“สุดท้ายฉันก็มาอยู่ดีสินะ”

ผมยืนอยู่หน้าย่านการค้าแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า ‘ย่านการค้าทมปู’  

เป็นสถานที่ที่มัตสึโอะแนะนำผมมา  

‘ถ้าจะไปที่ไหนสักทีล่ะก็ผมแนะนำที่นี่ครับ พวกร้านอาหารค่อนข้างที่จะอร่อยเลย แถมชาวเมืองเองก็ใจดีด้วยนะครับ ขอแนะนำให้มาที่นี่เลยละนะ’

…. ถ้าเป็นแบบนั้นจริงและไอ้นี่มันคืออะไร?

ผมได้มายืนดู เหมือนกับเป็นป้ายประกาศอะไรสักอย่างหนึ่งที่ติดไว้ด้านข้าง ของทางเข้าย่านการค้า

(นับแต่นี้เป็นต้นไป มันผู้ใด ทำร้ายผู้อื่น ทำร้ายข้าวของ หรือ เข้ามาด้วยจิตมุ่งร้าย โบฟูริน กำราบให้หมด ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม)

 ถ้าชาวเมืองใจดีตามที่มัตสึโอะบอกจริงๆมันจำเป็นต้องมีป้ายนี้ด้วยงั้นหรอ?

แต่ว่า ‘โบฟูริน’ งั้นหรอ? กระดิ่งลมคุ้มภัย เป็นเหมือนกับกลุ่มคนหรือเปล่านะ 

เออ จะว่าไป ผมได้ล้วงมือเข้าไปกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา 

ว่าแล้วเชียวใกล้ๆนี่มี โรงเรียนม.ปลาย ‘ฟูริน’ เป็นโรงเรียนชายล้วน 

…หรือว่านี่มันเป็นที่มาของป้ายมีหรือเปล่านะ..

“…” ผมได้มองดูป้าอยู่นาน ว่าจะเข้าดีหรือเปล่าแต่ว่า ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ได้มองมาที่ผมด้วยความสงสัย

จะยืนอยู่นานก็ไม่ได้ด้วยสิ…เอาเป็นว่า

…ลองเข้าไปดูก่อน..ก็คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ แค่ทำตามป้ายนี้ก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง

หลังจากที่ผมได้ก้าวเท้าเข้าสู่ย่านการค้าแห่งนี้พอได้มองดูไปเรื่อยๆ 

ทิวทัศน์ต่างๆของร้านค้า ผู้คนที่เดินเพ่นพ่านไปมา เป็นย่านการค้าที่ดูมีชีวิตชีวาเรียกก็ว่าได้

มีทุกอย่างทั้ง ร้านอาหาร ร้านไอศครีม   ซุปเปอร์มาร์เก็ต ร้านอาหารญี่ปุ่น ร้านขนมญี่ปุ่น ร้านขนมปัง บรา บรา..

เอาเป็นว่าผมก็สามารถหาร้านอาหารดีๆกินได้แล้วสินะ เพราะตอนนี้เองมันก็ใกล้เที่ยงซะด้วยสิ..

พอผมเดินไปสักพัก ก็ได้รู้ว่าถึงแม้ว่า จะเป็นย่านการค้าที่ดูสงบสุขและมีชีวิตชีวามากขนาดไหนก็ตาม ถึงอย่างนั้นตามกำแพงเองมันก็ยังคงมีรอยสเปรย์เขียนอยู่ 

บ่งบอกเลยว่า ก็ยังคงมีแต่เกเรหรือพวกนักเลงค่อยมาขีดเขียนบนกำแพงเต็มไปหมด 

ขนาดมีป้ายเตือนยังจะทำกันอีกงั้นหรอ

“นี่..ก็บอกว่าให้หลบไปไง!!”

เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นจนทำให้ผมต้องหันไปมอง 

“อย่าพูดอะไรแบบนั้นเลยสิจ๊ะ~ ไม่มีที่อยากจะไปเลยหรอ..หรือสิ่งที่อยากทำเลยงั่นหรอ~”

พบสถานการณ์ที่คุ้นเคย..พูดแบบนั้นได้หรือเปล่านะ

ตอนนี้เองได้มีกลุ่มผู้ชายที่กำลังรุมเด็กผู้หญิงคนเดียว แล้วกำลังชวนออกไปเที่ยว

เอาจริงๆผมก็เริ่มคิดแล้วนะว่า ไอ้เรื่องแบบนี้นี่มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหม ที่ต้องเจอเนี่ย 

ขนาดมีป้ายบอกขนาดนั้นแท้ๆ ยังจะทำกันอีกนะ…

ผมได้หันไปมองเด็กผู้หญิงที่ถูกรุม เธอมีผมสั้นถึงบ่า ผมสีน้ำตาลอมแดง ใส่เสื้อผ้าที่ดูสไตล์เป็นผู้ชาย ในมือถือถุงพลาสติกจากซุปเปอร์มาร์เก็ต บ่งบอกว่าเพิ่งจะเสร็จจากการซื้อของ

“ฉันอยากจะปาไข่ใส่หน้าพวกนาย…ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย! …แต่เพราะว่ามือไม่ว่าง แล้วเสียดายของด้วย เลยไม่อยากทำยะ!” 

ถึงจะเจอสถานการณ์ที่ค่อนข้างจะคับขัน แต่เธอดูจะไม่กลัว กับสถานการณ์ของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างนั้นฝั่งของผู้ชาย ที่เจอการตอบแบบนั้นไปที คนส่วนใหญ่ก็คงจะเลิกสนใจและเดินหนีไปแล้ว

แต่ว่าคนพวกนี้กับยิ้มอย่างชอบใจ “ฉันเองก็ชอบผู้หญิงนิสัยห้าวๆ อยู่หรอก..อืม..แต่ถ้ามันมากเกินไประวังจะเจ็บตัวเอานะ” พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้และจับแขนของเธอ

ผมควรจะเข้าไปช่วยดีหรือเปล่านะ…

ขณะที่คิดแบบนั้นได้ …ในหัวก็ได้มีภาพของคูโจ ที่ยื่นถ้วยไอศครีมมาให้กับผม…

‘ฉันยังไม่ได้ตอบแทนคุณเลยนะ..ให้ฉันได้ตอบแทนอะไรสักหน่อยจะได้หรือเปล่าคะ’

คำพูดนั้นขึ้นมาในหัวของผมอีกครั้ง…ทำให้ผมเอะใจอะไรบางอย่างได้

นั่นหมายความว่าถ้าผมช่วยแล้วก็

เขาก็จะตอบแทน=ได้อาหารฟรี

“เอะ!!” ผู้ชายในกลุ่มทุกคนรวมถึงเธอคนนั้นก็ตกใจ

ผมได้เดินไปจับไหล่ของผู้ชายที่จับแขนของเธออยู่ 

ใช่แล้วผมตัดสินใจเดินไปจับไหล่ของผู้ชายคน

….ใช่ว่าผมทำไปเพราะต้องการอาหารฟรีหรอกนะ..

ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นจริงๆ นี่ไง..เออ…มัตสึโอะเคยบอกกับผมไว้ว่า เจอคนที่เดือดร้อนก็ควรไปช่วยนั่นคือสามัญสำนึกของสังคมในยุคปัจจุบัน..ใช่!นั่นแหละตามนั้นเลย

เพราะงั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอาหารฟรีเลย มันไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยจริงๆ

“คือว่าช่วยปล่อยเธอไปจะได้หรือเปล่า”

“หา!!!…อะไรของแกวะ” 

ผู้ชายที่ผมจับไหล่อยู่ได้หันมาปัดมือของผมออกพร้อมกับจ้องมาทางผม  “แกต้องการอะไรวะ?”

“ผมแค่กำลังบอกว่าช่วยปล่อยเธอไปจะได้หรือเปล่า เธอคนนั้นดูเหมือนจะไม่ต้องการไปกับพวกคุณนะครับ”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกวะ หา!!!” ชายคนนั้นพูดออกมาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ผมจากนั้น จากนั้นก็ง้างหมัด จะต่อยผม

เฮ้ยๆๆไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วจะต่อยเลยหรอ?

“คิดว่าตัวเองเก่งรึไงวะ!!” 

หมัดได้พุ่งตรงผ่านอากาศเข้ามาตรงหน้าของผม

ตูม!!! เสียงหมัดที่กระทบเข้ากับใบหน้าอย่างจัง 

จนทำให้ชายคนนั้นปลิวออกไปติดกับกำแพง หน้าที่มีรอยช้ำและเลือดกำเดาที่ไหลออกมา จากใบหน้า 

“อะไร?..เฮ้ย!!นาโกะ!!” เสียงของคนในกลุ่มที่พากันไปมองเพื่อนของตัวเองที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความตกใจ

“เฮ้ยๆ!! อย่ามาทำตัวสาระเลวตอนกลางวันแสกๆสิวะ!!…เห็นแล้วจะอ้วก”

ทุกคนได้พากันไปมองที่ต้นเสียง หนุ่มปริศนา ที่ได้ต่อยชายคนนั้นจนปลิว ได้มายืนอยู่ข้างหน้าผม และมองไปทางกลุ่มของผู้ชาย

ใช่แล้วเขาเป็นคนที่ได้พุ่งมาต่อยชายคนนั้นจนปลิวก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรเสียอีก

ทุกคนต่างพากันมองเด็กหนุ่มปริศนา ด้วยความตกใจกับการมาอย่างกระทันหันของเขา

เด็กหนุ่มที่มีลักษณะที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ เพราะว่าผมของเขามีสองสีครึ่งหนึ่งเป็นสีดำอีกครึ่งหนึ่งเป็นสีขาวดวงตาข้างซ้ายสีเทาคิ้วสีดำ ข้างขวาสีทองคิ้วสีขาว สวมชุดนักเรียนของฟูริน  

เด็กหนุ่มได้หันมามองผมแวบเดียวและหันไปมองพวกนั้นต่อ 

…คนของกลุ่มโบฟูริน ที่เป็นคนเขียนป้ายสินะ..เอาจริงๆผมไม่จำเป็นจะต้องมา ยุ่งก็ได้..คงจะมีคนช่วยอยู่ดี…

จบกันอาหารฟรีผม!!

ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ผู้ชายพวกนั้นได้หันมามองด้วยแววตาที่ความโกรธ พร้อมกับพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่ม

“เฮ้ยไอ้หน้าจืด เกะกะถอยไปดิ”

“อะ..เออ”

หลังจากนั้นผมได้เดินถอยออกมา หันไปมอง ชายคนหนึ่งได้พุ่งไปหาเด็กหนุ่ม แต่ว่าเด็กหนุ่มสามารถหลบและสวนกลับไป 

ตูม!!!

ตูม!!

การเคลื่อนไหวของเขา ค่อนข้างเร็ว แต่ก็ยังมีการเคลื่อนไหวที่ศูนย์เปล่าอยู่บ้าง  

แต่ว่าก็คงจัดการได้สบายๆละนะ

ผมตัดสินใจ เดินเข้าไปหาเด็กสาว ที่ยืนมองดูต่อสู้อยู่

“คือว่ารู้จักหรอครับ?” 

“ก็ไม่หรอกค่ะ แต่ดูจากชุด ก็น่าจะเป็นเด็กของฟูริน”

“งั้นหรอครับ”

ผ่านไปไม่นานการต่อสู้ก็ได้จบลง โดยที่เด็กหนุ่มสามารถเอาชนะได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย

“มีน้ำยาแค่นี้ ยังกล้าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งอีกงั้นหรอ สมงสมองไปหมดแล้วหรือยังไง”

เด็กหนุ่มได้ย่อตัวและมองหน้าของชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้น 

“จำหน้ากับชื่อของฉันให้ขึ้นใจซะด้วยล่ะ” 

ขณะพูดก็ได้ยื่นมือไปจับคอเสื้อของผู้ชายคนหนึ่งแล้วยกขึ้นมา พร้อมกับยืนหน้าเข้าไปใกล้ 

“พวกอ่อนแอหลีกทางให้กับฉันซะ ส่วนพวกแข็งแกร่งก็เข้ามาหาฉันได้เลย….ฉันมาจากโรงเรียนม.ปลายฟูริน” 

“ [ซากุระ ฮารุกะ] ”

…

..

.

จบตอนที่ 1 ฤดูใบไม้ผลิและสิ่งใหม่ๆ

(ยังไม่ได้แก้คำผิด)