วันนี้คือวันที่จัดงานเลี้ยงเต้นรำสำเร็จการศึกษา

ท่านจิโน่ไม่เคยติดต่อเรามาเลยสักครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังคงไปยังงานเลี้ยงเต้นรำ แม้ว่าฉันจะต้องมาด้วยตัวเอง

ก่อนหน้าที่ฉันจะหมั้นกับท่านจิโน่ มันคือเรื่องปกติสำหรับฉันที่จะนั่งรถม้ามายังงานเลี้ยงที่สถาบันโดยไม่มีใครร่วมทางมาด้วย

ฉันไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตแม้ว่าฉันจะตัวคนเดียวก่อนหน้านี้ แต่การหายไปของท่านจิโน่เคียงข้างฉันทำให้การมาครั้งนี้เปล่าเปลี่ยวมากขึ้นไปอีกจนน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตา

ฉันเลือกชุดเดรสที่งดงามที่สุดกับประดับประดาด้วยเครื่องประดับที่ท่านจิโน่มอบมาให้ฉัน

ยังไงท่านจิโน่ก็เคยเชยชมพวกมันนี่นะ

เขาแทบจะไม่มองมาที่ฉันเลยทุกวันนี้

ถ้าหากแต่งตัวให้สวยกว่าทุกที ท่านจิโน่อาจจะหันมามองเราบ้างก็ได้ — ฉันเลือกชุดนี้มาด้วยความคิดเช่นนั้นในใจ

เมื่อฉันมาถึงยังสถานที่จัดงาน ฉันตรวจดูผู้คนรอบตัวหาท่านจิโน่ทันที แต่ก็หาเขาที่ไหนไม่พบ

ฉันเดินไปรอบๆและถามเหล่าข้ารับใช้ถึงที่อยู่ของเขา แต่ก็ยังหาเขาไม่พบ

ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจะมาหรือไม่ และนั่นเริ่มทำให้ฉันร้อนอกร้อนใจ

“คุณหนูอนาสตาเซียแห่งตระกูลเซเว่นสเวิร์ธ เชิญเข้าไปได้ครับ”

ในท้ายที่สุด ท่านจิโน่ยังคงไม่ปรากฎตัวออกมาแม้งานเลี้ยงเต้นรำจะเริ่มไปแล้ว

มันเป็นสิ่งที่เข้าใจได้หากคู่หมั้นไม่ใช่นักเรียนของสถาบันนี้ แต่ว่า ฉันเป็นคนเดียวที่มาที่นี่ทั้งที่มีคู่หมั้นเป็นนักเรียกของที่นี่

ฉันเริ่มหดหู่ที่ฉันไม่มีใครให้พึ่งพิงสักคนในขณะที่ตกเป็นเป้าสายตาแปลกๆของทุกคน

อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้หลังจากที่มาถึงที่นี่ก็คือรอคอยท่านจิโน่ในขณะที่ต้องอดทนต่อสายตาเหล่านั้นอยู่เงียบๆ

ฉันคอยหันไปมองที่ทางเข้าห้องโถงนี้ตั้งแต่ที่งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้นจนในที่สุด ประตูก็ได้เปิดออก

ท่ามกลางฝูงชน ฉันเห็นผู้ชายที่มีรูปร่างสูงและมีผมสีดำเดินเข้ามา

ท่านจิโน่นี่นา!

หัวใจของฉันพุ่งทะยานเมื่อในที่สุดก็ได้เห็นคนที่ฉันเฝ้ารอคอย

ฉันมุ่งหน้าไปหาเขาอย่างกระฉับกระเฉง แต่ก็ต้องหยุดกึกอยู่กลางทาง

ท่านจิโน่พาสตรีคนหนึ่งที่สวมชุดสีม่วงมาด้วยในขณะที่เข้ามายังโถงแห่งนี้

เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

ทำไมเธอถึงได้มากับท่านจิโน่?

แล้วทำไม ทำไมเธอถึงสวมชุดที่มีสีของดวงตาเขาล่ะ?

เลือดถูกสูบออกไปจากใบหน้าของฉัน ขาฉันเริ่มสั่นไปมา

ท่านจิโน่เดินจับมือถือแขนมากับผู้หญิงคนนั้นมายังใจกลางที่จัดงานเลี้ยง แต่เขาก็หยุดทันทีที่มองเห็นฉัน

“คุณหนูอนาสตาเซีย เซเว่นสเวิร์ธ ผมขอถอนการหมั้นหมายของผมกับคุณ”

เอ๋?

เขาพูดว่าไงนะ?

ท่านจิโน่หันหน้ามาทางฉันในขณะที่พูดออกมาเสียงดังกังวาน

ในหัวฉันปฏิเสธที่จำทความเข้าใจกับคำพูดของเขา มันรู้สึกราวกับว่ากระบวนการความคิดของเราได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว

บางทีเราอาจจะฟังผิดไป

เราต้องคุกเข่าและขอให้เขาให้อภัยแล้ว

เราจำเป็นต้องคุยกับท่านจิโน่

เพื่อที่จะให้เป็นอย่างนั้น เราต้องไปหาเขาก่อน

ฉันพยายามที่จะก้าวไปหาท่านจิโน่ แต่ขาฉันสั่นอย่างหนักจนไม่สามารถที่จะเดินได้เป็นเรื่องเป็นราว

==================

*หากแปลผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้

*สามารถติ/คอมเมนต์ความเห็นกันได้ที่ด้านล่าง

แปลไทยโดย: MountainIbex

พิสูจน์อักษรโดย: Rain K.