พยาบาลที่นำอาหารเช้ามาให้ กำลังคุกเข่าอธิษฐานอยู่ตรงทางเข้าห้อง

ไม่นะ… ทำไงดีเนี่ย

ยังไงซะ ก็ต้องปลุกคุณซึมิทัตสึให้ตื่นก่อน

ผมเขย่าตัวคุณซึมิทัตสึเบาๆ เพื่อปลุก แต่เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย

สกิลจะหมดในอีกไม่กี่นาที…

ผมแอบมองไปที่ประตู

แล้วก็รีบหันหน้าหนีทันที

แค่แวบเดียวก็เห็นคนกำลังก้มกราบอยู่กว่า 10 คนแล้ว

ไม่ใช่แค่พยาบาลเมื่อกี้ แต่มีทั้งหมอและคนคล้าย รปภ. ด้วยซ้ำ

คุณซึมิทัตสึ! รีบตื่นเร็วเข้า ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้!

…อืม ไม่ไหวแล้ว

แย่ลงไปอีก

แย่ลงไปมากๆ เลย

คุณซึมิทัตสึตื่นขึ้นมาแล้วเข้าใจสถานการณ์ทันที

แล้วก็หมอบกราบลงตรงหน้าผมในทันที

เธอหมอบกราบอย่างงดงามไร้ที่ติ และเมื่อผู้คนที่อยู่ตรงทางเข้าเห็นดังนั้น ก็ทำตามเธอกันหมดเลย…

แบบนี้ต้องทำยังไงถึงจะถูกเนี่ย!?

“คุณอิวาซากิ! ขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่ช่วยถอนคำสาปซ้อนที่เป็นปณิธานอันยาวนานของตระกูลเรา!”

เ กิ ด อ ะ ไ ร ขึ้ น เ นี่ ย!?

สถานการณ์มันก้าวกระโดดเกินไปแล้ว ผมไม่เข้าใจเลยนะเนี่ย!

มากกว่าเรื่องนี้ก็คือ ต้องรีบจัดการสถานการณ์นี้แล้วกินอาหารเช้าได้แล้ว

“…รายละเอียดเพิ่มเติม ดิฉันจะสอบถามภายหลังค่ะ ตอนนี้กรุณาอย่าสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นนะคะ”

โอ้โห เสียงผมเปลี่ยนไป! ถ้าตั้งใจพูดแบบมีพลัง เสียงมันจะกลายเป็นแบบนี้เหรอเนี่ย? แล้วสิ่งที่คิดกับคำพูดที่ออกมามันไม่ตรงกันนิดหน่อยด้วย!?

ผมตั้งใจจะพูดว่า “เรื่องค่อยคุยทีหลัง ตอนนี้อยากกินข้าวเช้ามากกว่า” แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นคำพูดแบบนั้นไปได้เนี่ย!?

แล้วทำไมทุกคนถึงหมอบกราบมากขึ้นไปอีก!? บางคนถึงกับทำอภิวาทแบบเบญจางคประดิษฐ์เลยนะเนี่ย! ผมจะร้องไห้อยู่แล้วนะ!

ดูสิ คุณยายที่กำลังเดินอยู่ตรงทางเดินก็ดูเหมือนจะโดนขวาง… พอคุณยายหันมามองผม ก็เริ่มกราบไหว้ทันที!?

โอ๊ย! ผมคงต้องหนีแล้วมั้งเนี่ย!? โยนเรื่องให้คุณซึมิทัตสึไปเลยดีกว่า!

อุตส่าห์อยากกินอาหารเช้าแท้ๆ…

ในที่สุดก็ถึงบ้าน… ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยไม่กลับบ้าน แต่ตรงไปที่สมาคมแทน แต่สายตาที่มองมามันน่ากลัวมาก

ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย สายตานั้นไล่มองตั้งแต่ใบหน้า หน้าอก เอว หรือไม่ก็ทั่วทั้งตัว มันรู้สึกแปลกๆ ไม่สบายใจเลย

ผมเดินไปที่ด้านข้างอาคาร ตรงประตูทางเข้าสำหรับพนักงานสมาคมโดยเฉพาะ…

ปี้~~~~~~~~~~~~~~~~~~ดดด!

อ้าว รูปหน้าของผมที่ลงทะเบียนไว้ในบัตร ID มันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่นา…

จะรอเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดีไหมนะ… ไม่สิ จงใจกดให้มันดังอีกทีเพื่อเรียก (น่ารำคาญสุดๆ)

ปิ๊บ! ปิ๊บ!

เอ๊ะ?

“คุณอิวาซากิ ยูคิซามะ ได้ผ่านเข้าประตูเวลา 8 นาฬิกา 47 นาที”

เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ?

ผมแค่ขยับหน้าเล็กน้อยตอนหันไปหากล้องเองนะ?

การที่มันผ่านได้แบบนี้ หมายความว่าหน้าของผมไม่ได้เปลี่ยนไปมากขนาดนั้นเหรอ!?

…….พยายามอย่าคิดมากดีกว่า

ผมเดินผ่านประตูสำหรับพนักงาน แล้วก็เดินเข้าไปที่สำนักงาน

[อรุณสวัสดิ์ครับ อิวาซากิครับ]

ผมทักทายเพื่อนร่วมงานที่อยู่เวรเช้าเป็นประจำ

“โอ๊ะ… ไม่ทราบว่าท่านเป็นใครคะ?”

[เอ่อ… อิวาซากิครับ]

“ไม่นะ ไม่ใช่หรอก! คุณอิวาซากิที่เรามีอยู่ตัวเล็กกว่านี้ แล้วก็น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงเลยนะ! ไม่มีทาง… เอ๊ะ? แต่คุณเข้ามาทางประตูพนักงานนี่นา? เอ๊ะ!?”

ก็อย่างที่คิดไว้ เขาต้องสับสนแน่ๆ

ยิ่งกว่านั้น… ผมถูกคิดว่าเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงเหรอเนี่ย…

[เมื่อวานตอนเที่ยงเกิดเรื่องขึ้นครับ ก็เลยกลายเป็นแบบนี้ แต่ผมคืออิวาซากิแน่นอนครับ]

“วิธีพูดเป็นคุณอิวาซากิแน่ๆ เลยนะ… อ้อ! มีข้อความแจ้งไว้ด้วยว่า ‘เด็กผู้หญิงที่น่ารักกลายเป็นสาวงาม’ นี่นา”

เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ? ทำไมถึงเขียนไว้ในรายงานประจำวันแบบนั้นล่ะ!?

“ก็เข้าประตูได้แล้วนี่นา ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

ไม่นะ! รายงานประจำวันนั่นแหละคือปัญหาสำหรับผมเลยนะ!?

ผมอยากจะโวยวายออกไป แต่ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วโค้งคำนับเบาๆ ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังแผนกของตัวเอง

เพราะถ้ายังอยู่ตรงนั้น คงโดนถามอะไรแปลกๆ อีกเยอะแน่ๆ