ตอนที่ 14 4.1
…
..
.
หลังจากที่ผมช่วยเด็กสาวคนหนึ่งเอาไว้…ผมหมายถึง มิยามาเอะ โนโนอะ ที่เพิ่งจะแนะนำตัวกับผมไปเมื่อกี้ ตอนนี้เธอกำลังเดินออกจากซอยที่ถูกพวกผู้ชายรุมจีบ
ผมหันไปมองกลุ่มผู้ชายที่อยู่บนพื้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะละสายตาพร้อมกับเดินตามเธอไป
แต่ว่าผมต้องหยุดชะงักเพราะเธอก้มไปหยิบอะไรบางอย่างตรงตรงหน้าซอย…
เฮ้ยๆทำไมถึงหยิบขึ้นมาล่ะ?
ใช่ มันก็คือของที่ผมได้มานั่นแหละ ใส่ในถุงขนาดใหญ่ ข้างในมีของมากมาย..
เอาจริงๆก็นึกขอบคุณนะเพราะวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ การเรียนเลยไม่มี กระเป๋านักเรียนเลยไม่ต้องหยิบมาด้วย…เพราะงั้นก็เลยมีแต่ของนั่นแหละที่ผมถือมา…
ถึงไม่รู้จะเอาไว้ไหนจริงๆก็เถอะนะ
ประเด็นคือทำไมเธอถึงก้มไปหยิบนั่นล่ะ
ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น มิยามาเอะ ได้มองของข้างในและหันมามองผม ด้วยสายตาสงสัย…
มันก็คงไม่แปลกหรอกนะที่จะมองด้วยสายตาแบบนั้น..แต่ว่ามันก็รู้สึกเจ็บนิดๆนะ..
“นี่ อายาโนะโคจิคุง จะเอาของพวกนี้ไปโรงเรียนด้วยหรอ”
“เรื่องนั้น…”
“นี่นายกำลังไปปฐมนิเทศ วันแรกของการเปิดเทอมนะ…แต่ของที่นายถือมาด้วยนี่มันเหมือนกับ กำลังจ่ายตลาดอยู่เลย”
“เรื่องนั้น…”
เถียงไม่ออกอ่ะ…มันเรื่องจริงนี่นา
ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี..เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปไว้ไหนแล้ว จะให้กลับไปไว้ในอพาร์ทเม้นท์มันก็ไม่ทันแล้วด้วย..
มิยามาเอะ คงมองว่าผมเป็นคนบ้าละมั้ง…‘คนบ้าอะไรไปปฐมนิเทศดันถือของเหมือนจ่ายตลาดเนี่ย..จะเอาไปทำอะไรอาจจะเป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย?’…ประมาณนั้นละมั้ง
จ้อง~~~ มิยามาเอะจ้องมองผมอย่างไม่ละสายตาเหมือนกับกำลังรอคำตอบ ถึงจะมองมาด้วยสายตาแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้จะตอบยังไงจริงๆ
“เปล่าหรอก…ฉัน…ได้มาฟรีน่ะ”
“ได้มาฟรีงั้นหรอ…”
“ใช่พอดี ไปช่วยอะไรมานิดๆหน่อยๆ เขาก็เลยตอบแทนมา..ประมาณนั้นน่ะ”
ผมเลือกที่จะตอบแบบตรงไปตรงมา…ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ไม่รู้จะตอบยังไงด้วยซ้ำ
ถึงอย่างนั้นสายตาของมิยามาเอะ ก็ยังคงมองด้วยสายตาที่สงสัยอยู่ดี เธอหันไปมองของข้างใน…จากนั้นก็ค่อยๆหยิบขึ้นมาดูทีละชิ้น
“มี ขนมปัง ผักและผลไม้ชนิดต่างๆ…โดรายากิ เซมเบ้ ขนมโมจิ น่าอร่อยจังนะเนี่ย.. แถมยังมีขนมชนิดต่างๆอีกนะเนี่ย?..…ฉันว่าไม่น่านิดๆหน่อยๆแล้วนะ”
“เออ….”
ก็นั่นสินะมันจะนิดๆหน่อยๆได้ยังไง ได้ของมาเยอะขนาดนั้น
ผมที่ไม่รู้จะตอบยังไง ก็ได้หันหน้าหนีทันควัน อย่าจ้องกันแบบนั้นรู้สึกสิ!! รู้สึกเจ็บแปลบๆตรงหัวใจนะ
สงสัยเห็นผมหลบหน้าเหมือนไม่อยากจะตอบแล้ว เธอก็เลยขอโทษผมพร้อมยกมือขอโทษแบบท่าทีสบายๆขี้เล่น…
“อะ!..โทษทีๆ เผลอกดดันมากไปไหนแล้วมั้งเนี่ย ฉันไม่ได้จะกดดันอะไรหรอกนะ ขอโทษด้วยนะ อายาโนะโคจิคุง~~”
นั้นมันขอโทษจากใจจริงใช่ไหม
แต่ก็ช่างเถอะ ลักษณะของเธอก็เป็นสาวเปรี้ยว ที่แต่งตัวได้ไม่สนกลับเป็นนักเรียนโรงเรียนชั้นนำเสียเลย จะว่าไปตอนที่อ่านกฎโรงเรียนนี่มัน…กฎเกี่ยวกับเสื้อผ้ามันค่อนข้างจะเข้มงวดแท้ๆ
เธอคนนี้กลับ เอาเสื่อนอกที่เป็นลักษณะของโรงเรียนเซเร มาพันไว้รอบเอว ข้อมือมียางมัดผมที่ทำเหมือนเป็นกำไร แต่งหน้าเบามือไม่ได้มากขนาดนั้น…อยู่ไกลๆก็คงดูเหมือนไม่ได้แต่ง แถมสีผมสีทองซะด้วย..ยอมมาหรือเปล่านะ.. ทรงผมมัดหางม้าด้านข้าง
เอาจริงๆโดยรวมก็คงเรียกว่า ‘สาวแกล’ ได้แล้วนะ
บ่งบอกเลยว่าเธอคนนี้เป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจกฎมากเท่าไหร่ ทั้งที่เป็นวันเปิดเรียนวันแรกแท้ๆ…อาจารย์จะไม่ว่าใช่ไหมนั้น?
มันก็คงจะไม่แปลกหรอกถ้าเธอจะโดนจีบเนี่ย…
ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องสาวแกลมากสะด้วยสิ แต่ที่เห็นมาก็คือเป็นผู้หญิงง่ายง่าย..แต่งตัวได้ฉูดฉาดต่างๆนักเรียนตามปกติ…น่าจะประมาณนี้มั้ง….ไม่สิ การคิดแบบนั้นมันก็เสียมารยาทต่อฝ่ายตรงข้ามซะด้วย
การที่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นแบบไหนไปเอง โดยที่ดูเพียงแค่ผิวเผิน มันไม่ค่อยดีซะด้วยสิ.. เพราะว่าเธอเองก็อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆก็ได้
เอาเป็นว่าผมขอโทษมิยามาเอะในใจก็แล้วกัน
ขอโทษด้วยครับ
“เราเดินไปด้วยกันก่อนจะดีไหม ฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่ตรงนี้สักเท่าไหร่นะ”
“อืม…ครับ”
“เฮ้ๆ~ไม่ต้องเกรง ขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันไม่กัดนายหรอกนะ”
“..อื้อ”
เผลอตอบแบบอ่ำๆอึ้งๆซะได้เรา
พอหลุดออกจากความคิดก็เจอคำชวนให้เดินไปด้วยกันเฉยเลย ก็เลยค่อนข้างแปลกใจแต่ว่ามันก็ไม่แปลกหรอกมั้ง
ก็ตัวเองเพิ่งจะโดนจีบมาหยกๆ พวกผู้ชายที่จีบ ก็อยู่ข้างหลังของพวกเราและกำลังนอนราบกับพื้นอยู่…การอยู่ตรงนี้ไปมันก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้วนะ
ฝั่งนั้นอยู่ๆก็ลุกขึ้นมาแล้วก็หาเรื่องต่อแล้วก็..มันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วยสิ…เธอก็คงคิดแบบนั้นล่ะมั้ง
มิยามาเอะได้ก้าวเท้าเดินไปพร้อมกับถือถุงของผมไปด้วย
แล้วเธอจะเอาถุงใส่ของของผมไปด้วยทำไมล่ะนั่น มันหนักอยู่เหมือนกันนะ
“นี่ นั่นมันของฉัน ให้ฉันถือดีกว่านะ…มันค่อนข้างจะหนักด้วยนี่นะ”
ถึงผมพูดไปแบบนั้นมิยามาเอะก็กลับไม่หันมาพร้อมเดินหน้าต่อไป ผมที่เห็นอย่างนั้นก็ตัดสินใจเร่งฝีเท้าของตัวเอง
พอผมเร่งฝีเท้าเดินตามเธอมาติดๆแล้ว มาอยู่ด้านข้าง ก็หันไปมองก็พบกับ…
เธอกำลังเคี้ยวขนมโมจิของผมอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เลย
…อืม…ไม่คิดจะขอกันหน่อยหรอ นั่นมันของผมนะ
…เออ..ช่างมันก็แล้วกัน..เอาเถอะสำหรับผมแล้วก็รู้สึกขอบคุณนะ เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอาไปไว้ที่ไหน ให้เธอกินไปมันก็ดีกว่าอยู่แล้ว…
ขณะที่ปากก็ยังเคี้ยวอยู่ก็ได้หยิบชิ้นต่อไปคาบใว้ตรงปาก พร้อมหันมาทางผม
“มะเป็ดระ นะเป็ดคนช้วยฉะวะนะ” (ไม่เป็นไร นายเป็นคนช่วยฉันไว้นะ)
“….”
ฟังไม่รู้เรื่องครับ ก่อนจะพูดก็เคี้ยวให้หมดก่อนสิ!!! อย่าทำตัวเหมือนซากุระจะได้ไหม
แล้วอีกอย่างจะคาบชิ้นนั้นเพื่อ
“เฮ้อ——”พอคิดได้แบบนั้นผมก็เผลอถอนหายใจออกมา จนทำให้มิยามาเอะ เอียงหัวเล็กน้อยบ่งบอกว่าไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงถอนหายใจกันแน่
“เป็ดอะไยหรออ?”(เป็นอะไรหรอ?)
ถึงจะเข้าใจว่ากำลังสื่ออะไรก็เถอะนะ แต่ว่ามันก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดีนั่นแหละ
ผมที่คิดได้อย่างนั้นก็ยื่นมือไปหยิบขนมโมจิที่เธอคาบเอาไว้ออกมา จนทำให้มิยามาเอะ หยุดชะงัก และมองมาที่ผม
พอผมดึงขนมโมจิออกมาไว้ตรงหน้าของตัวเอง มิยามาเอะ ก็มองผมกับขนมโมจิสลับกัน คงคิดว่าผมจะแย่งหรือเปล่านะ?
“ฉันไม่ได้จะแย่งหรอกนะ แต่ว่าไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก แล้วก็ไอ้นั่นน่ะมันหนักใช่ไหมล่ะให้ฉันถือให้ดีกว่านะ”
พอผมพูดไปแบบนั้น ไม่รู้ทำไมเธอถึงยื่นออกมาให้ผมง่ายๆ
ผมรับถุงของตัวเองมาก็ได้ยื่นขนมโมจิไปให้กับเธอ มิยามาเอะรับขนมโมจิไว้ “ขอบคุณนะ”เธอพูด
“จะว่าไปนะอายาโนะโคจิคุง นายได้ของพวกนี้มาจากที่ไหนกันหรอ”
“เรื่องนั้น..ได้มาจากคนใน ‘ย่านการค้าทมปู’น่ะ”
“ย่านการค้าทมปู งั้นเหรอ!”
พอผมพูดชื่อย่านการค้าไป เธอดูจะตกใจเป็นอย่างมาก ..ทำไมต้องตกใจเธอขนาดนั้นด้วยนะ “รู้จักด้วยเหรอ”
“มันก็ต้องรู้จักอยู่แล้วสิ ก็เพราะข่าวลือ เกี่ยวกับเมืองนั้นมันค่อนข้างที่จะ…เดี๋ยวนะ! จะว่าไปทีนายบอกว่า ช่วยอะไรมาเนี่ย…คงไม่ใช่ว่าไปจัดการอันธพาลที่ก่อเรื่องในเมืองหรอกใช่ไหม”
“มันก็ใช่อยู่หรอกแล้วมันทำไมงั้นหรอ?”
“จริงสินะ ก็ว่าอยู่ทำไมถึงเก่งจัง”
ผมเพียงแค่เอียงหัวกับสิ่งที่เธอพูดออกมา มันหมายความว่ายังไงกันหว่า?
“เดี๋ยวมันหมายความว่ายังไง”
“นี้นายไปที่นั่นโดยไม่รู้เลยรึยังไงกัน มันมีข่าวลือเกี่ยวกับอันธพาล หรือเรื่องพวกนักเลงต่อยตีกันบ่อยจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้เลยนะ”
เรื่องนั้น..จะว่าไปก็เหมือนจะเคยได้ยินมาจากทาจิบานะด้วยนี่นะ
“งั้นหรอ?”
แต่จะว่าไปนะ ถ้าคนนอกพื้นที่ รู้แต่ข่าวลือที่ไม่ดีทั้งนั่น แล้วทำไมมัตสึโอะถึงบอกว่า คนในเมืองใจดี และของกินก็อร่อย
ถึงเรื่องคนในเมืองใจดีและของกินอร่อยเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงก็เถอะ …แต่ทำไมถึงแนะนำให้ผมล่ะ
ถึงจะรู้แหละว่าผมน่าจะเอาตัวรอดได้กับสถานการณ์ที่อาจจะเจอเช่น ถูกพวกนักเลงหาเรื่อง หรืออาจจะไปโดนลูกหลงอะไรที่ไหนก็ได้แหละ
แต่อย่างน้อยก็ควรจะบอกฉันก่อนไม่ใช่หรอมัตสึโอะ!!
“นี้ไปทั้งๆที่ไม่รู้จริงดิ แต่ว่าก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ โมจินี่ก็ค่อนข้างอร่อยด้วยสิ ถ้าจะไปซื้อเองก็น่าจะเจอเรื่องอันตรายก็ได้”
มันก็จริงถ้าปล่อยให้ มิยามาเอะไปที่นั่นคนเดียวยังไงยังไง ผมการันตีด้วย เธอก็คงโดนจีบอีกแน่นอน ถึงคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก ก็คงต้องมีคนใน ฟูริน มาช่วยก็ตาม
แต่ถ้าปล่อยไปคนเดียวมันก็ค่อนข้างจะอันตรายเหมือนกันนะ
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมล่ะ”
“เอะ! ได้หรอ!”
“ฉันไม่ได้ติดเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว ถ้าให้ไปเป็นเพื่อนก็ได้ แต่ว่าไม่ใช่วันนี้นะ”
“งั้นหรองั้นหรอ ได้ก็ดีแล้วแหละ….จะว่าไปนะ อายาโนะโคจิคุง ดูเหมือนว่านายยังไม่ได้ลองชิมโมจินี้เลยใช่ไหมล่ะอยากลองชิมหน่อยไหม”
ผมหันไปมองมิยามาเอะ ที่ถือขนมโมจิอยู่
ก็จริง เรื่องที่ผมยังไม่ได้กินขนมโมจิเลย ไม่สิไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ
แค่ลองกินขนมปังไปเพียงแค่ ก้อนเดียวเอง ก็เจอเหตุการณ์ของนั้นพอดี เลยไม่มีเวลาให้กิน…
โมจินั่นก็น่าอร่อยเหมือนกันฮะ อยากลองกินเหมือนกันนะนั่น…ถึงมันจะเป็นของผมเองก็เถอะนะ
ผมที่กำลังเปลี่ยนวิธีการถือและกำลัง หาขนมโมจิในถุงอยู่ แต่ว่าจู่ๆตรงหน้าของผมก็ได้มีขนมโมจิก้อนหนึ่ง มาอยู่ข้างหน้าเสียแล้ว
พอหันไปมองก็เห็นมิยามเอะยื่นขนมโมจิที่เธอถือมาให้กับผม…
“เดี๋ยวนะอะไร?”
“มือนายไม่ว่างใช่ไหมล่ะ อ้าปากสิ เดี๋ยวฉันป้อนให้”
“….”
เดี๋ยวนะที่เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึง 10 นาทีด้วยซ้ำจู่ๆจะป้อนให้เลยหรอ อีกอย่างก้อนนั้นเป็นก้อนที่เธอเพิ่งคาบไว้ไม่ใช่หรอ…
พอมองดีๆแล้วไอ้ฝั่งที่ยื่นมาเนี่ยมันเป็นฝั่งที่เธอเพิ่งคาบไว้ไม่ใช่หรอ ยังเห็นรอยกัดอยู่เลยนั่น..
“ฉันกินเองได้นะ และอีกอย่างมันก็ยังมีชิ้นอื่นเหลือตั้งเยอะ ฉันว่าเธอกินชิ้นนั้นไปเถอะน่า”
พอพูดไปแบบนั้นผมก็ได้ล้วงมือเข้าไปในถุง แล้วกำลังหยิบโมจิออกมา แต่ก่อนจะได้ หยิบขึ้นมา โมจิก้อนนั้นก็…งั้บ!!…
ผมยกโมจิเข้ามาขึ้นมาไม่พ้นจากถุงด้วยซ้ำ มิยามเอะ ก็ได้ยื่นหน้ามากัดโมจิตอนนั้นไปเสียแล้ว
เกือบกัดโดนนิ้วผมด้วยซ้ำ ยัยนี่ทำอะไรเนี่ย?
“นี่เธอทำอะไรนะ?”
ผมมองไปที่ตรงหน้าเธอ ที่กำลังเคี้ยวขนมโมจิ เหมือนกับสัตว์ตัวน้อยๆอยู่…จนเล่นซะไม่กล้าบ่นเลยครับ
พอเราจ้องหน้ากัน มิยามาเอะ ก็ได้ยื่นโมจิก้อนนั้นมาตรงปากของผมทันที
..สรุปคือผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธการป้อนครั้งนี้ใช่ไหม?
ผมจะคิดได้แบบนั้นก็ได้ค่อยๆอ้าปาก และกัดเข้าไป ขนมโมจิชิ้นมันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นกัดคำเดียว ก็หมดแล้ว
แต่ผมพยายามไม่ให้ไปโดนนิ้วเธอ ก็เลยกัดตรงปลายๆ และดึงออกจากมือของเธอ
จากนั้นผมก็ใช้มือข้างขวาจับเข้าไปที่ขนมโมจิ ที่อยู่ตรงปากของตัวเองและดันเข้าไป
ขณะที่เคี้ยวสัมผัสอันนุ่มและหนึบ ของขนมโมจิ ส่งผ่านออกมาได้อย่างชัดเจน ไส้ข้างในเองดูเหมือนจะเป็นไส้ถั่วแดงเลยทำให้ค่อนข้างจะหวานอย่างมากแต่ก็ไม่ได้แย่ อร่อยเลย
“นี่ๆเวลาคนอื่นจะป้อนเนี่ย ก็อย่าปฏิเสธสิ มันเป็นมารยาทนะ”
“…งั้นหรอ?”
นับตั้งแต่ที่ผมเกิดมานี่…เพิ่งเคยได้ยินเนี่ยแหละว่ามีมารยาทแบบนั้นด้วย เธอคนนี้เป็นคนที่ไม่รู้ระยะห่างระหว่างชายหญิงรึไงกันนะ?
(ยังไม่ได้แก้คำผิด)
Chapters
Comments
- ตอนที่ 18 4.5 2 วัน ago
- ตอนที่ 17 4.4 2 วัน ago
- ตอนที่ 16 4.3 2 วัน ago
- ตอนที่ 15 4.2 2 วัน ago
- ตอนที่ 14 4.1 2 วัน ago
- ตอนที่ 13 เหตุการณ์ก่อนปฐมนิเทศ 2 วัน ago
- ตอนที่ 12 3.3 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 11 3.2 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 10 3.1 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 9 ใครๆก็เป็นได้ฮีโร่นะ กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 8 2.3 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 7 2.2 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 6 2.1 กรกฎาคม 4, 2025
- ตอนที่ 5 เด็กหนุ่มที่คิดว่าตัวเองโดดเดี่ยว กรกฎาคม 4, 2025
- ตอนที่ 4 1.2 กรกฎาคม 3, 2025
- ตอนที่ 3 1.1 กรกฎาคม 3, 2025
- ตอนที่ 1 ฤดูใบไม้ผลิ แห่งการเปิดเรียน กรกฎาคม 1, 2025
- ตอนที่ 0 บทนำจุดเริ่มต้น กรกฎาคม 1, 2025
MANGA DISCUSSION