“Serenthia!” Cyrus called again. “Come here, lass!”

          “ท่านพ่อเรียกหาข้าใหญ่แล้ว” นางพูดด้วยท่าทางเศร้าสร้อย. “แล้วข้าจะกลับมา. ได้โปรดทำตัวดีๆล่ะ อัลดีสเซี่ยน”

          “Father needs me,” she said with a rueful look. “I’ll be right back. Please, Uldyssian, behave yourself.”

          ชาวไร่หนุ่มมองดูนางรีบเร่งออกไป จากนั้นก็พยายามมุ่งความสนใจไปที่สินข้าของขายและแลกเปลี่ยนในหอการค้า. มีเครื่องมือทุกประเภทเรียงรายอยู่ที่เป็นประโยชน์ในการทำไร่ มีทั้งจอบ, พลั่ว และค้อนต่างๆ. เขาใช้นิ้วแตะไปขอบเคียวเหล็กดายหญ้าอันใหม่. ช่างฝีมือชั้นดีมีอยู่ในสถานที่เช่นเซราม แม้เขาจะเคยได้ยินว่าไร่ศักดินาบางแห่งข้างๆเคห์จานมีขุนนางไม่กี่คนที่จะให้คนงานถือจับพวกเหล็กแหลม. แนวคิดดังกล่าวนี้ส่งผลกระทบต่ออัลดีสเซี่ยนมากกว่าคำพูดใดๆในเชิงดวงจิตและวิญญาณ.

          The farmer watched her hurry off, then tried to fix his attention on some of the items for sale or barter in the station. There were tools of all sorts that could be useful on the farm, including hoes, shovels, and a variety of hammers. Uldyssian ran his finger over the edge of a new iron sickle. The craftsmanship was the best available in a place such as Seram, although he had heard that in some estate farms near Kehjan proper a few lords had their workers wielding ones tipped with steel. Such a concept had far more impact on Uldyssian than any words concerning spirits or souls.

          จากนั้นก็มีใครบางคนผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังด้านหลัง. เขาเหลือบเห็นผมมัดสีทองและมีรอยยิ้มซึ่งบุตรของดีโอเมเดสสาบานได้เลยว่ารอยยิ้มส่งมาหาเขา

          Then someone quickly strode past him, heading into the back. He had a glimpse of golden hair bound up and a hint of a smile that the son of Diomedes could have sworn was directed toward him.

          โดยมันทันรู้สึกตัว อัลดีสเซี่ยนก็ตามไป. สตรีผู้สูงศักดิ์คนนั้นหายไปทางประตูหลังราวกับว่าหอการค้านี้เป็นบ้านของนางเอง

          Without at first realizing it, Uldyssian followed. The noblewoman vanished through the back door as if the station were her own home.

          เขาหลุดลอยไปชั่วครู่ต่อมา…และในทีแรกก็ไม่เห็นวี่แววของนาง. สิ่งที่เขาเห็นคือเกวียนของเขาที่บรรทุกจนเต็ม. ไม่มีวี่แววของธีล ทว่านั้นก็หาใช่เรื่องแปลก. พี่ชายคนโตของเซเรนเทียอาจจะกำลังช่วยงานอื่นๆอยู่

          He slipped through a moment later…and at first saw no sign of her. What he did see was that his wagon was indeed full. There was no sign of Thiel, but that was not uncommon. Serenthia’s eldest brother was likely assisting with some other labor.

          หลังจากจัดการกับเรื่องจ่ายเงินสินค้าแล้ว อัลดีสเซี่ยนจึงตรงไปยังเกวียน. อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเข้าไปใกล้ ทันใดนั้นเขาก็เห็นแสงสีเขียวอยู่ข้างๆม้า

          Having already dealt with the matter of payment, Uldyssian headed toward the wagon. However, as he neared, he suddenly saw a flash of green by the horse.

          นั่นคือนาง. สตรีสูงศักด์ยืนอยู่ข้างๆสัตว์ บ่นอุบอิบบางอย่างกับมันในขณะที่นางใช้แขนอันเรียวบางลูบคลำไปที่ตะกร้อครอบปาก. ม้าของอัลดีสเซี่ยนราวกับกำลังต้องมนต์สะกดของนาง ยืนนิ่งไม่ไหวติงอย่างกับรูปปั้น. เจ้าม้าเฒ่าเป็นสัตว์ที่ชอบพยศ และมีเพียงแต่คนที่เขาเท่านั้นที่จะเข้าไปใกล้ได้โดยไม่เป็นอันตรายจากการถูกกัด. สตรีท่านนี้นั้นได้พูดคุยถึงเรื่องของนางแก่ชาวไร่หนุ่ม

          It was her. The noblewoman stood on the other side of the animal, murmuring something to it while she caressed the muzzle with one slender hand. Uldyssian’s horse appeared mesmerized by her, standing as motionless as a statue. The old male was an ornery beast and only those who knew him well could approach him without the danger of a bite. That this woman could do so spoke volumes about her to the farmer.

          นางสังเหตุเห็นเขา. รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของนาง. สำหรับอัลดีสเซี่ยน ดวงดาของนางช่างเปร่งประกาย

          She noticed him in turn. A smile lit up her face. To Uldyssian, her eyes seemed to glow.

          “อภัยให้ข้าด้วย… นี่ใช่ม้าของท่านหรือป่าว?” สตรีสูงศักดิ์ถาม

          “Forgive me…is this your horse?”

          “ใช่ขอรับ ท่านหญิง…และท่านโชคดียิ่งนักที่มือข้างนั้นไม่เป็นอะไร. เขาชอบกัดขอรับ”

          “It is, my lady…and you’re lucky still to have more than one hand. He likes to bite.”

          นางลูบไปที่ตะกร้ออีกครั้ง. ม้ายังคงยืนนิ่ง. “โห เขาไม่กัดข้าเลย” ท่านหญิงได้โน้มใบหน้าของนางใกล้กับตะกร้อ. “ท่านว่าไหม?”

          She caressed the muzzle again. The beast continued to Stand Still. “Oh, he wouldn’t bite me.” The woman leaned her face close to the muzzle. “Would you?”

          อัลดีสเซี่ยนเริ่มเข้าไปหานางครึ่งช่วง อยู่ๆก็รู้สึกกลัวว่านางจะเข้าใจผิด. แต่อย่างไรเสีย พอลองอีกครั้ง ก็ไม่เกิดอันใดขึ้น

          Uldyssian half-started toward her, suddenly fearful that she would be proven wrong. However, again, nothing happened.

          “ครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นเจ้าของที่ดูเหมือนมันเขา” นางกล่าวต่ออีกว่า. “ข้าคิดถึงเขาเหลือเกิน”

          “I once owned a horse that looked very much like him,” she continued. “I miss him so.”

          ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ใด อัลดีสเซี่ยนจึงเอ่ยขึ้นว่า “คุณผู้หญิง ข้าว่าท่านไม่ควรอยู่ที่นี่. ท่านควรจะอยู่กับกองคาราวานนะขอรับ” บางครั้งบางคราว นักเดินทางจะเดินทางร่วมกับพ่อค้าเพื่อให้ใช้ประโยชน์ในการอารักขาตามหลัง. อีลดีสเซี่ยนสันนิษฐานได้ว่านี่คือกรณีของนาง แม้ว่าจนถึงขณะนี้ดูเหมือนว่านางจะไม่มีคนคุ้มกันก็ตาม. ถึงแม้จะได้รับการคุ้มกันจากกองคาราวาน แต่หญิงสาวที่เดินทางตัวคนก็เสี่ยงที่จะพบเจอภยันตราย

          Suddenly recalling where they were, Uldyssian said, “Mistress, you shouldn’t be here. You should stay with the caravan.” Sometimes, travelers journeyed with merchants in order to make use of the protection of the latter’s guards. Uldyssian could only assume that this was the case with her, although so far it seemed that she was without any escort. Even with the protection of the caravan, a young woman traveling alone risked danger.

          “ท่านไม่อยากจะทิ้งมันไว้ข้างหลังหรอก.”

          “You don’t want to be left behind.”

          “แต่ข้าไม่ได้ไปกับกองคาวานหรอกนะ” สตรีสูงศักดิ์พึมพา. “ข้ามิได้จะไปไหนทั้งนั้นแหละ”

          “But I am not going with the caravan,” the noblewoman murmured. “I am not going anywhere at all.”

          เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาได้ยินนางถูก “ท่านหญิง ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่! มันไม่มีอะไรเหมาะกับท่านในสถานที่เช่นเซรามหรอก…”

          He could not believe that he had heard her correctly. “My lady, you must be joking! There’s nothing for you in a place like Seram…”

          “มันก็ไม่มีที่อื่นเหมาะสมกับ…เซรามจะไม่ใช่ด้วยอย่างงั้นหรา?” มุมปากของนางโค้งขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ลังเล “แล้วเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่า ‘ท่านหญิง’ หรือ ‘คุณผู้หญิง’ หรอกนะ. ท่านจะเรียกข้าว่า ลีเลีย ก็ได้…”

          “There’s nothing for me in any other place…why not Seram, then?” Her mouth curled up in a hesitant smile. “And you need not keep calling me ’my lady’ or ’mistress.’ You may call me Lylia…”

          อัลดีสเซี่ยนเปิดปากตอบ เพียงแค่ได้ยินเสียงเปิดประตูด้านหลังเขา และเสียงเรียกของเซเรนเทีย “อยู่นี่น่ะเอง! ท่านเจอธีลไหม?”

          Uldyssian opened his mouth to answer, only to hear the door swing open behind him and Serenthia’s voice call, “There you are! Did you find Thiel?”

          เขามองข้ามหัวใหล่นางไป “ไม่นี่หน่า แต่ทุกอย่างที่นี่ดูจะครบแล้วล่ะ เซอร์รี่”

          He looked over his Shoulder at her. “No, but everything’s here, Serry.”

          จู่ๆม้าของเขาก็หายใจฟึดฟัด จากนั้นบ่ายหน้าหนีจากเขา. อัลดีสเซี่ยนใช้ความพยายามของเขาทำให้มันม้าดื้อดึงตัวนี้สงบลง. ดวงตาของของม้านั้นเบิกกว้างและจมูกของมันบาน; สำหรับเจ้านายของมันแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะตกใจหรือหวาดกลัว. มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลยเลย เพราะเจ้าสัตว์ตัวนี้จะชอบเซเรนเทียมากกว่าอัลดีสเซี่ยนที่เป็นนาย. แต่สำหรับสตรีผู้สูงศักดิ์นั้น นาง—

            His horse suddenly snorted, then shied from him. Grabbing the bit, Uldyssian did his best to calm the cantankerous beast. The horse’s eyes were wide and his nostrils flared; to his master he seemed startled or frightened. That made little sense, for the creature liked Serenthia more than he did Uldyssian. As for the noblewoman, she—

          นางปรากฎออกมาให้เห็นทันทีทันใด. อัลดีสเซี่ยนสำรวจพื้นที่โดยรอบอย่างลับๆล่อๆ พลางสงสัยว่านางโผล่ออกมาอย่างรวดเร็วและไม่ให้ซุ่มให้เสียงได้อย่างไร. เขามองเห็นได้ไกลพอสมควร แต่ทั้งหมดที่เขาเห็นก็มีแต่เกวียนไม่กี่คันเท่านั้น. ชาวไร่หนุ่มไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง เว้นเสียแต่ว่านางจะปีนขึ้นไปบนประทุนที่ปิดมิดชิด

          She was nowhere to be seen. Uldyssian surreptitiously surveyed the area, wondering how she could have possibly slipped away so quickly and without a sound. He had a fair view for some distance, but all he saw were a few other wagons. Unless she had climbed into one of the covered ones, the farmer could not possibly fathom what had happened to her.

          เซเรนเทียอยากทราบพฤติกรรมของเขาเล็กน้อย จึงเดินเข้าไปหาเขา. “ท่านมองหาอะไรอยู่หรือ? มีของบางอย่างที่ท่านต้องการหายไปหรือป่าว?”

          Serenthia walked up to him, mildly curious at his behavior. “What are you looking for? Is something you needed missing, after all?”

          เขาคืนสติพอจะตอบคำถาม “ไม่เลย…ที่ข้าจะบอกคือ ทั้งหมดครบดีแล้ว”

          He recovered enough to answer, “No…as I said, it’s all here.”

          ร่างที่แสนคุ้นเคย—และไม่พึงประสงค์—เคลื่อนผ่านประตูเข้ามา. นักเผยแพร่ชำเลิงมองไปรอบๆ ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่งหรือใครบางคนโดยเฉพาะ.

          A familiar—and undesired—Shape Slipped through the doorway. The missionary glanced around as if searching for something or someone in particular.

          “นั้นใช่ ภาติกะอาธีลัสหรือป่าว?” เขาถามเซเรนเทีย

          “Yes, Brother Atilus?” asked Serenthia.

          “ข้ากำลังหา ภาติกะคาลิจิโอ ของเราอยู่ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”

          “I seek our Brother Caligio. Is he not in here?”

          “ไม่เจ้าค่ะ ท่านภาติกะ ที่นี่มีเพียงพวกเราสองคน”

          “No, brother, there’s only the two of us.”

          ภาติกะอาธีลัสมองอัลดีสเซี่ยนโดยไร้ซึ่งความตึงเคลียดทางศาสนาตามปกติ ชาวไร่หนุ่มก็คุ้นชินกับลักษณะการมองจากนิสัยของเขาแล้ว. กลับกัน การขึงตามองของผู้เผยแพร่คำสอนนั้นกลับบ่งบอกถึงสิ่งที่ชวน…น่าสงสัย?

          Brother Atilus eyed Uldyssian without the usual religious fervor the farmer was accustomed to seeing from his ilk. Instead, the missionary’s gaze held a hint of what seemed…suspicion?

          อาธีลัสคำนับให้เซเรนเทีย แล้วถอนตัวกลับ. บุตรสาวของไซราสหันเหความสนใจกลับไปที่อัลดีสเซี่ยน “ท่านจะไปแล้วอย่างงั้นหรา?  ข้ารู้ว่าท่านรู้สึกไม่สบายใจเวลาอยู่กับพี่อาธีลัสและคนอื่นๆ แต่…ท่านอยู่เยี่ยมข้าอีกหน่อยไม่ได้เลยหรือ?”

          Bowing his head to Serenthia, Atilus withdrew. Cyrus’s daughter turned her attention back to Uldyssian. “Do you have to leave so soon? I know you feel uncomfortable around Brother Atilus and the others, but…couldn’t you stay and visit with me a bit longer?”

          ด้วยเหตุผลที่เขามิอาจอธิบายได้ อัลดีสเซี่ยนรู้สึกไม่สงบใจ. “ม่าย…ไม่เลย ข้าคงต้องกลับแล้ว. พอพูดถามหาใครสักคนแล้ว เจ้าเห็นเมลเดลน์หรือป่าว? ข้าคิดว่าเขาจะอยู่กับพ่อเจ้าเสียอีก”

          For reasons that he could not explain, Uldyssian felt unsettled. “No…no, I’ve got to head back. Speaking of looking for someone, have you seen Mendeln? I expected him to be with your father.”

          “โอ๊ะ ข้าคงต้องบอกเจ้าสินะ! อาคิเลียสเขาเพิ่งจะหยุดพักก่อนหน้าไม่นานมานี้เอง. เขามีบางอย่างอยากให้เมลเดลน์ดู แล้วให้ทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังป่าทางตะวันตก”

          “Oh, I should’ve told you! Achilios stopped by just a short time earlier. He had something he wanted to Show to Mendeln and the two of them headed off for the western forest.”

          อัลดีสเซี่ยนทำเสียงฮึดฮัด. เมลเดลน์ได้ให้สัญญาว่าเขาจะพร้อมนั้งรถกลับบ้านในเวลาที่เหมาะสม. โดยปกติแล้ว น้องชายของเขาจะรักษาคำพูดของเขาดีมาก ทว่าอาคิเลียสต้องเจออะไรผิดปกติแน่ๆ. จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเมนเดลน์คือความอยากรู้อยากเห็นอันไม่สิ้นสุดของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่นักล่า(พูดถึงตัวอาคิลิส)ควรรู้ยิ่งกว่าการให้ท้ายสนับสนุน. เมื่อเริ่มต้นเรียนรู้ครั้งนึงแล้ว บุตรชายคนเล็กของดีโอเมเดสก็ทิ้งเวลาทั้งหมดให้กับสิ่งนั้นไป

          Uldyssian grunted. Mendeln had promised that he would be ready at the proper time to ride home with him. Generally, his brother was very good about keeping his word, but Achilios must have come across something unusual. Mendeln’s greatest weakness was his incessant curiosity, something the hunter should have known better than to encourage. Once started on one of his Studies, the younger son of Diomedes lost all track of time.

          แต่ถึงแม้ว่าเขาจะจากไปไม่ได้โดยไม่มีน้องชายที่เหลืออยู่ แต่เขาเองก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้กับสาวกของไทร์อูน. “ข้าอยู๋ไม่ได้หรอก. ข้าจะนำเกวียนไปที่ป่าและหวังว่าจะพบพวกเขา. เมนเดลน์ควรจำกลับมานี้ที่ข้าไม่เห็นเขาไม่—”

          But although Uldyssian would not leave without his one remaining sibling, he did not want to be anywhere near the Triune’s followers. “I can’t stay. I’ll lead the wagon out to the forest and hope that I find them. Should Mendeln somehow return here without me seeing him—”

          “ข้าจะบอกเขาเองว่าท่านรออยู่ที่ไหน ตกลงนะ” เซเรนเทียไม่ได้แม้จะปกปิดความผิดหวังของนางเลย

          “I’ll tell him where you wait, yes.” Serenthia did not attempt to hide her disappointment.

          ความรู้สึกอึดอัดด้วยกับเหตุผลปกติ ชาวไร่หนุ่มจึงกอดนางช่วงสั้น—อย่างเป็นมิตร—แล้วปีนขึ้นไปบนเกวียนลาก. บุตรสาวของไซรัสก้าวถอยหลัง ในขณะที่เขาสั่งให้ม้าแก่ๆหน้าเดิน

          Feeling uncomfortable for a more normal reason, the farmer gave her a brief—and merely friendly—hug, and climbed aboard. Cyrus’s daughter stepped back as he urged the old horse on.

          เขาหันกลับไปมองทางนางในขณะที่เกวียนเคลื่อนตัวและสีหน้าที่จริงจังของเขาทำให้ใบหน้าของนางแจ่มใสขึ้น. อัลดีสเซี่ยนไม่ได้สนใจปฎิกิริยาของนาง เพราะความคิดของไม่ได้อยู่ที่บุตรสาวผมดำขลับของพ่อค้าแล้ว.

          He looked back in her direction as the wagon moved and the intensity of his expression made Serenthia’s own countenance light up. Uldyssian paid her reaction no mind, for his thoughts were not on the trader’s raven-haired daughter.

          ไม่ใช่ใครอื่นใด เป็นใบหน้าที่คุกรุ่นอยู่ในความคิดของเขาคือใบหน้าของสตรีอีกนาง ซึ่งมีปอยผมสีทอง

          No, the face that had burned itself into his thoughts was that of another, one whose tresses were golden.

          และเป็นผู้ที่มีวรรณะเหนือกว่าชาวไร่ธรรมดามาก

          And one whose caste was far, far above that of a simple farmer.