มหาสีดำตัวหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากความมืดพร้อมกับมีดหลายเล่มที่อยู่บนหลัง

แจ็คกี้ด็อก–มอนสเตอร์ที่อยู่โลกอื่น ซึ่งปกติแล้วมันจะเป็นแค่มอนสเตอร์อ่อนแอที่พบได้แถวดันเจี้ยนชั้นต่ำๆ

 

เฮ้ยๆ เอาจริงดิ!? ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นมอนสเตอร์เลยเรอะ!?

 

แถมยังไม่ได้มาแค่ตัวเดียวอีก

หนึ่ง สอง สาม สี่…ห้าตัว!? ขนาดในดันเจี้ยนก็ยังไม่เจอเยอะขนาดนี้เลยนะเฮ้ย!?

เป็นการเผชิญหน้าที่ผิดคาดจริงๆ

 

พอผมหันกลับไป ก็มีใบมีดพุ่งออกมาจากด้านหลังหมาสีดำตัวหนึ่ง

 

“โอ๊ะ”

 

ทริกเกอร์–[สรรค์สร้าง : เกราะพลังเวทย์] [ปรับเปลี่ยน : ประสาทตา] [ปรับเปลี่ยน : กล้ามเนื้อและกระดูก]

–เปิดใช้งาน เสริมพลัง

 

“ว้าย!!”

 

ผมคว้าพี่สาวบาเทนเดอร์ไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง

จากนั้นก็กระโดดเตะกำแพงสามครั้งเป็นรูปสามเหลี่ยมและปัดมีดออกไปโดยใช้เวทย์เสริมพลังแขนข้างที่ใส่เฝือกอยู่

 

พอผมพาพี่สาวคนนั้นไปหลบไว้ที่หลังเคาน์เตอร์ ผมก็รีบตามหาที่มาของเสียงเพื่อจะหาตำแหน่งของแจ็คกี้ด็อก

 

“อย่าโผล่ออกมาเด็ดขาดเลยนะครับ หลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ไว้ อ๊ะ แล้วก็”

 

ผมยิ้มให้กับเธอ

 

“ฝากสวัสดีคนรักที่แสนน่ารักของคุณด้วยนะครับ(อีกรอบ) ฮิซึมิ!!”

 

ผมตะโกนเรียกฮิซึมิที่กำลังเดินไปมาด้วยความตื่นตระหนกจนเธอสะดุ้ง

 

“โทษทีนะ แต่ช่วยฉันหน่อยสิ! มือขวาฉันมันใช้ไม่ได้ ก็เลยเปลี่ยนคอลโซลไม่ได้น่ะ! ช่วยมาข้างหลังฉันทีสิ!”

 

“พะ…พูดอะไรน่ะ นายนั่นแหละรีบหนีไปซะ! เป้าหมายน่ะคือฉันนะ! ละ…แล้วฉันก็เป็นศัตรูของนายด้วยนะ!?”

 

“ใครสนเล่า ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ปล่อยให้ใครตายทั้งนั้นน่ะ แล้วก็นะ ฉันน่ะสัมผัสได้ถึงศักยภาพในตัวเธอ…หมายถึงศักยภาพในการเป็นยูริอันแสนงดงงามน่ะนะ…เพราะงั้น เธอเลยเป็นคนที่ฉันจะต้องปกป้องเหมือนกันไง เพราะงั้นก็รีบมาเถอะ มาจัดการไอ้พวกนี้ด้วยกันสิ”

 

“นะ…นี่มันอะไรเนี่ย…นี่นายใช่ซันโจ ฮิอิโระจริง ๆ น่ะเหรอ…?”

 

ผมเตะแจ็คกี้ด็อกที่กระโจนใส่จนกระเด็นออกไป จากนั้นผมก็คว้าเอวฮิซึมิแล้วดึงเข้ามาหา

 

“ดะ…ดะดะดะดะเดี๋ยวสิ!? จะ…จะจะจะจะจับตรงไหนอยู่กันน่ะ!?”

 

“เอวบางจังเลยนะ กินข้าวให้มันเยอะๆหน่อยสิ”

 

“ยะ…อย่ามาตลกนะ…ปะ…ไปตายเลยไป…!!”

 

เธอที่กำลังหน้าแดง ได้ใช้มือทั้งสองข้างผลักหน้าผม

 

“โอ๊ยๆๆๆๆ…ถ้าไม่ทำแบบนี้ ฉันก็ปกป้องเธอไม่ได้น่ะสิ…เอาล่ะ ฟังให้ดีนะ…เธอรู้ใช่มั้ยว่ามันจะมีกระเป๋าคอนโซลอยู่ตรงกระเป๋าในเสื้อแถวหน้าอกอยู่น่ะ…ช่วยดึงคอนโซลออกมาจากตรงนั้นตามที่ฉันบอกที…!”

 

“ข้างในชุดเลยเหรอ!? จะ…จะบอกให้จับหน้าอกนายรึไง!?”

 

“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ยังไงฉันก็เป็นผู้ชายอยู่แล้วนี่?”

 

ฮิซึมิผลักผมพร้อมกับหูที่แดงก่ำ

 

“กะ…ก็เพราะเป็นผู้ชายนี่แหละมันถึงเป็นไม่ใช่รึไง!? บ้าไปแล้วเหรอ!? ฉะ…ฉันน่ะยังไม่เคยคบผู้หญิงเลยซักคนด้วยซ้ำ แล้วจะให้เอามือล้วงไปตรงหน้าอกผู้ชายเนี่ยนะ…จะ…จะให้ทำเรื่องแปลกๆแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ!!”

 

“เถอะน่า ทน ๆ ไปเถอะ–เอาล่ะนะ”

 

ในความมืดที่แสนเงียบงันนั้น พวกหมาสีดำก็ได้เริ่มเข้ามาใกล้และเข้าโจมตี

แจ็คกี้ด็อกเคลื่อนไหวกันเป็นฝูง แปลว่ามันสื่อสารกับตัวอื่นๆด้วย

เพราะพวกนั้นพูดไม่ได้เหมือนกับมนุษย์ พวกมันเลยสื่อสารกันด้วยการใช้เสียงใบมีดบนหลังของพวกมันแทน

 

หมาสีดำสามตัวกระโดดใส่ พร้อมส่งเสียงแปลกๆ

 

“ทางด้านหน้าเป็นแค่ตัวหลอก ส่วนมีดที่ลอยมาจากทางขวาคือของจริง ฮิซึมิเอา [ธาตุ : น้ำ] [สรรสร้าง :  ลูกศร] [สรรสร้าง : ใบมีด] มา!!”

 

“อ๊าาา โธ่!!”

 

ฮิซึมิใช้พลังเวทย์ในการดึงคอนโซลออกจากคุกิ มาซามุเนะของผม จากนั้นเธอก็ค่อยๆใช้พลังเวทย์เพื่อเอาคอนโซลไปใส่ตามที่ผมบอกไว้

 

จากนั้นผมก็ปล่อยตัวฮิซึมิและกดหัวเธอลง

 

“อึก!”

 

มีมีดเล่มหนึ่งลอยผ่านหัวของผม จากนั้นผมจึงชักคุกิ มาซามุเนะออกมา

 

เชื่อมต่อคอนโซล– [ธาตุ : น้ำ] [สรรสร้าง : ลูกศร] [สรรสร้าง : ใบมีด]

ดับเบิ้ลคราฟต์ ดาบไร้ธาตุ , นีลแอร์โรว์

 

“…ชิ!”

 

ผมฟันแจ็คกี้ด็อกที่กำลังกระโจนเข้ามาออกเป็นสองซีก

ฮิซึมิที่อยู่ระหว่างทั้งสองซีกของแจ็คกี้ด็อกก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ

 

จากนั้นผมก็ปัดมีดที่พุ่งออกมาจากความมืดกระเด็นขึ้นไปบนเพดาน โดยไม่สนการหลอกล่อของพวกแจ็คกี้ด็อกตรงหน้า

 

“จะโจมตีรอบทิศสินะ”

 

“ทะ…ทำไมล่ะ นี่นายน่ะ…ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นายเข้าใจที่พวกมันพูดด้วยเหรอ!?”

 

ถึงจะถามแบบนั้น แต่มันก็ดันจำได้เองแล้วน่ะสิ…ก็เพราะว่าเคยได้ยินตอนเล่นเกมมาบ่อยแล้วนี่นะ…แถมพักนี้เสียงของยูริก็เริ่มมีเยอะขึ้นด้วย…ก็เลยต้องฝึกการฟังเอาไว้น่ะนะ(ยิ้ม)

 

จากนั้นผมก็กอดฮิซึมิเอาไว้แน่น

 

“ว้าย! บะ…เบาๆมือหน่อยสิ! แรงน่ะ! แรงของนายน่ะมันเยอะซะจนน่ากลัวเลยนะ!”

 

“อ๊ะ ขอโทษที ประมาณนี้พอมั้ย?”

 

พอผมผ่อนแรงลง ฮิซึมิก็หันหน้าหนีพร้อมเอามือปิดปาก

 

“…อื๊อ”

 

“เอ๊ะ…เมื่อกี้ทำเสียงลามกทำไมล่ะนั่น…?(ถามแบบจริงจัง)”

 

“กะ…ก็เพราะนายโอบเอวฉันแรงเกินไปนั่นแหละ!! เพราะแบบนั้นก็เลยต้องเกร็งท้องไว้!! แต่จู่ ๆ ก็ต้องผ่อนลงไง!! นี่นายไม่มีความละเอียดเลยรึไง!? พวกผู้ชายเนี่ยเป็นแบบนี้กันทุกคนเลยรึไง!? ถ้าตายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!?”

 

จู่ ๆ ก็มีแรงเฉยเลยนะเด็กคนนี้นี่…ถ้าเป็นในเกมล่ะก็ เธอแทบจะไม่ปรากฎตัวให้เห็นเลย ก็เลยไม่ค่อยจะรู้อะไรเกี่ยวกับเธอมากเท่าไหร่

ถ้าจำไม่ผิดทีมงานผู้พัฒนาเหมือนจะเคยพูดอะไรบนทวิตเตอร์ว่า “ที่จริงแล้ว มันเป็นเพราะเซ็ตติ้งตัวละคร” หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ…จำไม่ค่อยได้แล้วแฮะ…

 

“โอ๊ะ”

 

“อุ๊บ!”

 

ผมกดหัวฮิซึมิลงบนอกของผม และหลบมีดที่กำลังพุ่งเข้ามา

 

“ดะ…เดี๋ยวสิ!! อย่ามากดหัวคนอื่นลงบนหน้าอกแบบนี้นะ!! กะ…กลิ่นมัน!! กลิ่นของนายมันเข้าจมูกฉันเต็ม ๆ เลยนะ!?”

 

“โทษที ๆ เดี๋ยวต่อไปจะรีบจัดการให้จบก็แล้วกันนะ”

 

[ธาตุ : แสง] [สรรสร้าง : บอล] [การทำงาน : ยิง]

 

“ธะ…โธ่…!”

 

ฮิซึมิยื่นมือของเธอมาวางไว้บนอกของผม

แจ็คกี้ด็อกกระจายตัวกันออกไปทั้งซ้ายและขวาด้วยความเร็ว จากนั้นพวกมันก็พุ่งตรงเข้ามาหาผม

 

“นี่ ฮิซึมิ หยุดเอามือลูบหน้าอกคนอื่นแล้วเปลี่ยนคอนโซลได้แล้ว เจ้าพวกนั้นมันมากันแล้วนะ”

 

“มะ…ไม่ได้ลูบซักหน่อย! อย่าพูดให้เหมือนเป็นเรื่องไม่ดีนะ!!”

 

พวกแจ็คกี้ด็อกกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ผมปล่อยฮิซึมิที่กอดเอาไว้และหลบมีดที่พุ่งเข้ามาพร้อมฟันคุกิ มาซามุเนะเพื่อปัดมีดออกไป

 

“อือ…อื๊อ…อือ…อืม…”

 

“เดี๋ยวสิฮิซึมิ อย่าทำงั้นสิ(สะดุ้ง)”

 

“ก็เพราะนายเอาแต่–อืม–กอด ๆ ปล่อย ๆ ฉันนั่นแหละ!!–อือ–ช่วยคุมแรงไว้หน่อยเถอะ!!”

 

เซ็ตคอนโซลเรียบร้อยแล้ว

 

“ฮิซึมิ หมอบลง”

 

เธอคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมเอามือสองข้างกุมหัวเอาไว้ ในขณะนั้น แจ็คกี้ด็อก 4 ตัวก็กระโจนเข้าหาเธอจากทั้งสองข้าง

 

จากนั้นผมยื่นฝ่ามือไปที่ตรงกลางของพวกมัน

ผมเพ่งพลังเวทย์ไปที่ฝ่ามือให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้–

 

“อยู่บนเรือก็ทำตัวให้มันดีๆ…เพราะงั้นก็นั่งลงไปซะ”

 

ผมยิ้มมุมปาก

 

“บอลแสง(ไลท์)”

 

บอลแสงระเบิดไปทุกทิศทางจากฝ่ามือของผม

แจ็คกี้ด็อกที่พุ่งเข้าก็กระเด็นไปในอากาศ จากนั้นผมก็เล็งพวกมันเรียงตัว

 

รูทออน

 

ผมสร้างเส้นทางยิงไปยังหมาสีดำที่กำลังดิ้นด้วยความเจ็บปวด 

จากนั้นผมก็ยิงธนูตามเส้นทางไปสามดอกใส่พวกมันในรวดเดียว

และลูกดอกสามลูกนั้นก็พุ่งทะลุแจ็คกี้ด็อก  

 

หมาดำที่ถูกยิงก็ได้ตายลงและร่วงลงไปกับพื้น จากนั้นผมก็ดึงศรน้ำออกมาจากศพพวกมัน

 

“ว้ายยยยยยยยยยย!!”

 

ในขณะนั้นเอง หมาตัวที่เหลือกระโจนเข้าหาฮิซึมิ  

ผมจึงเขวี้ยงศรออกไปด้วยมือซ้ายสะท้อนกับเกราะพลังเวทย์ไปปักลงที่ระหว่างคิ้วของหมาตัวนั้น

 

จากนั้น แจ็คกี้ด็อกตัวนั้นก็ได้ตายลง

 

ผมมองผลงานของตัวเองด้วยความพอใจ

นั่นคือไอเดียที่ได้มาจากตอนที่เห็นลูกศรมันเด้งออกมาจากรั้ว…ไม่จำเป็นจำต้องสร้างเส้นทางให้่มันยุ่งยาก เพราะแค่ยิงสะท้อนไปใส่กำแพงเอาก็ได้ไงล่ะ ถึงมันจะไม่ได้คงที่เท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นในตอนคับขัน มันก็ถือว่าดีใช้ได้ แถมยังประหยัดพลังเวทย์ได้ด้วยล่ะนะ

 

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฮิซึมิ”

 

ฮิซึมิที่ไขว้มือกันไว้เพื่อป้องกันหน้าเอาไว้ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

 

“อึ๋ย!”

 

พอเห็นหมาสีดำกลิ้งอยู่ตรงหน้า เธอก็ถอยหลังและกระโดดเข้ามากอดผม

 

“…ตะ…ตายแล้วเหรอ?”

 

“ใช่แล้ว ดูสิ พวกมันก็ลังหายไปแล้วนั่นไง”

 

มอนสเตอร์ที่สูญเสียพลังเวทย์ไปแล้ว ก็จะไม่สามารถคงสภาพเอาไว้ในโลกได้อีกต่อไป

ทำให้พวกแจ็คกี้ด็อกกลายเป็นอนุภาคสีฟ้าอ่อนและหายไปในอากาศ

 

“……”

 

แต่ว่ามันแปลก ๆ แฮะ

ปกติแล้วมอนสเตอร์มันควรจะปรากฏตัวแค่ในดันเจี้ยนเท่านั้นนี่นา

 

แถมท่าเรือที่สองก็ยังเป็นที่ท่องเที่ยวที่ถือว่ามีประวัติเรื่องความปลอดภัยจนเป็นที่ยอมรับเลยด้วย

มันไม่ควรจะมีมอนสเตอร์หลุดรอดเข้ามาได้ซักตัวเลยด้วยซ้ำ

 

ถึงจะบอกว่าเดินทางไปโลกอื่น แต่โอกาสที่จะมีมอนสเตอร์เกิดได้นั้นมันก็แทบจะเป็น 0 เลย

แถมมอนสเตอร์พวกนั้นมันยังมุ่งเป้าไปที่ฮิซึมิอีก ก็แปลว่ามอนสเตอร์พวกนั้นทำตามคำสั่งใครซักคนสินะ

 

ถ้าคิดตามหลักแล้ว พวกมอนสเตอร์จะไม่เชื่อฟังคำสั่งของมนุษย์  

ยกเว้นอยู่แค่กรณีเดียวคือกรณีที่มอนสเตอร์นั้นถูกเรียกออกมาโดยพวกสาวกปีศาจระดับสูง

 

เพราะมอนสเตอร์ที่ถูกสาวกระดับสูงเรียกออกมานั้น ก็เหมือนเป็นลูกน้องของปีศาจ และเพราะพวกมันภักดีต่อปีศาจ พวกมันเลยยอมรับคำสั่งของมนุษย์แต่โดยดี

 

แต่ว่ามันก็ยังมีความเป็นไปได้อยู่อีกทางหนึ่ง

แต่ว่าเรื่องนั้น…ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้หรอก…มันไม่มีทางเป็นไปได้…ถ้าถึงตอนนั้น…ผม…คงจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ…

 

“นะ…นี่”

 

ผมได้สติเพราะเสียงเรียกของฮิซึมิ

 

“เอ่อ…ขอบคุณที่ช่วยเอาไว้นะ…แข็งแกร่งจริง ๆ เลยนะนายเนี่ย…ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไมฉันที่เป็นสาวกผู้ซื่อสัตย์ของท่านอาร์สฮาเรียถึงตกเป็นเป้าหมายก็เถอะ…แต่บางทีอาจจะมีพวกสาวกที่อิจฉาฉันอยู่ก็ได้ละมั้งนะ…”

 

“…บนเรือนี้ยังมีพรรคพวกคนอื่นอยู่อีกรึเปล่า?”

 

“ไม่มี…ไม่น่ามีหรอก…”

 

ไม่น่ามี สินะ

ตอนนี้คงต้องรอไปอีกซัก 3 วันก่อนล่ะสินะ

 

“โทษทีนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันจะทิ้งเธอไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก ก็เธอตกเป็นเป้าแล้วนี่นะ ถึงจะไม่ค่อยสะดวกในหลาย ๆ เรื่อง แต่คงต้องให้เธอมาอยู่ในความดูแลของฉันแล้วล่ะ”

 

“ขะ…เข้าใจแล้วล่ะ…ฉันเองก็ทำพลาดไปแล้วด้วย…แค่ยังไม่ถูกฆ่านี่ก็ถือว่าโชคดีแล้วล่ะ…”

 

“เยี่ยม ถ้างั้นก็ไปกันเลยเถอะ ว่าแต่นี่เธอคิดจะเกาะฉันไปอีกนานแค่ไหนล่ะเนี่ย?”

 

ฮิซึมิยิ้มให้ผมทั้งน่ำตา

 

“ขะ…ขอโทษนะ…พะ…เพราะเมื่อกี้…ขาฉันมันก็เลย…ไม่มีแรงเลยน่ะ…คะ…คงจะเดินไม่ไหวแล้วล่ะ…”

 

ฮิซึมิพยายามยืนขึ้น แต่เพราะเธอไม่มีแรงจึงยืนไม่ไหว

พอเห็นแบบนั้น ผมก็ถอนหายใจและอุ้มตัวเธอขึ้น

 

“ว้าย!”

 

“อดทนเอาไว้ละกันนะ เราทั้งคู่เลย”

 

พอเข้าค่ายนี้ผมก็ได้อุ้มท่าเจ้าหญิงบ่อยครั้งเลย แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาอุ้มทั้งที่แขนยังใส่เฝือกอยู่แบบนี้

ในตอนที่ผมกำลังจะพาเธอไปห้องพยาบาลพร้อมกับกำลังคิดแบบนั้น ผมก็ไปเจอกับสึกิโอริและคนอื่นๆในทันที

 

“……”

 

“””……”””

 

“……”

 

“””……”””

 

ผมพยายามที่จะเดินหนีพวกเธอ แต่ทันใดนั้น-

 

“ฮิอิโระคุงกำลังพาผู้หญิงที่กำลังเมากลับไปด้วยอยู่เหรอ…”

 

“ใช่แล้วครับ(พูดใส่เพื่อลดค่าความชอบ)”

 

“มะ…ไม่ใช่นะ! ซันโจ ฮิอิโระเข้าช่วยฉันเอาไว้–อุ๊บ!”

 

ผมยิ้มพร้อมเอามือปิดปากฮิซึมิ

 

“ชู่ว…เงียบเอาไว้…ตอนนี้ฉันกำลังรดน้ำดอกลิลลี่อยู่นะ…ห้ามใครมาขวางทั้งนั้น…ใช่แล้วห้ามใครแม้แต่คนเดียว…นะ…?”

 

“อุ๊บ!! อุ๊บ อุ๊บ อุ๊บ!!”

 

ผมมองไปที่ทั้งสามคนด้วยรอยยิ้ม

 

เทพแห่งยูริเอ๋ย โปรดลดค่าความชอบต่อกระผมลงด้วยเถิด…ลดลง…ลดลง…ลดลงซะ…ไม่งั้นฉันจะเจื๋อนแกซะเลย…(ภาวนา)

 

“ฮิ…ฮิอิโระ…”

 

“ท่านพี่…”

 

เยี่ยมเลย!! นี่แหละๆๆๆ มันต้องแบบเน้!! เอาอีกๆๆๆ!!

 

“คงไปทำอะไรเสี่ยงๆเพื่อช่วยชีวิตเด็กคนนั้นอีกแล้วใช่มั้ย…เจ้าบ้า…เฝือกมันเยินไปหมดแล้วนะ…ตอนที่เข้ามาที่เรือก็เหมือนจะได้ยินเสียงมอนสเตอร์ด้วย…”

 

“ท่านพี่มักจะชอบต่อสู้เพื่อปกป้องใครซักคนอยู่เสมอเลยนี่นะคะ(ตาเป็นประกาย)”

 

คร้าบๆ! คร้าบๆ! เข้าใจแล้วคร้าบ เข้าใจแล้ว! คร้าบๆๆ! เข้าใจแล้วคร้าบ เข้าใจแล้ว!

 

“คุณฮิซึมิดูเหมือนจะยืนไม่ไหวเลยด้วย โดนมอนสเตอร์เข้าจู่โจมเข้าสินะ?”

 

“แล้วทีนี้ พอไปเจอกันเข้า ฮิอิโระคุงก็เลยเอาตัวเข้าไปปกป้องสินะ อุตส่าห์จะแกล้งฮิอิโระคุงต่อซักหน่อยแท้ๆ…ดันเผลอสปอยล์เร็วเกินไปซะได้”

 

“ท่านพี่น่ะไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ”

 

“ฮิซึมิ มันไม่ใช่อย่างงั้นหรอกใช่มั้ย!? หลังจากนี้ฉันกับเธอกำลังจะไปมีค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนกันใช่ม้า!? เธอดื่มจนเมาก็เพราะฉันบังคับให้เธอดื่มใช่มั้ยล่ะ!?(ตาแดง)”

 

“ไม่ใช่(ยืนยัน)”

 

ผมเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปในอากาศด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

มันจบแล้ว(พื้นหลังสีดำ)

 

ผมคุกเข่าลงต่อหน้าทั้งสามคนที่ใส่ชุดว่ายน้ำ

 

“ถ้างั้น ฮิอิโระคุง”

 

สึกิโอริยิ้มให้ผม

 

“พอพาเธอไปห้องพยาบาลแล้ว…ก็ไปสระว่ายน้ำกัน เนอะ?”

 

พอผมได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่เหมือนการโจมตีครั้งสุดท้ายนั้น ผมก็ปิดหน้าตัวเองอย่างเงียบๆ

 

[ติดตามการเคลื่อนไหวได้ที่เพจ Okuse-Translator]