ชายหัวล้านเตี้ยม่อต้อได้ผลิตัวออกมาขวางไว้. ทีเบี่ยน(Tibion)ซึ่งเป็นคนที่อาวุโสกว่าหลายปี เทียบไม่ได้กับอัลดีสเซี่ยน ทว่าเขาก็เป็นสหายที่ดีของดีโอเมเดส ดังนั้นคำพูดของเขาจึงมีผลต่อชาวไร่หนุ่มที่กำลังเกรี้ยวกราด “อัลดีสเซี่ยน! เจ้าช่วยเห็นแก่หน้าข้าเถอะ หากเจ้าหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ข้าขอล่ะ?”

            The squat, balding figure behind the counter slipped out to intervene. Tibion was several years senior and no match against Uldyssian, but he had been Diomedes’s good friend and so his words had effect on the furious farmer. “Uldyssian! Mind my establishment if’n you can’t mind yourself, eh?”

            อัลดีสเซี่ยนเกิดความลังเล จากประโยคของเจ้าของคำพูดที่ตัดผ่านเข้ามายังจิตใจอันปวดร้าวของเขา. อันดีสเซี่ยนกวาดสายตาชายหนุ่มใบหน้าซีดเซียวไปยังทีเบี่ยนรอบนึง แล้วหันกลับมาอีกครั้ง

            Uldyssian hesitated, the proprietor’s words cutting through his anguish. His gaze swept from the pale face before him to Tibion’s round one, then back again.

            ใบหน้าอันหงุดหงิดบูดบึ้งยังคงปรากฎบนหน้าเขา อัลดีสเซี่ยนปล่อยชายหนุ่มที่เขาจับอยู่หล่นลงกับพื้นอย่างไม่สมศักดิ์สรี

            A frustrated scowl still on his face, he let the figure in his grip drop in an undignified heap on the floor.

            “อัลดีสเซี่ยน—” ทีเบี่ยนตะโกนเรียก

            ”Uldyssian—” Tibion started.

            ทว่าบุตรของดีโอเมเดสหาได้หยุดรอฟังอันใดไม่. เขาปรี่ตัวเดินออกจากโรงเตี้ยมบอร์เฮด ด้วยมือที่สั่นเทา รองเท้าบู๊ตหนังอันหนักอึ้งที่เขาส่วมส่งเสียงดังกระทบกับแผ่นไม้กระดาน. ด้านนอกอากาศแจ่มใส ซึ่งพอจะช่วยบรรเทาอารมณ์ของอัลดีสเซี่ยนได้บ้าง. ทันทีทันใด เขาก็เริ่มรู้สึกเสียใจกับการกระทำของเขาจากภายใน. ไม่ใช่เพราะเหตุผลอะไรเทือกนั้น แต่เป็นเพราะการที่เขาได้แสดงสิ่งนั้นต่อหน้าเหล่าคนที่เขารู้จักมากมาย…และนี่ก็ไม่ใช่ครั่งแรกแต่อย่างใด

            But the son of Diomedes did not wait to hear the rest. Hands shaking, he strode out of the Boar’s Head, his heavy, worn leather boots clattering hard on the well-trod planks. Outside, the air was crisp, which helped soothe Uldyssian some. Almost immediately, he began to regret his actions within. Not the reasons for them, but that he had acted so before many of those who knew him…and not for the first time.

            ถึงกระนั้น การปรากฎตัวของสานุศิษย์ของวิหารในเซรามนั้นทิ่มแทงจิตใจของเขา. อัลดีสเซี่ยน ณ เพลานี้เป็นคนที่จะเชื่อในสิ่งที่ตาของเขาสามารถมองเห็นและจับต้องได้. เขาสามารถมองเห็นการเปลี่ยนแปลงบนท้องฟ้าและบอกได้ว่ายามใดที่เขาควรรีบเร่งทำงานในไร่หรือมีเวลาเหลือพอที่จะทำงานของเขาให้เสร็จเร็วเพียงใด. พืชผลที่เขาได้หว่านเพาะปลูกออกมาจากดินเลี้ยงตัวเขาและคนอื่นๆ. สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาสามารถเชื่อได้ ไม่ใช่คำอธิษฐานพึมพำของพวกนักบวชและสานุศิษย์ที่มิได้ทำอะไรให้แก่ครอบครัวของเขาได้ ดีแต่ให้ความหวังแบบผิดๆ.

            Still, the presence of the Cathedral’s acolyte in Seram grated on his heart. Uldyssian was now a man who only believed in what his eyes showed him and what his hands could touch. He could see the changes in the sky and so tell when he needed to rush his work in the field or whether time enough remained to complete his task at a more moderate pace. The crops his work brought forth from the soil fed him and others. These were things he could trust, not the muttered praying of clerics and missionaries that had done nothing for his family but give them false hope.

            เซรามเป็นหมู่บ้านที่มีชาวบ้านประมาณสองร้อยคน ซึ่งถือว่าค่อนข้างเล็ก เมื่อเทียบกับที่อื่นนับเป็นขนาดที่พอเหมาะ. อัลดีสเซี่ยนสามารถย่างก้าวใหญ่ๆได้ในไม่กี่อึดใจ หากมันเป็นไปได้. ไร่นาของเขาอยู่ห่างออกไปทางเหนือของเซรามสองไมล์. อัลดีสเซี่ยนจะเข้ามาที่หมู่บ้านเพื่อมาเอาเสบียงเท่าที่เขาจำเป็น ทุกๆครั้งที่เขามาเขาจะแวะมาพักกินดื่มที่โรงเตี้ยมสัปดาห์ละครั้ง. เขาจะกินอาหารและดื่มเบียร์จนหมด ซึ่งจากนั้นก็เหลือแต่งานค้างคาที่เขาต้องทำให้เสร็จก่อนเดินทางกลับอีกครั้ง

            Seram was a village of some two hundred folk, small by many standards, of reasonable size by others. Uldyssian could have paced its length in as many breaths, if that much. His farm lay two miles to the north of Seram. Once a week, Uldyssian went into the village to get what supplies he needed, always allowing himself the short break for food and drink at the tavern. His meal he had eaten and his ale was lost, which left only his tasks to complete before he departed again.

            นอกจากโรงเตี้ยม ซึ่งเป็นที่พักขนาดเล็กแล้ว ยังมีอาคารอื่นๆอีกสี่แห่งที่เป็นจุดสำคัญๆในเซรามอีกด้วย—หอประชุม, หอการค้า, ป้อมยามหมู่บ้าน และโรงตีเหล็ก. ตัวแบบอาคารทั้งหมดของเซรามมีโครงสร้างที่คล้ายๆกัน หลังคามุงจากทรงแหลม และปูพื้นด้วยกับแผ่นไม้โดยตัวฐานสร้างด้วยหินและดินเหนียวหลายชั้น. โดยปกติพื้นที่ส่วนใหญ่ที่อยู่ภายใต้อิทธิพลของเคห์จาน หน้าต่างแต่ละบานทรงโค้งแหลมและมีด้วยกันสามมุมอยู่เสมอ. ในความเห็นจริง หากมองจากระยะไกล มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกได้ว่านั้นเป็นอาคารหนึ่งหลังหากมองจากที่อื่น
*รูปแบบอาคารบ้านเรือนใน Kehjan คาดว่าน่าจะมีรูปทรงคล้ายบ้านแบบชาวเคลติก(Celtic)

            In addition to the tavern, which also acted as an inn, there were only four other buildings of consequence in Seram—the meeting house, the trading station, the village Guard quarters, and the smithy. All shared the same general design as the rest of the structures of Seram, with the roofs pointed and thatched, and the bodies wooden planks over a frame whose base was built of several layers of stone and clay. As was typical in most areas under the influence of Kehjan, the windows of each were arched sharply at the top and always numbered three on a side. In truth, from a distance it was impossible to tell one building from another.

            ขี้โคลนเกาะติดรองเท้าของเขาในตอนที่เขาเดิน เซรามนั้นเป็นชนบทบ้านนอกเกินกว่าจะมีถนนลาดเรียบหรือถนนที่ปูด้วยหิน. มีทางเดินเล็กๆที่แห้งพาดไปยังฝั่งตรงข้ามจากจุดที่อัลดีสเซี่ยนยืนอยู่ ทว่าตอนนี้เขาหมดความอดทนกับมัน ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะที่เป็นชาวไร่ เขาเคยชินกับการใช้มันเสมือนกับเขาเป็นหนึ่งเดียวกับดิน

            Mud caked his boots as he walked, Seram too provincial to have paved streets or even stone ones. There was a small, dry path to the opposite side from where Uldyssian trod, but at the moment, he had no patience for it and, besides, as a farmer, he was used to being one with the soil.

            ที่ชายขอบฝั่งตะวันตกของเซราม—ใกล้กับเคห์จานที่สุด—มีสถานการค้าตั้งอยู่. ณ จุดนั้นเป็นสถานที่ที่พลุกพล่านที่สุดของเซราม นอกเหนือจากโรงเตี๊ยม. ที่แห่งนี้เป็นที่ที่ชาวบ้านจะนำสินค้าของพวกเขามาค้าขายเพื่อแลกเปลี่ยนสิ่งอื่นๆที่จำเป็น หรือแม้กระทั่งการขายให้กับพ่อค้าแม่ขายที่ผ่านไปมา. เมื่อมีสินค้าใหม่ในคลัง ป้ายสีน้ำเงินจะถูกยกขึ้นที่ประตูด้านหน้า และเมื่อเขาเข้าไปใกล้ อัลดีสเซี่ยนก็แลเห็นเซเรนเทีย(Serenthia)บุตรสาวผู้คลั่งไคล้ในยามราตรีของไคราส(Cyrus). ไคราสและตระกูลของเขาเปิดกิจการค้านี้มาสี่รุ่นแล้ว และถือเป็นหนึ่งในตระกูลที่โดดเด่นที่สุดในหมู่บ้าน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แต่งตัวหรูหราเกินหน้าเกินตากว่าใครๆมากนัก. เป็นพ่อค้าที่ไม่ได้ดูถูกต่อลูกค้าของเขา ซึ่งส่วนใหญ่ต่างก็เป็นเพื่อนบ้านของเขาด้วย. อย่างเซเรนเทีย นางจะสวมชุดเดรสเรียบๆสีน้ำตาล ตัดอย่างประณีตตรงช่วงอกและชายกระโปงด้านล่างยาวเหนือข้อเท้า. เช่นเดียวกับชาวบ้านส่วนใหญ่ นางจะสวมรองเท้าบูทที่พอเหมาะซึ่งออกแบบมาทั้งสำหรับขี่ม้าและเดินผ่านร่องโคลนตามถนนสายหลัก

            At the eastern edge of Seram—and thus nearest to Kehjan—stood the trading station. The station was, other than the tavern, the busiest of places in Seram. Here it was that locals brought in their goods to trade for other necessities or to even sell to passing merchants. When there were new items in stock, a blue banner would be raised by the doorway up front, and as he approached, Uldyssian saw Cyrus’s night-tressed daughter, Serenthia, doing just that. Cyrus and his family had run the trading Station for four generations and were among the most prominent of families in the village, although they dressed no more fancy than anyone else. The trader did not look down on his customers, who were also, for the most part, his neighbors. Serenthia, for example, was clad in a Simple cloth dress of brown, cut modestly at the bodice and whose bottom hem ended just above the ankle. Like most Villagers, she wore sensible boots designed for both riding and walking through the muddy ruts in the main street.

            “มีอะไรน่าสนใจงั้นหรา?” เขาเรียกเซเรนเทีย พยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อลืมเลือนทั้งเหตุการณ์และภาพในอดีตที่แล่นเข้ามาในหัวเขา

            “Something of interest?” he called to Serenthia, trying to focus on other matters in order to forget both the incident and the images from the past it had conjured up.

            บุตรสาวของไซรัสหันไปตามเสียงของเขา ผมอันหนาและยาวของนางปลิวไสว. ด้วยกับดวงตาสีฟ้าสดใส ผิวพรรณอันขาวนวล และริมฝีปากแดงสดอย่างธรรมชาติ อัลดีสเซี่ยนรู้สึกได้ทันทีว่าสิ่งที่นางต้องการคือชุดคลุมยาวเพื่อที่นางจะใช้ในการแข่งขันกับสตรีโลหิตสีน้ำเงินที่เลิศที่สุดในเคห์จาน. ชุดที่ปราศจากเครื่องตกแต่งไม่ปกปิดส่วนโค้งเว้าของนาง และก็ไม่ลดทอนกิริยาอันสง่างามซึ่งเธอเคลื่อนไหวได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงสภาพภูมิประเทศ.

            Cyrus’s daughter turned at the sound of his voice, her thick, long hair fluttering about. With her bright blue eyes, ivory skin, and naturally red lips, Uldyssian felt certain that all she needed was a proper gown to allow her to compete with the best of the blue-blood females in Kehjan itself. The unadorned dress did not hide her curves, nor did it detract in any way from the graceful manner in which she somehow moved regardless of the terrain.

            “อัลดีสเซี่ยน! ท่านอยู่นี่ทั้งวันไหม?”

            “Uldyssian! Have you been here all day?”

            น้ำเสียงของนางทำให้ชาวไร่หนุ่มหน้าตาบูดตึง. เซเรนเทียอายุน้อยกว่าอัลดีสเซี่ยนสิบกว่าปี เขาได้เห็นนางเติบโตขึ้นตั้งแต่เด็กจนเป็นสาว. สำหรับเขาแล้ว นางไล่เลี่ยคราวเดียวกับน้องสาวคนนึงที่เขาสูญเสียไป. อย่างไรก็ตาม สำหรับนางแล้ว อัลดีสเซี่ยนดูจะเป็นอะไรที่มากกว่านั้น.(เหมือนนางน่าจะมองเขาเหมือนพ่อหรือลุง) นางปฎิเสธที่จะสนใจชาวไร่ที่หนุ่มกว่าและร่ำรวยกว่าเขา ไม่ต้องพูดถึงการสู่ขอของพวกค้ามากมายที่แวะเวียนมาอีกหลายคน. ชายเพียงคนเดียวที่นางให้ความสนใจคืออาคิเลียส(Achilios) เพื่อนที่ดีอีกคนของอัลดีสเซี่ยน และเป็นนักล่าที่ดีที่สุดในเซราม แต่ไม่ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์อันใดกับชาวไร่หนุ่ม(อัลดีสเซี่ยน) ก็ยากที่จะเอ่ยถึง.

            There was that in her tone that all but made the farmer grimace. Serenthia was more than a decade younger than him and he had seen her grow up from a child to a woman. To him, she was nearly one of the sisters that he had lost. However, to her, Uldyssian evidently seemed much more. She had turned down the attentions of younger and more affluent farmers than him, not to mention the flirtations of several visiting merchants. The only other man in whom she showed any interest was Achilios, Uldyssian’s good friend and the best hunter in Seram, but whether that was because of his ties to the farmer, it was difficult to say.

            “ข้าเพิ่งจะเดินทางผ่านมาถึงครึ่งชั่วยามของวันนี้เอง” เขาตอบกลับ. เมื่อเขาเข้าไปใกล้ เขาเหลือบไปเห็นเกวียนอย่างน้อยสามคันด้านหลังตรงที่ไซราสจัดเตรียมไว้. “ขนาดขบวนก็พอใช้ได้อยู่นะสำหรับเซราม. เกิดอะไรขึ้นหรา?”

            “I arrived just past the first hour of day,” he replied. As he neared, he caught glimpses of at least three wagons behind Cyrus’s establishment. “A fair-Sized caravan for Seram. What goes on?”

            นางเสร็จหลังจากที่ยกป้ายขึ้นจากนั้นก็ล้ามเชือก. จ้องมองไปที่สัมภาระของนางตรงเกวียน เซเรนเทียก็เลยเอ่ยขึ้นว่า “จริงๆแล้ว พวกมันเป็นสินค้าชำรุดนะ. พวกมันตกกระแทกตอนผ่านมาจากตูลีซาม”

            She finished hoisting up the banner, then tethered the rope. Gazing over her Shoulder at the wagons, Serenthia said, “They got lost, actually. They were bound for passage through Tulisam.”

            ตูลีซาม(Tulisam) เป็นนิคมใกล้ๆถัดไปไม่ไกลนัก เป็นเมืองขนาดใหญ่กว่าเซรามอย่างน้อยห้าเท่า. นอกจากนี้มันยังอยู่บนเส้นทางจากเคห์จานติดกับทะเล ซึ่งเป็นที่ตั้งท่าเรือหลัก.

            Tulisam was the next nearest habitation, a town at least five times as great as Seram. It was also more on the route from Kehjan proper to the sea, where the master ports were.

            อัลดีสเซี่ยนโอดครวญ. “ไอ้คนจัดการดูแลต้องเป็นพวกมือใหม่แหงมๆ”

            Uldyssian grunted. “The handler must be a novice.”

            “ช่างมันเหอะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร พวกเขาก็ตัดสินใจที่แลกขายบางส่วนแล้ว. ท่านพ่อเองก็พยายามเก็บอาการของเขาล่ะนะ. แต่พวกนั้นก็กลับได้ของอันที่สวยๆงามๆไปเนี่ยสิ อัลดีสเซี่ยน”

            “Well, whatever the cause, they’ve decided to trade some. Father’s trying to hide his excitement. They’ve got some beautiful things, Uldyssian!”

               สำหรับบุตรของดีโอเมเดสแล้ว ของสวยๆงามๆในสายตาของเขามักจะเป็นประเภทพวกอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือที่แข็งแรงทนทาน หรือลูกวัวแรกเกิดที่สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์. เขาเริ่มพูด แล้วก็สังเกตุเห็นใครบางคนที่กำลังเดินอยู่ข้างๆเกวียน.

               To the son of Diomedes, beautiful things generally consisted of Strong, Sturdy tools or a newborn calf that had its health. He started to speak, then noticed someone walking by the wagons.

            นางแต่งตัวคล้ายกับผู้สูงศักดิ์จากบ้านสักตระกูลที่อุดช่องว่างความเป็นผู้นำที่เกิดจากการแก่นแย่งชิงดีชิงเด่นระหว่างกลุ่มผู้วิเศษเมื่อเร็วๆนี้ได้.(??? แปลยังไงดีเนี่ย) ผมสีทองอร่ามของนางถูกมัดไว้หลังศรีษะด้วยกับผ้าคาดสีเงิน ทำให้เห็นใบหน้าอันขาวละมุนอย่างเต็มตา. นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายหากพินิจมองดูทั่วๆตัวของนาง. เรียวปากอันสมบูรณ์แบบแยกออกจากกันสำหรับกุลสตรี บนไหล่ชุดสีเขียวมรกตของนางคลุมด้วยขนสัตว์ ซึ่งพบได้ในภูมิภาคทางตะวันออกของเซราม.(ตรงนี้ก็งงเหมือนกัน). เสื้อท่อนบนรัดแน่น อย่างไรก็ตามชุดของนางก็บ่งถึงความเป็นชนชั้นปกครองได้อย่างดี มิต้องสงสัยเลยว่านางนั้นมีความเป็นยอดหญิงอย่างมาก.

               She was dressed akin to a noble of one of the Houses that sought to fill the gap of leadership caused by the recent infighting between the ruling mage clans. Her lush golden hair was bound up behind her head with a silver band, allowing full View of the regal, ivory face. Glittering green eyes surveyed her surroundings. Slim, perfect lips parted as the woman, the shoulders of her flowing emerald gown covered by a fur, viewed the landscape to the east of Seram. The bodice of the gown was cinched tight and although her clothing was the epitome of the ruling castes, it left no doubt that she was very much female.

 

 

ผิดพลาดจุดใด แสดงความคิดเห็นเข้ามาได้ครับ ถือเป็นการช่วยเหลือในงาน

ติดตามอัพเดตได้ที่เพจ: บุรุษหมื่นปี #Banzai_man