..

.

 

“เห็นว่ามีเรื่องชกต่อยมาอีกแล้ว”

“งั้นหรอ..เป็นตัวปัญหาจริงๆ”

“เอาอีกแล้วหรอ เพราะงั้นฉันถึงได้ไม่เห็นด้วยเรื่องพวกนั้นยังไงล่ะ”

“อย่าไปข้องเกี่ยวด้วยจะดีกว่า เขาอันตรายออกว่าไหมล่ะ”

“ช่วยไม่ได้นี่ เขาไม่มีใครรับไปดูแลเลยไง”

“ไม่ใช่เรื่องแปลกนิ สารรูปแบบนั้น เป็นเรื่องธรรมดา”

“ก็บอกว่าให้ไปย้อมผมเป็นสีดำไงเล่า ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งกัน”

“ไม่มีกระเป๋าตังค์งั้นหรอ เขาเป็นคนเอาไปหรือเปล่านะ”

“เลวร้ายเป็นบ้า…ว่าแต่ว่าไอ้ผมนั่นมันอะไร”

“ไม่สิ ตามันแย่ยิ่งกว่าอีก” 

“ตัวอับโชคของแท้เลยว่ะ”

 

““รังเกียจชะมัด””

 

.

.

หลังจากที่ฉันได้ออกจากร้านของยัยนั่นมาก็ได้เดินมาเรื่อยๆ 

 

ในหัวมีแต่ความคิดที่สะเปะสะปะไปหมด พวกคนที่เคยพบเจอและโดนพูดดูถูกใส่ ขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด ถ้าอย่างนั้น

 

ทำไม ทำไม…ทำไมพวกนั้นถึงมาบอกว่าเท่ ทำไมพวกนั้นถึงมาชมกันล่ะ ถึงอย่างนั้น…ฉันเองก็รู้ดี ทุกคนกำลังมองฉันเป็นแบบไหน

 

แต่ว่า… ‘ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นแบบนั้นสักหน่อย ซากุระ’ 

 

..ทำไมหมอนั่นถึงพูดแบบนั้น?

 

“ไม่นึกเลยว่าแก่จะอุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่…ไอ้เด็กอีกคนมันหายไปไหนล่ะ..แต่ก็ช่างเถอะ”

 

ฉันหยุดเดินและหันไปมอง ชายที่อยู่ตรงหน้าคือผู้ชายที่ฉันเพิ่งซัดไปเมื่อไม่นานมานี้ 

 

ข้างหลังมีพวกพ้องเต็มไปหมด 

 

น่ารำคาญ คนยิ่งไม่มีอารมณ์จะทำอะไรอยู่นั่นหนวกโวย!!  

หลังจากที่คิดแบบนั้น ฉันตัดสินใจก้าวเดินต่อ

 

ก่อนที่จะได้เดินผ่านไป ชายคนนั้นได้จับไหล่ฉัน

“เฮ้ย~เฮ้ย เมินกันเลยหรอ ทั้งที่บอกคนอื่น ว่าอย่าลืมหน้ากับชื่อตัวเองแท้ๆ ..แต่แกกลับเป็นฝ่ายที่ลืมไปเองเนี่ยนะ”

 

ฉันไม่ได้ลืมสักหน่อยก็แค่รู้สึกว่ามันน่าหน้ารำคาญ ไม่มีอารมณ์โว้ย หนวกหู!!

 

“แต่ว่าสารรูปแบบนั้นใครจะไปลืมลงกัน..คอนแทคเลนส์สี กับไฮไลท์ผม คอสเพลย์รึไงวะ เอะ!?” ชายคนนั้นได้เขยิบหน้าเข้ามามองใกล้ๆ

 

“ไม่สิ..เดี๋ยวก่อนนะ นี่สีผมธรรมชาติงั้นเหรอ ตาเองก็ไม่ใช่คอนแทคเลนส์สีด้วย …..”

 

“สีธรรมชาติเหรอ?”

“เป็นแมวหรือไงกัน”

“เหมียวๆ~”

ฉันได้ยินเสียงเยาะเย้ยของคนข้างหลัง…ถ้าคนปกติที่โดนแบบนี้ไปก็คงจะรู้สึก รังเกียจไม่ก็แย่สินะ

 

“น่าขยะแขยงว่ะ”

 

…ฮึฮึฮึๆ

 

…เออแบบนี้สิ ถึงจะถูก นี่แหละคือการตอบสนองตามปกติ ไม่ว่าเมื่อไหร่เราก็จะถูกปฏิเสธและไม่ถูกยอมรับ

 

เรื่องนั้นน่ะช่างหัวมันเถอะฉันชินแล้ว

 

แต่ว่าอย่างน้อยๆ ก็อยากเชื่อว่าตัวเองพอจะมีค่าอยู่บ้าง ถ้าชนะคู่ต่อสู้ที่อยู่ข้างหน้าได้ ก็แปลว่ามีค่าเหนือกว่า 

 

ทั้ง..ที่คิดว่าควรจะรู้สึกแบบนั้นแท้ๆ….

 

‘เพราะว่านาย ตัวคนเดียวยังไงล่ะ’

 

“นายเลือกต่อยผิดคนแล้ววะไอ้หนู  ไม่มีทีมไหนทนอยู่เฉยๆได้หรอกนะหลังจากที่โดนแบบนั้นมา… นี่คือสงครามระหว่างฉันกับฟูริ–”

 

ฉันง้างหมัดและพุ่งเข้าไปต่อยชายคนนั้นจนปลิว ก็  

 

ตุม!!! 

 

ฝ่ายที่ตีตัวออกห่างคือทางนั้นต่างหากเล่า!!!

 

น่าขำชะมัด ทั้งที่เข้าใจเรื่องนั้นดีกว่าใคร ก็คือตัวเองต่างหาก

 

อีเรื่องพวกนั้นมันหนักหัวพวกแกรึไงวะ!!

 

เพราะว่าฉัน..เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วโว้ย!!!

..

.

(ยังไม่ได้แก้คำผิด)