…

..

.

 

หลังจากที่ผมช่วยเด็กสาวคนหนึ่งเอาไว้…ผมหมายถึง มิยามาเอะ โนโนอะ ที่เพิ่งจะแนะนำตัวกับผมไปเมื่อกี้ ตอนนี้เธอกำลังเดินออกจากซอยที่ถูกพวกผู้ชายรุมจีบ  

 

ผมหันไปมองกลุ่มผู้ชายที่อยู่บนพื้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะละสายตาพร้อมกับเดินตามเธอไป

 

แต่ว่าผมต้องหยุดชะงักเพราะเธอก้มไปหยิบอะไรบางอย่างตรงตรงหน้าซอย…

 

เฮ้ยๆทำไมถึงหยิบขึ้นมาล่ะ?

 

ใช่ มันก็คือของที่ผมได้มานั่นแหละ ใส่ในถุงขนาดใหญ่ ข้างในมีของมากมาย..

 

เอาจริงๆก็นึกขอบคุณนะเพราะวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ การเรียนเลยไม่มี กระเป๋านักเรียนเลยไม่ต้องหยิบมาด้วย…เพราะงั้นก็เลยมีแต่ของนั่นแหละที่ผมถือมา…

 

ถึงไม่รู้จะเอาไว้ไหนจริงๆก็เถอะนะ

 

ประเด็นคือทำไมเธอถึงก้มไปหยิบนั่นล่ะ

 

ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น มิยามาเอะ ได้มองของข้างในและหันมามองผม ด้วยสายตาสงสัย…

 

มันก็คงไม่แปลกหรอกนะที่จะมองด้วยสายตาแบบนั้น..แต่ว่ามันก็รู้สึกเจ็บนิดๆนะ..

 

“นี่ อายาโนะโคจิคุง จะเอาของพวกนี้ไปโรงเรียนด้วยหรอ”

 

“เรื่องนั้น…”

 

“นี่นายกำลังไปปฐมนิเทศ วันแรกของการเปิดเทอมนะ…แต่ของที่นายถือมาด้วยนี่มันเหมือนกับ กำลังจ่ายตลาดอยู่เลย”

 

“เรื่องนั้น…” 

 

เถียงไม่ออกอ่ะ…มันเรื่องจริงนี่นา

 

ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี..เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ไหนแล้ว จะให้กลับไปไว้ในอพาร์ทเม้นท์มันก็ไม่ทันแล้วด้วย..

 

มิยามาเอะ คงมองว่าผมเป็นคนบ้าละมั้ง…‘คนบ้าอะไรไปปฐมนิเทศดันถือของเหมือนจ่ายตลาดเนี่ย..จะเอาไปทำอะไรอาจจะเป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย?’…ประมาณนั้นละมั้ง

 

จ้อง~~~ มิยามาเอะจ้องมองผมอย่างไม่ละสายตาเหมือนกับกำลังรอคำตอบ ถึงจะมองมาด้วยสายตาแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้จะตอบยังไงจริงๆ

 

“เปล่าหรอก…ฉัน…ได้มาฟรีน่ะ”

 

“ได้มาฟรีงั้นหรอ…”

 

“ใช่พอดี ไปช่วยอะไรมานิดๆหน่อยๆ เขาก็เลยตอบแทนมา..ประมาณนั้นน่ะ”

 

ผมเลือกที่จะตอบแบบตรงไปตรงมา…ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ไม่รู้จะตอบยังไงด้วยซ้ำ 

 

ถึงอย่างนั้นสายตาของมิยามาเอะ ก็ยังคงมองด้วยสายตาที่สงสัยอยู่ดี เธอหันไปมองของข้างใน…จากนั้นก็ค่อยๆหยิบขึ้นมาดูทีละชิ้น

 

“มี ขนมปัง ผักและผลไม้ชนิดต่างๆ…โดรายากิ เซมเบ้  ขนมโมจิ น่าอร่อยจังนะเนี่ย.. แถมยังมีขนมชนิดต่างๆอีกนะเนี่ย?..…ฉันว่าไม่น่านิดๆหน่อยๆแล้วนะ”

 

“เออ….”

 

ก็นั่นสินะมันจะนิดๆหน่อยๆได้ยังไง ได้ของมาเยอะขนาดนั้น

 

ผมที่ไม่รู้จะตอบยังไง ก็ได้หันหน้าหนีทันควัน อย่าจ้องกันแบบนั้นรู้สึกสิ!! รู้สึกเจ็บแปลบๆตรงหัวใจนะ

 

สงสัยเห็นผมหลบหน้าเหมือนไม่อยากจะตอบแล้ว เธอก็เลยขอโทษผมพร้อมยกมือขอโทษแบบท่าทีสบายๆขี้เล่น…

 

“อะ!..โทษทีๆ เผลอกดดันมากไปไหนแล้วมั้งเนี่ย ฉันไม่ได้จะกดดันอะไรหรอกนะ  ขอโทษด้วยนะ อายาโนะโคจิคุง~~”

 

นั้นมันขอโทษจากใจจริงใช่ไหม

 

แต่ก็ช่างเถอะ ลักษณะของเธอก็เป็นสาวเปรี้ยว ที่แต่งตัวได้ไม่สนกลับเป็นนักเรียนโรงเรียนชั้นนำเสียเลย จะว่าไปตอนที่อ่านกฎโรงเรียนนี่มัน…กฎเกี่ยวกับเสื้อผ้ามันค่อนข้างจะเข้มงวดแท้ๆ

 

เธอคนนี้กลับ เอาเสื่อนอกที่เป็นลักษณะของโรงเรียนเซเร มาพันไว้รอบเอว ข้อมือมียางมัดผมที่ทำเหมือนเป็นกำไร แต่งหน้าเบามือไม่ได้มากขนาดนั้น…อยู่ไกลๆก็คงดูเหมือนไม่ได้แต่ง แถมสีผมสีทองซะด้วย..ยอมมาหรือเปล่านะ.. ทรงผมมัดหางม้าด้านข้าง

 

เอาจริงๆโดยรวมก็คงเรียกว่า ‘สาวแกล’ ได้แล้วนะ 

 

บ่งบอกเลยว่าเธอคนนี้เป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจกฎมากเท่าไหร่ ทั้งที่เป็นวันเปิดเรียนวันแรกแท้ๆ…อาจารย์จะไม่ว่าใช่ไหมนั้น?

 

มันก็คงจะไม่แปลกหรอกถ้าเธอจะโดนจีบเนี่ย…

 

ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องสาวแกลมากสะด้วยสิ แต่ที่เห็นมาก็คือเป็นผู้หญิงง่ายง่าย..แต่งตัวได้ฉูดฉาดต่างๆนักเรียนตามปกติ…น่าจะประมาณนี้มั้ง….ไม่สิ การคิดแบบนั้นมันก็เสียมารยาทต่อฝ่ายตรงข้ามซะด้วย 

 

การที่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นแบบไหนไปเอง โดยที่ดูเพียงแค่ผิวเผิน มันไม่ค่อยดีซะด้วยสิ.. เพราะว่าเธอเองก็อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้

 

เอาเป็นว่าผมขอโทษมิยามาเอะในใจก็แล้วกัน

 

ขอโทษด้วยครับ

 

“เราเดินไปด้วยกันก่อนจะดีไหม ฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่ตรงนี้สักเท่าไหร่นะ”

 

“อืม…ครับ”

 

“เฮ้ๆ~ไม่ต้องเกรง ขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันไม่กัดนายหรอกนะ”

 

“..อื้อ”

 

เผลอตอบแบบอ่ำๆอึ้งๆซะได้เรา

 

พอหลุดออกจากความคิดก็เจอคำชวนให้เดินไปด้วยกันเฉยเลย ก็เลยค่อนข้างแปลกใจแต่ว่ามันก็ไม่แปลกหรอกมั้ง

 

ก็ตัวเองเพิ่งจะโดนจีบมาหยกๆ พวกผู้ชายที่จีบ ก็อยู่ข้างหลังของพวกเราและกำลังนอนราบกับพื้นอยู่…การอยู่ตรงนี้ไปมันก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้วนะ

 

ฝั่งนั้นอยู่ๆก็ลุกขึ้นมาแล้วก็หาเรื่องต่อแล้วก็..มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วยสิ…เธอก็คงคิดแบบนั้นล่ะมั้ง

 

มิยามาเอะได้ก้าวเท้าเดินไปพร้อมกับถือถุงของผมไปด้วย

 

แล้วเธอจะเอาถุงใส่ของของผมไปด้วยทำไมล่ะนั่น มันหนักอยู่เหมือนกันนะ 

 

“นี่ นั่นมันของฉัน ให้ฉันถือดีกว่านะ…มันค่อนข้างจะหนักด้วยนี่นะ”

 

ถึงผมพูดไปแบบนั้นมิยามาเอะก็กลับไม่หันมาพร้อมเดินหน้าต่อไป ผมที่เห็นอย่างนั้นก็ตัดสินใจเร่งฝีเท้าของตัวเอง

 

พอผมเร่งฝีเท้าเดินตามเธอมาติดๆแล้ว มาอยู่ด้านข้าง ก็หันไปมองก็พบกับ…

 

เธอกำลังเคี้ยวขนมโมจิของผมอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เลย

 

…อืม…ไม่คิดจะขอกันหน่อยหรอ นั่นมันของผมนะ

…เออ..ช่างมันก็แล้วกัน..เอาเถอะสำหรับผมแล้วก็รู้สึกขอบคุณนะ เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอาไปไว้ที่ไหน ให้เธอกินไปมันก็ดีกว่าอยู่แล้ว…

 

ขณะที่ปากก็ยังเคี้ยวอยู่ก็ได้หยิบชิ้นต่อไปคาบใว้ตรงปาก พร้อมหันมาทางผม

 

“มะเป็ดระ นะเป็ดคนช้วยฉะวะนะ” (ไม่เป็นไร นายเป็นคนช่วยฉันไว้นะ)

 

“….”

 

ฟังไม่รู้เรื่องครับ ก่อนจะพูดก็เคี้ยวให้หมดก่อนสิ!!!  อย่าทำตัวเหมือนซากุระจะได้ไหม

 

แล้วอีกอย่างจะคาบชิ้นนั้นเพื่อ

 

“เฮ้อ——”พอคิดได้แบบนั้นผมก็เผลอถอนหายใจออกมา จนทำให้มิยามาเอะ เอียงหัวเล็กน้อยบ่งบอกว่าไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงถอนหายใจกันแน่

 

“เป็ดอะไยหรออ?”(เป็นอะไรหรอ?)

 

ถึงจะเข้าใจว่ากำลังสื่ออะไรก็เถอะนะ แต่ว่ามันก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดีนั่นแหละ

 

ผมที่คิดได้อย่างนั้นก็ยื่นมือไปหยิบขนมโมจิที่เธอคาบเอาไว้ออกมา  จนทำให้มิยามาเอะ หยุดชะงัก และมองมาที่ผม

 

พอผมดึงขนมโมจิออกมาไว้ตรงหน้าของตัวเอง มิยามาเอะ ก็มองผมกับขนมโมจิสลับกัน คงคิดว่าผมจะแย่งหรือเปล่านะ?

 

“ฉันไม่ได้จะแย่งหรอกนะ แต่ว่าไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก แล้วก็ไอ้นั่นน่ะมันหนักใช่ไหมล่ะให้ฉันถือให้ดีกว่านะ” 

 

พอผมพูดไปแบบนั้น ไม่รู้ทำไมเธอถึงยื่นออกมาให้ผมง่ายๆ 

 

ผมรับถุงของตัวเองมาก็ได้ยื่นขนมโมจิไปให้กับเธอ มิยามาเอะรับขนมโมจิไว้ “ขอบคุณนะ”เธอพูด

 

“จะว่าไปนะอายาโนะโคจิคุง นายได้ของพวกนี้มาจากที่ไหนกันหรอ”

 

“เรื่องนั้น..ได้มาจากคนใน ‘ย่านการค้าทมปู’น่ะ”

 

“ย่านการค้าทมปู งั้นเหรอ!”

 

พอผมพูดชื่อย่านการค้าไป เธอดูจะตกใจเป็นอย่างมาก ..ทำไมต้องตกใจเธอขนาดนั้นด้วยนะ  “รู้จักด้วยเหรอ” 

 

“มันก็ต้องรู้จักอยู่แล้วสิ ก็เพราะข่าวลือ เกี่ยวกับเมืองนั้นมันค่อนข้างที่จะ…เดี๋ยวนะ! จะว่าไปทีนายบอกว่า ช่วยอะไรมาเนี่ย…คงไม่ใช่ว่าไปจัดการอันธพาลที่ก่อเรื่องในเมืองหรอกใช่ไหม”

 

“มันก็ใช่อยู่หรอกแล้วมันทำไมงั้นหรอ?”

 

“จริงสินะ ก็ว่าอยู่ทำไมถึงเก่งจัง” 

 

ผมเพียงแค่เอียงหัวกับสิ่งที่เธอพูดออกมา มันหมายความว่ายังไงกันหว่า?

 

“เดี๋ยวมันหมายความว่ายังไง”

 

“นี้นายไปที่นั่นโดยไม่รู้เลยรึยังไงกัน มันมีข่าวลือเกี่ยวกับอันธพาล หรือเรื่องพวกนักเลงต่อยตีกันบ่อยจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้เลยนะ”

 

เรื่องนั้น..จะว่าไปก็เหมือนจะเคยได้ยินมาจากทาจิบานะด้วยนี่นะ

 

“งั้นหรอ?”

 

แต่จะว่าไปนะ ถ้าคนนอกพื้นที่ รู้แต่ข่าวลือที่ไม่ดีทั้งนั่น แล้วทำไมมัตสึโอะถึงบอกว่า คนในเมืองใจดี และของกินก็อร่อย 

 

ถึงเรื่องคนในเมืองใจดีและของกินอร่อยเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงก็เถอะ …แต่ทำไมถึงแนะนำให้ผมล่ะ 

 

ถึงจะรู้แหละว่าผมน่าจะเอาตัวรอดได้กับสถานการณ์ที่อาจจะเจอเช่น ถูกพวกนักเลงหาเรื่อง หรืออาจจะไปโดนลูกหลงอะไรที่ไหนก็ได้แหละ 

 

แต่อย่างน้อยก็ควรจะบอกฉันก่อนไม่ใช่หรอมัตสึโอะ!!

 

“นี้ไปทั้งๆที่ไม่รู้จริงดิ แต่ว่าก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ โมจินี่ก็ค่อนข้างอร่อยด้วยสิ ถ้าจะไปซื้อเองก็น่าจะเจอเรื่องอันตรายก็ได้”

 

มันก็จริงถ้าปล่อยให้ มิยามาเอะไปที่นั่นคนเดียวยังไงยังไง ผมการันตีด้วย เธอก็คงโดนจีบอีกแน่นอน ถึงคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก ก็คงต้องมีคนใน ฟูริน มาช่วยก็ตาม

 

แต่ถ้าปล่อยไปคนเดียวมันก็ค่อนข้างจะอันตรายเหมือนกันนะ

 

“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมล่ะ”

 

“เอะ! ได้หรอ!”

 

“ฉันไม่ได้ติดเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว ถ้าให้ไปเป็นเพื่อนก็ได้ แต่ว่าไม่ใช่วันนี้นะ”

 

“งั้นหรองั้นหรอ ได้ก็ดีแล้วแหละ….จะว่าไปนะ อายาโนะโคจิคุง ดูเหมือนว่านายยังไม่ได้ลองชิมโมจินี้เลยใช่ไหมล่ะอยากลองชิมหน่อยไหม”

 

ผมหันไปมองมิยามาเอะ ที่ถือขนมโมจิอยู่  

 

ก็จริง เรื่องที่ผมยังไม่ได้กินขนมโมจิเลย ไม่สิไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ

 

แค่ลองกินขนมปังไปเพียงแค่ ก้อนเดียวเอง ก็เจอเหตุการณ์ของนั้นพอดี เลยไม่มีเวลาให้กิน…

 

โมจินั่นก็น่าอร่อยเหมือนกันฮะ อยากลองกินเหมือนกันนะนั่น…ถึงมันจะเป็นของผมเองก็เถอะนะ 

 

ผมที่กำลังเปลี่ยนวิธีการถือและกำลัง หาขนมโมจิในถุงอยู่ แต่ว่าจู่ๆตรงหน้าของผมก็ได้มีขนมโมจิก้อนหนึ่ง มาอยู่ข้างหน้าเสียแล้ว

 

พอหันไปมองก็เห็นมิยามเอะยื่นขนมโมจิที่เธอถือมาให้กับผม…

 

“เดี๋ยวนะอะไร?”

 

“มือนายไม่ว่างใช่ไหมล่ะ อ้าปากสิ เดี๋ยวฉันป้อนให้”

 

“….”

 

เดี๋ยวนะที่เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำจู่ๆจะป้อนให้เลยหรอ อีกอย่างก้อนนั้นเป็นก้อนที่เธอเพิ่งคาบไว้ไม่ใช่หรอ…

 

พอมองดีๆแล้วไอ้ฝั่งที่ยื่นมาเนี่ยมันเป็นฝั่งที่เธอเพิ่งคาบไว้ไม่ใช่หรอ  ยังเห็นรอยกัดอยู่เลยนั่น..

 

“ฉันกินเองได้นะ และอีกอย่างมันก็ยังมีชิ้นอื่นเหลือตั้งเยอะ ฉันว่าเธอกินชิ้นนั้นไปเถอะน่า”

 

พอพูดไปแบบนั้นผมก็ได้ล้วงมือเข้าไปในถุง แล้วกำลังหยิบโมจิออกมา แต่ก่อนจะได้ หยิบขึ้นมา โมจิก้อนนั้นก็…งั้บ!!…

 

ผมยกโมจิเข้ามาขึ้นมาไม่พ้นจากถุงด้วยซ้ำ มิยามเอะ ก็ได้ยื่นหน้ามากัดโมจิตอนนั้นไปเสียแล้ว

 

เกือบกัดโดนนิ้วผมด้วยซ้ำ ยัยนี่ทำอะไรเนี่ย?

 

“นี่เธอทำอะไรนะ?”

 

ผมมองไปที่ตรงหน้าเธอ ที่กำลังเคี้ยวขนมโมจิ เหมือนกับสัตว์ตัวน้อยๆอยู่…จนเล่นซะไม่กล้าบ่นเลยครับ

 

พอเราจ้องหน้ากัน มิยามาเอะ ก็ได้ยื่นโมจิก้อนนั้นมาตรงปากของผมทันที 

 

..สรุปคือผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธการป้อนครั้งนี้ใช่ไหม?

 

ผมจะคิดได้แบบนั้นก็ได้ค่อยๆอ้าปาก และกัดเข้าไป ขนมโมจิชิ้นมันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นกัดคำเดียว ก็หมดแล้ว 

 

แต่ผมพยายามไม่ให้ไปโดนนิ้วเธอ ก็เลยกัดตรงปลายๆ และดึงออกจากมือของเธอ 

 

จากนั้นผมก็ใช้มือข้างขวาจับเข้าไปที่ขนมโมจิ ที่อยู่ตรงปากของตัวเองและดันเข้าไป

 

ขณะที่เคี้ยวสัมผัสอันนุ่มและหนึบ ของขนมโมจิ ส่งผ่านออกมาได้อย่างชัดเจน ไส้ข้างในเองดูเหมือนจะเป็นไส้ถั่วแดงเลยทำให้ค่อนข้างจะหวานอย่างมากแต่ก็ไม่ได้แย่ อร่อยเลย

 

“นี่ๆเวลาคนอื่นจะป้อนเนี่ย ก็อย่าปฏิเสธสิ มันเป็นมารยาทนะ”

 

“…งั้นหรอ?”

 

นับตั้งแต่ที่ผมเกิดมานี่…เพิ่งเคยได้ยินเนี่ยแหละว่ามีมารยาทแบบนั้นด้วย  เธอคนนี้เป็นคนที่ไม่รู้ระยะห่างระหว่างชายหญิงรึไงกันนะ?

 

(ยังไม่ได้แก้คำผิด)