เปลือกตาของเอซเปิดขึ้นรับแสงสว่างที่ไม่คุ้นเคย กลิ่นอายแปลกใหม่ของเครื่องเทศนานาชนิดผสมปนเปกับกลิ่นดินชื้นลอยเข้าเตะจมูก เสียงจอแจของผู้คนดังมาจากทุกทิศทาง สร้างความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและประหวั่นใจในคราวเดียวกัน ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีครามสดใสราวกับภาพวาด แตกต่างจากท้องฟ้าสีหม่นที่เขาคุ้นเคยในโลกเดิมโดยสิ้นเชิง อาคารไม้และหินที่ตั้งตระหง่านอยู่รอบตัวดูเรียบง่ายแต่แข็งแรงทนทาน ผู้คนในชุดหนังและผ้าทอสีสันจัดจ้านเดินขวักไขว่ บ้างก็แบกห่อสินค้าขนาดใหญ่ บ้างก็จูงสัตว์เลี้ยงรูปร่างหน้าตาพิลึกพิลั่นที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ความรู้สึกเย็นวาบแล่นผ่านปลายนิ้วเมื่อเขาลองล้วงกระเป๋า เศษโลหะและกระดาษที่เคยมีค่าในโลกเก่า บัดนี้กลายเป็นเพียงของไร้ประโยชน์ในดินแดนแห่งนี้ เอซถอนหายใจยาว พลางพึมพำกับตัวเอง “เริ่มต้นจากศูนย์จริงๆ สินะ…” ดวงตาของเขากวาดมองป้ายต่างๆ ที่เขียนด้วยอักขระโบราณ แม้จะไม่เข้าใจในทีแรก แต่ระบบแปลภาษาอัตโนมัติที่ยังคงทำงานอยู่ในส่วนติดต่อผู้ใช้ของเกม ก็ค่อยๆ แปลความหมายให้เขาพอจะจับใจความได้

เมืองตรงหน้าเขาคือ “โอล์คฮาร์ท” เมืองเริ่มต้นตามที่ระบบเกมได้แจ้งไว้เพียงครู่เดียวก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบและเขาก็มาปรากฏตัวที่นี่ แสงแดดยามสายส่องกระทบกำแพงเมืองที่ทำจากหินสีน้ำตาลเข้ม ดูมั่นคงและผ่านกาลเวลามานาน ประตูเมืองขนาดใหญ่เปิดอ้าต้อนรับผู้มาเยือนไม่ขาดสาย เอซเดินตามกลุ่มพ่อค้าที่เพิ่งเดินทางมาถึง กลิ่นอายของชีวิตชีวาอบอวลไปทั่วบริเวณ เสียงเกวียนไม้บดเบียดกับพื้นหิน เสียงฝีเท้าของผู้คน และเสียงพูดคุยเจรจาซื้อขายสินค้าดังผสมปนเปกันไปหมด เขาเห็นเด็กๆ วิ่งเล่นกันตามตรอกซอกซอย บ้างก็มีใบหูแหลมยาว บ้างก็มีผิวสีเขียวอ่อน ทุกอย่างดูแปลกใหม่และน่าตื่นตาตื่นใจ ถนนหนทางปูด้วยหินก้อนใหญ่ไม่สม่ำเสมอ สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงที่ขายสินค้าหลากหลาย ตั้งแต่ร้านอาวุธที่มีดาบและโล่แขวนโชว์ ร้านขายเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์และผ้าทอหลากสี ไปจนถึงร้านขายอาหารที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจ เอซสังเกตเห็นว่าผู้คนส่วนใหญ่ดูเหมือนจะเป็นชาวเมือง NPC ทว่าท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้น ก็มีบางคนที่ท่าทางและการแต่งกายดูโดดเด่นแตกต่างออกไป – ผู้เล่น เอซสันนิษฐานในใจ เขาเห็นบางคนกำลังก้มดูแผ่นศิลาเรืองแสงในมือ บางคนกำลังพูดคุยกันด้วยท่าทางตื่นเต้น ทุกอย่างยืนยันว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวในฐานะ “ผู้มาใหม่”

สิ่งแรกที่ต้องทำคือหาข้อมูลและ… หางาน เอซตัดสินใจ เขาเดินเข้าไปหาชายร่างท้วมคนหนึ่งซึ่งกำลังจัดเรียงผลไม้สีสันสดใสหน้าตาแปลกประหลาดอยู่บนแผงลอยริมทาง

“ขอโทษนะครับ” เอซเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ “พอจะทราบไหมครับว่าสมาคมนักสำรวจไปทางไหน?”

พ่อค้าผลไม้เงยหน้าขึ้นจากกองผลไม้ ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นใบหน้าใหม่ของเอซ “โอ้! เจ้าหนุ่มหน้าใหม่สินะ เพิ่งมาถึงเอเธลการ์ดล่ะสิ?” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงและเป็นมิตร “สมาคมนักสำรวจรึ? เดินตรงไปตามถนนเส้นนี้เลยพ่อหนุ่ม พอเห็นน้ำพุใหญ่ๆ นั่นก็เลี้ยวขวา ตึกใหญ่โตหลังคาสูง มีป้ายรูปเข็มทิศแกะสลักแขวนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าตึก หาไม่ยากหรอก”

ขณะที่เอซกำลังจะเอ่ยขอบคุณ ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนเลือกผลไม้อยู่ข้างๆ ซึ่งแต่งกายด้วยชุดเกราะหนังดูทะมัดทะแมงก็หันมาทักทาย “เฮ้! เพิ่งเริ่มเหมือนกันเหรอ? ฉันชื่อ ‘ไคโตะ’ ยินดีที่ได้รู้จัก” เขายื่นมือออกมา เอซจับมือนั้นตอบรับอย่างเป็นมิตร “ผมเอซครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”

“ถ้าจะไปสมาคมฯ ล่ะก็ดีเลย” ไคโตะพูดต่อ “ที่นั่นมีเควสเริ่มต้นให้ทำเยอะแยะ เหมาะสำหรับมือใหม่อย่างเราๆ นี่แหละ อย่าลืมลงทะเบียนก่อนล่ะ แล้วก็… เงินที่นี่เขาใช้ ‘รูน’ นะ ไม่ใช่เงินจากโลกเก่าที่เราคุ้นเคย” คำแนะนำนั้นมีประโยชน์อย่างยิ่ง เอซพยักหน้ารับคำขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวแยกจากไคโตะ มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย

อาคารสมาคมนักสำรวจแห่งโอล์คฮาร์ทตั้งตระหง่านอย่างโอ่อ่าสมคำร่ำลือ ภายในคึกคักไปด้วยผู้คนหลากหลายเผ่าพันธุ์ ทั้งมนุษย์ เอลฟ์หูยาว คนแคระร่างกำยำ หรือแม้แต่เผ่าพันธุ์ครึ่งสัตว์ที่เขาไม่เคยจินตนาการถึงมาก่อน ทุกคนดูเหมือนจะเป็นนักผจญภัยที่พร้อมจะออกไปเผชิญโลกกว้าง เอซสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มความประหม่า ก่อนจะเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ที่ซึ่งพนักงานสาวเผ่าซิลวานเจ้าของใบหูเรียวแหลมกำลังยืนปฏิบัติหน้าที่ด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“สวัสดีครับ ผมต้องการลงทะเบียนเป็นนักสำรวจ” เอซกล่าว

พนักงานสาวเผ่าซิลวานมองมายังเอซ ดวงตาสีมรกตของเธอสำรวจเขาครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่สุภาพ “สมาคมนักสำรวจแห่งโอล์คฮาร์ท ยินดีต้อนรับ กรุณากรอกข้อมูลของท่านลงในศิลานี่” เธอยื่นแผ่นศิลาบางๆ ที่มีแสงสีฟ้าเรืองรองออกมาให้ เอซวางมือลงบนนั้นอย่างงงๆ ทันใดนั้น ข้อมูลส่วนตัวของเขาก็ปรากฏขึ้นบนผิวศิลา พร้อมกับช่องให้ยืนยันการลงทะเบียน มันคือเทคโนโลยีที่น่าอัศจรรย์

“หลังจากยืนยันข้อมูลแล้ว ท่านจะได้รับบัตรประจำตัวนักสำรวจ” พนักงานสาวอธิบายต่อเมื่อเห็นเอซยืนยันข้อมูลเรียบร้อยแล้ว “บัตรนี้จะบันทึกระดับ Rank ของท่าน รวมถึงประวัติการทำภารกิจและข้อมูลสำคัญอื่นๆ Rank เริ่มต้นของนักสำรวจใหม่ทุกคนคือ Rank A ซึ่งเป็นระดับต่ำสุด และสามารถเลื่อนระดับขึ้นไปได้จนถึง Rank Z ซึ่งเป็นระดับสูงสุด การเลื่อน Rank จะขึ้นอยู่กับจำนวนและความสำเร็จของภารกิจที่ท่านทำสำเร็จ รวมถึงความสามารถและชื่อเสียงของท่านด้วย”

เธอยื่นบัตรโลหะบางๆ ที่มีสัญลักษณ์ของสมาคมฯ และชื่อของเอซสลักอยู่ให้ “นี่คือบัตรประจำตัวของท่าน Rank A โปรดเก็บรักษาให้ดี” จากนั้นเธอก็ผายมือไปยังกระดานประกาศขนาดใหญ่ “ท่านสามารถเลือกรับภารกิจได้จากกระดานประกาศภารกิจตรงนั้น ภารกิจสำหรับ Rank A ส่วนใหญ่จะเป็นงานที่ไม่ซับซ้อน เช่น การรวบรวมวัตถุดิบ การส่งของ หรือการสำรวจพื้นที่ใกล้เคียง โปรดอ่านรายละเอียดและเงื่อนไขของแต่ละภารกิจให้ถี่ถ้วนก่อนตัดสินใจรับ เมื่อทำภารกิจสำเร็จ ให้นำหลักฐานหรือใบรับรองจากผู้ว่าจ้างมายื่นที่เคาน์เตอร์นี้เพื่อรับค่าตอบแทนและบันทึกผลงาน สมาคมฯ มีกฎระเบียบที่เข้มงวดเกี่ยวกับการละทิ้งภารกิจหรือการสร้างความเสียหายต่อผู้ว่าจ้าง โปรดปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”

เอซรับฟังอย่างตั้งใจ พลางพยักหน้ารับทราบข้อมูลทั้งหมด ก่อนจะกล่าวขอบคุณและเดินไปยังกระดานประกาศภารกิจ ม้วนกระดาษและแผ่นหนังจำนวนมากถูกติดไว้ระโยงระยาง แต่ละอันมีรายละเอียดของภารกิจและค่าตอบแทนระบุไว้ชัดเจน เขาใช้เวลาครู่หนึ่งในการอ่านและพิจารณา ก่อนจะตัดสินใจเลือกภารกิจที่ดูเหมือนจะเหมาะสมกับความสามารถและสถานการณ์ของเขาในตอนนี้มากที่สุด: “รวบรวมสมุนไพรแสงจันทร์ให้ท่านย่าเอลาร่า” รายละเอียดระบุว่าท่านย่าเอลาร่าเป็นหญิงชราที่ต้องการสมุนไพรชนิดนี้เพื่อบรรเทาอาการป่วย และป่าชายขอบที่สมุนไพรขึ้นอยู่ก็ไม่ไกลจากตัวเมืองนัก ค่าตอบแทนแม้จะไม่สูงมาก แต่ก็เพียงพอสำหรับนักสำรวจมือใหม่เช่นเขา

เขาดึงม้วนกระดาษภารกิจนั้นออกมาแล้วเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ “ผมขอรับภารกิจนี้ครับ”

พนักงานสาวรับม้วนกระดาษไปตรวจสอบครู่หนึ่ง “ภารกิจรวบรวมสมุนไพรแสงจันทร์สิบต้นให้ท่านย่าเอลาร่า ค่าตอบแทนห้าสิบรูน” เธอยืนยันรายละเอียด ก่อนจะประทับตราลงบนม้วนกระดาษอีกแผ่นแล้วยื่นให้เอซ “นี่คือเอกสารยืนยันการรับภารกิจ โปรดนำไปแสดงต่อท่านย่าเอลาร่าเมื่อส่งมอบสมุนไพร และนำใบรับรองจากท่านย่ากลับมายื่นที่นี่เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น” เธอมอบแผนที่คร่าวๆ ของป่าชายขอบให้เขาอีกครั้ง “รายละเอียดภารกิจครบถ้วน ขอให้การเดินทางราบรื่น”

ป่าชายขอบไม่ได้อยู่ไกลจากตัวเมืองโอล์คฮาร์ทนัก เอซเดินตามเส้นทางที่ระบุในแผนที่ซึ่งค่อนข้างชัดเจน สองข้างทางเต็มไปด้วยพุ่มไม้เตี้ยและต้นไม้ที่ไม่สูงใหญ่นัก แสงแดดยามบ่ายส่องลอดใบไม้ลงมาเป็นหย่อมๆ สร้างบรรยากาศที่ค่อนข้างสงบแต่ก็แฝงไว้ด้วยความลึกลับเล็กน้อย เขาได้ยินเสียงนกร้องและเสียงแมลงดังแว่วมาเป็นระยะ เอซเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นเมื่อก้าวลึกเข้าไปในเขตป่า แม้ภารกิจจะดูเรียบง่าย แต่เขาก็ไม่ต้องการประมาทในโลกที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้

ตามคำอธิบายในภารกิจ สมุนไพรแสงจันทร์เป็นพืชใบเล็กสีเงินที่จะเรืองแสงอ่อนๆ ในที่ร่ม เอซกวาดตามองไปตามพุ่มไม้และใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่อย่างละเอียด เขาพบเห็ดรูปร่างประหลาดและดอกไม้สีสันสดใสที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็ยังไม่พบสมุนไพรที่ต้องการ หลังจากเดินสำรวจอยู่พักใหญ่ เขาก็เริ่มเห็นแสงสีเงินเรืองรองอ่อนๆ เล็ดลอดออกมาจากใต้พุ่มไม้หนาทึบกลุ่มหนึ่ง เอซค่อยๆ แหวกพุ่มไม้นั้นออกอย่างระมัดระวัง และในที่สุดเขาก็พบมัน – สมุนไพรแสงจันทร์ ใบเล็กๆ ของมันส่องประกายสีเงินนวลราวกับต้องแสงจันทร์จริงๆ แม้จะเป็นเวลากลางวันก็ตาม

เขานั่งลงและค่อยๆ ขุดรากถอนโคนสมุนไพรแต่ละต้นอย่างเบามือ พยายามไม่ให้มันช้ำหรือเสียหาย ตามภารกิจต้องการสิบต้น เขาจึงเลือกเก็บเฉพาะต้นที่ดูสมบูรณ์ที่สุด หลังจากได้ครบตามจำนวนแล้ว เอซก็เก็บสมุนไพรทั้งหมดใส่ถุงผ้าเล็กๆ ที่เตรียมมาอย่างดี ก่อนจะตรวจสอบแผนที่อีกครั้งเพื่อเดินทางไปยังกระท่อมของท่านย่าเอลาร่า

กระท่อมของท่านย่าเอลาร่าตั้งอยู่ริมชายป่าอีกด้านหนึ่ง เป็นกระท่อมไม้หลังเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นและมีควันลอยออกมาจากปล่องไฟเบาๆ เอซเดินเข้าไปเคาะประตูเบาๆ ครู่หนึ่งประตูก็เปิดออก หญิงชราผมสีดอกเลาในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่ายมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“เจ้าหนุ่มนักสำรวจใช่หรือไม่จ๊ะ ย่ากำลังรออยู่พอดี” ท่านย่าเอลาร่ากล่าวด้วยน้ำเสียงใจดี

“ครับท่านย่า ผมนำสมุนไพรแสงจันทร์มาให้แล้วครับ” เอซยื่นถุงผ้าให้

ท่านย่ารับถุงไปเปิดดู ดวงตาของนางเป็นประกายเมื่อเห็นสมุนไพรสีเงิน “โอ้! งดงามจริงๆ ขอบใจมากพ่อหนุ่ม สมุนไพรนี่จะช่วยบรรเทาอาการปวดข้อของย่าได้มากทีเดียว” นางกล่าวพลางหยิบสมุนไพรออกมาพิจารณาอย่างชื่นชม จากนั้นนางก็เดินเข้าไปในกระท่อมครู่หนึ่งก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับแผ่นหนังสัตว์เล็กๆ ที่มีตราประทับอยู่ “นี่คือใบรับรองการทำภารกิจสำเร็จของเจ้า นำไปยื่นที่สมาคมฯ เถิด”

“ขอบคุณมากครับท่านย่า” เอซรับใบรับรองมาด้วยความยินดี

เขานำใบรับรองกลับไปยังสมาคมนักสำรวจ พนักงานสาวซิลวานคนเดิมยังคงปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่เคาน์เตอร์ด้วยท่าทีสงบเช่นเคย นางรับใบรับรองจากเอซไปตรวจสอบอย่างละเอียด ก่อนจะประทับตรารับรองของสมาคมฯ ลงบนนั้นอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นนางก็หยิบถุงหนังเล็กๆ ที่มีเสียงเหรียญกรุ๊งกริ๊งออกมาจากใต้เคาน์เตอร์ “นี่คือค่าตอบแทนสำหรับภารกิจของท่าน ห้าสิบรูน”

เอซรับเงินมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและภาคภูมิใจ แม้จะไม่ใช่จำนวนที่มากมายอะไร แต่มันคือ “รูน” สกุลเงินแรกที่เขาหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงในโลกใบนี้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองได้ก้าวผ่านบททดสอบแรกและได้รับการยอมรับในฐานะนักสำรวจแล้ว ก่อนออกจากสมาคมฯ เอซไม่ลืมที่จะสอบถามถึงที่พักราคาถูก “พอจะแนะนำที่พักราคาไม่แพงสำหรับนักสำรวจมือใหม่ได้ไหมครับ?”

“โรงเตี๊ยม ‘จันทร์แรม’ ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของเมือง เป็นที่พักมาตรฐานสำหรับนักเดินทาง ราคาค่อนข้างเหมาะสม” พนักงานสาวให้ข้อมูลด้วยน้ำเสียงคงเดิม

เอซกล่าวขอบคุณและเดินออกจากสมาคมฯ แสงอาทิตย์ยามบ่ายของเอเธลการ์ดทาบทาลงบนร่าง เขารู้สึกเหนื่อยล้าจากการเดินทางและการทำภารกิจแรก แต่ในใจกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังและความตื่นเต้น การผจญภัยในโลกใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วจริงๆ

หลังจากหาโรงเตี๊ยมจันทร์แรมเจอและจ่ายค่าห้องพักด้วยเงินรูนที่เพิ่งได้มา เอซก็จัดการธุระส่วนตัวเล็กน้อยในเกม ก่อนจะตัดสินใจ Log out ความรู้สึกเหมือนเวลาในเกมผ่านไปเนิ่นนานหลายชั่วโมง แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นในห้องนอนที่คุ้นเคย แสงแดดยามเช้าของโลกแห่งความจริงก็สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง นาฬิกาดิจิทัลบนโต๊ะข้างเตียงบอกเวลาว่าเขาอยู่ในเกมไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น – ความแตกต่างของเวลาช่างน่าฉงน

[ภาพจินตนาการ: แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างห้องนอนของเอซ มีหนังสือเรียนและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์วางอยู่บนโต๊ะทำงาน]

เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนดังขึ้นเป็นระยะ เอซหยิบมันขึ้นมาดู หน้าจอสว่างวาบด้วยข้อความจากกลุ่มเพื่อนสนิท “เฮ้ย! เอซ อาทิตย์หน้าเปิดเทอมแล้วนะเว้ย! เตรียมตัวสำหรับปีสุดท้ายมหา’ลัยกันยัง?” ตามด้วยข้อความอื่นๆ ที่พูดคุยถึงเรื่องการลงทะเบียนเรียน โครงงานปีสุดท้าย และแผนการต่างๆ ที่กำลังจะมาถึง

เวลาในโลกแห่งความจริงหมุนผ่านไปเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่เขาได้เข้าเกมไปอีกครั้ง ความรู้สึกเหมือนได้ใช้ชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่งยังคงสดใหม่และชัดเจนในความทรงจำ แต่ภาระหน้าที่และความเป็นจริงในโลกปัจจุบันก็กำลังเรียกหาเขาเช่นกัน

ในช่วงหลายวันที่ไม่ได้เข้าเกม เอซใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับ “เอเธลการ์ด” บนโลกอินเทอร์เน็ต เขาพบกระทู้พูดคุยของผู้เล่นจำนวนไม่น้อย มีการแลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับทวีปต่างๆ ที่พวกเขาถูกส่งไป มอนสเตอร์ที่พบเจอ และระบบพื้นฐานของเกม แต่ข้อมูลส่วนใหญ่ยังคงเป็นเรื่องผิวเผิน เต็มไปด้วยการคาดเดาและทฤษฎีต่างๆ นานา ไม่มีใครสามารถให้คำตอบที่ชัดเจนได้ว่าเกมนี้มาจากไหน หรือใครคือผู้สร้างมันขึ้นมาด้วยเทคโนโลยีที่ดูเหมือนจะล้ำยุคเกินกว่าที่โลกปัจจุบันจะมีได้

บางคนตั้งทฤษฎีสมคบคิดว่ามันอาจเป็นโปรเจกต์ลับของรัฐบาลมหาอำนาจ หรือกระทั่งเป็นเทคโนโลยีจากต่างดาวที่หลุดรอดมา แต่ก็ไม่มีหลักฐานใดๆ มาสนับสนุน เอซพบว่ามีผู้เล่นจำนวนไม่น้อยที่รู้สึกเช่นเดียวกับเขา – ความรู้สึกที่ว่า “เอเธลการ์ด” มัน “สมจริง” เกินไป ราวกับว่ามันไม่ใช่แค่เกมธรรมดาๆ แต่เป็นประตูสู่อีกมิติหนึ่ง

ข้อมูลเกี่ยวกับทวีปที่เขาจากมาอย่างกะทันหัน หรือ “ทวีปเริ่มต้น” ที่เขาอยู่ในปัจจุบัน – เวริเดีย – ก็ยังมีน้อยมาก ส่วนใหญ่เป็นเพียงการบอกเล่าประสบการณ์ส่วนตัวของผู้เล่นคนอื่นๆ ที่กระจายตัวกันอยู่ตามเมืองต่างๆ และดูเหมือนว่าแต่ละคนจะเริ่มต้นในจุดที่แตกต่างกัน

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เอซกำลังเลื่อนดูฟอรั่มของผู้เล่น “เอเธลการ์ด” อย่างเช่นเคย เขาก็สะดุดตากับหัวข้อกระทู้หนึ่งที่ถูกปักหมุดและมีผู้เข้าชมจำนวนมาก: “[ถ่ายทอดสด!] เปลวเพลิงสงครามปะทุ! สงครามกลางเมืองในทวีปอาคิรอส!”

หัวใจของเอซกระตุกวูบ ทวีปอาคิรอส… นั่นคือชื่อทวีปที่เขาจากมาไม่ใช่หรือ?

เขารีบคลิกเข้าไปดู ลิงก์นำไปสู่แพลตฟอร์มสตรีมมิงแห่งหนึ่ง ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอคือความโกลาหลวุ่นวายอย่างที่สุด ผู้เล่นคนหนึ่งที่ใช้ชื่อในเกมว่า “นักข่าวภาคสนามฟีนิกซ์” กำลังถ่ายทอดสดสถานการณ์ด้วยกล้องมุมมองบุคคลที่หนึ่ง ภาพสั่นไหวอย่างรุนแรงจากการวิ่งหนีเอาชีวิตรอด เสียงดาบกระทบกัน เสียงระเบิดจากพลังเวทมนตร์ และเสียงกรีดร้องของผู้คนดังระงมไปทั่ว ฉากหลังคือเมืองขนาดใหญ่ที่กำลังลุกเป็นไฟ กลุ่มคนในชุดเกราะที่แตกต่างกันสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดบนถนนที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง

[ภาพจินตนาการ: มุมมองจากกล้องของผู้เล่นนักข่าว เห็นเปลวไฟ ควันดำทะมึน และการต่อสู้ระยะประชิดระหว่างทหารสองฝ่าย มีประกายเวทมนตร์สาดกระเซ็น]

“สถานการณ์ที่เมืองหลวงเอเทนเบิร์กแห่งอาณาจักรนอร์ธเธียร์ในทวีปอาคิรอสกำลังตึงเครียดอย่างหนักครับ!” เสียงของผู้เล่นนักข่าวคนนั้นดังขึ้นอย่างตื่นเต้นระคนหวาดหวั่น “กองกำลังของดยุควัลคีเรียนำทัพเข้าปะทะกับกองทัพขององค์รัชทายาทอย่างเต็มรูปแบบแล้ว! ดูเหมือนว่าสงครามกลางเมืองที่หลายฝ่ายกังวลได้เริ่มต้นขึ้นแล้วจริงๆ ครับ! ผมจะพยายามรายงานสถานการณ์ให้ทุกท่านทราบต่อไปถ้ายังมีชีวิตรอดนะครับ! อ๊ะ! ระวัง!” สิ้นเสียงนั้น ภาพก็ตัดไปเป็นสีดำสนิท

เอซนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ จ้องมองหน้าจอที่มืดดับด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตกใจ ทั้งสับสน และมีความกังวลบางอย่างผุดขึ้นในใจ สงครามกลางเมืองในทวีปที่เขาจากมา… เรื่องราวในเอเธลการ์ดดูเหมือนจะซับซ้อนและอันตรายกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้มากนัก และดูเหมือนว่าชะตากรรมของเขาอาจจะผูกพันกับมันอย่างแยกไม่ออก มากกว่าแค่การเป็น “ผู้เล่น” ธรรมดาๆ คนหนึ่งเสียแล้ว