ฝนตกอีกแล้ว…

เย็นนี้คงต้องอยู่คนเดียวอีกเช่นเคย… ฉันคิดเช่นนั้นพลางฟังเสียงฝนที่กระทบกับพื้น ฟังแล้วช่างคล้ายการหยอกล้อจากท้องฟ้าที่พยายามลงทัณฑ์ฉันที่เคยคิดไม่เข้าท่า ได้ยินเสียงผู้คนวิ่งหลบฝนจากใต้สะพาน

โชคดีที่ยังมีผ้าห่มซอมซ่อที่มีคนโยนมาให้ด้วยความสมเพชเมื่อสบตากับฉันที่ไม่ต่างจากคนเร่ร่อน

ฉันเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากหมู่บ้านไร้ชื่ออันห่างไกล

นานมาแล้ว ไม่สิ… อาจจะไม่นานก็ได้ ฉันเคยมีพ่อและแม่

จนถึงตอนนี้ก็คิดว่ามันเป็นแบบที่อบอุ่น เพียงแต่…

เริ่มลืมมันไปแล้วแห๊ะ

สิ่งเดียวที่ให้ความอบอุ่นให้กับร่างกายนี้ได้มีเพียงผ้าห่มผืนนี้เท่านั้น

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าตัวเองดูผอมแค่ไหน แต่ฉันไม่สามารถกินอะไรลงได้มากมายนัก

ขนมปังก้อน ขนมปังบูด มันแตกต่างกันตรงไหน

ถ้าไม่เห็นรอยสีดำๆ ฉันคิดว่าฉันคงแยกไม่ออกหรอก

และตอนนี้ ขนมปังในมือของฉันก็คือขนมปังแบบนั้น

ขนมปังที่มีรอยสีดำ บ่งบอกว่ามันผ่านพ้นช่วงเวลาที่คนจะรับประทานมันเข้าไปได้

แต่ถึงกระนั้น…

ฉันอ้าปาก ฟันขบลงบนพื้นที่ส่วนสีดำ…

ไม่มีรสชาติสักนิด ไม่มีอะไรเลย…

“อุ่ก…ปวดท้องชะมัด…”

ฉันกดท้องของตัวเอง อาจเพราะนำอาหารที่คนทั่วไปบอกว่าหมดอายุไปแล้วเข้าไปในร่างกายเยอะไปก็ได้ 

เพราะไม่ได้รู้รส ไม่ได้กลิ่น เสมือนคนที่เสียประสาทสัมผัสทางลิ้นและทางจมูกไป…

ฉันจึงพยายามหาทางทวงพวกมันคืนมา…

“เอรี่! ลูกอยู่ไหน!”

อ่า… ผู้หญิงคนนั้น แม่ของฉันออกมาตามฉันแล้ว

หลังพ่อเสียชีวิตจากเหตุปราบปรามก็อบลิน ฉันไม่ได้เห็นแม้แต่สิ่งที่เคยเป็นเขา

แต่ได้ยินเด็กพวกนั้นเล่ากันว่า พ่อของฉันถูกกินจนแทบไม่เหลืออะไรกลับมา

ไม่ใช่บ้านของฉันคนเดียว เด็กๆพวกนั้นล้วนสูญเสียคนในครอบครัว

แต่ก็มีเด็กบางคนที่ไม่ได้สูญเสียมากนัก

ฉันนึกถึงเด็กคนหนึ่ง ท่าทางของเขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันทั้งที่น่าจะอยู่ในวัยเดียวกันกับฉัน

ชิน…

ฉันยังจำชื่อของเด็กผู้ชายคนนั้นได้ ฉันจากลากับเขาโดยที่ไม่ได้บอกลาใดๆ นับเป็นความเสียใจแรกของฉันที่นึกถึงทีไรก็มีแต่ความเศร้า

ทั้งที่ฉันคิดว่าเราน่าจะสนิทสนมกันได้แท้ๆ

“เอรี่!”

เสียงตะโกนตามหาฉันของแม่ห่างออกไป ฉันอาศัยจังหวะนี้ลุกขึ้นมาแล้วแอบเดินกลับบ้านลำพัง

น่าเสียดาย ประตูบ้านล็อคไว้อยู่

ชายท้วมคนหนึ่งเดินผ่าน ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเขา พอมองดูดีๆ อ้อ เขาเป็น ‘ลูกค้า’ คนหนึ่งของแม่นั่นเอง

ที่ทำงานของแม่ มีการจำกัดอายุการเข้าไปข้างใน พวกผู้ชายตัวโตมักบอกให้ชายออกไป ไม่ใช่สถานที่สำหรับเด็ก

ฉันทิ้งตัวลงตรงหน้าบ้าน เสียงของรถม้าที่เคลื่อนไหวเอื่อยๆ กับเสียงผู้คนพูดคุยยังคงทำหน้าที่เป็นหน้าเป็นตาให้กับเมืองที่เสื่อมทราม

ไม่สิ… ฉันอาจจะตัดสินแบบนั้นไปเอง

ในฐานะเด็กคนหนึ่ง ฉันไม่สามารถกล่าวอะไรได้ทั้งสิ้น 

ความเจ็บปวดที่แก้มข้างซ้ายยังคงจำได้ชัดเจน แม้ร่องรอยจะไม่เหลือแล้วก็ตาม

ลูกค้าคนหนึ่งของแม่เคยชกฉัน ใบหน้าบูดเบี้ยว เสียงตะคอกกับน้ำลายที่กระเซ็นเป็นสายยังคงติดในความทรงจำ

หลังจากวันนั้น แม่ก็ไม่ได้ให้เขามาที่บ้านอีก แต่ทุกครั้งที่ฉันบังเอิญเจอเขาก็มักถูกมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“เอรี่!”

ระหว่างกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็ได้ยินเสียงคุ้นเคย เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นร่างของแม่ที่กำลังวิ่งมาหาฉันด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ

ช่วงนี้ฉันอ่านสีหน้าคนได้เก่งขึ้น เลยรู้ว่าแม่ไม่ได้โกรธฉัน 

หรืออย่างน้อยก็ไม่ได้โกรธเท่ากับที่ห่วงว่าฉันหายไปไหน

ถึงแม้จะถูกลากเข้าบ้าน และโดนด่าแบบทุกครั้งแค่ไหน แต่สำหรับฉันแล้วเธอคือคนเดียวที่พึ่งพาฉันได้

ทว่าฉันรู้ว่ามันจะไม่เป็นเช่นนั้นไปตลอดกาล…

“แม่ต้องทำยังไงไม่ให้ลูกหนีหายไปอีก”

“หนูไม่ได้หนีหายไปไหนสักหน่อย แค่ไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของแม่”

แม่ของฉันไม่ได้มีเวลาการทำงานที่แน่นอน คืนนี้เธอคงต้องออกไปทำงานในสถานที่ที่เขาห้ามเด็กแบบฉันเขาไปอีกวัน

คืนนี้ ฉันคงต้องอยู่คนเดียวไปอีกวัน

แม่กอดฉันเอาไว้ กลิ่นกายแม่ผสมคละคลุ้งเข้ากับกลิ่นกายของชายที่มาใช้บริการ

ฉันกอดเธอตอบ กลิ่นเสื้อผ้าราคาถูกตีเข้ามาปนเปกับกลิ่นกายก่อนหน้า เนื้อผ้ายับๆสากๆ ผ่านซอกระหว่างนิ้วมือ

“เย็นนี้ แม่มีเนื้อย่างที่ลูกชอบด้วยนะ”

“อื้อ”

อันที่จริง ฉันไม่ได้ชอบเนื้อย่างอย่างที่แม่เข้าใจ ฉันแค่เสียดายของที่แม่ซื้อมาในราคาสูงลิบเท่านั้น

ชิน…

มื้ออาหารในงานเลี้ยงวันเกิด ขนมหวานในตอนนั้นฉันลืมเลือนรสชาติมันไปแล้ว แต่ภาพที่ยังจำได้ยังคงประทับในดวงตา

ยามค่ำคืน ฉันถูกทิ้งเอาไว้ในห้องนอนเล็กๆเพียงลำพัง

แสงไฟในตัวเมืองส่องสว่าง ผู้คนไม่เดินชุกชมเหมือนยามเช้า แต่ก็ใช่ว่าไม่มีคนเดิน

ฉันเรียกพวกเขาว่า นักท่องราตรี 

ชายหญิงควงแขนกัน บางคนเดินเซจนชนกับกำแพงบ้านระแวกใกล้ๆ บางคนโก่งคออ้วกของเหลวที่ตัวเองกระดกเข้าไปอย่างคึกคะนอง

กลิ่นมากมายที่ยามเช้าไม่มีทางได้ประสบพบเจอ กระแทกเข้ามาในโสตประสาท

ในช่วงแรก ฉันไม่ชินมากนัก แต่ตอนนี้ชักจะชินกับมันแล้ว

และเพราะเหตุนี้ หากมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นมันจะกลายเป็นสิ่งที่ฉันรู้ตัวได้แทบทันที

ค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน

หูของฉันได้ยินเสียงพายเรือ ทั้งที่ในเวลานี้ไม่น่ามีใครใช้บริการ

พอหันสายตาไปมอง ก็เห็นกลุ่มคนลึกลับ สวมชุดคลุมสีดำ หากไม่เพ่งมองดูดีๆคงไม่เห็น

พวกเขาทำท่าทางลับๆล่อๆ บนเรือมีห่อผ้าบางอย่าง ดูจากรูปทรงยาวๆแล้วคงสามารถจับร่างมนุษย์มัดแล้วห่อด้วยผ้าขาวที่ดูสกปรกๆได้สบาย

ตู้ม

ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น พร้อมกับเห็นห่อนั้นที่ถูกโยนและค่อยๆจมลงไป

เสียงพายเรือดังโดดเด่นยามค่ำคืนอีกครั้ง นอกจากฉันและแสงดาวกับแสงจันทร์แล้ว คงมีคนเป็นพยานต่อเหตุการณ์นี้อีกหลายหลัง 

แต่มันก็แค่นั้น

ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ไม่เกิดขึ้นบ่อยนัก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด

เป็นแค่เพียงค่ำคืนหนึ่ง ของเมืองแห่งนี้

ณ เมืองแห่งสายน้ำแห่งนี้ อควาเดีย