บทที่ 23: เสียงสะท้อนจากอุโมงค์มรณะ

ความเย็นเยียบอันเป็นเอกลักษณ์ของการ “เกิดใหม่” ยังคงแทรกซึมอยู่ในทุกอณูของอวตาร เอซลืมตาขึ้นในเขตปลอดภัยหลังม่านน้ำตกอีกครั้งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจจำได้ในวันนี้ แขนซ้ายที่เคยถูกบดขยี้จนแหลกเหลวโดยราชันย์ตะขาบถ้ำ บัดนี้กลับมาสมบูรณ์ดังเดิม ทว่าความเจ็บปวดจากการสูญเสียนั้นยังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำราวกับเป็นแผลเป็นที่มองไม่เห็น จิตใจของเขาด้านชาต่อความตายที่มาเยือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ความขมขื่นและความปรารถนาที่จะหาคำตอบยังคงคุกรุ่น

[สถานะ: อ่อนแอจากการตาย (Death Weakness) – ระยะเวลาคงเหลือ: 59:57]

ข้อความแจ้งเตือนสีแดงฉานปรากฏขึ้นในการรับรู้ของเขา ตอกย้ำความพ่ายแพ้ครั้งล่าสุด ค่าสถานะทั้งหมดลดลง 20% เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม เอซกัดฟันแน่น ความขมขื่นแผ่ซ่านในอกจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด

เขาลองตรวจสอบสถานะตัวละครของตนเองอีกครั้ง: Name: Ace Level: 25 (ค่าประสบการณ์ลดลงอย่างต่อเนื่องจากการตายซ้ำๆ) HP: 540/540 (ฟื้นฟูเต็มที่) MP: 150/150 (ฟื้นฟูเต็มที่) Status Ailments:

[ผลกระทบระยะยาวจากการ Error: แกนพลังงานไม่เสถียร]

[ผลกระทบจากสกิลต้องสาป: ข้อมูลประสบการณ์เสียหาย]

[อ่อนแอจากการตาย (Death Weakness) – สะสม]

Equipment:

ชุดเกราะหนังสังเคราะห์: [ระบบเสียหายหนัก], ความทนทาน: 1/100 (แทบจะกลายเป็นเศษผ้า)

กางเกงเสริมเส้นใย: [ระบบเสียหาย], ความทนทาน: 15/80 (สภาพย่ำแย่)

รองเท้าบูทคอมแบต: [ชำรุด], ความทนทาน: 30/70 (ใกล้พังเต็มที)

อาวุธ: [ออฟไลน์/สูญหาย] – ในมือมีเพียงเศษโลหะแหลมคมที่บิ่นและทื่อจากการต่อสู้ครั้งก่อนๆ

“บ้าเอ๊ย… สภาพนี้มันยิ่งกว่าหมาจนตรอกเสียอีก” เอซสบถเสียงแหบแห้ง การจะกลับไปสู้กับอสูรกายโลกันตร์หรือราชันย์ตะขาบถ้ำอีกครั้งในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการเดินไปให้พวกมันขย้ำเล่น “แต่จะให้นั่งรอความตายอยู่ที่นี่งั้นรึ? ไม่มีทาง”

เขาเริ่มสำรวจภายในเขตปลอดภัยอย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์ไปกว่าก้อนหินแหลมคมไม่กี่ก้อนและมอสแห้งๆ ที่แทบจะใช้ทำอะไรไม่ได้เลย

ขณะที่กำลังจมอยู่กับความสิ้นหวัง “เสียงกระซิบ” ปริศนาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชัดเจนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา มันไม่ได้มาจากทิศทางใดทิศทางหนึ่ง แต่ดังขึ้นในหัวของเขาโดยตรง

“…เส้นทางที่ถูกลืม…ในรอยแยกแห่งความมืด…เสียงคร่ำครวญ…นำไปสู่…ความจริง…หรือความตายที่ลึกกว่า…”

เสียงนั้นทำให้เอซขนลุกซู่ เขามองไปยังรอยแยกเล็กๆ บนผนังถ้ำด้านหนึ่งของเขตปลอดภัย ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก มันดูแคบและมืดทึบ แต่บางที… นี่อาจจะเป็น “เส้นทางที่ถูกลืม” ที่เสียงกระซิบหมายถึง “ความตายที่ลึกกว่างั้นรึ…น่าสนใจดีนี่” รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้าของเอซ

“ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่… นอกจากชีวิตกากๆ นี่” เอซตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เขาลองใช้เศษโลหะในมือค่อยๆ แงะและขยายรอยแยกนั้นอย่างช้าๆ ด้วยสถานะ “อ่อนแอจากการตาย” ที่ทับถมกันหลายครั้ง ทำให้เรี่ยวแรงของเขาลดลงจนแทบจะไม่มีเหลือ แต่ความมุ่งมั่นที่จะหาทางรอดและความแค้นที่สุมอยู่ในอกผลักดันให้เขาทำต่อไป

หลังจากใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็สามารถเปิดช่องทางที่พอจะให้คนๆ หนึ่งลอดผ่านเข้าไปได้สำเร็จ เอซไม่รอช้า รีบแทรกตัวผ่านช่องนั้นเข้าไปอย่างทุลักทุเล

อุโมงค์เสียงสะท้อนมรณะ (The Echoing Death Tunnels) – การสำรวจครั้งใหม่

ทางเดินด้านในนั้นมืดสนิทและแคบกว่าที่คิด อากาศเย็นเฉียบและมีกลิ่นอับชื้นผสมกับกลิ่นกำมะถันจางๆ ที่รุนแรงขึ้น เอซต้องใช้มือคลำทางไปตามผนังถ้ำที่ขรุขระและเปียกชื้น ผนังถ้ำบางช่วงมีลักษณะคล้ายหินปูนที่ถูกน้ำกัดเซาะจนเป็นโพรงเล็กโพรงน้อย บางช่วงก็เป็นหินอัคนีสีดำสนิทที่แหลมคมราวกับเขี้ยวอสูร พื้นถ้ำเต็มไปด้วยกรวดหินแหลมคมและแอ่งน้ำเล็กๆ ที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าของซากอินทรีย์ที่มองไม่เห็น เสียงหยดน้ำดังเป็นจังหวะ และที่น่าขนลุกคือ เขามักจะได้ยินเสียง “ซวบ…ซวบ…” หรือ “คลิก…คลิก…” เบาๆ ดังมาจากความมืดรอบตัว ราวกับเสียงของสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังคืบคลานอยู่บนพื้นหรือผนัง แสงสว่างมีเพียงน้อยนิดจากผลึกเรืองแสงสีแดงจางๆ ที่เกาะอยู่ตามผนังถ้ำเป็นหย่อมๆ ทำให้พอจะมองเห็นทางได้บ้าง แต่ก็สร้างเงาตะคุ่มที่น่าหวาดระแวงและบิดเบี้ยว ชวนให้จินตนาการถึงอสูรร้ายที่ซ่อนตัวอยู่

เขาเดินลัดเลาะไปตามอุโมงค์ที่คดเคี้ยวอย่างระมัดระวัง เศษโลหะในมือกำแน่นพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์ สัญชาตญาณนักสู้ของเขาตื่นตัวเต็มพิกัด “เสียงกระซิบมันบอกว่าเส้นทางนี้จะนำไปสู่ความจริง…หรือความตายที่ลึกกว่า…ก็ไม่เลวนี่ ถ้าตายแล้วได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นบ้าง” เอซคิดในใจอย่างเย้ยหยันโชคชะตา

เผชิญหน้าแรก: หนอนผลึกกลืนกิน (Crystal-Devouring Worm)

เอซสังเกตเห็นแสงเรืองรองสีฟ้าอ่อนๆ ส่องออกมาจากผนังถ้ำด้านหน้า เมื่อเข้าไปใกล้ เขาก็พบกับผลึกแร่ขนาดเล็กที่ฝังตัวอยู่ในเนื้อหิน แสงจากผลึกสะท้อนกับหยดน้ำบนผนังถ้ำเกิดเป็นประกายระยิบระยับ แต่แล้วผลึกเหล่านั้นก็เริ่มสั่นไหว! ก่อนที่พื้นดินบริเวณนั้นจะยุบตัวลง! หนอนผลึกกลืนกิน (Crystal-Devouring Worm) ขนาดมหึมา (Lv.310) สองตัวพุ่งทะยานขึ้นมาจากใต้ดิน! ลำตัวของพวกมันเป็นปล้องๆ สีดำทมิฬ ปกคลุมด้วยเกล็ดแข็งคล้ายออบซิเดียนที่ส่องประกายแวววาวเมื่อต้องแสงจากผลึก ส่วนหัวของพวกมันมีปากขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยฟันคริสตัลแหลมคมหลายชั้น และดวงตาสีฟ้าเยือกเย็นที่จ้องมองมายังเอซราวกับเห็นอาหารอันโอชะ เสียงเสียดสีของเกล็ดพวกมันดังครืดคราดน่าขนลุก

“มาก็ดี! กำลังหงุดหงิดอยู่พอดี!” เอซตะโกน เขาไม่ได้หวังจะชนะ แต่ต้องการทดสอบขีดจำกัดของตัวเองและเรียนรู้จากศัตรู “อย่างน้อยก็ขอข้อมูลพวกแกไปประดับสมองหน่อยแล้วกัน!”

หนอนผลึกตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็ว มันอ้าปากกว้างเตรียมจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งเป็น! เอซเบี่ยงตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด ก่อนจะใช้เศษโลหะฟันเข้าที่สีข้างของมัน!

“เคร้ง!” เสียงเหมือนโลหะกระทบหินดังลั่น! เศษโลหะของเขาสร้างเพียงรอยขีดข่วนตื้นๆ บนเกล็ดแข็งของมันเท่านั้น! “เกราะหนาชะมัด! แถมยังแข็งอีกต่างหาก!” เอซคิดอย่างหงุดหงิด

หนอนผลึกอีกตัวหนึ่งโจมตีมาจากด้านหลัง! มันใช้งวงที่ยื่นออกมาจากปากพ่นเมือกเหนียวหนืดสีฟ้าใสเข้าใส่ขาของเอซ! เอซพยายามจะกระโดดหลบ แต่ก็ไม่ทัน! เมือกนั้นเกาะติดกับขาของเขาและเริ่มแข็งตัวอย่างรวดเร็ว!

“แย่แล้ว! ขยับไม่ได้!” เอซพยายามดิ้นให้หลุด แต่เมือกนั้นก็เหนียวและแข็งแรงกว่าที่คิด! หนอนผลึกตัวแรกอ้าปากกว้างเตรียมจะขย้ำเขาอีกครั้ง! คราวนี้มันเล็งมาที่ลำตัว! เอซหลับตาแน่น รอรับความตาย… “บทเรียนแรก… ระวังการโจมตีจากใต้ดิน และไอ้เมือกบ้านี่…”

[ท่านเสียชีวิตแล้ว]

เอซลืมตาขึ้นในเขตปลอดภัยอีกครั้ง “ให้ตายสิ… โจมตีประสานกันได้ด้วย แถมยังมีเมือกพันธนาการอีก” เขาทบทวนความผิดพลาด “ครั้งต่อไป ต้องระวังการโจมตีจากใต้ดิน และหาทางจัดการกับเมือกนั่นให้ได้ หรือไม่ก็…ต้องไม่ปล่อยให้มันมีโอกาสใช้”

เผชิญหน้าครั้งที่สอง: แมงมุมเงาพิษ (Shadow Venom Spider)

หลังจากเตรียมใจพร้อม เอซก็กลับเข้าไปในอุโมงค์อีกครั้ง คราวนี้เขาเลือกเส้นทางที่แตกต่างออกไปเล็กน้อย ทางเดินนี้ดูเหมือนจะเชื่อมต่อกับรังของอะไรบางอย่าง ผนังถ้ำปกคลุมไปด้วยใยแมงมุมหนาทึบสีเทาเข้ม ขึงอยู่ตามผนังและเพดานถ้ำจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า มันส่งกลิ่นเหม็นอับชื้นและกลิ่นกำมะถันที่รุนแรงกว่าเดิม อากาศในบริเวณนี้หนักอึ้งและเย็นเยียบจนเขารู้สึกได้ถึงไอเย็นที่เกาะตามผิวหนัง

ทันใดนั้น! จากเงามืดบนเพดานถ้ำ แมงมุมเงาพิษ (Shadow Venom Spider) ขนาดเท่ารถยนต์ (Lv.325) ก็ทิ้งตัวลงมาอย่างเงียบกริบ! ขนสีดำทมิฬของมันกลมกลืนไปกับความมืดจนแทบจะแยกไม่ออก ดวงตาสีม่วงก่ำแปดดวงส่องประกายวาววับในความมืดราวกับอัญมณีต้องสาป เขี้ยวพิษขนาดใหญ่ของมันมีหยาดน้ำสีเขียวมรกตเกาะอยู่ ปลายขาแหลมคมของมันเกาะเกี่ยวใยแมงมุมอย่างมั่นคง

เอซเบิกตากว้าง! เขาไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ! แมงมุมเงาพิษพ่นใยเหนียวหนืดสีดำสนิทเข้าใส่เขา! เอซยกแขนขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ แต่ก็ถูกใยนั้นพันธนาการจนขยับตัวไม่ได้! ใยของมันเหนียวกว่าเมือกของหนอนผลึกหลายเท่า!

“อึ่ก! แข็งแรงเกินไป!” เอซพยายามดิ้นให้หลุด แต่ใยของมันก็เหนียวและแข็งแรงกว่าที่คิด! มันรัดร่างของเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเขาเริ่มหายใจไม่ออก!

แมงมุมเงาพิษค่อยๆ ไต่ลงมาหาเขาอย่างช้าๆ เขี้ยวพิษของมันอ้าออกเตรียมจะฝังลงบนร่างของเขา! เอซมองเห็นความตายคืบคลานเข้ามาอีกครั้ง! เขาพยายามใช้เศษโลหะตัดใย แต่คมทื่อๆ ของมันแทบจะไม่สร้างรอยขีดข่วนบนใยที่เหนียวราวกับเหล็กกล้า! “บทเรียนที่สอง… ใยมันเหนียวเกินไป… แถมยังพรางตัวในเงามืดได้อีก… ถ้าไม่มีอาวุธธาตุไฟ หรืออะไรที่ตัดใยได้ คงรับมือยาก… หรือบางที…ต้องทำลายจุดที่มันยึดใยไว้?”

[ท่านเสียชีวิตแล้ว]

เอซกลับมาที่เขตปลอดภัยอีกครั้ง ความรู้สึกสิ้นหวังเริ่มกัดกินจิตใจ “ใยมันเหนียวเกินไป… แถมยังพรางตัวในเงามืดได้อีก… ถ้าไม่มีอาวุธธาตุไฟ หรืออะไรที่ตัดใยได้ คงรับมือยาก”

เผชิญหน้าครั้งที่สาม: ค้างคาวศิลาคลั่ง (Frenzied Stone Bat)

แม้จะท้อแท้ แต่เอซก็ยังไม่ยอมแพ้ เขากลับเข้าไปในอุโมงค์อีกครั้ง คราวนี้เขาพยายามหลีกเลี่ยงบริเวณที่มีใยแมงมุม และเลือกเส้นทางที่ดูเหมือนจะเปิดโล่งกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมืดและเต็มไปด้วยอันตราย เพดานถ้ำในบริเวณนี้สูงขึ้นมาก มีหินงอกหินย้อยแหลมคมห้อยลงมาราวกับเขี้ยวของอสูรกาย และมีเสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านช่องว่างของหินตลอดเวลา

เสียงกระพือปีกดังมาจากเบื้องหน้า! ฝูง ค้างคาวศิลาคลั่ง (Frenzied Stone Bat) นับสิบตัว (Lv.315) บินออกมาจากความมืด! ปีกหินของพวกมันแข็งแกร่งและคมกริบราวกับใบมีด ดวงตาสีแดงก่ำของพวกมันจ้องมองมายังเอซอย่างกระหายเลือด! พวกมันส่งเสียงกรีดร้องแหลมเล็กที่แสบแก้วหู! เสียงสะท้อนจากปีกของพวกมันก้องไปทั่วอุโมงค์ สร้างความสับสนให้กับโสตประสาท!

“มาเป็นฝูงอีกแล้วเรอะ!” เอซเตรียมพร้อมรับมือ เขาพยายามใช้พื้นที่แคบๆ ให้เป็นประโยชน์!

ค้างคาวศิลาตัวแรกพุ่งเข้าใส่เขาด้วยกรงเล็บหินอันแหลมคม! เอซใช้เศษโลหะปัดป้องได้อย่างหวุดหวิด! แต่แรงปะทะก็ทำให้แขนของเขาชา! ค้างคาวอีกหลายตัวบินวนอยู่รอบตัวเขา รอจังหวะโจมตี! พวกมันบินโฉบไปมาด้วยความเร็วสูง ทำให้ยากต่อการจับเป้าหมาย!

เอซต้องต่อสู้อย่างยากลำบาก! เขาพยายามฟาดฟันค้างคาวที่บินโฉบเข้ามา แต่พวกมันก็ว่องไวและหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว! ปีกหินของพวกมันเฉี่ยวไปมา สร้างบาดแผลให้กับเขามากขึ้นเรื่อยๆ! เลือดเริ่มไหลซึมออกมาจากรอยขีดข่วนบนแขนและใบหน้า!

เขาสังเกตเห็นว่าเมื่อเขาโจมตีเข้าที่ปีกหินของพวกมัน จะมีเศษหินกระเด็นออกมา และดูเหมือนพวกมันจะเสียการทรงตัวเล็กน้อย! “หรือว่าปีกคือจุดอ่อน!”

เอซพยายามเล็งโจมตีไปที่ปีกของค้างคาวตัวหนึ่ง! เศษโลหะในมือฟันเข้าที่ปีกหินอย่างจัง! เกิดรอยร้าวเล็กๆ ขึ้น! ค้างคาวตัวนั้นร้องเสียงแหลมด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะเสียหลักบินไปชนกับผนังถ้ำ!

แต่แล้ว! ค้างคาวศิลาที่เหลือก็รุมโจมตีเขาพร้อมกันจากทุกทิศทาง! กรงเล็บและเขี้ยวหินของพวกมันฉีกกระชากร่างของเขา! เอซรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ! ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง! “บทเรียนที่สาม… ปีกมันคือจุดอ่อนก็จริง…แต่ถ้ามาเป็นฝูงแล้วเร็วขนาดนี้…ข้าคนเดียวเอาไม่อยู่แน่…ต้องหาทางลดจำนวนพวกมันลง หรือทำให้พวกมันบินไม่ได้…”

[ท่านเสียชีวิตแล้ว]

เอซกลับมาที่เขตปลอดภัยอีกครั้ง… เลือด… ความเจ็บปวด… ความตาย… มันวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า… “ปีกมัน… ถ้าข้ามีอาวุธที่ดีกว่านี้… หรือมีวิธีทำให้พวกมันร่วงลงมาได้…”

เผชิญหน้าครั้งที่สี่: โกเลมลาวาหลอมละลาย (Molten Lava Golem)

ความมุ่งมั่นของเอซเริ่มสั่นคลอน แต่เขาก็ยังคงฝืนใจกลับเข้าไปในอุโมงค์อีกเป็นครั้งที่สี่ คราวนี้เขาเลือกเส้นทางที่ยังไม่เคยสำรวจมาก่อน มันเป็นทางเดินที่ลาดลงต่ำ และมีไอร้อนระอุแผ่ออกมาอย่างต่อเนื่อง ผนังถ้ำในบริเวณนี้มีสีแดงก่ำและมีร่องรอยของลาวาที่เคยไหลผ่าน พื้นถ้ำบางส่วนยังคงร้อนจนแทบจะเหยียบไม่ได้

เมื่อเดินลึกเข้าไป เขาก็พบกับโถงถ้ำขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยแอ่งลาวาเดือดพล่าน! ไอร้อนพวยพุ่งขึ้นมาจนอากาศบิดเบี้ยว! กลางโถงนั้น ร่างของ โกเลมลาวาหลอมละลาย (Molten Lava Golem) ขนาดมหึมา (Lv.340) ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นจากธารลาวา! ร่างกายของมันเป็นหินหนืดสีแดงก่ำที่ยังคงลุกเป็นไฟ! ดวงตาสีส้มของมันลุกโชนด้วยความร้อนแรง! ทุกย่างก้าวของมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนและมีสะเก็ดลาวากระเด็นออกมา!

“นี่มัน…นรกขุมไหนกันแน่วะ!” เอซอุทานด้วยความตกตะลึง! ไอร้อนจากตัวโกเลมทำให้เขารู้สึกเหมือนผิวหนังกำลังจะไหม้! เหงื่อไหลท่วมตัวในทันที!

โกเลมลาวาคำรามเสียงทุ้มต่ำ! เสียงของมันเหมือนกับเสียงหินหลอมละลายที่กำลังปะทุ! มันยกแขนที่เป็นหินหนืดขนาดใหญ่ขึ้น ก่อนจะทุบลงบนพื้นอย่างแรง! พื้นดินสั่นสะเทือน! สะเก็ดลาวากระเด็นไปทั่วบริเวณ!

เอซรีบกระโดดหลบ! เขารู้ดีว่าการโจมตีทางกายภาพธรรมดาคงจะทำอะไรโกเลมที่ร่างกายเป็นลาวาหลอมเหลวนี้ไม่ได้แน่นอน! เศษโลหะในมือของเขาคงจะละลายไปในพริบตา! เขาพยายามมองหาจุดอ่อน แต่ร่างกายที่ลุกเป็นไฟของมันทำให้มองเห็นรายละเอียดได้ยาก!

โกเลมลาวาเริ่มเคลื่อนตัวเข้าหาเขาอย่างช้าๆ แต่ทุกย่างก้าวของมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน! มันยื่นแขนหินหนืดเข้าใส่เอซ! เอซพยายามจะหลบ แต่ความร้อนที่แผ่ออกมาจากแขนนั้นก็ทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ช้าลง! อากาศรอบตัวร้อนจนหายใจแทบไม่ออก!

“อ๊ากกก!” แขนหินหนืดสัมผัสเข้าที่สีข้างของเขา! ความร้อนแรงมหาศาลเผาไหม้ชุดเกราะที่ขาดวิ่นและผิวหนังของเขาจนพุพอง! กลิ่นเนื้อไหม้ลอยคละคลุ้ง!

[HP ลดลงอย่างรวดเร็ว!] [สถานะ: เผาไหม้รุนแรง (Severe Burn)!]

เอซกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด! เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกหลอมละลายทั้งเป็น! เขาพยายามจะหนี แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว… โกเลมลาวาใช้แขนอีกข้างจับร่างของเขาไว้ ก่อนจะ…บดขยี้! “บทเรียนสุดท้าย…สำหรับวันนี้…ไฟ…กับความร้อน…ข้าแพ้ทางมันอย่างสมบูรณ์…”

[ท่านเสียชีวิตแล้ว]

เอซลืมตาขึ้นในเขตปลอดภัยอีกครั้ง… ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้… ความรู้สึกร้อนระอุและความเจ็บปวดจากการถูกเผาไหม้ยังคงติดตรึงอยู่ในทุกอณู…

“พอแล้ว…สำหรับวันนี้…” เอซพึมพำเสียงแผ่วเบา เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง… ความมืดมิดของอุโมงค์และความตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า…มันหนักหน่วงเกินไปแล้วจริงๆ… แต่ลึกลงไปในใจ… ประกายไฟแห่งความแค้นและความปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้น…มันยังคงไม่มอดดับ…รอวันที่จะลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง… “ข้าต้องหาทาง…ต้องหาทางให้ได้…”