ตอนที่ 5: มาเริ่มต้นคุยกันใหม่เถอะ

 

 

 

 

เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม นับตั้งแต่วันที่ผมโชว์ทำหน้าตาตลกให้กับน้องชายของประธานไลที่บังเอิญเจอกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

 

และตลอดช่วงเวลานั้น ผมไม่ได้แปลงร่างเลยแม้แต่ครั้งเดียว

 

 

เพราะเมื่อพิจารณาถึงข้อผิดพลาดที่ผ่านมาและแนวทางในอนาคตของการเป็นสาวน้อยลึกลับ ผมก็ตัดสินใจว่าจำเป็นต้องมีเวลาฝึกฝน ดังนั้น ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนตลอดสัปดาห์นี้ ผมจึงขังตัวเองอยู่แต่ในบ้าน ฝึกซ้อมบทพูด ฝึกแสดงสีหน้า รวมถึงฝึกใช้เวทมนตร์เพื่อก้าวออกจากฉากอย่างสง่างาม

 

 

อีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่ได้ปรากฏตัว ก็เพราะต้องการดึงดูดความสนใจจากเร็กกะและพวกเธอให้มากขึ้น

 

 

ถ้าปล่อยให้เจอกันบ่อยเกินไป พวกเขาจะคิดว่าผมก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป แต่ถ้าผมทำให้ตัวเองกลายเป็นบุคคลที่หาเจอได้ยากเข้าไว้ มันก็น่าจะช่วยรักษาภาพลักษณ์ของตัวละครลึกลับเอาไว้ได้

 

 

มีสุภาษิตกล่าวไว้ว่า「ยิ่งไล่ก็ยิ่งหนี ยิ่งหนีก็ยิ่งไล่」มีอยู่จริง

 

 

ผมเองก็ใช้หลักการเดียวกันนี้ ถ้าไม่สามารถดึงดูดความสนใจโดยการปรากฏตัวต่อหน้าตรง ๆ ได้ ก็ให้ใช้ความรู้สึกกระวนกระวายของเร็กกะและคนอื่น ๆ จากการไม่ได้พบกันมาแทน

 

 

และโชคดีที่ผมสามารถสร้างภาพลักษณ์ให้ประธานไลมองว่า『ผมเป็นคนใจดีที่ช่วยปลอบน้องชายของเธอ』ได้สำเร็จ ถ้าข้อมูลนี้ถูกส่งต่อไปถึงเร็กกะและโคโอริได้ล่ะก็ ผมคงสามารถทำให้สถานการณ์ดำเนินไปได้อย่างราบรื่นขึ้น

 

 

หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน ในที่สุดพวกเขาจะต้องคิดว่า『ผู้หญิงคนนั้นที่พวกเราเคยไล่ไปเมื่อวันนั้น จริง ๆ แล้วก็แค่ตอบรับคำชวนไปงานน้ำชาเท่านั้นเอง… ทั้งยังมีน้ำใจมากพอที่จะช่วยเหลือเด็กหลงทางที่เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำ』

 

 

ใช่แล้ว―― นี่แหละคือกลยุทธ์ที่ผมขอตั้งชื่อว่า『แผนดึงดูดความสนใจด้วยความรู้สึกผิด』นั่นเอง!

 

 

ขอบคุณมากนะ น้องชายของประธานไล ที่ดันหลงทางขึ้นมาพอดี … คนที่ช่วยนายไว้น่ะ จริง ๆ แล้วเป็นพวกเจ้าเล่ห์สุด ๆ เลยล่ะ! คราวหน้าผมจะเลี้ยงไอศกรีมนายเป็นการตอบแทนเอง!

 

 

คนแปลกหน้าที่รู้จักชื่อของตัวเอง ไม่ว่าจะคิดยังไง การระแวดระวังก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นเร็กกะผู้มีจิตใจดีเกินไปละก็ ตอนนี้หมอนั่นคงกำลังวิ่งวุ่นตามหาผมในร่างผู้หญิงอยู่แน่ ๆ

 

 

เขาน่าจะต้องกำลังคิดว่า「อยากขอโทษที่เคยแสดงท่าทีเป็นศัตรูกับโคคุ」อยู่แน่นอน

 

 

ทั้งที่จริง ๆ แล้ว เร็กกะไม่มีเหตุผลต้องขอโทษเลยสักนิด เพราะทุกอย่างมันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด

 

 

ขอโทษนะ ไอ้หนุ่ม มันสนุกเกินไปว่ะกับการได้เป็นตัวการอยู่เบื้องหลัง… หวังว่านายจะให้อภัยเพื่อนเลว ๆ คนนี้นะ…

 

 

เอาล่ะ แผนที่วางไว้ก็สมบูรณ์แบบแล้ว ที่เหลือก็แค่ลงมือทำเท่านั้น

 

 

จากการสังเกตสภาพของชมรมฮีโร่พลเมืองในช่วงที่ผ่านมา ผมมั่นใจว่าเรื่องราวกำลังเป็นไปตามที่คิด ถ้าหากเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิดก็คงต้องไปตายเอาดาบหน้า แต่ถ้ามัวแต่กลัวก็คงไม่มีอะไรคืบหน้าอยู่ดี ถ้าจะลงมือ ก็ต้องเป็นตอนนี้แหละ!

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

ใช่แล้ว ผมมาแล้ว ตอนนี้อยู่ในร่างของสาวน้อย และสถานที่ที่อยู่ก็คือดาดฟ้าของอาคารแห่งหนึ่ง

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น ผมยังยืนอยู่บนแท็งก์น้ำที่ตั้งอยู่บนดาดฟ้าอีกด้วย

 

 

แถมตอนนี้ก็เป็นช่วงกลางวันของวันหยุด

 

 

ด้วยการไปยืนอยู่บนที่สูงที่ดูอันตรายแบบนี้อย่างหน้าตาเฉย ทำให้สามารถส่งสารได้อย่างชัดเจนว่าผมเป็นตัวตนที่แตกต่างจากมนุษย์ธรรมดา บรรยากาศลึกลับแบบนี้… ถ้าจะมีพวกประหลาดอยู่ที่ไหนสักแห่ง แน่นอนว่าต้องเป็นบนดาดฟ้าอยู่แล้ว

 

 

และเมื่อครู่นี้เอง ที่ตรอกด้านล่าง เร็กกะกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอยู่ ส่วนผมก็คอยสนับสนุนเขาจากตรงนี้ด้วยการยิงเวทมนตร์โจมตีจากระยะไกล

 

 

ถึงจะไม่ใช่เวทมนตร์ที่ทรงพลังอะไรขนาดนั้น แต่ก็น่าจะช่วยดึงความสนใจของเจ้าสัตว์ประหลาดและสร้างช่องว่างให้เร็กกะโจมตีได้บ้าง ถือเป็นการสนับสนุนที่เหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับคนอ่อนแอแบบผม

 

 

แน่นอนว่าไม่ได้ช่วยไปเฉย ๆ แต่ยังตั้งใจทำให้เขารู้ตำแหน่งของผมด้วย

 

 

เพราะนี่คือ「อีเวนต์พูดคุยบนดาดฟ้า」น่ะสิ

 

 

เอาล่ะ มาสิ ไอ้หนุ่ม

 

 

“ห๊ะ…!”

 

 

แกร๊ก! ประตูดาดฟ้าถูกกระแทกเปิดออก

 

 

เมื่อผมก้มลงมอง ก็เห็นเร็กกะยืนอยู่ตรงนั้น หอบหายใจหนักเหงื่อโชกไปทั้งตัว ดูจากสภาพแล้ว หมอนี่คงรีบวิ่งขึ้นมาสุดชีวิตเลยสินะ

 

 

“อ๊ะ… โคคุ”

 

 

เร็กกะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างลนลาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา และในที่สุดก็มองเห็นผมที่ยืนอยู่บนแท็งก์น้ำ

 

 

ผมเองก็มองลงไปหาเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ และในที่สุด สายตาของเราทั้งสองก็สบกัน

 

 

เร็กกะเผยสีหน้าผ่อนคลายราวกับโล่งใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

 

 

“ดีจัง ที่ได้เจอกันอีก”

 

 

“…งั้นเหรอ”

 

 

ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ถ้าเผลอพูดอะไรที่ให้อารมณ์ประมาณว่า「ดีใจที่ได้เจอ」ล่ะก็ มีหวังโดนจัดให้อยู่ในหมวดนางเอกจืดชืดขี้ตามง่ายจนต้องเข้าฮาเร็มแน่นอน

 

 

“ฉันตามหาเธอมาตลอดเลย… อ๊ะ ขอโทษที ควรจะพูดขอบคุณก่อนสินะ ขอบคุณมากนะ เมื่อกี้ช่วยฉันไว้ได้จริง ๆ”

 

 

“ไม่เป็นไร”

 

 

เมื่อสัปดาห์ก่อน เร็กกะดูเหมือนจะมีค่าความชอบต่อผมต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ในทางกลับกัน ผมเองก็ตั้งใจทำเหมือนไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่

 

 

“เรื่องเมื่อก่อน ฉันขอโทษจริง ๆ!”

 

 

เร็กกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดอย่างแรงกล้า ก่อนจะก้มศีรษะลง

 

 

พอเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาแปลก ๆ นี่ผมจะเผลอไปชอบอะไรแปลก ๆ เข้าแล้วรึเปล่าเนี่ย… คงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะเอ่ยขอโทษไปมากกว่านี้

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก”

 

 

“แต่เป็นพวกเราที่เป็นฝ่ายชวนเธอมาก่อนแท้ ๆ แต่กลับปฏิเสธเธอไปหน้าตาเฉย แถมยังแสดงท่าทีเป็นศัตรูอีก… เรื่องแบบนี้มันไม่ควรให้อภัยเลย”

 

 

ให้ตายสิ คิดมากเกินไปแล้ว! แต่ก็นะ ความรับผิดชอบแรงกล้าแบบนี้ก็น่าชื่นชมเหมือนกัน

 

 

“เพราะงั้น… ขอให้ฉันได้ไถ่โทษเถอะ โคโอริกับฮิคาริเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรแย่ ๆ ใส่เธอหรอก”

 

 

“…การชวนไปดื่มน้ำชาเป็นเรื่องไม่ดีงั้นเหรอ?”

 

 

“หะ?”

 

 

ได้เวลาแกล้งตีมึนอย่างจริงจัง

 

 

ผมต้องทำให้เร็กกะเข้าใจว่าผมไม่ได้ติดใจอะไรเกี่ยวกับท่าทีของโคโอริและฮิคาริเลย ที่ผ่านมาไม่ได้รู้สึกแย่กับสิ่งที่พวกเธอพูด ซึ่งแบบนี้น่าจะช่วยให้เขาสบายใจขึ้น

 

 

จะมองว่าผมไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นก็ได้ หรือจะคิดว่าเป็นแค่เด็กสาวที่ไร้เดียงสาและแค่อยากจิบน้ำชาด้วยกันก็ตามใจ

 

 

“ฉันรู้นะ ว่าตอนนั้นนายอยากจะดื่มชาไปพร้อมกับสองคนนั้น ขอโทษที่ไปรบกวน”

 

 

“อ—อ๊ะ! ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย!”

 

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่มีใครชวนฉันไปดื่มน้ำชาเลยเผลอตื่นเต้นไปหน่อย ถ้านายยกโทษให้ล่ะก็… ครั้งหน้าเราไปกันอีกนะ”

 

 

“ดะ—ได้เลย! ไปกันเถอะ! เชิญเลย! คือว่า… จริง ๆ แล้วโคคุไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ… เอ่อ แล้วก็ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะกันสองคนนั้นไว้เป็นของตัวเองอะไรแบบนั้นด้วย…”

 

 

ผมตั้งใจทำให้ดูเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรติดใจเกี่ยวกับโคโอริและฮิคาริเลย ตรงกันข้าม กลับรู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่พวกเธอชวนไปดื่มชา

 

 

ถ้าบอกเขาตรง ๆ ว่าผมไม่ได้เกลียดสองคนนั้นเลยล่ะก็ เร็กกะเองก็น่าจะรู้สึกสบายใจขึ้นเหมือนกัน

 

 

“……อื้ม”

 

 

ทันใดนั้นเอง ลมกระโชกแรงก็พัดผ่าน

 

 

“อ๊ะ!!”

 

 

เร็กกะสะดุ้งตกใจ

 

 

เพราะแรงลมนั้นเล่นตลกกับกระโปรงของผม ทำให้มันปลิวขึ้นมา

 

 

แค่ปกติก็สั้นอยู่แล้ว แถมเขายืนอยู่ข้างล่างมองขึ้นมาอีก แบบนี้ก็แทบจะอยู่ในจุดอันตรายสุด ๆ ระหว่าง ‘เกือบเห็น’ กับ ‘เห็นเต็ม ๆ’ แล้วล่ะนะ

 

 

อ้อ~ แต่สุดท้ายก็คงจะเห็นจริง ๆ แล้วสินะ ด้านในของกระโปรงน่ะ

 

 

“……”

 

 

“อะ… เอ่อ…”

 

 

โอ้โห หน้าซะแดงแจ๋เลยเชียวนะ นายกลายเป็นแอปเปิลไปแล้วเหรอ? แถมยังหันหน้าหนีไปอีก ดูเขินเป็นด้วยแฮะ

 

 

เห็นเต็ม ๆ เลยใช่ไหม? เจ้ากางเกงในแบบที่มีแต่ตัวละครนางเอกเกมอีโรติกเท่านั้นที่ใส่น่ะ สีดำแถมยังเป็นแบบสายอีกต่างหาก

 

 

ว่าแต่นายเองก็ผ่านเหตุการณ์ลามกโดยบังเอิญมากับสาว ๆ พวกนั้นมาตั้งเยอะแล้วไม่ใช่รึไง? แล้วไหงมาเขินเป็นเด็กวัยรุ่นหัวโบราณแบบนี้ได้ล่ะ?

 

 

“ฉันไม่ได้ดูนะ! ไม่เห็นอะไรเลย! จริง ๆ นะ!”

 

 

“……ถ้าอยากดูล่ะก็ จะให้ดูอีกไหม?”

 

 

ตอนนี้ลมสงบลงแล้ว งั้นคราวนี้ผมช่วยจับขอบกระโปรงขึ้นเองก็แล้วกัน

 

 

“ว๊าา!? ดะ เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ! ไม่ดู! ขอบาย! ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ!!”

 

 

“งั้นเหรอ”

 

 

“ใช่ครับ!!!”

 

 

เร็กกะหันหลังให้พร้อมยกมือปิดหน้าตัวเอง ผมเลยปล่อยมือจากกระโปรงแต่โดยดี ถ้าฝืนเปิดให้ดูจริง ๆ ก็คงกลายเป็นโรคจิตไปแล้ว แถมพวกสาว ๆ ในฮาเร็มของหมอนั่นก็คงไม่ทำอะไรแบบนี้ด้วย

 

 

โดยพื้นฐานแล้ว จุนยืนของผมคือไม่ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น ถ้ามีคนขออะไรก็จะเชื่อฟังโดยไม่ขัดขืน เป็นนางเอกสายรับแบบเต็มรูปแบบ

 

 

เพราะเป็นคนที่ทั้งไม่ระวังตัวและเชื่องขนาดนี้ไง พระเอกสายจริงจังเลยต้องทดสอบความอดทนของตัวเองตลอดเวลา

 

 

พวกสาว ๆ ในฮาเร็มของหมอนั่นก็ล้วนแต่เป็นพวกสายรุกกันหมด ดังนั้นคนที่เจออะไรแบบนี้เป็นเรื่องปกติอย่างหมอนั่น น่าจะรับมือกับคนแบบผมได้ยากพอตัว ผมเลยเลือกแสดงเป็นนางเอกสายตุ๊กตาแทน

 

 

เพื่อรักษาคาแรกเตอร์นี้เอาไว้ ต่อให้มีคนบอกให้โชว์ ผมก็พร้อมจะเปิดให้ดูได้นะ แต่ร้อยทั้งร้อยหมอนั่นไม่มีวันพูดอะไรแบบนั้นแน่ ๆ จะเรียกว่าผู้ดีหรือแค่ขี้อายก็ไม่รู้

 

 

ถ้าหมอนั่นพูดอะไรแบบนั้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็คงเป็นหลังจากเข้าสู่เส้นทางเฉพาะของเกมอีโรติกแล้วล่ะ พระเอกเกมอีโรติกน่ะ พอเข้าฉากแบบนั้นทีไร จู่ ๆ ก็กลายเป็นพวกวิตถารขึ้นมาซะงั้น ทั้งที่ปกติก็ดูเคร่งขรึมแท้ ๆ พอเป็นฉากแบบนั้นกลับกล้าพาไปทำกลางแจ้งบ้างล่ามโซ่บ้าง อะไรของพวกมันก็ไม่รู้ หวังว่าหมอนี่จะไม่ใช่แบบนั้นนะ

 

 

“หึ”

 

 

“อุ่ก!?”

 

 

ผมกระโดดลงมาจากแท็งก์น้ำ แล้วใช้เวทมนตร์สายลมช่วยชะลอแรงกระแทก ก่อนจะลงมายืนอยู่ตรงหน้าเร็กกะพอดี… การทำอะไรที่ไม่เหมือนมนุษย์ปกติแบบนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์เหมือนกัน แถมยังดีที่ฝึกมาจนคล่องแล้วด้วย

 

 

“ดะ… ได้อยู่เหรอ? กระโดดลงมาจากที่สูงแบบนั้นมันอันตรายนะ…”

 

 

“ชินแล้ว ไม่เป็นไร”

 

 

จริง ๆ แล้วหัวใจเต้นโครมครามเลยล่ะ!

 

 

“…อ่ะ”

 

 

ท้องของผมร้องดัง กรู้วว

 

 

ว่าไปแล้ว… ผมยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนี่หว่า

 

 

“…เอ่อ จริง ๆ ฉันก็หิวเหมือนกันนะ สนใจไปกินข้าวด้วยกันไหม?”

 

 

“อืม”

 

 

เร็กกะรีบหาเหตุผลมาแก้ตัวเพื่อให้ผมไม่ต้องรู้สึกแย่ สมแล้วที่เป็นหนุ่มเนื้อหอม

 

 

แต่ทีนี้จะทำยังไงดี…

 

 

เวลาที่เหลือของการแปลงร่างมีแค่ประมาณสามสิบนาที จะไปนั่งกินข้าวที่ร้านตอนนี้ก็อาจจะไม่ทัน

 

 

แต่ถ้าต้องแยกย้ายกันไปแบบนี้ มันก็ดูเสียโอกาสไปหน่อย…

 

 

อยากจะใช้มื้อนี้ช่วยเพิ่มค่าความสัมพันธ์อีกสักหน่อย

 

 

ถ้าคิดถึงช่วงเวลาที่ต้องรอให้พลังกลับคืนมาเพื่อแปลงร่างใหม่ มื้อเที่ยงควรจะเป็นอีกสักชั่วโมงให้หลังจะดีกว่า

 

 

…อ้อ จริงสิ!

 

 

“บ้านของคุณอยู่ไหนเหรอ?”

 

 

“หะ? ดะ… ทำไมเหรอ…”

 

 

“จะแยกกันไปก่อน จากนั้นฉันจะไปซื้อวัตถุดิบ แล้วไปทำอาหารให้กินที่บ้านของคุณ แบบนี้… ไม่ได้เหรอ?”

 

 

ผมเอียงคอเล็กน้อยให้ดูน่ารัก

 

 

ข้อเสนอมันดูปุบปับไปหน่อย อาจจะโดนปฏิเสธได้… แต่ขอลุ้นหน่อยละกัน

 

 

“เอ่อ… นั่นมัน…”

 

 

อืม ดูเหมือนจะลังเลมากทีเดียว

 

 

ต้องเร่งเครื่องอีกหน่อย

 

 

ต้องทำให้หมอนี่เข้าใจว่าการทานข้าวแค่สองคนกันเนี่ย มันเป็นอีเวนต์สำคัญขนาดไหน!

 

 

“เรื่องสำคัญน่ะ คิดว่าพูดกันข้างนอกมันไม่สะดวก”

 

 

“──เอ๊ะ!”

 

 

โอ้โห… ดีมาก รีแอคชันแบบนี้ล่ะใช่เลย

 

 

พูดอะไรที่ดูคลุมเครือ แต่ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องใหญ่โตได้แบบนี้ ก็เพราะเป็นนางเอกสุดลึกลับไงล่ะ!

 

 

“เหตุผลที่ฉันรู้ชื่อของเร็กกะ… อะไรแบบนั้น”

 

 

“…นั่นสินะ แน่นอนว่าพูดกันข้างนอกคงไม่สะดวก”

 

 

แล้วเร็กกะก็หยิบสมุดพกนักเรียนออกมาจากกระเป๋า คว้าปากกาเขียนที่อยู่ของตัวเองลงบนกระดาษโน้ต ก่อนจะฉีกมันออกมายื่นให้ผม

 

 

“โคคุ เมื่อครั้งก่อน ฉันได้ยินอะไรหลายอย่างจากไลเซ็มไป… เรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”

 

 

“ลองไปถามเซ็มไปคนนั้นเองสิ ต่อให้ฉันบอก ก็ไม่มีน้ำหนักพอให้เชื่อหรอก”

 

 

“…ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันเชื่อเธอ และให้ที่อยู่นี้ด้วยความเต็มใจ”

 

 

สมแล้วที่เป็นพระเอก… เรื่องปกติคงไม่มีใครให้ที่อยู่บ้านกับคนที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่เพราะตัดสินใจแบบนี้ได้แหละ ถึงได้เป็นตัวเอกของเรื่อง

 

 

…แต่ก็เถอะ ต่อให้เขาไม่ให้ที่อยู่ ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาอยู่ที่ไหนน่ะนะ แค่ต้องถามไว้ก่อน ไม่งั้นจะดูน่าสงสัยเกินไป

 

 

ผมรับกระดาษจากมือเขา แล้วเดินไปยังทางออกของดาดฟ้าก่อนหนึ่งก้าว

 

 

จากนั้น… ค่อย ๆ หันกลับไปมอง พร้อมกับพูดออกมาเพียงประโยคเดียว

 

 

“เร็กกะ”

 

 

“…อะไรเหรอ?”

 

 

“การตัดสินใจว่าฉันเป็นมิตรหรือศัตรู ฉันจะปล่อยให้คุณเป็นคนตัดสินเอง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะบอก”

 

 

สายลมอ่อน ๆ โชยผ่านดาดฟ้า ลูบไล้แก้มและทำให้เส้นผมสีดำของผมปลิวไหว

 

 

“ฉันไม่คิดจะทำให้พวกคุณกลัว… แม้แต่นิดเดียว”

 

 

ผมไม่ได้รอคำตอบของเร็กกะ ทิ้งเพียงประโยคสุดท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากดาดฟ้าไป

 

 

……ฟุฟุฟุ เมื่อกี้เท่าชะมัด! ได้คะแนนนางเอกสุดลึกลับเพิ่มอีกเพียบเลยใช่ไหมล่ะ!

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

To Be Continued…

 

 

 

≪โดเนทสนับสนุน≫

「ทรูมันนี่วอลเล็ท : 087-411-5198 (ชื่อ: นาย ธนัตถ์ ศรีเทียมทอง)​」