยันความคิดของตัวเองต่อหน้าวิเวียน เธอได้ยินแบบนั้นก็ผุดยิ้มทรงเสน่ห์ขึ้นมา

“กะแล้วว่าเธอต้องตอบแบบนี้”

คำตอบของผมคงไม่พ้นความคาดหมายของวิเวียนมากนัก กลับเป็นฝ่ายผมที่ไม่เคยเดาการกระทำของเธอได้เลย

“ฉันขอสั่งเธอในฐานะผู้นำของบ้านเอเวอร์ไลท์นะ ชิน”

“ค ครับ”

“อย่าออกห่างจากอาร์เจนตาเชียวล่ะ”

“ค ครับ?”

คำสั่งของเธอทำให้ผมเผลอส่งเสียงสูงแบบประหลาดๆออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ไม่ทราบแน่ชัดว่าเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างผมกับอาร์เจนตาหรือไม่ แต่พอนึกย้อนกลับไป ท่าทีของเธอเหมือนคนที่รู้อยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเธอถึงบอกให้ผมคอยอยู่กับอาร์เจนตากันนะ

สีหน้าของวิเวียนตอนนี้ดูจริงจัง ผมจึงคิดว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น หรือถ้าแกล้งกันก็เป็นเรื่องที่เลยเถิดเกินไปหน่อย ตรงกันข้ามกับผมที่เต็มไปด้วยความสับสนระคนไม่เข้าใจ

มิหนำซ้ำ เธอยังทิ้งความไม่เข้าใจเอาไว้ให้ผมยืนคิดเพียงลำพัง ส่วนตัวเธอนั้นเดินกลับไปยังจุดพักของพวกเรา

ผมรีบเดินตามเธอไป ตั้งใจจะถามเพื่อให้ตัวเองเข้าใจมากกว่านี้ แต่พอเห็นอาร์เจนตา ในชุดนอนสีขาวบริสุทธิ์ ร่างกายของผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนเลือดถูกสูบฉีดแรงกว่าปกติเล็กน้อย

สุดท้าย ผมเลือกที่จะไม่มองเธอให้มากกว่านี้ เลือกที่จะหลบสายตาแล้วเดินกลับเข้าไปทำตัวเองให้ยุ่งๆเสียดีกว่า

 

                                                                                                …

หากเป็นคำสั่งของวิเวียน ฉันเคยคิดว่าตัวเองยินดีรับฟังทั้งหมดและไม่คิดจะถามถึงเหตุผลเบื้องหลัง เพราะวิเวียนในสายตาของฉัน แม้จะไม่ได้เป็นคนฉลาดล้ำ แต่มักวางแผนไว้ล่วงหน้าเสมอ

แต่วันนี้ เธอกลับบอกให้ฉันคอยปกป้อง ชิน แทนตัวเองด้วย

“หมายความอย่างไรคะ ท่านวิเวียน”

ฉันเห็นเขาหลบหน้าฉันที่หางตา ภาพของฉันที่พยายามจับมือของเขา รั้งเขาเอาไว้เพื่อสารภาพรักปรากฏขึ้นมาในหัว 

หากวิเวียนรู้ เธอจะต่อว่าอะไรบ้างนะ?

ฉันเริ่มตั้งคำถามกับอนาคตที่อาจไม่เกิดขึ้น ทั้งที่ผ่านมาฉันมุ่งตรงไปข้างหน้าตลอด 

ตัวเองเริ่มรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดในระยะเวลาสั้นๆที่ผ่านมา

“เมื่อคืน”

แค่คำๆเดียวของเธอ ทำให้หัวใจฉันหล่นวูบ หรือว่าเธอจะรู้แล้ว ฉันพยายามกลบเกลื่อนความร้อนรนที่เกิดขึ้นในใจ แม้แผ่นหลังจะชุ่มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ยากต่อการปิดบังก็ตาม

“ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ อาร์เจนตา”

ไม่เพียงไม่ตรง แต่คำพูดของเธอตรงกันข้ามกับที่ฉันคิดไว้โดยสิ้นเชิง เธอเสริมเพิ่มเติมว่า เอาไว้จบเรื่องราวครั้งนี้ค่อยคุยกันอีกที 

“แต่ตอนนี้ ปกป้องชินให้ได้นะ”

“ดิฉันคิดว่าแค่ท่านวิเวียนคนเดียวน่าจะเหลือเฟือในการปกป้องเขาแล้วไม่ใช่หรือคะ” 

“ใช่ แต่ฉันอาจจะต้องแยกตัวกับพวกเธอ เพราะฉะนั้น ฝากด้วยนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

พอเห็นสีหน้าที่จริงจังที่ไม่ค่อยได้เห็นนักของเธอ ฉันจำใจต้องตอบรับคำสั่งของเธอโดยไม่มีโอกาสโต้แย้ง

ตอนนี้ก็ใกล้ได้เวลามื้อเช้าแล้ว โชคดีที่เมื่อคืนไลล่าวางกับดักสำหรับจับมอนส์เตอร์ขนาดเล็กเอาไว้ เราจึงไม่ต้องเสียเวลามาก แค่เดินไปหาก็เจอ [โมโนฮอร์น แรบบิท] เหยื่อตัวเดียวกับมื้อเย็นเมื่อวานโดนจับห้อยต่องแต่งอยู่

ดูจากสภาพร่างกายของมัน มันคงเสียไปก่อนหน้าที่ฉันจะมาถึง ฉันลงมือตัดเชือกที่จับมันห้อยโหนออก แล้วพาร่างไร้ชีวิตของมันกลับไปยังที่พัก

เมื่อมาถึงที่พัก ฉันเห็น ชิน ให้ความสนใจกับมื้อเช้าของพวกเรา คงเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น [โมโนฮอร์น แรบบิท] ในสภาพเกือบสมบูรณ์ขนาดนี้

“สนใจเหรอคะ ท่านชิน”

หากเป็นความต้องการของเขา ฉันยินดีที่จะสอนเรื่องมอนส์เตอร์พวกนี้อีกเยอะแยะ ฉันยินดีที่จะแบ่งปันอย่างไม่หวงวิชาความรู้ที่มีเลย

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”

รู้สึกเหมือนการตอบสนองของเขาเกินปกติชอบกล แต่หากเขาว่าเช่นนั้นฉันก็ไม่ซักไซ้ต่อ 

ฉันเดินไปหยิบมีดที่ใช้แล่เนื้อเมื่อคืนมา และเตรียมตัวที่จะจัดการกับมื้อเช้าของพวกเราให้เรียบร้อย แต่ไลล่ากลับส่งเสียงห้ามเอาไว้เสียก่อน

เธอให้เหตุผลว่า ชุดของฉันดูไม่เหมาะสมนักที่จะทำอะไรพวกนี้ 

พอได้ยินคำเตือนแบบนั้น ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองแต่งตัวแบบไหนอยู่

ชุดนอนสีขาวบริสุทธิ์ ที่ฉันใส่มาหลังทำความสะอาดร่างกายเมื่อคืน ชุดที่ฉันตั้งใจจะใส่เพื่อให้ ชิน เห็น ตามความรู้ที่วิเวียนเคยบอกเล่าให้ฉันฟัง

เธอเคยบอกว่าฉันหน้าตาดีเป็นทุนเดิม แม้จะสู้ตัวเธอไม่ได้ แต่เธอหุ่นดีกว่าฉัน ชุดนอนพริ้วๆ ดูธรรมดา พอรวมเข้ากับทรวดทรงของเธอแล้ว มันอาจจะดีเกินคาดก็ได้นะ

วันนั้นที่เราดื่มเหล้าด้วยกัน เธอที่เริ่มเมาก็พูดเรื่องราวพวกนั้นออกมา และวันรุ่งขึ้นเราก็ไปซื้อชุดตัวนี้ด้วยกัน

ไว้ใช้เป็นไพ่ตายในวันที่เธอมีความรักกับใครเขานะ

แล้วชุดสำหรับท่านวิเวียนล่ะ?

ฉันก็มีหนทางของฉันน่า!

วันนั้นเธอตอบอย่างมั่นใจว่าตัวเองก็มีวิธีพิชิตใจคนที่ตนรักในแบบของตัวเองอยู่เหมือนกัน และฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบเซ้าซี้จี้ถามใครขนาดนั้น เราจึงจบบทสนทนากันแต่เพียงเท่านั้น

แบบนี้นี่เอง…

คำว่า “ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ อาร์เจนตา” ก่อนหน้านี้ อาจไม่ใช่การแสดงความเมตตาในฐานะสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่เพราะเธอมองว่าฉันเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

เพราะเธอเองก็มีวิธีในแบบของเธอ…

ฉันหันไปมอง เป้าหมาย เห็นเขาพยายามเหลือบตามองฉัน แต่พอสบตากัน เขาก็ก้มหน้าหลบตาลงไป 

เหมือนใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนสีนิดๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนผมโทมาโท่ที่ใกล้สุก

เห็นแบบนั้นแล้ว รู้สึกมีกำลังใจในการสู้ศึกนี้ขึ้นมาเล็กน้อยแล้วสิ

“คุณอาร์เจนตา ท่านชิน เนื้อใกล้สุกแล้วนะคะ!”

เสียงไลล่าแทรกเข้ามาในความคิด แอบขัดใจอยู่เหมือนกัน แต่…

รู้สึกเหมือนช่องว่างในหัวใจได้รับการเติมเต็ม ขณะเดียวกันก็เหมือนมีบางอย่างถูกคว้านออกไป ความรักมันเป็นแบบนี้หรือเปล่า หรือฉันแค่หลงกับสมาชิกของครอบครัวของพวกเรากันแน่ คงต้องหาทางยืนยันให้ได้

ที่วิเวียนเตือนก่อนออกเดินทางคงต้องการให้ฉันพิสูจน์ก่อน เหตุผลที่เธอไม่ได้ออกปากห้ามสักคำ คงอยากให้ฉันเผชิญหน้าปัญหาที่จะเกิดขึ้นด้วยตัวเอง

เป็นเพื่อนที่แย่จริงๆ…

กลิ่นของเนื้อย่างกับกลิ่นของป่าในยามฟ้าสว่างลอยโชยในอากาศ ขณะที่ทุกคนขยับตัวเข้าหามื้อเช้า ฉันมองไปยัง ชิน – ผู้ชาย ที่ฉันมีความรู้สึกซับซ้อนให้

แล้วฉันก็ยิ้มออกมา จากนั้นจึงลุกขื้นยืนและเดินตามเขาไป