บทที่ 20: เสียงสะท้อนในหอศิลป์ลอยฟ้า

Sky-Transit Pod เคลื่อนตัวเข้าจอดเทียบท่าที่ “โซนอาร์ตแกลเลอรี่ลอยฟ้า (Floating Art Gallery Zone)” อย่างนุ่มนวล โครงสร้างสถาปัตยกรรมของที่นี่ดูราวกับหมู่เกาะแก้วคริสตัลขนาดยักษ์ที่ลอยอยู่กลางท้องฟ้า แต่ละ “เกาะ” เชื่อมต่อกันด้วยสะพานแสงเรืองรองและทางเดินโปร่งใสที่มองเห็นทัศนียภาพเบื้องล่างของมหานครนีโอ-อาร์คาเดียได้อย่างชัดเจน แสงอาทิตย์ยามบ่ายสาดส่องผ่านโดมแก้วขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมพื้นที่ ทำให้เกิดประกายรุ้งระยิบระยับไปทั่วบริเวณ

เอซก้าวตามเพื่อนๆ ออกมาจากยานขนส่ง เขายังคงรู้สึกมึนงงเล็กน้อยจากอาการวิงเวียนก่อนหน้านี้ แม้จะพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงซีดเซียวอยู่บ้าง ภาพความทรงจำอันเลวร้ายจาก “โลกนั้น” ที่ถูกกระตุ้นโดยโฆษณาเกมยังคงวนเวียนอยู่ในหัวราวกับเงาตามตัว คอยกัดกินความสงบในใจของเขาเป็นระยะ

“ว้าว! สวยสุดยอดไปเลย!” เคนจิอุทานออกมาเป็นคนแรก ดวงตาของเขาเบิกกว้างมองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ “สมแล้วที่เป็นแหล่งรวมศิลปะดิจิทัลที่ฮิตที่สุดในตอนนี้! ดูสิเพื่อน! มีทั้งประติมากรรมโฮโลแกรม, ภาพวาดอินเทอร์แอคทีฟ, แล้วก็นั่น! สวนพฤกษศาสตร์เสมือนจริงด้วย!” เขาชี้ไปยังโดมแก้วอีกแห่งที่อยู่ไกลออกไป ซึ่งภายในมีพืชพรรณแปลกตาเรืองแสงหลากสีสัน

ลิลลี่ก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กัน “สุดยอดเลยค่ะ! ฉันเคยเห็นแต่ในรีวิว ไม่คิดว่าของจริงจะอลังการขนาดนี้!” เธอยก Wrist Gear ขึ้นมาถ่ายภาพโฮโลแกรมรอบตัวอย่างสนุกสนาน “เราไปดูตรงไหนกันก่อนดีคะ?”

อลิซยิ้มบางๆ กับความกระตือรือร้นของเพื่อนทั้งสอง แต่สายตาของเธอก็ยังคงเหลือบมองเอซเป็นระยะด้วยความเป็นห่วง “เอซ… นายโอเคแน่นะ?” เธอถามเสียงเบา พยายามไม่ให้คนอื่นได้ยิน “ถ้าไม่ไหว เรากลับกันก่อนก็ได้นะ”

เอซส่ายหน้าเบาๆ พยายามฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรอลิซ ฉันโอเคแล้วจริงๆ” เขาตอบ แม้ในใจจะยังรู้สึกไม่ค่อยดีนัก เขาไม่อยากทำลายบรรยากาศสนุกสนานของเพื่อนๆ และบางที… การได้เดินดูงานศิลปะสวยๆ อาจจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้างก็ได้ “ไปเถอะ… ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าที่นี่มีอะไรน่าสนใจบ้าง”

เคนจิซึ่งหูไวกว่าที่คิดได้ยินบทสนทนาแว่วๆ ก็รีบพูดเสริมขึ้น “ใช่แล้วเพื่อน! มาถึงที่แล้วก็ต้องลุยให้เต็มที่! ฉันได้ยินมาว่ามีโซนจัดแสดง ‘ศิลปะจากมิติอื่น (Art from Other Dimensions)’ ด้วยนะ! น่าจะถูกใจแกเลยล่ะเอซ! เห็นว่ามีงานของศิลปินจากดาวเคราะห์อันโดรเมดามาโชว์ด้วย!”

คำว่า “มิติอื่น” ทำให้เอซชะงักไปเล็กน้อย แต่เขาก็พยายามไม่แสดงอาการอะไรออกมา “งั้นเหรอ… ก็น่าสนใจดี” เขาตอบเสียงเรียบ

พวกเขาทั้งสี่คนเริ่มเดินสำรวจไปตามทางเดินโปร่งใส แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบกับผลงานศิลปะดิจิทัลที่จัดแสดงอยู่ตามจุดต่างๆ ทำให้เกิดมิติและแสงเงาที่สวยงามแปลกตา มีทั้งภาพวาดที่เคลื่อนไหวได้ราวกับมีชีวิต, ประติมากรรมแสงที่เปลี่ยนรูปร่างไปตามเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ, และห้องจัดแสดงขนาดเล็กที่ฉายภาพยนตร์โฮโลแกรมสั้นๆ เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ศิลปะของกาแล็กซี

ลิลลี่กับเคนจิดูจะเพลิดเพลินกับการชมงานศิลปะเป็นอย่างมาก พวกเขาหยุดแวะถ่ายรูปและพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์ผลงานแต่ละชิ้นอย่างสนุกสนาน อลิซเดินเคียงข้างเอซอย่างเงียบๆ พยายามชวนคุยเรื่องสัพเพเหระบ้างเป็นครั้งคราว เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขาจากอาการไม่สบายก่อนหน้านี้

เอซพยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับบรรยากาศ เขาเดินชมงานศิลปะไปเรื่อยๆ พยายามซึมซับความสวยงามและความคิดสร้างสรรค์ของศิลปิน แต่ในใจลึกๆ เขาก็ยังคงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างคอยรบกวนอยู่ ความรู้สึกหวาดระแวงและความทรงจำอันเลวร้ายมันฝังรากลึกเกินกว่าจะสลัดออกไปได้ง่ายๆ

ขณะที่กำลังเดินผ่านห้องจัดแสดงภาพวาดชุดหนึ่ง เอซก็หยุดชะงักลงที่หน้าภาพๆ หนึ่ง มันเป็นภาพวาดดิจิทัลขนาดใหญ่ที่ใช้โทนสีมืดเป็นหลัก แสดงภาพของนักรบในชุดเกราะที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าว กำลังยืนหยัดอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง ดวงตาภายใต้หมวกเกราะนั้นมองตรงมายังผู้ดู แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้า ความสิ้นหวัง แต่ก็ยังคงมีความมุ่งมั่นบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลัง

ภาพนั้น… มันสะท้อนภาพของเขาใน “โลกนั้น” ได้อย่างน่าประหลาด เอซจ้องมองภาพวาดนั้นนิ่งนาน ความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามาในอก ทั้งความเจ็บปวด ความโกรธแค้น และความอ้างว้างเดียวดายที่เขาเคยประสบมา เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดึงกลับเข้าไปในฝันร้ายนั้นอีกครั้ง

“เอซ… นายเป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงของอลิซดังขึ้นข้างๆ ดึงให้เขาหลุดออกจากภวังค์ เธอมองเขาด้วยความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

เอซสะดุ้งเล็กน้อย รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “เปล่า… ไม่มีอะไร” เขาตอบเสียงแผ่ว “แค่… ภาพนี้มัน… สื่ออารมณ์ได้ดีน่ะ”

อลิซมองตามสายตาของเอซไปยังภาพวาดนั้น เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ฉันว่า… คนในภาพนั้นดูเหมือนกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างที่หนักหนามากเลยนะ แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้… ยังคงยืนหยัดอยู่ได้”

คำพูดของอลิซทำให้เอซรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขามองหน้าเธอ แววตาของอลิซดูอ่อนโยนและเข้าใจ “บางที… เขาอาจจะแค่เหนื่อยเกินไปที่จะสู้แล้วก็ได้” เอซพูดออกมาตามความรู้สึกของตัวเอง

“อาจจะใช่…” อลิซพยักหน้าช้าๆ “แต่การที่เขายังยืนอยู่ได้… มันก็แปลว่าเขายังมีความหวังอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

บทสนทนาของพวกเขาสะดุดลงเมื่อเคนจิกับลิลลี่เดินตามมาสมทบ “เฮ้! พวกนายสองคนมาแอบดูอะไรกันอยู่น่ะ!” เคนจิแซว “ภาพนี้มันดูหดหู่ไปหน่อยนะ ฉันว่าเราไปดูโซน ‘ศิลปะแห่งอนาคต (Art of the Future)’ กันดีกว่า! น่าจะมีอะไรที่มันสดใสกว่านี้!”

ลิลลี่เห็นด้วย “ใช่ค่ะ! ไปดูอะไรที่มันสร้างแรงบันดาลใจกันดีกว่า!”

เอซไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินตามเพื่อนๆ ไป แม้จะพยายามทำตัวให้ร่าเริง แต่ภาพของนักรบในชุดเกราะที่แตกร้าวนั้นยังคงติดอยู่ในใจของเขา มันเหมือนเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงบาดแผลที่ยังคงไม่จางหายไปจากความทรงจำของเขา

พวกเขาเดินชมงานศิลปะกันต่ออีกพักใหญ่ เคนจิพยายามชวนเอซคุยเรื่องตลกและเรื่องไร้สาระต่างๆ เพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ลิลลี่ก็คอยเล่าเรื่องสนุกๆ ในมหาวิทยาลัยให้ฟัง ส่วนอลิซก็ยังคงคอยสังเกตอาการของเอซอยู่เงียบๆ แต่ก็พยายามไม่ทำให้เขารู้สึกอึดอัด

จนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงโซนหนึ่งที่จัดแสดงผลงานศิลปะแบบอินเทอร์แอคทีฟ มีจอโฮโลแกรมขนาดใหญ่ที่ให้ผู้เข้าชมสามารถสร้างสรรค์ผลงานศิลปะของตัวเองได้โดยใช้การเคลื่อนไหวของร่างกายหรือคลื่นสมอง เคนจิดูจะตื่นเต้นกับโซนนี้เป็นพิเศษ เขารีบวิ่งเข้าไปลองเล่นทันที

“สุดยอด! อันนี้มันต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์สุดๆ ไปเลย!” เคนจิพูดพลางโบกมือไปมา ทำให้เกิดเส้นแสงสีต่างๆ พุ่งออกมาบนจอโฮโลแกรม “มาลองเล่นด้วยกันสิเพื่อน! สนุกนะ!”

ลิลลี่ก็เข้าไปลองเล่นด้วยอีกคน เธอหัวเราะคิกคักขณะที่พยายามควบคุมเส้นแสงให้เป็นรูปต่างๆ อลิซมองดูเพื่อนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมามองเอซ “นายอยากลองดูไหม?”

เอซส่ายหน้า “ไม่ล่ะ… ฉันขอดูอยู่ตรงนี้ดีกว่า” เขายังไม่ค่อยมีอารมณ์จะทำอะไรที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์มากนักในตอนนี้

ขณะที่เคนจิกับลิลลี่กำลังสนุกกับการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะดิจิทัล อลิซก็เดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆ เอซ “นายดู… ยังไม่ค่อยดีขึ้นเลยนะ” เธอพูดเสียงเบา “มีอะไรอยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม?”

เอซเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองใบหน้าของอลิซที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ความรู้สึกบางอย่างในใจของเขาเริ่มอ่อนลง เขาอยากจะระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาบ้าง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี

“ฉัน…” เอซอึกอัก “ฉันแค่… ยังสับสนนิดหน่อยน่ะ”

“สับสนเรื่องอะไรเหรอ?” อลิซถามอย่างอ่อนโยน

“หลายเรื่องเลย” เอซถอนหายใจ “เรื่องที่ฉันหายตัวไป… เรื่องที่ฉันกลับมา… แล้วก็… เรื่องที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี้ด้วย” เขาหมายถึงโฆษณาเกมนั้น

อลิซพยักหน้าช้าๆ “ฉันพอจะเข้าใจนะ… การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มันมักจะทำให้เรารู้สึกสับสนได้เสมอ” เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ “แต่ไม่ว่านายจะเจออะไรมา… นายไม่ได้อยู่คนเดียวนะเอซ” เธอยื่นมือมาสัมผัสแขนของเขาเบาๆ “พวกเราทุกคน… เป็นห่วงนายนะ”

สัมผัสอุ่นๆ จากมือของอลิซทำให้เอซรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขามองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอ แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการเลิกรากันในอดีต ตอนนี้มันดูอ่อนโยนและเข้าใจมากขึ้น “ขอบใจนะอลิซ” เขาพูดเสียงแผ่ว “ขอบใจจริงๆ”

บรรยากาศระหว่างพวกเขาทั้งสองคนเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วเสียงเรียกของเคนจิก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ “เฮ้! พวกนายสองคน! มาดูผลงานชิ้นเอกของฉันเร็วเข้า! ฉันตั้งชื่อมันว่า ‘ความโกลาหลแห่งจักรวาล’ เลยนะ!”

เอซกับอลิซหันไปมองจอโฮโลแกรม ภาพที่ปรากฏคือเส้นแสงหลากสีสันที่พันกันยุ่งเหยิงไปหมด ดูไม่เป็นรูปเป็นร่างอะไรเลยสักนิด

“เอ่อ… มันดู… โกลาหลสมชื่อจริงๆ นั่นแหละเคนจิ” อลิซพูดพลางกลั้นหัวเราะ

ลิลลี่ก็หัวเราะออกมา “แต่ก็ดูมีเอกลักษณ์ดีนะคะ!”

เอซมองภาพนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบางๆ “ฉันว่า… มันก็ดูเหมือนความคิดในหัวของฉันตอนนี้ดีเหมือนกันนะ” เขาพูดติดตลก

คำพูดของเอซทำให้เพื่อนทั้งสามคนหันมามองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่เคนจิจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าๆๆ! งั้นแสดงว่าแกก็เป็นศิลปินเอกเหมือนกันน่ะสิเพื่อน! สมองแกมันต้องเต็มไปด้วยไอเดียสุดบรรเจิดแน่ๆ!”

บรรยากาศที่เคยตึงเครียดค่อยๆ ผ่อนคลายลงอีกครั้ง เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ทำให้เอซรู้สึกเบาใจขึ้นอย่างประหลาด บางที… การได้กลับมาใช้ชีวิตปกติ และการมีเพื่อนดีๆ คอยอยู่เคียงข้าง อาจจะเป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับรอยแผลในความทรงจำของเขาก็ได้

พวกเขาใช้เวลาอยู่ที่โซนอาร์ตแกลเลอรี่ลอยฟ้าอีกพักใหญ่ ก่อนที่พระอาทิตย์จะเริ่มคล้อยต่ำลง แสงสีทองของยามเย็นสาดส่องไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศที่โรแมนติกและสวยงามยิ่งขึ้น

“เริ่มเย็นแล้วนะ เรากลับกันดีไหม?” อลิซเสนอขึ้น

“ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ” เคนจิพูดพลางลูบท้อง “ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันต่อดีกว่า!”

“ฉันเห็นด้วยค่ะ!” ลิลลี่สนับสนุน

เอซพยักหน้ารับ “ไปสิ” เขารู้สึกดีขึ้นมากแล้วจริงๆ แม้ความทรงจำอันเลวร้ายจะยังคงอยู่ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว เขามีเพื่อน… และนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้

ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปยังสถานี Sky-Transit Pod เพื่อเดินทางกลับ เอซก็เหลือบไปเห็นโปสเตอร์โฆษณาขนาดเล็กที่ติดอยู่ข้างทางเดิน มันเป็นโปสเตอร์ของเกม “COSMIC FRONTIERS: GALACTIC ODYSSEY” อีกครั้ง แต่คราวนี้มันเป็นภาพของตัวละครหญิงสาวผมสีเงินในชุดเกราะนักรบอวกาศสุดเท่ กำลังยืนอยู่บนยอดหน้าผา มองออกไปยังดวงดาวนับล้านที่ส่องแสงระยิบระยับ

เอซหยุดมองโปสเตอร์นั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกปวดแปลบที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้กลับมาอีกแล้ว มีเพียงความรู้สึกบางอย่างที่ซับซ้อนและอธิบายไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมองดูอดีตที่เคยสวยงามและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

อลิซสังเกตเห็นว่าเอซหยุดเดิน เธอมองตามสายตาของเขาไปยังโปสเตอร์นั้น “เกมนี้… ดูเหมือนจะดังมากเลยนะช่วงนี้” เธอพูดขึ้นเบาๆ “นายเคยเล่นรึเปล่าเอซ?”

คำถามของอลิซทำให้เอซชะงักไปเล็กน้อย เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ “เคย… นานมาแล้วล่ะ” นาน…ในความรู้สึกของเขา มันยาวนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ แม้ว่าในความเป็นจริง…เขาเพิ่งจะหนีจากขุมนรกนั้นมาได้ไม่กี่วัน แววตาของเขาดูเหม่อลอยไปชั่วขณะ ราวกับกำลังจมดิ่งลงไปในความทรงจำอันไกลโพ้น… ความทรงจำเกี่ยวกับโลกอีกใบที่เขาเคยจากมา… และบางที… อาจจะต้องกลับไปอีกครั้ง…