.

.

.

ท้องฟ้าสีครามของฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นหอมของซากุระที่พัดมากับสายลมกระทบกับเส้นผมจะทำให้มันขยับไปมาแล้วรู้สึกสดชื่น บรรยากาศดีแบบไม่ก้อนเมฆสักก้อนช่างเป็นบรรยากาศที่ชวนให้ง่วงนอนซะเหลือเกิน

 

ผมกำลังนั่งอยู่ตรงม้านั่งและรอตัวของเด็กสาวที่กำลังต่อแถวซื้อไอศครีมให้กับตัวของเธอและผม…จะว่าไปผมเองก็ยังไม่ได้ถามชื่อเธอด้วยซ้ำ..

 

…เอาเป็นว่าค่อยถามก็แล้วกัน

 

ผมได้กวาดสายตามองดูสวนสาธารณะแห่งนี้ 

 

วิวที่สวยงามของสวนสาธารณะแห่งนี้มีสนามเด็กเล่นมีทุ่งหญ้าให้กับเด็กในการวิ่งเล่นมันเป็นสถานที่ ที่ดีนะมันเหมาะครอบครัว

 

ผมเห็นเด็กที่กำลังวิ่งเล่นในสวนสาธารณะอย่างสนุกสนานท่ามกลางบรรยากาศที่สดชื่นและอากาศที่แจ่มใส พวกเขาวิ่งเล่นในสวนสาธารณะอย่างสนุกสนาน ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวที่ดังออกมานั้นเป็นเสียงของความสนุกสนานจากเด็กๆ

 

บางคนที่มากับคุณพ่อคุณแม่ก็เรียกคุณพ่อคุณแม่ของตัวเองให้มาเล่นด้วยหรือไม่ก็มากับเพื่อนสนิทและเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน

 

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่มีเพียงแค่เด็ก แต่ยังมีพวกวัยรุ่นที่มากับกลุ่มเพื่อน มาเดินดูดอกซากุระที่กำลังล่วงโรยนอกเหนือจากใกล้เดือนเมษายนแล้ว

 

มันเป็นช่วงเวลาที่ใกล้จะเปิดเรียนเต็มที่ คงอยากจะใช้ วันหยุด ปิดเทอมฤดูใบไม้ร่วง อย่างเต็มที่ก่อนที่จะเปิดเรียนใหม่

 

ภาพที่แสนจะธรรมดาแต่สำหรับผม ที่ตัวผมอยู่แต่ในโรงเรียนของ โคโดอิคุเซ เกือบ 1 ปี ก็ไม่ค่อยได้เห็นภาพนี้สักเท่าไหร่ ภาพส่วนใหญ่มีแต่เด็กนักเรียนม.ปลาย ไม่ค่อยมีเด็กเล็กๆมาเดินเพ่นพ่านแบบนี้

 

…จะว่าไปทำไมผมถึงได้ออกจากโรงเรียนโคโดอิคุเซอย่างนั้นหรอ …

 

เหตุผลน่ะมันก็…

.

.

.

 

“พ่อของเธอได้เสียชีวิตแล้วจากอุบัติเหตุเครื่องบิน…”เสียงของ ประธานซาคายานางิ  ดังกึกก้องไปทั่วห้อง 

 

“….”

 

ตอนนี้ผมอยู่ในห้องผู้อำนวยการ ในห้องมีผมกับ

[ซาคายานางิ อาริสุ] ที่เป็นลูกสาวของประธานซาคายานางิ 

 

หลังจากที่สอบพิเศษปลายภาคก่อนขึ้นปี 2 และผมสามารถเอาชนะตัวของซาคายานางิมาได้ในการสอบ

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ได้คุยกันนิดหน่อยและรู้ว่ามันแปลกเกินไปที่จู่ๆ ผมก็ชนะมาได้ ไม่ใช่ว่าผมไม่สามารถเอาชนะเธอได้นะ แต่ว่า ในตอนนี้คนที่เป็นผู้อำนวยการตัวแทน [สึกิชิโระ]

 

ซึ่งเป็นคนที่พ่อของผมส่งมาเพื่อทำให้ผมถูกไล่ออก การที่ผมสามารถเอาชนะมาได้มันค่อนข้างที่จะแปลก

 

ในจังหวะนั้นเอง ประธานซาคายานางิก็ปรากฏตัวขึ้น ชวนพวกเรามาคุยในห้องผู้อำนวยการ

 

ซึ่งสิ่งที่เขากำลังพูดอยู่ก็คือ [อายาโนะโคจิ มัตสึโอมิ]นั้นหรือพ่อของผมได้เสียชีวิตไปเสียแล้ว

 

ตอนนี้เองก็มีเพียงแค่บรรยากาศที่เงียบ ช่วงอึดอัดอยู่เล็กน้อย ต่างคนต่างไม่มีใครพูด 

 

มันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เนื่องจากว่า ได้รู้ข่าวที่ค่อนข้างจะช็อค

 

ถามว่าผมช๊อคไหมก็คงตอบว่า ใช่ 

 

เขาเป็นเพียงคนที่ผมรู้จักในฐานะคนเป็นพ่อแน่นอนในความสัมพันธ์ของพวกเรามันเป็นเพียงแค่ตัวอักษรในแผ่นกระดาษ ถ้าถามความรู้สึกล่ะก็คงตอบว่าเหมือนกันคนแปลกหน้า 

 

ที่รู้จักกันเพียงแค่ผิวเผิน เขาเป็นคนที่ให้ผมได้รับการศึกษาที่ยอดเยี่ยมจากสถานที่ที่มีชื่อว่า ‘ห้องสีขาว’

 

แต่ถึงอย่างนั้น…ผมเองจะรู้สึกยังไงกับสิ่งนี้กันแน่ ดีใจงั้นหรอ หรือจะเสียใจดีนะ…

 

เพราะว่าเขาเป็นครอบครัวหรือสายเลือดเดียวกันกับผมที่ผมรู้จัก…

 

“แล้วต่อจากนี้อายาโนะโคจิคุงจะเป็นยังไงหรอคะคุณพ่อ” 

 

คนที่ทำลายความเงียบในบรรยากาศห้องคือตัวของซาคายานางิ ถามกับพ่อของตัวเอง

 

“อืม…นั่นสินะ..ก็คงตอบได้ว่าคิโยทากะคุง…เธอเป็นอิสระโดยสมบูรณ์แบบแล้ว มรดกของอาจารย์ ก็จะตกอยู่ที่เธอ…แล้วก็เรื่องของห้องสีขาว เธอไม่จำเป็นจะต้องกังวลเลย ทางนี้เป็นคนจัดการเอง ….แน่นอนว่าพวกเราจะปิดทำการห้องสีขาว”

 

ประธานหันมามองผมพร้อมกับ ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “เพราะงั้น ต่อจากนี้เธอจะทำไงต่องั้นหรอ?”

 

“….เรื่องนั้น”ผมเว้นวรรคในการพูด…และ ละสายตาจากประธานซาคายานางิ และหันไปมองตัวของซาคายานางิ ที่หันมามองผมด้วยสายตาสงสัย 

 

ผมเห็นอย่างนั้นก็ได้ละสายตาจากเธอ 

 

แน่นอนว่าสิ่งที่ผมได้ยินแล้วเจอมา ณ ตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ผมเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้มา

 

อิสระที่ตัวเองก็ไม่คาดคิด..แต่ถึงอย่างนั้นถ้าผมได้มาจริงๆ

 

…สิ่งที่ผมอยากจะทำต่อจากนี้มันก็..

 

“ประธานซาคายานางิ..ผมจะลาออกจากโรงเรียนโคโดอีคุเซ ครับ”

 

“..งั้นหรอ”

 

ประธานซาคายานางิตอบเรียบๆเหมือนรู้อยู่แล้วว่าผมจะพูดแบบนั้นออกมา เขาใช้หลังมือทั้งสองข้างเท้าค้างของตัวเอง 

 

“นั่นคือการตัดสินใจของเธอสินะที่คิโยทากะคุง

 ฉันจะเคารพการตัดสินใจของเธอ ก็แล้วกันนะส่วนเรื่องคะแนนในชั้นเรียน เพราะเธอออกจากโรงเรียนจะโดนลบ 50 คะแนนห้อง โอเคนะ”

 

“ครับ ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว”

 

ใช่ ผมไม่สนใจหรอกว่าห้องของตัวเองจะเป็นยังไง ..ก็ที่ผมได้เป็นอิสระแบบนี้ ก็แค่สนใจ สิ่งต่อจากนี้ว่าจะเป็นยังไงกันแน่ ผมแค่อยากรู้ว่าชีวิตต่อจากนี้ของผมมันจะไปในทิศทางไหน 

 

ผมค่อนข้างสนใจตัวผมในอนาคตเลยว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างต่อจากนี้ เพราะอย่างนั้น 

 

เรื่องในตอนนี้หรือเรื่องที่จะห้องตัวเองจะมีการลบคะแนน

 

…ผมไม่สนใจ

 

แต่ถึงอย่างนั้น “คือว่าผมมีเรื่องอยากจะขออย่างหนึ่งนะครับ”

 

“อะไรงั้นหรอ..ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันสามารถทำได้ฉันก็จะช่วยนะ”

 

“คือว่าผม อยากเรียนม. ปลายปี 1 ใหม่อีกครั้งน่ะเออ….ช่วยทำการย้ายโรงเรียนที่ผมสามารถเรียนม.ปลายปี 1 ได้อีกครั้งจะได้หรือเปล่าครับ”

 

“แน่นอนว่าฉันสามารถทำได้..แล้วก็ฉันเองก็มีโรงเรียนที่ฉันคิดเอาไว้แล้วเหมือนกัน ว่าจะให้เธอไป เป็นโรงเรียนของคนรู้จักของฉันเองเพราะงั้นการที่เธอขอแบบนั้น..ฉันสามารถทำได้เพราะแบบนั้น ไม่ต้องห่วงเลย”

 

“งั้นหรอครับถ้าเป็นแบบนั้นจะขอบคุณมากจริงๆ”

 

“งั้นหรอ งั้นฉันจะทำเรื่องออกจากโรงเรียนให้เธอก็แล้วกันนะ จะออกจากตอนไหนก็สามารถบอกฉันได้เลย”

 

ขณะที่พูดเขาได้เปิดลิ้นชักตรงโต๊ะของตัวเองพร้อมยกบางสิ่งบางอย่างมาให้กับผม

 

“แล้วก็นี่ เป็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ฉันซื้อมาให้ มันเป็นรุ่นที่น่าจะดีที่สุดที่ฉันสามารถหาให้เธอได้แล้วแหละ แล้วก็ที่อยู่ของเธอ ฉันเองก็เตรียมไว้ให้แล้วเหมือนกัน มันเป็นอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนมากขนาดนั้นเพราะงั้น สบายแน่นอน”เขาเว้นช่วงในการพูด 

 

“ส่วนเรื่องเงินเธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะเป็นคนออกเงินให้กับเธอเอง ทั้งโรงเรียน ที่อยู่หรือแม้กระทั่งค่าขนมต่อเดือน งั้นไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลยใช้ชีวิตอิสระให้เต็มที่สะละ”

 

“ขอบคุณมากจริงๆครับ”

 

สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้มีแค่ขอบคุณเขาที่ดูแลผมมาจนถึงตอนนี้

 

ตอนนี้ผมได้คิดแล้วว่าผมช่างโชคดีเสียจริงๆ ที่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้เขาเป็นคนที่ช่วยเหลือผมมาตลอดตั้งแต่การเข้าเรียน จนกระทั่งแม้ผมออกจากโรงเรียนก็ตาม ขนาดค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์เขายังเช่าให้ผมเลยแถมซื้อโทรศัพท์ให้ผมอีกต้องขอขอบคุณเขาจริงๆนั่นแหละ..

 

..ให้ตายเถอะ..ทำตัวเหมือนพ่อยิ่งกว่าพ่อแท้ๆของผมเสียอีก

 

“ประธานซาคายานางิ ผมต้องขอขอบคุณคุณจริงๆนะครับที่ช่วยผมมาโดยตลอด ขอบคุณมากจริงๆ” ผมกล่าวขอบคุณพร้อมก้มหัวขอบคุณเขาจากใจจริง

 

“เอาน่า…เอาน่า…ไม่เป็นไร ฉันทำไปเพราะฉันอยากทำ …จริงๆฉันก็สงสารเธอด้วยนั่นแหละ …เอาเถอะ ต่อจากนี้อิสระที่เธอต้องการมันอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว ใช้ชีวิตให้เต็มที่ซะล่ะ คิโยทากะคุง” 

 

“ครับ”

 

หลังจากที่ผมขอบคุณเสร็จผมก็ตัดสินใจออกจากห้องผู้อำนวยการ—

.

.

.

 

“นี่!!!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจนทำให้ผมนั้นหลุดออกมาจากความคิดของตัวเองพร้อมกับหันไปมอง 

 

เด็กสาวค่อยๆเดิน สายลมที่พัดผ่านไปจนทำให้ผมสีเงินพริ้วไสวไปมาอย่างสวยงามบรรยากาศที่ชวนน่าหลงใหลจนไม่สามารถละสายตาได้

ทุกคนต่างมองกันอย่างชื่นชมว่าเด็กคนนั้นสวยจังเลยนะ เธอเป็นใครกันแน่หรือบางคนก็อยากเข้าไปทัก

 

ผู้ชายบางคนที่คุยกับเพื่อนและกำลังเดินเข้ามาใกล้และจะทักกับเธอ..แต่ก็ได้หยุดชะงักเพราะว่า..

 

เธอเรียกผม จนทำให้คนที่หันมามองนั้นต้องถอยกันระนาว 

 

หลังจากที่เดินเข้ามาแล้วนั่งลงตรงมานั่งข้างๆกับผม แน่นอนว่าเธอเว้นระยะห่าง แต่ก็ไม่ได้มากนะ ถ้ามองจากคนภายนอกก็รู้ว่าเรานั้นมาด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น

 

“อ่า–นี่ค่ะ” หลังจากที่นั่งลงเสร็จก็ได้หันมามองผมพร้อมกับยื่นถ้วยไอศครีมมาให้

 

“ขอบคุณมากนะ”ผมตอบสั้นๆพร้อมกับรับถ้วยไอศครีมมา และหันไปมอง ในถ้วยมีอยู่ 3 รส ช็อคโกแลต ช็อกโกแลตชิพแล้วก็วานิลลา …

 

ซึ่งมันเป็นรสโปรดของผมก็ว่าได้

 

ผมได้มองสักพัก ก็ได้ตัดสินใจหันไปหาเด็กสาวที่นั่งข้างๆ แล้วจ้องมองไอศกรีมที่ตัวเองซื้อมาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

 

..ดูเหมือนว่าจะชอบไอศครีมมากเลยสินะ

 

หลังจากที่รู้ว่าผมกำลังมองอยู่เธอได้หันมามองผมพร้อมกับเอียงหัวอย่างสงสัย “มี…อะไรหรือเปล่าคะ?”

 

“เออ เปล่าหรอก ฉันแค่สงสัยน่ะว่าเธอชื่ออะไร”

 

“อะ! จริงด้วย ที่ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยสินะ ฉัน [อาริสะ มิฮาอิลลอฟนา คุโจ] ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

 

“…มิฮาอิลลอฟนา..งั้นหรอ..เป็นชาวต่างชาติหรือเปล่า?…แต่ว่าก็พูดญี่ปุ่นได้คล่องจังนะ”

 

“ก็ไม่เชิงค่ะ…ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นรัสเซีย คุณแม่เป็นคนญี่ปุ่น ส่วนคุณพ่อก็เป็นคนรัสเซียนะคะ”

 

“งั้นหรอ งี้นี่เอง”

 

งั้นก็คงไม่แปลกทั้งรูปลักษณะและส่วนสูงที่ต่างจากผู้หญิงญี่ปุ่นทั่วไป ดูคร่าวๆเธอสูงราวๆ 170 เซนติเมตร ซึ่งถ้าโดยทั่วไปส่วนสูงของผู้หญิงญี่ปุ่นจะอยู่ราวๆแค่ 160 เซนติเมตรเท่านั้น 

 

คงจะได้มาจากคุณพ่อที่เป็นคนรัสเซียสินะ

 

“เออ แล้วคุณชื่ออะไรงั้นหรอคะ?”

 

“ฉัน อายาโนะโคจิ คิโยทากะ ยินดีที่รู้จักนะ”

 

“เช่นเดียวกันค่ะ ยินดีที่รู้จักนะ คุณอายาโนะโคจิ”

 

“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน เหมือนกันนะ คุโจ”

 

หลังจากที่เราแนะนำตัวกันเสร็จก็..ไม่มีเรื่องจะคุยจนผมเองก็ตัดสินใจหันไปหาไอศครีมที่อยู่ตรงหน้า

 

จากนั้นก็ค่อยๆจับช้อนพลาสติกขึ้นมาแล้วตัก…รสแรกที่ต้องกินยังไงก็ต้องเป็นช็อกโกแลตชิปละนะ

 

ผมค่อยๆตักรสช็อกโกแลตชิปเข้าปาก อย่างช้าๆ ตอนที่ค่อยๆเข้าปากมา สัมผัสแรกที่เข้ามาคือความเย็นที่พุ่งเข้ามาตรงลิ้นและความหวานของวานิลาที่กระจายไปทั่วปาก 

ขณะที่กำลังลิ้มรสชาติ จู่ๆก็ได้มีสัมผัสที่แตดต่างออกไป ความแข็งเล็กน้อยของช็อกโกแลตชิปที่ผสมอยู่ในนั้น ซึ่งทำให้มีสัมผัสที่ต่างออกไป จนทำให้หน้ารสชาติมันน่าค้นหามากขึ้น

ความหวานนี่มันลงตัวอร่อยจริงๆ 

 

อืม…แล้วทำไม ผมถึงถูกสายตาหนึ่งจ้องมองตั้งแต่ผมเริ่มกินไอศครีม.. ผมหันไปมองพบกับคุโจ ที่มองมาทางผม

 

“เออ…คือว่ามีอะไรติดหน้าฉันงั้นหรอ?”

 

ผมหันไปมองแล้วเอียงหัวอย่างสงสัย 

คุโจที่พึ่งรู้ว่ากำลังมองหน้าผม ก็ได้ที่หันหน้าไปทางอื่นทันที “เอ๊!!…เออ..เปล่าก็แค่…เออคือจะพูดยังไงดีล่ะ” พราวพึมพำเบาๆกับตัวเอง

 

ผมกระพริบตาปิบๆพรางมองเธออยู่อย่างนั้น เพิ่งเห็นแก้มของเธอมีรอยแดงจางๆ 

 

เธอเป็นหวัดหรือเปล่านะ?

 

[นายนี่มันน่ารักตอนเวลากินไอศครีมจริงๆเลย~] เสียงกระซิบเบาๆที่ดังออกมาเป็นภาษารัสเซียมีเพียงแค่ผมที่ได้ยิน..

 

เดี๋ยวนะ..เมื่อกี้อะไรนะ…เอะ?…หรือว่าผมหูฝาดงั้นหรอ

 

ไอ้ผมก็เข้าใจภาษารัสเซียอยู่ด้วยสิ…อาจจะหูฝาดไปเองก็ได้มั้ง เธออาจไม่ได้พูดแบบนั้นหรอกมั้ง.. 

 

“คือว่า คุโจ เมื่อกี้เธอได้พูดอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

 

จู่ๆคุโจได้หันหน้าอย่างไว อย่างตกใจพร้อมกับเบิกตากว้าง “เอะ! ปะ..เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้พูดอะไรนะคะ!!” เธอตอบอย่างลนลานพรางหันไปจับช้อนพร้อมกับตักไอศครีมเข้าปากอย่างร้อนรน

 

“…งั้นฉันก็คงหูฝากสินะ”

 

ผมหันไปหาไอศครีมพร้อมกับตัดเข้าปากต่อ ยังจะมีเรื่องสงสัยอยู่ก็เถอะ แต่ว่าช่างมันแล้วกันเนาะ

 

หลังจากผ่านไปสักพักจนในที่สุดของผมก็กินไอศครีมกันจนหมด 

 

เอาล่ะถึงเวลาต้องจากลา

 

ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วเดินไปตรงถังขยะพร้อมกับทิ้งถ้วย หลังจากนั้นก็หันไปหาคุโจ “ขอบคุณเรื่องไอศครีมมากนะ แต่ว่าฉันต้องไปแล้วล่ะ”

 

คุโจที่เห็นผมก็ได้ลุกขึ้นตาม

“นั่นสินะคะต้องขอบคุณจริงๆที่ช่วยฉันในวันนี้ถ้าคุณไม่เข้ามาช่วยเอาไว้ละก็…ฉันคงแย่แน่ๆ” 

 

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรแต่ก็ขอบคุณเรื่องไอศครีมจริงๆนะอร่อยมากเลยล่ะ”

 

“ถ้าถูกใจก็ดีแล้วค่ะ หวังว่าครั้งหน้าเราจะได้พบกันอีกนะคะ” ขณะพูดเธอได้เผยรอยยิ้มออกมา

 

ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ แต่ว่าคุโจเนี่ย..เป็นคนที่สวยจริงๆนะ ผมเคยเจอผู้หญิงที่สวยมาแล้วหลายคน ถึงอย่างนั้น ..พูดยังไงดีล่ะ ลักษณะภายนอกบรรยากาศ มันชวนน่าหลงไหลจนผมเองก็ยังคงแปลกใจ…

 

“คุณอายาโนะโคจิ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

 

“เอะ! เปล่าหรอกฉันก็แค่จะพูดยังไงดีล่ะ…เธอเนี่ยเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลยล่ะ”

 

ผมพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นา

 

แต่ถึงอย่างนั้นเธอกลับ “เอะ! เออ…ขอบคุณที่ชม กันนะคะ” ตอบอย่างเขินอายพรางหน้าแดงออกมา

 

เออทั้งที่เธอก็น่าจะถูกชมมาเยอะแล้วแท้ๆนะ หรือว่าเธอเป็นหวัดกันแน่นะหน้าแดงแบบนั้น

 

ผมได้ก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากของคุโจ แต่ว่า..

 

“36 องศา ก็ไม่มีหวัดนี่นา..แปลกจัง?” ผมค่อยๆปล่อยมือจากหน้าผากของเธอ พร้อมกับถอยหลังออกมาเล็กน้อยและหันไปมอง “นี้ คุโจเธอแพ้อะไรหรือเปล่า?”

“~~~” 

ผมถามไปอย่างสงสัยพร้อม สังเกตตัวของคุโจ เธอกับหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง

 

“นี้…คุโจ..เธอเป็นอะไ–”

 

[ฉะ..ฉะ..ฉัน..คือ..เอ๋!!!…มันจะใกล้ไปไหม!!]

 

“เออ…เดียว!? เธอพูดอะไรหรือเปล่า?”

ผมถามกลับไปอย่างสงสัยพร้อมกับแตะไหลเบาๆ  จนทำให้เธอได้สติและมองมาที่ผม

 

“เปล่านะ!?…ฉันไม่ได้พูดอะไรแต่…เออ..วะ..ไว้เจอกันไหมคราวหน้านะคะ!!~~”

 

หลังจากที่พูดเสร็จเธอได้รีบวิ่งออกไปจากสวนสาธารณะทันทีโดยไม่หันมามองผม …ผมไม่ได้พูดอะไรแล้วมองดูเธอจากไป

 

“ผู้หญิงเนี่ยเข้าใจยากดีแฮะ?”ผมพุ่มพำแล้วมองเธอหายไปจากสายตา

 

…

..

.

(ยังไม่ได้ตรวจคำผิด)

(ตอนต่อไปจะยังไม่มาตอนนี้ น่าจะปล่อยไว้ยาวๆเพราะผมกะจะเขียนให้หมดก่อน เพราะงั้นขออภัยด้วยครับ..เอาเป็นว่าทำเหมือนกับเป็นการแนะนำก็แล้วกันเนาะ)