ตอนที่ 0 บทนำจุดเริ่มต้น
มนุษย์ที่ถูกกักขัง ก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์ที่อยู่ในกรง เพราะท้ายที่สุดแล้วสัตว์เหล่านั้นก็ต้องการอิสระเช่นเดียวกัน
…
..
.
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในเมือง ที่ผู้คนเดินเพ่นพ่านไปมา เสียงของผู้คนที่กำลังคุยกันในระหว่างเดินช็อปปิ้งหรือเดินซื้อของใช้ต่างๆ
ถนนมีรถสัญจรไปมากมีเสียงแต่เจี๊ยวจ๊าว ของการบีบแตรรถ ที่ดังออกมาจะแสบแก้วหู
เป็นบรรยากาศที่แสนจะธรรมดาในวันๆหนึ่ง
ขณะที่ผมกำลัง สำรวจเมืองอย่างสงบสนใจ อ๋อ!!..ใช่นี่ผมลืมแนะนำตัวเองงั้นหรอ..อืม…
ผม [อายาโนะโคจิ คิโยทากะ] เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่งกำลังเดินสำรวจเมืองอยู่ และยังเป็นอดีตนักเรียนของโรงเรียน [โคโดอิคุเซ] ด้วยเหตุผลบางอย่างผมเริ่มตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนนั้น
และกำลังสนุกกับการใช้ชีวิตแสนจะธรรมดา มาประมาณ 3 สัปดาห์
และกำลังสำรวจสถานที่ต่างๆ สวนสาธารณะหรือไม่ก็ร้านค้าต่างๆนานาที่สนใจ เช่น ร้านหนังสือ ร้านอาหารครอบครัว ร้านเสื้อผ้าต่างๆของวัยรุ่น หรือแม้กระทั่งร้านไอศครีมที่อร่อย
สำรวจสิ่งต่างๆที่ตัวเองไม่ค่อยได้เจอ แล้วสนใจเดินเล่นไปจนในที่สุดก็..
“คุณผู้หญิง สนใจไปเที่ยวกับพวกเรารึเปล่าล่ะ~”
จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งที่ดังออกมาจากซอยที่ผมเดินผ่าน พอหยุดเดินหันไปมองก็ได้พบกับ
ผู้ชาย 3 คนที่กำลังรุมเด็กสาวคนเดียว และกำลังพยายามชวนเธอ ไปเที่ยวด้วยกัน
[น่ารำคาญ ออกไปให้พ้นเลยนะ]
เด็กสาวที่ถูกรุมล้อมได้พูดออกมาได้ภาษารัสเซีย…เธอเป็นชาวต่างชาติรึเปล่า ลักษณะภายนอกที่มีผมเป็นสีเงินยาวถึงหลัง นัยน์ตาสีฟ้าครามอันสวยงาม ใบหน้าที่จัดรูปอย่างสวยงาม รูปร่างที่ผู้หญิงทั้งประเทศคงต้องการก็คงไม่เกินจริง
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้การโดนจีบมันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกนะหรอก
ผมได้หันไปมองผู้คนที่เห็นสถานการณ์นั้น พวกเขากลับเดินผ่านโดยไม่สนใจบางคน ที่เดินดูเพียงแค่แปบเดียวจากนั้นก็เดินจากไปและผ่านไปโดยไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยหรือไม่ต้องการไปยุ่งกับปัญหาของคนอื่น
ผมได้ละสายตาจากคนพวกนั้นและหันไปมองสถานการณ์ต่อ
“ผมน่ารู้นะครับ ว่าคุณพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ก็เมื่อกี้ผมยังเห็นคุณคุยโทรศัพท์อยู่เลยนี่นา ทำไมถึงไม่พูดภาษาญี่ปุ่นกับพวกเรานะครับ”
ผู้ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มได้พูดขึ้นอย่างสุภาพพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวมากขึ้นจากนั้นก็พยายามต้อนเธอเข้ากับกำแพง
เด็กสาวไม่มีทางเลือกได้เพียงแค่เดินถอยหลังนี้จากเหตุการณ์นั้นจนในที่สุดหลังเธอก็ติดกับกำแพง
“นี่พวกคุณ! ช่วยกรุณาอย่ายุ่งกับฉันจะได้รึเปล่าคะฉันมีนัดอยู่แล้วค่ะ”
ถึงแม้ว่าจะเจอกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด เธอเองก็เพียงแค่มอง และจ้องหน้าของผู้ชายคนนั้นตรงไปตรงมา พร้อมกับพูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำเป็นภาษาญี่ปุ่น
“อะไรกัน แค่นิดๆหน่อยๆเองนะ จะชวนคนที่นัดมาด้วยก็ได้พวกเราไม่ขัดอยู่แล้ว นาๆมากับพวกเราเถอะนะ”
“ใช่ๆ ยังไงพวกเราก็จะเลี้ยงอยู่แล้วเพราะงั้น ไม่ต้องเกรงใจก็มากับพวกเราเถอะนะ”
“ใช่ๆนาๆพี่สาว~”
ผู้ชายที่เหลือต่างเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับพยายามชวนออกอย่างสุดความสามารถ และก็เดินเข้าไปล้อมตัวของเด็กสาว
“ฉันก็บอกแล้วไงคะ ว่าฉันมีนัดแล้ว ช่วยฟังกันหน่อยสิ!!”
ขณะพูดเธอได้พยายามเดินออกจากการถูกล้อมและพยายามเดินออกจากซอยให้มากที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น
ปั้ง!! เสียงของฝ่ามือที่กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง จนทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับหันไปมอง
“..จะไปไหนหรอครับ~เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”
ผู้ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม ใช้มือผับกับกำแพงและปิดทางไม่ให้เด็กสาวนั้นเดินหนีไปได้
“นี่คุณ…แบบนี้มันจะมากเกินไปแล้วนะคะ!!”
“ไม่เอานะนิดๆหน่อยๆเองนะ~”
ชายคนนั้นได้พูดต่ออย่างล้อเล่นพร้อมกับเขยิบหน้าเข้าใกล้ๆเด็กสาว มากขึ้น
ผมเองก็เป็นคนที่ใช้หลักการ ปลอดภัยไว้ก่อนซะด้วย การที่เข้ามายุ่งกับปัญหาคนอื่นแบบนี้เพราะขัดกับหลักการของผม..
เพราะงั้นการที่จะไปช่วยเธอ…
ขณะที่มืออีกข้างก็ได้เอื้อมจะไปจับผมของเธอ..
เด็กสาวที่กำลังโดนมือจะจับเธอได้ก้มหน้าลงและหลับตาอย่างหวาดกลัวพรางพึมพำออกมา [ใครก็ได้ ช่วยด้วย]
เสียงพึมพำที่ดังออกมาเป็นภาษารัสเซียทำให้ผมหยุดชะงัก…
–
[โยคุงช่วยด้วย!!!]
–
อยู่ๆได้มีเสียงหนึ่งขึ้นมาในหัวของผม…เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งที่พูดออกมาเป็นภาษารัสเซีย
รู้ตัวอีกทีผมก็..
““เอ๊!!””
พวกเขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ
ก่อนที่มือของผู้ชายจะได้เอื้อมไปจับผมเด็กสาว จู่ๆผมก็มายืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขาแล้วมือของผมก็จับข้อมือของผู้ชายคนนั้นอยู่
เอ๊ะนี่เรา…เอ๊!?…รู้ตัวอีกทีร่างกายก็ขยับไปเองแบบนี้…มันหาเรื่องใส่ตัวไม่ใช่เหรอ…อืม…
ไม่ใช่ว่าผมใช้หลักการปลอดภัยไว้ก่อนหรอ…แต่ว่าแบบนี้นี่มัน…ไปช่วยโดยไม่คิดอะไร..แถมยังรู้อยู่แล้วว่าถึงไปช่วย…ก็ต้องมีเรื่องแน่ๆเนี่ยนะ
…เอาจริงดิ
ถึงจะยังมีคำถามมากมายขึ้นมาในหัว แต่ว่าตัวผมเองก็ตัดสินใจที่ว่ายังไงก็ช่วยแล้ว ก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด
ผมตัดสินใจเช่นนั้นและหันไปมองหน้าของผู้ชายที่มองมาทางผม พร้อมกับพูดขึ้น
“ผมว่าหยุดแค่นั้นจะดีกว่ามั้งครับ”
โดยการจับข้อมือของผู้ชายคนนั้นและดึงออกห่าง จากตัวของเด็กสาว
“นี่…แกเป็นใคร?” ชายคนนั้นก็หันมามองผมพร้อมกับหรี่ตาลง ขณะเดียวกันก็สะบัดมือที่ผมจับออก
“…เอาจริงๆผมก็อยากตอบอยู่นะ..แต่ว่าผมขอถามคือแล้วกัน พวกคุณเป็นอะไรกับเธอคนั้นงั้นหรอครับ”
ผมตัดสินใจเดินไปขวางพวกเขาออกจากเด็กสาว
“พวกคุณเป็นคนที่รู้จักเธอคนนี้จริงๆ ผมเองก็จะไม่ยุ่งหรอกนะแต่ว่า..บางทีการที่จะขอไปเที่ยวด้วยก็คงต้องมีขอบเขตกันหน่อยนะครับ”
ผมเหลือบมองไปดูเด็กสาวที่อยู่ข้างหลัง เธอดูจากผ่อนคลายลงเล็กน้อยพร้อมกับหันมามองผมด้วยสายตาที่ขอบคุณ หลังจากนั้นผมก็หันไปมองผู้ชายคนนั้นต่อ
“แกเป็นใครถึงมายุ่งกับพวกฉันได้วะ…คิดว่าจะทำตัวเป็นฮีโร่หรือไง”
ผู้ชายที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดกับผมพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และคว้าคอเสื้อของผม ด้วยความโกรธ
สถานการณ์ย่ำแย่สุดๆราวกับกำลังโดนหาเรื่อง..
ก็ใช่เพราะกำลังโดนหาเรื่องอยู่จริงๆนั่นแหละ
จะเอายังไงกับสถานการณ์นี้ดีเนี่ย
ผมสามารถที่จะจัดการพวกเขาในทีเดียว แต่ว่า…การใช้กำลังมันก็คงเป็นทางเรื่องสุดท้าย..ถ้าใช้โดยไม่คิดล่ะก็..อาจจะเป็นเรื่องมากกว่านี้ก็ได้
“เฮ้ย! อย่าทำเป็นเมินนะเว้ย!!”
ขณะที่ผมคิดอะไรอยู่ในหัว ผู้ชายที่คว้าคอเสื้อผม กำคอเสื้อของผมแน่นขึ้น เพื่อเรียกร้องความสนใจ
“ผมน่ะไม่ใช่ฮีโร่หรืออะไรทั้งนั้นแหละ” ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของผู้ชายคนนั้น
“พอดีว่าคนที่เธอนัดไว้ก็คือผมเอง เพราะงั้นช่วยปล่อยพวกเราไปได้หรือเปล่าครับ”
“….” จู่ๆบรรยากาศก็เงียบลงทันที โดยไม่มีเหตุผล ขณะที่ผู้ชายทั้ง 3 คนมองหน้ากัน…
““อูม—ฮ้า—ฮ้าๆๆๆ””
ชายที่จับคอเสื้อของผม คนที่อยู่ข้างหลังต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมกับปล่อยคอเสื้อของผม
“เฮ้ย..เฮ้ย..จะโกหกก็ให้มีขอบเขตกันหน่อยดิวะ หน้าตาอย่างแกเนี่ยนะ…คิดแล้วจะขำว่ะ–ฮ้าๆ~~”
เออ..ก็ขำอยู่ไม่ใช่รึไง
““จริงถ้าจะโกหกก็มีขอบเขตกันหน่อยดิเว้ย!!””
“….”
เออ—เรื่องจริงแหละที่ผมโกหกนะแต่ว่า มันจำเป็นจะต้องตอบย้ำกันขนาดนั้นด้วยรึไงกัน
ผมก็รู้อยู่แล้วว่าหน้าตาตัวเองมันไม่ได้ดีขนาดนั้นก็ถือว่าอยู่ในเกณธรรมดา
..แต่ก็ไม่ได้แย่นะ
“ระ..เรื่องจริงค่ะ ฉันนัดกับเขาคนนี้เอาไว้!!”
ดูเหมือนว่าการโกหกของผมจะไม่ได้ผล เธอที่เห็นเหตุการณ์ก็เลยเข้ามาช่วยแสดงต่อ โดยการที่สอดแขนเข้ามาแขนของผม และควงแขนเอาไว้พร้อมกับเอาหัวมาไว้บนไหล่ ราวกลับกำลังแสดงว่าเรานั้นเป็นคนรักกัน
ผมเหลือบมองดูใบหน้าของเธอ…ถึงจะพยายามแสดงก็เถอะ แต่ว่า…ใบหน้าของเธอมีรอยแดงจางๆอยู่เล็กน้อย บ่งบอกว่ากำลังเขินอายกับการแสดงนี้
ถึงจะรู้สึกขอบคุณที่จู่ๆก็เข้ามาช่วยก็เถอะนะแต่ว่า…ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนสิ
“บอกตามตรง เชื่อก็บ้าแล้วไหนหลักฐานละ”
ถึงแม้จะทำขนาดนั้นก็ตามแต่ว่าฝั่งนั้นเองดูจะไม่เชื่อ พร้อมกับขอหลักฐานในการเป็นแฟนของพวกเรา
“ละ..หลักฐานงั้นหรอ”
“ช่าย~~ลองแสดงให้ดูหน่อยสิว่าพวกแกเป็นแฟนกันจริงๆ พวกเราจะยอมถอยก็ได้นะ”
หลักฐานของการเป็นแฟนงั้นหรอ? สำหรับผมที่ไม่เคยมีประสบการณ์การมีแฟนแล้วหลักฐานของการเป็นแฟน มันคืออะไรล่ะ หมายถึงจูบงั้นหรอหรืออะไรอย่างอื่น?
“ของแบบนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่แสดงให้ดูได้สักหน่อยนิคะ!!”
เด็กสาวที่ได้ฟังอย่างนั้น ได้ตะโกนกลับไป อยากเขินอาย เธอพยายามปฏิเสธพร้อมกับเกาะแขนผมแน่นขึ้น
…ถึงจะรู้สึกเสียมารยาทก็เถอะนะครับ แต่ว่าหนุ่มครับนุ่มมากเลยครับ..
เอาเป็นว่า ขอโทษด้วยครับ ที่คิดแบบนั้นน่ะในใจในสถานการณ์แบบนี้
“ก็ไม่มีหลักฐาน ..ใช่ไหมล่ะ”
“ระ..เรื่องนั้น”
“นี่ๆไอ้หนุ่ม ถ้าแก ยอมถอยไปซะโดยดี ฉันจะไม่เอาเรื่องแกก็ได้ เป็นข้อเสนอที่ดีใช่ไหมล่ะ”
ชายคนนั้นได้หันมามองผมพร้อมกับ ยื่นข้อเสนอให้กับผมว่าถ้าผมยอมถอยเขาจะปล่อยผมไป
“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะครับ?”
“พวกเราก็คงต้องกระทืบแกแล้วมั้ง ฮึฮึ”
“…’’
ชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มพูดราวกับล้อเล่นขณะที่คนข้างหลังก็หันมามองหน้ากันและยิ้มอย่างหัวเราะชอบใจ ขณะที่หันมามองผมพร้อมกับหรี่ตาลงและแกล้งหักข้อมือ ราวกำลังขู่ผมอยู่
ตีความก็คือเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างย่ำแย่ถ้าไม่ทำอะไรล่ะก็ได้มีเรื่องกันจริงๆแน่นอน
ผมหลับตาลงพร้อมกับพยายามคิดหาทางออกที่ดีที่สุด ในสถานการณ์ตอนนี้
คอมพิวเตอร์ในสมองของผม ทำงานอย่างเต็มกำลังเพื่อหาทางหลีกเลี่ยงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น
และแล้วผมก็มีความคิดดีๆ
ผมค่อยๆลืมตาขณะที่ค่อยๆเปล่งเสียงที่เบาลง
“วิ่งไหวหรือเปล่า”
“ค่ะ?…ก็ได้อยู่นะคะ”
เธอมีอาการที่สับสนที่จู่ๆผมก็ถามออกมาพร้อมหันมามองผมแล้วก็ตอบ
ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ได้ละสายตาจากเธอพร้อมหันไปมองกลุ่มผู้ชายพวกนั้น
“งั้นสรุปก็คือผมกำลังจะถูกกระทืบโดยพวกคุณถูกหรือเปล่า?”
“ก็ตามนั้นแหละนะ ถ้าแกยอมถอยแต่โดยดีฉันก็จะไม่ทำอะไร”
“ถ้างั้นก็คงจำเป็นต้องมีเรื่องกันจริงๆสินะครับ แย่จังเลยนะ คุณตำรวจที่อยู่ข้างหลังก็ว่าอย่างนั้นใช่ไหมล่ะครับ”
““ฮะ??”” กลุ่มผู้ชายพวกนั้นหันไปมองข้างหลังอย่างว่องไวพร้อมกับพยายามหา ตำรวจที่ผมพูดถึง..แน่นอน แผนการของผมที่โกหกเรื่องนั้นเพื่อให้มีจังหวะในการ…
“เอาละ…วิ่งเลย!!”
“เอะ!?—”
ผมใช้จังหวะที่พวกเขาหันไปข้างหลังจับมือเด็กสาวพร้อมกับวิ่งออกมาจากซอยนั้นอย่างว่องไว
ผมหันไปมองข้างหลังที่พวกเขากำลังวิ่งเดินออกมาแล้วกำลังมองหาพวกผมอย่างไวถึงอย่างนั้นก็หาไม่เจอนอกเหนือจากว่า ผู้คนที่เดินเป็นกลุ่มใหญ่เพิ่งจะเดินข้ามถนน นอกเหนือจากเป็นไฟเขียว
พวกผมได้เดินเข้าไปกลมกลืนกับกลุ่มคนพวกนั้นและเดินตามไป จนทำให้ผู้ชายพวกนั้นหาไม่เจอ
“เท่านี้ก็หนีพ้นแล้วสินะ..เฮ้อ—”
ทั้งที่คิดว่าวันนี้จะได้เดินเล่นอย่างสบายใจเฉิบแล้วแท้ๆนะ กะว่าจะเดินหาร้านอะไรต่างๆดู ผมเองก็ยังสำรวจเมืองไม่ค่อยคบด้วย
โรงเรียนเองก็ใกล้จะเปิดแล้วเวลาในการใช้ชีวิตแบบนี้ก็น้อยลง ..แต่ถึงอย่างนั้นผมเอง ตื่นเต้นกับการจะได้ไปโรงเรียนใหม่นะ—
“เออ…คือว่า”
“?—อะไรงั้นหรอ”
“มือ…มือนะคะ”
ผมได้เลื่อนสายตาไปมองที่มือของตัวเอง ที่กำลังจับมือของเธออยู่ “อะ..ขอโทษ” พร้อมกับปล่อยมือจากเธอทันที
“เออ ไม่…ไม่เป็นไรค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาช่วย เอาไว้นะคะ”
ผมได้หันไปมองเธอ ที่มีอาการเขินอาย ขณะที่ใช้มือตัวเองเล่นผมไปมา
“เอาเถอะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ผมตอบสั้นๆ ตอนนี้เองก็คงไม่มี อะไรที่ต้องเป็นห่วงอีก
ผมคิดว่าตอนนี้ก็คงต้องแยกจากเธอแล้ว
“เอาเป็นว่า หลังเองก็ระวังตัวเอาหน่อยก็ดี คนแบบเธอน่ะโดนจีบมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก แต่ว่า การเดินคนเดียวในเมืองใหญ่ๆแบบนี้มันก็อันตรายอยู่เหมือนกัน …คราวหน้าเองก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะ”
ผมพูดพร้อมกับกำลังจะเดินจากไปแต่ว่าจู่ๆ เธอเองก็คว้ามือของผมเอาไว้
“ดะ เดียวก่อนสิคะ!!”
“เออ..อะไรงั้นหรอ?”
“ฉันยังไม่ได้ตอบแทนคุณเลยนะ..ให้ฉันได้ตอบแทนอะไรสักหน่อยจะได้หรือเปล่าคะ”
“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันทำไปเพราะว่าอยากทำมันไม่มีอะไรมากกว่านั้นเพราะงั้–”
“ไม่ได้ค่ะ! ยังไงก็ต้องตอบแทน…งั้นเอาเป็นว่า…เออ–” เธอหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง หันไปเจอกับ รถไอศครีมที่กำลังจอดขายไอศครีมให้กับเด็กๆตรงสาธารณะ
“เอาเป็นไอ้นั่นก็แล้วกัน ได้ใช่ไหมล่ะคะ”
เธอหันไปมองผมด้วยดวงตาเป็นประกายราวกับกำลังสื่อว่า มันน่ากินใช่ไหมล่ะ ออกมา
..จริงๆผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ ก็ผมเองก็อยากกินเหมือนกันนี่นาไอศครีมน่ะ
“อื้อ” ผมเพียงแค่พยักหน้าสั้นๆ หลังจากนั้นไม่ถึงวิ เจ้าตัวได้จับมือของผมพร้อมกับรากผมไปยังรถไอศครีมเสียแล้ว
…
..
.
จบบทนำจุดเริ่มต้น
Chapters
Comments
- ตอนที่ 18 4.5 2 วัน ago
- ตอนที่ 17 4.4 2 วัน ago
- ตอนที่ 16 4.3 2 วัน ago
- ตอนที่ 15 4.2 3 วัน ago
- ตอนที่ 14 4.1 3 วัน ago
- ตอนที่ 13 เหตุการณ์ก่อนปฐมนิเทศ 3 วัน ago
- ตอนที่ 12 3.3 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 11 3.2 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 10 3.1 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 9 ใครๆก็เป็นได้ฮีโร่นะ กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 8 2.3 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 7 2.2 กรกฎาคม 6, 2025
- ตอนที่ 6 2.1 กรกฎาคม 4, 2025
- ตอนที่ 5 เด็กหนุ่มที่คิดว่าตัวเองโดดเดี่ยว กรกฎาคม 4, 2025
- ตอนที่ 4 1.2 กรกฎาคม 3, 2025
- ตอนที่ 3 1.1 กรกฎาคม 3, 2025
- ตอนที่ 1 ฤดูใบไม้ผลิ แห่งการเปิดเรียน กรกฎาคม 1, 2025
- ตอนที่ 0 บทนำจุดเริ่มต้น กรกฎาคม 1, 2025
MANGA DISCUSSION