บทที่ 3.1 เขาวงกตลับกับดักถึงตายค่ะ? (1)

 

[อื-ม นี่มันโชคชะตารึเนี่ย?]

[คะ?]

 

ณ ร้านเหล้าไฟสลัว ชายสูงวัยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ส่งเสียงทักทาย

พอมองไปรอบ ๆ ก็พบว่านอกจากตัวเองแล้วก็ไม่มีลูกค้าคนอื่น

ดูท่าแล้วคงจะชวนทางนี้คุยแน่นอน ถ้าไม่ได้พูดกับตัวเองน่ะนะ

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงในหมู่บ้านรอยต่อไปสู่เมืองถัดไป มีแผนว่าจะพักก่อนหนึ่งคืนแล้วเดินทางต่อ

ค่าที่พักค่อนข้างถูก และถ้าอาหารมื้อค่ำไม่พอกินก็สามารถเดินมาที่ร้านเหล้าเพื่อกินเพิ่มได้

เพียงแต่หมู่บ้านนี้ไม่มีชีวิตชีวาเลย คนที่ผ่านไปผ่านบนถนนมาก็เอาแต่ก้มหน้า ขนาดว่าใส่เสื้อคลุมจอมเวทเดินไปเรื่อยยังไม่มีใครสักคนสนใจเลย ทั้งที่หากเป็นปกติแล้วจะมากจะน้อยก็ต้องหันมองมาบ้างหรือบางทีก็มามาชวนคุยเลย แต่ที่นี่ไม่มีแบบนั้น

ตามจริงก็มีหมู่บ้านที่มีลักษณะแบบนี้อยู่เหมือนกัน ก็แอบเบื่อเสียงโหวกเหวกวุ่นว่ายอยู่พอดีด้วย

และเพราะว่าให้ค่ากับหมู่บ้านไว้เท่านี้จึงไม่คิดว่าจะมีเสียงลุงที่ไหนมาทักทายกัน

เพียงแต่ไม่มีความรู้สึกว่าลุงคนนี้เป็นคนในหมู่บ้านเลย คงไม่ใช่จริง ๆ  

ลุงคนนั้นแกว่งแก้วไปในมือไปมา หรี่ดวงตาอยู่ข้างหลังแว่นอยู่

 

[มีความรู้สึกเหมือนเคยเจอเจ้าที่ไหนมาก่อนเลยนะ]

 

ระหว่างที่ลูบหนวดไปก็พลางมองมาสำรวจมาตั้งแต่บนลงล่าง

 

[โชคชะตา? คุณลุงจะมาหลีเหรอ? คือว่าก็เข้าใจนะว่าฉันอาจจะเป็นคนสวย แต่ไม่เล่นมุกเก่าไปหน่อยเหรอ?]

 

ชานอนทำหน้าไม่คิดอะไรเลยสักนิดแล้วยืดอกขึ้น จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก

แม้จะอยู่มาหลายร้อยหลายพันปีแต่ก็ยังคงไม่ได้สูญเสียมันไป

ผิวพรรณยังไม่แห้งเหี่ยว ผมคงความพริ้วสลวยสวยอยู่เช่นเดิม และใบหน้าที่ไม่ได้แก่ลงแม้แต่นิดเดียว

สิ่งนี้อาจกล่าวได้ว่าเวลาได้หยุดลงก็ไม่ผิด แต่การใช้ชีวิตอันเป็นนิรันดร์เช่นนี้ หมายความว่าตัวเองจะต้องใช้ชีวิตอย่างเดียวดายท่ามกลางเส้นเวลาอันยาวนานไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ควรจะต้องเดินไปสู่อนาคตต่อไป แต่คนที่ขยับไปต่อได้นั้นมีเพียงคนอื่นเท่านั้น

แต่ว่านอกจากนี้ก็เป็นสิ่งที่หญิงสาวทุกคนนั้นโหยหา นั่นคือความสวยงามที่ยังคงอยู่ไว้จวบจนนิรันดร์นั่นเอง

จริงอยู่ที่ว่าตอนนี้ออกเดินทางเพื่อจะหาทางจบชีวิตอันแสนยาวนานนี้ให้ได้ก็จริง ๆ แต่เป้าหมายไม่มีคืบหน้าไปไหนเลย

ทำให้ไม่ว่าคนแก่คนไหนก็จะทำเหมือนกับเราเป็นเด็กอยู่เสมอ

แต่ทว่าลุงคนนั้นกลับส่งเสียงออกมาอย่างลนลาน

 

[มะ ไม่ใช่แล้ว! อย่าเอาข้าไปรวมกับคนแก่แปลก ๆ แบบนั้นนะ! ข้าเป็นสุภาพบุรษ! สุภาพบุรษ!]

[เอ๊ะ ไม่ได้มาหลอกจับก้นกันหรอกเหรอ?]

[มะ ไม่จับหรอกน่า! คิดมาได้ไงเนี่ย!?]

[ก็แหม คุณลุงตามร้านเหล้าก็มีภาพประมาณนี้กันหมดนี่นา…]

[อคติสุด ๆ เลยนะ ไม่สิ ไม่ ๆ ไม่ได้กะจะจีบนะ ข้ารู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นเจ้าเมื่อนานมาแล้วจริง ๆ นะ….ไม่สิ แต่ว่า…คนอย่างเจ้าไม่น่าจะไปอยู่ที่นั่นได้…ถ้าจริง ๆ คงจะรุ่นเดียวกันไปแล้ว แถมเด็กคนนั้น…ยังตายที่นั่นด้วย ฮ่า ๆ เหมือนคนแก่เมาเพ้อเลยแฮะ]

 

ระหว่างที่ลุงคนนี้กำลังพูดด้วยความตื่นเต้นนั้นก็พลางดื่มไปด้วย

คงจะเห็นภาพชานอนกับเด็กสาวในเรื่องซ้อนทับกัน แต่ถ้าตายไปแล้วก็คงไม่ใช่ชานอนแน่นอน ถ้าให้พูดคือก็ไม่ได้อยากจะมีชีวิตอยู่สักเท่าไหร่ด้วย

ชานอนเอามือเท้าคางแล้วถอนหายใจเบา ๆ  

 

[โธ่ เมามากไปแล้วมั้งเนี่ย? ยิ่งดื่มยิ่งมึนนา เท่าที่ดูอายุก็กำลังดีด้วย ถ้าไม่ดูแลตัวเองจะตายไวเอานะ น่าอิจฉาจัง]

[อิจฉางั้นเรอะ! ข้าต่างหากที่อิจฉาความหนุ่มสาวแบบนั้น! อีกอย่างข้ายังตายไม่ได้หรอก ยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ]

 

พอพูดจบก็งอแขนขึ้นทำท่าโชว์กล้ามให้ดู

ชายคนนี้เป็นรุ่นลุงแล้วก็จริงแต่ยังค่อนข้างแข็งแรงอยู่เลย แถมมีออร่าประเภทที่ชอบกระโจนไปในสนามรบแผ่ออกมาด้วย ทั้งยังกล้ามเนื้อนั่นอีก

ร่างกายสวมชุดที่พร้อมจะต่อสู่ตลอดเวลานั้นก็ยิ่งบ่งบอกวิถีชีวิตได้มากเข้าไปอีก

 

[โหยสุดยอด คุณลุงเป็นทหารรับจ้างเหรอ?]

[โฮ่ รู้ด้วยงั้นรึ?]

 

ลุงคนนั้นเผยยิ้มออกมา

 

[แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้วน่ะ แค่เคยเป็นเท่านั้น ตอนนี้ทำงานเป็นนักผจญภัย—โรว์ หนวดขาวโรว์น่ะ เคยได้ยินบ้างไหม?]

 

ท่าทางที่ดูดีของโรว์ทำให้เขายิ่งดูเปล่งประกายเข้าไปใหญ่

 

[น่าจะไม่นะ]

 

ทันใดท่าทางก็กลับกันไปเป็นเหมือนมุกตลก ๆ เก่าที่ทำท่าจะตกเก้าอี้ สมดุลเสียหมด

 

[เอ เอ๋…ข้าก็คิดว่าตัวมีชื่อเสียงพอตัวเลยนะ…แต่ยังไม่เท่าไหร่งั้นรึเนี่ย]

[ถ้าพูดถึงนักผจญภัย อะไรนะ เอ๋-เอ่อ…คิงก์? ถ้าไม่ได้ชื่อประมาณนี้ก็นึกไม่ออกหรอก]

[คะ คิงก์มันคนละเรื่องกันเลยเฮ้ย! ข้าเทียบไม่ติดหรอก! จริง ๆ เลย เด็กสมัยนี้ใจกล้าจริง ๆ ชื่อนั้นมันตำนานมีชีวิตเลยนะ]

 

นักผจญภัยคือ กลุ่มคนที่คอยกำจัดสิ่งแปลกปลอมต่าง ๆ ที่ยังอยู่บนโลกใบนี้

บางครั้งก็ต้องต่อสู้กับสัตว์เวท บางครั้งก็ออกเดินทางไปในเขาวงกต จากนั้นก็นำวัตถุดิบและสมบัติต่าง ๆ มาประกอบการชีวิตต่อไป

สิ่งที่ไม่เคยรู้หรือสิ่งที่แข็งแกร่งเหล่านี้นั้น ไม่ว่ายุคไหนก็จะถูกรอบข้างมองด้วยความอิจฉาเข้ามา แต่สำหรับเด็ก ๆ นั้นตัวตนเช่นนี้ถือว่าเป็นผู้กล้าเลย

โลกใบนี้ยังมีปริศนาอีกมาก ขนาดว่าชานอนที่ใช้ชีวิตมาหลักพันปีก็ยังไม่เข้าใจภาพรวมทั้งหมด

 

[คุณหนู…คฑากับเสื้อคลุมนั่น เป็นจอมเวทงั้นรึ?]

[ดูออกด้วยเหรอ?]

[ดูถูกกันน่าดูเลยนะ รู้อยู่แล้วสิท่าทางชัดขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ก็เสียมารยาทแย่ กลับกันถ้าไม่ได้เป็นจอมเวทน่ะสิแปลก ]

 

จะว่าไปก็จริงเนอะ ชานอนพูดพลางหัวเราะออกมา

 

[ฉันชานอน กำลังเดินไปรอบโลกอยู่น่ะ]

[โฮ่ เจ๋งดีนิ จอมเวทนักเดินทางสินะ ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นจอมเวทเนี่ยเหมือนจะโดนเผาตายอยู่ในเขาวงกตน่ะนะ ดันไปใช้ไฟในที่แคบ ๆ แบบนั้นอากาศก็หมดกันพอดีสิ]

 

ระหว่างที่พูดโรว์ก็หัวเราะออกมาพลางลูบเคราสีขาวไปด้วย

 

[นั่นมัน…ศึกษามาไม่พอสินะนั่น เห็นมีโรงเรียนจอมเวทอะไรอยู่แต่ก็เหมือนไม่ได้เรียนรู้เลยแฮะ]

[พูดแล้วก็ชวนให้ตลกดีนะ แล้วคุณหนูเรียนด้วยตัวเองเหรอ?]

[อืมม เคยมีอาจารย์อยู่ แต่ก็ตายไปนานแล้วน่ะ ได้เรียนเวทมนตร์เจ๋ง ๆ มาเยอะเลยกลายเป็นจอมเวทหายากเลยน่ะน้า]

[อืม สำหรับข้าจอมเวทคนไหนก็หายากหมดน่ะนะ แต่ในหมู่บ้านนี้อาจจะไม่ใช่แบบนั้นละนะ]

[ยังไงเหรอ?]

 

ชานอนเอียงคอสงสัย

 

[คงไม่ค่อยได้คุยอะไรกับใครหมู่บ้านนี้ใช่ไหมละ? แล้วได้สังเกตไหมว่าหมู่บ้านนี้ไม่มีชีวิตชีวาต่างกับสถานที่ท่องเที่ยวปกติ?]

[ตามถนนด้วยสินะนั่น]

[ก็ ประมาณนั้นแหละ หมู่บ้านนี้หน้ามืดบอดไปหมดแล้วน่ะ]

[เอ๋? หมายความว่า?]

 

ดูท่าคนที่สังเกตเห็นถึงบรรยาศของหมู่บ้านนี้จะไม่มีแค่ตัวเองคนเดียว

 

[ใกล้ ๆ นี้มีเขาวงกตที่มีชื่ออยู่น่ะ และหมู่บ้านนี้ถูกสร้างมาจากครอบครัวของนักผจญภัยที่เสียชีวิตหรือคนที่ยอมแพ้กับเขาวงกตนั้นมารวมตัวกันน่ะ ทำให้ที่นี่ไร้ชีวิตชีวา ถ้าไม่ใช่คนที่ไม่มีใจจะกลับเมือง ก็จะเป็นพวกที่เสียความกล้าในการจะเป็นนักผจญภัยต่อไป เป็หมู่บ้านขาดสุขเช่นนั้นแล]

 

อา อย่างนี้นี่เอง ชานอนทำท่าเหมือนจะเข้าใจแล้ว

ที่บ้านหมู่บ้านนี้มีบรรยากาศสุดจะมืดมนเช่นนี้ มีเบื้องหลังอย่างนี้นี่เอง

 

[แล้วคุณโรว์มาทำอะไรที่หมู่บ้านนี้เหรอ?]

[สนใจรึ? เป้าหมายของลุงคนนี้น่ะ]

[แน่อนสิ ฉันเป็นพวกชอบเปิดหูเปิดตาอยากรู้อยากเห็นน่ะ]

[ฮ่า! เป็นคุณหนูที่น่าสนใจจริง สมกับเป็นจอมเวท]

[ที่พูดมาไม่ค่อยจะเกี่ยวกันเลยนะนั่นน่ะ]

 

โรว์ทำท่าทำทางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

[…รู้จักเขาวงกตที่ชื่อ “สุสานกษัตริย์ซาโดรา” ไหม?]

[ซาโดรา? หมายถึงกษัตริย์โบราณในของลิโดเนียที่อยู่แถวนี้น่ะเหรอ จำได้ว่าชื่อนั้นนะ]

[รู้เยอะดีนะ ใช่ ที่ตรงนี้เมื่อหนึ่งหมื่นปีก่อนเคยเป็นอาณาจักรลิโดเนียอันรุ่งเรืองน่ะนะ ส่วนราชาก็ชื่อซาโดรานั่นแหละ และสุสานของกษัตริย์—-ว่ากันว่ามีเขาวงกตอยู่ที่นี่น่ะ]

[เห เขาวงกตเหรอ หรือเป็นเขาวงกตเดียวกับที่นักผจญภัยในหมู่บ้านนี้ไปท้าทายกันมาเหรอ]

 

โรว์พยักหน้า

 

[แต่ฉันไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่แฮะ เขาวงกตอะ]

 

เขาวงกตคือผลผลิตจากยุคโบราณ ก่อกำเนิดมานานมากก่อนที่จะชานอนจะเกิดเสียอีก

อาจจะมาจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ การขุดค้น จะปรากฎขึ้นมาภายใต้เงื่อนไขต่าง ๆ  

 

[สุสานกษัตริย์ซาโดราคือหนึ่งในเขาวงกตสุดอันตรายทั้งแปดที่สมาคมนักผจญภัยได้แต่งตั้งไว้ว่าเป็นระดับ S เป็นเขาวงกตที่อัตราการตายหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ หรือก็คือไม่มีใครเคยได้กลับมานั่นเอง ดังนั้นแล้วจึงเรียกได้ว่าไม่มีข้อมูลอะไรในเขาวงกตเลย]

[หวา น่ากลัวไม่หยอกนะเนี่ย เขาวงกตแบบนั้นยังมีคนไปท้าทายอยู่เรื่อย ๆ เลยเหรอ?]

[ก็นะ ถ้า…พูดมาขนาดนั้นแล้ว…จะตอบว่าไม่ใช่คงไม่ได้…]

 

โรว์ทำหน้าปั้นยากแล้วกระดกเหล้าเข้าไปอีกครั้ง

ความหวั่นกลัวและความกังวล ทำท่าราวจะลบล้างสิ่งเหล่านั้นไป

 

[ดื่มมากไปแล้วนา ดูเหมือนว่าจะอยากมาสุสานกษัตรย์ที่ว่าโดยไม่ใช่ความตั้งใจของตัวเองสินะเนี่ย]

[อา…ดูออกด้วยรึ หรือจริง ๆ คงอยากให้ดูออกนั่นละมั้ง น่าขายหน้าจริง]

 

โรว์ยิ้มออกมาราวกับจะปฏิเสธตัวเอง

 

[ถ้าหักลบเรื่องความตั้งใจของตัวเองไป ข้านั้นก็จำต้องเข้าไปส่วนลึกของเขาวงกตให้ได้ ไม่ยังไงก็ตามน่ะนะ นี่คือชะตาที่ฟ้าลิขิตให้ข้ามาแล้วน่ะ]

 

ในดวงตานั้นเปี่ยมไปด้วยความความหวั่นกลัว แต่ว่าก็เปี่ยมไปด้วยปณิธานอันแรงกล้าด้วยเช่นกัน

ลุงคนนี้เอาจริง

สีหน้านั้นราวกับสูญสิ้นชีวิตไปแล้ว เป็นใบหน้าแบบเดียวกับคนในหมู่บ้านแห่งนี้  

 

[อะไรเนี่ย แล้วไหงดื่มเหมือนกลัวไม่เมางั้นละ ดูไม่ได้รีบตายนิ หรือว่าถึงเวลาแล้ว?]

[ก๊ากฮ่า ๆ ! เป็นจอมเวทที่จู้จี้จริง! แต่ก็น่าสนใจเป็นบ้า ถ้าพูดกลับกันก็น่าตื่นเต้นดีนี่ ใช่ ข้าน่ะถึงเวลาแล้ว เพราะงั้นแหละถึงได้ต้องรีบไป]

 

พอพูดจบสายตาของโรว์ก็มองไปที่มืองของตัวเอง

เนื้อมือที่แห้งเหี่ยวนั้น ช่างใหญ่โตและแข็งแกร่ง

 

[ที่เขาวงกตนั่นน่ะ มีลูกชายของข้าอยู่]

[มีลูกชายอยู่?]

[อา ในสักที่ของเขาวงกตนั่น คงรอข้าอยู่เป็นแน่ รอมาตั้งแต่สองปีที่แล้วน่ะ]

[…]

 

เขาวงกตที่มีอัตราการตายหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์ ในที่แบบนั้นไม่เป็นเหตุเป็นผลเลยว่าจะรอโรว์อยู่ข้างในได้ แถมยังสองปีแล้วด้วย การที่คนคนนึงจะรออยู่ที่เขาวงกตได้นั้น ก็หมายความว่า

 

[เก็บกู้ซากสินะ]

[…เป็นลูกชายคนเดียวน่ะ ภรรยาก็ตายไปนานแล้ว ตอนนี้ข้าก็อยู่คนเดียวด้วย อย่างด้วยเลยอยากจะได้ของดูต่างหน้าของลูกชายมาเก็บไว้กับตัวบ้างน่ะ]

[ถ้าเขาวงกตมันอันตรายขนาดนั้น ก็เสียเปล่าไม่ใช่เหรอ? ขอโทษที่แรงแต่อายุเท่านี้สู้ไม่ไหวหรอก หรือต่อให้เก่งยังไงก็เถอะ คงได้จบลงที่ไปนอนกับลูกชายในเขาวงกตแน่นอน]

 

พอได้ฟังแล้วโรว์ก็หัวเราะออกมา

 

[นั่นก็ใช่แหละ คุณหนูนี่ใจดีจังนะ ถ้าภรรยากับลูกชายอยู่ก็คงโกรธเหมือนกัน…แต่ว่าเห็นแบบนี้ข้าเองก็เป็นนักผจญภัยอยู่ เป็นทหารรับจ้างเก่าด้วย บางครั้งบางทีก็ต้องเดินต่อไปแม้จะรู้ว่าต้องตายเหมือนกัน]

 

โรว์ทำท่าทางเด็ดเดี่ยวเล็กน้อยแล้วเอียงแก้วลง

สรุปคือมาดื่มเหล้าที่นี่เพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเองที่กำลังจะไปตายนั่นเอง

และขณะที่ยังคงไม่อาจจะออกมาจากความหวาดกลัวและจมดิ่งอยู่กับอดีตของตนนั้น เด็กสาวจอมเวทที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับในความทรงจำก็ปรากฎตัวออกมาอีก ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเหลือเกิน

โรว์เองก็ค่อนข้างจะเข้าใจเรื่องนี้ดีเหมือนกัน ว่าตัวเองในตอนนี้นั้นไม่มีภาพชีวิตที่ออกมาจากเขาวงกตนั่นได้เลย

 

[เขาวงกตที่ตายแน่เนอะ ตัวรายละเอียดเป็นไงอะ?]

[นี่เป็นเรื่องที่ฟังต่อมาคือมีกับดักที่ทำให้ตายทันทีอยู่เป็นกองเลย แถมยังมีระบบที่เสกพวกโครงกระดูกเดินไปเดินมาเรื่อย ๆ ด้วย ถ้าไม่รีบจัดการด้วยอาวุธธาตุศักสิทธิ์ให้ทันเวลาละก็ รู้ตัวอีกทีก็โดนล้อมจากทั่วทิศแล้วน่ะ]

[ก็สมเป็นสุสานดีอะเนอะ]

[อา แล้วก็ยังมีพวกที่อยู่ใต้ดินด้วยนะ บางทีคงจะได้ลิ้มรสความตายที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนเลยน่ะ]

[ความตายที่…ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน…!?]

 

วินาทีนั้นชานอนก็ยิ้มมุมปากแล้วทำหน้าเป็นประกาย

คำพูดเหล่านั้นถือว่าโดนใจเต็ม ๆ ทำให้รู้สึกตื่นเต้นมาก  

ถ้าเป็นสถานที่แบบนั้นละก็ เหมาะกับชานอนเต็ม ๆ เลย

 

[โอ๊ะ หน้าเปลี่ยนสีแล้วสินะ ถึงจะดูเป็นจอมเวทนักเดินทางก็เถอะ แต่ก็แอบกลัวขึ้นมาแล้วเหรอ?]

[ฉันอยากไปจัง เขาวงกตนั่นน่ะ!]

[โอ ดีเลยสิถ้างั้น ถ้าไปกันสองคนใครคนใดคนนึงตายก็ยังไปต่อได้ แถมยังระวังหลังกันได้อีกยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย เวลานักผจญได้ยินชื่อเขาวงกตนี้กันแล้วชอบทำหน้าซีดกันหมด ได้เจอคนที่คิดเหมือนกันแบบนี้มันโชคดีจริง ๆ ]

 

โรว์หัวเราะออกมายกใหญ่แล้วดื่มเหล้าเข้าไปอีก

ดูไปดูมารู้สึกว่าดื่มกนักมากจนเมาะก็จริง แต่ก็ไม่เละเทะเพราะยังคุยกันรู้เรื่องอยู่เลย

 

[เอาตามนั้นนะ พรุ่งนี้ไปลุยกันเลย!]

[ก็เอาสิ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้นะ! นี่แหละดี พอมีคนมาผลักหลังกันแบบนี้ทำเอาใจสู้เลย! น่าสนุกจังนะ ก๊ากฮ๋า ๆ!]

[สำเร็จ! งั้นพรุ่งนี้เช้าเจอกันที่นี่นะ เตรียมตัวไว้ด้วยนะ!]

 

ชานอนจ่ายเงินอย่างรวดเร็วแล้วหยิบกระเป๋าออกไป

เดี๋ยวพอกลับมาที่พัก ก็จัดของที่จำเป็นใส่กระเป๋า ไม่แน่ว่าคราวนี้อาจได้ตายจริง ๆ ก็ได้

ไปลิ้มลองกันเลย รสชาติของเขาวงกต!

เขาวงกตที่ไม่มีใครเคยได้กลับออกมา ถือเป็นโอกาสที่ดี

 

[งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะคุณโรว์!]

[เอ้อ~ จะรออยู่นะ]

 

และหลังจากนั้นชานอนก็รีบเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ

 

****

 

เช้ามืดวันถัดมา

 

[…อ้าวคุณหนู ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ…?]

 

ทันใดนั้นที่เห็นว่าชานอนกำลังยืนเท้าสะเอวรออยู่หน้าร้านเหล้า โรว์ก็เอามือกุมหัวแล้วถอนหายใจออกมา

 

[เอ๋? เมื่อวานว่าจะไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ ลืมแล้วหรือไง? จริง ๆ เลยน้า อายุเท่านี้แล้วก็จริงแต่ขี้ลืมมันไม่ดีนะ เดี๋ยวก็ตายไวหรอก?]

 

แต่ทว่าโรว์กลับตะโกนใส่กลับมา

 

[เดี๋ยวก็ตายหรอก กลับมาไม่ได้เลยนะ!? ไอที่คุยกันเมื่อวานนั่นเหมือนล้อเล่นั่นแหละ อย่าเอาจริงเอาจังเซ่!]

[เอ๋ ฉันเอาจริงนะ? จอมเวทน่ะมีประโยชน์นะ]

 

ชารอนที่พูดไปยิ้มไปนั้นแต่โรว์กลับทำหน้าบิดเบี้ยวจากนั้นจึงบ่นไปพร้อมกับลูกเครา

 

[นะ นั่นมันก็ใช่ก็ที่เวลามีจอมเวทไปพิชิตเขาวงกตด้วยจะเหมือนมีพลังเป็นร้อยคน…แต่จะให้เด็กสาวแบบนี้ไปมัน…]

 

ตัวเองนั้นรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเนื่องจากเห็นภาพซ้อนกับลูกชายของตัวเอง

ตัวเองนั้นไม่ได้สนใจชีวิตของตัวเอง (แต่ก็ยังกลัว) แต่ชีวิตของคนอื่นเขาก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ หรือก็คือโรว์เป็นลุงที่ใจดีนั่นเอง

 

[เอาน่า ๆ ไม่ต้องห่วง ๆ แบบว่ายังไงก็จะเอาซากของลูกชายกลับมาไม่ใช่เหรอ? อะไรที่ใช้ได้ก็ใช้ไปเถอะ แม้จะเป็นจอมเวทที่อยากจะตายก็ตามแต่]

[ม แหม ที่ว่ามามันก็ถูกแต่…]

[อีกอย่างนะ การไปเขาวงกตที่มีอัตราการตายร้อยเปอร์เซนต์เนี่ยก็เป็นเป้าหมายของฉันเหมือนกันนะ]

 

พอได้ฟังโรว์ก็ทำหน้าสงสัย

 

[หา? เมื่อวานก็ได้ยินเรื่องแบบนี้เหมือนกัน ทำไมคุณหนูที่ไม่ใช่นักผจญภัยถึงอยากทำแบบนั้นกัน]

[มันก็น้า แต่ว่า แต่เหตุผลที่ว่าจะไปน่ะเอาจริงนะ เพราะฉะนั้นไปด้วยกันเถอะ ไปกันนะ]

[อืม…เอาจริงแน่นะ? ข้าน่ะถ้าเพื่อชีวิตตัวเองแล้วจะทิ้งคุณหนูก็ทำได้นะ?]

[โดนใจเลย! แน่นอน แบบนั้นนั่นแหละดี เป้าหมายตัวเองต้องมาก่อน! นั่นส่วนสำคัญเลย]

 

ชานอนทำท่าเอามือชูสองนิ้ว

เมื่อได้มองการกระทำของชานอนแล้ว สีหน้าของโรว์ที่เคยตึงเครียดก็สงบลงอีกครั้ง

โรว์จึงถอนหายใจเฮือกนึงออกมา

 

[จริง ๆ เลย เข้มแข็งจริงนะ…เพราะว่าเป็นจอมเวทที่เดินทางตั้งแต่ยังเด็กหรือเปล่าถึงได้กล้าหาญขนาดนี้ จะไม่ขอฟังเป้าหมายของคุณหนูแล้วกัน…ช่วยไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ห่วงตัวเองก่อนเลยนะ]

[อื้อ! น่าสนุกจังเนอะ เอาขนมมาด้วยไหมหว่า]

[ไปเดินเล่นหรือไง! เขาวงกตนั่นเอาถึงตายจริงนะ!?]

[เข้าใจแล้วน่า]

[จริง ๆ เลย เตรียมใจให้ดีล่ะ แต่ความสบาย ๆ แบบนี้ทำเอานึกถึงสาวน้อยที่เจอในวันนั้นจริง ๆ นะ คุณหนูเนี่ย ทำเอาข้ากระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเลย]

 

จากนั้นโรว์ก็ตัดสินใจได้

ว่าจะไปเขาวงกตด้วยกันสองคน

 

[เอาละ ไปกันเลยเถอะ ไป “สุสานกษัตริย์ซาโดรา” กัน]