ตอนที่ 3: ลองทำตัวลึกลับดูสักหน่อย 1

 

 

 

 

ผมใช้เวลาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

 

 

ระหว่างนางเอกที่มีฉากลามกมากมาย กับนางเอกที่ไม่มีอีเวนต์ทางเพศเลยแม้แต่ครั้งเดียว แบบไหนกันที่จะให้ความรู้สึกเป็นตัวละครที่ ‘พิเศษ’ กว่ากัน?

 

 

ผมคิดทบทวนแล้วก็ได้ข้อสรุป

 

 

── ไม่ใช่ว่าแบบหลังชนะขาดลอยเลยเหรอ?

 

 

ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่ยั่วยวนพระเอกอย่างโจ่งแจ้งเกินไป เพื่อให้ตัวเองกลายเป็นนางเอกที่แตกต่างจากสมาชิกฮาเร็มเมมเบอร์คนอื่น ๆ และมีความพิเศษในแบบของตัวเอง

 

 

สาว ๆ เหล่านั้นล้วนรุกใส่พระเอกที่ชื่อ เร็กกะ กันแบบเอาเป็นเอาตาย พวกเธอถึงขนาดถูกล้อว่า “อยู่ในช่วงฤดูติดสัดตลอดทั้งปี” เลยทีเดียว ไม่ว่าโอกาสไหนก็จะคอยฉวยโอกาสจับมือบ้างล่ะ โผเข้ากอดบ้างล่ะ หรือแม้แต่สร้างสถานการณ์ให้เกิดเรื่องบังเอิญแบบ “Lucky Sukebe” (ลัคกี้สึเคเบะ – สถานการณ์ที่ผู้ชายได้แต๊ะอั๋งหญิงสาวโดยบังเอิญ) ขึ้นมาได้ตลอดเวลา

 

 

ขนาดว่าถ้าอยู่ ๆ เร็กกะเผลอไปขยำหน้าอกพวกเธอขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ พวกเธอยังไม่คิดจะแสดงอาการตกใจเลยด้วยซ้ำ กลับพร้อมพุ่งชนไปจนถึงขั้นสุดท้ายแบบไม่มีเบรกกันเลยทีเดียว

 

 

พวกเธอรู้สึกหลงใหลในตัวพระเอกแนวฮาเร็มอย่างเร็กกะถึงขั้นนั้นเลยจริง ๆ สัญชาตญาณในการสืบทอดสายเลือดของพวกเธอมันจะแรงกล้าเกินไปแล้ว!?

 

 

เพราะงั้นแล้ว…

 

 

ผมจะเลือกเส้นทางตรงข้าม โดยจะไม่แสดงออกถึงการรุกทางกายกับเร็กกะมากนัก

 

 

ถ้าพวกเธอจะใช้หน้าอกเบียดเสียดเขาเพื่อยั่วยวนล่ะก็… ผมก็จะรักษาระยะห่างที่เหมาะสมเอาไว้

 

 

ผมจะคงคาแรกเตอร์เป็นตัวละครไร้อารมณ์ที่ไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น และหากเกิดกรณีที่เร็กกะเกิดอารมณ์แล้วเข้ามาแตะต้องร่างกายผมล่ะก็ ผมจะไม่ขัดขืน ผมจะปล่อยให้เขาทำ แต่ในทางกลับกัน ผมจะไม่เป็นฝ่ายริเริ่มการสัมผัสทางกายกับเขาอย่างเด็ดขาด

 

 

ผมจะแกล้งทำตัวเป็นสาวน้อยไร้ทางสู้ แล้วเฝ้าดูการต่อสู้ระหว่างเร็กกะกับแรงขับทางเพศของตัวเองอย่างใกล้ชิด―― แล้วคอยสนุกกับมันอยู่เงียบ ๆ

 

 

ฟุ่ะเฮะเฮะ…

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

คืนแห่งโชคชะตาที่ต้องมนต์จันทรา── เมื่อคืนก่อน หลังจากที่ผมได้พบกับเร็กกะโดยสวมบทเป็นสาวน้อยลึกลับ และทิ้งคำพูดที่ชวนให้ตีความแบบอย่างโจ่งแจ้งไว้แบบสุด ๆ เช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึง

 

 

เพื่อเป็นการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า เมื่อคืนผมขว้างสมาร์ตโฟนของตัวเองให้เขาแล้วรีบเผ่นแน่บไปทันที แต่วันต่อมาก็กลับมาใช้ชีวิตนักเรียนตามปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยปรากฏตัวในร่างผู้ชายตามเดิม

 

 

เพื่อสร้างเหตุผลให้กับการที่ผมในร่างสาวน้อยถือสมาร์ตโฟนของตัวเองเมื่อคืน ผมอธิบายกับเร็กกะไปว่า “เมื่อคืนฉันแค่เก็บสมาร์ตโฟนที่ตกอยู่ได้ก็เท่านั้นเอง”

 

 

จากนั้นในภายหลัง ผมก็ทำเป็นแกล้งตกใจแล้วพูดกลบเกลื่อนว่า『เห้ย จริงดิ!? มีคนเก็บมือถือของฉันมาให้เหรอ!? โอ้วโคตรช่วยได้เลย! คราวหน้าต้องไปขอบคุณคนนั้นซะหน่อยแล้ว~』ด้วยวิธีนี้ เรื่องราวทั้งหมดจึงถูกปะติดปะต่อให้สมเหตุสมผลได้สำเร็จ ความผิดพลาดแบบไม่ได้ตั้งใจของผมก็ถูกแก้ไขไปโดยปริยาย

 

 

ดังนั้น ณ ตอนนี้ ผมก็เป็นแค่คนที่ทำมือถือหล่นไปเฉย ๆ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเส้นเรื่องหลักเหมือนเดิม และยังคงเป็น ‘ตัวละครเพื่อนสนิทที่บังเอิญทำมือถือหาย’ กับ ‘สาวน้อยลึกลับที่ได้พบกับพระเอก’ นั้นไม่มีทางเชื่อมโยงกันแน่ ๆ

 

 

แถมพล็อตที่เพื่อนเป็นตัวกลางให้พระเอกได้พบกับนางเอกก็ไม่ได้ถือเป็นพล็อตที่แปลกอะไรเลยด้วยซ้ำ อีกอย่าง ผมแค่ทำสมาร์ตโฟนหล่นก็เท่านั้นเอง ไม่มีเหตุผลให้ใครต้องสงสัย ความลับของผมยังปลอดภัยดี── เย้เฮ!

 

 

แล้วทางฝั่งพระเอกของเราล่ะ──

 

 

“…………โคคุ… สารภาพรัก… งั้นเหรอ…”

 

 

เขานั่งทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

 

 

โดยที่ยังเท้าศอกกับโต๊ะ พลางเหม่อลอยคล้ายเด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่กำลังมีรักแรกแสนบริสุทธิ์

 

 

สาวน้อยปริศนาที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน และนำสมาร์ตโฟนของเพื่อนเขามาส่งให้──

 

 

แม้ใบหน้าจะยังดูไร้เดียงสาเล็กน้อย แต่กิริยามารยาทก็เรียบร้อยนุ่มนวล

 

 

ที่สำคัญ เธอรู้จักชื่อของเขาอีกด้วย นี่มันจะไม่ให้คิดมากจนหัวหมุนได้ยังไงกัน?

 

 

ฟุฟุฟุ…… อ๊าาา~ สนุกเป็นบ้าเลยแฮะ

 

 

“เฮ้— เร็จจัง?”

 

 

“……อา พ็อกกี้”

 

 

ในสถานการณ์แบบนี้ การเป็นคนแรกที่เอ่ยปากถามคือหน้าที่ของตัวละครเพื่อนโดยแท้ ฮาเร็มเมมเบอร์ทั้งหลายคงจะสับสนกับท่าทีแปลกไปของเร็กกะกันหมดแน่ ถ้าผมไม่เป็นฝ่ายไปถามก็คงไม่มีใครได้รับข้อมูลอะไรเลย ฝากไว้ได้เลย! เหล่าสาว ๆ ที่แอบเงี่ยหูฟังอยู่ตรงนั้น!

 

 

“มีอะไรหรือเปล่า? เห็นนั่งพึมพำพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเป็นท่าทางของพระเอกไลท์โนเวลสุด ๆ เลยนะ”

 

 

“จริงดิ? โอ๊ย… เขินชะมัด……”

 

 

ทั้งที่ปกติก็ทำตัวเหมือนพระเอกอยู่แล้วแท้ ๆ ยังจะมาเขินอะไรตอนนี้อีก―― แต่ช่างเถอะ ไม่พูดให้เสียบรรยากาศหรอก

 

 

เพราะยังไงผมก็เป็นเพื่อนสนิทของเขานี่นะ

 

 

“โคคุ— พูดถึงเรื่องนั้นเหรอ”

 

 

“เอ่อ… คือชื่อของเด็กผู้หญิงที่ฉันเจอเมื่อวานน่ะ”

 

 

“คนที่เอามือถือมาคืนให้ฉันเหรอ?”

 

 

“อืม เธอดูเป็นเด็กผู้หญิงที่ให้ความรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้… แต่ดันลืมขอช่องทางติดต่อไปซะได้ แถมเผลอแป๊บเดียวเธอก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

 

 

“เหรอ~”

 

 

ผมยังคงตีหน้าซื่อ ไม่ให้พิรุธหลุดไปเด็ดขาด เพราะไม่มีทางที่เร็กกะจะคิดไปถึงว่าเด็กผู้หญิงคนนั้น… ก็คือผมที่นั่งอยู่ตรงนี้เอง

 

 

พูดถึงชื่อ『โคคุ』ที่ใช้เป็นนามแฝงตอนอยู่ในร่างผู้หญิง เหตุผลที่ตั้งชื่อนี้ก็ง่ายมาก―― เพราะผมมีผมสีดำล้วน

 

 

‘คุโระ’ ฟังดูธรรมดาไป ผมเลยลองดัดแปลงให้มันเก๋ขึ้นเป็น ‘โคคุ’ ที่แปลว่า ชิคโคคุ (漆黒 – สีดำสนิท) ดูแทน

 

 

ตั้งใจใช้ชื่อแปลก ๆ เพื่อให้ติดหูง่ายหน่อย แล้วดูเหมือนจะเวิร์กแฮะ เยี่ยมไปเลย!

 

 

“…ฮ่า~ งั้นแปลว่า เร็จจัง สนใจเด็กผู้หญิงคนนั้นสินะ?”

 

 

『── หน่านิ๊！！？』

 

 

เปรี้ยง—เปรี้ยง—!

 

 

เหล่าสาว ๆ ที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ และบรรดาผู้ที่แอบส่องจากทางเข้าห้องเรียนต่างสะดุ้งจนเผลอทำเสียงดังออกมา อย่างกับเป็นฉากตลกในฮาเร็มยังไงยังงั้น

 

 

“เปล่านะ ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย… อา แต่ นี่มัน… เรียกว่าสนใจ อยู่รึเปล่านะ”

 

 

“ถ้าไม่เรียกว่าสนใจ แล้วมันจะเรียกว่าอะไรล่ะ?”

 

 

“ฮะ ๆ จริงด้วยสิ”

 

 

ขณะที่เร็กกะหัวเราะเบา ๆ อย่างสบาย ๆ ผมกลับรู้สึกได้ถึงสายตาอำมหิตที่ราวกับจะฆ่าคนได้จ้องทะลุแผ่นหลัง นี่ถ้าไม่รีบเค้นข้อมูลออกมาให้มากกว่านี้ คงได้ถูกพวกเธอซักฟอกแน่ ๆ

 

 

ว่าแต่… จะว่าไปแล้ว ทำไมหยุดยิ้มไม่ได้เลยล่ะ?

 

 

ถึงจะรู้ว่าถ้าไม่รักษาหน้าตาให้เป็นปกติเดี๋ยวจะโดนสงสัย แต่พออยู่ในตำแหน่ง “ผู้อยู่เบื้องหลัง” แบบนี้ มันก็ตื่นเต้นจนกลั้นรอยยิ้มไม่ไหวจริง ๆ

 

 

ก็แหงล่ะ ก็ทุกคนอยู่ในกำมือของผมนี่นา มีอะไรจะสนุกไปกว่านี้อีก? ได้เกิดมาเป็นสาวน้อยนี่มันดีจริง ๆ ……。

 

 

“นี่เร็จจัง? เด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงเหรอ? น่ารักไหม?”

 

 

“พูดเหมือนจะเอามาประเมินกันเลยแฮะ…” เร็กกะหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนตอบ “แต่ก็ดูเด็กกว่าฉันนิดหน่อยนะ เป็นเด็กผู้หญิงที่มีผมสีดำสวยมากเลย แล้วก็… ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ กับเสื้อนอกมีฮู้ดสีขาวเป็นชุดยูนิฟอร์ม ฉันลองหาข้อมูลดูแล้ว แต่หาไม่เจอเลยว่าเป็นของโรงเรียนไหน”

 

 

“เดี๋ยว ๆ ถึงกับไปสืบเรื่องชุดนักเรียนเลยเรอะ? นายสนใจเด็กคนนั้นเกินไปแล้วนะ นี่มันรักแล้วปะ?”

 

 

『หน่า!!　นิ๊!!?』

 

 

เหล่าฮาเร็มเมมเบอร์ที่อยู่ด้านหลัง ขอความกรุณาลดระดับเสียงลงหน่อยเถอะ นักเรียนคนอื่นเริ่มกลัวกันหมดแล้ว

 

 

“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ก็เธอรู้จักชื่อฉันด้วยนะ?” เร็กกะขมวดคิ้ว “ขนาดเวลาสู้กับศัตรู ฉันยังปกปิดชื่อเลยแท้ ๆ…”

 

 

“ยิ่งฟังก็ยิ่งลึกลับขึ้นทุกทีนะเนี่ย เด็กสาวลึกลับคนนั้นเป็นใครกันแน่นะ?”

 

 

ผมเหลือบมองไปด้านหลังเล็กน้อย เห็นสาว ๆ แต่ละคนกำลังจ้องหน้าจอของโน้ตบุ๊กและสมาร์ตโฟนอย่างเอาเป็นเอาตาย พยายามค้นหาข้อมูลกันสุดชีวิตจนดูน่ากลัว

 

 

แต่เสียใจด้วยนะสาว ๆ ความพยายามของพวกเธอไม่มีประโยชน์หรอก

 

 

เพราะชุดนักเรียนของผมน่ะ เป็นของสั่งตัดพิเศษ มีแค่ชุดเดียวในโลก แถมตัวตนที่แท้จริงของผมก็ไม่มีอยู่ในฐานข้อมูลไหน ไม่ว่าจะเป็นทะเบียนประวัติ องค์กรที่สังกัด หรือแม้แต่ชื่อจริงเองก็เถอะ เอาเลย ลองกระวนกระวายกันให้เต็มที่เถอะนะ สาวน้อยทั้งหลาย。

 

 

“อืออ… แค่ข้อมูลแค่นี้ หาอะไรไม่ได้เลย…”

 

 

“ใจเย็นก่อนค่ะ โคโอริซัง อย่างแรกเราต้องเริ่มจากการออกไปหาตัวจริงในเมืองก่อน”

 

 

“…อื้ม จริงด้วย ขอบใจนะ ฮิคาริจัง! มาร่วมมือกันเปิดโปงตัวตนของเด็กที่ชื่อโคคุกันเถอะ”

 

 

“เพื่อความปลอดภัยของเร็กกะซามะ ดิฉันจะทุ่มสุดตัวเลยนาโนเดส! ต้องไปแจ้งเรื่องนี้ให้กับนินจาโอโตนาชิทราบ แล้วหลังเลิกเรียน──”

 

 

เฮ้ ดูนี่สิ! นี่มันอีเวนต์สุดวายป่วงที่มีแต่ ‘นางเอกพิเศษ’ เท่านั้นแหละที่จะสร้างขึ้นมาได้!

 

 

ทั้งดึงดูดความสนใจของพระเอกได้อย่างง่ายดาย แถมยังปั่นหัวนางเอกที่มีอยู่แล้วทั้งหมดจนปั่นป่วน กลายเป็นตัวตนที่โดดเด่นแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง! สุดยอดไปเลยใช่ม้า~!? เฮะเฮะ~!

 

 

ที่ผ่านมาไม่ได้มีบทบาทอะไรเลยสินะ? งั้นต่อจากนี้ เตรียมตัวให้ดีล่ะ เพราะผมจะปั่นให้วุ่นไปหมดเอง!

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

To Be Continued…

 

 

 

≪โดเนทสนับสนุน≫

「ทรูมันนี่วอลเล็ท : 087-411-5198 (ชื่อ: นาย ธนัตถ์ ศรีเทียมทอง)​」