“อย่างนี้นี่เอง…พวกนายมาจากนอกเมืองงั้นหรอ?..ว่าทำไมถึงไม่ค่อยเห็นหน้ามาก่อน” 

เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งที่ดังอยู่ในร้านอาหารเล็กๆ

ตอนนี้ตัวผมและซากุระหรือเด็กที่พึ่งจะจัดการนักเลงพวกนั้น

 

ได้มานั่งอยู่ในร้าน ‘คาเฟ่โพทอส’ 

 

เป็นร้านอาหารของเด็กสาวที่ ถูกจีบเมื่อกี้ 

 

และตรงหน้าก็มีข้าวห่อไข่อยู่สองจาม ของซากุระจานหนึ่งและ…ของผมอีกจานหนึ่ง

 

ผมมองข้าวห่อไข่อยู่นาน….ผมเองก็ยังไม่ได้ช่วยอะไรเลยแท้ๆแต่กับถูกชวนมาด้วยนี่มันไม่แปลกไปไหนหรอก..

 

.

.

.

 

หลังจากจบการต่อสู้ ซากุระได้แนะนำตัวเองเสร็จก็ได้ เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

 

ผมและเด็กสาวต่างมองหน้ากัน เธอยิ้มให้กับผมพร้อมกับเดินไปหาซากุระและหันมามองผม กวักมือเรียกเหมือนให้ตามมา 

 

“เอ้ย!!—เดี๋ยวก่อนสิ..นี่..บอกว่าเดี๋ยวก่อนไง” เธอได้วิ่งไปจับแขนของซากุระ ที่เดินไปโดยไม่สนใจอะไร

 

จนทำให้ซากุระต้องหันไปมองพร้อมกับเอียงหัว

 

“ขอบใจมากนะ”

เธอขอบคุณแต่ว่า…ซากุระกับหันซ้ายและขวาราวกับหาอะไรบางอย่างอยู่ จากนั้นก็ได้เอานิ้วชี้ตัวเอง “เอ่ะ! ฉันหรอ!!”

 

“แล้วนอกจากนาย มันจะมีใครได้อีกแล้ว”

 

“เอ้!!—” ใบหน้าของซากุระเริ่มแดงขึ้น พร้อมหันตัวไปหาเด็กสาว “ฉันไม่ได้มาจัดการพวกนั้น!!…เพราะอยากจะช่วยพวกเธอสักหน่อย ก็แค่ไม่ชอบขี้หน้าไอ้พวกนั้นเท่านั้นแหละ!!”

 

…แล้วทำไม ตอนพูดต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย?

 

“จะว่าไปนายหิวอยู่ไม่ใช่หรอ?”

 

“หา!!! ฉันไม่ได้หิวสัก–จอก!!~~~”เสียงท้องร้องดังออกมาจากท้องของซากุระ

…ไม่ไม่ นั่นมันหิวชัดๆเลยไม่ใช่หรอ

 

“เสียงท้องร้องขนาดนั้นยังกล้าปฏิเสธอีกนะ”

 

“…เออ..”

 

“อืม…งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน”

.

.

.

 

สรุปสุดท้ายพวกเรา ได้มาอยู่ในร้านของ 

เด็กสาวจนได้

 

ผมน่ะ..เข้าใจอยู่แหละว่าตอบแทน แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำนะ คนที่ควรจะได้ก็คือซากุระที่เป็นคนช่วยไม่ใช่หรอ? 

 

แล้วไงผมถึงได้ด้วยล่ะ

 

“คือว่านะ ….ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทำไมจู่ๆถึงเสิร์ฟให้ด้วยล่ะ?”

 

หลังจากที่ผมถาม เด็กสาวได้หันมามองพร้อมกับยื่นช้อนมาให้พวกเรา

 

“สมมุติว่าถ้าซากุระไม่มา นายเองก็จะช่วยฉันใช่ไหมล่ะ”

 

“เรื่องนั้น…ก็ใช่อยู่หรอ”

 

“ถ้างั้นก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องถามเลยนิ…ก็ถือว่าโชคดีไปก็แล้วกัน”

 

 หลังจากที่ได้ยินอย่างนั้นผมได้ละสายตาจากเด็กสาว พร้อมหันไปมองข้าวห่อไข่

 

เออ…ถือว่าโชคดีสินะ…

 

…ตามที่มัตสึโอะเคยพูดเอาไว้ ชาวเมืองที่นี่เป็นคนใจดีสินะ

 

เอาเป็นว่า คงไม่มีใครปฏิเสธอาหารฟรีหรอกเนาะ

 

หลังจากที่คิดแบบนั้นได้ผมได้ยื่นมือจะไปจับช้อนแต่ว่า

 

“เออ!!…จะว่าไป นี่แกเป็นใครวะเนี่ย!?”

 

ผมได้หันไปหาซากุระที่ถามออกมาอย่างกะทันหัน  ราวกับว่าเพิ่งจะนึกออกว่าผมมีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วย

 

“จนป่านนี้แล้วเพิ่งจะมาถามเนี่ยนะ”

 

“เออ..ก็มัน..ช่วยไม่ได้นี้น่า”

 

“เอาเถอะ..ฉัน อายาโนะโคจิ คิโยทากะ”

 

“…แก..อยู่โรงเรียนม.ปลาย ฟูริน ด้วยงั้นหรอ?”

 

ผมส่ายหน้า “เปล่าหรอก …อยู่โรงเรียนเซเร น่ะ”

 

ซากุระที่หันมามองผมก็เอียงหัวไม่เข้าใจ ผมตัดสินใจที่จะไม่อธิบายไปมากกว่านั้นพร้อมกับหันไปมองข้าวห่อไข่และยื่นมือไปจับช้อน 

 

แล้วกำลังตัก แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น

 

ปั้ง!!

 

“เดี๋ยวนะ!! นี่นาย อยู่โรงเรียนเอกชนเซเร งั้นหรอ..เอาจริงดิ!!”

 

เด็กสาวได้ใช้มือทั้งสองข้างทุบตรงเคาน์เตอร์ด้วยความตกใจ พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาไกลผม  

 

เออ….ผมจะได้กินข้าวห่อไข่ตอนไหนเนีย..

 

“เออ…ก็ใช่อยู่หรอก ทำไมงั้นหรอ?”

 

“แล้วมันเป็นโรงเรียนแบบไหนล่ะนั่น ไม่ยักจะรู้จัก”

 

“นี่นาย ไม่รู้จักงั้นหรอซากุระ เป็นโรงเรียนชื่อดังเลยนะ”

 

เด็กสาวได้หันไปมองซากุระด้วยความตกใจที่ซากุระไม่รู้จัก โรงเรียนเซเร

 

“ก็คนมันไม่รู้จักนิ! แล้วมันจะทำไมเล่า!!”

 

“เอ๋!!…ก็เปล่าหรอกไม่มีอะไร ช่างมันเถอะ จะว่าไป ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยสินะ 

ฉันชื่อ [ทาจิบานะ โคโตฮะ] ยินดีที่ได้รู้จักนะทั้งสองคน”

 

หลังจากที่เธอแนะนำตัวเสร็จ ผมได้มองไปหาเธอหรือทาจิบานะแวบหนึ่ง และหันไปหาซากุระ ที่กำลังมองเธอ พร้อมยื่นมือไปจับช้อน

 

ผมที่เห็นอย่างนั้นก็ได้ยื่นมือไปกับช้อนพร้อมซากุระ  และตักเข้าปาก

 

อ้าม~~..นี่มัน!!..ความกลมกล่อมของข้าวกับไข่ ผสมได้อย่างลงตัว รสชาติที่คือความเปรี้ยวและหวานของซอสมะเขือเทศที่ใส่เข้าไป…

 

““อร่อย!!!””

 

เหมือนว่าจะไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้นซากุระที่ได้กินไปคำแรกก็ได้ อุทานพร้อมกับผมทันที  พร้อมกับตักคำที่สองเข้าปากโดยไม่ลังเล

 

ทาจิบานะที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา

 

“เออ…จะว่าไปพวกนายเนี่ยแปลกดีนะ” จู่ๆทาจิบานะก็ได้ถามออกมา “ปกติแล้วเนี่ย ไม่ค่อยมีคนเข้ามาที่เมืองแห่งนี้มากหรอกนะ…ก็เรียกว่าไม่เฉียดมามากกว่า”  

 

“ฉันน่ะแปลกอยู่แล้ว” 

 

ผมได้หันไปมองซากุระที่พูดออกมาแบบนั้น เจ้าตัวพูดโดยไม่ได้สนใจอะไรพลางหันไปกินข้าวต่อ

 

“ไม่ใช่ๆ ฉันไม่ได้หมายถึงพวกนาย แต่ที่เนี่ย เมืองแห่งนี้น่า จะพูดยังไงดีล่ะ เมื่อก่อนหน้านี้ เมืองแห่งนี้เต็มไปด้วยการทะเลาะวิวาทและการต่อสู้ระหว่างแก๊งจนหาความปลอดภัยแทบไม่ได้เลย คนส่วนใหญ่ก็เลยไม่กล้าเสี่ยง”

 

…เดียวนะ..มัตสึโอะบอกว่าคนในเมืองนี้เป็นคนดี..ไม่ใช่หรอ?…จริงๆตั้งแต่เดินเข้ามามันก็เจอพวกลอยขี่เขียนเติมไปหมด

 

หลังจากอธิบายได้แบบนั้น ก็ได้หันไปเก็บข้าวของภายในครัว จากนั้นก็หันมามองพวกเราอีกครั้ง “แล้วก็บอกไว้ก่อนนะฉันเองเมื่อก่อนก็เคยเป็นคนนอกนะ” 

 

หลังจากเก็บข้าวของเสร็จก็ได้หันมามองพวกเราอีกครั้ง

“จะว่าไปซากุระเนี่ยแปลกจังเลยนะ สีทั้งสองข้างไม่เหมือนกันด้วย ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์หรือวิกใช่ไหมล่ะแบบเปลี่ยนสีผมน่ะ”

 

หลังจากที่ถูกถามแบบนั้นซากุระได้หันไปมองทาจิบานะด้วยสายตาที่มุงร้าย “หาาา!!แล้วมันจะมีปัญหาอะไ–”

 

“สุดยอด~~เหมือนลูกแก้วเลย เป็นสีแบบนี้เอง”

ทาจิบานะเขยิบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้ซากุระเพื่อมองดวงตา 

 

ฟึก! ซากุระกับดีดตัวออกออกจากเก้าอี้ทันที “หาจะเอาใช่ไหม!!” พร้อมกับตั้งค่าเหมือนจะต่อสู้เฉยเลย?

 

“ฮะ? ไม่ได้จะหาเรื่องสักหน่อย”

 

ผมมองพวกเขาคุยกันแต่ก็ไม่ได้สนใจและกินข้าวห่อไข่เรื่อยๆขณะที่ฟังทั้งสองคนคุยกันโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับบทสนทนา 

 

หลังจากที่ซากุระรู้ว่าทาจิบานะไม่ได้หาเรื่อง ก็ได้เดินกลับมาตรงเก้าอี้พร้อมนั่งลง 

 

“เธอเนี่ยแปลกชะมัด ปกติแล้วต้องรู้สึกรังเกียจหรือไม่ก็ปฏิเสธเสียงแข็งสิ!”

 

“ก็นะ~เคยเห็นอะไรที่มันสุดยอดกว่านี้มาแล้วน่ะ” พร้อมจับยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปบนหัว “แบบนี้น่ะ”

 

…แบบไหนล่ะนั่น?

 

“แต่ว่านะ ฉันว่ามันก็ไม่ได้น่ารังเกียจเลยนะเอาจริงๆ มันออกจะเท่ด้วยซ้ำ”

 

ผมพูดแบบนั้นออกไป ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นา อีกอย่างของแบบนี้หายากจะตาย คนส่วนใหญ่ก็คงอยากมีบ้างแหละ…เป็นสีผมธรรมชาติด้วยเนี่ย..โอกาสที่คนเราจะมีผม 2 สีนี้เนี่ยมันค่อนข้างจะหายากเอามากๆ…

 

ลักษณะของซากุระมันไม่ได้ดูน่าเกลียดเลยนะเอาจริงๆ…ผมเองก็อยากลองมีสีผม 2 สีดูเหมือนกันนะว่ามันเป็นแบบไหนนะ…

 

ผมลองนึกสภาพตัวเองที่มีผมสองสีดู…ก็หน้าจะเข้าอยู่ละนะ…รึเปล่าหว่า?…

 

ทั้งสองคนกลับมองมาที่ผม โดยเฉพาะซากุระที่มองมาทางผมพร้อมกับใบหน้าที่แดงขึ้น

 

“อายาโนะโคจิ ก็คิดเหมือนกันใช่ป่ะล่ะ หายากจะตายของแบบนี้เท่ออกด้วยนะ” 

หลังจากที่เห็นผมพูดแบบนั้นคนที่เข้าร่วมคือทาจิบานะ มองไปทางซากุระ ที่มีอาการหน้าแดงเป็นอย่างมาก

 

“พวกนาย มันแปลกเกินไปต่างหาก!!”

“เอ๋~เขินอยู่หรอซากุระ” 

หลังจากที่เห็นอาการของซากุระเธอก็กลับยิ้มออกมาอย่างขี้เล่นพร้อมกับชี้นิ้วไปหาซากุระ 

 

“ไม่ได้เขินโว้ย!!…หยุดเลยหยุดเลยเว้ย!!”

 

 จากตะโกนเสร็จก็ได้ดื่มน้ำเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองจากนั้นก็หรีตาลง

“การทะเลาะวิวาท มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับรูปลักษณะสักหน่อย เพราะงั้นฉันถึงได้มาที่ฟูรินไงล่ะ” 

 

“คะแนนมาตรฐานสุดห่วย การวิวาทสุดเก่ง เป็นศูนย์รวมของพวกเด็กเหลือขอ ยกพวกตีกัน ทิ้งความเป็นใหญ่ได้ทุกวัน…ได้ยินมาว่าไม่มีวันไหนเลย ที่จะได้วางมือจากการวิวาท ฉันจะขึ้นไปจุดสูงสุดของที่นั่น” พรางยิ้มอย่างมั่นใจ

 

จนทำให้ผมและทาจิบานะหันไปมอง “อ๋อ..เอาเรื่องนี่นา”

 

…เดี๋ยวก่อนนะ..โรงเรียนแบบนั้นมันมีไว้ทำอะไร …การทะเลาะวิวาทและก็ หาอันดับ 1 งั้นหรอ

 

ไม่ใช่ว่าโรงเรียนมันมีไว้สำหรับการเรียนรู้สิ่งต่างๆ…การทะเลาะวิวาทนี่มันนับว่าเป็นการเรียนรู้หรือเปล่านะ..

 

อืม…..เอาเป็นว่าคิดไปก็เท่านั้นแหละนะ

 

“ก็ไม่ขนาดนั้น พวกกุ๊ยที่คนเกลียดกันนักหนาที่มีดีแค่เรื่องชกต่อย กลับเอาอันดับ 1 เหมือนเดิมพันเนี่ยสุดยอดจะตาย การต่อสู้ว่าใครจะเป็นสวะเหนือสวะ…นั่นน่ะ เหมาะเหม็งกับฉันเลย”

 

“เหมือนว่านายจะคาดหวังค่อนข้างสูงเลยนะ”

 

ผมตัดสินใจมองไปทางซากุระ ที่พูดออกมาอย่างมั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองนั้นเชื่อมั่น 

 

สวะเหลือสวะงั้นหรอ?–

 

“อ่อ!!!~~~ก็ว่าทำไมถึงใส่ชุดเครื่องแบบตั้งแต่วันนี้ ทั้งๆที่โรงเรียนเปิดพรุ่งนี้ก็เพราะแบบนี้เองสินะ เพราะว่าตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ~~” 

 

ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นทาจิบานะกับพูดออกมาด้วยเสียงที่ร่าเริง พรางชี่นิ้วไปทางซากุระอย่างขี้เล่นอีกครั้ง

 

“ไม่ใช่โว้ย!แบบว่าไอ้นั่นไง ไอ้นั่นน่ะ…เพิ่งย้ายมาก็เลยไม่มีเสื้อผ้าใส่น่ะ”

 

“งั้นหรอจ๊ะๆ ตั้งหน้าตั้งตารอเชียวนะชีวิตในหลวงโรงเรียนเนี่ย”

 

“อึก!!…” ซากุระผู้น่าสงสารที่พยายามหาข้อแก้ตัว เพราะว่ากลับไม่รู้เลยว่ามันไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย

 

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในบทสนทนาก็ตามแต่ว่า

 

ชีวิตในรั้วโรงเรียนงั้นหรอ คงตอบได้ว่าผมเองก็ค่อนข้างที่จะสนใจเหมือนกัน ว่าตัวเองจะเป็นยังไงต่อจากนี้กันแน่นะ

 

ค่อนข้างจะตื่นเต้นเลยแหละ 

 

“อ๋า~อย่าบอกนะว่า นายเองก็ด้วยหรอ อา ยา โนะ โค จิ” ผมหันไปมองทาจิบานะที่หันมาทางผมด้วยใบเห็นหน้าที่ยังมีรอยยิ้ม

 

…ผมตัดสินใจที่จะไม่ตอบโต้อะไรไปมากกว่านั้น หันไปกินข้าวต่อ

 

“เขินหรอ? ไม่กล้าตอบหรอ~~แหมน่ารักจังเลยนะนายเนี่ย ถึงหน้าจะนิ่งๆก็เถอะนะ~~” 

 

ผมจ้องทาจิบานะอยู่สักพัก ราวกับจะสืบว่า ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย

 

“ฮึฮึฮึๆ~”

ถึงอย่างนั้นทาจิบานะกลับไม่เชื่อและก็ยังยิ้มอยู่อย่างนั้น…

 

จนผมหมดปัญญาแล้วหันไปกินข้าวต่อดีกว่า

 

“จะว่าไปพวกนายสองคนเนี่ยจะพูดยังไงดีล่ะ …อืม…”เธอทำถ้าครุ่นคิดอยู่นาน จนทำให้พวกผมมองหน้ากันและหันไปมองเธอสงสัยและจ้องมองรออยู่อย่างนั้น

 

“อีกคนที่แสดงอารมณ์อย่างตรงไปตรงมา อีกคนดันไม่แสดงอารมณ์ออกมาจากทางสีหน้า แล้วเรื่องโรงเรียนก็ต่างกันสุดสุดอีก…ก็เพราะว่าอีกคนอยู่ในโรงเรียนที่เป็นอันดับต้นๆของประเทศ  กับอีกคนที่อยู่ในโรงเรียนที่ค่าเฉลี่ยค่อนข้างที่จะห่วย เรียกง่ายๆว่าตรงข้ามกระทั่งโรงเรียน ลักษณะการแสดงสีหน้า…เรียกว่าเหมือนอยู่หรือตรงข้ามดีแล้วเนี่ย?”

 

ทาจิบานะที่ครุ่นคิดหาคำตอบ ว่าสรุปมันเป็นยังไงกันแน่นะ ก็ได้ถูกขัดจังหวะโดยคุณตาคนหนึ่งที่ลุกออกจากที่นั่งของตัวเอง

 

“โคโตฮะจัง ขอบใจสำหรับอาหารนะ เรื่องเงินก็ว่างไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิมนะ”

 

“ขอบคุณมากนะคะคุณตายามะ ขอบคุณที่อุดหนุนตลอดนะคะ” 

เธอได้เลิกคิดพร้อมกับเดินไปส่งคุณตาตรงหน้าประตู

 

ผมได้ละสายตาจากคุณตา แล้วมองไปที่โต๊ะของเขาและเห็นของที่เขาลืมเอาไว้

 

ผมตัดสินใจสะกิดตัวของซากุระ จนทำให้เจ้าตัวหันมามอง ราวกับถามว่า มีอะไร 

 

ผมชี้ไปที่นั่งของคุณตา ซากุระมองมาที่ผมด้วยความสงสัยแต่ว่า 

 

เจ้าตัวก็เลยลุกออกจากที่นั้งของตัวเองและไปหยิบของให้กับคุณตาอยู่ดี “นี้คุณตา” 

 

จากนั้นก็ยื่นของให้กับคุณตา “ลืมหยิบของไปด้วย”

 

““อ้อ””

 

“เออ..ถ้าจะขอบใจก็ไปขอบใจไอ้หน้าจืดตรงนู้น มันเป็นคนบอกฉัน”พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ผม 

 

“หรอขอบคุณมากนะ…เกือบงานเข้าแล้วไหมล่ะ” 

พร้อมกับยื่นมือไปหยิบของจากมือของซากุระ “แหมๆช่วงนี้มักจะหลงๆลืมๆอยู่เสมอด้วยสิ”

 

.

.

.

 

หลังจากที่กินข้าวห่อไข่หมด ทาจิบานะได้หยิบจานไปล้างอยู่ตรงซิ่งล้างจาน

 

ตอนนี้ผมและซากุระ ต่างมองของที่อยู่ในมือตัวเอง

 

ซึ่งเป็นลูกอมที่คุณตาเป็นคนมอบให้กับพวกเรา 

 

หลังจากที่ล้างจานเสร็จทาจิบานะได้เดินมาหาพวกผมพร้อมกับเสิร์ฟน้ำเปล่าให้ “เห็นบอกว่า เป็นของขวัญที่จะให้กับหลานชายของตัวเองน่ะ เขาบอกว่าช่วยได้มากเลยขอบใจนะ…แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยละนั่น”

 

ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ได้ละสายตาไปมองซากุระที่หน้าเริ่มแดงสุดๆ…เป็นคนที่เขินง่ายเหลือเกิน

 

“นะ…นะ..หนวกหูน้า!! จะว่าไปผู้คนในเมืองแห่งนี้เนี่ย แล้วแต่เธอก็พิลึกกันหมด”

 

“เอ”

 

“มาทำดีกับคนหน้าตาแบบนี้ อีกอย่างเครื่องแบบของโรงเรียนนักเลงชื่อดังเชียวนะ กะ..กับคนแบบนี้ มา…ขะ..ขะ.. ขอบใจเนี่ยนะ ปกติมันต้องระแวงหรือไม่ก็สงสัยมากกว่านี้หน่อยสิ!!! ก็ก่อนหน้านี้ตอนเก็บกระเป๋าตังค์ให้ ก็ถูกชี้หน้าว่าเป็นคนเอาไปอยู่เลยนะ…มันต้องหัดระมัดระวังตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยไม่ใช่หรอ!!!?” ผมยื่นมือไปจับไหล่ซากุระ

 

“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นแบบนั้นสักหน่อย ซากุระ”

 ซากุระหันมามองผมด้วยความไม่เข้าใจ

 

“คนอื่นอาจจะว่านายเป็นคนประหลาด น่าเกลียด แต่ว่าก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นแบบนั้นกันสักหน่อย หนึ่งในนั้นก็เป็นทาจิบานะ ที่อยู่ตรงนั้นไงล่ะ” ผมชี้นิ้วไปทางทาจิบานะที่หันมามอง จากนั้นผมก็ได้ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “แม้กระทั่งฉันก็ด้วย”

 

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นซากุระดีดตัวออกจากผมทันที ด้วยความเขินอาย

 

แต่ว่าก็ยังไม่จบ ทาจิบานะก็ได้เสริมต่อ “ใช่ๆ..ไม่ใช่ทุกคนจะมองว่านายเป็นตัวประหลาดสักหน่อย อีกอย่างฉันได้บอกไปแล้วว่าลักษณะแบบนายมันเท่จะตาย…ฮึฮึฮึ~~” 

 

หลังจากที่ หัวเราะเสร็จ เธอก็ได้หันไปทางซากุระ “ซากุระ นายเลือกถูกแล้วแหละที่เลือกฟูริน”

 

เธอตัดสินใจเดินออกจากเคาน์เตอร์และไปอยู่ตรงหน้าประตู พรางมองไปทางซากุระ สีหน้าที่ต่างออกไปจากเดิม จนทำให้พวกผมต้องหันไปมอง 

 

“แต่ว่านะ..” เธอเว้นช่วงในการพูด เหมือนกับพยายามเรียกร้องความสนใจจากพวกเรามากขึ้น “ไม่มีทางไปจุดสูงสุดของฟูรินได้หรอก..ไม่มีวัน”

 

“หาาาา!!!??”

 

“ขืนยังมีสภาพนี้ อย่าว่าจะไปจุดสูงสุดเลย เป็นคู่ต่อสู้ของคนในฟูรินไม่ได้ด้วยซ้ำ”

 

คำพูดที่พูดออกมาแล้วกลับกำลังจะสื่ออะไรบางอย่างจนทำให้ซากุระนั้น  ปั้ง!!! เอามือทุบโต๊ะและลุกออกจากเก้าอี้แล้วหันไปมอง 

 

“จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไงกันเล่า!!..เธอไม่รู้ว่าฉันแข็งแกร่งแค่ไหนด้วยซ้ำ”

 

“ก็จริงอยู่ว่าอาจจะมีแรงเยอะ แต่ก็ไปถึงจุดสูงสุดของฟูริน ไม่ได้หรอกนะ” ค่อยๆยกมือขึ้นและชี้ไปทางซากุระ 

 

“ก็เพราะว่านาย….ตัวคนเดียวยังไงล่ะ”

 

เมื่อเจอคำพูดนั้นตอกหน้าเต็มๆ …เหมือนการกระตุ้นอะไรบางอย่าง ซากุระเบิกตากว้างพร้อมกับสีหน้าที่โกรธจัด  

 

พร้อมกับเดินเข้าไปหาทาจิบากะ

“ฉันไม่ได้อ่อนแอจนต้องพึ่งพาคนอื่นถึงจะชนะสักน้อย!!!”

 

“มันไม่ได้แค่เรื่องกายภาพ..ท่านายได้เจอพวกของเด็กฟูรินสักครั้ง ก็คงจะดี”

 

กริง!! เสียงของกระดิ่งได้ดังขึ้น ซากุระได้เดินออกจากร้านไปเสียแล้ว…

 

ผมได้แต่มองดูเหตุการณ์นั้นอยู่อย่างเงียบๆ

 

..

.

(ยังไม่ได้แค่คำผิด)