แสงสว่างวาบขึ้นพร้อมกับความรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากห้วงมิติอันมืดมิด ร่างของผู้เล่นหลายคนที่เคยนอนจมกองเลือดในโถงดันเจี้ยน บัดนี้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ณ “แท่นศิลาแห่งการฟื้นคืน” (Altar of Rebirth) ซึ่งเป็นจุดเกิดมาตรฐานสำหรับผู้เล่นที่เสียชีวิตในเขตทวีปตอนกลางแห่งนี้

ความสับสนยังคงฉายชัดในแววตาของแต่ละคน ไอเย็นยะเยือกจากความตายยังคงเกาะกินจิตใจ แต่สำหรับผู้เล่นบางคนที่เสียชีวิตไปตั้งแต่ช่วงต้นหรือกลางของการต่อสู้กับบอส พวกเขากลับมีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ความทรงจำสุดท้ายของพวกเขายังคงเป็นการต่อสู้อันดุเดือด ไม่ใช่การถูกทรยศ

“อึ้ก… ในที่สุดก็จบสินะ? บอสใหญ่ตายแล้วใช่ไหม?” ผู้เล่นนักเวทคนหนึ่งพึมพำออกมาเป็นคนแรกๆ เขายังคงมึนงงจากการเกิดใหม่ ใบหน้าซีดเผือด พลางกวาดตามองไปรอบๆ อย่างคาดหวัง “แล้ว… ดรอปเป็นยังไงบ้าง? มีใครเห็นไหมว่าได้ไอเทมระดับตำนานสีทองชิ้นไหนบ้างรึเปล่า? พวกเรารอดกันมากี่คนเนี่ย?”

“ใช่ๆ! กูอยากรู้เหมือนกัน! กูอุตส่าห์ยืนแทงค์บอสจนตัวแตก หวังว่าพวกมึงที่เหลือจะปิดจ๊อบได้นะเว้ย!” ผู้เล่นสายแทงค์อีกคนที่เพิ่งเกิดใหม่ตะโกนถามอย่างกระตือรือร้นและยังไม่ทันสังเกตเห็นบรรยากาศอันน่าอึดอัดที่เริ่มก่อตัวขึ้นรอบแท่นศิลา “แล้วไอเทมจากบอสล่ะ? ใครเป็นคนเก็บไป?”

คำถามเหล่านี้สร้างความเงียบงันชั่วขณะให้กับกลุ่มผู้เล่นที่ “รู้ความจริง” ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น โกรธแค้น และความสับสนที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูด

“พวกมึง…พวกมึงยังไม่รู้อะไรเลยสินะ” เสียงของผู้เล่นนักดาบคนหนึ่งที่เคยตะโกนให้ทุกคนฆ่าบอสให้ได้ก่อนดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนแทบจะยืนไม่ไหว ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธที่คุกรุ่น “การบุกโจมตีมันไม่ได้จบสวยหรูอย่างที่พวกมึงคิดหรอก… บอสมันอาจจะตายไปแล้วก็จริง… แต่มันคือฝันร้าย! ฝันร้ายที่พวกเหี้ยนั่นมันสร้างขึ้น! พวกมันฆ่าพวกเรา!”

“หมายความว่ายังไงวะ!?” นักเวทคนเดิมถามด้วยความไม่เข้าใจอย่างสิ้นเชิง สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นกังวลและหวาดระแวง “ใครฆ่าใคร? บอสมันใช้สกิลอะไรแปลกๆ อีกรึไงก่อนตาย?”

“พวกมัน…พวกเหี้ยนั่นมันฆ่าเรา…เร็กซ์…ไอ้สารเลวเร็กซ์มันฆ่าพวกเรา! มันหักหลังพวกเรา หลังจากที่บอสใกล้จะตาย!” นักธนูสาวที่เคยเผชิญหน้ากับเร็กซ์ตัวต่อตัวตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือด้วยความโกรธแค้นและหวาดกลัว ดวงตาของเธอแดงก่ำราวกับจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด “ฉันเห็นมันกับตา! มันฆ่านักบวชคนนั้นก่อน! แล้วพวกมันก็…พวกมันก็หันมาฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า! พวกมันมันไม่ใช่ผู้นำการบุกโจมตีอีกต่อไปแล้ว! พวกมันคือฆาตกร! คือพวกหักหลัง!”

คำพูดของนักธนูสาวทำให้ผู้เล่นที่เพิ่งเกิดใหม่และยังไม่รู้เรื่องถึงกับตกตะลึงอ้าปากค้าง ความตื่นเต้นดีใจเมื่อครู่หายวับไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความสับสนอย่างรุนแรงและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ทรยศ!? มันฆ่าพวกเรา!? เป็นไปได้ยังไงวะ!?” ผู้เล่นสายแทงค์คนนั้นอุทานเสียงหลง ใบหน้าของเขาซีดเผือด “เร็กซ์เนี่ยนะ!? ผู้นำที่พวกเราเลือกเองกับมือเนี่ยนะ! แล้วไอเทมจากบอสล่ะ? พวกมันเอาไปหมดเลยงั้นเหรอ!?”

“ไอ้พวก ‘เงาพิฆาต’ งั้นเหรอ? กูไม่เคยได้ยินชื่อกิลด์อัปรีย์นี่มาก่อนเลย! แต่พวกแม่งโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! นี่มันจงใจสังหารหมู่ชัดๆ! พวกมันต้องชดใช้เว้ย!” ผู้เล่นอีกคนตะคอกออกมาด้วยความเดือดดาล กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน “พวก Player Killer มันก็แบบนี้แหละ! เห็นแก่ตัว ไม่สนกฎเกณฑ์! แต่ไม่คิดว่าจะกล้าทำกันใน Raid ใหญ่ระดับนี้!”

ทันใดนั้น ผู้เล่นหลายคนก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของตัวเอง เสียงร้องด้วยความตกใจและสิ้นหวังดังขึ้นระงม ยิ่งตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายให้กับผู้เล่นที่เพิ่งรู้เรื่อง

“เฮ้ย! กูเสียค่าประสบการณ์ไปเท่าไหร่เนี่ย!? แถบค่าประสบการณ์มัน…มันโล่งโจ้งเลย! หายไปเกือบครึ่ง! บ้าเอ๊ย!”

“เลเวลฉันก็ตก! นี่พวกเราเสียค่าประสบการณ์ไปเท่าไหร่กันแน่!? โดยเฉพาะนักบวชที่โดนไอ้เร็กซ์มันใช้สกิลบ้าๆ นั่นใส่ เห็นว่าโดนดูดค่าประสบการณ์ไปจนแทบจะกลับไปเริ่มเลเวลหนึ่งใหม่เลยนะ! ตายจากการถูกพวกทรยศฆ่ามันต้องโดนหนักขนาดนี้เลยเหรอ!? นี่มันบทลงโทษบ้าบออะไรวะ!” ผู้เล่นคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ตอนนักบวชถูกเร็กซ์ใช้สกิล [จิตสูบวิญญาณ] พูดเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายตื่นตระหนก ใบหน้าของเขายังคงซีดขาว

“ดูนี่สิ! ไอเทมบางชิ้นของผม…มันหายไปจากช่องเก็บของ! พวกมันต้องขโมยไปแน่ๆ! ไอ้พวกปล้นสะดม! แหวนที่แม่ให้มา…มันหายไปแล้ว!” เสียงของผู้เล่นคนนั้นเริ่มสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

“ดาบของฉัน! ดาบที่เพิ่งได้มาจากเควสยากๆ ก่อนหน้านี้…มันพังยับ! ความทนทานเหลือศูนย์! ไอ้พวกเวรตะไล! กูจะฆ่าพวกมึง! กูจะฉีกพวกมึงเป็นชิ้นๆ!” นักดาบอีกคนคำรามลั่นด้วยความคลั่งแค้น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่อายใคร

ความตระหนกครั้งใหม่ที่รุนแรงกว่าเดิมเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วกลุ่มผู้เล่นที่เพิ่งเกิดใหม่ การตายจากการถูกกลุ่ม ‘เงาพิฆาต’ สังหารนั้นดูเหมือนจะมีบทลงโทษที่โหดร้ายและไร้ความปรานีอย่างที่สุด ไม่เพียงแต่จะเสียค่าประสบการณ์จำนวนมหาศาลจนบางคนถึงกับเลเวลลด โดยเฉพาะคนที่ถูกสกิลพิเศษของเร็กซ์เล่นงาน อาจจะสูญเสียค่าประสบการณ์ไปอย่างถาวรและมากกว่าคนอื่นหลายเท่า แต่ยังมีโอกาสที่ไอเทมสำคัญจะดรอปหายไป หรืออุปกรณ์สวมใส่จะเสียหายอย่างถาวรอีกด้วย! การสูญเสียครั้งนี้มันหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด และดูเหมือนจะไม่มีทางเรียกคืนได้

“ไอ้พวกเวรนั่น! ไม่ใช่แค่ฆ่าพวกเรา แต่มันยังตั้งใจจะปล้นทุกอย่างไปจากพวกเราด้วย! ทั้งไอเทมจากบอส ทั้งของที่พวกเรามี! พวกมันมันไม่ใช่แค่นักฆ่าผู้เล่นธรรมดาแล้ว! พวกมันมันคือโจร! คือหายนะ! คือฝันร้าย! พวกที่มีหมายจับจากทางการมันก็เหี้ยแบบนี้แหละ! ไม่เห็นหัวใคร!” ผู้เล่นสายโล่ที่เคยพยายามป้องกันเพื่อนร่วมทีมคำรามออกมาอย่างเจ็บแค้น ดวงตาของเขาแดงก่ำ แขนซ้ายของเขายังคงรู้สึกชาๆ จากความทรงจำของสถานะ [แขนซ้ายพิการ] ที่เพิ่งจะหายไปเมื่อเกิดใหม่

นักธนูสาวคนเดิมเดินเข้ามาสมทบกับกลุ่มผู้เล่นที่กำลังหัวเสียและสิ้นหวัง เธอพยายามรวบรวมสติที่แตกกระเจิงและพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะหนักแน่น แม้จะยังคงสั่นเครืออยู่ก็ตาม “ทุกคน! ฟังฉันก่อน! ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งเสียใจหรือโวยวาย! พวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง! ต้องเปิดโปงความชั่วร้ายของพวก ‘เงาพิฆาต’ ให้ทุกคนในโลกนี้ได้รับรู้! ถ้าพวกมันมีหมายจับจากทางการของอาณาจักรไหนอยู่แล้วจริงอย่างที่ว่า เรื่องนี้ต้องถึงหูพวกเขา! เราต้องทำให้พวกมันไม่มีที่ยืน!”

“แล้วมันจะช่วยอะไรได้!?” ผู้เล่นคนหนึ่งที่ดูมีอายุและประสบการณ์มากกว่าคนอื่นพูดสวนขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นและแฝงความขมขื่น แววตาของเขาฉายความโกรธแค้นที่ถูกกดข่มไว้ “ในโลกที่บิดเบี้ยวแบบนี้ ที่ ‘อิสรภาพ’ ของผู้เล่นมันมากจนแทบจะไม่มีกฎเกณฑ์อะไรคุ้มหัวพวกเราได้เลย คิดว่า ‘ทางการ’ ของอาณาจักรไหนมันจะสนใจเรื่องของเรานักรึ? พวก ‘เงาพิฆาต’ นั่นก็คงรู้ดี ถึงได้กล้าทำเรื่องอุกอาจขนาดนี้ ต่อให้มีหมายจับจากอาณาจักรหนึ่ง พวกมันก็แค่หนีไปซ่อนตัวในอาณาจักรอื่น หรือไม่ก็เปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนหน้าตา แล้วก็กลับมาก่อเรื่องใหม่ได้อยู่ดี! ใครจะไปตามล้างตามเช็ดพวกมันได้หมด! พวกเรามันก็แค่ผู้เล่นธรรมดา ไม่มีอำนาจอะไรไปต่อกรกับพวกมันหรอก!” คำพูดของเขาตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายที่ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดี แต่ไม่อยากจะยอมรับ… ในโลกนี้ ไม่มีใครจะมาปกป้องพวกเขาได้นอกจากตัวพวกเขาเอง ความรู้สึกไร้อำนาจและความคับแค้นใจเริ่มกัดกินจิตใจของพวกเขา

“แล้วจะให้พวกเราทำยังไง!? นั่งเฉยๆ ปล่อยให้พวกมันลอยนวลไปอย่างนั้นเหรอ!? ให้พวกมันไปฆ่าคนอื่นอีกเป็นร้อยเป็นพันงั้นรึ!? ให้พวกมันหัวเราะเยาะพวกเราที่ทำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอ!?” นักรบขวานคู่ที่เคยพยายามล้างแค้นแล้วตายไปอีกคนตะโกนสวนกลับมาทันที ร่างของเขายังคงสั่นเทาด้วยความโกรธที่คุกรุ่นจนแทบจะระเบิด “กูไม่ยอม! กูจะตามล่าพวกมัน! เอาคืนในสิ่งที่พวกมันทำกับพวกเราและเพื่อนๆ ที่ตายไป! พวกมันจะต้องไม่มีที่ยืนในโลกนี้อีกต่อไป! ใครจะไปกับกูบ้าง!? หรือพวกมึงจะนั่งรอให้พวกมันย้อนกลับมาฆ่าอีกรอบ! กูถามว่าใครจะไปกับกู!” เขาหันไปมองรอบๆ ผู้เล่นบางคนพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแข็งกร้าว ดวงตาของพวกเขาลุกเป็นไฟ แต่บางคนก็ยังคงมีสีหน้าลังเลและหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด ความโหดเหี้ยมของ ‘เงาพิฆาต’ มันฝังลึกเกินไป ความหวังที่จะเอาชนะพวกมันดูริบหรี่เหลือเกิน

“ใจเย็นก่อนสิเพื่อน” ผู้เล่นที่มีอายุคนเดิมพูดปราม น้ำเสียงของเขายังคงเยือกเย็นแต่แฝงไว้ด้วยความรอบคอบ “พวกมันมีกันแค่ 4 คนก็จริง แต่ฝีมือพวกมันไม่ใช่ธรรมดาเลยนะที่ล้มพวกเราได้เกือบหมดในการบุกโจมตีระดับตำนานแบบนั้น แถมยังกล้าเปิดหน้าท้าทายผู้เล่นจำนวนมากขนาดนี้ พวกมันต้องมีอะไรดี หรือไม่ก็มีคนหนุนหลังอยู่แน่ๆ การจะไปสู้กับพวกมันโดยไม่มีการวางแผนที่ดี ก็เหมือนกับการเดินไปให้พวกมันเชือดอีกรอบ เปลืองค่าประสบการณ์ เปลืองไอเทมเปล่าๆ พวกเราต้องฉลาดกว่านี้ ไม่ใช่แค่บ้าเลือด หรือจะรอให้พวกมันพลาดเอง”

“ผมก็คิดเหมือนกันครับ” ผู้เล่นอีกคนที่แต่งกายคล้ายนักวิชาการเสริมขึ้น ใบหน้าของเขายังคงซีดเผือด “ผมเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับกิลด์นักฆ่าที่ชื่อ ‘เงาพิฆาต’ มาบ้าง พวกเขารับงานสกปรกทุกประเภท และมีเครือข่ายที่กว้างขวาง การจะไปงัดข้อกับพวกเขามันไม่ง่ายเลยนะ พวกเราต้องรวบรวมข้อมูลให้มากกว่านี้ และหาพันธมิตรที่ไว้ใจได้ บางที… อาจจะต้องจ้างนักล่าค่าหัวคนอื่นมาช่วยจัดการ หรือแจ้งไปยังสมาพันธ์ใหญ่ๆ ให้พวกเขารับรู้ถึงภัยคุกคามนี้ และร่วมกันกดดันพวกมัน” เขาเสนอทางออกที่ดูจะเป็นไปได้มากกว่าการบุกเข้าไปสู้ซึ่งๆ หน้า

“แล้วเอซล่ะ? หมอนั่นเป็นยังไงบ้าง? ใครเห็นเขาบ้างไหม?” นักเวทคนหนึ่งที่ดูอ่อนวัยที่สุดในกลุ่มถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เสียงของเธอแผ่วเบา

คำถามเกี่ยวกับเอซทำให้ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและสับสน พลันถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันและความรู้สึกหนักอึ้ง ไม่มีใครเห็นเขาหลังจากที่เขาร่วงหล่นลงไปในเหวลึก หลายคนส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง

“หมอนั่น…คงไม่รอดแล้วล่ะ” ผู้เล่นนักดาบคนแรกที่พูดขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและสลดใจ “ตกจากที่สูงขนาดนั้น แถมยังโดนไอ้เร็กซ์มันเล่นงานซะขนาดนั้น… ถ้าเขารอดมาได้ก็คงเป็นปาฏิหาริย์แล้วจริงๆ… โดยเฉพาะถ้าโดนสกิลดูดค่าประสบการณ์นั่นเข้าไปเต็มๆ คงไม่เหลืออะไรแล้ว”

นักธนูสาวกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอหน่วย “ฉัน…ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย… เอซเขา…เขาเป็นคนเดียวที่กล้าตะโกนเตือนพวกเราตอนที่บอสจะใช้ท่าใหญ่… ถ้าไม่มีเขา พวกเราอาจจะตายกันหมดตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ได้… ถ้าเขารอด…ฉันเชื่อว่าเขาจะเป็นกำลังสำคัญในการตามล่าพวกมันแน่ๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง แม้จะดูเลือนรางเต็มที

ข่าวการถูกสังหารหมู่ในการบุกโจมตีระดับตำนานสีทองโดยกลุ่ม ‘เงาพิฆาต’ และความพ่ายแพ้ต่อบอส (แม้จะถูกอ้างว่าตายไปแล้วก็ตาม) เริ่มแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง ทั้งในช่องสนทนาสาธารณะ, ฟอรั่มของเกม, หรือแม้กระทั่งในกลุ่มสนทนาลับของผู้เล่นระดับสูง ผู้เล่นจำนวนมากต่างแสดงความตกใจ, โกรธแค้น, และหวาดกลัวต่อการกระทำอันโหดเหี้ยมนี้ บางคนเรียกร้องให้มีการรวมพลังเพื่อคว่ำบาตรหรือตั้งค่าหัวกลุ่ม ‘เงาพิฆาต’ อย่างเป็นทางการจากหลายๆ อาณาจักรพร้อมกัน และเริ่มมีการขุดคุ้ยข้อมูลอย่างจริงจังว่าพวกมันเป็นใคร มาจากกิลด์ไหน และมีประวัติอาชญากรรมอะไรบ้าง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีผู้เล่นบางกลุ่มที่เยาะเย้ยในความอ่อนแอของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ และบางส่วนที่ชื่นชอบความรุนแรงก็ถึงกับยกย่องในความกล้าและความอำมหิตของกลุ่มนักฆ่าผู้เล่นนี้ สร้างความแตกแยกและความไม่พอใจในหมู่ผู้เล่นมากยิ่งขึ้น

ท่ามกลางความโกลาหลและความสิ้นหวังนั้นเอง กลุ่มผู้เล่นที่เคยตกเป็นเหยื่อของการถูกผู้เล่นด้วยกันสังหารมาก่อน และรอดชีวิตจากเหตุการณ์ Raid นรกครั้งนี้มาได้อย่างหวุดหวิด ก็เริ่มมองหน้ากันอย่างมีความหมาย พวกเขารู้ดีว่าความเจ็บปวดจากการถูกหักหลังและสูญเสียมันเป็นอย่างไร และหลายคนก็เคยผ่านประสบการณ์เลวร้ายที่เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“อีกแล้วสินะ…” นักรบขวานคู่คนเดิมพึมพำเสียงต่ำ แววตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิม “พวกระยำแบบนี้มันไม่เคยหมดไปจากโลกเส็งเคร็งนี่เลยจริงๆ”

“ครั้งนี้พวกมันทำเกินไปแล้ว” นักธนูสาวพูดขึ้น น้ำเสียงของเธอเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด ความหวาดกลัวเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความแค้นที่ฝังลึก “พวกเราจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”

ผู้เล่นสายโล่ที่แขนซ้ายเคยพิการพยักหน้าอย่างช้าๆ “ที่ผ่านมาพวกเราอาจจะตัวใครตัวมัน แต่ครั้งนี้…มันต้องไม่เหมือนเดิม”

ผู้เล่นนักวิชาการที่เคยเสนอให้จ้างนักล่าค่าหัว มองไปรอบๆ กลุ่มผู้เล่นที่เหลือรอดจำนวนไม่มากนัก “บางที…การพึ่งพาคนอื่นอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดเสมอไป โดยเฉพาะเมื่อเราไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรูที่แท้จริง”

ประกายตาของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไป ความสิ้นหวังเริ่มถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นบางอย่างที่เย็นเยียบและอันตราย พวกเขาไม่ใช่แค่ผู้ถูกล่าที่รอวันแก้แค้นอีกต่อไป แต่กำลังจะกลายเป็นสิ่งใหม่… บางสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงสมดุลของโลกอันโหดร้ายใบนี้

“บางที… อาจจะถึงเวลาแล้วที่เราต้องสร้าง ‘สมาคม’ ของพวกเราเอง” นักธนูสาวเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก “สมาคมของผู้ที่เคยถูกผู้เล่นด้วยกันย่ำยี… สมาคมที่จะคอยจัดการกับพวกนอกรีตอย่าง ‘เงาพิฆาต’ และคนอื่นๆ ที่คิดจะทำแบบเดียวกัน”

นักรบขวานคู่แสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “ข้าเห็นด้วย! เราจะไม่เป็นแค่ผู้ถูกล่าอีกต่อไป แต่เราจะเป็น ‘ผู้ล่า’ เสียเอง! ล่าไอ้พวกที่มันชอบล่าคนอื่น!”

ผู้เล่นสายโล่ทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือ “ถูกต้อง! เราจะสร้างกฎของเราเอง! และใครก็ตามที่มันละเมิด… มันจะต้องชดใช้!”

ประกายไฟแห่งการก่อตั้งกลุ่มพันธมิตรของผู้ที่เคยตกเป็นเหยื่อได้ถูกจุดขึ้นแล้ว… กลุ่มที่จะลุกขึ้นมาต่อต้านความอยุติธรรมและความโหดร้ายในโลกที่ไร้ซึ่งผู้ควบคุมนี้ พวกเขาอาจจะเริ่มต้นจากกลุ่มเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยบาดแผลและความแค้น