พิธีเปิดตัวอันยาวนานและน่าหดหู่ของเราสิ้นสุดลงแล้ว และตอนนี้ชั้นเรียนต่างๆ กำลังมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของตนเองเพื่อเข้ารับการปฐมนิเทศ

(ฟรีดริช… อย่าบอกนะว่าคุณอยู่ชั้นเรียนเดียวกับฉัน?)

ขณะที่ฉันกำลังเลือกที่นั่งในห้องเรียน ฟรีดริชก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา

 

 

“เฮ้ คุณคงเป็นมิสแอสทริดที่ทุกคนพูดถึง มุกตลกของคุณเมื่อกี้คงตลกดี แต่คุณไม่ควรเล่นกับเวทมนตร์โลหิตแบบนั้น มันอาจจะมีผลต่างกันไปในแต่ละคน”

“คุณได้ยินเรื่องของฉันหรือ เจ้าชาย”

(เขารู้จักชื่อฉันได้ยังไง แผนของฉันคือไม่แสดงตัวในสถาบันเพื่อไม่ให้ใครรู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใคร ฉันผ่านมันมาได้โดยไม่ต้องพบกับความหายนะในฐานะนางร้าย! แผนนั้นก็พังลง)

“พ่อของคุณและเคานต์ฟรอนโฮเฟอร์มักพูดถึงคุณในราชสำนัก พวกเขาบอกว่า ‘ลูกสาวของดยุคโอลเดนเบิร์กมีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ที่เหลือเชื่อ’ ฉันได้ยินมาว่าคุณเรียนรู้ทุกอย่างที่พวกเขาสอนในระดับประถมศึกษาไปแล้ว”

(ท่านพ่อ! คุณไม่เห็นด้วยกับการที่ฉันต้องเรียนเวทมนตร์ตลอดเวลาหรืออย่างไร! และเคานต์ฟรอนโฮเฟอร์ก็ไม่ควรพูดจาเหลวไหลเช่นกัน!)

“ฉันได้ยินมาด้วยว่าคุณมีมานามากกว่าที่ใครจะวัดได้ ฉันดีใจที่ใครสักคนที่มีความสามารถเช่นนี้เกิดในประเทศนี้ มาร่วมมือกันเราจะทำให้จักรวรรดิพลัสเซนเจริญรุ่งเรือง มิสแอสทริด”

“คุณสามารถเรียกฉันว่าแอสทริดก็ได้ เจ้าชาย” ฉันกล่าวด้วยรอยยิ้มฝืนๆ  

“ใช่แล้ว เรามาทำให้จักรวรรดิพลัสเซนเจริญรุ่งเรืองไปด้วยกัน”

(หึ ใครอยากจะช่วยคุณทำให้ประเทศนี้ดีขึ้น ถ้าฉันจบไม่ดี ฉันอาจต้องสู้รบกับประเทศนี้ แล้วคุณอยากให้ฉันทำให้ดีขึ้นงั้นเหรอ อย่ามาเสียเวลาฉันกับเรื่องไร้สาระนั่นเลย)

“แอสทริด ฉันพูดอะไรทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า?”

“ม-ไม่เลย! การพูดคุยกับเจ้าชายทำให้ฉันประหม่านิดหน่อย!”

(บ้าจริง ท่านแม่เตือนฉันแล้วว่าความคิดของฉันมักจะแสดงออกมาบนใบหน้า)

“ฉันหวังว่าเราจะใช้เวลาร่วมกันได้อย่างคุ้มค่าที่สุด” ฟรีดริชกล่าว ก่อนที่จะเดินจากไป

“คุณกำลังพูดกับใครอยู่ ฟรีดริช?”

“มิสแอสทริด เธอคืออัจฉริยะด้านเวทมนตร์ที่โด่งดัง”

เสียงเรียกชื่อของฉันทำให้ฉันหันไปมองฟรีดริช และข้างๆ เขา ฉันเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อคนหนึ่งที่มีผมสีบลอนด์น่าประทับใจและดวงตาสีฟ้า วิธีที่เขาพูดกับฟรีดริชนั้นดูเป็นกันเองอย่างน่าประหลาดใจ

(เด็กคนนั้นคงจะเป็น…)

“ฉันโล่งใจที่คุณอยู่ชั้นเรียนเดียวกับฉันนะ อดอล์ฟ”

“ใช่แล้ว มาใช้เวลาร่วมกันอย่างดีที่สุดในฐานะเพื่อนร่วมชั้นกันเถอะ”

(อดอล์ฟ!)

เขาต้องเป็น อดอล์ฟ ฟรานซ์ ฟอน วัลเลนสไตน์ บุตรชายของกัปตันอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศ ซึ่งก็คือ ออร์เดอร์ออฟเดอะโกลเด้นกริฟฟิน

อดอล์ฟเป็นอีกคนหนึ่งที่เกมให้ความสนใจและเขาเป็นคนประเภทที่หยิ่งยะโส แม้ว่าเขาจะพูดจาโอ้อวด แต่การเป็นลูกชายของกัปตันก็เป็นภาระที่แท้จริงสำหรับเขา เพราะเขาเป็นห่วงว่าเขาจะได้เป็นกัปตันคนต่อไปหรือไม่ เวทมนตร์แห่งโลหิตเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับอัศวินทุกกลุ่ม แต่เป็นสิ่งที่เขาต้องดิ้นรน ทำให้เขารู้สึกด้อยค่า

นางเอกจะประคองจิตใจของดอล์ฟไว้ในขณะที่เขากำลังวิตกกังวล ทำให้เธอชนะใจเขาในที่สุด แม้ว่านางเอกจะเลือกเส้นทางของอดอล์ฟในเกม แอสทริดก็จะเข้ามาขวางทางพวกเขาและบอกเธอว่าคนธรรมดาไม่เหมาะกับกัปตันคนต่อไปของอัศวิน ทำให้นางเอกจบรูทได้ยากขึ้น

โดยส่วนตัวแล้ว ฉันไม่สนใจผู้ชายหยิ่งยะโส ดังนั้น ฉันคงจะอยู่ห่างจากเรื่องนี้

(ยังต้องรอดูกันต่อไปว่าฉันจะได้รับความรักจากเขามากแค่ไหน แต่ฉันคิดว่าจะรักษาระยะห่างเอาไว้ ความรอบคอบเป็นส่วนที่ดีกว่าของความกล้าหาญ)

“องค์ชาย เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เรียนในชั้นเรียนนี้ร่วมกับคุณ”

“ซิลวิโอ! เราเรียนห้องเดียวกันใช่ไหม? แต่คุณต้องเลิกเรียกฉันว่า ‘องค์ชาย’ ได้แล้ว ฉันแค่มาอยู่ที่นี่ในฐานะนักเรียนคนหนึ่งของสถาบันเท่านั้น”

เด็กชายคนนี้ชื่อซิลวิโอมีผมสีน้ำตาลเกาลัดซึ่งรวบเป็นทรงบ็อบสั้น

(หืม? ซิลวิโอ? ฉันลองค้นดูสารานุกรมในสมองของฉัน อ๋อ! เขาคือคนรักคนใหม่!)

ซิลวิโอ ไฮน์ริช ฟอน สไตน์ เป็นบุตรชายของนายกรัฐมนตรีแห่งจักรวรรดิพลัสเซน เขาเป็นคนที่มีไหวพริบและมักจะมองเห็นรายละเอียดต่างๆ ได้อย่างเฉียบแหลม เขายังเป็นห่วงพ่อของเขาด้วย เขารู้สึกว่าการกระทำของพ่อแสดงถึงการขาดความเคารพต่อจักรพรรดิ แต่เก็บความกังวลเหล่านั้นไว้กับตัวเองในขณะที่มันกัดกินเขา ระดับมานาของเขาไม่ได้พิเศษอะไร และเขายังมีทักษะการใช้เวทมนตร์ที่แย่ ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ทำให้เขาค่อยๆ พัฒนาความซับซ้อน นางเอกจะคอยดูแลซิลวิโอที่กำลังวิตกกังวลและเอาชนะใจเขา

(ความสนใจในความรักทั้งหมดมารวมกันที่นี่ ห้องเรียนแห่งนี้เป็นเหมือนสนามทุ่นระเบิดที่อันตราย! ฉันจะต้องเคลื่อนไหวเหมือนเครื่องกวาดทุ่นระเบิดโดยไม่รู้ว่าเมื่อใดฉันอาจทำพลาดร้ายแรง)

“ทุกคนกรุณานั่งลงที่ที่นั่งของตนเอง”

ขณะที่ฉันยังคงเฝ้าสังเกตกลุ่มคนรักอย่างระมัดระวัง ฉันก็ได้ยินเสียงครู

“ชั้นเรียนนี้คือห้อง 1-A และฉันเป็นครูประจำชั้นของคุณ เกรกอร์ ฟอน เกริกเก้ ฉันสอนเวทมนตร์ธาตุไฟและเวทมนตร์ธาตุลม หากใครในชั้นเรียนมีปัญหาใดๆ โปรดปรึกษากับฉัน”

ครูผู้นี้เป็นชายวัยสี่สิบกว่าๆ อย่างที่คาดไว้จากครูผู้ได้รับเลือกให้เป็นครูประจำชั้นของเจ้าชายผู้แสนดี เขาเป็นคนมีเสน่ห์ที่ทำให้เขาดูเหมือนเป็นชนชั้นสูง

(แต่คนที่ตามหลังเขามาเป็นใครล่ะ?)

“ขอโทษที่มาช้า ฉันชื่อเบิร์นฮาร์ด ฟอน บรอนิคอฟสกี้ และฉันถูกมอบหมายให้เป็นครูฝึกสอนในชั้นเรียนนี้ ฉันสอนวิชาเดียวกับอาจารย์เกริกเก้ วิชาเวทมนตร์ธาตุไฟและลม ฉันหวังว่าฉันคงช่วยเหลือพวกคุณได้”

ครูหนุ่มอายุน้อยมากที่ดูเหมือนจะมีอายุใกล้ปลายวัยรุ่นก้มหัวขณะแนะนำตัว ผมสีดำของเขาถูกรวบขึ้นไปด้านบนซึ่งดูสง่างามมาก

(เขาดูง่วงนอนนิดหน่อยแต่ก็ยังดูหล่ออยู่ดี ฉันพนันได้เลยว่าคนนี้จะต้องได้รับความนิยมจากสาวๆ แน่ เดี๋ยวนะ… เบิร์นฮาร์ด ฟอน บรอนิคอฟสกี้เหรอ! เขาเป็นคู่รักอีกคน!)

เบิร์นฮาร์ด ฟอน โบรนิคอฟสกี้เป็นครูที่โรงเรียนเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ซาตานาเชีย และเขาปรากฏตัวในเกมในฐานะครูประจำชั้นของตัวเอก เขาเป็นผู้ชายที่น่าเชื่อถือและเป็นมิตร มีบุคลิกสบายๆ และแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเด็กขี้ขลาดพวกนั้น เขาไม่แสดงอาการไม่มั่นใจในตัวเองเลย

ความไม่มีความมั่นคงในตนเองของเขาประกอบกับความสัมพันธ์แบบครูกับนักเรียนทำให้เขากลายเป็นตัวละครที่ยากที่สุดในการเอาชนะใจตัวละครในเกม และเขาก็เป็นคนดีจริงๆ เมื่อเขาเริ่มคบกับนางเอก เขาก็กลายเป็นเหมือนพี่ชายที่ไว้ใจได้ซึ่งเป็นผู้นำในการออกเดทลับๆ ของพวกเขา

(แม้จะมีช่องว่างระหว่างวัยเล็กน้อย แต่เขาก็เป็นตัวละครที่ฉันชอบที่สุดจาก Wish Upon a Shooting Star ตัวละครอื่นๆ ควรมีความกล้าที่จะพัฒนาตัวเอง พวกเขาควรแก้ไขปัญหาของตัวเองโดยไม่ต้องคอยเอาใจใคร)

แม้ว่าฉันอยากจะใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มคนโตคนนี้มากขึ้น แต่เขาก็เป็นอีกคนหนึ่งที่อาจเป็นคู่รักในอนาคตที่อาจจะผูกพันกับนางเอก และอาจก่อให้เกิดเหตุการณ์ซับซ้อนบางอย่างที่นำไปสู่การยึดครองอาณาเขตของครอบครัวฉัน เขาไม่ใช่คนที่ฉันจะเข้าหาได้โดยไม่ใส่ใจ

(นี่คือผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่อยากทิ้งไปให้นางเอก… เธอมีผู้ชายให้เลือกแล้ว ทำไมตัวร้ายถึงหาความรักไม่ได้ล่ะ แม้ว่าฉันเดาว่านั่นคือความหมายของการเป็นนางร้าย… อ่า… ฉันอยากเกิดมาเป็นนางเอกจัง…)

เมื่อฉันนั่งสงสารตัวเองอยู่ ก็มีเอกสารปริ้นต์ส่งมาจากแถวหน้าให้ฉัน

(นี่คืออะไร ค่ายฝึกอบรมในป่าทัวร์เบิร์ก ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ พวกเขาทุ่มเทอย่างมากในการปฐมนิเทศเนื่องจากพวกเราเป็นเพียงนักเรียนประถมศึกษา…)

(ถ้าลองนึกดูดีๆ นี่ก็คงเป็นค่ายฝึกทหารรุ่นสูงส่ง พวกเขาคงจะพาคนรับใช้มาด้วยและใช้ชีวิตเหมือนเช่นเคย เมื่อฉันนึกถึงค่ายฝึกทหาร ฉันนึกถึงการไปบ่อน้ำพุร้อน เปรียบเทียบร่างกายของตัวเอง แล้วคุยเรื่องผู้ชายกันทั้งคืน ฉันสงสัยว่าเราจะทำอย่างนั้นหรือเปล่า)

(โห น่ารำคาญจัง มีอันตรายมากเกินไปในชั้นเรียนนี้ ฉันไม่อยากทำแบบนี้ แต่ขอผ่านกิจกรรมปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ดีกว่า)

 

————————————————————-

 

“แน่นอนว่าไม่” พ่อตอบเมื่อฉันถามว่าฉันสามารถข้ามการปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ได้หรือไม่

“ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้รู้จักเพื่อนร่วมชั้นและพ่อแม่ของพวกเขาแล้ว ทำไมเธอถึงอยากพลาดล่ะ ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี นี่อาจเป็นโอกาสที่จะสร้างความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับลูกหลานของขุนนางคนอื่นๆ เป็นโอกาสที่จะสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองในฐานะบุคคลที่ได้รับการเคารพนับถือในสังคมชั้นสูง”

“แต่…ฉันกังวลว่าจะต้องนอนที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง ฉันไม่คิดว่าจะสามารถนอนบนเตียงที่ไม่คุ้นเคยได้”

“เธอไม่เคยอยู่ห่างบ้านมาก่อนเหรอ?”

“ไม่เลย…”

ฉันไม่เคยนอนนอกบ้านเลย ไอริส ลูกพี่ลูกน้องของฉัน (ที่น่ารักมาก) เคยมาพักที่นั่น แต่ฉันไม่เคยพักที่อื่นนอกจากคฤหาสน์โอลเดนเบิร์ก

“ล-แล้วถ้าฉันนอนไม่หลับล่ะ?”

“อย่าบ่นก่อนที่จะลองทำดู”

(ฉันรู้…ท่านพ่อไม่ได้คิดว่าฉันเป็นผู้หญิง บางครั้งมันก็เหมือนกับว่าท่านพ่อมองว่าฉันเป็นผู้ชาย ฉันสงสัยว่าทำไม)

“แล้วเจ้าชายฟรีดริชไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกับเธอเหรอ? นี่เป็นโอกาสดีเกินกว่าจะพลาด ถ้าเธอสามารถเข้าใกล้เจ้าชายฟรีดริชได้ สักวันหนึ่งเธอก็อาจเป็นจักรพรรดินีได้”

(นั่นเป็นความคิดที่แย่ที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมาเลยท่านพ่อ ฟรีดริชไม่ใช่ผู้ชายในแบบของฉันด้วยซ้ำ และเขาเป็นเหมือนกับระเบิดที่รู้จักกันในชื่อความรัก ถ้าฉันเข้าหาเขาอย่างไม่ใส่ใจ ท่านพ่อก็จะออกมาอยู่ข้างถนนเหมือนกัน ท่านพ่อ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการหรือเปล่า?)

“ฉันไม่คิดว่าเจ้าชายฟรีดริชจะสังเกตเห็นฉันด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มที่ฉลาดและรักสันติเช่นนี้จะไม่มีวันสนใจคนบ้าเวทมนตร์อย่างฉันหรอก! บางทีอาจจะดีกว่าถ้าจะยอมแพ้เจ้าชายฟรีดริช ใช่แล้ว มาทำแบบนั้นกันเถอะ”

“หากเธอรู้ตัวว่าเธอเป็นพวกคลั่งไคล้เวทมนตร์ ก็จงพยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น”

(ไม่นะ! ฉันต้องนำเวทมนตร์ของฉันไปสู่ขีดสุดเพื่อที่จะสามารถฉีกโชคชะตาของฉันให้กลายเป็นสิ่งใหม่ด้วยพลังของอาวุธสมัยใหม่!)

(พูดตามตรง ฉันไม่ชอบฟรีดริชเลย ฉันไม่มีอะไรที่เหมือนกับเขาเลย คนรักสันติที่มีอุดมคติว่าจะใช้เวทมนตร์เพื่อสันติภาพ)

“ท่านพ่อ หากมีใครสักคนที่มารยาทไม่ดีอย่างฉันเข้าใกล้เจ้าชายฟรีดริช คุณจะไม่สูญเสียสถานะในราชสำนักหรือ?”

“มารยาทของเธอ…ดีพอแล้ว…ฉันคิดว่านะ อย่ากังวลไปเลย”

(เขาคิดว่าฉันไม่มีมารยาทจริงๆ! ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนพูด แต่ฉันก็ยังรู้สึกตกใจเล็กน้อย ฉันแสดงความเคารพผู้อาวุโสของฉันอย่างเหมาะสมเสมอ และฉันแสดงมารยาทที่เหมาะสมกับผู้คนตามสถานะทางสังคมของพวกเขาเสมอ ฉันปฏิบัติตามคำสอนของขงจื๊อทั้งหมดที่นี่!)

“ท่านพ่อ ฉันทำไม่ได้จริงๆ เราควรเลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว เรารู้ว่ามันจะไม่มีอะไรดีเกิดขึ้น”

“ฉันจะไม่ฟังเธอบ่นจนกว่าเธอจะได้ลองทำเสียก่อน เข้าหาเจ้าชายด้วยความกระตือรือร้นเช่นเดียวกับที่เธอแสดงต่อเวทมนตร์ เธอเป็นเด็กดี และฉันแน่ใจว่าเขาจะชอบเธอ”

(ท่านพ่อท่านแม่มองฉันแบบนั้น ฉันไม่ใช่เด็กดีเลย)

“หรือบางทีเธออาจพบเป้าหมายอื่นสำหรับความรักของเธอ?”

(อุ๊ย! คำถามไร้มารยาทจริงๆ ท่านพ่อ! ผู้ปกครองไม่ควรตั้งคำถามกับลูกๆ เกี่ยวกับความรัก โดยเฉพาะเมื่อต้องถามผู้หญิงว่าเธอชอบใคร!)

“ไม่ใช่วูล์ฟ ฉันหวังว่านะ?”

“ไม่หรอก ฉันค่อนข้างชอบอาจารย์วูล์ฟ แต่ฉันเข้าใจถึงความแตกต่างของอายุระหว่างเรา”  

(ตอนฉันอายุสี่ขวบ อาจารย์วูล์ฟอายุได้ยี่สิบห้าปี ซึ่งหมายความว่าช่องว่างระหว่างวัยคือยี่สิบเอ็ดปี นั่นค่อนข้างมาก)

“แต่ฉันไม่คิดว่าเธอเคยรู้จักใครที่เป็นเพศตรงข้ามเลยนอกจากวูล์ฟ…”

“ยังไม่มีใครชนะใจฉันได้เลย”

(ฉันยังไม่เคยได้ลิ้มรสชาติของความรักอันเป็นผลไม้อันขมหวานเลยท่านพ่อ)

“ได้ แต่เธอจะต้องเข้าร่วมการปฐมนิเทศนักเรียน ฉันจะไม่รับฟังข้อแก้ตัวใดๆ ฉันไม่สามารถบังคับให้เธอรู้จักเจ้าชายฟรีดริชได้ แต่ฉันขอให้เธอผูกมิตรกับลูกสาวของขุนนางคนอื่นๆ บ้าง”

“ค่ะ ท่านพ่อ…”

สุดท้ายฉันถูกบังคับให้เข้าร่วมการปฐมนิเทศ ซึ่งฉันจะต้องเผชิญอันตรายรอบด้าน ฉันภาวนาต่อพระเจ้าว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

(อาเมน…)