มนุษย์ที่ถูกกักขัง ก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ที่อยู่ในกรง เพราะท้ายที่สุดแล้วสัตว์เหล่านั้นก็ต้องการอิสระเช่นเดียวกัน

…

..

.

ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในเมือง ที่ผู้คนเดินเพ่นพ่านไปมา เสียงของผู้คนที่กำลังคุยกันในระหว่างเดินช็อปปิ้งหรือเดินซื้อของใช้ต่างๆ 

ถนนมีรถสัญจรไปมากมีเสียงแต่เจี๊ยวจ๊าว ของการบีบแตรรถ ที่ดังออกมาจะแสบแก้วหู 

เป็นบรรยากาศที่แสนจะธรรมดาในวันๆหนึ่ง

ขณะที่ผมกำลัง สำรวจเมืองอย่างสงบสนใจ อ๋อ!!..ใช่นี่ผมลืมแนะนำตัวเองงั้นหรอ..อืม…

ผม [อายาโนะโคจิ คิโยทากะ] เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่งกำลังเดินสำรวจเมืองอยู่ และยังเป็นอดีตนักเรียนของโรงเรียน [โคโดอิคุเซ] ด้วยเหตุผลบางอย่างผมเริ่มตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนนั้น

 

และกำลังสนุกกับการใช้ชีวิตแสนจะธรรมดา มาประมาณ 3 สัปดาห์ 

 

และกำลังสำรวจสถานที่ต่างๆ สวนสาธารณะหรือไม่ก็ร้านค้าต่างๆนานาที่สนใจ เช่น ร้านหนังสือ ร้านอาหารครอบครัว ร้านเสื้อผ้าต่างๆของวัยรุ่น หรือแม้กระทั่งร้านไอศครีมที่อร่อย 

 

สำรวจสิ่งต่างๆที่ตัวเองไม่ค่อยได้เจอ แล้วสนใจเดินเล่นไปจนในที่สุดก็..

 

“คุณผู้หญิง สนใจไปเที่ยวกับพวกเรารึเปล่าล่ะ~” 

 

จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งที่ดังออกมาจากซอยที่ผมเดินผ่าน พอหยุดเดินหันไปมองก็ได้พบกับ 

 

ผู้ชาย 3 คนที่กำลังรุมเด็กสาวคนเดียว และกำลังพยายามชวนเธอ ไปเที่ยวด้วยกัน

 

[น่ารำคาญ ออกไปให้พ้นเลยนะ] 

 

เด็กสาวที่ถูกรุมล้อมได้พูดออกมาได้ภาษารัสเซีย…เธอเป็นชาวต่างชาติรึเปล่า ลักษณะภายนอกที่มีผมเป็นสีเงินยาวถึงหลัง นัยน์ตาสีฟ้าครามอันสวยงาม ใบหน้าที่จัดรูปอย่างสวยงาม รูปร่างที่ผู้หญิงทั้งประเทศคงต้องการก็คงไม่เกินจริง 

 

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้การโดนจีบมันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกนะหรอก

 

ผมได้หันไปมองผู้คนที่เห็นสถานการณ์นั้น พวกเขากลับเดินผ่านโดยไม่สนใจบางคน ที่เดินดูเพียงแค่แปบเดียวจากนั้นก็เดินจากไปและผ่านไปโดยไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยหรือไม่ต้องการไปยุ่งกับปัญหาของคนอื่น

 

ผมได้ละสายตาจากคนพวกนั้นและหันไปมองสถานการณ์ต่อ

 

“ผมน่ารู้นะครับ ว่าคุณพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ก็เมื่อกี้ผมยังเห็นคุณคุยโทรศัพท์อยู่เลยนี่นา ทำไมถึงไม่พูดภาษาญี่ปุ่นกับพวกเรานะครับ”

 

ผู้ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มได้พูดขึ้นอย่างสุภาพพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวมากขึ้นจากนั้นก็พยายามต้อนเธอเข้ากับกำแพง  

 

เด็กสาวไม่มีทางเลือกได้เพียงแค่เดินถอยหลังนี้จากเหตุการณ์นั้นจนในที่สุดหลังเธอก็ติดกับกำแพง

 

“นี่พวกคุณ! ช่วยกรุณาอย่ายุ่งกับฉันจะได้รึเปล่าคะฉันมีนัดอยู่แล้วค่ะ”

 

ถึงแม้ว่าจะเจอกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด เธอเองก็เพียงแค่มอง และจ้องหน้าของผู้ชายคนนั้นตรงไปตรงมา พร้อมกับพูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำเป็นภาษาญี่ปุ่น 

 

“อะไรกัน แค่นิดๆหน่อยๆเองนะ จะชวนคนที่นัดมาด้วยก็ได้พวกเราไม่ขัดอยู่แล้ว นาๆมากับพวกเราเถอะนะ”

 

“ใช่ๆ ยังไงพวกเราก็จะเลี้ยงอยู่แล้วเพราะงั้น ไม่ต้องเกรงใจก็มากับพวกเราเถอะนะ”

 

“ใช่ๆนาๆพี่สาว~”

 

ผู้ชายที่เหลือต่างเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับพยายามชวนออกอย่างสุดความสามารถ และก็เดินเข้าไปล้อมตัวของเด็กสาว

 

“ฉันก็บอกแล้วไงคะ ว่าฉันมีนัดแล้ว ช่วยฟังกันหน่อยสิ!!” 

 

ขณะพูดเธอได้พยายามเดินออกจากการถูกล้อมและพยายามเดินออกจากซอยให้มากที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น

 

ปั้ง!! เสียงของฝ่ามือที่กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง จนทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับหันไปมอง 

 

“..จะไปไหนหรอครับ~เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”

ผู้ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม ใช้มือผับกับกำแพงและปิดทางไม่ให้เด็กสาวนั้นเดินหนีไปได้

 

“นี่คุณ…แบบนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ!!” 

 

“ไม่เอานะนิดๆหน่อยๆเองนะ~” 

 

ชายคนนั้นได้พูดต่ออย่างล้อเล่นพร้อมกับเขยิบหน้าเข้าใกล้ๆเด็กสาว มากขึ้น 

 

ผมเองก็เป็นคนที่ใช้หลักการ ปลอดภัยไว้ก่อนซะด้วย การที่เข้ามายุ่งกับปัญหาคนอื่นแบบนี้เพราะขัดกับหลักการของผม..

 

เพราะงั้นการที่จะไปช่วยเธอ…

 

ขณะที่มืออีกข้างก็ได้เอื้อมจะไปจับผมของเธอ..

 

เด็กสาวที่กำลังโดนมือจะจับเธอได้ก้มหน้าลงและหลับตาอย่างหวาดกลัวพรางพึมพำออกมา [ใครก็ได้ ช่วยด้วย]

 

เสียงพึมพำที่ดังออกมาเป็นภาษารัสเซียทำให้ผมหยุดชะงัก…

–

[โยคุงช่วยด้วย!!!]

–

อยู่ๆได้มีเสียงหนึ่งขึ้นมาในหัวของผม…เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งที่พูดออกมาเป็นภาษารัสเซีย

 

รู้ตัวอีกทีผมก็..

 

““เอ๊!!””

 

พวกเขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ

 

ก่อนที่มือของผู้ชายจะได้เอื้อมไปจับผมเด็กสาว จู่ๆผมก็มายืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาแล้วมือของผมก็จับข้อมือของผู้ชายคนนั้นอยู่

 

เอ๊ะนี่เรา…เอ๊!?…รู้ตัวอีกทีร่างกายก็ขยับไปเองแบบนี้…มันหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ…อืม…

 

ไม่ใช่ว่าผมใช้หลักการปลอดภัยไว้ก่อนหรอ…แต่ว่าแบบนี้นี่มัน…ไปช่วยโดยไม่คิดอะไร..แถมยังรู้อยู่แล้วว่าถึงไปช่วย…ก็ต้องมีเรื่องแน่ๆเนี่ยนะ

 

…เอาจริงดิ

 

ถึงจะยังมีคำถามมากมายขึ้นมาในหัว แต่ว่าตัวผมเองก็ตัดสินใจที่ว่ายังไงก็ช่วยแล้ว ก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด

 

ผมตัดสินใจเช่นนั้นและหันไปมองหน้าของผู้ชายที่มองมาทางผม พร้อมกับพูดขึ้น

 

“ผมว่าหยุดแค่นั้นจะดีกว่ามั้งครับ”

 

โดยการจับข้อมือของผู้ชายคนนั้นและดึงออกห่าง จากตัวของเด็กสาว

 

“นี่…แกเป็นใคร?” ชายคนนั้นก็หันมามองผมพร้อมกับหรี่ตาลง ขณะเดียวกันก็สะบัดมือที่ผมจับออก 

 

“…เอาจริงๆผมก็อยากตอบอยู่นะ..แต่ว่าผมขอถามคือแล้วกัน พวกคุณเป็นอะไรกับเธอคนั้นงั้นหรอครับ”

 

ผมตัดสินใจเดินไปขวางพวกเขาออกจากเด็กสาว 

 

“พวกคุณเป็นคนที่รู้จักเธอคนนี้จริงๆ ผมเองก็จะไม่ยุ่งหรอกนะแต่ว่า..บางทีการที่จะขอไปเที่ยวด้วยก็คงต้องมีขอบเขตกันหน่อยนะครับ”

 

ผมเหลือบมองไปดูเด็กสาวที่อยู่ข้างหลัง เธอดูจากผ่อนคลายลงเล็กน้อยพร้อมกับหันมามองผมด้วยสายตาที่ขอบคุณ หลังจากนั้นผมก็หันไปมองผู้ชายคนนั้นต่อ

 

“แกเป็นใครถึงมายุ่งกับพวกฉันได้วะ…คิดว่าจะทำตัวเป็นฮีโร่หรือไง”

 

ผู้ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดกับผมพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และคว้าคอเสื้อของผม ด้วยความโกรธ

 

สถานการณ์ย่ำแย่สุดๆราวกับกำลังโดนหาเรื่อง..

ก็ใช่เพราะกำลังโดนหาเรื่องอยู่จริงๆนั่นแหละ

จะเอายังไงกับสถานการณ์นี้ดีเนี่ย

 

ผมสามารถที่จะจัดการพวกเขาในทีเดียว แต่ว่า…การใช้กำลังมันก็คงเป็นทางเรื่องสุดท้าย..ถ้าใช้โดยไม่คิดล่ะก็..อาจจะเป็นเรื่องมากกว่านี้ก็ได้

 

“เฮ้ย! อย่าทำเป็นเมินนะเว้ย!!” 

 

ขณะที่ผมคิดอะไรอยู่ในหัว ผู้ชายที่คว้าคอเสื้อผม กำคอเสื้อของผมแน่นขึ้น เพื่อเรียกร้องความสนใจ

 

“ผมน่ะไม่ใช่ฮีโร่หรืออะไรทั้งนั้นแหละ” ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของผู้ชายคนนั้น 

 

 “พอดีว่าคนที่เธอนัดไว้ก็คือผมเอง เพราะงั้นช่วยปล่อยพวกเราไปได้หรือเปล่าครับ”

 

“….” จู่ๆบรรยากาศก็เงียบลงทันที โดยไม่มีเหตุผล ขณะที่ผู้ชายทั้ง 3 คนมองหน้ากัน…

 

““อูม—ฮ้า—ฮ้าๆๆๆ””

 

ชายที่จับคอเสื้อของผม คนที่อยู่ข้างหลังต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมกับปล่อยคอเสื้อของผม

 

“เฮ้ย..เฮ้ย..จะโกหกก็ให้มีขอบเขตกันหน่อยดิวะ หน้าตาอย่างแกเนี่ยนะ…คิดแล้วจะขำว่ะ–ฮ้าๆ~~”

 

เออ..ก็ขำอยู่ไม่ใช่รึไง

 

““จริงถ้าจะโกหกก็มีขอบเขตกันหน่อยดิเว้ย!!””

 

“….”

 

เออ—เรื่องจริงแหละที่ผมโกหกนะแต่ว่า มันจำเป็นจะต้องตอบย้ำกันขนาดนั้นด้วยรึไงกัน

 

ผมก็รู้อยู่แล้วว่าหน้าตาตัวเองมันไม่ได้ดีขนาดนั้นก็ถือว่าอยู่ในเกณธรรมดา

 

..แต่ก็ไม่ได้แย่นะ

 

“ระ..เรื่องจริงค่ะ ฉันนัดกับเขาคนนี้เอาไว้!!” 

 

ดูเหมือนว่าการโกหกของผมจะไม่ได้ผล เธอที่เห็นเหตุการณ์ก็เลยเข้ามาช่วยแสดงต่อ โดยการที่สอดแขนเข้ามาแขนของผม และควงแขนเอาไว้พร้อมกับเอาหัวมาไว้บนไหล่ ราวกลับกำลังแสดงว่าเรานั้นเป็นคนรักกัน

 

ผมเหลือบมองดูใบหน้าของเธอ…ถึงจะพยายามแสดงก็เถอะ แต่ว่า…ใบหน้าของเธอมีรอยแดงจางๆอยู่เล็กน้อย บ่งบอกว่ากำลังเขินอายกับการแสดงนี้

 

ถึงจะรู้สึกขอบคุณที่จู่ๆก็เข้ามาช่วยก็เถอะนะแต่ว่า…ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนสิ

 

“บอกตามตรง เชื่อก็บ้าแล้วไหนหลักฐานละ”

 

ถึงแม้จะทำขนาดนั้นก็ตามแต่ว่าฝั่งนั้นเองดูจะไม่เชื่อ พร้อมกับขอหลักฐานในการเป็นแฟนของพวกเรา

 

“ละ..หลักฐานงั้นหรอ”

 

“ช่าย~~ลองแสดงให้ดูหน่อยสิว่าพวกแกเป็นแฟนกันจริงๆ พวกเราจะยอมถอยก็ได้นะ”

 

หลักฐานของการเป็นแฟนงั้นหรอ? สำหรับผมที่ไม่เคยมีประสบการณ์การมีแฟนแล้วหลักฐานของการเป็นแฟน มันคืออะไรล่ะ หมายถึงจูบงั้นหรอหรืออะไรอย่างอื่น?

 

“ของแบบนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่แสดงให้ดูได้สักหน่อยนิคะ!!”

 

เด็กสาวที่ได้ฟังอย่างนั้น ได้ตะโกนกลับไป อยากเขินอาย เธอพยายามปฏิเสธพร้อมกับเกาะแขนผมแน่นขึ้น 

 

…ถึงจะรู้สึกเสียมารยาทก็เถอะนะครับ แต่ว่าหนุ่มครับนุ่มมากเลยครับ..

 

เอาเป็นว่า ขอโทษด้วยครับ ที่คิดแบบนั้นน่ะในใจในสถานการณ์แบบนี้

 

“ก็ไม่มีหลักฐาน ..ใช่ไหมล่ะ”

 

“ระ..เรื่องนั้น”

 

“นี่ๆไอ้หนุ่ม ถ้าแก ยอมถอยไปซะโดยดี ฉันจะไม่เอาเรื่องแกก็ได้ เป็นข้อเสนอที่ดีใช่ไหมล่ะ”

 

ชายคนนั้นได้หันมามองผมพร้อมกับ ยื่นข้อเสนอให้กับผมว่าถ้าผมยอมถอยเขาจะปล่อยผมไป

 

“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะครับ?”

 

“พวกเราก็คงต้องกระทืบแกแล้วมั้ง ฮึฮึ”

 

“…’’

 

ชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพูดราวกับล้อเล่นขณะที่คนข้างหลังก็หันมามองหน้ากันและยิ้มอย่างหัวเราะชอบใจ ขณะที่หันมามองผมพร้อมกับหรี่ตาลงและแกล้งหักข้อมือ ราวกำลังขู่ผมอยู่

 

ตีความก็คือเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างย่ำแย่ถ้าไม่ทำอะไรล่ะก็ได้มีเรื่องกันจริงๆแน่นอน 

 

ผมหลับตาลงพร้อมกับพยายามคิดหาทางออกที่ดีที่สุด ในสถานการณ์ตอนนี้ 

 

คอมพิวเตอร์ในสมองของผม ทำงานอย่างเต็มกำลังเพื่อหาทางหลีกเลี่ยงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น

 

และแล้วผมก็มีความคิดดีๆ

 

ผมค่อยๆลืมตาขณะที่ค่อยๆเปล่งเสียงที่เบาลง

“วิ่งไหวหรือเปล่า”

“ค่ะ?…ก็ได้อยู่นะคะ”

เธอมีอาการที่สับสนที่จู่ๆผมก็ถามออกมาพร้อมหันมามองผมแล้วก็ตอบ

 

ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ได้ละสายตาจากเธอพร้อมหันไปมองกลุ่มผู้ชายพวกนั้น

 

“งั้นสรุปก็คือผมกำลังจะถูกกระทืบโดยพวกคุณถูกหรือเปล่า?”

 

“ก็ตามนั้นแหละนะ ถ้าแกยอมถอยแต่โดยดีฉันก็จะไม่ทำอะไร”

 

“ถ้างั้นก็คงจำเป็นต้องมีเรื่องกันจริงๆสินะครับ แย่จังเลยนะ คุณตำรวจที่อยู่ข้างหลังก็ว่าอย่างนั้นใช่ไหมล่ะครับ”

 

““ฮะ??”” กลุ่มผู้ชายพวกนั้นหันไปมองข้างหลังอย่างว่องไวพร้อมกับพยายามหา ตำรวจที่ผมพูดถึง..แน่นอน แผนการของผมที่โกหกเรื่องนั้นเพื่อให้มีจังหวะในการ…

 

“เอาละ…วิ่งเลย!!”

 

“เอะ!?—”

 

ผมใช้จังหวะที่พวกเขาหันไปข้างหลังจับมือเด็กสาวพร้อมกับวิ่งออกมาจากซอยนั้นอย่างว่องไว 

 

ผมหันไปมองข้างหลังที่พวกเขากำลังวิ่งเดินออกมาแล้วกำลังมองหาพวกผมอย่างไวถึงอย่างนั้นก็หาไม่เจอนอกเหนือจากว่า ผู้คนที่เดินเป็นกลุ่มใหญ่เพิ่งจะเดินข้ามถนน นอกเหนือจากเป็นไฟเขียว 

 

พวกผมได้เดินเข้าไปกลมกลืนกับกลุ่มคนพวกนั้นและเดินตามไป จนทำให้ผู้ชายพวกนั้นหาไม่เจอ

 

“เท่านี้ก็หนีพ้นแล้วสินะ..เฮ้อ—” 

 

ทั้งที่คิดว่าวันนี้จะได้เดินเล่นอย่างสบายใจเฉิบแล้วแท้ๆนะ กะว่าจะเดินหาร้านอะไรต่างๆดู ผมเองก็ยังสำรวจเมืองไม่ค่อยคบด้วย 

 

โรงเรียนเองก็ใกล้จะเปิดแล้วเวลาในการใช้ชีวิตแบบนี้ก็น้อยลง ..แต่ถึงอย่างนั้นผมเอง ตื่นเต้นกับการจะได้ไปโรงเรียนใหม่นะ—

 

“เออ…คือว่า”

 

“?—อะไรงั้นหรอ”

 

“มือ…มือนะคะ”

 

ผมได้เลื่อนสายตาไปมองที่มือของตัวเอง ที่กำลังจับมือของเธออยู่ “อะ..ขอโทษ” พร้อมกับปล่อยมือจากเธอทันที

 

“เออ ไม่…ไม่เป็นไรค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาช่วย เอาไว้นะคะ”

 

ผมได้หันไปมองเธอ ที่มีอาการเขินอาย ขณะที่ใช้มือตัวเองเล่นผมไปมา

 

“เอาเถอะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ผมตอบสั้นๆ ตอนนี้เองก็คงไม่มี อะไรที่ต้องเป็นห่วงอีก 

 

ผมคิดว่าตอนนี้ก็คงต้องแยกจากเธอแล้ว 

 

“เอาเป็นว่า หลังเองก็ระวังตัวเอาหน่อยก็ดี คนแบบเธอน่ะโดนจีบมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก แต่ว่า การเดินคนเดียวในเมืองใหญ่ๆแบบนี้มันก็อันตรายอยู่เหมือนกัน …คราวหน้าเองก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะ”

 

ผมพูดพร้อมกับกำลังจะเดินจากไปแต่ว่าจู่ๆ เธอเองก็คว้ามือของผมเอาไว้

 

“ดะ เดียวก่อนสิคะ!!”

 

“เออ..อะไรงั้นหรอ?”

 

“ฉันยังไม่ได้ตอบแทนคุณเลยนะ..ให้ฉันได้ตอบแทนอะไรสักหน่อยจะได้หรือเปล่าคะ”

 

“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันทำไปเพราะว่าอยากทำมันไม่มีอะไรมากกว่านั้นเพราะงั้–”

 

“ไม่ได้ค่ะ! ยังไงก็ต้องตอบแทน…งั้นเอาเป็นว่า…เออ–” เธอหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง หันไปเจอกับ รถไอศครีมที่กำลังจอดขายไอศครีมให้กับเด็กๆตรงสาธารณะ

 

“เอาเป็นไอ้นั่นก็แล้วกัน ได้ใช่ไหมล่ะคะ”

เธอหันไปมองผมด้วยดวงตาเป็นประกายราวกับกำลังสื่อว่า มันน่ากินใช่ไหมล่ะ ออกมา

 

..จริงๆผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ ก็ผมเองก็อยากกินเหมือนกันนี่นาไอศครีมน่ะ 

 

“อื้อ” ผมเพียงแค่พยักหน้าสั้นๆ หลังจากนั้นไม่ถึงวิ เจ้าตัวได้จับมือของผมพร้อมกับรากผมไปยังรถไอศครีมเสียแล้ว

…

..

.

จบบทนำจุดเริ่มต้น