แสงแดดยามเช้าที่แยงตาเข้ามาในดวงตา
คาเงโอะเดินทางไปโรงเรียนด้วยขาที่อ่อนล้า
หลังจากตกบันไดเขาก็ลาเรียนทั้งวันเพราะร่างกายเจ็บไปทั้งตัวรวมถึงไข้ขึ้นด้วย
เขากังวลเรื่องข่าวลือเกี่ยวกับที่ให้เลย์ลาโม๊คให้เขาซะจนข่มตานอนไม่ได้
สำหรับคาเงโอะที่ไม่เคยไปรังแกใครที่ไหนรวมถึงไม่เคยมีเพื่อนฝูงกับเขาเลยจึงไม่รู้ว่าจะถามใครดี
แต่กลับกลายเป็นว่าบรรยากาศที่โรงเรียนก็แลดูปกติสุขดี
ด้วยสาเหตุที่ไม่น่าจะมีใครรู้นั่นก็คือว่าความสามารถในการปกปิดตัวตนของคาเงโอะนั้นค่อนข้างสูงเลยทีเดียวแถมยังไม่มีใครแปะแผ่นกระดาษที่เขียนประกาศตามล่า ”ฆ่าไอ้ผู้ชายโรคจิตนี่ซะ” แล้วก็ไม่มีพวกแยงกี้เข้ามาหาเรื่องด้วยเหมือนกัน.
สายตาของผู้คนที่จ้องมองมาที่คาเงโอะนั้นมีทั้งหวังดีและมุ่งร้ายพร้อมๆกันสายตานั้นช่างคล้ายกับตอนที่จ้องมองต้นไม้หรือของตกแต่งอะไรทำนองนั้น
พอเขาเข้าห้องเรียนเลย์ลาที่กำลังพูดคุยอยู่กับคุโรทากิและอิโซซากิก็หันมาหาคาเงโอะทันที
ผมสีบลอนด์สะบัดผลิ้วไหวระยิบระยับปัดฝุ่นละอองกระจายฟุ้งเบาๆนัยย์ตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“คาเงโอะดีขึ้นแล้วเหรอเจ้าคะ? โล่งอกไปที”

มองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอตรงๆไม่ได้เลยจริงๆ
ก็เมื่อวานซืนซูโดซังกับ….ไอ้จ้อนลูกรักของผมนั้น….
ความรู้สึกของลิ้นของเธอที่ยังคงติดอยู่ตรงไอ้จ้อนของเขายังอยู่เลย……ตอนนี้ยังรู้สึกจักจี้อยู่เลย
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและขับไล่ กิเลส ตัณหา ออกจากร่างกายแล้วดึงชายเสื้อยัดเข้าข้างใน

“ซูโดซังเรื่องก็อปปี้น่ะ ขอบคุณนะ”

ช่วงที่คาเงโอะขาดเรียนเลย์ลาก็ได้เอาตัวก็อปปี้งานที่เธอเขียนเองและใบงานไปให้คาเงโอะ
เขาขอให้เธอเอาใส่ไว้ในตู้จดหมายแทนเพื่อที่จะได้หลบหน้าเธอ
คงเป็นเพราะเขารู้สึกอึดอัดและอายจนไม่รู้ว่าจะปั้นหน้ายังไงเมื่อเจอเธอ

“No problem (ไม่มีปัญหา) It’OK คาเงโอะหลังไม่เป็นไรนะเจ้าคะ?
“อา ดีขึ้นแล้วละ”
“อ้าว? โยรุซากิ นายอยู่ด้วยเหรอ?”
“โอ๊ะ จริงด้วย เพราะโยรุซากิไม่เด่นก็เลยไม่รู้ตัวเลยว่าอยู่ตรงนี้ด้วยนะเนี่ย เลย์ลาเป็นห่วงนายมากเลยนะรู้ไหม?”

คาเกโอะรู้สึกประหม่าเมื่อคนที่อยากฆ่าเป็นอันดับ 2 และ 4มาคุยด้วย

“นายตกบันไดตอนที่ช่วยรับตัวเลย์ลาใช่ไหมละ”
“ฉันเห็นนะ นายนี่เป็นคนดีจริงๆ”
“นายเป็นคนหัวดีอยู่แล้วอย่าหาเรื่องเอาหัวไปฟาดที่ไหนจะดีกว่านะ”

อันดับที่3 กับ 5 พูดพร้อมกับตบบ่าไปด้วย มันเจ็บมากซะจนแทบจะสะดุ้งโหยงเลยแต่ก็ยังพออดทนไหวอยู่

“ยามามุระซัง อย่าจับนะ! คาเงโอะ คนรัก ของชั้นเจ้าคะ”
“ฮ่าๆ เลย์ลานี่น่ารักจริงๆเลยนะ เธอเนี่ยชอบโยรุซากิจริงๆใช่ไหมเนี่ย?”
“โอ้วววว คู่รักเลิฟๆล่ะ!”

เป็นห่วงเรา? คนดี? คนรัก? คู่รักเลิฟๆ?
ร่างกายของผมร้อนขึ้นทันที ทุกคนหยอกเล่นกันไม่ผิดแน่พยายามจะวางกับดักผมใช้ไหมละ

“มะ”

ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ…..คือคำที่เขาอยากพูดออกมาแต่ออดเข้าเรียนดังขึ้นซะก่อนที่เขาจะพูดออกมา
แล้วอาจารย์ฮัตสึโทริก็เข้ามาแล้วขึ้นไปยืนบนแท่นสอนของอาจารย์พร้อมกับถือหนังสือเตรียมสอน

“โยรูซากิ หายดีแล้วสินะ”
“ครับ”
“งั้นก็ช่วยมาข้างหน้าทีสิ นายเป็นสมาชิกคณะกรรมการจัดงานกีฬาสีใช่ไหม? พอดีพวกเราต้องตัดสินใจที่จะเขาร่วมงานกีฬาสีน่ะ”

คาบแรกคือคาบโฮมรูม คาเงโอะก้าวไปพร้อมกับถอนหายให้ใจและขออาสาคนที่อยากจะเข้าร่วมงานกีฬาสี

“งั้นใครที่อยากลงวิ่งผลัดขอให้ยกมือขึ้นด้วยนะครับ……ฮิคาวะซัง,อิเคอิซัง…..เหลืออีก 5 คนครับ”
“ผมด้วย ผมลงด้วย”
“แล้วใครอยากลงวิ่งฝ่าอุปสรรคบ้างครับ”

เป็นห้องเรียนที่มีแต่คนมองในแง่บวกและคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายเยอะก็เลยมีอาสาสมัครเป็นจำนวนมากจนถึงขั้นต้องเป่ายิงฉุบกันลยที่เดียว
งานกีฬาสีมีไว้สำหรับพวกเรียจู พวกมืดมนแบบคาเงะโอะที่มีหน้าที่สนับสนุนพวกโลกสวยและเข้าสังคมเก่งทั้งหลายแหล่ให้สนุกสนานกัน
ช่างเป็นโลกที่ไม่เท่าเทียมเอาเสียเลย
ตาย ตายห่าไปซะให้หมด ไอ้พวกเรียจูทั้งหลายน่ะบึ้มไปซะ!

“เรายังไม่ทันได้ตัดสินใจเรื่องคู่สุดท้ายที่จะลงแข่งวิ่ง 3 ขาเลยนะ”
“ถ้าเราลงไม่ถึง 3 คู่ก็ลงแข่งไมได้ใช่ไหม?”
“ตามนั้นล่ะคนนึงจะลงได้อย่างน้อย 1 รายการและลงเกิน 3 รายการ ไม่ได้นะ”
“ฮึมมมมมมม”

แล้วเสียงเอะอะโวยวายก็เริ่มดังขึ้น

“ชั้นจะลงเองเจ้าค่ะ ชั้นเองก็ได้แต่เก็บกวาดขยะ อยากจะลงวิ่งแข่งเจ้าค่ะ ใครก็ได้มาวิ่งด้วยกันหน่อยสิเจ้าคะ”
“ผม”
”ผมเอง”
”ตรูจะลงเอง”
”ตรูต่างหากล่ะว้อยย”
“ตรูเองงงงงงง”

พวกผู้ชายต่างพากันยกมือขึ้นอย่างพร้อมใจกัน

“หยี๋…..แย่ที่สุด พวกนายแค่อยากแต๊ะอั๋งเลย์ลาใช่ไหมล่ะ?”
“ลงเป็นคู่หญิงด้วยกันก็ได้นะ ว่าไงล่ะคุโระทากิซัง? เธอเองก็พึ่งลงแข่งไป 2 รายการเองใช่ไหมล่ะ?”
“เห….ไม่เอาอะ”

คาเงโอะงงเป็นไก่ตาแตกกับคำบ่นของเธอ
ทั้งที่เป็นเพื่อนกันเนี่ยนะ?

“ถึงเราจะสูงพอๆกันก็เถอะ แต่เลย์ลาขายาวจะตายแถมหน้าก็เล็กด้วย”

อ่า….พอเข้าใจล่ะคงไม่อยากจะโดนเปรียบเทียบตอนยืนอยู่ด้วยกันสินะ
ตอนยืนอยู่ข้างกันจะเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจนเลยสินะ

“โยรุซากิเองก็ยังไม่ได้ลงแข่งอะไรเลยสินะ?”
“ผมเป็นคณะกรรมการนะก็คงยุ่งเรื่องจัดงานกีฬาสีนั่นแหละ”
“คาเงโอะ! ลงแข่งด้วยกันนะ ชั้น..คาเงโอะคู่รักเจ้าค่ะ!”

ทุกคนต่างเงียบ

“คู่รัก..”

เสียงตอบดังก้องสะท้อนไปมา
คงเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ
แน่นอนว่า คาเงโอะก็ไม่เชื่อเหมือนกัน

“โยรุซากิได้ช่วยเลย์ลาตอนที่เกือบจะตกบันไดเลยนะ”
“เพราะแบบนั้นเองสินะ โยรุซากิถึงได้ตกบันไดแทนแล้วเลย์ลาก็เลยไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย”
“อ่อ ฉันได้ยินอยู่นะตกลงมาค่อนข้างดังเลยใช่ไหม”
“ที่โยรุซากิขาดเรียนเพราะเหตุนี้เองเหรอ”
“ว้าว..ยอดเลย เป็นชั้นคงไม่มีทางทำแบบนั้นได้หรอก”

ความรู้สึกของการนับถือและชื่นชมไหลมาเทมาแต่ความกดดันที่ถาโถมมามันน่ากลัวกว่าคำชื่นชมซะอีก

“คือ…”

นั่นเป็นเพราะผลของทฤษฏีสะพานแขวนและอีกไม่นานเดี๋ยวจะค่อยๆจางหายไปเอง
นั่นคือคำที่เขาพยายามจะพูดแต่ว่าเสียงของเขาถูกกลบไปโดยความปิติยินดี

“คาเงโอะ! วิ่งแข่งสามขา ฝึกกันเจ้าค่ะ”

ทันทีที่ออดหมดคาบ เลย์ลาที่ได้บอกแบบนั้นกับเขาก็ทำให้นู้สึกหงุดหงิด

“ผมต้องเอาขยะไปทิ้ง”
“คาเงโอะ ทำเวรห้องเหรอ?”
“ก็เป็นคณะกรรมการนี่นะ”

คาเงโอะเอาถุงขยะออกมาจากตู้เก็บเครื่องมือทำความสะอาดจากนั้นก็กางถุงออกแล้วก็เอาขยะของห้องเรียนใส่ลงไปในถุงขยะ
ในขณะที่เขาเก็บขยะตามห้องเรียนอยู่นั้น เลย์ล่าได้ตามเขาทุกฝีก้าว

“ขยะ ทำเวรห้อง ทิ้งขยะเจ้าค่ะ คณะกรรมการ ต้องทิ้งด้วยเหรอเจ้าคะ?”
“คณะกรรมการต้องเดินเช็คถังขยะตามห้องเรียนสัปดาห์ละครั้งน่ะ”
“คณะกรรมการแค่คาเงโอะคนเดียวนี่เจ้าคะ?
“ช่วงเทอมแรกคณะกรรมการทุกคนก็พากันทำอยู่หรอกแต่คนก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆจนแล้วจนรอดตอนนี้ก็เหลือแค่ผมคนเดียว”

ทุกห้องจะมีขยะสะสมอยู่และถังขยะก็เกือบล้นทุกที
ทั้งที่การเอาขยะไปทิ้งมันเป็นหน้าที่ของไอ้พวกที่คอยทำเวรห้องแท้ๆแต่ดันมาปล่อยปละละเลยแบบนี้
ตาย ตายห่าไปให้หมดซะ อย่างน้อยก็หัดทิ้งขยะเองซะบ้างสิโว้ยยย!
ในขณะเขาด่าทออยู่ในใจ เลย์ลาก็วิ่งลงไปข้างล่างพร้อมกับหยิบถุงขยะที่ส่ายไปมา

“ชั้นเองก็จะเป็นคณะกรรมการด้วยเจ้าค่ะ! จะลงไปชั้น 1 เจ้าค่ะ”
“งั้นก็ขอแต่งตั้งเป็นคณะกรรมการเลยละกัน”
“คณะกรรมการ Special(พิเศษ) สินะเจ้าคะ”
“เอาล่ะ เข้าใจแล้ว งั้นก็อย่าตกบันไดซะล่ะ”
“ได้ เจ้าค่ะ”

เสียงมาจากชั้นล่าง

“นี่ เลย์ลาจะเอาขยะออกไปทิ้งอย่างงั้นเหรอ? ให้ผมช่วยเถอะนะ”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

ทำตัวเป็นธรรมชาติดีนะ
ถึงแม้ว่าไม่มีใครรู้ว่าคาเงโอะเอาขยะออกไปทิ้งก็ยังมีคนเข้าถึงเลย์ลา
การที่มีคนมาคอยชื่นชมมันช่างดีซะจริงนะ

“พอดีเก็บกวาดชั้น 2 เสร็จแล้วน่ะอยากให้ช่วยไหม?”

เมื่อเขาเรียกเธอจากทางด้านบนเลย์ลาที่ถือถุงขยะที่มีขนาดเท่าลูกโป่งพร้อมตะโกนลั่นออกมาว่า “เร็วจัง”

“คาเงโอะ คนเดียว ทำได้ ชั้น คุโรทากิซัง อิโซซากิซัง ยามามุระซัง ทำได้ คาเงโอะเสร็จเร็วเจ้าค่ะ ได้ยังไงกัน?
“เพราะผมชินแล้วน่ะ”

หลังจากที่เอาขยะออกไปทิ้งและล้างมือในห้องน้ำเรียบร้อยแล้วเขากลับไปที่ห้องเรียน

“วิ่ง 3 ขากันเจ้าค่ะ”

เลย์ลาพูดด้วยกับเขาด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

“นี่เธอรู้อะไรเกี่ยวกับการวิ่ง 3 ขาบ้างรึเปล่า?”
“No problem (ไม่มีปัญหา) หาบน อินเทอร์เน็ตเอา it’s Ok”

เลย์ลาถอดผ้าพันออกแล้วดึงให้ตึง

“ผูกขา! 1 2 1 2 แบบตอน ม.ต้น”

คือจะบอกว่าม.ต้นที่อเมริกาเองก็มีวิ่ง 3 ขาด้วยอย่างงั้นเรอะ?

“แล้วเราจะวิ่งกันตรงไหน?”

เลย์ลาชี้ไปทางเดิน

“ทางเดินงั้นเหรอ”

ผมจะเดิน 3 ขา ไปพร้อมกับเลย์ลาท่ามกลางพวกเรียจูที่ยังไม่กลับบ้าน
เราคงดูไม่จืดแน่ๆเลย คงโดนข่มเหง เยาะเย้ย หาว่าอวดดีแน่ๆเลย ไม่เอาแล้ว…..อยากพอแค่นี้แล้ว

“ครั้งแรก ข้างนอก หกล้ม บาดเจ็บ ไม่อยากเลยเจ้าค่ะ”

หน้าของเธอแดงขึ้นทันที
เพราะเป็นครั้งแรกของเธอและเธอเองก็ไม่อยากเจ็บตัวแต่ไอ้ผมก็กลับคิดไปในทางที่มันลามกจกเปรตซะได้
ก็เมื่อวานซืนเลย์ลาเล่นโม๊คไอ้จ้อนของเรานี่นา
ความรู้สึกจักจี้ตรงที่โม๊คมันก็ย้อนกลับมาหา
ทำให้เขานึกถึงสีหน้าลามกของเธอแล้วเขารู้สึกเหมือนจะมีเลือดกำเดาไหลออกจากจมูก
อย่าได้แม้แต่จะคิดเชียวนะตัวชั้น!

“วิ่ง ทางเดิน เจ้าค่ะ”
“ได้เลย”

เขายอมสยบต่อคำขอเลย์ลา
เขาสลัดความคิดภาพมโนออกไปแล้วก้าวไปตรงทางเดิน
เลย์ลาเอาผ้าผูกของเธอผูกข้อเท้าของทั้งคู่แล้วขาของคาเงโอะกับเลย์ลาก็แนบชิดกันอย่างแนบแน่น
กลิ่นของเธอช่างหอมหวาน ผิวก็เนียนนุ่มแลดูอบอุ่นและไม่มีทางที่เขาจะคุมสติได้อย่างแน่นอน
บ้าหน่า ไม่นะไม่ หัวมันโล่งไปหมด

“’งั้นลุยกันเลย นับ 1 ขยับขาข้างที่ผูกกัน แล้วนับ 2 ก็ขยับอีกข้างนะ”
“1 2,1 2 “

เยี่ยมเลย
น่าตกใจที่จังหวะพวกเขาเข้ากันได้ดีมาก คนมืดมนกับเรียจู คนที่เป็นที่นิยมกับคนนอกคอก
ตำแหน่งพวกเขาเปรียบเสมือนกับขั้วโลกเหนือกับขั้วโลกใต้แต่พวกเรากลับก้าวเดินต่อไปได้พร้อมๆกัน
ทำไมกันล่ะ? ได้ยังไงกัน?
เราสูงเท่ากันนี่เอง!
คาดไม่ถึงเลยจริงๆคาเงโอะเคยคิดมาตลอดว่าเลย์ลานั้นตัวสูงกว่าเขาหน้าของเธอที่เล็กและขาของเธอก็เรียวยาว
ซึ่งนั่นเป็นผลที่อาจจะทำให้ร่างของเธอดูผอมบาง
เขาเคยคิดว่าเรานั้นอยู่ขั้วตรงกันข้ามมาโดยตลอด แต่กลับกลายเป็นว่านี่น่ะ…..หรือว่าพวกเราจะเหมือนกัน?

“โอ๊ะ! นั้นซูโด เลย์ลา จาก ม ปลายปี 2 ห้อง 2 ใช่ไหมนั่น? คนที่กลับมาน่ะ”
“อีกคนนึงล่ะ? เรามีคนแบบนั้นในโรงเรียนเราด้วยเหรอ?”
“เขาดูจืดจางมากเลยใช่ไหมละแถมอ้วนหน่อยๆด้วย”
“ดูอึมครึมแปลกๆ ดูเหมือนจะเป็นพวกมืดมนสินะ”
“ดูไม่เหมาะสมกับเลย์ลาเลยว่ามะ?”

เขาได้ยินคำพูดนินทาว่าร้ายเกี่ยวกับเขาแล้วความรู้สึกดีๆของเขาหายไปในพริบตา
อย่างที่พวกเขาพูดนั่นแหละ คาเงโอะไม่เหมาะสมกับคนอย่างเลย์ลาเลยสักนิด
เธอเป็นที่นิยม สวยงาม และจริงใจ เธอไม่สมควรมาโดนขี้ปากชาวบ้านเขานินทาว่าร้ายเหมือนคาเงโอะ
เธอมีความมั่นใจในตัวเธอเองแล้วทุกคนต่างเอาใจใสเธอ
ชีวิตของเธอคงระยิบระยับแวววาวดั่งเส้นผมของเธอเอง
เธอไม่ใช่ใครบางคนที่ผมสามารถจะเอื้อมมือไปคว้าได้เลย…..

“ว้าย”
“เหวอ”

ขาของพวกเขาเกี่ยวพันกันจนหกล้มแต่โชคยังดีที่ล้มเป็นท่าที่คาเงโอะรับตัวเลย์ลาเอาไว้ได้
และทำให้ร่างพวกของนั้นแนบชิดกันทำให้หัวใจเขาเต้นแรง

“คาเงโอะไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”
“อะ-อื้อ ผะ-ผมไม่เป็นไร”
“ฝึกซ้อม จำเป็นเจ้าค่ะ อีกครั้งนะเจ้าคะ”

พวกเขายืนขึ้น แล้วเริ่มฝีกวิ่ง 3 ขาอีกครั้ง
แต่ทว่าคาเงโอะได้เสียความมั่นใจไปแล้วคงไม่สามารถตามเธอได้

“ว้าย”
“โทษที”

พวกเขาหกอีกล้มครั้ง ร่างของเขาเจ็บปวดรวมถึงอาการเจ็บปวดจากตกบันไดนั้นยังไม่หายดี

“ขอโทษเจ้าค่ะ พอดีชั้นไม่ถนัดการออกกำลังกายน่ะเจ้าค่ะ”
“เอ๋?”

น่าตกใจสุดๆทั้งที่หุ่นอย่างกับพวกนักกีฬาเลยแท้ๆ

“บอลก็ขว้างไปผิดทาง ทุกคนก็พากันหัวเราะเจ้าค่ะ”

เพราะคาบพละสอนแยกชายกับหญิงเขาก็เลยไม่รู้ตรงนี้

“ผมคิดว่าถ้าเธอไม่เก่งขว้างบอลก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ชั้นชอบคาเงโอะเจ้าค่ะ”

เขาสะดุ้งกับดวงตาอันใหญ่โตที่มองเขาอย่างตั้งใจ

“ว่าแล้วเชียวพอแค่นี้เถอะมันเป็นไปไม่ได้หรอกผมจะไปยื่นใบขอถอนตัว”

คาเงโอะแก้ตัวผ้าที่ผูกอยู่ตรงข้อเท้าของพวกเขาออก

“ใบถอนตัว?”
“หมายถึงขอออกจากการแข่งน่ะ”
“อย่ายอมแพ้สิ ไม่ได้นะ! ชั้น คาเงโอะ เราเหมือนกัน! คาเงโอะบอกว่าชั้นก็เป็นคนธรรมดา ชั้นจะพยายามเจ้าค่ะ”

ดูเหมือนพวกเขาจะวิ่งไล่ตามทางเดินจนมาถึงห้องเรียนพิเศษ
พวกผู้หญิงทำกำลังใช้เครื่องเย็บผ้าที่ห้องคหกรรมต่างชำเหลืองมองพวกเขาดูเหมือนว่าจะมีกิจกรรมของชมรมเย็บผ้าอยู่

“ก็แบบว่าผมกับเธอเราต่างกันใช่ไหมล่ะ? ซูโดซัง”
“ต่างกัน? ต่างกันยังไง”

ต่างกันตรงที่ว่าเธอมั่นใจในตัวเองเอง ตรงที่ว่าเธอเป็นคนร่าเริง ตรงที่เธอเป็นเรียจู ตรงที่ว่าสกิลการปกปิดตัวตนของผมช่างมากเหลือเกิน ตรงที่ว่าตัวผมค่อนข้างอ้วนนิดหน่อยและเสียงของผมที่แหลมสูงน่าขยะแขยง ตรงที่ผมซ้ำชั้น
แต่ผมพูดออกไปไม่ได้ มันคงจะเป็นการดูแคลนมากเกินไป ถึงแม้ว่าจะเป็นความสามารถทางภาษาต่างชาติของเธอก็ตาม ต่อให้ผมพูดออกไปคงไม่มีทางเข้าใจ

“ก็เธอทั้งหน้าตาสวยแถมดวงตาและผมก็สวย เธอน่ะมันเป็นคนพิเศษยังไงล่ะ“

ร่างกายของเลย์ล่าที่ดูตึงเครียดขึ้น เหมือนกับว่าโดนไฟช็อต เธอขมวดคิ้วอันงดงามของเธอแล้วจ้องเขม่นคาเงโอะ
ดวงตาคู่นั้นช่างเยือกเย็น
เธอโกรธอยู่เรอะ ไหงงั้นล่ะ?
นี้ผมพูดอะไรไม่ดีไปอย่างงั้นเหรอ?
เลย์ลาเดินปรี่เข้าไปห้องคหกรรมแล้วหยิบกรรไกรขึ้นมา

“เอ่อ….เลย์ลา”
“ทุกคนเอาแต่พูดว่าพิเศษอยู่นั่นแหละ! บอกว่าผมสีทอง ตาฟ้า! ชั้นน่ะไม่ใช่ หมา แมว หรือหนูแฮมสเตอร์นะ! Shit! ชั้นน่ะก็แค่คนธรรมดา! ชั้นเป็นมนุษย์! พอทำบอลตกทุกคนก็พากันหัวเราะเยาะ!! น่ารักงั้นเหรอ? ผิดแล้ว ชั้นน่ะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงสักหน่อยนะ!”

เลย์ลาจับผมของเธอด้วยมือซ้ายและถือกรรไกรด้วยมือขวาแล้วก็ตัดผมของเธอเอง

“ว้าย!”

สาวชมรมเย็บผ้าส่งเสียงกรีดร้องออกมา
นี่มันมากเกินไปจนถึงขั้นที่เขาพูดไม่ออก
แม้แต่คาเงโอะก็รู้ดีถึงเรื่องการตัดผมของผู้หญิงว่าเป็นเรื่องที่ซีเรียสโครตๆ
แหงล่ะ เลย์ลาเธอดูไม่ชอบเวลาที่มีผู้หญิงมาชมเชยผม,ดวงตาของเธอและอื่นๆ
ผู้หญิงมักจะชอบมาจับมาสัมผัสผมของเลย์ลาเหมือนกับลูบหัวน้องหมาน้องแมว
ก่อนหน้านั้นเลย์ลาเคยบอกว่าเธอไม่เก่งเรื่องขว้างบอลแล้วทุกคนต่างพากันหัวเราะเยาะ

“เป็นมนุษย์ เหมือนกัน คาเงโอะก็เคยพูดเอาไว้นี่! ชั้นชอบคาเงโอะ ชั้นน่ะเกลียดทุกคน!”

อ่า ใช่
[ซูโดซังต้องเป็นคนธรรมดาอยู่แล้วน่ะสิ เธอเองก็เป็นมนุษย์ธรรมดาไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศได้สักหน่อย]
เลย์ล่ารู้สึกปลื้มปริ่มพอได้ยินที่คาเงโอะพูดแบบนั้น
[โอ้ว ธรรมดาเจ้าค่ะ Great]
Shit ให้ตายสิ ตรูเกลียดทุกคนชิบหายเลยโว้ย
อย่างที่คาเงโอะได้แช่งให้ตายๆไปซะโดยที่ไม่ได้พูดออกมา เลย์ลาเองก็คงรู้สึกไม่พอใจเฉกเช่นเดียวกัน
ถึงภายนอกของเธอจะดูร่าเริงแจ่มใสแต่ในใจคงรู้สึกหงุดหงิดอยากซัดหน้าพวกแม่ง

“แฮ่กๆ “

เลยลาหายใจหอบๆในขณะที่จับผมของตัวเองที่ตัดไปแล้ว

“น่าเสียดาย…”
“คาเงโอะ ชอบ ทุกคน!?”
“เธอรู้ไหมผมน่ะเป็นคนที่จริงจัง เรียนดี อ้วนหน่อยๆ และเสียงแหลมสูงจนหน้าขยะแยง”
“เจ้าคะ?”
“แต่เธอน่ะเป็นคนที่ร่าเริงและงดงาม เลย์ลาคนเราน่ะมีทั้งคนที่สวย ทั้งคนที่เก่งกีฬา ทั้งคนที่ฉลาดหัวดี ผมคิดว่านั้นเป็นสื่งที่ดีมากๆ ถ้ามีคนมาบอกว่าทำเกรดได้ดี ผมจะบอกว่า “ของมันแน่อยู่แล้ว” ถ้ามีคนมาบอกว่านายน่ะจริงจังเกินไปผมก็จะบอกว่า ”เออ ก็ตรูภูมิใจของตรูนี่หว่า” และเธอเองก็ควรจะภูมิใจในความสวยงามที่ตัวเธอเองเป็นอยู่นะเลย์ลา”

พูดซะมั่นหน้ามั่นโหนกเชียวตรู…..
คนที่จริงจังและทำเกรดได้ดีแค่โดนทุกคนใช้เป็นขี้ข้าก็แค่นั้น
เขาจัดการงานของเขาเสร็จอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาสาปแช่งคนอื่นไปพร้อมๆกัน

“ภูมิจัย…..ภูมิใจ?”

คาเงโอะนำสมาร์ทโฟนออกมาแล้วเข้าเว็บแปลภาษาแล้วค้นหาความหมายว่า ‘ภูมิใจ’ แล้วเขาก็เอาให้เลย์ลาดู
ดวงตาของเลย์ลานั้นเปิดกว้างแล้วก็พยักหน้า
เศษผมของเธอที่สะบัดไปมาเหนือไหลของเธอดูน่าสงสารชะมัด

“ฉันสวยงาม… “ภูมิใจ-เจ้าค่ะ!” ค่ะ จะพูดเจ้าค่ะ”

ใช่แล้ว ผมภูมิใจ การเป็นคนหัวดีและจริงจังมันไม่ใช่เรื่องแย่อะไรสักหน่อย

“ผมคิดว่าเธอควรปล่อยๆไปแล้วแค่พูดขอบคุณและยิ้มส่งไปแค่นั้นก็พอ แล้วก็ถ้าเธอรู้สึกไม่ชอบก็พูดไม่ชอบออกไปตรงๆ”
“ขอบคุณนะ จะพูดเจ้าค่ะ ถ้ามาจับ ไม่ชอบ ก็จะพูดเจ้าค่ะ”

คำพูดคงไปไม่ถึง คุโรทากิซังและคนอื่นๆ พวกเขาคงดูไม่ออกหรอกว่าเลย์ลาไม่ชอบมันน่ะ

“ผมคิดว่าจะดีกว่าถ้าพูดให้ชัดเจน แนวแน่ เด็ดขาดไปเลย”
“ไม่ชอบเจ้าค่ะ ชัดเจน แนวแน่ เด็ดขาด จะพูดเจ้าค่ะ”
“อะ เศษผมของเธอน่ะอย่าทิ้งนะ เดี๋ยวมันจะทำความสะอาดจะยากขึ้น”
“เอานี่ไปสิ”

หญิงสาวจากชมรมเย็บผ้าได้มอบโบว์กับถุงกระดาษแก้วให้
เลย์ลาหยิบเศษผมแล้วมัดเข้าด้วยกันแล้วใส่ในถุงกระดาษแก้ว

“เราไปที่ร้านเสริมสวยกันเถอะ”
“ญี่ปุ่น ร้านเสริมสวย ปิดเร็ว”
“เป็นร้านเสริมสวยของป้าน่ะ ถ้าขอให้แล้วเดี๋ยวเธอจะจัดการให้เองนะ”

 

ผลงานเรื่องนี้ได้ถูกอัพโหลดจนจบเเล้วสามารถติดตามได้ที่เพจ > กดค้นหาในอัลบั้ม และจะทยอยอัพลงใน Nekopost วันละ chapter จ้า