…

..

.

 

ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในถนนของย่านการค้าทมปู ก็กำลังจะเดินไปโรงเรียนเซเร 

 

“ว่าไปโดนซากุระโกรธเอามากๆเลยนะ..”

 

ตอนนี้เองผมก็ได้แยกกับซากุระและนิเรอิ คนละทาง ทั้ง2คนกำลังจะไปโรงเรียนฟูริน

 

แต่ว่า…กว่าจะทำให้ซากุระ สงบลงได้มันก็ลำบากอยู่เหมือนกันนะ

 

ไอ้เราก็แค่เป็นห่วง นึกว่าจะเป็นหวัดเสียอีก แต่ดันทำให้โกรธซะงั้น..เฮ้ออออ

 

“โย่ว~น้องชายเอาขนมปังสักหน่อยไหมล่ะ เพิ่งอบมาใหม่ๆเลยนะ”

 

จู๋ก็ได้ยินเสียง ผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นอยู่ข้างหน้าพร้อมกับกลิ่นหอมขนมปัง …พอเงยหน้าขึ้นมาดูก็พบกับ คุณลุงและคุณป้าที่ถือถาดขนมปังอยู่..ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านขนมปัง…มาขายงั้นหรอ

 

“คือว่าไม่เอานะครับ..พอดีว่าเพิ่งกินข้าวมา..และอีกอย่างตอนนี้ผมไม่มีตังติดตัวด้วยนะครับ”

 

ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีซะทีเดียวหรอกนะแต่..ผมแค่รู้สึกไม่อยากอาหารตอนนี้แล้วก็ไม่อยากถือของรกรุงรังด้วย 

 

กำลังไปปฐมนิเทศด้วยนะ ถ้าไปพร้อมกับถือของในมือ คุณรปภ คงไม่ให้เข้าชัวร์

 

“ไม่ได้มาขายหรอกนะ อันนี้เอามาให้นะ”

 

“เอ!!…ทำไมละครับ”

 

“ทำไมหรอเรื่องนั้นน่ะ พอได้รับการช่วยเหลือจากเมื่อวาน พวกเรายังไม่ได้ตอบแทนเธอเลยนะ แน่นอนว่าฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กนักเรียนฟูริน แต่ก็เป็นคนที่ช่วยเมืองเราไว้จริงๆใช่ไหมล่ะ”

 

ถึงจะเข้าใจว่าอยากตอบแทนก็เถอะนะ แต่บางทีมันก็เยอะจะรู้สึกเกรงใจอยู่ดี “เรื่องนั้น..” ก่อนผมจะได้พูดปัดอะไรออกไป คุณป้าที่อยู่ข้างๆก็ได้เสริมคำพูดของคุณลุงต่อ

 

“คนที่ช่วยสู้เมื่อวานก็คือเธอกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งใช่ไหมล่ะ ทุกคนน่ะต่างบอกว่าโชคดีมากเลยนะที่มีพวกเธออยู่นะ”

 

“แต่จริงๆเมื่อวานก็ตอบแทนไปแล้วไม่ใช่หรอครับ”

ใช่เมื่อวานก็ตอบแทนไปแล้วจริงๆ ก็ไอศกรีมเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกขอบคุณพวกเขาจริงๆนะ ที่ให้มาเพราะมันอร่อยมาก 

 

“แล้วอีกอย่างคือผมต้องไปโรงเรียนแล้วนะครับ”

พอผมพูดไปแบบนั้นทั้งคุณลุงและคุณป้าต่างมองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในร้าน 

 

น่าจะยอมแพ้แล้วสิ..ผมที่คิดเช่นนั้นได้ กำลังเดินออกไปแต่ก่อนที่จะทำแบบนั้น…

 

ทั้งคุณลุงและคุณป้าต่างเดินออกมาในร้านอย่างฉับไวพร้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผมและยืมถุงบางอย่างมาให้ 

 

“นี่มันอะไรงั้นหรอครับ”

 

“ในถุงมีขนมปังอยู่ เก็บเอาไว้ค่อยกินตอนช่วงบ่ายก็ได้นะ พวกเราแค่อยากจะให้เธอก็เท่านั้น เพราะอย่างนั้นไม่ต้องคิดมาก….แล้วก็อีกอย่างขนมปังร้านเราน่ะถึงจะเก็บไว้ยันเที่ยงแต่ก็ยังอร่อยอยู่นะ”

 

พอหันไปมองก็เจอรอยยิ้มบางๆของทั้งสองคน ที่ยื่นถุงขนมปังมาให้

 

เจอแบบนี้ไปทีใครจะกล้าปฏิเสธล่ะเนี่ย 

 

“เออ…ครับ ขอบคุณมากนะครับ” 

สุดท้ายผมก็ยอมแพ้และยื่นมือไปรับถุงขนมปังจากพวกเขาแล้วก้มหัวเล็กน้อยขอบคุณไป

 

ทั้งสองคนก็แค่โบกมือให้กับผม อวยพรให้สนุกกับการไปโรงเรียน 

.

.

.

“สุดท้ายก็รับมาอยู่ดีสินะ…”

 

เอาเถอะการปฏิเสธของจากผู้ใหญ่มันก็เป็นอะไรที่เสียมารยาทอยู่แล้ว การรับมาคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วละนะ

 

แต่บางครั้งมันก็รู้สึกเกรงใจจนไม่ค่อยอยากจะรับ สักเท่าไหร่ 

 

แต่ก็เอาเถอะ…ขนมปังนี่ก็ดูน่ากินใช้ได้ด้วยแถมกลิ่นก็ยังหอมอีก–

 

“ไงน้องชาย เมื่อวานขอบใจมากนะ เอาแอปเปิ้ลไปกินด้วยไหมล่ะ”

 

“เอะ?” พอหันไปที่ต้นเสียงก็เจอกับคุณลงร้านขายผลไม้

 

ทำไมเหตุการณ์มันคุ้นๆจัง

 

ก่อนที่จะได้ตอบอะไรไปมากกว่านั้น คุณลุงก็ได้ยื่นแอปเปิ้ลถุงหนึ่งมาให้ แล้วก็เดินกลับไปที่ร้านของตัวเองทันที

 

อืม….ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยซ้ำ

 

พอเดินไปได้สักพักก็…

 

“ไงเมื่อวานขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม เอาขนมไปกินหน่อยไหม” ได้เจอกับคุณยายขายขนมญี่ปุ่นอยู่ เธอยื่นขนมโมจิมาให้ผม

 

“แต่ว่ามัน..เออ–” ก่อนที่จะได้ตอบก็โดนยัดมาจนได้…เออ

 

หลังจากนั้นพอเดินไปได้สักพักอีกก็…

 

ร้านถัดไปคือร้านเหล้า“เก่งมากเลยพี่ชาย สนใจมาแข่งดื่มได้ไหม”

 

เดี๋ยวก่อนแข่งดื่มได้ซะที่ไหนก็เล่า อายุยังไม่ถึงเลยครับ..ถึงจะสนใจนิดๆก็เถอะนะ…

 

ก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไร ดูเหมือนว่าคนเป็นลูกได้ตบเข้าไปทีหลังของคุณพ่อเต็มๆ “แบบนั้นได้สักที่ไหนกันเล่าพ่อ!!!” 

 

พอเดินไปอีกสักพัก..

 

“ไงน้องชายเมื่อวานเท่มากเลยนะ..เอาเนื้อรึป่า–อ้าวเฮ้ยจะไปไหน!!”

 

“ขอโทษด้วยครับแต่เกรงใจครับ!!” ผมรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองทันทีหลังจากที่ได้ยิน  อย่างอื่นพอทนแต่ว่าเนื้อนี่พอเลย!

 

ลองจินตนาการดูสิที่ผมกำลังไปปฐมนิเทศนะ แล้วกำลังถือถุงเนื้อเนี่ยนะ…

 

จะบ้าเหรอ ทำได้ซะที่ไหนกันเล่า..โดยคนที่โรงเรียนล่อกันพอดี

 

ถึงจะหนีจากร้านขายเนื้อก็ได้ก็ตาม..แต่ว่าเหตุการณ์นี้ยังดำเนินต่อไป เหมือนลูกโซ่ ผมโดนให้สิ่งต่างๆมาเยอะมากๆ 

 

กว่าจะเดินมาถึงหน้าทางเข้าของย่านการค้านี้ได้ ก็ได้ของมาเยอะจน เหมือนกำลังซื้อของกลับไปทำอาหารเย็นอยู่เลย..

 

เราจะไปปฐมนิเทศหรือกำลังเตรียมอาหารเย็นกันแน่เนี่ย…

 

“คนในเมืองนี้มันอะไรกัน..”

‘ผมก็บอกแล้วไงครับนายน้อย คนในเมืองนี้ใจดีนะ’ 

จู่ๆก็ได้ยินเสียงของมัตสึโอะตัวจิ๋วในจินตนาการซะงั้น…สงสัยผมจะบ้าจริงๆแล้วล่ะ

 

…แต่ว่า…เรื่องแค่นั้นฉันเองก็รู้โว้ยมัตสึโอะ!!

 

พอคิดได้แบบนั้นก็ปัดมัตสึโอะตัวจิ๋วในจินตนาการออกไปทันที

 

ที่ผมสงสัยก็คือ จะใจดีเกินไปไหม ให้ของมาขนาดนี้เนี่ยนะ เยอะเกินจนไม่รู้จะไปไว้ที่ไหนแล้ว นี่กำลังไปปฐมนิเทศนะ ถ้าไปด้วยสภาพนี้ละก็..ไม่อยากจะคิด

 

ถึงจะให้กลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเองเพื่อเอาของไปไว้ก็เถอะ…แต่เวลามันไม่พอน่ะสิ 

 

แล้วจะทำยังไงดีละเนี่ย…อืม….

…

..

.

จบตอนที่ 3 ใครๆก็เป็นได้ฮีโร่น่ะ

(ยังไม่ได้แก้คำผิด)