ตอนที่ 7: ทำตัวเป็นนางเอกหลัก２

 

 

 

 

และแล้ว เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงหนึ่งสัปดาห์ให้หลัง

 

 

ตอนนี้ที่ได้รับอิสรภาพมาแล้วนั้น ถึงแม้จะต้องเผชิญกับความลำบากของการใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวเป็นการแลกเปลี่ยนกับอิสรภาพนั้น แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ค่อย ๆ เสริมพลังของ『นางเอกลึกลับ』ขึ้นมาอย่างมั่นคงทีละก้าว

 

 

ด้วยการใช้สิ่งอำนวยความสะดวกและเอกสารที่ได้รับมาจากพ่อแม่อย่างเต็มที่ ซึ่งรวมถึงข้อมูลด้านเทคนิคและอุปกรณ์เสริมสำหรับการแปลงร่าง ผลลัพธ์ก็คือ ผมสามารถยืดระยะเวลาในการคงอยู่ในร่างเด็กผู้หญิงออกไปได้ถึงสามชั่วโมงเต็ม สำเร็จขนาดนี้แล้วไม่ชมตัวเองหน่อยก็คงไม่ได้ ผมนี่มันอัจฉริยะจริง ๆ ใช่มั้ยล่ะ!

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น ผมยังสามารถลดคูลดาวน์หลังจากการแปลงร่างลงได้เหลือเพียงสามสิบนาที ด้วยการปรับสมดุลกลไกภายในของอุปกรณ์แปลงร่าง โดยอาศัยข้อมูลการใช้งานจริงที่สะสมมาตลอดสัปดาห์ ทำให้สามารถออกไปข้างนอกในสภาพร่างเด็กผู้หญิงได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องเวลาอีกต่อไป เรียกได้ว่าตอนนี้ไม่มีอะไรให้น่ากลัวอีกแล้วล่ะ

 

 

ว่าแต่… พูดตามตรงเลยนะ ช่วงนี้ผมรู้สึกว่า การได้เดินไปไหนมาไหนในร่างสาวน้อยนั่นมันสนุกมากเลยล่ะ

 

 

ถึงจะยังดูมีบรรยากาศออกแนวเด็ก ๆ อยู่นิดหน่อยก็เถอะ แต่โดยรวมแล้ว ถ้ามองเผิน ๆ จากรูปลักษณ์ภายนอกก็เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่งแบบที่ไม่มีใครระแคะระคายเลย การถูกสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนท้องถนนจับจ้องมาแบบนั้น ก็เริ่มจะกลายเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกเพลินใจขึ้นมาซะแล้วสิ

 

 

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะละเลยบทบาทของ『นางเอกที่ซ่อนตัวอยู่』หรอกนะ

 

 

โดยพื้นฐานแล้วผมจะไม่ใส่อะไรนอกจากชุดที่ดูเหมือนเครื่องแบบนักเรียนชุดนี้ และก็หลีกเลี่ยงการกระทำสะเพร่าที่อาจทำให้ตัวตนจริงของผมถูกเปิดเผยโดยไม่ตั้งใจ

 

 

ด้วยการรักษาระยะห่างจากเร็กกะและคนอื่น ๆ ผมจึงสามารถสร้างภาพลักษณ์ของ『เด็กผู้หญิงที่ไม่ได้เข้าใจเรื่องสำคัญ และไม่ได้ทานมื้อกลางวันร่วมกับใคร』ได้อย่างแนบเนียน ทำให้เกิดอิมเมจของสาวลึกลับที่ยากจะเข้าถึงไปโดยปริยาย ซึ่งนั่นก็ถือเป็นแนวทางที่ได้ผลดีพอตัว

 

 

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ก็น่าจะถึงเวลาที่ควรเริ่มลดระยะห่างลงบ้างแล้ว

 

 

ถ้าปล่อยให้ตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่ไม่มีใครรู้จักไปเรื่อย ๆ ฝั่งโน้นก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจแน่ ๆ ว่า「คนคนนี้เป็นใครกันแน่ และมีเป้าหมายอะไร」

 

 

ถึงแม้จะเป็น『นางเอกที่ซ่อนตัวอยู่』ก็เถอะ ถ้าไม่ทำหน้าที่ในฐานะนางเอกให้ดีพอ สุดท้ายก็จะกลายเป็นแค่ตัวละครเสริมที่ทำให้คนอื่นว้าวุ่นไปทั่วเท่านั้นเอง

 

 

เพราะฉะนั้น ตั้งแต่ตรงนี้ไปก็ถึงเวลาของผมแล้วล่ะ

 

 

ผมจะวางตัวในฐานะคนที่มีความเกี่ยวข้องกับโคคุ แล้วก็จะให้อพอลโล・คีย์――ก็คือตัวผมเองนี่แหละ――ได้เข้ามามีบทบาทในเนื้อเรื่องหลักอย่างเป็นทางการ

 

 

โดยการวางตำแหน่งเป็น『คนที่เกี่ยวข้องกับเพื่อนของพระเอก』ผมจะสามารถช่วยเสริมภาพลักษณ์ว่าโคคุเป็นตัวละครฝ่ายเดียวกับกลุ่มพระเอกได้อย่างกลมกลืน และในขณะเดียวกันก็จะใช้『เรื่องของเร็กกะที่มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้』โดยอ้างเหตุผลว่า「ได้ยินมาจากอพอลโลมาน่ะ」มาใช้ประโยชน์ได้อีกด้วย

 

 

และพร้อมกันนั้นก็จะประกาศจุดยืนให้ชัดเจนว่า ตัวละครของผมนั้นแตกต่างจากสมาชิกนางเอกคนอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง แน่นอนว่านี่แหละคือสิ่งที่จะทำให้เนื้อเรื่องสนุกขึ้นแบบสุด ๆ ไปเลย!

 

 

 

 

 

“อืม……เอ๊ะ นั่นมัน…สัตว์ประหลาดงั้นเหรอ…?”

 

 

ในขณะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ไปตามท้องถนนในสภาพเป็นเด็กผู้หญิง พร้อมครุ่นคิดเรื่องแผนการต่าง ๆ ไปด้วย ผมก็เผอิญพบเข้ากับบางอย่างที่บริเวณสี่แยกข้างหน้า

 

 

มันคือสัตว์ประหลาดนั่นเอง มนุษย์ดัดแปลงที่ถูกสร้างขึ้นโดยองค์กรชั่วร้าย กำลังอาละวาดอยู่กลางสี่แยกอย่างไม่เกรงกลัวอะไร

 

 

ยังไม่มีแม้แต่หน่วยเฉพาะกิจหรือเจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึง แถมแม้แต่เร็กกะกับพวกสาว ๆ ในฮาเร็มของเขาก็ยังไม่โผล่มาให้เห็นเลยสักคน ซึ่งผิดปกติอย่างมาก เพราะโดยปกติพวกเขาจะได้รับแจ้งเตือนอัตโนมัติทันทีที่มีเหตุการณ์ลักษณะนี้ ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดได้ใจ อาละวาดตามอำเภอใจชอบอย่างเต็มที่

 

 

ไม่มีทางเลือกแล้ว ตอนนี้คิดว่ายังคงทันอยู่ ผมต้องรีบติดต่อเร็กกะด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ความเสียหายจะขยายวงกว้างไปมากกว่านี้

 

 

“หา…ทำไมมันขึ้นว่าไม่มีสัญญาณล่ะเนี่ย?”

 

 

โทรศัพท์มือถือไม่เพียงแค่ต่ออินเทอร์เน็ตไม่ได้ แต่กระทั่งฟังก์ชันโทรออกก็ใช้ไม่ได้เลย

 

 

ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะเครื่องรวน แต่พอเห็นว่าคนรอบข้างต่างก็กำลังวุ่นวายอยู่กับโทรศัพท์ตัวเองอยู่เหมือนกัน ก็พอจะเดาได้ว่า เรื่องนี้น่าจะเป็นฝีมือของเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นแหง ๆ

 

 

มันคงปล่อยคลื่นรบกวนหรือใช้ความสามารถพิเศษบางอย่าง ที่สร้างเขตสัญญาณรบกวนซึ่งทำให้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดในบริเวณนี้ไม่สามารถใช้งานได้

 

 

และเพราะอย่างนั้นถึงไม่มีใครสามารถแจ้งเหตุหรือขอความช่วยเหลือได้เลย

 

 

พูดอีกอย่างก็คือ――สถานการณ์ตอนนี้คือไร้ทางพึ่งพาโดยสิ้นเชิง

 

 

“…หาาา เดี๋ยวสิ เดี๋ยวนะ จริงดิ”

 

 

นี่มัน… หรือว่าเป็นสถานการณ์ที่ผมต้องเป็นคนลงมือสู้เองจริง ๆ เหรอ?

 

 

ถึงแม้ว่าใคร ๆ จะสามารถใช้เวทมนตร์พื้นฐานได้ก็เถอะ แต่คนธรรมดาที่มีประสบการณ์ต่อสู้จริง ๆ นั้นแทบไม่มีเลย ดังนั้นในสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ คนที่พอจะสู้ได้ควรเป็นฝ่ายออกไปถ่วงเวลาไว้ก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก

 

 

ผมก็รู้ดีอยู่หรอก… รู้ดีเลยล่ะว่าควรทำอะไร แต่… ให้ตายเถอะ มันต้องเป็นผมจริง ๆ เหรอ? ไม่มีใครคนอื่นอยู่แถวนี้เลยเหรอ!?

 

 

“อึ๋ย… อึ๋ยอึ๋ย ไอ้สัตว์ประหลาดนั่น มันกำลังจะเล่นงานเด็กนี่หว่า ทำไมทุกทีที่อยู่ต่อหน้าฉัน เด็กถึงได้ตกอยู่ในอันตรายตลอดเลยวะ รู้สึกเหมือนเป็นโชคชะตาบ้า ๆ ยังไงไม่รู้”

 

 

ทันทีที่เห็นภาพนั้น ผมก็ออกวิ่งโดยไม่คิดอะไรอีกต่อไป ตอนนี้ไม่มีเวลาจะมัวลังเลแล้วจริง ๆ จะตายกันหมดถ้าช้ากว่านี้อีกสักวินาที

 

 

จริง ๆ แล้ว ผมก็ไม่ใช่ฮีโร่อะไรหรอก เป็นแค่คนธรรมดาที่ให้ความสำคัญกับชีวิตตัวเองเป็นอันดับแรก ถ้าเป็นฮีโร่น่ะ ก็ปล่อยให้เร็กกะจัดการไปสิ ส่วนผมก็แค่คิดถึงเรื่องของตัวเองก็พอ มันเป็นสถานะที่ผมมีสิทธิ์จะทำได้อยู่แล้ว ก็ในเมื่อเป็นแค่ตัวละครเพื่อนสนิทคนหนึ่งเท่านั้นนี่นา

 

 

แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าผมทิ้งเด็กตัวเล็ก ๆ ไว้ที่นี่โดยไม่ช่วยล่ะก็ ในฐานะ『มนุษย์』ก็คงจบสิ้นกันพอดี และในเมื่อได้มีส่วนเกี่ยวข้องในฐานะ『นางเอก』ไปแล้ว ตัวเลือกที่ว่าจะหนีจากสนามรบที่บังเอิญเจอเข้าก็ได้ถูกลบทิ้งไปโดยปริยาย

 

 

──แต่เอาเข้าจริง ก่อนจะมานั่งอธิบายเหตุผลอะไรพวกนี้น่ะ ขาผมมันก็วิ่งไปแล้วนั่นแหละ พูดตามตรง มันเป็นแบบนั้นเลย แบบนี้เรียกว่าบ้ารึเปล่านะ แต่ถ้าไม่ทำตอนนี้ก็คงฝันร้ายไปทั้งชีวิต

 

 

“บะ บ้าเอ๊ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย!”

 

 

ผมใช้เวทมนตร์สายลมเร่งความเร็วตัวเอง ก่อนจะเตะเข้าใส่สัตว์ประหลาดจากทางด้านข้าง หวังอย่างน้อยจะเบี่ยงความสนใจมันไปจากเด็ก

 

 

แต่ผลลัพธ์ก็คือมันแค่เซไปนิดเดียวเท่านั้น แถมยังรู้สึกท้อใจตัวเองที่อ่อนแอเกินไปอีกต่างหาก ทั้งที่ซ้อมเวทมาก็เยอะแล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังไม่พอจะสู้พวกตัวประหลาดระดับนี้อยู่ดี

 

 

“……อ๊ะ! เฮ้ นั่นแม่ของเธอใช่ไหม!?”

 

 

ไกลออกไป มีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังพยายามจะมาทางนี้ ทั้งที่โดนคนรอบ ๆ ห้ามไว้ด้วยความกลัวอันตราย แต่สายตาเธอจ้องแต่ลูกชายอย่างไม่ยอมละ

 

 

ผมชี้ไปทางเธอแล้วถามเด็กชายคนนั้น เขาก็พยักหน้ารัว ๆ ทั้งน้ำตานองหน้าแทบจะสำลักออกมา

 

 

“นี่มันสถานการณ์ฉุกเฉินนะ อย่ามาโกรธกันทีหลังก็แล้วกันล่ะ!”

 

 

“หวะ…หวาาาา!?”

 

 

ผมใช้เวทมนตร์สายลมอีกครั้ง

 

 

แล้วเป่าลมแรงพอประมาณ พัดร่างเด็กชายให้ลอยไปถึงอ้อมแขนแม่ของเขาอย่างระวังไม่ให้ตกกระแทกแรงเกินไป

 

 

โอเค สำเร็จไปได้ด้วยดีแฮะ ที่ผมซ้อมเวทมนตร์สายลมไว้เยอะ ๆ เพื่อเตรียมไว้ใช้เวลาโชว์กางเกงในแบบเนียน ๆ หรือเอาไว้ช่วยตอนกระโดดลงมาจากที่สูง ๆ น่ะนะ ถือว่าคุ้มจริง ๆ ในสถานการณ์แบบนี้

 

 

“ฮ่องกง”

 

 

เอ้า แล้วก็… ใช่เลย ผมโดนเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นต่อยเข้าเต็มแรงเข้าไปทีนึง เลยโดนซัดปลิวไปเลยจ้า

 

 

ร่างผมกระแทกเข้ากับรถที่จอดอยู่แถวนั้น แล้วก็ดีดกระเด็นลงมากองแผละกับพื้นแบบแบนแต๊ดแต๋ไปเลย หายใจยังแทบไม่ออก

 

 

ตอนนี้คือไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดแล้วล่ะ… ตรงข้ามเลย มันเจ็บเกินไปจนกลายเป็นไม่รู้สึกอะไรไปแล้ว เหลือแค่แรงกระแทกอย่างเดียวเลยที่ยังรับรู้ได้ แบบนี้ตับไตไส้พุงผมมันยังไม่แหลกไปหมดแล้วใช่มั้ยหนอ?

 

 

『────』

 

 

สัตว์ประหลาดนั่นมันพูดอะไรบางอย่างอยู่ แต่เดาว่าน่าจะเป็นพวกประโยคประมาณว่า「จะฆ่าแก」อะไรทำนองนั้นแหละมั้ง ยังไงซะ มันก็เป็นสัตว์ประหลาดธรรมดาที่ทำได้แค่ก่อกวนวุ่นวายกลางเมืองเท่านั้นเอง ไม่น่าจะมีอุดมการณ์สูงส่งหรือแผนการซับซ้อนอะไรหรอก… มั้งนะ

 

 

เฮ้อ แย่แล้วสิ

 

 

งานนี้ต้องตายแหง ๆ แล้วล่ะ

 

 

อยู่ดี ๆ ก็มีตัวร้ายโผล่มาแล้วผมก็ตกอยู่ในอันตรายเนี่ย มันเลยจุดซีเรียสไปแล้ว กลายเป็นเหมือนโชคร้ายตลกร้ายไปเลยต่างหาก โอ๊ย เมืองนี้มันความปลอดภัยแย่ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…?

 

 

“…………อ่าー……”

 

 

พูดไม่ออกเลยแฮะ

 

 

แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากโดนรถชนกลางถนนนั่นแหละ

 

 

ไม่นึกเลยว่าจะมาโดนซ้อมยับทั้งที่อยู่ในสภาพเด็กผู้หญิงแบบนี้ ไอ้สัตว์ประหลาดนั่น หรือว่ามันเป็นพวกโรคจิตที่ชอบทำร้ายผู้หญิงกันแน่วะ? พวกเราแม่งไปกันคนละทางจริง ๆ แกกับผมอยู่กันคนละโลกเลย บอกไว้ก่อน

 

 

 

 

 

“อื๊อออ……”

 

 

ผมพอจะฝืนยันตัวลุกขึ้นยืนได้แล้ว

 

 

“……อะ…เระ”

 

 

เผลอมองดูนาฬิกาข้อมือโดยไม่รู้ตัว

 

 

หลังจากถูกต่อยไปเมื่อกี้──ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน แต่ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปแล้วสามสิบนาที

 

 

ดูเหมือนว่าผมจะหมดสติไปพักใหญ่ ๆ เลยนี่หว่า

 

 

“สัตว์ประหลาด…ไม่อยู่แล้ว…ว่าแต่ นั่นเร็กกะเหรอ”

 

 

เสียงระเบิดดังขึ้นจากที่ไกล ๆ พอหันไปมองทางนั้น ก็เห็นพวกเร็กกะกับสมาชิกชมรมฮีโร่พลเมืองกำลังโพสท่าสวย ๆ โดยมีเปลวไฟเป็นฉากหลัง

 

 

นั่นน่าจะเป็นตอนที่พวกเขากำจัดสัตว์ประหลาดลงได้แล้วล่ะ พวกตัวร้ายแบบนั้นพอตายทีไรก็มักจะระเบิดตูมตามตลอด ไม่รู้เหมือนกันว่ามันพกเชื้อเพลิงอะไรไว้ในตัวถึงได้จบด้วยระเบิดทุกที หรืออาจเป็นกลไกป้องกันความลับไม่ให้หลุดมือใครก็ได้แฮะ

 

 

เอาเถอะ…ตอนนี้รีบเผ่นก่อนจะดีกว่า เดี๋ยวต้องโดนลากไปเคลียร์ปัญหาหลังเหตุการณ์อีก วุ่นวายแหง ๆ โดนซ้อมขนาดนี้ ขืนต้องมายืนอธิบายอีกคงได้แย่แน่

 

 

“──โคคุ!!”

 

 

อุหวา โดนเร็กกะเรียกชื่อจากด้านหลังซะแล้ว

 

 

จริง ๆ อยากรีบกลับไปเป็นผู้ชายแล้วไปโรงพยาบาลนะ เลยไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เลือดไหลจากหัว แถมทั้งตัวก็ระบมไปหมดเลยนะเว้ย

 

 

พอลองหันกลับไปมองด้านหลัง──ก็เห็นไม่ใช่แค่เขาคนเดียว แต่สาว ๆ สมาชิกชมรมฮีโร่พลเมืองทั้งห้าคนก็มากันครบเลย

 

 

……เดี๋ยวนะ

 

 

เฮ้ ๆ ๆ ใจเย็นก่อน เราต้องใจเย็น ๆ เข้าไว้

 

 

เอ๊ะ แต่แบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ โคตรจะดีเลยล่ะ ตอนนี้ชักจะรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วสิ

 

 

ลองคิดดูดี ๆ แล้ว สถานการณ์ตอนนี้มันเจ๋งชะมัดเลยเนอะ

 

 

“……เร็กกะงั้นเหรอ?”

 

 

“ขอโทษนะ เธอช่วยเด็กคนนั้นไว้แท้ ๆ……แค่พวกเรามาถึงช้าไปเท่านั้นเอง……!”

 

 

ตอนนี้ โคคุ เด็กสาวคนหนึ่ง กำลังเผชิญหน้าตรง ๆ กับสมาชิกทั้งหมดของชมรมฮีโร่พลเมือง ซึ่งเป็นทีมพระเอกทั้งหกคน แบบตัวต่อตัว

 

 

“เดี๋ยวฉันจะปฐมพยาบาลให้──”

 

 

“อย่าเข้ามา”

 

 

ฝั่งนี้มีแค่ผมคนเดียว

 

 

ส่วนฝั่งนั้น มีถึงหกคน ยืนกันเป็นกลุ่มพร้อมหน้า

 

 

“……เอ๋?”

 

 

“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือ”

 

 

“พะ พูดอะไรของเธอน่ะ……”

 

 

ถึงจะอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เมตร ระหว่างที่เราสนทนา ตัวผมที่อยู่ในสภาพยับเยินจนแทบยืนไม่ไหว ก็ยังต้องเผชิญหน้ากับชมรมฮีโร่พลเมือง ที่แทบไม่มีใครบาดเจ็บ เพราะพวกเขาสู้ร่วมกันเป็นทีมและจัดการศัตรูได้อย่างรวดเร็ว

 

 

เด็กหนุ่มที่ถูกรายล้อมไปด้วยสหายที่พึ่งพาได้ ผ่านการต่อสู้มาโดยแทบไม่มีบาดแผล ราวกับทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันแบ่งเบาภาระและปกป้องกันและกัน

 

 

ในขณะที่เด็กสาวที่บาดเจ็บสาหัสจนเห็นได้ชัด ว่าไม่มีแม้แต่เงาของสหาย เป็นคนที่ยืนอยู่ตรงนี้อย่างโดดเดี่ยว ไม่ได้รับการโอบล้อมเหมือนอีกฝ่าย

 

 

ตอนนี้ ภาพของทั้งสองคนที่ถูกวางให้ตัดกันอย่างเด่นชัด──มันงดงามดีใช่ไหมล่ะ?

 

 

“นายยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่อีกมาก”

 

 

เลือดที่ไหลจากหน้าผากหยดลงพื้น สมองโคลงเคลงจนสายตาพร่า แต่ก็กัดฟันฝืนยืนไว้ด้วยแรงฮึด

 

 

เด็กสาวคนอื่น ๆ ต่างยืนเคียงข้างพระเอกอย่างเร็กกะ ตอนนี้พวกเธอไม่ใช่แค่เป้าหมายในการจีบอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นสหายร่วมรบที่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันบนเส้นทางเดียวกันแล้ว

 

 

และเพียงผู้เดียวที่แตกต่างไปจากพวกเธอ

เด็กสาวที่ชื่อโคคุ

 

 

เธอไม่ได้ยืนข้างเร็กกะ แต่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขาเพียงลำพัง ราวกับเป็นคนที่ยืนอยู่บนเส้นทางอีกฟากหนึ่ง

 

 

“ไม่ต้องสนใจฉันหรอก”

 

 

ตอนนี้มันชัดเจนแล้วล่ะ ว่าผมน่ะกลายเป็นนางเอกหลักไปแล้วไม่ใช่หรือไงกัน

 

 

ก็เพราะว่าเด็กผู้หญิงพวกนั้น ไม่มีใครคนไหนลุกขึ้นมาค้านผมเลยสักคนเดียว

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น คนเดียวที่ในตอนนี้ยังไม่มีความรู้สึกเชิงรัก ๆ ใคร่ ๆ ต่อเร็กกะ ก็คงจะเหลือแค่โคคุคนเดียวเท่านั้น

 

 

ตัวละครเดียวที่ยังไม่ถูกพระเอกพิชิตใจได้สำเร็จ ก็คือเด็กสาวผู้มืดหม่นที่บาดเจ็บอยู่ตรงนี้นี่แหละ

 

 

“ได้ยินมาว่าพวกคุณเป็นฮีโร่ของประชาชนใช่ไหม? ตอนนี้มีคนบาดเจ็บกำลังร้องไห้ แล้วก็มีประชาชนที่กำลังรอความช่วยเหลืออยู่ในอาคารที่ถล่ม ถ้าคิดจะเรียกตัวเองว่าเป็นฮีโร่ของประชาชนล่ะก็ ก็น่าจะรู้ดีว่าต้องทำอะไรเป็นอันดับแรกไม่ใช่เหรอ”

 

 

“อะ อืม นั่นก็………”

 

 

เร็กกะนิ่งอึ้งไปทันที แม้จะเป็นเหตุผลที่ดูแถไปบ้าง แต่เพราะมันเป็นคำพูดจากคนที่บาดเจ็บหนัก เลยไม่กล้าขัดขึ้นมาตรง ๆ สินะ ฟุฮาฮาฮ่า โชคดีจริงที่บาดเจ็บอยู่ตอนนี้

 

 

ถึงจะว่าไป คำพูดเมื่อกี้มันก็เป็นความจริงนั่นแหละ ยังมีคนที่รอความช่วยเหลืออยู่ รีบไปจัดการเถอะ ส่วนผมจะขอหนีไปโรงพยาบาลก่อนละกัน

 

 

“……ลาก่อน”

 

 

“โคคุ! เดี๋ยวก──”

 

 

ผมใช้เวทมนตร์สายลมช่วยพยุงร่างที่แทบยืนไม่ไหวให้ลอยขึ้นกลางอากาศ แล้วบินห่างออกไปไกล โดยไม่หันกลับมาแม้แต่นิดเดียว

 

 

ฟุฮาฮาฮ่า! เป็นยังไงล่ะ เร็กกะคุง! มันเจ็บใจใช่ไหมที่จีบไม่ติด! ก็เพราะนางเอกที่แท้จริงน่ะ เดิมทีมันไม่ได้จะได้มาครองกันง่าย ๆ แบบนั้นหรอก! เจอกันใหม่พรุ่งนี้, ซียู ทูมอร์โรว์! ​

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

ผ่านไปยี่สิบนาที หลังจากที่ทำท่าเหมือนฉากอำลากันไปแล้วนั่นแหละ

 

 

แต่เพราะร่างกายที่อ่อนแรงเกินไปจนควบคุมเวทมนตร์ไม่ไหว ผมเลยร่วงตกลงมา ต้องนั่งพิงกำแพงพักหอบอยู่ในตรอกแคบ──แต่แล้ว

 

 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไล ประธานชมรมก็ไล่ตามผมทันจนได้ แถมยังหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาทำแผลให้ผมอย่างคล่องแคล่ว คนคนนี้ตามรอยเก่งเกินไปหน่อยแล้วมั้ง…น่ากลัวเลยนะเนี่ย

 

 

“ทำไมถึงต้องช่วยฉันด้วยล่ะ”

 

 

“ฟุฟุ นั่นเป็นคำถามที่ไม่เข้าท่านะ ก็มันแน่อยู่แล้ว เธอเองก็เป็นหนึ่งในประชาชนที่พวกเราต้องปกป้องไม่ใช่หรือไง”

 

 

พอเจอรัศมีความเป็นผู้ใหญ่จัด ๆ มาอบรมเข้าแบบนี้ ผมก็เลยเผลอใจอ่อนตามไปด้วย

 

 

ยิ่งพอมาโดนคนเขาดูแลอย่างอ่อนโยน หลังจากที่ร่างกายเจ็บปวดมาหนัก มันก็ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนได้รับการเยียวยาขึ้นมาจริง ๆ

 

 

“ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับสมาชิกคนอื่น ๆ หรอก ไม่ต้องห่วงนะ”

 

 

“……ขอบคุณค่ะ”

 

 

ดูแลเอาใจใส่ผมดีขนาดนี้เลยเหรอ คนคนนี้น่ะ รู้สึกได้เลยว่าไม่ได้มาหลงเร็กกะแบบหัวปักหัวปำเหมือนคนอื่น ๆ แน่ ๆ

 

 

ถ้าเพื่อนสนิทของผมคิดจะเลือกใครสักคนมาเป็นคนรัก ผมก็ขอแนะนำให้เลือกคนคนนี้เลยเถอะ

 

 

“แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก……โคคุ การเสียสละตัวเองน่ะก็เป็นสิ่งที่งดงามก็จริง แต่ช่วยเห็นค่าตัวเองให้มากกว่านี้อีกหน่อยนะ”

 

 

“……อืม”

 

 

แล้วเธอก็ลูบหัวผมเบา ๆ อย่างไม่ลังเล

 

 

แย่แล้วสิ อยู่ดี ๆ ก็ถูกคนเขาอ่อนโยนใส่แบบนี้ หัวใจเจ้าหนุ่มไร้ประสบการณ์อย่างผมก็เผลอหวั่นไหวขึ้นมาทันที เอาเข้าไปสิ ตอนนี้ดันรู้สึกอิจฉาเร็กกะขึ้นมาเฉยเลย หมอนั่นน่ะ ฮาเร็มแมนตัวพ่อ ชักจะน่าหมั่นไส้เข้าไปทุกทีแล้วจริง ๆ ……。

 

 

“ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ”

 

 

“งั้นเหรอ……อ้อ ขอถามหน่อย ที่ก่อนหน้านี้ฉันลืมถามน่ะ จะบอกช่องทางติดต่อไว้หน่อยได้ไหม”

 

 

“ถ้าให้เป็นแอคเคานต์ทวิตเตอร์ จะโอเคไหม?”

 

 

“อ้อ เธอเล่นโซเชียลแบบนั้นด้วยสินะ……”

 

 

ก็มือถือผมมีแค่เครื่องเดียวเองนี่นา! จะให้แยกช่องทางติดต่อยังไงได้ ก็ทำได้แค่สลับเปลี่ยนเคสบ้าง หรือแยกบัญชีใหม่เอาเท่านั้นแหละ! ชักเริ่มรู้สึกแล้วว่าภาพลักษณ์สาวน้อยลึกลับของผมนี่มันใกล้จะหลุดคาแรกเตอร์แล้วเนี่ย

 

 

“ถ้ามีธุระอะไร ก็ส่งไดเร็คเมสเสจมาแล้วกัน”

 

 

“ตอนแรกฉันยังคิดอยู่เลยว่าเธอน่าจะเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงซะอีก ที่ไหนได้ ก็ตามยุคเหมือนกันนี่นา”

 

 

แล้วก็เป็นอันว่าผมได้แลกช่องทางติดต่อกับเซ็นไปย์ที่ดูจะเก่งกว่าผมอยู่หลายขั้นเรียบร้อย ระหว่างนั้นก็แอบทึ่งในความคล่องแคล่วของเธอไปด้วย ก่อนจะกลับบ้านไปเปลี่ยนร่างกลับเป็นผู้ชายเหมือนเดิม แล้วมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล ซึ่งไปเจอกับเร็กกะที่นั่น แล้วโดนเป็นห่วงเรื่องอาการบาดเจ็บจนโดนดุอีกชุดใหญ่──แต่นั่นมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้วล่ะ

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

“นี่ พ็อกกี้… โคคุน่ะ… หรือว่าจะเป็นพวกสองบุคลิกเหรอ”

 

 

“หน่านิ๊……???”

 

 

แล้วดูเหมือนว่าตอนที่พูดด้วยน้ำเสียงแบบผู้ชายตอนช่วยเด็กจะถูกเห็นเข้า เลยทำให้ดูเหมือนจะมีการตั้งสมมติฐานอะไรแถมขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งซะแล้ว

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

To Be Continued…

 

 

 

 

≪โดเนทสนับสนุน≫

「ทรูมันนี่วอลเล็ท : 087-411-5198 (ชื่อ: นาย ธนัตถ์ ศรีเทียมทอง)​」