ผมลืมตาขึ้น

 

พอผมตื่นผมก็มองไปทั่วห้องที่มีแสงสลัว

 

เมื่อวานนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้างกันนะ…อาการบาดเจ็บที่แขนขวามันเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ นับจากตอนนั้น สติก็ค่อนข้างจะเลือนราง…จะว่าไปแล้ว รู้สึกอบอุ่นจังแฮะ…จะว่าไปแล้ว นี่มันมืดไปหน่อยรึเปล่าเนี่ย…จะบอกว่าตรงนี้เป็นเตียงมันก็นุ่มเกินไปแฮะ…

 

ไม่ดีเลย รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ

หลังจากที่เหงื่อเริ่มหยด ผมก็ค่อย ๆ ขยับมืออย่างช้า ๆ

 

“…อืม”

 

ผมได้ยินเสียงเหมือนใครบางคนกำลังพูดอู้อี้อะไรอยู่

 

ในขณะนั้นเอง ปลายนิ้วผมก็เหมือนจะไปโดนผ้าไหมคุณภาพดีเข้า

พอลูบไล้ไปมา ผ้าเนื้อนุ่มนั่น นิ้วมันก็ลงไปสัมผัสถึงร่างกายอันนุ่มนวล

พอผมเงยหน้าขึ้น ผมก็เห็นเรย์ที่กำลังนอนอยู่โดยที่กอดผมไว้แนบหน้าอก 

 

และผมยิ้มกว้างออกมา

 

มันจบแล้ว…

ผมหันกลับลงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

 

“อืม..”

 

ลาพิสที่อยู่ด้านหลังผมก็เปลี่ยนท่า

 

มันจบแล้ว…(รอบสอง)

 

ไม่อยากเห็นแล้ว ผมไม่อยากจะเห็นอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ผมยิ้มแล้วค่อย ๆ ดึงผ้าห่ม

 

“…อุ…อืม…”

 

สึกิโอริที่นอนเกาะอยู่ตรงหน้าท้องผมก็ได้เอาใบหน้าถูท้องผมไปมาอย่างสบายๆ

มันจบแล้ว…

 

ผมใช้แขนข้างที่ไม่หักปิดหน้าตัวเองเอาไว้

 

“โฮะๆ…โฮะๆๆ…โฮะๆๆ…โฮะโฮ่…!!”

 

ผมหลั่งน้ำตาออกมาเหมือนกับเด็กที่ได้ไปเห็นภาพการฆาตกรรมติดตายังไงยังงั้น

 

และแล้วหลังจากนั้นผมก็ได้ตระหนักได้

จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้…จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้…ต้องทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดอะไรขึ้น…ไม่งั้นก็….ต้องทำอะไรซักอย่างกับตรงหน้านี้ก่อน…!!

 

ผมดึงลาพิสกับสึกิโอริออกไปจากตัวเองและรีบหนีออกมาจากอกของเรย์

ผมดึงมือของสึกิโอริไป แล้วก็จัดตำแหน่งของลาพิสกับเรย์เพื่อให้ทั้งสามคนกอดกันเอง

 

แก้ยูริพัซเซิลเสร็จจนได้เฟ้ย!!

 

ผมยืนนิ่งพร้อมรอยยิ้มแล้วก็ทุบกำปั้นซ้ายไปที่ผนัง

ไอ้บ้าเอ๊ย…!! ของปลอมแบบนี้ มันจะเรียกว่ายูริได้ยังไงกัน…!! ทั้งความตั้งใจ…!! และจิตวิญญาณมันไม่มีเลยซักนิด…!!

 

ผมถ่ายรูปที่ทั้งสามคนนอนด้วยกันก่อนที่จะออกไปจากห้อง

 

ผมตั้งรูปนั้นเป็นภาพหน้าจอพร้อมยิ้มให้กับตัวเอง แต่ภาพที่ไม่มีจิตวิญญาณนี้มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่างเปล่า

เจ็บจี๊ดจริงๆ (มีทั้งความสุขและเศร้า)

 

รุ่งเช้าเวลาตี 4.30 น.

แค่เพราะว่ามาอยู่บนเรือสำราญแต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะอู้การฝึกประจำวันได้อยู่แล้ว

ถึงแม้จะมีเรื่องมากมาย แต่ผมก็อยากจะรักษาสความพร้อมในการต่อสู้ให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

 

ผมขึ้นไปที่เด็คแทนซาไนต์ซึ่งอยู่ชั้นบนสุด จากนั้นก็เปิดบานมุ้งลวดพร้อมมองออกไปยังท้องทะเลที่ยังปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

 

[ฉันกินกุ้งมาล่ะค่ะ]

 

ผมได้รับของความมากจากอาจารย์ของผม แอสเทมีร์ 

แต่ถาพถ่ายนั้นดูเบลอมาก ยังกับว่ากำลังถ่ายเส้นสีแดงอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่กุ้งเลย

 

[ส่งแชตเองได้แบบนี้นี่ เก่งจริง ๆ เลยนะคะ]

 

[(o^∇^o)]

 

ผู้หญิงวัย 420 ผู้โลว์เทคโนโลยีคนนี้นั้น แม้แต่จะเปิดหน้าจะก็ยังทำไม่เป็นเลย…แต่พักหลังมานี้ เธอชอบแชตมาหาผมอยู่หลายครั้งเลยทีเดียว

 

แต่ส่วนใหญ่ที่ส่งมาก็ยังกะภาพไดอารี่ที่เด็กประถมเป็นคนเขียน เพราะงั้นเวลาดูถึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจอยู่เสมอเลยล่ะ

 

[อยากได้ของฝากจังเลย]

 

[ผมจะใช้เซนส์อันสุดยอดของผมตอบสนองความต้องการนั้นให้เอง เดี๋ยวให้ลาพิสจัดการให้ก็แล้วกัน]

 

[ฮิอิโระต้องเป็นคนเอามาให้สิ]

 

[ไม่ล่ะ ขอฝึกก่อนนะ บ๊ายบาย]

 

[โกรธ(o^∇^o)]

 

ทำไมโกรธแล้วถึงใช้อีโมจิอันนั้นล่ะเนี่ย…? นี่อย่าบอกนะว่าใช้อีโมจิเป็นแค่อันนี้อันเดียวน่ะ…?

 

ยังไงก็เถอะ แต่การพิมพ์ด้วยการใช้มือซ้ายเนี่ย ยากชะมัดเลย

 

ผมปล่อยแชตกับ 420 ปี ทิ้งไว้แบบนั้น แล้วจากนั้นผมก็กดทริกเกอร์ของคุกิมาซามุเนะ

ทันใดนั้นเอง ศรทั้งสามลูกในจินตนาการของผมก็ปรากฎขึ้นที่แขนซ้าย

 

อย่างที่คิดเลย ดูท่าว่าศร 3 ลูกนี้จะเป็นขีดจำกัดของผมแล้วในตอนนี้…

ด้วยการฝึกกับอาจารย์ มันก็เลยทำให้พลังเวทย์ของผมมันเพิ่มขึ้นมามากเลยทีเดียว…แต่เอาจริง ๆ แค่นี้น่าจะยังไม่พอหรอก

 

“……”

 

ผมลบกระสุนนั้นทิ้งไปแล้วสร้างลูกศรน้ำธรรมดาขึ้นมาแทน

ถ้ามองด้วยตาก็ไม่ค่อยเห็นความแตกต่างกันเท่าไหร่

 

หลังจากอยู่ในระยะที่พอเหมาะแล้ว ผมก็เล็งไปที่ช่องระหว่างรั้ว

 

ฟิ้ว!!!

 

ลูกศรพุ่งผ่านช่องระหว่างรั้วอย่างงดงาม จากนั้นลูกศรนั้นก็ถูกดึงด้วยเวทย์ บรรจุเป็นกระสุนนัดต่อไปที่นิ้วของผม

 

ฟิ้ว ฟิ้ว!!

 

ลูกศรผ่านไประหว่างช่องรั้วทั้งซ้ายและขวาตามที่เล็งไว้ ลูกศรที่เฉียดรั้วเล็กน้อยก็ทำให้สีของรั้วลอกออก

 

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!!

 

ผมสร้างใหม่และยิงซ้ำ ๆ

คราวนี้ศรทั้ง 3 ลูก พุ่งผ่านช่องรั้วอย่างรวดเร็ว

 

“……”

 

ไม่ไหวแฮะ นี่มันยังไม่คงที่พอเท่าไหร่เลย อย่างต่ำก็ต้องยิงสองลูกถึงจะไหว

แต่ผมอยากจะยิงด้วยมือซ้ายให้ได้ ผมจึงใช้เวลาฝึกมากกว่าเดิม

 

ผมใช้เฝือกที่แขนขวาเป็นฐานแล้วใช้มือซ้ายยิงออกไปซ้ำ ๆ  

แล้วครั้งนี้กระสุนมันยังไปโดนรั้วจนเปลี่ยนทิศด้วย

 

ใช้ไม่ได้แฮะ ลูกศรพวกนั้นพุ่งไปโดนรั้วเรื่อย ๆ แล้วทิศที่มันปลิวไปนั้น–แต่ผมก็ได้ฉุกคิด

 

เดี๋ยวสิ แบบนี้มันอาจจะขึ้นอยู่กับว่าจะเอาไปใช้ประโยชน์ยังไงรึเปล่านะ…ถ้าลองใช้หลักการเดียวกับนีลแอร์โรว์ดูล่ะก็…

แต่ถึงจะว่างั้น ตอนนี้ก็ทำไม่ได้หรอก ในกรณีที่แย่ที่สุดตอนนี้ก็คือการที่จะต้องไปต่อสู้จริงแหละนะ

 

ผมเริ่มฝึกซ้อมด้วยมือซ้ายอีกครั้ง แบบระมัดระวังไม่ให้เสียฟอร์ม

 

ผมยังคงทำเหมือนที่อาจารย์สอนแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นั่นคือการเหวี่ยงดาบตามจังหวะขณะที่ใส่เฝือกอยู่แบบนี้ จนพระอาทิตย์ค่อย ๆ ขึ้น

หลังจากที่เหวี่ยงครบตามเป้าที่กำหนดไว้จนเหงื่อท่วมแล้ว ผมก็นั่งสมาธิ

 

“……”

 

กระแสพลังเวทย์  

ผมนำพลังเวทย์ที่ไหลเวียนจากภายนอกเข้าสู่ร่างกาย

 

รู้สึกอยากเต๊าะลิ้นเลยแฮะ พลังเวทย์ผมนี่มันน้อยเกินบรรยายเลย

ดูเหมือนว่าแค่นี้ก็ถึงขีดจำกัดแล้ว แบบนี้ผมคงไม่มีทางตามสึกิโอริทันแน่

 

ตอนนี้ผมกำลังพยายามปรับเวทย์ของตัวเองด้วยการควบคุมพลังเวทย์อยู่

ถ้าผมต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งละก็ ผมก็ต้องมีพลังเวทย์ที่มากพอ

เพราะงั้นผมจึงจะต้องแก้ไขตรงนี้ให้ได้

 

แต่ก็นะ บางทีในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ก็อาจจะไม่มีความจำเป็นต้องแก้ไขปัญหานี่หรืออาจจะไม่จำเป็นจำต้องตามสึกิโอริให้ทันก็ได้

หลังจากฝึกพื้นฐานเสร็จแล้ว ผมก็ไม่สบายตัวนิดหน่อยเพราะเหงื่อที่เปียกชุ่ม

 

อ่างอาบน้ำสาธารณะขนาดใหญ่…ไม่สิ อันนั้นน่าจะสำหรับผู้หญิง้เท่านั้นล่ะมั้ง…จากุซชี่เองก็น่าจะใช่่เหมือนกัน…แบบนี้คงต้องใช้ฝักบัวอย่างเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะนะ…แต่ก็ไม่อยากกลับไปที่นั่นเลยแฮะ…งั้นก็คงมีแต่ที่นั่นแล้วสินะ…!

 

ผมกลับมาข้างในเรือและเคาะประตูห้อง

 

“…มีอะไรเหรอ?”

 

เตียงในห้องรกมาก

คุณหนูออกมากับชุดนอนสุดหรู พร้อมหาวและขยี้ตา

 

“ขอโทษนะ ขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้รึเปล่า?”

 

พอผมยิ้มออกไป คุณหนูก็ตัวแข็งทื่อ

 

“……”

 

“……”

 

พอเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น หน้าของเธอก็แดงก่ำ

 

“ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

 

ประตูถูกปิดอย่างดังต่อหน้าผม

ทันใดนั้นความโกลาหลก็บังเกิด มีเสียงของชนกันผ่านประตูออกมา…แล้วประตูก็เปิดออก

 

คุณหนูผมบลอนด์ม้วนสุดสวยปรากฎตัวอีกครั้งในชุดวันพีซที่ดูสง่างาม

 

“มีอะไรล่ะ มาวุ่นวายแต่เช้าเลย”

 

“ขอโทษที่มาวุ่นวายตั้งแต่เช้านะ…พอดีว่าอยากจะขอรบกวนใช้ห้องน้ำสักหน่อยน่ะ…ได้รึเปล่า?”

 

“ทั้งที่ทิ้งดิฉันไว้น่ะหรอคะ”

 

คุณหนูไม่ได้ตอบคำถามอะไร ได้แต่ไขว้แขนหันไปทางอื่น แล้วก็ส่งเสียง [เชอะ!] ออกมา

 

“คุณน่ะ เมื่อวานนี้มาคุกเข่าขอร้องดิฉันว่า [ขอค้างด้วยได้มั้ยครับ] ไม่ใช่รึไงคะ? ที่คลานบนพื้นแล้วยังเลียรองเท้าเหมือนคนชั้นต่ำ พร้อมอ้อนวอนว่า [ได้โปรดล่ะครับ ท่านโอฟิเลีย ได้โปรดให้อภัยผมด้วยใจที่กว้างใหญ่ดั่งท้องสมุทรนั้นด้วยเถอะ] แล้วดิฉันก็ตอบรับด้วยท่าทีที่แสดงให้รู้ถึงสถานะของตัวเองด้วยความกรุณาดั่งแสงแห่งฤดูใบไม้ผลิว่า [ได้สิคะ! โอ๊ะโฮะๆๆๆ!] น่ะ”

 

อืม กลิ่นความเป็นคุณหนูนี่หอมฟุ้งตั้งแต่เช้าเลยแฮะ! (พอใจสุดๆ)

 

“ทั้งอย่างงั้น เมื่อคืนคุณก็กลับหายตัวไปแล้วกลับมาใหม่ตอนเช้า แถมสึกิโอริก็ยังยิ้มเยาะให้ก่อนจากไปอีกนะคะ!? คุณรู้บ้างรึเปล่าคะว่าดิฉันรู้สึกยังไงที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังน่ะ!? มาทิ้งบุตรสาวตระกูลมาร์เจไลน์ไว้ในห้องมืด ๆ แบบนี้นี่ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ค่ะ!! คุณเข้าใจความเหงาที่แผ่ไปทั่วทั้งหัวใจของฉันบ้างรึเปล่าล่ะคะ!?”

 

“ขอโทษนะ (มองอย่างอ่อนโยน)”

 

“แววตานั่นมันอะไรกันคะ! มองแบบนั้น!! มันอะไรกันค้า!!”

 

คุณหนูที่กระทืบเท้าที่พื้นนี่น่ารักจริง ๆ น้า ^ ^

 

ผมยิ้มออกมาและรอให้เธอสงบสติลง

 

“ต้องขอประทานอภัยด้วยจริง ๆ ครับ…งั้นคุณหนูครับ ขอผมยืมห้องอาบน้ำหน่อยได้มั้ยครับ? ตอนนี้ผมกำลังเหงื่อโชกเลยด้วย ผมไม่อยากให้บุตรสาวตระกูลมาร์เจไลน์รู้สึกไม่ดีน่ะครับ”

 

“มันก็ไม่ได้มีกลิ่นอะไรขนาดนั้นหรอกนะคะ…ไม่่ใช่สิ! ดะ..ดิฉันเองก็อยู่ในห้อง แล้วคุณที่เป็นผู้ชายจะมาอาบน้ำทั้งที่ดิฉันก็อยู่ในห้องเนี่ยนะคะ!?”

 

“งั้นคุณหนูแค่ออกไปข้างนอกแป๊บนึงก็พอแล้วนี่”

 

“ไม่-เอา-หรอก-ค่ะ!!”

 

คุณหนูพูดเสียงดังพร้อมกำมือแน่น

 

เธอจ้องมาทางผม แล้วก็ขยุกขยิกนิ้วเท้าไปมาพร้อมพึมพำเสียง [อือ] ออกมา

 

“ตะ…แต่ว่าการที่ทาสที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับดิฉันมาเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วพร้อมกลิ่นเหงื่อ มันก็คงจะเสื่อมเสียเกียรติของตระกูลมาร์เจไลน์ล่ะนะ…ช่วยไม่ได้นะคะ งั้นก็ใช้เท่าที่อยากเลยค่ะ”

 

“ข่อมค้าบ!”

 

“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน!!”

 

ผมเดินผ่านเธอเข้าไปในห้อง

อาจจะเป็นเพราะเธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อกี้ เสื้อผ้าในห้องเลยดูกระจัดกระจายไปหมด…แล้วพอผมมองเห็นผ้าสีชมพูชิ้นหนึ่ง ผมก็หันไปทางอื่นอย่างช้าๆ

 

“เดี๋ยวก่อน มะ…ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

 

คุณหนูกระโจนไปที่พื้นแล้วหยิบผ้านั้นขึ้นมา

 

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ ไม่มีอะไรทั้งน้าน!! ชั้นในของดิฉันอะไรนั่น ไม่มีทั้งนั้นค่ะ!! คุณไม่เห็นอะไรทั้งนั้นค่ะ!!”

 

“ชอบสีชมพูเหรอ? (ถามอย่างจริงใจ)”

 

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”

 

ผมวิ่งหนีคุณหนูที่กำลังหน้าแดงเข้าห้องน้ำ

 

แย่แล้วสิ…เผลอไปแกล้งคุณหนูเหมือนสมัยที่ยังเล่นเกมอยู่จนได้…พวกแฟนเอสโก้นั้นชอบทำให้คุณหนูอายซะด้วย…ดันเผลอทำเรื่องไม่ดีไปซะแล้วสิ…เดี๋ยวไว้ไปขอโทษทีหลังดีกว่า

 

ผมรีบอาบน้ำ วางผ้าเช็ดตัวไว้บนไหล่แล้วเดินออกไปข้างนอก

 

“ขอโทษเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะครับ ตอนที่อาบน้ำก็ลองคิดดูหลายทีแล้ว แต่กางเกงในสีชมพูเนี่ย คงไม่มีทางมีอยู่บนโลกหรอกครับ อาจจะเป็นงูสีชมพูหรืออะไรประมาณนั้นมากกว่าล่ะมั้ง”

 

“ไปตายซะเถอะค่ะ!!”

 

ผมรับขาตั้งไฟที่เธอโยนใส่ด้วยมือข้างเดียว

คุณหนูจ้องมาทางผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด จากนั้นก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันกลับมามองที่ผม

 

“แต่จะว่าไปแล้วก็เร็วเหมือนกันนะคะ ดิฉันเคยอ่านเจอในหนังสือว่าผู้ชายจำอาบน้ำเหมือนอีกา–“

 

พอคุณหนูเห็นผม คุณหนูก็ตัวแข็งทื่อไปซะอย่างนั้น

 

“เป็นอะไรไปน่ะ? หรือว่าจะมีงูจริง ๆ งั้นเหรอ?”

 

เธอหน้าแดงแล้วก็เอามือปิดหน้าไว้แน่น

 

“ระ…ไร้ยางอายที่สุด!! ไร้ยางอายที่สุดเลยค่ะ!! ใส่เสื้อผ้าสิคะ!! รีบใส่เร็วเข้า!! ไม่นะ!!”

 

“อ๊ะ โทษที”

 

ผมเปลือยอยู่ครึ่งตัว ผมเลยรีบใส่เสื้อ

 

“สะ…เสร็จแล้วใช่มั้ย…?”

 

“อื้ม เสร็จแล้วล่ะ”

 

คุณหนูเงยหน้าขึ้นมองและถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

จากนั้นเธอก็โบกมือแล้วทำหน้ารังเกียจ

 

“ถ้าเสร็จธุระแล้วก็ออกไปเลยค่ะ มันเกะกะค่ะ ดิฉันเองก็ต้องเตรียมตัวเหมือนกัน”

 

“คร้าบ ข่อมค้าบ”

 

ในขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้อง–

 

“จะว่าไปแล้ว มีแชตมาจากสึกิโอริ ซากุระในแชตกลุ่มด้วยนะ”

 

“เอ๊ะ อะไรน่ะ?”

 

“เห็นบอกว่า [หลังทานอาหารเช้าแล้ว มาที่สระว่ายน้ำนะ] น่ะ…เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะคะ?”

 

ผมเปิดประตูและหันหลังกลับไปพร้อมยิ้มท่ามกลางแสงที่มาจากทางด้านหลัง

 

“ฉันจะบิดล่ะ!”

 

เพื่อที่จะหนีจากอีเวนต์ชุดว่ายน้ำแนวรอมคอม ผมจึงเลือกที่จะหนีเข้าไปในแสงไฟอันแสงอบอุ่น

ใช่แล้ว เข้าไปสู่แสงสว่างไงล่ะ รีบไปสู่สิ่งที่เรียกว่าความหวัง–

 

แต่ไม่กี่นาทีต่อมา–

 

“……”

 

หลังจากที่โดนจับได้ ผมก็ได้แต่กลอกตาไปมาอยู่ข้างสระซะงั้น