“ท่านพ่อ”

เป็นเช้าของวันที่ฉันกลายเป็นคนใหม่ ช่วงเวลาอาหารเช้า

“มีอะไรเหรอ แอสทริด” ท่านพ่อตอบ  

“ฉันไม่อยากได้ยินคำเรียกร้องอะไรเกี่ยวกับเวทมนตร์อีกแล้ว”

(หึ ฉันถูกปฏิบัติเหมือนเด็กเกเร นั่นมันความผิดของฉันเอง ดังนั้นไม่ต้องบ่นหรอก)

“เปล่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเวทมนตร์เลย ฉันมีเรื่องจะพูดกับพวกคุณทั้งสองคนนะ ท่านพ่อท่านแม่”

“โอ้? แล้วคืออะไร?”

(ท่านพ่อดูสนใจนะ เป็นสัญญาณที่ดี ส่วนท่านแม่ก็ยิ้มแบบอ่านไม่ออกเหมือนเดิม พูดตรงๆ ว่าเดาไม่ถูกว่าท่านแม่คิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ท่านแม่ก็ทำให้ฉันกลัวนิดหน่อย)

“ช่วงนี้ฉันมุ่งมั่นกับเวทมนตร์มากจนลืมสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งไป ท่านพ่อเป็นคนจ่ายเงินให้อาจารย์วูล์ฟมาสอนฉัน และท่านพ่อก็จะจ่ายค่าเล่าเรียนให้ฉันที่สถาบันสักวันหนึ่ง และท่านพ่อกับท่านแม่ก็เป็นคนทำให้ฉันใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลเช่นนี้ได้”

ฉันแสดงสีหน้าสำนึกผิดแล้วเอาฝ่ามือแตะหน้าผาก

“แล้วฉันจะตอบแทนคุณยังไง ฉันแทบไม่ได้คุยกับท่านพ่อเลย และไม่เคยคุยกับท่านแม่เลย ฉันทุ่มเทเวลาทุกนาทีให้กับเวทมนตร์ ฉันต้องชดใช้ความผิดของตัวเอง”

“จริง ๆ นะ จริง ๆ นะ แค่รู้ว่าเธอเข้าใจฉันก็ดีใจแล้ว”

(ท่านพ่อเป็นคนยอมคนง่าย แต่ไม่ค่อยแน่ใจเรื่องส่วนแม่…)

“บางทีพวกเราควรจะใช้เวลาวันหยุดวันถัดไปกับฉันเพื่อที่เราจะได้ใช้เวลาร่วมกันชดเชยเวลาที่เสียไป” ฉันเสนอ  

“ฉันอยากใช้เวลากับท่านแม่และท่านพ่อมากกว่านี้!”

“วันหยุดของฉันในวันพรุ่งนี้? ฉันได้นัดไปล่าสัตว์กับรัฐมนตรีคนอื่นๆ ในวันหยุดของฉัน…”

(ล่าสัตว์?! จริงเหรอ?!)

“ฉันยินดีมากที่จะไปกับคุณ! ฉันอยากลองล่าสัตว์!”

“ธ-เธอสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ เราจะคุยกันครึ่งเวลา เธอจะไม่เบื่อเหรอ”

(ล่าสัตว์! ฉันสามารถยิงเป้ามีชีวิตได้!)

แน่นอนว่าฉันรู้สึกสงสารสัตว์อยู่บ้าง ฉันได้รับทักษะเอาตัวรอดมากมายระหว่างทำกิจกรรมกลางแจ้งสมัยเรียนมัธยมปลาย ดังนั้นฉันจึงรู้วิธีเตรียมกระต่ายและไก่ และฉันมักจะกินสัตว์ที่ฆ่าได้และแสดงความเคารพพวกมันอย่างเหมาะสม

“ถ้ามันหมายถึงการได้ใช้เวลาอยู่กับท่านพ่อล่ะก็แน่นอน!”

“ข-เข้าใจแล้ว เธอว่ายังไงบ้าง หลุยส์ เธอจะร่วมเดินทางไปกับเราไหม”

(ฉันไม่อาจลืมได้ว่าฉันกำลังทำสิ่งนี้เพื่อทำให้ท่านแม่และท่านพ่อมีความสุข)

“ค่ะ ฉันจะไปกับคุณ ฉันรอที่จะดื่มชากับภริยาของรัฐมนตรีท่านอื่นๆ”

(เย้ ท่านแม่ก็มาด้วย!)

“ถ้าอย่างนั้นเราควรเตรียมม้าให้แอสทริดดีกว่า ม้าตัวเล็กที่ขี่ง่ายน่าจะดีที่สุด เธอจะเลือกด้วยตัวเองไหม”

(นี่เป็นโอกาสอีกครั้งที่จะทำให้เขาหลงใหลด้วยของน่ารักๆ ของลูกสาว “ฉันยินดีมากหากเราเลือกได้สักตัว”)

“ตกลงกันได้เลย เราจะเลือกตัวหนึ่งให้เธอในช่วงบ่ายนี้ เราจะไปหาตัวหนึ่งที่ฟาร์ม และเราจะหาเจอม้าดีๆ สักตัว ฉันมั่นใจ คอยติดตามรอได้เลย”

“ค่ะ! ฉันจะรอ”

(ฉันอยากออกไปขับรถ Komatsu LAV หรือ Humvee มากกว่า รถทุกพื้นที่ก็น่าใช้เหมือนกัน แต่เราไม่มีรถแบบนั้น)

ฉันจึงได้ตกลงที่จะไปล่าสัตว์กับท่านพ่อ

ฉันเลิกฝึกยิงปืนตอนเย็นเพื่อออกไปหาม้า ม้าที่ฉันเลือกเป็นม้าแคระตัวเล็ก เพราะแม้แต่เด็กสี่ขวบอย่างฉันก็ขี่ม้าตัวขนาดนั้นได้ ฉันลองขี่มันทันที แต่…

“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! นี่มันพยายามจะกวนประสาทฉันจริงๆ นะ!”

“อย่ายอมแพ้! เมื่อได้ขี่มันสักครั้ง มันจะเชื่อฟังเธอ!”

(ฉันมาเจอกับม้าบ้าตัวนี้ได้ยังไง)

“ต้องใช้เวทมนตร์โลหิต!”

ฉันเพิ่มความสามารถทางกายภาพของตัวเองด้วยเวทมนตร์โลหิตและใช้กำลังเพื่อระงับม้าที่กำลังดิ้นรน แต่การกระทำนั้นกลับทำให้มันดิ้นรนหนักขึ้น มันยังคงดิ้นและดิ้นรนต่อไป

“ท่านพ่อ! อย่าบอกนะว่าม้าไวต่อเวทมนตร์โลหิต?!”

“เวทมนตร์จะทำให้ม้าตกใจหากมันไม่คุ้นเคยกับมัน!”

(ม่ายนะ! คุณน่าจะบอกฉันเร็วกว่านี้นะ!)

“สู้สุดใจเลย เวทมนตร์โลหิตของฉันจะต้องชนะ!”

ฉันปลดปล่อยพลังเวทโลหิตทั้งหมดออกมาและใช้กำลังเพื่อควบคุมม้าโพนี่ ในที่สุดมันก็รู้ว่ามันไม่สามารถทำให้ฉันหลุดจากการควบคุมได้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม และพลังที่อยู่เบื้องหลังการต่อสู้ของมันก็ค่อยๆ จางหายไป

(หึ หึ ฉันรู้ว่าฉันทำได้ ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการใช้ความรุนแรงเพื่อปราบปรามความรุนแรง)

(เดี๋ยวก่อน…ฉันไม่ควรหยิ่งยะโส…)

“นี่จะทำให้มันเป็นม้าของเธอ” ท่านพ่อบอกฉัน

“เธอควรตั้งชื่อให้มัน”

“ชื่อของมันคือฮอร์โซ”

“ฮ-ฮอร์โซ?”

ฉันขี่ม้าคู่ใจของฉันชื่อฮอร์โซรอบฟาร์มสองรอบ

“ไม่เลวเลย การขี่ม้าไม่ได้แย่เลย มันคงดีมากสำหรับการขี่บนภูมิประเทศที่ไม่เรียบ เช่น บนภูเขาในอัฟกานิสถาน ฉันยังเคยอ่านเกี่ยวกับหน่วยรบพิเศษของสหรัฐฯ ที่ใช้ม้าในปฏิบัติการพิเศษด้วย” ฉันรู้สึกเหมือนเป็นหน่วยรบพิเศษที่ขี่ม้าอยู่

“แค่นี้ก็พอแล้ว กลับไปก่อนที่เธอจะเจอพวกโจรอีก”

พวกเราค่อนข้างปลอดภัยเพราะอัศวินเริ่มลาดตระเวนรอบฟาร์มตั้งแต่วันนั้น และผู้คนที่ดูแลพื้นที่ก็เริ่มระมัดระวังมากขึ้น ถึงกระนั้น พ่อก็ยังคงระมัดระวังอยู่เสมอ

“ท่านพ่อ ฉันแทบจะรอไม่ไหวที่จะไปล่าสัตว์แล้ว”

“ใช่แล้ว มันจะเป็นโอกาสดีสำหรับฉันที่จะได้อวดลูกสาวของฉันให้รัฐมนตรีคนอื่นๆ ได้ชม”

(ดูเหมือนว่าฉันจะได้คะแนนความรักจากท่านพ่อเพิ่มขึ้นจากเรื่องนี้แล้วล่ะ! ถ้าฉันทำแบบนี้ต่อไปได้ ฉันคงไม่ถูกไล่ออกจากครอบครัวหรอก)

 

————————————————————-

 

ในที่สุดวันแห่งการล่าที่รอคอยมานานก็มาถึงแล้ว

ฉันวางปืนลูกซองไว้บนหลังและตรวจดูว่ามีกระสุนปืนและกระสุนยางอยู่ครบก่อนจะออกไปทางโถงทางเข้า

“โอ้ นั่นเธอมาแล้ว เธอทำให้ฉันต้องรอนาน”

“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ ฉันใช้เวลาเตรียมตัวนานไปหน่อย”

พ่อกำลังรอฉันอยู่บนหลังม้าอยู่ข้างนอก ส่วนแม่กำลังมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ล่าสัตว์ด้วยรถม้าพร้อมกับคนรับใช้ของเธอ

“พื้นที่ล่าสัตว์อยู่ไกลไหม?”

“ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง ไม่ไกลมาก เธอสามารถนั่งรถม้าหรือขี่ม้าไปที่นั่นก็ได้หากต้องการ”

(จะทำอย่างไรดี? ฉันเคยได้ยินมาว่าการนั่งหลังม้านานเกินไปจะทำให้ก้นเจ็บ บางทีฉันอาจลองใช้รถม้าแทนก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่รังเกียจที่จะเดินทางด้วยม้าคู่ใจของฉันที่ชื่อว่าฮอร์โซ เพราะตอนนี้ฉันเรียนรู้วิธีขี่มันแล้ว)

“ฉันคิดว่าฉันจะไปครึ่งทางด้วยการขี่ม้า และอีกครึ่งทางด้วยรถม้า”

“เป็นความคิดที่ดี ควรจะฝึกให้ชินกับการนั่งบนหลังม้าบ้าง เธอจำเป็นต้องเรียนรู้การขี่ม้าเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับอนาคต เพราะยังไงเธอก็เป็นลูกสาวของดยุคอยู่แล้ว”

(ท่านพ่อคิดว่ายังเร็วเกินไปที่ฉันจะเรียนเวทมนตร์ แต่การขี่ม้าก็โอเคใช่ไหม ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อถึงคิดอย่างนั้น)

“ไปที่ล่าสัตว์กันเถอะท่านพ่อ”

“ใช่ เราไปกันเถอะ”

เมื่อพูดจบ เราก็ออกเดินทางไปที่พื้นที่ล่าสัตว์ ปัญหาเริ่มเกิดขึ้นประมาณสามสิบนาทีต่อมา

“ฉันเจ็บก้น…”

ฉันขี่ม้าอยู่ที่ฟาร์มได้ประมาณสิบนาที แต่คราวนี้ฉันขี่ม้าได้ประมาณสามสิบนาที

(ก้นฉันเจ็บนะ จริงๆ แล้ว ฉันว่าฉันเคยอ่านเจอมาว่าแม้แต่สมาชิกหน่วยรบพิเศษยังบ่นว่าก้นเจ็บเลย แต่ยังไงก็ตาม ก้นของฉันเจ็บ ฉันยอมแพ้แล้ว)

“ท-ท่านพ่อ ฉันขอย้ายไปนั่งรถม้าได้ไหม”

“ได้ ไม่เป็นไรใช่ไหม การขี่ม้าเป็นกิจกรรมที่เหนื่อยมากหากเธอเพิ่งเริ่มขี่ม้า เธอควรภูมิใจที่ขี่ม้าได้ครบสามสิบนาที ทำได้ดีมาก แอสทริด”

(ห๊ะ? ฉันได้คะแนนความรักจากท่านพ่อเพิ่มโดยไม่รู้ตัวงั้นเหรอ? เจ๋งเลย!)

อย่างไรก็ตาม ฉันได้เปลี่ยนมาใช้รถม้าหลังจากนั้น มันเป็นรถม้าขนาดใหญ่ที่เหมาะสำหรับการขนส่งครอบครัวของดยุคในการเดินทางไกล มีการตกแต่งภายในที่หรูหราพร้อมเบาะนั่งที่นุ่มสบาย รู้สึกเหมือนว่าเป็นสิ่งที่ก้นของฉันต้องการหลังจากถูกม้าทำร้าย

“แอสทริด อะไรทำให้เธออยากชวนไปล่าสัตว์กับพอล” ท่านแม่ถามฉันทันทีโดยไม่หยุดถักนิตติ้งของเธอ

“เอ่อ…ช่วงนี้ฉันไม่ได้คุยกับคุณหรือท่านพ่อมากนัก และฉันก็คิดว่านั่นไม่ถูกต้อง ฉันมักจะจดจ่ออยู่กับสิ่งๆ หนึ่ง ดังนั้นฉันคิดว่าการจัดเวลาให้กับเรื่องแบบนี้จึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับฉัน”

แม่ยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มลึกลับเหมือนเช่นเคย ฉันจึงไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“เธอเป็นเด็กที่เอาใจใส่คนอื่นนะ แอสทริด ปกติแล้วเราในฐานะพ่อแม่จะเป็นคนพูดอะไรบางอย่าง ฉันจึงแปลกใจที่เธอกล้าพูดออกมา ฉันโล่งใจที่รู้ว่าในอนาคตเธอจะไม่เป็นคนขี้แยอีกต่อไป”  

“ฮิฮิฮิฮิ…”

(นั่นคือปฏิกิริยาที่ถูกต้องใช่ไหม ฉันต้องได้รับคะแนนความรักจากท่านแม่บ้างเหมือนกัน)  

“แต่เธอมาที่นี่เพื่อลองสิ่งนั้นที่อยู่บนหลังของเธอจริงๆ ไม่ใช่เหรอ” แม่กล่าวเสริม

“เอ๊ะ!” ฉันส่งเสียงออกไปก่อนที่ฉันจะหยุดตัวเองได้

“คนรับใช้บอกฉันว่ามันเป็นแค่ของวิเศษที่ใช้ส่งเสียงดังเท่านั้น แต่ฉันรู้ว่าเธอพกมันไปด้วยตอนที่เธอออกไปจับพวกขโมยวัว เธอใช้มันใช่มั้ย ฉันพูดผิดหรือเปล่า”

“เอ่อ เปล่าหรอก มันเป็นแค่ของวิเศษที่ใช้ทำเสียงดังเท่านั้น”

“จริงเหรอ? คนรับใช้บอกฉันว่า…เธอบอกพวกเขาอย่างชัดเจนแล้วว่าการยืนอยู่ตรงหน้ามันอันตราย มีอะไรบางอย่างบินออกมาจากหลุมกลมๆ นั่นไม่ใช่เหรอ?”

(บ้าเอ้ย ท่านแม่คอยจับตาดูฉันอยู่ตลอดเวลา)

“ฉันสัญญากับคุณโนมไว้แล้วว่าจะไม่บอกใคร ไม่เว้นแม้แต่คุณ ท่านแม่! ฉันขอโทษ!” เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ฉันยอมรับว่ายังมีเรื่องอื่นๆ อีกที่บอกเธอไม่ได้

“คงจะอันตรายมากทีเดียวถ้ามีสปิริตมาเตือนเธอ” แม่ยังคงถักนิตติ้งต่อไปโดยยังคงยิ้มลึกลับเช่นเดิม

“ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ใช้มันอย่างระมัดระวังมาก ฉันรู้ว่าจะไม่มีทางเรียนรู้เวทมนตร์ได้หากมีใครได้รับบาดเจ็บ”

“และอย่าลืมเรื่องนี้”

(ท่านแม่มองทะลุทุกอย่าง เธอทำให้ฉันกลัวนิดหน่อย)

“อย่าลืมให้พ่อของเธอได้มีช่วงเวลาแห่งความสุขระหว่างการล่าสัตว์ ฉันแน่ใจว่าเขาต้องการดูดีต่อหน้าลูกสาวของเขา หากเธอประจบประแจงเขาเหมือนเด็กดี นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เขามีความสุข เขาภูมิใจในทักษะการล่าสัตว์ของเขามาก”

“เข้าใจแล้ว”

(คำพูดประจบประแจงสักสองสามคำเกี่ยวกับทักษะของพ่อจะช่วยให้ฉันประทับใจมากขึ้นไหม ฉันจะจดจำเอาไว้)

“และจงจำไว้ว่าไม่ว่าเธอจะประพฤติตัวแปลกๆ แค่ไหน ไม่ว่าการเรียนวิชาเวทมนตร์ของเธอจะทำให้เธอเสียสมาธิแค่ไหน เธอไม่ควรต้องกังวลว่าเราจะหยุดรักเธอ นั่นเป็นแค่นิสัยของพ่อแม่เท่านั้น”

“อ-โอ้ ขอบคุณนะ…”

(เธอรู้ด้วยซ้ำว่าฉันกังวลว่าพวกเขาจะไล่ฉันออกจากครอบครัวเหรอ ท่านแม่ คุณเป็นคนอ่านใจคนได้งั้นเหรอ!)

(ฉ-ฉันกลัว รอยยิ้มนั่นทำให้ฉันกลัว)

“แอสทริด… ฉันอาจไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์เหมือนเธอ แต่ฉันมีประสบการณ์ชีวิตมากกว่าเธอ อย่าทำเป็นตกใจไป”

(ตอนนี้ท่านแม่กำลังทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ตกใจ)

“เมื่อฉันมีประสบการณ์ชีวิต ฉันจะเป็นเหมือนท่านแม่มากขึ้นไหม?”

“ก็ต่อเมื่อเธอได้สัมผัสประสบการณ์จริงเท่านั้น ชีวิตจะผ่านไปโดยที่เราไม่ทันรู้ตัว ไม่มีอะไรผิดกับการอุทิศตนเพื่อเรียนรู้เวทมนตร์ แต่ยังมีอีกมากที่ต้องเรียนรู้จากความสัมพันธ์กับผู้อื่น การใช้เวลาทั้งชีวิตไปกับเวทมนตร์เพียงอย่างเดียวคงเป็นการเสียเปล่าไม่ใช่หรือ”

(เธอพูดถูก การเรียนรู้เวทมนตร์เป็นเพียงหนทางสู่เป้าหมายเท่านั้น แต่การเรียนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของมนุษย์ล่ะ? นั่นฟังดูเป็นความท้าทายที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง)

“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก เธอจะได้เจอเด็กๆ ที่มีความสนใจคล้ายๆ กันเมื่อเข้ามาในสถาบันแห่งนี้ เธอสามารถทำความรู้จักกับเด็กๆ เหล่านั้นได้ เธอเป็นเด็กดี แอสทริด ฉันรับรองว่าเธอจะต้องได้เพื่อนดีๆ แน่”

“ท่านแม่พูดถูก โลกของฉันจะใหญ่ขึ้นมากเมื่อฉันเข้ามาในสถาบัน”

(ฉันจะหาเพื่อนที่ชอบเวทมนตร์ที่โรงเรียน แล้วเราจะได้ค้นคว้าเรื่องเวทมนตร์ด้วยกัน!)

(อืม…ในที่สุดฉันก็ได้นำมันกลับมาสู่การวิจัยเวทมนตร์อีกครั้ง…)

“เธอเป็นเหมือนพอลเลย” แม่หัวเราะ

“ความคิดของเธอถูกเขียนไว้เต็มหน้าเธอเลย”

“จ-จริงหรอ?”

(ฉันไม่เคยทำหน้าตายได้เลย ฉันเกิดใหม่อีกครั้งพร้อมกับปัญหาเดียวกันหรือเปล่า ฉันหมดหวังแล้ว)

“ไม่มีอะไรน่ากังวลเลย จริงๆ แล้วมันมีเสน่ห์มากทีเดียว”

(รอยยิ้มของท่านแม่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย ฉันอยากจะเป็นผู้หญิงแบบนั้นสักวันหนึ่ง)

ฉันปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปขณะมองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าและเฝ้าดูทุ่งนาและเนินเขาผ่านไป

(เราเกือบถึงแล้ว)