“…เอ๊ะ…อา…”

ถ้าขาของเราไม่ยอมขยับล่ะก็ งั้นเราก็ต้องเรียกเขา

ฉันพยายามที่จะพูดคุยกับท่านจิโน่ แต่ว่าคำพูดกลับไม่ยอมออกมา

เร็วเข้าสิ เราต้องรีบคุยกับเขา

ท่านจิโน่บอกว่าเขาจะถอนหมั้น

เราต้องเป็นสาเหตุแน่ ถ้าหากเราแก้สาเหตุนั้นได้ บางทีท่านจิโน่ที่อ่อนโยนอาจจะคืนกลับมา เรามั่นใจ

สาเหตุ

เราต้องถามหาสาเหตุ

“อ๊ะ…ทะ…ทำไมล่ะคะ? ฉันคงจะทำอะไรที่ทำให้คุณไม่พอใจไปสินะคะ? ถ้าหากมีปัญหาอะไร งั้นก็ช่วยอย่าลังเลและบอกฉันมาเถอะค่ะ ฉันจะแก้ไขเรื่องนั้นไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม”

ในที่สุดเสียงของฉันก็ดังออกมา และรู้สึกได้ถึงความโล่งใจ

ฉันถามสิ่งที่ต้องการออกไปได้แล้ว

“ให้ผมตอบคำถามนั้นเถอะนะครับ

ทุกท่านครับ ได้โปรดฟังไว้ให้ดี

คุณหนูอนาสตาเซีย เซเว่นสเวิร์ธนั้นไม่ได้มีส่วนผิดในเรื่องนี้เลย

เธอเป็นทั้งผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ใจดี และถ่อมตน และเธอยังเป็นคนที่ดูแลเอาใจใส่ผู้อื่นด้วยหัวใจเฉกเช่นทองคำ

เธอเป็นคนที่ดีงาม เฉลียวฉลาด และเธอยังเป็นคนที่ตั้งมั่นอย่างโดดเด่น

เธอเป็นสตรีที่น่านับถือผู้ซึ่งสามารถผลักดันตัวเองได้ไม่ว่าเธอจะตัวคนเดียวหรือไม่ก็ตาม

คำว่า ‘ขุนนาง’ นั้นเหมาะสมกับเธอแล้ว ไม่สิ คำๆนั้นสร้างมาเพียงเพื่อเธอ

เธอเป็นลูกสาวที่กตัญญู และเธอยังมีความสามารถที่จะทำให้ตระกูลมั่งคั่งไม่ว่าจะแต่งงานกับใครก็ตาม

กิริยามารยาทของเธอก็สมบูรณ์แบบ ทุกคนต่างก็รู้ดีเรื่องนั้นอยู่แล้ว ผมมั่นใจ

ลายมือก็งดงาม วาจาก็ไร้ที่ติ ผู้ใดที่ได้มีโอกาสที่จะอ่านจดหมายของเธอต่างตราตรึงอยู่กับความประทับใจ”

เกิดอะไรขึ้น?

ฉันไม่มีสิทธิที่จะฟังสิ่งที่ท่านกล่าวพลาดไปสักคำ ฉันจึงตั้งใจฟังและใส่ใจในทุกสิ่งที่เขากล่าว

พูดตามตรง ฉันคิดไว้จริงๆว่าเขาจะเริ่มพูดจากสิ่งที่ด่างพร้อยของเรา

แต่ไม่ว่าเราจะฟังยังไง สิ่งที่เขาทำนั้นคือเอ่ยเชยชมเราเสียดิบดี

(!!)

ผู้หญิงที่อยู่ข้างท่านจิโน่แทงข้อศอกใส่เขาอย่างมีเลศนัย จากนั้นเธอก็กระซิบบางอย่างที่หูของเขา

ฉันยังไม่เคยแทงข้อศอกใส่ท่านจิโน่มาก่อนเลย

อารมณ์มืดมนได้เวียนวนอยู่ในหัวใจฉันในขณะที่มองดูความสนิทชิดเชื้อที่พวกเขามีให้กันและกัน

ไม่ ไม่ ไม่ได้การแล้ว

ฉันจะให้พวกเขามาเห็นฉันในสภาพที่อิจฉาตาร้อนแบบนี้ไม่ได้

ฉันต้องก้าวเท้าออกไปข้างหน้าเพื่อที่จะให้ท่านจิโน่คิดทบทวนเรื่องการถอนหมั้นของพวกเรา

ฉันเก็บกดอารมณ์มืดมนในตัวฉันไว้อย่างสุดความสามารถ

ท่านจิโน่พูดต่อทันทีหลังจากพวกเขาพูดคุยกันเสร็จ

“ยังไงก็ตาม มันคงจะไม่ใช่การพูดเกินไปว่าคุณหนูอนาสตาเซีย เซเว่นสเวิร์ธนั้นเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก ถ้าหากมีใครที่ถามผมว่าใครที่เหมาะสมกับตำแหน่งองค์ราชินีในอนาคตที่สุดล่ะก็ ผมก็คงจะแนะนำเธอแน่นอน

ไม่สิ ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่เหมาะสมกับตำแหน่งนั้นอีกแล้ว!”

เอ๋?

นี่เขาพึ่งบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกงั้นหรือ?

ฉันถามว่าฉันทำอะไรพลาดไป แล้วทำไมเขาถึงตอบกลับมาอย่างนั้นกันล่ะ?

ฉันไม่เข้าใจอะไรในเรื่องนี้เลย

“งะ-งั้นทำไมคุณถึงยกเลิกการหมั้นหมายล่ะคะ?”

ไม่มีเหตุผลให้ต้องยกเลิกการหมั้นถ้าหากไม่มีปัญหาอะไรกับฉัน

ได้แต่หวังว่าเขาจะตัดสินใจใหม่อีกครั้ง ฉันถามเขาออกไป

ขอร้องล่ะ

ได้โปรดพิจารณาใหม่อีกครั้ง

ฉันเฝ้าภาวนาอยู่ในหัวใจขณะที่มองไปยังท่านจิโน่ด้วยความอ้อนวอนในดวงตานี้

“เรื่องนั้นง่ายมาก ผมมีหญิงอื่น

ผม บุคคลที่โสมมผู้ที่หักห้ามใจไว้ไม่ไหว ได้นอกใจกับหญิงอื่นและลงเอยที่มีบุตรกับเธอ

และเธอคนนี้ คือคู่หมั้นคนใหม่ของผม เคต”

เอ๋?

เด็ก?

ท่านจิโน่?

กับผู้หญิงคนนั้น?

ไม่มีทาง

โกหกทั้งเพ

ขาของฉันทานทนไม่ไหวอีกต่อไปและฉันได้ล้มพับลงไปตรงนั้น

หูของฉันยังคงได้ยินวนเวียน และภาพรอบตัวฉันก็ได้ถูกตัดไป

ไม่รู้เลยว่าฉันอยู่อย่างนี้นานแค่ไหน

สิ่งเดียวที่ฉันคิดคือต้องไล่ตามท่านจิโน่ไป

ฉันมีความรู้สึกว่าฉันจะไม่มีวันได้เจอเขาอีกถ้าหากว่าเราแยกจากกันทั้งที่ยังปล่อยเรื่องราวไว้อยู่อย่างนี้

ทำไมฉันถึงคิดอย่างนั้นกันนะ?

บางทีฉันอาจจะเสียสติไปแล้ว

จะยังไงเมื่อฉันพยายามที่จะรวบรวมแรงไว้ที่ขา แต่พวกมันก็ไม่ขยับเขยื้อน และมือกับเท้าของฉันก็สั่นไหวอย่างหนัก

หลังจากนั้นสักพัก ฉันจึงยืนขึ้นมาได้ และค่อยๆพาตัวเองเดินมุ่งหน้าไปยังทางออกด้วยขาที่สั่นเทิ้ม

เมื่อฉันผ่านประตูออกมาได้ ก็หาท่านจิโน่ไม่เจอเสียแล้ว

 

 

มันสายไปแล้ว…

 

เรามาไม่ทัน…

 

 

คำเหล่านั้นแล่นเข้ามาในหัว

ทุกสิ่งทุกอย่างพลันดำมืดด้วยความสิ้นหวังที่ก่อตัวขึ้น

◆◆◆◆◆

เมื่อฉันรู้สึกตัว ฉันก็มาอยู่บนเตียงภายในห้องของฉันเสียแล้ว

บริดจ์เจ็ตระเบิดน้ำตาออกมาเมื่อเธอรู้ว่าฉันตื่นขึ้นมาแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นฉันกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเข้าใจสิ่งที่เธอกำลังพูดอยู่เลย

ฉันบอกเธอว่าฉันอยากอยู่คนเดียวและให้เธอออกจากห้องไป

ท่านพ่อและท่านแม่ก็ได้เข้ามาในห้องของฉันเพื่อมาปลอบประโลม

ถึงอย่างนั้นการพยายามที่จะสนทนาก็เป็นสิ่งที่ยุ่งยาก ฉันจึงขอให้พวกท่านปล่อยฉันไว้ลำพัง

ไร้ซึ่งความปรารถนาที่จะพูดคุยกับผู้ใด ฉันขดตัวและอยู่ท่ามกลางความมืดในห้องของฉันที่ปิดผ้าม่านทุกผืนเอาไว้

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex

พิสูจน์อักษรโดย: Rain K.