แสงจันทร์สีนวลฉายลงมายังโลกเบื้องล่าง ลอดผ่านหน้าต่างของห้องครัว ที่คฤหาสน์บ้านเอเวอร์ไลท์ ฉันกำลังปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดหลังมื้อเย็นเราทำอาหารชุดใหญ่เพื่อเลี้ยงส่งท่านวิเวียน คุณอาร์เจนตา และ ผู้ชายคนนั้น

ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านวิเวียนถึงพาเด็กผู้ชายคนนั้นเข้ามา

เขาไม่เหมือนเด็กสักนิด อย่างน้อยก็ในสายตาฉัน และฉันคิดว่าท่านวิเวียนกับคุณอาร์เจนตาก็น่าจะมองออกว่าเขาผิดปกติ

เขาทำงานบ้านได้ไม่ดี แม้จะมีจิตใจที่อยากช่วยเหลือ แต่ฉันมองว่าเป็นภาระมากกว่า 

อาหารของเขา รสชาติไม่ได้เรื่อง แต่หากเทียบกับที่ท่านวิเวียนทำก็คงอยู่ในระดับพอกินได้ แต่ถ้าเทียบฝีมือทำอาหารของคุณอาร์เจนตา เขาก็เทียบไม่ติด หรือแม้แต่ฉันที่ถนัดแค่การตระเตรียมวัตถุดิบก็ยังทำอาหารได้ดีกว่า

ด้านการทำความสะอาด ถึงปากเขาจะคอยช่วย แต่การกระทำของเขากลับสร้างภาระให้ฉัน เพราะ แทนที่ฉันจะได้ทำงานอื่น ฉันกลับต้องคอยตรวจสิ่งที่เขาทำเอาไว้

ถึงโรสและคุณอาร์เจนตาจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดกับเขาขนาดนั้นก็ได้ แต่อาจเป็นฉันเอง…

ใช่ ฉันรู้ตัวว่าตนเองมีอคติต่อมนุษย์เพศชายมากแค่ไหน บางทีมันอาจไม่ใช่ความผิดของเขา แต่อาจเป็นฉันเอง

และจุดที่ทำให้ฉันไม่ชอบเขามากที่สุด…

คือเขากลายเป็นผู้มีอำนาจอีกคนของบ้านหลังนี้

แม้ท่านวิเวียนจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องคิดมากถึงเรื่องอันดับต่ำสูงในบ้านหลังนี้ แต่สำหรับฉัน มันอดคิดไม่ได้จริงๆว่า ถ้าเขามีอำนาจเหนือกว่าฉัน ฉันจะโดนคำสั่งอะไรบ้าง

อาจเพราะฉัน เคย โตมาในสังคมแบบนั้น จึงเกิดความกังวลขึ้นได้ง่าย

ช่วงสัปดาห์แรกที่เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเอเวอร์ไลท์ ฉันพยายามหลบหน้าเขา

ฉันทั้งเกลียดและกลัวเขา แต่ตัวเองกลับทำได้แค่พูดจาจิกกัดเขาก็เท่านั้น

ช่วงสัปดาห์ถัดๆมา ฉันก็เริ่มเรียนรู้ตัวตนของเขามากขึ้น ทั้งหมดคือเพื่อจับผิด 

หากจับได้ว่าเขาเป็นคนที่แย่สุดขีดจริงๆ ท่านวิเวียนต้องรับฟังและขับไล่เขาออกจากบ้านแน่

โชคดีที่เขาไม่ระวังตัว แต่โชคร้ายที่ฉันไม่สามารถหาจุดอ่อนที่หนักหนาของเขาได้

เขาทำอาหารไม่เก่ง ทำความสะอาดได้ไม่ดีเยี่ยม บางครั้งฉันรู้สึกเขาสนิทกับคุณอาร์เจนตาและท่านวิเวียนเป็นพิเศษ แต่มันก็แค่นั้น

            ไม่ได้แสดงท่าทีที่จะจู่โจมใคร ไม่แสดงอาการกระหายเหมือนคนที่ฉัน เคย รู้จัก แถมยังรับมือกับรูบี้ได้ดี ทั้งที่ภายนอกเขาอายุมากกว่า

เขาไม่ใช่คนแบบ พ่อ ของฉัน ทั้งที่แค่นั้น ฉันก็ควรสนิทกับเขาได้แล้ว

แต่ร่างกายของฉัน… ไม่สิ หากใช้คำพูดของท่านวิเวียน ต้องบอกว่า หัวใจของฉันปฏิเสธเขาเต็มกำลัง

เพราะฉันดันได้ยินเข้า ถึงความลับของเขา

วันหนึ่งที่เขาคุยกับคุณอาร์เจนตา วิธีการพูดของเขาแตกต่างออกไปจากตอนที่คุยกับเมดคนอื่น ๆภายในบ้านหลังนี้

จะว่าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นก็ใช่ จะว่าไปรูบี้ก็ชอบบอกว่าเขาพูดจาเหมือนพี่ชายของเธอ

พี่ชายของรูบี้ ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว บางทีการอยู่กับเด็กที่อายุไล่เลี่ยกันแต่ดันทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่านิดหน่อยคงทำให้เกิดภาพซ้อนทับขึ้นมาระหว่างคนสองคน แต่ว่า…

ฉันมั่นใจ ว่าเขาไม่ใช่เด็กที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ กลับกันมันเหมือนผู้ใหญ่ที่แสร้งเป็นเด็กเสียมากกว่า

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เหตุผลมันคืออะไรกันล่ะ?

หากเป็นในกรณีการแสร้งเป็นเด็ก แปลว่าจริงๆเขาอาจจะเป็นผู้ใหญ่ที่ติดในร่างเด็ก หรือเป็นผู้ใหญ่ที่เติบโตได้เพียงแค่นั้น จึงดูเหมือนเด็กเฉยๆก็ได้

ในชีวิตฉัน ก็เคยเห็นคนแบบนั้นอยู่ครั้งหนึ่ง เขาเป็นพ่อค้าจากแดนไกล เหมือนจะไม่ใช่มนุษย์ เป็นเผ่าพันธุ์ที่เรียกว่า ‘ดวาร์ฟ’

ร่างกายของพวกเขาจะหยุดที่ขนาดเท่าเด็กไม่เกินสิบขวบของเผ่ามนุษย์ แต่เรี่ยวแรงของพวกเขาค่อนข้างขัดกับรูปร่าง ดวงตาก็มีทักษะในการประเมินอัญมณีขั้นสูงจนน่าตกใจ ภาพลวงตาไม่อาจปกปิดสายตาของพวกเขาได้ หากเกี่ยวกับอัญมณี กล่าวกันว่าหากทำอัญมณีปลอมหลอกตาพวกเขาได้ ก็เท่ากับว่าได้สร้างสรรค์อัญมณีชนิดใหม่ขึ้นมาแล้วนั่นเอง

หาก ผู้ชายคนนั้น เป็นดวาร์ฟ ก็คงดีกว่าอีกความเป็นไปได้

ฉันคอยภาวนา… ไม่สิ อาจจะเข้าข่ายสาปแช่งแล้วก็ได้

ผู้กล้า มีเพียงท่านวิเวียนก็พอแล้ว

ผู้กลับมาเกิดใหม่ ในโลกนี้ไม่ได้มีมากมายนักเมื่อเทียบกับประชากรทั้งหมด แต่พวกเขากลับทิ้งร่องรอยไว้ยิ่งกว่าพวกเราที่อาศัยกันมาในโลกนี้

การมีอยู่ของพวกเขา ทำให้พวกเราเริ่มมีการบันทึกเรื่องราว แต่ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา

เป็นเรื่องราวของพวกเขา

เพราะฉันมาจากเมืองแห่งสายน้ำ อควาเดีย ทำให้ได้เรียนรู้เรื่องพวกนี้มาในระดับหนึ่งนั่นแหละนะ…

ระหว่างกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จานที่กองไว้สูงก็หายไปจนหมด เสียงของเมดคนอื่นๆที่มาช่วยกันทำความสะอาดกลับเข้ามาในโสตประสาทการได้ยินอีกครั้ง

“อ้าว ลูน่าล้างจานหมดแล้วนี่ เดี๋ยวฉันกับโรสเอาไปเก็บให้นะ”

ได้ยินพี่ไอวี่ หนึ่งในเมดที่พวกเรามองเป็นพี่สาวคนโตบอกแบบนั้น ก็เท่ากับว่างานของฉันหมดลงพอดี

จะว่าไป ไม่เห็นหน้าโรสเลยแห๊ะ…

ตอนที่ฉันเดินออกจากห้องครัวไป ก็เดินสวนกับผู้ชายคนนั้นบริเวณบันไดพอดี

เขากำลังเดินลงมา ส่วนฉันกำลังเดินผ่านบันไดไป

“อ้าว สวัสดีครับ”

คำกล่าวทักทายของเขาทำให้ฉันชักสีหน้า แน่นอนว่าฉันรู้ตัวว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ แต่ฉันกลับไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้

เหมือนกับร่างกายถูกบีบบังคับให้ทำเช่นนั้นเสมอเมื่อเจอผู้ชาย

“ช่วยออกห่างจากฉันด้วยค่ะ…”

เพราะฉันเกรงว่า หากเขาเข้าใกล้มากกว่า ฉันคงเผลอลงมือพูดจาโหดร้ายใส่เขาแน่ๆ

ถึงไม่คิดว่าเขาจะเป็นอะไรก็เถอะ คนระดับที่รับดาบของท่านวิเวียนได้ คงไม่มีทางจะเป็นอันตรายจากคนกระจอกๆแบบฉันอยู่แล้ว

“ขอโทษครับ”

เขากล่าวแล้วเดินถอยหลังขึ้นบันไดไปสองถึงสามก้าว ระยะห่างระดับที่ฉันไม่สามารถยื่นมือไปผลักเขาได้

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันรีบเดินออกห่างจากตรงนั้น ตัวตนของเขาที่ฉันสัมผัสได้ราวกับมีตาหลังห่างออกไปทุกทีๆ

กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเดินหนีมาไกลแค่ไหน ก็เป็นตอนที่ได้ยินเสียงคนปะทะกันภายในโรงฝึก

เสียงของผู้หญิงสองคนที่ห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์ ประจำสัปดาห์ ของพวกเธอ

ดาบปะทะดาบ

เวทมนตร์ปะทะเวทมนตร์

การปะทะของผู้หญิงสองคนที่เป็นอันดับหนึ่งและอันดับสองของบ้านเอเวอร์ไลท์สะเทือนจนเห็นภาพลวงตาเป็นโรงฝึกสั่นไหว

ครั้งแรกที่ฉันเห็น ฉันคิดว่าน่ากลัวอยู่เหมือนกัน แต่พอนานวันเข้าก็เห็นเป็นเรื่องชินตาไปซะได้

ทั้งที่ไม่ควรชินกับเรื่องอะไรทำนองนี้แท้ๆ

เสียงการปะทะกันรุนแรงขึ้น สิ่งนี้ก็เป็นเรื่องปกติเหมือนกัน เพราะมันคือสัญญาณว่าการขัดเกลากันและกันของทั้งสองใกล้สิ้นสุดลงแล้ว

ฉันเดินเข้าไปในโรงฝึก ตั้งใจจะใช้พื้นที่หลังจากนี้สักหน่อย

แต่ก็มีคนๆหนึ่งเดินผ่านฉันไปก่อน

ผู้ชายคนนั้น อีกแล้ว

“น้ำดื่มเพื่อความสดชื่นครับ”

ได้ยินเสียงเขาพูดแบบนั้น ก็เพิ่งได้สังเกตว่าในมือของเขาถือถาดไม้ บนนั้นมีแก้วน้ำสองแก้วกับเหยือกน้ำอีกหนึ่งเหยือกใหญ่ๆ

ทั้งที่ยังเด็กแท้ๆ แต่กลับถือของแบบนั้นได้ ช่างแตกต่างจากรูบี้ที่ไม่ค่อยเอางานเอาการ…

“ขอบคุณค่ะ” “ขอบคุณนะ”

คุณอาร์เจนตาและท่านวิเวียนกล่าวขอบคุณเขา น้ำเสียงของเธอไม่เหมือนตอนปกติที่คุยจนน่าสงสัยความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

ส่วนท่านวิเวียน เธอเป็นมนุษย์ประเภทเป็นมิตรง่าย เข้ากับคนอื่นได้สบาย น้ำเสียงของเธอเป็นมิตรเช่นเดียวกับคุณอาร์เจนตา แต่ฉันกลับไม่สงสัยต่อเธอมากนัก

ส่วนหนึ่ง คงเป็นเพราะฉันที่ได้ออกไปโบสถ์กับเธอในช่วงหลังรับประทานมื้อเช้าเสร็จ ได้รับคำตอบหลังรวบรวมความกล้าถามเธอถึงความสัมพันธ์กับ ผู้ชายคนนั้น 

คำตอบที่ได้คือ เธอมองว่าเขาเป็นน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น

ไม่รู้เพราะตำแหน่งสตรีศักดิ์สิทธิ์ หรือเป็นเพราะนิสัยของเธอเอง ฉันจึงไม่เคยเห็นเธอโกหกเลยสักครั้ง ดังนั้นฉันจึงเชื่อคำพูดของเธออย่างไม่มีข้อกังขา

ฉันแอบฟังพวกเขาแลกเปลี่ยนบทสนทนาและความคิดเห็นกันจนเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองมาทำอะไรกันแน่…

พอนึกขึ้นได้ เท้าทั้งสองข้างก็เดินไปยังที่โรงฝึก แม้ในใจแอบนึกกลัวอยู่เล็กน้อยว่าจะโดนจับได้ที่ตัวเองไปแอบฟังก็ตาม

“อ้าว ลูน่า”

“สายัณ์สวัสดิ์ค่ะ ลูน่า”

ผู้อยู่อันดับหนี่งและสองของบ้านกล่าวทักทายฉัน

ผลลัพธ์ของการฝึกฝน แม้ไม่ได้เน้นเรื่องการเอาชนะ แต่จากสภาพที่คุณอาร์เจนตามีฝุ่นเต็มตัว แถมชุดเมดของเธอก็มีรอยฉีกขาดหลายจุด บางตำแหน่งเผยให้เห็นผิวหนังสีขาวเหมือนกระเบื้อง บางจุดเห็นรอยของมีคมบาด ทั้งที่ใช้ดาบไม้ไร้คมสำหรับการฝึกเท่านั้น ขณะที่ท่านวิเวียน ไม่มีร่องรอยใดๆบนชุดสำหรับฝึกฝน สิ่งเดียวที่ปรากฏคือเม็ดเหงื่อจำนวนมากตามตัวเท่านั้น 

สภาพเช่นนี้ ทำให้ฉันทราบตำแหน่งที่หนึ่งและที่สองของบ้านเอเวอร์ไลท์ ห่างไกลกันถึงขนาดไหน

ส่วน ผู้ชายคนนั้น หันมามองแล้วยิ้มให้เล็กน้อย แต่ฉันไม่คิดจะยิ้มตอบ

แม้แต่เศษเสี้ยว ฉันก็ไม่คิดเช่นนั้น

“ท่านวิเวียน ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”

ฉันเดินหน้าคุยเรื่องธุระของฉันต่อในทันที

 “มีอะไรเหรอ”

“ได้โปรดพาฉันไปอควาเดียด้วยค่ะ!”

นั่นคือความตั้งใจของฉัน 

ฉันเองก็มีสิ่งที่ต้องสะสางที่เมืองนั้นเหมือนกัน ไม่ใช่ในฐานะคนดีที่ไหน แต่เป็นเรื่องส่วนตัวที่เกี่ยวข้องกับตัวฉันเองโดยตรง

ท่านวิเวียนยืนทำท่าคิดนิ่งๆอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจ

“ได้สิ แต่ก่อนอื่น…”

ดูเหมือนว่าการที่ฉันไปด้วยจะมีเงื่อนไขบางอย่างอยู่ ฉันจ้องดวงตาสีฟ้าของท่านวิเวียนตรงๆ พยายามยืนยันว่าฉันมีความแน่วแน่มากแค่ไหน และแสดงออกให้ท่านเห็นว่าไม่ว่าเงื่อนไขฉันก็จะทำให้สำเร็จ

“มาฝึกร่วมกับชินหน่อยสิ”

“คะ?”

“ห๊ะ?”

เขาเองก็ร้องเสียงหลง คงตกใจไม่น้อยเหมือนกันที่ต้องมาจับคู่ฝึกฝนกับฉันแบบนี้

“พวกเราไปอควาเดียด้วยเพื่อไปทำงาน เลยอยากให้รู้ใจกันไว้ก่อนน่ะ”

ท่านวิเวียนคงมีความคิดว่าการฝึกจะช่วยให้สื่อสารกันได้ เป็นมุมที่ฉันคิดว่าไม่มีสตรีศักดิ์สิทธิ์คนไหนในโลกนี้มี

หากติเตียนท่านไป คงได้รับคำตอบกลับประมาณว่า ‘ก่อนฉันเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ ฉันก็เป็นมนุษย์นะ’ 

แม้ไม่อาจเข้าใจความหมายได้เต็มร้อย แต่หากท่านว่าเช่นนั้น มันก็คงเป็นเช่นนั้น      

ครั้งนี้เองก็ไม่มีอะไรแตกต่าง หากเป็นข้อแม้ของท่าน ฉันก็ยินดีที่จะทำตาม

เพียงแต่…

ผู้ชายคนนั้น 

จะไหวหรือเปล่านะ?