“เมิ่งซิน:บอสของโซนแดง ไอ้งูตัวเมื่อกี้คือบอสหรอ”

    “อากิ:ใช้มันคือบอสประจำโซนแดง ถึงว่าล่ะทำไมมันไม่ตามเรามา”

    “เมิ่งซิน:มันน่าจะออกจากโซนแดงไม่ได้สินะ”

    “อากิ:ใช่มันนั้นจะออกมาไม่ได้มันเลยหยุดดูอยู่แค่ตรงนั้น”

    “เมิ่งซิน:งั้นโซนสีเหลืองที่เราอยู่ก็มีบอสเหมือนกันสิ”

    “อากิ:น่าจะเป็นอย่างนั้น”

    “เมิ่งซิน:ถ้ามันมีบอสเราจะทำยังไงดี”

    “อากิ:เราคงได้แต่ระวังตัวมากขึ้น”

    “เมิ่งซิน:… เฮ้อคงมีแต่จะต้องทำอย่างนั้นแหละ”

ื    อากิและเมิ่งซินที่กำลังคุยกันอยู่ ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งกำลังแอบมองพวกเขาอยู่ และพวกมันกำลังเตรียมตัวที่โจมตีทั้งสองโดยที่ไม่รู้ตัว

    “???:ฟิววว~~~” 

    เมิ่งซินที่ได้ยินเสียงบางอย่างผ่านอากาศมาก็บอกให้อากิระวัง 

    “เมิ่งซิน:อากิระวังหลัง”

    “อากิ:!!!”

    อากิหลังจากได้ยินเมิ่งซินพูดเขากลับตัวหันไปข้างหลังทันที แต่ไม่ทันแล้ว เพราะได้มีบางสิ่งที่มันลอยมาได้ปักเข้าไปที่หัวไหล่ของอากิและสิ่งที่ปักก็คือลูกธนู

    “???:ปัก!”

    “อากิ:อึก!”

    [อลิส:เปิดใช้งานสกิลต้านทานความเจ็บปวด]

    หลังจากอากิโดนลูกธนู เมิ่งซินก็หยิบอาวุธขึ้นมาทันที ส่วนอากิที่โดนลูกธนูก็ถอยไปหนึ่งก้าว อากิตั้งสติและตัดสินใจหักลูกธนูที่อยู่ตรงหัวไหล่ออกครึ่งนึงแต่ยังไม่ได้ดึงออก และก็ได้เอาโล่และดาบออกมาจากช่องเก็บของ

    “อากิ:เมิ่งซินมาหลบหลังเพื่อมีลูกธนูมาอีก”

    “เมิ่งซิน:ได้”

    เมิ่งซินรีบเข้าไปหลบหลังอากิแต่ก็ไม่ทัน เพราะได้มีลูกธนูลอยมาอีก 2 ลูกอากิที่เห็นอย่างนั้นก็เอาโล่รับไว้

    “???:ปัก ตึก”

    เมิ่งซินที่มาหลบหลังอากิได้แล้ว ก็ถามอากิว่าเป็นอะไรไหม

    “เมิ่งซิน:อากิเป็นอะไรไหม”

    “อากิ:ไม่เป็นไร ฉันเอาโล่รับไว้ได้”

    “เมิ่งซิน:โอเค แล้วเราจะเอาไงกันต่อ”

    “อากิ:เราจะดันไปหามัน ถ้าอยู่นี่จะเป็นเป้าให้มันยิงฟรี”

    “เมิ่งซิน:อืม”

    หลังจากพูดจบอากิก็เดินไปข้างหน้า แต่ก็ได้มีลูกธนูถูกยิงมาอีกหลายลูก แต่อากิก็สามารถเอาโล่รับไว้ได้ อากิได้เดินไปข้างหน้าอีกประมาณ 5 เมตร อากิก็ได้เห็นมือธนูที่ยิงธนูใส่พวกเขา มันคือก็อบลิน 3 ตัว มีตัวมือธนู 2 ตัวและดาบโล่ 1 ตัว

    “เมิ่งซิน:นั่นไงก็อบลินที่มันยิงธนู”

    “อากิ:ใช่เราเห็นมันแล้ว และฉันก็คิดแผนจัดการมันได้แล้ว”

    “เมิ่งซิน:ยังไง”

    “อากิ:ฉันจะใช้ล่องหนให้ตัวเองหายไป แต่ฉันจะยืนอยู่ข้างหน้าเธอเหมือนเดิมและเดินเข้าไป ส่วนเธอก็เดินตามฉันมา อยู่ข้างหลังฉันเหมือนเดิมและให้มันเห็นแค่เธอและโจมตีเข้ามา และฉันจะป้องกันให้เธอ พอเข้าไปใกล้พอฉันจะส่งสัญญาบอก พอฉันบอกก็ให้เธอพุ่งเข้าไปจัดการตัวธนู ส่วนฉันจะพุ่งเข้าไปชาร์จตัวถือดาบ ถ้าจัดการมันได้แล้วฉันจะเข้าไปช่วยเธอต่อ”

    “เมิ่งซิน:ได้”

    [อลิส:ใช้งานสกิลล่องหน]

    หลังจากใช้สกิลอากิก็หายไป ก็อบลินที่เห็นก็พากันงงไปแป๊บนึง แล้วพวกมันก็กลับมาโจมตีต่อ แต่ก็ได้งงอีกครั้งเมื่อพวกมันสังเกตว่าลูกธนูที่ยิงไปได้หายไป แต่พวกมันก็ไม่สนใจและยิงธนูต่อ จนอากิเข้ามาใกล้กับพวกมันในระยะ 3 เมตร

    “อากิ:เมิ่งซิน”

    “เมิ่งซิน:พร้อมแล้ว”

    [อลิส:ใช้งานสกิลเร่งความเร็ว ใช้งานสกิลชาร์จ]

    พอเข้ามาใกล้พอแล้วอากิก็ส่งสัญญาณให้เมิ่งซิน เมิ่งซินตอบรับ อากิเห็นอย่างนั้นก็ใช้สกิลชาร์จพุ่งเข้าไป เอาโล่ที่เต็มไปด้วยลูกธนูชนเข้ากับตัวถือดาบโล่โดยที่มันไม่รู้ตัวเพราะอากิล่องหนอยู่ จนลูกธนูที่ปักอยู่ที่โล่แทงทะลุก็อบลินจนสตันไป

    [อลิส:ปิดการใช้งานสกิลล่องหน]

    *”ก็อบลิน:กี้!!!!”* 

    มันร้องด้วยความเจ็บปวด แต่มันยังไม่ตายอากิที่เห็นอย่างนั้นก็เอาดาบตัดคอมันทันที

    [อลิส:ท่านได้สังหารก็อบลินวอริเออร์ เลเวล 19 ได้รับ EXP 57] 

   

    ทางด้านเมิ่งซิน หลังจากที่อากิพุ่งชาร์จและชนเข้ากับเจ้าก็อบลินตัวถือดาบ และล่องหนหายไปก็ทำให้ก็อบลินอีก 2 ตัวตกใจและลืมเมิ่งซินไปเพราะมั่วแต่มองอากิเลยทำให้มีช่องว่างให้เมิ่งซินพุ่งไปจัดการตัวหลังสุด และตัดคอมันได้ในดาบเดียวและหลังจากตัวหลังสุดโดนตัดคอไป ตัวธนูอีกตัวมันก็หยิบมีดสั้นออกมาและจะแทงเมิ่งซินจากด่านหลัง เมิ่งซินที่เห็นอย่างนั้นก็โยกตัวหลบแต่ยังโดนปีกเธออยู่ดี

    “ก็อบลิน:กี๋!”

    “เมิ่งซิน:โอ็ย!”  

    หลังจากโดนแทงที่ปีกเมิ่งซินก็สวนเจ้าก็อบลินโดยการฟันเข้าไปจากด้านข้างของมัน เจ้าก็อบลินที่โดนฟันแขนขาดและดาบก็เข้าไปครึ่งลำตัวแต่มันไม่ตาย

    “ก็อบลิน:กี้~~~” 

    มันร้องด้วยความเจ็บปวด และมันพยายามที่จะดิ้นออกจากดาบ แต่อากิที่จัดการก็อบลินวอริเออร์เสร็จก็เข้ามาช่วยและตัดคอมันไป

    [อลิส:ท่านช่วยสังหารก็อบลินอาเชอร์ เลเวล 21 ได้รับ EXP 36.75

ท่านเลเวลอัป ท่านได้มาถึงเลเวล 20 แล้ว EXP ที่ใช้ในการอัปเลเวลจะมากขึ้น 1.5 เท่า

ท่านได้รับสกิลใหม่ 2 สกิล

ได้รับสกิลใหม่ ฟัน(F-⁽ᶠ⁻⁾)เพิ่มเดเมจจากการฟัน 5%

ได้รับสกิลใหม่ สตั้น (F-⁽ᴰ⁻⁾)ใช้มานา 20 ในการพุ่งชนศัตรูทำให้ศัตรูสตั้นเวลาการสตั้นขึ้นอยู่กับความแรงในการชน

มีสกิลที่ความชำนาญเพิ่มขึ้น

ต้านทานความเจ็บปวด (F ->D-)ทนความเจ็บปวดได้มากขึ้น 2%(11%)

ชาร์จ (F- ->F) ระยะชาร์จเพิ้มขึ้น 0.5 เมตร(3.5เมตร)เดเมจจากการชาร์จเพิ่ม 3%(6%)เพิ่มการใช้มานาอีก 5(15)

เร่งความเร็ว (F- ->F)ความเร็วที่เร่งได้เพิ่มขึ้น 3%(6%)เพิ่มการใช้มานาของสกิลอีก 2(4)ต่อวินาที]

    ‘อากิ:เพิ่มมาหลายอย่างเลย แต่ช่างมันก่อนเถอะไปดูเมิ่งซินก่อนดีกว่า’

    “อากิ:เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

    “เมิ่งซิน:ไม่เป็นไร มันแทงเข้าไม่ลึกนะ”

    “อากิ:โอเค”

    “เมิ่งซิน:ว่าแต่นายอะ จะเอาลูกธนูที่ปักอยู่หัวไหล่นายออกตอนไหน”

    “อากิ:อ๋อใช่ฉันลืมไปเลย เดี๋ยวดึงออกเดี๋ยวนี้แหละ”

    หลังจากอากิพูดจบเขาก็ดึงออกทันที

    “สวกกก~~~”

    “อากิ:อืมมม! เจ็บกว่าที่คิดไว้แฮะ”

    “เมิ่งซิน:เดี๋ยวๆดึงออกงี้เลยเหรอ เป็นอะไรมากไหมเนี่ย”

    “อากิ:ไม่เป็นไร แป๊บเดียวแผลมันก็สมานแล้ว”

    [อลิส:สกิลฟื้นฟูทำงานเร่งการสมานปิดปากแผล เวลาที่ใช้ในการปิดปากแผล 20 วิ มานาที่ต่อวิ 10]

    หลังจากอากิดึงหัวลูกธนูออก แผลเขาก็สมานปิดปากแผลอย่างรวดเร็วภายใน 20 วินาที

    [อลิส:ทำการปิดปากแผลเสร็จสิ้นปิดการใช้งานสกิลฟื้นฟู ปิดการใช้งานสกิลต้านทานความเจ็บปวด สกิลฟื้นฟูตัวเองตามธรรมชาติทำงาน]

    “เมิ่งซิน:นายยังเป็นคนอยู่ใช่ไหมเนี่ย ทำไมแผนปิดเร็วขนาดนั้น”

    “อากิ:ยังเป็นคนสิ แค่มีสกิลดีน่ะ”

    “เมิ่งซิน:โห สกิลอะไรเนี่ยอยากได้มั่งจัง”

    “อากิ:สกิลฟื้นฟูน่ะ ได้มาจากม้วนสุ่มสกิล”

    ‘อากิ:บอกแบบนี้ไปน่าจะเนียนนะ’

    [อลิส:👍]

    <ราเฟล:😐>

    “เมิ่งซิน:อ้อ ได้มาจากม่วนสุ่มสกิลนี่เองดวงดีนะเนี่ย”

    “อากิ:แน่นอนอยู่แล้วเพราะคนมันดวงนิ”

    “เมิ่งซิน:จ้าๆ”

    “อากิ:แล้วเธอไม่รักษาปีกเหรอ”

    “เมิ่งซิน:จะรักษาเดี๋ยวนี้แหละ แต่มั่วคุยกับนายอยู่ไงเลยยังไม่ได้รักษา”

    หลังจากเมิ่งซินพูดจบ เธอก็ใช้สกิลฮิลรักษาตัวเอง

    “เมิ่งซิน:ฮิล”

    อากิที่สงสัยว่าสกิลจะทำงานยังไงก็เดินเข้าไปดู

    “อากิ:อืมมม~~~”

    ‘อากิ:แผลค่อยๆสมานเขามาปิดปากเหมือนสกิลของฉันเลยแฮะ แต่มันไม่ค่อยสวยเหมือนของฉันเลย’

    “เมิ่งซิน:มันทำงานแบบสกิลของนายเลยใช่ไหมล่ะ”

    “อากิ:ใช้”

    <ราเฟล:มันไม่เหมือนกันทีเดียวซะที่เดี่ยวนะสกิลของนายกับของเมิ่งซินนะ>

   ‘อากิ:ไม่เหมือนกันตรงไหนหรอ ก็เห็นมันทำให้แผลปิดเหมือนกันนี่’ 

    <ราเฟล:ใช้มันทำให้แผลปิดเหมือนกันแต่หลักการมันต่างกัน สกิลของนายคือการเร่งการแบ่งตัวของเซลล์ด้วยพลังเวทย์เพื่อเร่งการปิดบาดแผล ส่วนสกิลของเมิ่งซินคือการโคลนนิ่งเซลล์ด้วยพลังเวทย์เพื่อนำไปทดแทนส่วนที่หายไปเพื่อปิดบาดแผล และนั้นเลยเป็นเหตุผลที่แผลของนายสวย และของเมิ่งซินไม่สวย>

    “อากิ:😮”

    <ราเฟล:อะไร คิดว่าฉันจะไม่รู้เรื่องวิทยาศาสตร์หรือไง>

    ‘อากิ:เออ~~~ ก็นิดนึงนะ’

    <ราเฟล:ถึงฉันเป็นแม่มด เกิดในโลกเวทย์มนต์หรือแฟนตาชีที่คนในโลกนายเรียก แต่ฉันขอบอกเลยว่าฉันอยู่มานานมากๆแล้ว นานจนนายใช่ชีวิตได้ 6 ชาติเลยแหละ และฉันขอบอกเลยว่า ฉันเรียนรู้เรื่องวิทยาศาสตร์จนมีความรู้มากกว่าคนในโลกของนายอีก>

    ‘อากิ:งั้นเธอก็รู้จักนิวเคลียร์ใช้ไหม’

    <ราเฟล:รู้จักสิ จะให้ฉันอธิบายให้ฟังไหมละ>

    ‘อากิ:ไม่เป็นไรเกรงใจนะ’

    <ราเฟล:หึ ให้รู้ซะบ้างว่าฉันเป็นใคร>

    ‘อากิ:เป็นคนแก่อะสิไม่ว่า’

    <ราเฟล:หา~~~ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ว่าใครแก่น่ะ จะเอาใช้ไหมเดี่ย#฿@฿6_+>

    “อากิ:เมิ่งซินแผลดีขึ้นแล้วเนอะ”

    <ราเฟล:นี้เมินฉันเดี๋ยวฉันก็สาปซะเลยนิ **********>

    ในตอนนั้นเองราเฟลก็พูดภาษาอะไรบ้างอย่างขึ้นมา อากิที่ได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก่อนที่ราเฟลจะพูดเสร็จอลิสก็ห้ามเธอก่อน

    [อลิส:ท่านพี่ใจเย็นลงก่อนนะคะ อย่าไปถือสาท่านอากิเลย]

    <ราเฟล:จะไม่ให้ถือสาคนที่เรียกฉันว่าคนแก่งั้นหรอ ฝันไปซะเถอะ *********>

    [อลิส:ท่านพี่หยุดนะคา~~~]

    

    “เมิ่งซิน:ใช้ มันเริ่มดีขึ้นแล้วละ”

    “อากิ:โอเค ถ้างั้นเราไปล่าเจ้าพวกเมื่อกี้เพิ่มกันเถอะ”

    “เมิ่งซิน:เอาสิ มันให้EXP เยอะดีถ้าล่าได้อีกน่าจะเวล 35 ได้ไม่ยาก”

    “อากิ:แต่ก่อนไป เรามาหาของจากเจ้าพวกนี้ก่อนดีกว่า เพื่อพอมีอะไรเป็นประโยชน์ไหม”

    “เมิ่งซิน:เป็นความคิดที่ดี งั้นค้นดูกันเลย”

    10 กว่านาทีผ่านไป

    “อากิ:เธอได้อะไรบ้าง”

    “เมิ่งซิน:คริสตัลมานาของก็อบลิน 1 อัน ดาบสำริด 1 โล่เสริมสำริด 1 และก็มีดสำริดสั้น 1”

    “อากิ:พวกก็อบลินมันเอาอุปกรณ์สำริดมาจากไหนกันนะ”

    “เมิ่งซิน:ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ชังเรื่องนั้นก่อนเถอะ เพราะฉันอยากรู้ว่านายได้อะไรมาบ้าง”

    “อากิ:ก็มีธนูสั้น 2 คันลูกธนูหัวสำริด 25 ลูก และก็คริสตัลมานา 2 อัน”

    “เมิ่งซิน:นี่อากิ”

    “อากิ:ว่า”

    “เมิ่งซิน:ฉันจำได้ว่านายใช้อาวุธอะไรก็ได้ใช้ไหม”

    “อากิ:ใช้ ทำไมหรอ”

    “เมิ่งซิน:ฉันคิดแผนดีๆออกแล้วละ”

    “อากิ:แผนอะไรหรอ”

    “เมิ่งซิน:ง่ายๆ ก็ให้นายลองหนแล้วใช้ธนูยิงแขนหรือขาพวกมันแล้วให้ฉันเป็นคนฆ่า แบบนั้นฉันจะได้EXP เยอะๆจะได้เวลอัปเลเวลเร็วๆ”

    “อากิ:เอาสิ”

    “เมิ่งซิน:งั้นเราก็ไปกันเลย~~~”

   หลังจากเดินหาไปประมาณ 5 นาทีในที่สุดก็เจอก็อบลิน อาเชอร์ 3 ตัวอากิที่เห็นอย่างนั้นก็ใช้สกิลล่องหนทันที

    [อลิส:ใช้งานสกิลล่องหน]

    และถือธนูและเดินเข้าไปในระยะยิงแล้วก็เล็งไปที่ขาของพวกมัน

    [อลิส:ใช้งานสกิลยิงธนู ใช้งานสกิลสมาธิ ใช้งานสกิลโฟกัส ใช้งานสกิลเล็งเป้า]

    “ฟิว!”

    “ก็อบลินอาเชอร์:กี้~~~”

    ลูกธนูที่อากิยิงไปได้เข้าเป้าอย่างรวดเร็วและแรงมาก มันแรงจนทำให้ขาของเจ้าก็อบลินหักตามทิศทางที่ลูกปักเข้าและก็อบลินอีก 2 ตัวที่อยู่ใกล้ๆก็รีบเข้าไปดูเพื่อนมันทันที

    “ก็อบลิน:กี้ กี่ กี?”

    “ก็อบลิน:กี่ กี กี้” 

    อากิที่เห็นก็อบลินที่เข้าไปดูเพื่อนมันและหันหลังให้ อากิที่เห็นก็รีบยิงที่ขาของเจ้า 2 ตัวนั้นอย่างรวดเร็ว

    “ฟิว! ฟิว!”

    “ก็อบลิน:อ้ากกก~~~”

    “ก็อบลิน:กี้~~~”

    [อลิส:ปิดการใช้งานสกิลยิงธนู ปิดการใช้งานสมาธิ ปิดการใช้งานสกิลโฟกัส ปิดการใช้งานสกิลเล็งเป้า]

    “อากิ:เมิ่งซิน ถึงหน้าที่เธอแล้ว”

    อากิพูดเรียกเมิ่งซินที่หลบไกลๆให้มาเก็บงาน เมิ่งซินที่ได้ยินก็เดินมาและพูดว่า

    “เมิ่งซิน:ได้เลย ฉันจัดการเอง”

    เมิ่งซินที่เดินไปได้นิดเดียว เธอก็ได้ตัดสินใจด้วยเหตุอันใดมิทราบ เธอก็ได้กระพือปีกและลอยจากพื้นนิดหน่อยและบินเข้าไปหาเจ้าก็อบลินทั้ง 3 ตัว เจ้าก็อบลินทั้ง 3 ตัวที่บาดเจ็บและล้มร้องโอดครวนอยู่ตรงนั้นก็ได้ยินเสียงบ้างอย่างก็พากันหันมาดู

    “พึบ พึบ พึบ พึบ” 

    สิ่งแรกที่พวกมันเห็นคือดวงตาสีแดงเข้มของเมิ่งซินที่เรืองแสงและเริ่มเข้ามาใกล้ เจ้าพวกก็อบลินที่เห็นก็พากันร้องเสียงดังขึ้นมากกว่าเดิมด้วยความกลัว

    !”ก็อบลินทั้ง3:กี๋~~~ กี๋~~~”!

    พวกมันร้องจนสุดเสียงได้แปปเดียวก็หยุดเพราะเมิ่งซินได้เข้าไปใกล้ พวกมันที่เห็นเมิ่งซินก็มองอย่างตั้งใจและส่งเสียงร้องออกมาว่า

    “ก็อบลิน:กู ก้า กี?”

    ‘เมิ่งซิน:มันพูดอะไรออกมานะ? แต่ชังมันเถอะฆ่าให้จบๆดีกว่า’

    เมิ่งซินเธอก็ได้ยกดาบที่ถืออยู่ ขึ้นมาและแกว่งไปตัดคอของเจ้าก็อบลินตัวที่ส่งเสียออกมา เจ้าก็อบลินอีก 2 ตัวที่เห็นก็ไม่ได้ร้องอะไร แถมพวกมันยังอยู่นิ่งๆให้ฟันด้วย เมิ่งซินที่เห็นก็งงๆ แต่เธอก็ตัดคอพวกมันทั้งหมดอยู่ดี

    [อลิส:ท่านได้ช่วยสังหารก็อลลินอาเชอร์เลเวล 21 2 ตัวและเลเวล 22 1 ตัวได้รับEXP 67.2

ท่านมีสกิลที่ความชำนาญเพิ่มขึ้น

ยิงธนู(F–>F)เพิ่มความชำนาญในการใช้ธนู

โฟกัส(F–>F)เพิ่มวิสัยทัศน์ในการมองเป้าหมายขึ้นเล็กน้อย

สมาธิ(F–>F)เพิ่มการจดจ่อเป้าหมายขึ้นเล็กน้อย

เล็งเป้า(F–>F)เพิ่มโอกาสโดนเป้าหมายขึ้นเล็กน้อย]

    ‘อากิ:นี้อลิส’

    [อลิส:ว่าไงคะท่านอากิ]

    ‘อากิ:ฉันได้EXPมากี่เปอร์เซ็นต์จากทั้งหมดน่ะ’

    [อลิส:30% คะ]

    ‘อากิ:ได้มาตัวละ 10% สินะ ก็ไม่ได้แย่’

    อากิก็ได้เดินเข้าไปหาเมิ่งซินและพูดว่า

    “อากิ:เป็นไงบ้าง”

    “เมิ่งซิน:ก็ได้EXPเยอะดี แต่”

    “อากิ:แต่?”

    “เมิ่งซิน:เจ้าก็อบลินตอนที่มันเห็นฉัน พวกมันส่งเสียงแปลกๆให้ฉันด้วยอะ”

    “อากิ:เสียง? เสียงแบบไหนหรอ”

    “เมิ่งซิน:ประมาณว่า กู ก้า กี?”

    “อากิ:ไม่รู้สิ มันแค่ทำเสียงรึป่าว”

    “เมิ่งซิน:อืม~~~ ชังมันเถอะไปล่ากันต่อดีกว่า”

    “อากิ:โอเคงั้นไปกันเถอะ”

    <ราเฟล:นี่อากิฉันรู้นะมันแปลว่าอะไร>

    ‘อากิ:แปลว่าอะไรเหรอ’

    <ราเฟล:ถ้าเป็นภาษาคนเราก็ประมาณว่า ท่านใช้เทพหรือเปล่า>

    ‘อากิ:ฮะ เทพก็อบลินรู้จักเทพด้วยเหรอ’

    <ราเฟล:รู้จักสิ แถมฉันจำได้ว่าเหมือนจะน่าจะมีตั้ง 3 องค์ที่ก็อบลินมันนับถือ>

    “อากิ:โฮ เพิ่งรู้นะเลยเนี่ยว่ามอนสเตอร์มันก็มีการนับถือเทพด้วย”

    <ราเฟล:มอนสเตอร์ ส่วนใหญ่ที่มีสติปัญญาก็มีเทพที่นับถือหมดแหละ>

    ‘อากิ:แล้วที่เทพองค์ไหนที่มันถามเมิ่งซินว่าใช่หรือเปล่าล่ะ’

        <ราเฟล:เทพที่ถามงั้นหรอ น่าจะเป็นเทพปีศาจมีลักษณะคลายๆเมิ่งซินนี่แหละ แต่จะต่างกันตรงที่สีผมและสีปีก>

    ‘อากิ:ต่างกันยังไงหรอ’

    <ราเฟล:ผมของเทพปีศาจคือ สีดำ ปีกก็สีดำปลายแดงต่างแค่นี้แหละ>

    ‘อากิ:ของเมิ่งซินมีผมสีข่าว ปีกก็สีขาวปลายแดง ต่างกันแค่นั้นหรอ’

    <ราเฟล:ใช้ ต่างกันแค่นั้นละ>

    ‘อากิ:แล้วทำไมก็อบลิน 3 ตัวก่อนถึงโจมตีเมิ่งซินล่ะ’

    <ราเฟล:มันน่าจะนับถือเทพองค์อื่นมั้งไม่รู้สิ>

    ‘อากิ:อืม~~~’

    ในตอนที่อากิกำลังคุยกับราเฟล เมิ่งซินที่เดินนำหน้าอยู่ก็ได้พูดขึ้นมาว่า

    “เมิ่งซิน:อากิฉันเห็นมอนสเตอร์อยู่ข้างหน้า”

    อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็เดินเข้าไปใกล้กับเมิ่งซิน

    “อากิ:มันอยู่ไกลแค่ไหน”

    “เมิ่งซิน:ประมาณ 20 เมตรได้จากตรงเรา”

    “อากิ:แล้วมันมีกี่ตัว”

    “เมิ่งซิน:น่าจะมี 3 ตัวแต่ไม่น่าใช่ก็อบลิน”

    “อากิ:ไม่ใช่ก็อบลิน?”

    “เมิ่งซิน:ใช่น่าจะเป็น โคลโบล”

   [อลิส:ถ้าเป็น โคลโบลจริงๆน่าจะแย่แล้วค่ะท่านอากิ]

    ‘อากิ:ทำไมละ’

    <ราเฟล:เพราะล่องหนของนายใช้กับพวกมันไม่ได้ผลยังไงล่ะ>

    ‘อากิ:ทำไมจะไม่ได้ละ ก่อนหน้านี้ถึงยังใช้ได้อยู่เลย’

ืื    [อลิส:โคลโบลก่อนหน้านี้เลเวลมันน้อยค่ะ ประสาทการดมกลิ่นมันเลยน้อยตามเลเวล ส่วนเจ้าพวกนี้ที่เลเวล 20 ประสาทสัมผัสการดมกลิ่นน่าจะเท่ากับหมาปกติหรือไม่ก็หมาป่าเลยค่ะ]

   ‘อากิ:อ่อใช้ สกิลของเรามันแค่เปลี่ยนสีผิวหนังนิไม่ได้ลบกลิ่น ถ้าเป็นแบบนี้ก็มีแต่ต้องชนตรงๆเลย’

    “เมิ่งซิน:อากินายจะล่องหนไปเปิดเหมือนเดิมไหม”

    “อากิ:ก็อยากทำแบบนั้นนะแต่เหมือนจะไม่ได้นะ”

    “เมิ่งซิน:หืม ทำไมล่ะ”

    “อากิ:สกิลของฉันมันทำให้ล่องหนทางการมอง แต่มันไม่ได้ลบกลิ่นนี้สิ”

    “เมิ่งซิน:อ๋อเข้าใจแล้วล่ะ แต่จะทำไงกันต่อละ”

    “อากิ:ว่าจะเอาธนูยิงเปิดพวกมันเหมือนก่อนหน้านี้แหละ”

    “เมิ่งซิน:โอเคงั้นๆได้นำเลย”

    ในตอนที่เดินมาได้ 5 เมตรเมิ่งซินก็พูดขึ้นมา

    “เมิ่งซิน:อากิ”

    “อากิ:อะไรเหรอ”

    “เมิ่งซิน:เหมือนว่านายจะใช้ธนูไม่ได้แล้วล่ะ”

    “อากิ:ทำไมล่ะ”

    “เมิ่งซิน:พอเดินมาถึงตอนนี้แล้วฉันเห็นแล้วนะว่ามันถืออาวุธอะไร”

    “อากิ:มีอะไรบ้าง”

    “เมิ่งซิน:เห็นมีตัวถือโล่ 2 ตัวและอีกตัวหนึ่งน่าจะธนูหรือเปล่าไม่แน่ใจ”

    “อากิ:โล่ 2 นี่เองคงใช้ธนูไม่ได้จริงๆนั้นแหละ”

    “เมิ่งซิน:แล้วนายจะเอาไงใช่ธนูไม่ได้แล้ว”

    “อากิ:คงต้องใช้ดาบกับโล่เดินไปชนแค่นั้นแหละทำเหมือนตอนเจอมอนสเตอร์กลุ่มแรก

    “เมิ่งซิน:โอเค”

    หลังจากเปลี่ยนแผนกันแล้วอากิก็ได้เก็บธนูและได้นำโล่พร้อมดาบออกมาจากช่องเก็บของแล้วเดินไปข้างหน้า อากิที่เดินได้ไปซักประมาณอีก 10 เมตรพวกโคลโบล ที่ยืนจับกุมกันอยู่ก็เห็นพวกเขาและพากันตื่นตัวและหันมาทางอากิหมด และตะโกนออกมาซึงอากิฟังรู้เรื่องแต่อากิก็เดินเข้าไปหาต่อไป

    !”โคลโบล:######”!

    ทันใดนั้นเองก็มีโคลโบลตัวนึงเอาหน้าเอาไม้ออกมาและมันก็ได้ง้างหน้าไม้และใส่ลูกศรแล้วก็ยิงมาที่อากิ อากิได้เอาโล่รับลูกศรแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นลูกศรของหน้าไม้ได้ทะลุโล่และทะลุแขนของอากิ

    “ฟิว”

    “อากิ:โอ๊ย!”

    เมิ่งซินที่ได้ยินเสียงของอากิก็ถามขึ้นมาว่า

    “เมิ่งซิน:เป็นอะไรหรออากิ”

    “อากิ:มันมีหน้าไม้มันยิงทะลุโล่ได้”

    “เมิ่งซิน:แล้วจะทำไงกันดี”

    “อากิ:เราจะไม่ค่อยๆเดินเข้าไปแล้วจะวิ่งเข้าไปเลย ไป!”

    [อลิส:เปิดใช้งานสกิลเร่งความเร็ว]

    หลังจากอากิพูดจบเขาก็ได้วิ่งชาร์จเข้าไปทันที เมิ่งซินที่เห็นอย่างนั้นก็กระพือปีกและบินพุ่งตามมาไปทันที อากิได้วิ่งเข้าไปหาเจ้าโคลโบลทั้ง 3 แต่เจ้าโคลโบลตัวที่ใช้หน้าไม้ก็รีโหลดลูกเสร็จแล้ว และยิงมาที่อากิทันที อากิที่กำลังวิ่งเข้าไปก็ได้ใช้สกิลและปัดลูกศรไปได้

    [อลิส:ใช้งานสกิลปัดป้อง]

    อากิที่วิ่งมาด้วยความเร็วก็เข้ามาถึงระยะใช้สกิลและใช้สกิลทันที

    ‘อากิ:ใช้งานสกิลชาร์จ’

    อากิได้ยกโล่ขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปหาเจ้าตัวถือหน้าไม้ แต่ก็ได้มีโคลโบลอีกตัวที่มีโล่มารับแทน

    “โคลโบล:#####”

    [อลิส:ใช้งานสกิลสตั๊น]

    โคลโบลตัวที่เอาโล่มารับโล่ของอากิก็ติดสตั้นไป ส่วนโคลโบลอีกตัวที่อยู่ข้างๆก็ได้เอาดาบแท่งมาที่อากิ อากิที่เพิ่งชนเข้ากับอีกตัวก็หลบไม่ทันแล้วโดนแทงเข้าไปที่ท้องด้านข้าง

   “โคลโบล:ฮา!”

    “ทรวก!”

    !”เมิ่งซิน:อากิ”!

    “อากิ:อึก!”

    เมิ่งซินที่บินตามมาก็ได้เอาดาบฟันไปที่เจ้าโคลโบลตัวที่แทงอากิ จนมันขาดครึ่งในฉับเดี่ยว อากิที่เห็นอย่างนั้นก็รีบตัดคอตัวที่มันสตั้นอยู่และหันมาดึงดาบออกทันที

    “อากิ:อ็าก~~~”

    “ทรวก”

    [อลิส:ท่านสังโคลโบลวอริเออร์ เลเวล 21 ได้รับEXP 75.6

เปิดใช้งานต้านทานความเจ็บปวด เปิดใช้งานสกิลฟื้นฟู]

    ส่วนโคลโบลตัวถือหน้าไม้ก็รีโหลดเสร็จและจะยกหน้าไม้ขึ้นยิงที่อากิอีกครั้ง เมิ่งซินที่เห็นอย่างนั้นก็รีบใช้สกิลใช้เจ้าโคลโบล

    “เมิ่งซิน:คำสาปเชื่องช้า”

    เจ้าโคลโบลที่โดนสกิลคำสาปก็เกิดอาการทันทีหลังจากโดนคำสาป แต่มันก็ยังสามารถที่จะยิงหน้าไม้มาใส่อากิได้ อากิที่พึงดึงดาบออกก็ไม่สามารถที่จะหลบได้ อากิเลยโดนยิงเข้าไปที่หน้าอกด้านขวา เมิ่งซินรีบพุ่งเข้าไปฆ่ามันทันทีและเธอก็ตัดคอมันได้ในฉับเดี่ยว หลังจากตัดคอมันได้เมิ่งซินก็รีบมาดูอากิทันที

    “เมิ่งซิน:อากิ อากิ! เลือด เลือดนายออกเยอะเลย”

    “อากิ:ใจเย็นๆตอนนี้สกิลฉันกำลังทำงาน”

    “เมิ่งซิน:ฉันจะใช้สกิลช่วยด้วย”

    เมิ่งเข้ามาดูอากิที่พึงดึงดาบออก และสิ่งแรกที่เห็นคือตอนนี้อากิมีเลือดออกจำนวนมาก เมิ่งซินที่เห็นอย่างนั้นก็ใช้สกิลรักษาทันที

    ผ่านไป 2 นาทีเลือดของอากิก็หยุดไหลแต่แผลของเขานั้นยังปิดไม่สนิท อากิที่เห็นเมิ่งซินที่ใช้สกิลรักษาตัวเองไปประมาณ 2 นาทีจนเขาของเธอเริ่มเปลี่ยนสี อากิที่เห็นเขาเธอเปลี่ยนสีก็บอกให้เธอหยุดใช้สกิล

    “อากิ:เมิ่งซินพอก่อนฉันไม่เป็นไรแล้ว”

    “เมิ่งซิน:จะหยุดได้ยังไงแผลยังไงยังปิดไม่สนิทเลย”

    “อากิ:เมิ่งซิน หยุด!”

    อากิได้ขึ้นเสียงใส่เมิ่งซินนิดหน่อย เมิ่งที่ได้ยินก็หยุด อากิที่เห็นว่าเธอหยุดแล้วก็พูดขึ้นมาว่า

    “อากิ:ตอนนี้ฉันดีขึ้นมาแล้ว เธอพักก่อนเถอะ เพราะเขาของเธอเปลี่ยนสีแล้วนั้น”

    “เมิ่งซิน:แต่”

    “อากิ:ไม่มีแต่ถ้าตอนนี้เธอหมดพลังแล้วใครจะปกป้องฉันจริงไหม”

   “เมิ่งซิน:… ได้ฉันจะไปพัก”

   เมิ่งซินทำตามที่อากิบอกเธอไปนั่งพักที่มุมตรงข้ามของอากิ ผ่านไปอีก 3 นาทีแผลของอาแกก็ปิดสนิท อากิที่เห็นอย่างนั้นก็จะดึงลูกศรที่อกด้านขวาออก

    “อากิ:ฮึบ!”

    แต่อากิกก็ดึงมันไม่ออกเพราะแรงยิงของหน้าไม้มันมากกว่าธนูเลยเข้าไปลึก อากิที่ดึงไม่ออกก็บอกให้เมิ่งซินมาช่วย

    “อากิ:เมิ่งซินมาช่วยดึงลูกศรนี้ออกหน่อยสิ”

    เมิ่งซินที่ได้ยินก็เดินเข้ามาหาอากิแล้วก็ดึงลูกศรออก

    “ชึก”

    “อากิ:โอ็ย ทำไมถึงแรงอย่างนี้เนี่ย”

    “เมิ่งซิน:ก็ไม่ได้แรงนี่ฉันดึงเบาๆเองนายนั้นแหละที่ไม่มีแรง”

    หลังจากดึงลูกศรออกให้อากิเมิ่งซินก็กลับไปนั่งที่เดิม และนั่งรอให้แผลของอากิหาย ผ่านไป 5 นาทีแผลของอากิก็ปิดสนิทจนหมดทุกแผล เมิ่งซินที่เห็นว่าแผลของอากิได้ปิดหมดแล้วก็ได้ลุกขึ้นยืนแล้วพูดขึ้นมาว่า

    “เมิ่งซิน:เราเปลี่ยนที่กันเถอะ ที่นี่มีแต่กลิ่นคาวเลือดมันอันตราย”

    “อากิ:ได้เธอนำเลย”

    เมิ่งได้เดินนำไป อากิก็ลุกขึ้นและเดินตามไป แต่ด้วยที่อากิเลือดมากทำให้นั้นเดินได้ช้ามากๆ เมิ่งซินที่เห็นก็ค่อยเดินหยุดเดินหยุดรออากิ

    “อากิ:เมิ่งซิน”

    “เมิ่งซิน:อะไร”

    “อากิ:ขอโทษที่ขึ้นเสียงใส่เธอก่อนหน้านี้นะ”

    “เมิ่งซิน:…”

    “อากิ:ฉันน่าจะพูดดีๆกับเธอไม่น่าขึ้นเสียงใส่เธอเลย ขอโทษนะ”

    “เมิ่งซิน:ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ นายไม่อยากให้เราสองคนหมดสภาพพร้อมกันใช่ไหมล่ะ นายเลยขึ้นเสียงแบบนั้น”

    “อากิ:ใช่”

    “เมิ่งซิน:เอาล่ะตรงนี้น่าจะได้แล้วล่ะเราพักกันเถอะ”

    “อากิ:ได้”

    หลังจากหาที่พักได้แล้วอากิก็ได้นั่งพักตอนผิวของอากิซีดๆนิดเนียเนื่องจากเสียเลือดมาก เมิ่งซินที่สังเกตเห็นก็ได้เข้ามานั่งข้างๆอากิแล้วพูดขึ้นมาว่า

    “เมิ่งซิน:นายนอนก่อนเลยเดี๋ยวฉันเฝ้าเอง”

    “อากิ:ไม่ได้แค่จะนั่งพักเหรอ”

    “เมิ่งซิน:แค่นั่งพักมันไม่พอสำหรับคนที่เสียเลือดเยอะอย่างนายหรอก”

    “อากิ:… ได้ฉันจะนอนแต่ขอยืมหน้าตักเธอหน่อยนะ”

    “เมิ่งซิน:เดี”

    เมิ่งซินยังไม่ได้ตอบอะไรอากิ แต่อากิก็ได้โน้มตัวลงมานอนที่ตักของเมิ่งซิน

    “เมิ่งซิน:… ให้แค่ครั้งนี้นะ”

    “อากิ:💤💤💤”

    “เมิ่งซิน:จะหลับอะไรเร็วขนาดนั้น แต่ก็ช่างมันเถอะปล่อยเขาพักไปนั่นแหละ”

              จากผู้แต่ง

    จะพยามแต่งให้ได้ 1 ตอน ต่อ1 อาทิตย์จะพยายามครับ