ไจแอนท์ อนาคอนด้า… ชื่อบ่งบอกหน้าตาว่าเป็นงูแน่ๆ แถมเป็นชื่อที่สิ้นคิดมากๆด้วย

คำว่า ไจแอนท์ กับ อนาคอนด้า ไม่ว่าคำไหนก็บ่งบอกยี่ห้อว่าตัวใหญ่ทั้งนั้น และเมื่อเอาคำสองคำมารวมกันแล้ว มันจะตัวใหญ่ขนาดไหนกันนะ…

อาร์เจนตาวิ่งออกไปพร้อมกับไลล่า ผมจึงทำหน้าที่ปลุกลูน่ากับวิเวียน แต่ว่าคนที่ผมต้องปลุกกลับมีแค่ลูน่า

วิเวียนตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว แถมยังหันมายิ้มกรุ้มกริ่มให้ผมอีกต่างหาก

บางทีเธออาจจะรับรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมดอยู่แล้ว แต่ทำแค่นอนดูจนอยากถามว่า ทำไมถึงเอาแต่ดูล่ะครับ เลย

แต่ผมไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้น ผมรีบปลุกลูน่าให้ตื่น เธอโวยวายใส่ผมเล็กน้อยแถมผมยังโดนตบหน้าเข้าไปจังๆหนึ่งฉาด

ถึงจะเจ็บแต่ไม่มีเวลา ผมรีบยัดเยียดคำที่จะพออธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้เธอรู้ได้แม้จะอยู่ในช่วงเวลาสะลึมสะลือ

“มอนส์เตอร์บุกเข้ามา คุณอาร์เจนตาออกไปรับมือแล้ว รีบตื่นขึ้นมาก่อนเถอะครับ”

“อ๊ะ โอ๊ย เจ็บมือชะมัด นี่ฉันตีหินไปหรือไงเนี่ย”

ระดับความหงุดหงิดของผมเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ยังคงอยู่ในระดับที่เมินผ่านๆไปได้ แต่ถ้ามากกว่านี้ผมคงต้องบ่นกับเธอจริงๆจังๆบ้างแล้วล่ะ

เสียงการปะทะดังขึ้นจากในป่า วิเวียนยืนดูสถานการณ์อย่างสงบนิ่ง ไม่รู้เป็นเพราะว่าเชื่อใจหรือเพราะเหตุผลใดกันแน่

แต่ถ้าระดับอาร์เจนตายังรับมือไม่ไหว ผมเองก็คงสู้ไม่ได้ วิเวียนคงสู้ได้สบายๆ แต่หากมีมอนส์เตอร์ตัวอื่นบุกรุกมาเพิ่มก็คงปกป้องได้ไม่เต็มร้อย

เสียงการปะทะยังคงดังต่อเนื่องหลายนาที วิเวียนที่ยืนสงบนิ่งก็เปลี่ยนเป็นนั่งรอหน้าแคมป์ไฟ

และแล้ว อาร์เจนตาก็กลับมาในสภาพที่ของเหลวสีม่วงเปียกชุ่มไปทั้งตัว

ส่วนไลล่าแบกก้อนสีชมพูบางอย่างมาด้วย พอสังเกตดีๆก็เห็นพื้นที่ส่วนผิวหนังที่ยังติดคาอยู่

“เนื้อไจแอนท์ อนาคอนด้าแหละค่า~”

“จัดการเรียบร้อยค่ะ”

อาร์เจนตาลงมาคุกเข่าต่อหน้าผู้เป็นนาย ท่าทางของเธอดูเหนื่อยไม่ใช่น้อย แถมร่างกายยังส่งกลิ่นเหม็นคาวเลือดอีกต่างหาก

“ขอบคุณมากนะ อาร์เจนตา ไลล่า พวกเธอไปอาบน้ำก่อนเถอะ”

“รับทราบค่ะ”

ทั้งสองตอบรับพร้อมกัน แล้วเดินหายไปในป่าอีกฟากที่ผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากป่าไม้ที่ขึ้นเต็มทาง ทิ้งเนื้อสีชมพูก้อนใหญ่เอาไว้

คราบเลือดสีม่วงยังคงไหลออกมาเปื้อนพื้น แค่ก้อนเนื้อก้อนเดียวก็ขนาดใหญ่กว่าผมทั้งตัวแล้ว ไม่อยากคิดขนาดจริงๆของมันเลยว่าจะตัวใหญ่ขนาดไหน

“คุณวิเวียน เจ้านี่มันอะไรกันครับ”

“เนื้อไจแอนท์ อนาคอนด้าไง กินไม่ค่อยอร่อยหรอก แต่บางเผ่าพันธุ์ก็เชื่อว่าเป็นยาชูกำลังเลยนะ แต่เรื่องสำคัญไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก มาดูนี่สิ”

วิเวียนบอกให้ลูน่าหยิบไม้สักท่อนมาจุดติดกับแคมป์ไฟที่พวกเธอจุดเอาไว้ มาทำเป็นคบเพลิง แล้วกวักมือเรียกผมไปนั่งยองๆข้างเธอ และชี้ให้ดูรอยจ้ำสีม่วงบนหนังสีเข้มที่สะท้อนกับแสงไฟของเปลวเพลิง

“รอยจ้ำสีม่วง เป็นรอยที่บอกเราได้หลายอย่าง ถ้ามีจุดเดียวคงโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าอย่างรุนแรงจนกล้ามเนื้อส่วนนี้เกิดการช้ำหนัก แต่…”

แล้ววิเวียนก็เคลื่อนมือไปด้านข้าง แสงสว่างเคลื่อนไหวตาม เผยให้เห็นรอยจ้ำสีม่วงไปทั่ว แต่ละรอยมีรอยเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน 

ผมพอจะเข้าใจความหมายที่วิเวียนอยากจะบอกแล้ว

“ถ้าเป็นร่องรอยการโดนโจมตีก็ต้องหลายครั้ง แต่ร่องรอยที่ขนาดไม่สม่ำเสมอ บางทีอาจจะไม่ใช่การโจมตีสินะครับ”

ข้อสรุปที่ผมได้ก็เป็นประมาณนี้ วิเวียนหันมายิ้มให้แล้วลุกขึ้นยืน

“แถวนี้ไม่มีไจแอนท์ อนาคอนด้าหรอกนะ มันเป็นมอนส์เตอร์ในพื้นที่ป่าของทวีป จากัน ลองคิดว่าสิ่งมีชีวิตพวกนี้โผล่มากลางป่าใกล้ที่อยู่อาศัยของมนุษย์ แค่นี้ก็แทบจะหมายถึงจุดจบของหมู่บ้านและเมืองเล็กๆได้เลยนะ”

“หมายความว่า…”

“เจ้านี้ไม่ใช่ไจแอนท์ อนาคอนด้าหรอก แค่มอนส์เตอร์รูปร่างเหมือนงูธรรมดาๆ เท่านั้นแหละ”

“แต่ตัวใหญ่…”

“ใช่ แต่ตัวใหญ่ อย่างผิดธรรมชาติ ด้วย”

พอมาถึงขั้นนี้ผมก็เริ่มตามไม่ทัน ลูน่าก้มลงมากระซิบบอกกับผมว่าหลังจากนี้ช่วยสรุปข้อมูลให้ด้วย ผมพยักหน้าพลางคิดในใจว่า ถ้าทำได้ผมจะสรุปให้ แต่ตอนนี้คงต้องขอทำความเข้าใจก่อน

“แปลว่าไม่มีไซส์นี้ในธรรมชาติเหรอครับ”

 “ถ้าบอกจากประสบการณ์ของฉัน ก็ใช่ มอนส์เตอร์ประเภทงูแถวนี้อย่างมากก็ตัวยาวประมาณสองเมตร ไม่เกินสามเมตร ถ้ามีสัตว์ตัวใหญ่ขนาดนี้ ระบบนิเวศแถวนี้คงเละเทะพอดี”

คงเป็นอย่างที่เธอว่า สัตว์ประหลาดที่ขนาดอย่างกับหลุดมาจากหนังเกรดบี คงไม่สามารถอาศัยในป่าได้โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว หรือถ้ามันซ่อนตัวเก่งจริงๆ มันก็คงมีปัญหาเรื่องขาดแคลนอาหารเนื่องจากขนาดตัวที่ใหญ่โตของมันอยู่ดี

“ขอถามนะครับ เดิมที ไจแอนท์ อนาคอนด้ามีจริงเหรอครับ ผมไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดแบบนั้นจะมีชีวิตบนโลกได้เลยนะครับ”

“เพราะเธอไปเปรียบเทียบด้านพลังงาน แต่โลกนี้ยังมีสิ่งที่เรียกว่า มานา อยู่นะ”

หมายความว่ามันดำรงชีพด้วยการใช้มานาแทนพลังงานเหรอเนี่ย… เริ่มรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหลักชีววิทยาที่พอมีติดตัวจากโลกก่อนกำลังร่ำร้องว่าอย่าทำลายมันไปมากกว่านี้เลยแห๊ะ

“รออาร์เจนตากลับมา ฉันจะออกไปดูซากของมอนส์เตอร์ตัวนั้นกับไลล่าหน่อย ฝากเธอเฝ้าที่พักกับลูน่าและอาร์เจนตาด้วยล่ะ”

จะยกกลุ่มกันไปสำรวจกันหมดเลยก็ไม่ได้สินะ สุดท้ายผมก็ไม่มีทางเลือกจึงยอมรับการมอบหมายหน้าที่ของวิเวียนไปอย่างว่าง่าย

พอพวกอาร์เจนตากลับมาจากลำธาร ผมก็เห็นทั้งสองคนที่เปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยแล้ว 

ไลล่าเปลี่ยนไปสวมชุดเมด จะว่าไปนี่อาจจะเป็นหนึ่งในภาพหายาก 

ส่วนอาร์เจนตาที่ใส่ชุดนอนที่สีขาวดูบางและเบาแล้วปล่อยเส้นผมสีเงินแซมดำยาวลงมา ผิวสีขาวของเธอเห็นเด่นชัดแม้อยู่ในความมืดที่มีเพียงแสงจากกองไฟที่เผาผลาญไม้เป็นพลังงานจนส่งเสียงดัง เปรี๊ยะๆ

วิเวียนเรียกไลล่าให้พาตนไปยังพื้นที่ที่ซากของไจแอนท์ อนาคอนด้าตั้งอยู่ ส่วนอาร์เจนตาเฝ้าอยู่ที่นี่กับผมและลูน่า ทั้งหมดเป็นไปตามแผนที่เธอวางเอาไว้

“เอ่อ…”

ระหว่างผมและอาร์เจนตา เหมือนมีกำแพงบางๆเกิดขึ้นมา หากจะยื่นมือออกไปก็คงสัมผัสกันได้ เสียงเองก็สามารถส่งไปถึงกันได้ แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่สามารถคุยกันได้ในตอนนี้ ก่อตัวขึ้นเป็นความเงียบระหว่างคนสามคนที่ไม่มีเรื่องจะคุยกัน

“เอ่อ ชิน ไม่สิ ท่านชิน ไอ้เจ้านั่น…”

คนที่ทำลายความเงียบขึ้นมาคือลูน่า ตอนนี้เธอมองไปที่ก้อนเนื้อที่เริ่มส่งกลิ่นเหม็นออกมาสลับกับผม เหมือนอยากถามว่าจะเอายังไงกับมันดี

ปัญหาคือ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำเช่นไรต่อไป

“มาทนกลิ่นไปด้วยกันเถอะครับ…”

คงต้องรอวิเวียนกับไลล่ากลับมาเท่านั้นแหละนะ

                                                                                                                … 

ฉันเป็นคนเลี้ยงม้า ชื่อไลล่า ไม่ใช่มนุษย์แต่ก็ไม่ใช่ศัตรูของมนุษย์ด้วย

ท่านวิเวียนรับเลี้ยงดูฉันแม้จะรู้ความจริงข้อนั้นดี ท่านเป็นคนใจกว้างชนิดหาได้ยากในหมู่มนุษย์ที่ชอบเหยียดเผ่าอื่นนอกจากตัวเอง

ทีแรก ท่านวิเวียนเลี้ยงดูฉันในฐานะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันจึงเสนอตัวทำงานบ้านบ้าง

แต่ติดอย่างเดียว ฉันขยันแต่ไม่มีฝีมือเอาซะเลย 

ทำอาหารก็ไหม้ ถูพื้นก็ดันทำน้ำหกจนต้องเช็ดเพิ่ม เรียกได้ว่าสร้างภาระสุดๆ

ทว่าฉันก็มีอีกความสามารถอยู่เหมือนกัน เป็นความสามารถที่อาจจะต้องใช้แรงใจสักหน่อย แต่รับประกันไม่มีความผิดพลาดแน่

ความสามารถนั้นคือ การพูดคุยกับมอนส์เตอร์

มอนส์เตอร์ส่วนใหญ่สามารถสื่อสารกันเป็นภาษาได้ โดยเฉพาะพวกตัวที่อาศัยอยู่ร่วมกับสังคมที่มีอารยธรรมมานาน 

ด้วยเหตุนี้ฉันจึงมาเป็นคนเลี้ยงม้า ควบตำแหน่งขับรถม้ายามจำเป็นให้กับบ้านเอเวอร์ไลท์ คอยคุยกับม้า ปลอมประโลมไม่ให้พยศหรือเตลิดตอนที่พาใครต่อใครออกเดินทางไปด้วยเรี่ยวแรงของมัน

วันออกเดินทางไปยัง อควาเดีย พี่ เนลล์ ไม่อยู่ ฉันจึงกลายเป็นคนขับรถม้ายามจำเป็นให้กับคณะเดินทางในครั้งนี้

และถึงฉันจะคุยกับมอนส์เตอร์รู้เรื่อง ก็ไม่ได้แปลว่าฉันคุยกับคนไม่รู้เรื่อง 

ฉันสัมผัสได้ว่าบรรยากาศระหว่างเด็กที่ชื่อว่า ชิน กับ คุณอาร์เจนตา มันมีบางอย่างแปลกๆ

เพียงแค่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร จนกระทั่งตกกลางคืน ตอนที่ฉันเฝ้ายามร่วมกันทั้งสองคน

ถึงจะแปลกใจที่ท่านวิเวียนให้ ชิน มาเฝ้าด้วยกัน แต่ที่น่าตะลึงกว่าคือสีหน้าของ คุณอาร์เจนตา ที่เหมือนสาวน้อยมีความรัก และกำลังหาทางสารภาพรักกับใครสักคน

ไม่ว่าใครก็มีห้วงความรักได้ แต่ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า คุณอาร์เจนตา จะมีรสนิยมเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยก

แต่เรื่องเหลือเชื่อในคืนเดียวกันก็ยังไม่จบ

ฉันได้ยินเสียงมอนส์เตอร์ที่ชื่อ ไนท์วิง บินผ่านหัวไป มันส่งเสียงร้องเอะอะโวยวาย เหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

ตามมาด้วยมอนส์เตอร์กิ้งก่าตัวขนาดเท่าฝ่ามือ ที่ชื่อ น็อค ลิซาร์ด ที่วิ่งหนีตาย บ่นโวยวายว่ามีผู้บุกรุก

ครั้งแรกไม่เป็นไร แต่ครั้งที่สองต้องเริ่มกังวลแล้ว และครั้งที่สามที่สี่ก็ตามมาติดๆ ฉันจึงเริ่มคิดว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในป่าจริงๆ

ฉันพยายามสอบถามพวกมอนส์เตอร์ที่บินบนฟ้า ได้ข้อสรุปว่า ตอนนี้มีงูขนาดใหญ่กำลังออกอาละวาดใหญ่โต

มันมาจากไหนไม่รู้ จู่ๆมันก็โผล่มา 

ถ้างูขนาดใหญ่ที่พอจะทำให้มอนส์เตอร์ในป่าตื่นตระหนกได้ขนาดนี้ คงไม่ใช่สัตว์เจ้าถิ่นเดิม คงเป็นสิ่งที่มาตากต่างถิ่น แต่ก็ยังไม่แน่ว่ามันจะเป็นสิ่งมีชีวิต บางทีอาจจะมีนักประดิษฐ์สติเฟื่อง

ฉันในฐานะที่เป็นเผ่าพันธุ์จากดินแดน จากัน พวกเราล้วนสามารถใช้วิชาหนึ่งได้

[ดวงตาแห่งพงไพร] เป็นพลังที่หากเพ่งสมาธิสักหน่อยก็จะเพิ่มระยะที่สามารถมองเห็นได้ไกลตามความสามารถของแต่ละคน

จากตรงนี้ ฉันมองเห็นเงาลางๆบางอย่าง ลักษณะคล้ายกับงูขนาดใหญ่ที่กำลังบิดตัวไปมา บางทีก็พุ่งมาข้างหน้า แต่บางทีก็หันตัวกลับหลัง 

จากรูปร่างแล้วบางทีมันคงเป็นไจแอน์ อนาคอนด้า งูใหญ่ในบ้านเกิดที่ฉันจากมา แต่มันไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้

และที่สำคัญคือมันเป็นตัวอันตราย ฉันต้องรีบแจ้งเตือนให้ทุกคนรู้

“ท่านชิน คุณอาร์เจนตา! มีบางอย่างกำลังมาทางนี้ค่ะ อ๊ะ นั่นมัน ไจแอนท์ อนาคอนด้า!”

พอแจ้งเตือนออกไป ฉันไม่เคยเห็นคุณอาร์เจนตาแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่านี้มาก่อน แต่ช่วยไม่ได้นี่หน่า ก็ฉันเห็นจริงๆ

เราสองคนมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่ฉันมองเห็นก่อนหน้า โดยทิ้งให้เด็กคนนั้นปลุกท่านวิเวียนกับลูน่าขึ้นมาเพื่อเตรียมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันและเพื่อให้หนีได้ทันท่วงทีหากจำเป็นด้วย

จากจุดที่พวกเราพักมาจนถึงตรงนี้ เราใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เห็นรูปร่างของมันชัดเจน

ตรงหน้า ในตอนนี้คืองูที่ตัวใหญ่จนฉันเองก็ไม่อาจประมาณความยาวและความกว้างได้อย่างแม่นยำนัก รู้เพียงแค่ตัวมันหนายิ่งกว่าต้นไม้ในป่านี้ซะอีก

ฉันยืนขาสั่นต่อสัตว์นักล่าตัวหนึ่ง ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในผู้ยืนอยู่บนห่วงโซ่ระดับสุดท้ายของระบบนิเวศในที่ที่ฉันจากมา เพียงแค่มองเห็นเกล็ดสีม่วงของมันก็ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขนพองไปทั้งตัวแล้ว

ตรงกันข้ามกับคุณอาร์เจนตา ที่ยืนจ้องมันนิ่งไม่ขยับ มือข้างที่ถนัดยังคงถือดาบเอาไว้อย่างมั่นคง

เคยได้ยินจากท่านวิเวียนมาว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นนักดาบที่เชี่ยวชาญด้านดาบมากกว่าท่านวิเวียนเสียอีก

คมดาบสีเงินส่องประกายในความมืด กับดวงตาของเดรัจฉานที่น่าเกรงขาม ทั้งสองต่างสะท้อนเข้าในตาฉัน และทั้งสองก็ต่างไม่เห็นว่าฉันเป็นเหยื่อ 

ฉันถือโอกาสนี้หนีไปหลบหลังต้นไม้ การวิ่งหนีของฉันเป็นเหมือนสัญญาณของการเริ่มต้นการต่อสู้ของมอนส์เตอร์ผู้เป็นจุดสูงสุดของนักล่ากับผู้หญิงที่เป็นองครักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของบ้านเอเวอร์ไลท์

งูใหญ่ส่งเสียงขู่ดัง ฟ่อๆ ประกาศศักดาด้วยการพุ่งเข้าหา คุณอาร์เจนตากระโดดหลบได้ไม่ยาก ฉันเองก็ไม่ควรมายืนขาแข็งเป็นเป้านิ่งและภาระให้เธอจึงเริ่มออกวิ่งจากต้นไม้ที่ซ่อนตัวไปยังอีกต้นที่ใกล้เคียง

ฝุ่นตลบฟุ้งกระจายจากจุดที่มันพุ่งเข้าใส่ คุณอาร์เจนตาสะบัดคมดาบสีเงินใส่มาจากด้านข้าง เสียงของมีคมที่กรีดเฉือนเนื้อดังสอดประสานกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เลือดสีม่วงพุ่งกระจายเปรอะเปื้อนเต็มพื้น รวมถึงเปื้อนตามตัวคุณอาร์เจนตาด้วย

‘ทรมาน…’

ฉันได้ยินเจ้างูใหญ่พูดเช่นนั้น ก่อนจะเห็นมันม้วนตัวกลับไป ส่งเสียงขู่ ฟ่อๆ ใส่คุณอาร์เจนตาผู้สงบนิ่งอีกครั้ง

หากเทียบตอนที่เธออยู่กับเด็กผู้ชายคนนั้น เธอในตอนนี้ก็เป็นภาพที่ฉันคุ้นตามากกว่า

เป็น คุณอาร์เจนตาผู้เยือกเย็น เหมือนภูเขาน้ำแข็งที่ไม่สั่นคลอน

ส่วนอีกฝ่ายคือ ผู้ล่าบนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารที่พลัดถิ่น

เส้นผมสีเงินแซมดำที่รวบไว้เป็นทรงไหวอ่อนๆตามสายลมของเวลากลางคืน ฉันเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อจ้องมองการเผชิญหน้าของทั้งสอง เหงื่อไหลออกมาทั้งที่ไม่ได้เป็นคนต่อสู้ แอบคิดในใจว่าคุณอาร์เจนตาจะมีเหงื่อออกสักหยดมั้ยนะ

ฟ่อ!

งูยักษ์ร้องแล้วพุ่งใส่องครักษ์แห่งบ้านเอเวอร์ไลท์

เธอกระโดดหลบอีกครั้ง การโจมตีของผู้พลัดถิ่นพลาดเป้า ปากฟาดลงพื้นส่งผลให้ฝุ่นตลบจนฉันไม่การต่อสู้ไม่เห็น

แต่เหมือนโชคชะตาจะเป็นใจ คุณอาร์เจนตาที่กระโดดหลบไปนั้น ตอนนี้กำลัง…

เธอกำลังลอยอยู่บนฟ้า เส้นผมสีเงินทอแสงราวกับประชันความงามกับพระจันทร์ ร่างกายอันงดงามของเธอกำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหมู่ดาวและฟากฟ้ายามค่ำคืน

และฉันก็ได้ ประกายแสงสีน้ำเงินส่องสว่างวาบบนทิวทัศน์ของท้องฟ้า

“[ธันเดอร์ สไตรค์]”

สิ้นสุดคำร่าย สายฟ้าสีน้ำเงินเส้นหนาก็ฟาดลงมาจากอากาศ ฟาดลงกลางลำตัวของงูใหญ่อย่างจัง

‘ทรมาน เจ็บ หิว’

ฉันได้ยินเสียงของมันร่ำร้องอย่างเจ็บปวด ขณะที่ร่างกายขนาดใหญ่ของมันบิดพริ้วบนพื้นดิน ชักดิ้นชักงอเหมือนปลาที่จู่ๆก็ถูกจับโยนขึ้นมาบนบก กระแทกขึ้นลงส่งเสียงสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว หางสะบัดสะเปะสะปะ กวาดต้นไม้ล้มครืนเป็นแถบๆ

ฉันรีบถอยห่างจากรัศมีที่มีหางของมันสามารถสร้างความเสียหายได้ ขืนอยู่ต่อคงได้กลายเป็นเนื้อบดแน่ๆ…

‘ฆ่า ฆ่าที ข้า ฆ่าข้า’

ตลอดระยะเวลาสิบปี นับตั้งแต่ฉันได้ยินเสียงของพวกมัน ฉันเคยได้ยินเสียงของมอนส์เตอร์ร้องขอชีวิตมามากมาย ส่วนใหญ่พวกมันมักพูดก่อนโดนสังหารหรือติดกับดักของนักล่า แต่การได้ยินมันขอร้องให้จบชีวิตของมันแบบนี้ ถือว่าเป็นครั้งแรกเลย

ฉันมองมันอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่กล้าเดินออกจากต้นไม้ที่หลบอยู่ เจ้างูใหญ่ยังคงส่งเสียง ฟ่อๆ ด้วยความเจ็บปวด

เสียงดัง ตุบ ดังขึ้น คุณอาร์เจนตาลงมายืนข้างฉัน แต่เธอไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนฉัน เธอเดินไปหาเจ้างูตัวนั้นยังไม่เกรงกลัว     

ถึงมันจะดิ้นแรงแค่ไหน คุณอาร์เจนตาก็หลบได้อย่างง่ายดาย

แม้หางของมันจะดูหนาราวกับต้นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ แต่คุณอาร์เจนต้าก็เดินผ่านไปได้โดยไม่เกิดปัญหาใดๆ

เธอเดินไปหยุดที่หัวของมัน และจากนั้น

“ลาก่อน”

เสียงอันแผ่วเบาดังขึ้น ฉันไม่ได้ยินแต่อ่านปากของเธอได้เป็นคำเช่นนั้น 

ฉับ เสียงคมดาบตัดหัวของงูยักษ์ ของเหลวสีม่วงพุ่งไปสายกระจายในยามค่ำคืน ร่างไร้หัวตัวยาวดิ้นพล่านๆ คุณอาร์เจนตาตัดปัญหาด้วยการฟันใส่ลำตัว แบ่งร่างกายของมันเป็นสองส่วน

ฉันที่เห็นว่าปลอดภัยแล้ว เดินออกมาจากที่ซ่อน เลือดที่ยังกระเซ็นเล็กน้อยเปื้อนตัวฉันไปอีกคน

“สุดยอดไปเลยค่ะ คุณอาร์เจนตา…”

“เรื่องเล็กน้อยค่ะ แต่ว่า”

คุณอาร์เจนตามองพื้นที่รอบๆ ร่องรอยที่ไจแอนท์ อนาคอนด้าเคลื่อนไหวถูกกลบด้วยของเหลวในร่างกายของมันจนหมด

ที่บ้านเกิดฉันมีความเชื่อว่าเนื้อของมันเป็นอาหารชูกำลัง ฉันจึงขอให้คุณอาร์เจนตาตัดให้หน่อย ซึ่งเธอทำให้โดยไม่พูดอะไร

แต่ฉันก็ยังสงสัยในดวงตาคู่นั้นของเธอ มันเหมือนเธอยังมีปริศนาที่ยังแก้ไขไม่ออก แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา 

“กลับกันเถอะค่ะ”

สุดท้ายฉันก็เอ่ยปากชวน คุณอาร์เจนตาพยักหน้าแม้ยังไม่คลายความสงสัยก็ตาม

หลังจากที่เรากลับไปถึงที่ตั้งเต็นท์ ท่านวิเวียนบอกให้เราไปอาบน้ำ โชคดีที่แถวนี้มีลำธาร จึงสามารถลงไปอาบได้ทั้งตัว

ฉันถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ก่อนจะหย่อนร่างเปลือยของตัวเองลงไปแช่ในลำธาร ความหนาวเย็นของสายน้ำยามค่ำคืนแล่นตั้งแต่เท้าไปถึงหัว ไหล่ของฉันไหวเบาๆ คืนนี้ตั้งใจจะเพลิดเพลินกับการแช่น้ำสักหน่อย แต่แล้วความเพลิดเพลินนั้นก็เปลี่ยนไปเหมือนคุณอาร์เจนตาลงมาแช่ด้วยร่างเปลือยเปล่าเช่นกัน

ไม่ใช่แค่ฝีมือ แต่รูปร่างของคุณอาร์เจนตาก็งดงามเช่นกัน

พอมาเทียบกับฉันที่ใกล้เข้าสู่วัยหยุดเติบโตเข้าทุกวันๆ ความรู้สึกพ่ายแพ้ก็ถาโถมเข้ามาอย่างหนัก

ไม่ว่าจะเป็นร่างกายเพรียวได้รูปดุจขุนนางของประเทศไหนสักแห่ง หน้าอกที่อวบอิ่มที่โค้งเว้าเข้ารูป แขนที่มีกล้ามเนื้อเล็กน้อย ไม่ได้ใหญ่โตเกินไปเหมือนทหารที่จับอาวุธทุกวี่วัน แต่ก็มากพอจะรับรู้ได้ไหวเธอมีฝีมือสูงกว่าคนทั่วไปและผ่านการขัดเกลามากเพียงไหน

ไหนจะเส้นผมสีเงินแซมดำที่ปล่อยยาวสยายลงมา ดูโดดเด่นจนไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดมาบนโลกใบเดียวกัน พอมาเทียบกับตัวเองแล้ว ไม่แปลกที่ตัวเองรู้สึกพ่ายแพ้เลย…

พอแล้ว คิดมากไปกว่านี้ก็รู้สึกแย่กับตัวเองไปเปล่าๆ ขอเพลิดเพลินไปกับน้ำเย็นดีกว่า

ช่วงเวลาของความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับเทพแห่งความสุขพยายามวิ่งแข่งกับเทพแห่งกาลเวลา ทีเวลาทุกข์กลับช้าเหมือนเทพแห่งความทุกข์คลานตามมา ถึงจะคิดว่ามันไม่เท่ากัน แต่สุดท้ายฉันกับคุณอาร์เจนตาก็เปลี่ยนไปสวมเสื้อตัวใหม่กันเรียบร้อย

และไม่วายที่ความรู้สึกพ่ายแพ้กลับมาเล่นงานฉันอีกครั้ง

ชุดที่เธอใส่เป็นชุดนอน ที่ไม่มีอะไรมาก เป็นเพียงชุดนอนสีขาวดีไซน์เรียบๆ แต่สิ่งที่โดดเด่นอย่างไม่ตั้งใจกลับเป็นช่วงอกของเธอ

ไม่ๆ ฉันจะไม่เปรียบเทียบกับตัวเองอีกแล้ว แต่นี่คือครั้งแรกเลยที่ฉันเห็นคุณอาร์เจนตาใส่ชุดนอน 

ขณะที่ฉัน กลับมาใส่ชุดเมดที่ไม่ได้ใส่มานาน 

หรือว่า…

ก็แค่ข้อสังเกตเล็กน้อยจากฉัน บางทีคุณอาร์เจนตาอาจจะเตรียมชุดนอนมาเพื่อเหตุผลบางอย่าง

และเหตุผลนั้นก็เป็นสิ่งที่รอคอยพวกเราอยู่ตรงที่พักนั่นแหละ