ตอนที่ 12: อยากเล่นเป็นสาวน้อยลึกลับให้มากกว่านี้อีก!! 2

 

 

 

 

 

         ว่าแล้วผมก็แกล้งทำเป็นป่วย แล้วใช้ข้ออ้างนี้หยุดเรียนในวันนี้ไปก่อน

 

 

         ผมแค่ส่งข้อความบอกเร็กกะไปสั้น ๆ ว่า『วันนี้ฉันไม่มา』เท่านั้นเอง ดูจากนิสัยหมอนั่นแล้ว รายนั้นคงเดาออกไม่ยากว่าผมแค่แกล้งป่วย อีกอย่าง ผมเองก็ไม่ใช่คนที่ป่วยง่าย ๆ อยู่แล้ว

 

 

         กลับเข้าเรื่องต่อเลยดีกว่า

 

 

         คราวนี้ผมปิ๊งแผนการใหม่ขึ้นมาได้ นั่นคือจะเร่งดำเนินบทบาทของ『นางเอกลึกลับ』ให้เดินหน้าไปแบบพรวดเดียว

 

 

         ถ้าเอาแต่โผล่มา ๆ หาย ๆ เหมือนที่ผ่าน ๆ มา ทั้งความสัมพันธ์ก็คงไม่มีทางพัฒนาไปไหนได้แน่ แถมเร็กกะก็คงเริ่มชินกับพฤติกรรมแบบนั้นจนเลิกใส่ใจไปแล้วด้วย การเว้นช่วงหายตัวบ่อยเกินไปอาจกลายเป็นความน่าเบื่อมากกว่าความลึกลับ

 

 

         ในเมื่อผมหายตัวไปสองเดือนเต็ม ๆ โดยทิ้งไว้แค่จดหมายลาแค่แผ่นเดียว แล้วตอนนี้เขาเอาแต่ห่วง『โคคุ』จนแทบบ้าอยู่พอดี นี่แหละคือโอกาสทองจริง ๆ บอกเลยว่าเวลานี้เหมาะที่สุดแล้ว การปล่อยให้เขาค้างคาใจนานขนาดนี้จะยิ่งทำให้ผลกระทบของการปรากฏตัววันนี้รุนแรงยิ่งขึ้น

 

 

         วันนี้ฝนตกหนัก

 

 

         ฉากแบบนี้ไม่มีอะไรเหมาะสมไปกว่านี้อีก ถ้านางเอกจะเอ่ยคำ『ลาก่อน』กับพระเอกแบบสุด ๆ มันเป็นซีนที่คลาสสิกและทรงพลังที่สุดเท่าที่จะมีได้ อารมณ์และบรรยากาศจะยิ่งช่วยเสริมให้คำพูดฝังลึกลงไปในใจ

 

 

         ใช่แล้ว วันนี้ผมจะเปิดเผยความจริงสำคัญของ『โคคุ』ให้เร็กกะรู้

 

 

         แล้วจะเอ่ยคำลาจริง ๆ กับเขา จากนั้นในฐานะนางเอกที่เขาไม่อาจพิชิตใจได้สำเร็จ ผมจะดึงความสนใจของเขาไว้ให้หมดด้วยแผนนี้แน่นอน หมอนั่นต้องตกใจแหง ๆ ความรู้สึกติดค้างนี้แหละที่จะทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากผมได้อีก

 

 

         ก่อนอื่น ผมจะใช้ผ้าคลุมล่องหนแอบเข้าไปในโรงเรียน แล้วสังเกตสถานการณ์ตอนนี้ก่อน

 

 

         ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน

 

 

         สมาชิกชมรมฮีโร่พลเมืองเองก็ไม่ได้อยู่รวมกัน แต่ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำเรื่องของตัวเองตามปกติ ตามบทบาทหน้าที่ที่แต่ละคนมีนอกชมรม พวกเขาเองก็คุ้นเคยกับการจัดเวลาของกันและกันดีอยู่แล้ว

 

 

         ประธานไลอยู่ที่ห้องสภานักเรียนกับสมาชิกสภานักเรียน โคโอริกับฮิคาริกำลังนั่งพูดคุยเล่นกับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนานอยู่ที่โรงอาหาร

 

 

         เร็กกะเองก็กำลังไปที่ร้านค้าสวัสดิการ พร้อมกับอีกสองคนที่เป็นพี่น้องตระกูลวินด์ สองในเหล่านางเอกของเร็กกะเหมือนกัน

 

 

         “ว่าไปแล้วนะ เร็กกะ ปกติไอ้คนที่อยู่ด้วยกันกับนายตลอดนั่นไปไหนล่ะ?”

 

 

         “หมายถึงพ็อกกี้น่ะเหรอ…แกล้งป่…เอ่อ เป็นหวัดน่ะ วันนี้เลยหยุดไม่มาโรงเรียน”

 

 

         “เร็กกะคุงคะ? ถ้าพูดขนาดนั้นแล้วจะแก้กลับก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ?”

 

 

         เร็กกะกำลังถูกคาเซโกะพี่สาว กับฟูนะน้องสาวล้อมหน้าล้อมหลัง ตามแบบฉบับอ้อนกันตามปกติของพวกเขานั่นแหละ ดูแล้วน่าหงุดหงิดชะมัด

 

 

         พูดถึงสองคนนี้แล้ว เวทลมของผมที่ใช้อยู่ตอนนี้ ก็ฝึกมาจากการเลียนแบบเวทลมโคตรแข็งแกร่งของสองพี่น้องคู่นี้นั่นแหละ ถึงอย่างนั้น ตอนที่ผมเป็น『โคคุ』กลับแทบไม่ได้มีโอกาสใกล้ชิดหรือพูดคุยกับสองคนนี้สักเท่าไหร่ มันก็ไม่แปลกหรอก ฮาเร็มหกคนมันเยอะเกินไปอยู่แล้ว โอกาสกระจายไม่ทั่วถึงแน่ ๆ

 

 

         ส่วนโอโทนาชิ ซึ่งเป็นรุ่นน้องคนเดียว ผมไม่เห็นเธออยู่แถวนี้เลย ก็คงจะไปกินข้าวที่ห้องเพื่อนสักที่นั่นแหละ การไม่แสดงตัวง่าย ๆ แบบนี้ก็ดูจะสมกับเป็นนินจาดีเหมือนกัน แต่ถ้าผมมัวเสียเวลาตามหาเธอจนหมดพักเที่ยง แผนทั้งหมดก็คงพังพินาศพอดี

 

 

         พูดก็พูดเถอะ ผมใส่ผ้าคลุมล่องหนอยู่นี่นา ไม่มีทางที่ใครจะสังเกตเห็นตัวผมแน่ ๆ

 

 

         “รู้สึกแปลกๆ แฮะ… ทำไมเหมือนมีใครแอบมองอยู่ตลอดเลยนะเนี่ย เป็นแค่ความรู้สึกไปเองรึเปล่านะ”

 

 

         หน่านิ๊！？

 

 

         “ข้างหลังไม่มีใครนี่นา โอเน่จังคะ ก็ดูสิ ก็เราสามคนอยู่ท้ายสุดของแถวร้านสวัสดิการนี่”

 

 

         “อึก…จะ จริงด้วยสิ…มัวแต่ช้าอยู่แบบนี้ สงสัยของที่ตั้งใจจะซื้อจะหมดซะก่อนแล้วสิ…”

 

 

         น้องสาวช่วยกลบเกลื่อนได้เนียนจริง ๆ รอดตัวไปทีสิเรา

 

 

         ให้ตายเถอะ ต่อไปผมต้องระวังเวลาอยู่ใกล้พี่สาวคนนี้เป็นพิเศษหน่อยแล้วล่ะ สัญชาตญาณของเธอแหลมคมเกินไปแล้ว ถึงจะยังจับไม่ได้ว่าใครแอบดู แต่ถ้าเผลอพลาดกว่านี้มีหวังโป๊ะแตกแน่ เพราะแค่จ้องจากระยะปลอดภัยยังทำให้เธอเอะใจขนาดนี้ ทั้งที่ผมใช้ผ้าคลุมล่องหนปิดตัวเองอยู่แท้ ๆ

 

 

         “ผมเคยได้ยินมานะ ว่ามีข่าวลือว่าคาเซโกะกับฟูนะก็มีแฟนคลับอยู่เหมือนกันนะ”

 

 

         “เอ๊ะ? มีแฟนคลับพวกเราด้วยเหรอ?”

 

 

         “ชมรมฮีโร่ค่อนข้างดังนี่นา แถมพวกเธอสองคนก็น่ารักออก จะมีแฟนคลับบ้างก็ไม่แปลกหรอก”

 

 

         “น่ะ…น่ารักงั้นเหรอ!?”

 

 

         “อะ…อื้ม…”

 

 

         เร็กกะปล่อยหมัดเด็ดแบบไม่รู้ตัวอีกแล้ว ทำเอาคาเซโกะหน้าแดงเป็นลูกตำลึงพร้อมกับไอออกมา ส่วนฟูนะก็ดูทำตัวไม่ถูกไปตามระเบียบ

 

 

         สมเป็นพระเอกจริง ๆ แค่ปากพลั้งชมออกไปก็ทำให้สาวในฮาเร็มเขินได้แบบไม่ต้องพยายามเลย สกิลติดตัวแบบนี้ต่อให้ตั้งใจก็คงฝึกไม่ขึ้นแน่ ๆ น่าประทับใจไม่เบา ยิ่งกว่านั้น คำพูดของเขามันก็ไม่ได้ผิดอะไรด้วย เพราะหน้าตาและฝีมือของสองพี่น้องนี่เข้าขั้นระดับต้น ๆ ของรุ่นเลยด้วยซ้ำ

 

 

         “อยู่ ๆ จะพูดอะไรแปลก ๆ แบบนั้นทำไมกันยะ ไอ้บ้าเร็กกะ!”

 

 

         “โอ๊ย! ขะ ขอโทษนะ”

 

 

         “คะ…คาเซโกะโอเน่จัง อย่าตีเขาสิ…”

 

 

         พี่สาวที่ดุและใจร้อน กับน้องสาวที่ขี้อายและอ่อนโยน

 

 

         ตัวเลือกในฮาเร็มของเร็กกะคุงนี่หลากหลายจริง ๆ ถึงอย่างนั้นนายก็ยังมีสติยับยั้งชั่งใจดี ไม่ปล่อยตัวปล่อยใจตามอารมณ์ แถมยังเป็นหนุ่มดีงามไม่เปลี่ยนแปลงอีกด้วย ขอบอกตรงนี้เลยว่าผมนับถือใจนายจริง ๆ

 

 

         โอ๊ะ ฝนเริ่มตกหนักขึ้นมาหน่อยแล้วสิ

 

 

         แม้มันจะช่วยกันฝนได้บ้างเพราะตัวเสื้อคลุมล่องหนมีคุณสมบัติกันน้ำในระดับหนึ่ง แต่พอโดนเม็ดฝนที่แรงขึ้นเรื่อย ๆ ตีใส่ตลอดแบบนี้ ร่างกายก็เริ่มเย็นชืดขึ้นมาบ้างแล้ว ผมพก ร่มพับ มาด้วยก็จริง ทว่าเพราะกลัวเกะกะเวลาลอบตาม เลยเอาไปซ่อนไว้ใกล้ทางออกโรงเรียนก่อนหน้านี้ ตอนนี้จึงไม่มีติดมืออยู่

 

 

         ก่อนจะไม่สบายไปเสียก่อน คงได้เวลาเริ่มแผนการแล้วล่ะ เปลี่ยนโหมดเป็น『สาวน้อยลึกลับ』ดีกว่า

 

 

         “……”

 

 

         ผมถอดเสื้อคลุมล่องหนออก พับอย่างเรียบร้อยแล้วยัดเก็บใส่ในกระเป๋าเสื้อทันที

 

 

         ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เม็ดฝนก็โปรยปรายลงบนศีรษะอย่างจัง ราวกับมีใครเปิดฝักบัวสาดใส่ก็ไม่ปาน ความเย็นซ่านลงไปถึงต้นคอทีเดียว

 

 

         ผมล้วงเอากุญแจบ้านจากกระเป๋าอกของชุดนักเรียน แล้วแกล้งทำหล่นลงบนพื้นคอนกรีต

 

 

         “เอ๊ะ!”

 

 

         เสียงกระทบกันของโลหะเบา ๆ ดังขึ้นเพียงแว่วเดียว ท่ามกลางสายฝนที่ซัดกระหน่ำ แต่มีเพียงเร็กกะคนเดียวเท่านั้นที่สะดุ้งเล็กน้อยและหันมองตามเสียง เยี่ยม ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

 

 

         ปกติแล้วเสียงเบาแค่นั้นคงถูกกลบด้วยเสียงฝนไปหมด แต่ผมมั่นใจว่าเร็กกะจะต้องสังเกตได้แน่ ช่วงนี้หมอนั่นมักจะคอยจับตาดูทั้งเงาและเสียงอยู่ตลอด เพราะเอาแต่ตามหาตัว『โคคุ』ตลอดเวลา ผมเชื่ออยู่แล้วว่าต่อให้เป็นในสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ยังไม่พลาดแน่

 

 

         จากเงามืดที่พอจะมองเห็นได้อย่างหวุดหวิดจากด้านหลังร้านค้า เมื่อผมแอบชะโงกมองไปทางนั้น ก็สบตาเข้ากับเร็กกะที่กำลังหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

 

 

         “คะ… โคคุ……!?”

 

 

         “――――”

 

 

         โดยไม่รีบร้อน ผมค่อย ๆ ลับหายเข้าไปหลังอาคารเรียนอย่างเป็นธรรมชาติ ทิ้งกุญแจไว้กับพื้นแล้วเดินจากตรงนั้นไป มุ่งหน้าไปยังบริเวณหลังอาคารเรียนที่ไม่มีใครอยู่

 

 

         ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนวิ่งตามมาจากข้างหลัง ดูเหมือนว่าเขาจะตามมาถูกจริง ๆ ด้วย

 

 

         ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากเรียกผม ผมก็วิ่งไปถึงลานโล่งด้านหลังอาคารเรียน แล้วจงใจยืนหันหลังให้อย่างกับว่าตั้งใจรออยู่ตั้งแต่แรก

 

 

         “แฮ่ก… แฮ่ก… โคคุ!”

 

 

         “……”

 

 

         มาแล้วล่ะ

 

 

         ผมหันกลับไปโดยไม่พูดอะไร

 

 

         เร็กกะที่วิ่งตามมาจนหอบแฮกนั้น แม้จะถือร่มอยู่ แต่ไหล่เสื้อก็เปียกไปหมด แสดงว่าเขารีบมากจริง ๆ

 

 

         “แฮ่ก… ฮะ… ผะ… ผมตามหาเธอมาตลอดเลยนะ นี่ กุญแจบ้านของอพอลโลน่ะ เธอถือมันไว้นั่นหมายความว่าวันนี้เธออยู่ที่บ้านของหมอนั่นงั้นเหรอ？”

 

 

         เร็กกะที่หายใจหอบอยู่พยายามตั้งสติและเงยหน้าขึ้น

 

 

         สีหน้าของเขาดูโล่งใจ

 

 

         ดูเหมือนว่าพระเอกจะรู้สึกเบาใจมากที่หาโคคุเจอจนได้

 

 

         ดีมาก รู้สึกขนลุกซู่เลยล่ะ เพราะต่อจากนี้ เดี๋ยวผมจะทำลายสีหน้านั้นให้ดู เตรียมใจไว้ให้ดีล่ะ

 

 

         “แล้วจนถึงวันนี้เธอทำอะไรอยู่กันแน่ ถ้าจะทำอะไรสักอย่างก็น่าจะปรึกษากันก่อนก็ได้นี่นา พวกเราเป็นพวกเดียวกันไม่ใช่เหรอ”

 

 

         “…………เราไม่ใช่พวกเดียวกัน”

 

 

         “หน่านิ๊！？”

 

 

 

◇◆◇◆◇

 

 

 

To Be Continued…

 

 

 

 

≪โดเนทสนับสนุน≫

「ทรูมันนี่วอลเล็ท : 087-411-5198 (ชื่อ: นาย ธนัตถ์ ศรีเทียมทอง)​」