————ก่อนหน้านี้เล็กน้อย

          หลังจากปล่อยให้มาร์คเผชิญชะตากรรมที่เขาเลือกเพียงลำพัง ทัตก็จำยอมต้องออกมาจากจุดปะทะตามคำขอของพิมและฝ้าย

          ตอนนี้เขากำลังถูกพิมหิ้วปีกประคองโดยมีฝ้ายคอยนำทาง เดินเลาะไปตามกำแพงโรงพยาบาล

 

ตึง!

          แต่เสียงเหล็กกระทบพื้นยังดังไล่หลัง ทำเอาทัตขมวดคิ้วแน่นเสียทุกคราที่ได้ยิน ความเจ็บใจทำเขากัดฟันเสียงดัง

          และคงมีแต่พิมที่รับรู้ความหงุดหงิดนี้ได้เพราะประคองเขาอยู่

 

ทัต…

          พิมคิดแล้วอดเป็นห่วงหัวใจแฟนหนุ่มตัวเองไม่ได้ การให้คนอื่นมาตายแทนตัวเองมันขัดกับสามัญสำนึกของทัตอย่างแรง เรียกว่าฝืนธรรมชาติก็ไม่ผิด

          แล้วเธอเองก็เป็นคนนึงที่ต้องทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอดจนกระทั่งได้เจอทัต หากจะมีใครเข้าใจความทรมานของการฝืนธรรมชาติตัวเอง ก็คงมีแต่แฟนสาวอย่างเธอเท่านั้น

 

          แต่… ก็เพราะทัตเป็นคนทำลายการฝืนธรรมชาติของเธอเอง พิมถึงได้รู้สึกกังวลกับท่าทีหงุดหงิดของทัต

          นั่นเพราะเธอถึงรู้อยู่เต็มอก ว่าผู้ชายที่เธอหลงรักไม่มีทางยอมกับอะไรแบบนี้

          แล้วนั่นก็เป็นพริบตาเดียวกับที่แววตาทัตคมกริบขึ้น และแหงนขึ้นมองพิม

 

“ฉันคิดออกแล้วพิม”

          รับแววตาทัตเข้ามา พิมไม่สามารถเปิดปากอะไรได้เลย

          จะว่าเพราะเป็นไปตามคาดก็ใช่ แววตามุ่งมั่นของเขาช่างสะกดใจจนเธอไม่อาจคัดค้าน

          …ถึงแบบนั้น ก็จะมีคนคัดค้านอยู่ดี

 

“ดื้อจังเลยนะคะ พี่ทัตเนี่ย”

          ฝ้ายเดินกลับมาร่วมบทสนทนา ไม่สิ เรียกว่าพอได้ยินทัตพูดอย่างนั้นเธอก็จ้ำอ้าวกลับมาทันที

          แววตาที่เธอมองทัตก็เริ่มจะไม่พอใจของจริง ความปลอดภัยของทัตเป็นเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับฝ้ายถึงขนาดนั้น

 

          แต่… ความตายของทัตมันไม่ได้นิยามอย่างนั้น

          เพราะงั้นทัตจึงต้องพูดออกมาให้ได้ ก่อนที่เขาจะเสียความเป็นตัวเองไปมากกว่านี้

 

“ทั้งสองคน… ฉันอยากให้ฟังฉันพูดก่อน แค่ฟังก็ได้” ทัตขอร้องอีกหน แต่ฝ้ายส่ายหน้ากลับมาทันที

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะยังไงหนูก็ไม่ยอมอยู่”

          ฝ้ายตอกสวนไม่ให้โอกาสทัตได้พูด แววตาของเธอดูเหมือนเต็มใจจะถูกทัตเกลียดด้วยซ้ำ

          แต่… ทัตเองก็เริ่มสนิทกับน้องสาวคนนี้จนมองเธอออกแล้ว พอได้เห็นแววตาสั่นรัวภายใต้หน้านิ่งของฝ้าย จึงเห็นชัดว่าอย่างไรเสียเธอก็ไม่อยากถูกเกลียดโดยคนที่ตัวเองชอบ

          ทางพิมที่ทำสีหน้าลำบากใจนั้นอ่านง่ายกว่ามาก เธอคิดเป็นห่วงทั้งกายทั้งใจของทัตถึงได้พูดอะไรไม่ออก แต่การที่ยังกอดประคองร่างเขาแน่นนี่แหละ คือสิ่งยืนยันว่าพิมจะไม่ไปจากจุดที่เคียงข้างเขาแม้จะต้องทรมาน

          แล้วทัตที่แคร์ความรู้สึกของทั้งสองคน จะไปดื้อดึงขนาดนั้นได้อย่างไร

 

“ฉันรู้ว่าทั้งสองคนเป็นห่วงฉัน เรื่องนั้นขอบคุณมาก ๆ เลย”

          ทัตกระชับแขนที่พิมประคอง ราวกับใช้ระยะห่างนี้บอกว่าเขาจะไม่ไปไหน นอกจากนี้ก็ยังเอื้อมมือไปจับมือฝ้ายที่อยู่ใกล้ ๆ

          และส่งสายตาขอร้องหาพิมเป็นหนที่สอง

 

“เพราะงั้นขอแค่เล่าให้ฟังก็ได้ ถ้าได้ยินแผนแล้วรู้สึกว่าไม่เวิร์ค ฉันก็จะยอมถอยนะ”

“ทัต…” พิมรับสายตาเป็นห่วงมาจากทัต ราวกับเขากำลังบอกว่าไม่เคยลืมความเป็นห่วงที่เธอมีให้

          เป็นขนาดนี้… หากแค่รับฟังยังทำไม่ได้ เธอคงไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นคนรักอีกแล้ว

 

“ฝ้ายก็ด้วย” ทัตหันไปมองทางน้องสาวบ้าง 

“ถ้าได้ยินแผนพี่แล้วยังรู้สึกว่าอันตราย พี่ก็จะยอมแพ้เหมือนกัน เพราะงั้นพี่ไม่ดื้อหรอก ขอแค่ฟังพี่ก่อนก็พอ”

          แววตาขอร้องของทัตเหมือนส่งแรงกระแทก ทำฝ้ายถึงกับไหล่กระตุก เธอเริ่มแสดงสีหน้าลำบากใจจนบิดเบี้ยว

          นั่นเพราะฝ้ายรู้ตัวเองอยู่เต็มอก… ว่าหากแผนของทัตดูจะไปได้สวย ตัวเธอจะไม่อาจห้ามใจตัวเองให้สนับสนุนเขาได้

 

…ขี้โกงที่สุดเลยค่ะ

“ก็ได้ค่ะ…” ฝ้ายเลยได้แต่ทำใจจำยอม พิมเห็นแล้วก็พลอยเอ็นดู

          แต่แน่นอนว่าไม่ได้กังวลขนาดนั้น เพราะเธอตัดสินใจได้แต่แรกแล้วว่าจะสนับสนุนทัตจนสุดทาง

 

“ฉันก็ขอฟังด้วยนะ”

“ขอบคุณมากนะพิม ฝ้าย”

          ทัตกลับมามีกำลังใจ ได้แต่ยิ้มมองทั้งพิมและฝ้าย ไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิดว่าจะต้องไปเจอกับอะไร

 

ให้ตายสิ ฉันนี่มัน… โชคดีจริง ๆ ที่มีแฟนกับน้องสาวใจดีแบบนี้

          ทัตคิดกับตัวเอง ตั้งใจจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้สิ่งสำคัญหายไป

          แม้ว่าตอนนี้จะต้องเสี่ยง แต่หากไม่เปลี่ยนอะไรกลับจะยิ่งเสี่ยงยิ่งกว่าในอนาคต

 

ถึงมันจะดูย้อนแย้งที่ต้องลากทั้งสองคนไปต่อสู้เพื่อให้พวกเธอปลอดภัย

แต่ว่าไอ้โลกเส็งเคร็งนี่… ไอ้เฟิร์สไนท์นี่ เราจะไม่ยอมให้มันได้อย่างใจหรอก

 

ขืนเอาแต่หนี และปล่อยให้โลกนี้มันกลืนกินเราจนเปลี่ยนไป

สุดท้าย… พวกเราก็จะตายกันหมดอยู่ดี

          ทัตเตือนตัวเอง ย้ำเพื่อไม่ให้ลืมเป้าหมาย

          …ก่อนจะเล่าแผนการให้กับทั้งสองคนฟัง

 

“———แล้วพอเป็นแบบนั้น ก็จะให้คนที่สามเป็นคนโจมตี …นั่นแหละคือแผน ทั้งสองคนคิดว่ายังไงบ้าง?”

          ทัตผายมือหลังอธิบายจบ ตอนนี้เขาผละจากพิมออกมายืนด้วยตัวเองได้แล้ว

          ส่วนพิมกับฝ้ายที่ถูกถามความเห็น พวกเธอกลับยืนนิ่งมาสักพักแล้ว ทำเอาทัตถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว

          และคนที่เปิดปากก่อนคือพิมที่เงยหน้าขึ้นมองทัต

 

“ถ้าดูจากการเคลื่อนไหวที่ผ่านมาของมัน ฉันคิดว่าน่าจะได้ผลนะ”

“…ขอบคุณนะพิม”

          ทัตโล่งใจไปเปราะจนเผลอยิ้ม พิมเองก็ยิ้มกลับมาให้ แววตาอ่อนโยนของเธอนั่นแสดงออกว่าถึงไหนถึงกันจริง ๆ

          …แต่นั่นก็ยังเป็นการอนุมัติเพียงครึ่งเดียว ทัตเลยหันไปมองทางฝ้ายอย่างหวาด ๆ

          แล้วอนิจจาฝ้ายก็เงยหน้ากลับมามองทัตพอดี แถมยังถอนหายใจออกมาอีกต่างหาก

 

ไม่ไหวเหรอเนี่ย———

“เข้าใจแล้วค่ะ หนูเห็นด้วยก็ได้”

เอ๊ะ?

          ทัตแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขานึกว่าฝ้ายจะพูดค้านอะไรซะอีก

          แววตาของทัตเลยเป็นประกายขึ้นมาอีกรอบ แถมยังยิ้มได้เต็มที่อีก

 

“ขอบคุณนะฝ้าย”

“…หนูก็แค่ยอมรับไปตามเหตุผลก็เท่านั้นเองค่ะ”

          รอยยิ้มของเขาทำฝ้ายเริ่มหลบตาไปมองพื้น ดาเมจอันรุนแรงเกิดขึ้นกับสาวน้อยเพราะได้ทำให้คนที่ตัวเองชอบมีความสุข

          ..แต่ก็ทำเอาพิมจ้องเธอจี่เลยทีเดียว ฝ้ายเลยต้องรีบตั้งสติกระแอมกลับเข้าประเด็น

 

“แต่ว่านะคะ… หนูก็ไม่เข้าใจพี่ทัตอยู่ดี ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วยเหรอคะ?”

          พอหายประหม่าหลักตรรกะก็กลับมาสู่ฝ้าย เธอเริ่มสงสัยสาเหตุที่ทัตเลือกทางลำบาก และส่งแววตาไปทางเขาอีกครั้ง

          ไม่ใช่เพื่อเค้นคำตอบ แต่เพื่อที่จะเข้าใจ

 

          และสำหรับทัต มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะอธิบายเลยสักนิด

          เพราะแค่นึกถึง… จุดเริ่มมันก็ผุดขึ้นมาพร้อมกันทันที

 

“ตอนที่สินตาย… หมอนั่นบอกพี่ว่าห้ามเปลี่ยนไปเด็ดขาด” พอทัตนึกคิด สีหน้าคับข้องของสินก็ยังติดตรึงอยู่ในหัว

“ถ้าต้องเปลี่ยนตัวเองไปเรื่อย ๆ เพื่อเอาชีวิตรอด พอถึงปลายทางแล้วจะยังพูดได้เหรอว่าเรายังเป็นตัวเองอยู่? พี่คิดว่ามันไม่ใช่! แบบนั้นมันก็ไม่ต่างจากตายไปแล้วนั่นแหละ!”

          ทัตเผลอเพิ่มระดับเสียง ราวกับความโกรธแค้นต่อโลกใบนี้ที่ถูกกดมาตลอดได้ปะทุออกมา

 

“ไอ้โลกเส็งเคร็งนี่… ไอ้เฟิร์สไนท์นี่น่ะ มันพยายามจะฆ่าเราทั้งร่างกายแล้วก็จิตใจ รู้แบบนั้นใครจะไปยอม! ฝ่ายที่ต้องถูกทำลายน่ะคือพวกมันต่างหาก!”

          หมัดของทัตกำแน่น และอาจแน่นจนเผลอจิกเล็บใส่มือตัวเอง

          ราวกับรับความโกรธแค้นของสินมา …ตัวทัตเองที่รู้สึกแบบนี้อยู่แล้วถึงได้รู้สึกเกลียดชังโลกใบนี้เป็นสองเท่า มากเสียจนเกือบจะสูญเสียความเยือกเย็นไป

 

“นายทำได้แน่ทัต”

          มือของพิมเข้ามากุมมือเขาไว้ เหมือนป้องกันไม่ให้สติถูกกลืนไปกว่านี้

          เธอเองก็รู้ว่าทัตคิดหรืออยากทำอะไร และเธอก็เห็นด้วยถึงได้อยู่เคียงข้าง

          หากจะมีอะไรที่เธอทำได้ก็คงเป็นการทำให้มั่นใจ ว่าเขาจะไปถึงจุดหมายนั้นได้อย่างปลอดภัยเหมือนอย่างตอนนี้

 

          ทัตรู้เรื่องนั้นแต่แรก เขาถึงไม่เคยสงสัยเลยว่าพิมจะยืนอยู่ที่อื่นนอกจากข้าง ๆ เขา

 

“ขอบคุณนะพิม”

“อื้ม!”

          ทั้งสองยิ้มให้กัน มองไปยังจุดหมายเดียวกันแต่แรกแล้ว

 

          …ต่างกับฝ้ายที่มองเพียงผลลัพธ์แค่ให้ทัตปลอดภัย ไม่ได้คิดเลยว่าในหัวของทัตกำลังสู้กับอะไรอยู่

          พอมาคิดดู… อาจเพราะเธอไม่เข้าใจเขาขนาดนั้น คนที่อยู่ในจุดที่ใกล้ที่สุดเลยไม่ใช่เธอก็เป็นได้

 

ถึงจะน่าเจ็บใจ… แต่พี่เขาก็เหมาะกันแล้วล่ะ

          ฝ้ายคิดอย่างขม ๆ

 

          …แต่ฝ้ายก็ไม่ได้คิดจะพอใจแค่นี้ เธอไม่อยากเป็นคนเดียวที่สนับสนุนทัตไม่ได้

          ต่อให้เป็นแค่น้องสาว หรือต่อให้เป็นแค่คนรักข้างเดียว… แต่หากพี่ชายที่เธอรักตั้งใจจะทำลายโลกใบนี้ หากไม่ตามไปช่วยแล้วหัวใจเธอจะอยู่ได้อย่างไร

 

          แววตาเตรียมใจนั้นเลยส่งตรงถึงทัตด้วย ความตั้งใจของทั้งสามคนไปทางเดียวกันเป็นครั้งแรก

          ช่างเหมาะเจาะกับแผนการที่ต้องใช้ความเข้ากันพอดี

 

“อ้ากกกกก!!!!”

“ “ “!!!?” ” ”

          เสียงร้องลั่นดังขึ้นจากลานจอดรถ ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีแต่เสียงเหล็กกระแทกพื้น พวกทัตรู้ได้ทันทีว่าสถานการณ์ของมาร์คกำลังเข้าขั้นวิกฤต

          และถ้าปล่อยให้เขาตาย… ทัตก็จะถูกโลกใบนี้กลืนกินอีกครั้ง ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะยอมแน่

 

“พร้อมนะ พิม ฝ้าย”

“อื้ม!”

“ค่ะ!”

          พิมกับฝ้ายตอบกลับขันแข็ง แววตาไม่มีหันเหหรือสั่นไหว

          เห็นแบบนั้นความลังเลของทัตยิ่งหายไปสิ้น และถีบพื้นวิ่งเข้าไปหาต้นเสียงทันที

 

ตรงนั้น!

          ทัตมองเห็นเจ้าอัศวินดำผู้ใช้หอกมาแต่ไกล ร่างสูง 4 เมตรของมันไม่ได้ยากแก่การตามหาอยู่แล้ว

          เรื่องน่ากังวลคือมันกำลังเดินเข้าไปหามาร์คที่กำลังนอนหมดแรงอยู่บนกระโปรงรถ การเยื้องย่างของมันช้ากว่าปกติราวกับกำลังเล่นกับเหยื่อ

 

ไอ้เวรนี่ เห็นพวกเราเป็นของเล่นรึไง!

          ทัตเห็นยิ่งโกรธกริ้ว แต่ก็คิดสมน้ำหน้ามันทีหลัง

          เพราะมันเล่นแบบนั้น เขาเลยวิ่งเข้ามาขวางกลางไม่ให้มันไปถึงมาร์คได้ทันเวลา

 

“…จ่า?”

          เสียงฝีเท้าของทัตทำให้สติเลือนรางของมาร์คตื่นเต็มที่อีกครั้ง และมันทำให้เขารู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่เขาคิดว่าเป็น

 

“ทัต?”

ทำไม… ทำไมนายถึงกลับมา!

นี่คิดจะให้ฉันตายเปล่ารึไง!

 

แค่จะเสียสละแบบจ่ายังไม่ได้… นี่นายจะทำให้ฉันสมเพชตัวเองไปถึงไหน!!!

          ในอกมาร์คบีบรัดแน่นขึ้นฉับพลัน แรงพิโรธถึงกับปลุกแรงให้ชันตัวขึ้น เพราะถูกปฏิเสธการเตรียมใจ

 

          หากไม่ใช่เพราะทัตกลับมา เขาคงจะได้ตายเพื่อชดใช้ความขี้ขลาดในอดีตแล้ว

          หากไม่ใช่เพราะทัตเข้ามาขวาง เขาคงจะได้ทำลายความรู้สึกผิดที่เกิดจากการหนี ด้วยการสู้จนตายไปแล้วแท้ ๆ

          อยู่เพื่อชดใช้ความผิดก็ไม่ช่วยแก้อะไร จะตายอย่างที่ต้องการก็ทำไม่ได้ โลกใบนี้มันโหดร้ายกับเขาเกินไปแล้ว

 

“ทำไมถึงกลับมาอีกวะทัต!!!!”

          เสียงตะโกนมาร์คกระแทกเข้ามาใส่หลังทัต น้ำเสียงเคียดแค้นของเขาดูจะหนักอึ้งกว่าแรงกดดันจากเจ้าอัศวินดำตรงหน้าด้วยซ้ำไป

 

…ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงได้โกรธขนาดนั้น

แต่ว่า

“แล้วมันผิดด้วยรึไง” ทัตตอบมาร์คกลับไปอย่างใจเย็น

“ฉันแค่ไม่อยากจะเสียใจทีหลังก็เลยไม่หนี แบบนี้มันผิดด้วยรึไง”

“…นี่นาย”

          คำพูดแน่วแน่ และแผ่นหลังอันมั่นคงไม่คิดถอยของทัตทำมาร์คเบิกตาโพลง

          ตอนแรกภาพของทัตทับซ้อนกับจ่าที่เขาเคารพ ทำให้เขาคิดว่าทัตคือตัวแทนของจ่า นั่นถึงเป็นสาเหตุที่ทำมาร์คโกรธ เพราะรู้สึกเหมือนโดนตอกย้ำความผิดพลาดเดิม

          แต่ว่ามันไม่ใช่… ตอนนี้ทัตกำลังยืนบนทางแยกเดียวกับที่เขาเคยอยู่เมื่อตอนที่จ่าเข้ามาช่วยไว้ แต่ทัตได้เลือกอีกเส้นทางนึงแทน

 

ไอ้เด็กนี่… คือฉันที่ไม่ได้เลือกจะหนี… คือฉันที่เลือกจะสู้งั้นสินะ ไอ้บ้าเอ้ย!

 

แล้วฉันล่ะ? ฉันจะทำอะไร?

ในสถานการณ์ที่พวกเด็กนี่กำลังสู้อยู่… ฉันจะต้องเป็นฝ่ายดูอยู่เฉย ๆ อีกแล้วเหรอวะ!

          มาร์คกัดฟันแน่นเจ็บใจ หากจะมีโอกาสไหนที่จะได้เลือกอีกครั้งมันก็ควรเป็นตอนนี้แท้ ๆ

          ทั้งอย่างนั้นร่างกายกลับไม่ยอมขยับตามสั่ง ราวกับโชคชะตากลั่นแกล้งทั้งที่โอกาสแก้ตัวของจริงกำลังอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ

          ซึ่งทัตเองก็พอจะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอันฝืนทนของมาร์คอยู่ แต่เขาไม่อาจละสายตาไปจากเจ้าอัศวินดำตรงหน้าได้

 

“คนเจ็บน่ะอยู่เฉย ๆ เถอะ”

“…แม่งเอ้ย”

          ทัตได้ยินแต่เสียงสบถอันแหบแห้งกลับมา แต่ไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอีก แรงของมาร์คน่าจะหมดก๊อกไปแล้ว

 

ขอบคุณที่เสียสละ มาร์ค

ทีนี้… ก็เหลือแต่จัดการไอ้เวรนี่

          ทัตพุ่งประสาทสัมผัสไปที่เจ้าอัศวินดำเต็มร้อย จนถึงตอนนี้มันก็ยังยืนอยู่เฉย ๆ

 

ประมาทไปเถอะ… เพราะหนนี้แหละจะเป็นทีของ ‘พวกเรา’ บ้าง!

          ราวกับตอบสนองความตั้งใจของทัต สองเงาปรากฏขึ้นด้านหลังของเจ้าอัศวินดำในพริบตา

 

          ตัวมันเองก็สัมผัสแรงอาฆาตได้จึงได้หันหลังกลับ เผชิญเข้ากับพิมและฝ้ายที่กระโดดขึ้นง้างอาวุธเข้าใส่ คาตานะและหอกทมิฬถูกฟาดเข้ามาจนเกือบจะถึงคอ

          แต่ปฏิกิริยาของมันเร็วกว่า เจ้าอัศวินเอี้ยวหัวหลบได้ฉิวเฉียด

          เท่านั้นไม่พอ มันยังฟาดหอกโต้กลับ หวังตัดทั้งฝ้ายและพิมให้ตัวขาดกลางอากาศ

 

“!!!?”

          แต่หอกของมันไม่อาจตวัดเข้าใกล้พวกเธอได้มากกว่านี้ เพราะโซ่ของทัตพุ่งเข้ามาพันล็อคแขนขวามันไว้ก่อน มันถึงกับเหลียวหลังไปมองค้อนทัตอย่างเคียดแค้น

 

“มองไปตรงไหนยะ!”

“โฮรกกกกกก!!!!”

          พิมฉวยโอกาสฟันเสยคางมันจนหน้าหงาย ความพิโรธของมันผันกลับไปที่พิมอีกครั้ง

          ในจังหวะที่เธอลงพื้น มันยกหมัดซ้ายที่ว่างอยู่ขึ้นแล้วเหวี่ยงใส่ พิมที่เปลี่ยนสถานะมาเป็นเฝ้าดูเห็นการโจมตีนั้นจึงถอยหลบออกได้ทัน

          ทว่าการโจมตีนั้นไม่ได้เล็งพิม… แต่เป็นฝ้ายที่อยู่ถัดจากเธอและลงถึงพื้นพอดีต่างหาก

 

หลอกฉันไม่ได้ซ้ำสองหรอกค่ะ!

          ฝ้ายเห็นเส้นทางที่หมัดจะวิ่งผ่านมาตั้งแต่ออกหมัด เธอเลยถอยหลบออกไปได้ก่อน หากไม่เตรียมหลบอยู่แล้ว จังหวะเมื่อกี้อาจทำเธอถูกซัดปลิวได้ง่าย ๆ เลย

          เจ้าอัศวินดำเห็นทั้งสองคนหลบการโจมตียิ่งโมโห มันถึงหันกลับไปหาทัตที่ดึงโซ่รั้งแขนอีกข้างไว้

 

“เข้ามาสิวะ”

          ทัตท้าทาย แถมยังดึงโซ่กลับไปพันแขนตัวเอง ปลดล็อคตรวนให้มันทำตามใจประหนึ่งดูแคลน

          นั่นแหละยิ่งทำมันโกรธจัดจนคำรามลั่น

 

โฮรกกกกกกก!!!!

          เจ้าอัศวินเงื้อหอกขึ้น หมายจะฟาดใส่ทัตคนเดียวเน้น ๆ ทำเอาทัตเหงื่อตก …แต่ไม่มากพอให้เขาเสียรอยยิ้มมั่นใจ

 

ตู้ม!!!

          เวทไฟถูกยิงจากพิมใส่ด้านหลังอัศวินดำจนร่างมันกระตุก ความหงุดหงิดของมันยิ่งเพิ่มทวี แต่แววตามันกลับไม่ละไปจากทัต

          เป็นพริบตาเดียวกับที่ฝ้ายวิ่งเข้ามาอยู่ข้าง ๆ ทัต และเบี่ยงคมหอกออกไปจนแทงพื้น ทัตฉวยโอกาสนั้นง้างหมัดจะอัดเข้าใส่หน้าแข้งมันหวังจะให้ล้มคะมำ

          ทว่า มืออีกข้างของมันกลับตวัดเข้ามาทุบทัต มันรู้อยู่แล้วว่าทัตจะอาศัยจังหวะนี้โจมตีเข้ามา มันเลยวางแผนจะสวนเหมือนกัน

 

ซะเมื่อไหร่!

          เว้นเสียแต่ทัตเองก็อ่านออกเหมือนกันเลยกระโดดถอยหลังหลบออกไปแทน หมัดของมันอัดลงตรงพื้นเปล่า ๆ ไม่เฉียดทัตอย่างที่เขาคาดการณ์

 

เป็นอย่างที่คิด! ไอ้อัศวินเวรนี่มันโจมตีดักทางได้เฉพาะกับคนที่มันกำลังมองอยู่เท่านั้น!

          ทัตมองย้อนถึงการเสี่ยงตายในอดีต การสู้กับเจ้าอัศวินแบบหนึ่งต่อหนึ่งมันแทบจะเป็นการเล่นหมากรุกแห่งความตาย เพราะมันแทบจะดักทุกการโจมตีที่เข้ามา หรือไม่ก็หวังผลหลายอย่างในการโจมตีครั้งเดียว

          แต่… ถ้ารู้อยู่แล้วว่ามันจะดัก หรือเล็งหลายเป้าในการโจมตีเดียว เรื่องมันก็ง่ายขึ้นเยอะ

 

          ทัตถอยพื้นทิ้งระยะอีกครั้ง มันโกรธจัดจนง้างหอกฟาดใส่ทัตที่ทิ้งระยะหนีไป เขามองการเคลื่อนไหวมันตลอดและไม่ได้คิดสวน เขาจึงหลบได้ง่าย ๆ

          แต่หอกนั้นยังคงไปต่ออีกครั้ง จนถึงฝ้ายที่กำลังวิ่งเข้ามา หอกนั่นพุ่งใส่จุดตัดที่เธอมาพอดีราวกับคำนวณไว้แล้ว

          แต่ก่อนที่คมหอกจะไปถึง ฝ้ายก็ย่อตัวลงพุ่งตัวไปกับพื้นทำให้หอกหวดลมไปอีกครั้ง เธอไม่ได้ถีบพื้นเพื่อเข้ามาโจมตี แต่ทำเพื่อหลบแต่แรกแล้วจึงไม่โดนเล่นงานทีเผลอ

 

ใช่แล้วฝ้าย! ถ้าอยู่ในระยะการมองเห็นของมันก็แค่หลบ อย่าไปโจมตีให้เสี่ยง!

          ทัตยิ้มร่าที่น้องสาวปลอดภัย เขาถีบพื้นร่นระยะไปพร้อมกับเธอ ไม่ได้เข้าโจมตีเพราะแววตาของมันจดจ้องทั้งทัตและฝ้ายอยู่

 

          …หน้าที่นั้นเลยตกเป็นของพิม

          เธอวิ่งใส่ด้านหลังของเจ้าอัศวิน ฟันคมดาบเข้าใส่หลังเข่าจนมันทรุดลงไปกับพื้น

          เจ้าอัศวินโกรธเป็นสามเท่าจนหันขวับไปทางพิม นั่นเลยเป็นจังหวะที่ทัตเข้าไปอยู่ข้างเธอแทน

          มันอาศัยแรงเหวี่ยงหันตัวแล้วฟาดหอกเข้ามาอีกครั้ง ทัตกับพิมรู้ว่ามันมองอยู่เลยไม่คิดโจมตีและเปลี่ยนเป็นฝ่ายหลบ ทั้งสองคนถีบพื้นถอยไปด้านหลังเพื่อหลบคมหอกที่มองเห็นแต่ไกล

 

ตู้ม!!!

          แต่คมหอกของมันทิ่มพื้นและสร้างฝุ่นควันกระจายขึ้นมาแทน ทำเอาบดบังทัศวิสัยอย่างไม่คาดคิด

 

“เวรเอ้ย!”

มาไม้นี่อีกแล้วสินะ!

          การโจมตีแบบไม่เล็งเป้าที่ตัวคน เปลี่ยนพวกทัตเป็นฝ่ายที่ถูกสร้างจุดบอดแทน

          แม้นเพียงชั่วพริบตาเดียวนั่นก็อาจถึงชีวิตได้ เจ้าอัศวินถึงได้ง้างหอกไปด้านหลังเพื่อฉวยโอกาสอันโอชะนี้

 

แต่… คิดว่าเราไม่เรียนรู้อะไรเลยรึไง!

ฉึก!!!

“!!?”

          แต่ก่อนที่มันจะได้ปาหอกของตัวเอง หอกของฝ้ายก็แทงเข้าข้างหลังมันจนทะลุเกราะ ทำเอาร่างของมันถึงกับชะงัก

          ทัตวิ่งออกมาด้านข้างเพื่อหลบฝุ่นพร้อม ๆ กับพิม การโจมตีเหนือความคาดหมายของมันถูกทำลายโดยสิ้นเชิงจนทัตยิ้มสะใจ

 

ต้องแบบนี้สิ!

มีสองคนทำหน้าที่ดึงสายตา และมีอีกคนคอยยับยั้งการโจมตีที่คาดไม่ถึง แล้วเมื่อไหร่ที่มั่นใจว่าไม่ถูกจับตามองก็โจมตีจากจุดบอด

 

นี่แหละแผนการที่มีโอกาสรอด 99% ของฉัน!

พอเป็นแบบนี้ มันจะมาไม้ไหนพวกเราก็ป้องกันได้หมด!

 

แกไม่รอดแน่ไอ้อัศวินเวรตะไล!

          ทัตชูมือขึ้นพร้อมกับพิมโดยไม่ต้องสื่อสาร เพราะเป็นจังหวะที่เจ้าอัศวินดำหันไปหาฝ้ายพอดี

          ลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่พอจะกลืนมนุษย์ถูกสร้างขึ้นในพริบตา ทัตและพิมยิงบอลเพลิงนั้นของตัวเองใส่เจ้าอัศวินอย่างไม่รอรี บอลเพลิงทั้งสองเข้ากระแทกร่างมันจนระเบิดและเผาจนปวดแสบปวดร้อน

 

โฮรกกกกกก!!!!!

          เสียงร้องคำรามดังขึ้นอย่างเจ็บปวด คงเป็นเพราะเกราะของมันถูกฝ้ายแทงเปิดด้วย ความเสียหายเลยเพิ่มมากขึ้นอีก

          แต่ทัตยังไม่ประมาทและออกวิ่งต่อ เขาพยายามล้อมมันไว้ร่วมกับพิมและฝ้ายให้เป็นลักษณะสามเหลี่ยมตามแผน

 

เยี่ยม! พอรู้วิธีรับมือ การรับมือกับมันก็ง่ายขึ้นเยอะเลย!

เพราะงั้น เราก็แค่ใช้วิธีนี้โจมตีตอดมันไปเรื่อย ๆ

 

จะชนะตอนไหนก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว!

          ทัตเห็นชัยชนะอยู่รำไรร่วมกับพิมและฝ้ายที่เริ่มยิ้มออก

          ทั้งสามเริ่มโจมตีอีกครั้งเมื่อเพลิงมอด หนนี้สายตาของมันพยายามมองไปรอบ ๆ แต่เพราะทัตพยายามวิ่งอยู่ใกล้พิม สายตามันเลยถูกบังคับให้ดูแค่สองคน ไม่อาจมองไปหาฝ้ายที่อยู่ข้างหลังได้

          มันเลยเลือกโจมตีใส่ทัตที่วิ่งเข้าหาและง้างหมัดเข้ามา

          แต่ก็เหมือนเดิม นั่นเป็นแค่การหลอก ทัตไม่ได้โจมตีต่อหากแต่ถอยพื้นหลบไปเหมือนเดิม

 

“!!!?”

          แต่หอกนั้นถูกฟาดลงมาเฉียดทัตมากกว่าที่คาด คมหอกเฉือนผมทัตไปแบบถาก ๆ ทำเอาเขาเสียวสันหลังวาบ

 

มันโจมตีเร็วขึ้นเหรอ?

          ทัตขมวดคิ้วเมื่อบางอย่างเริ่มผิดปกติ แต่ก็ไม่ลืมที่จะวิ่งไปสนับสนุนพิมที่พยายามดึงความสนใจ

          แล้วพอเห็นพิมที่กำลังเหงื่อตก ทัตก็รู้ตัวถึงความผิดแปลกนี้จนได้ 

 

ไม่สิ ไม่ใช่!

มันไม่ได้เร็วขึ้น เราต่างหากที่ช้าลง!!!

 

พวกเรายังไม่หายเหนื่อยจากบอสมังกรกันเลย แถมฉันก็มีอาการบาดเจ็บด้วย

แต่ไอ้เวรนี่มันเป็นมอนสเตอร์ ไม่ได้เหนื่อยเหมือนกับเรา!

 

แบบนี้พลังของพวกเราจะตกลงเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเหมือนกัน!

          ทัตเริ่มเหงื่อตก เขาไม่คิดว่าพละกำลังของพวกตนจะถูกเผาผลาญเร็วขนาดนี้

          อาจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ใช้แผนรับมือแบบใหม่ด้วย ทั้งสามเลยมีการเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็นเยอะ นี่ยังไม่นับเรื่องที่ต้องสู้กับมอนสเตอร์ระดับบอสสองตัวติดกันอีก ถ้าไม่ได้เป็นผู้มีพลัง พวกทัตน่าจะหมดแรงไปแล้ว

 

          กระนั้น หอกที่ฟาดใส่พิมและหวังให้ตัดถึงฝ้ายก็ยังถูกหลบได้สบาย ๆ อยู่ ทัตถือโอกาสยิงเวทเพลิงผสานสายฟ้าเข้าหลังของมันเต็ม ๆ จนมันร้องลั่นหันมาทางเขาอีกครั้ง

          แววตาหงุดหงิดของมันเปลี่ยนมาเล็งที่ทัต แรงอาฆาตทำทัตขนหัวลุก

          ไม่ใช่เพราะว่ามันน่ากลัว… แต่เป็นเพราะความปลอดภัยกำลังจะหายไป

 

แย่ล่ะสิ… ตอนแรกนึกว่าจะชนะได้แบบปลอดภัย แต่ถ้าศึกนี้ยืดเยื้อไปอีกสัก 5 นาที พวกเราอาจหมดแรงก่อนก็ได้

          ทัตคิดไปก็ถีบพื้นรักษาระยะห่างดึงความสนใจมันไว้ ในใจก็คิดเป็นห่วงพิมที่วิ่งเข้ามาอยู่ข้าง ๆ รวมถึงฝ้ายที่อยู่ถัดหลังเจ้าอัศวินไป

          ภาพในอนาคตที่ทั้งสองคนหมดแรงและเริ่มหลบการโจมตีไม่ทันเริ่มเข้ามาในหัว ทำทัตกังวลจนเหงื่อแตกพลั่ก

 

เวรเอ้ย! แล้วประเด็นคือไม่รู้ด้วยว่าต้องสู้อีกนานไหมกว่าจะชนะ

ถึงแผนนี้จะได้ผล แต่ถ้าเราหมดแรงก่อนมันก็จบอยู่ดี!

          ทัตเริ่มเจ็บใจกับความเสี่ยงที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาที ไม่สิ มันกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เลยต่างหาก

          ครั้นจะเลือกทางหนี เจ้าอัศวินดำมันก็คงวิ่งไล่ตามมาไม่รู้จักจบสิ้น

          ทางเดียวที่จะรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้คือต้องสร้างความเสียหายให้มากขึ้น และต้องฆ่ามันก่อนที่ฝ่ายเราจะหมดแรง

          แต่ถ้าเร่งจังหวะการโจมตีมันจะเป็นการทำลายสมดุลของแผนจนเพิ่มอันตรายเป็นสองเท่าแทน

 

บ้าเอ้ย! ไอ้เฟิร์สไนท์เฮงซวย!

นี่แกจะไม่ให้พวกเราได้ดั่งใจบ้างเลยรึไงวะ!

          ความกังวลและเจ็บใจทำเอาหัวใจบีบรัด นี่เขาจะตายโดยที่ถูกโลกใบนี้กลืนกินเหมือนกับสินงั้นเหรอ? เขาจะไม่มีโอกาสได้ทำลายโลกนี้เหมือนกับที่มันเคยพรากพิมและฝ้ายไปจากเขาเลยรึไงกัน?

 

          ทว่าทัตยอมแพ้เร็วเกินไป… นั่นเพราะเทพธิดาแห่งชัยชนะยังไม่สิ้นฤทธิ์

 

“ใช้ได้นี่หว่า!”

“!!!?”

          เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังของทัตทำเขาตกใจไหล่สั่น

          เขาไม่อาจหันไปมองได้เพราะต้องจ้องตาของเจ้าอัศวินตลอดเวลาตามแผน แต่ทัตจำเสียงนั้นได้แม้จะเพิ่งรู้จักกันคืนนี้ก็ตาม

 

“คนไม่พอใช่ไหมล่ะฮีโร่!”

ทอง!?

          หัวหน้าหน่วยผู้ใช้ปืน… ทองวิ่งกลับมารวมกับทัตร่าเริงยังกับอะไรดี ทั้งที่คนที่ควรจะรู้สึกอย่างนั้นคือทัตแท้ ๆ

 

“ต๊ายตาย! แอบมาสนุกกันแล้วไม่ชวนเลย ใจร้ายจังอ่า!”

“เท่กันเหลือเกินนะ ขอร่วมวงด้วยคนสิ!”

          เท่านั้นไม่พอ… ควินน์ก็ไปรวมกับฝ้าย แถมน้ำหวานก็ไปอยู่กับพิมอีกด้วย

 

“ขอโทษที่มาช้านะครับ เป็นแผนที่เยี่ยมไปเลย”

          สุดท้ายคือเซนที่มารวมอยู่ใกล้ ๆ กับทัต กำลังเสริมที่หนีไปตามความต้องการของมาร์คล้วนกลับมารวมกันครบทุกคน

          แต่พวกเขาไม่ได้มีใครหวาดกลัวเลยสักนิด รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเซนเหมือนโล่งอกด้วยซ้ำ ทองเองก็ยิ้มเหมือนเพิ่งเอาภูเขาออกจากอกเหมือนกัน

 

“เออ… นึกว่าจะต้องกลายเป็นคนน่าสมเพชไปทั้งชีวิตแล้วซะอีก ต้องขอบคุณนายเลยนะเนี่ย”

“พวกนาย…”

          รอยยิ้มปลอดโปร่งของทั้งสองทำเอาทัตแปลกใจไม่น้อย

          แม้แต่น้ำหวานเองก็ยังฉีกยิ้มกว้างอยู่ข้างพิม หรือกระทั่งควินน์ที่ปกติจะยิ้มเหมือนโรคจิต เธอยังยิ้มสดใสราวกับเพิ่งปลดแอกจากอะไรบางอย่าง

 

          แต่พอมานึกดู… สาเหตุที่ทัตกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าอัศวิน ก็เพราะเขาทนไม่ได้ที่จะทิ้งใครไว้ข้างหลัง และกลายเป็นคนพรรค์นั้นเพื่อที่จะมีชีวิตรอด

          เขายอมไม่ได้ที่จะถูกโลกใบนี้กลืนกินและเปลี่ยนไป คนพวกนี้เองก็คงยอมไม่ได้เหมือนกันถึงได้กลับมาที่นรกขุมนี้

 

          เหล่ากลุ่มคนที่จะไม่ยอมถูกโลกใบนี้ทำลาย… เพราะมีความตั้งใจแบบนี้แหละจึงเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น ชัยชนะรออยู่ที่เส้นชัยแล้วจริง ๆ

 

โฮรกกกกกกกก!!!!!!

          เจ้าอัศวินดำสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป มันเริ่มคำรามลั่นอย่างกับพิโรธฟ้าดิน ทั้งที่ตัวมันถูกส่งมาโดยผืนพสุธาที่เหยียบย่ำพวกเราไป

          เห็นมันร้อนรนแบบนั้น ทัตถึงยิ่งรู้สึกดีใจจนเนื้อเต้น

 

“ลุยกันเลย!”

“ “ “โอ้ว!!!” ” ”

          ทัตตะโกนขึ้นจากความเร่าร้อน ลืมตัวตนที่มักปิดปากเมื่อเกินความจำเป็นไปเสียสนิท

          แต่จะทำอย่างไรได้… ความกระหายชัยชนะอันเด็ดขาดนี้มันกำลังปะทุมาจากในอก กระทั่งพวกหัวหน้าหน่วยทุกคนยังต้องไล่ตามแผ่นหลังของเขา

 

          กลุ่มของทัต เซนและทองถีบร่นระยะเข้าไปหาเจ้าอัศวินก่อนใคร สายตาของมันหันมาจดจ้องและง้างหอกเข้ามาฟัน

          ทัตวิ่งเข้าใส่ตรง ๆ และง้างหมัด ก่อนจะหยุดและหลบไปด้านข้างแทน เซนฉวยโอกาสนั้นวิ่งออกทางขวาแล้วทำท่าจะอัดใส่มือที่ถือหอก

          เจ้าอัศวินตอบโต้ด้วยการรีบปล่อยมือจากหอกแล้วหลังแหวนใส่เซน …แต่ที่ไหนได้ เซนถอยหลบออกไปก่อนที่หมัดเขาจะชก เขาตั้งใจออกหมัดหลอกแต่แรก

          เป็นทีของทองที่ร่นระยะและชักปืนลูกซองขึ้นลำเล็งที่ขา แต่เจ้าอัศวินก็เห็นเหมือนกันและใช้ขานั้นเตะใส่

          ทว่าทองก็ก้มตัวหลบในทันทีโดยไม่ได้ยิง พร้อมกับหมุนตัวหลบมาอยู่ข้าง ๆ ทัต

          ทองและเซนต่างทำแบบเดียวกับทัต พวกเขาทำทีเป็นหลอกโจมตีเพราะรู้ว่าอยู่ในระยะการมองเห็นของเจ้าอัศวิน

 

รู้แผนของฉันจริง ๆ ด้วย

ปรับตัวเร็วสมเป็นหัวหน้าหน่วยกันจริง ๆ!

          ทัตอดชื่นชมไม่ได้ที่ทั้งสองทำตามแผนของเขาได้อย่างรวดเร็ว นอกจากความตั้งใจแล้ว มันสมองเองก็ดูจะเป็นไปในทางเดียวกัน

          และความสามารถนั่น ไม่ได้จำกัดอยู่แค่กับเซนและทอง

 

“หม่ำ ๆ กู๊ดบอยครั้งที่สอง!”

“ไม่ต้องตะโกนก็ได้ค่ะ!”

          ควินน์กับฝ้ายเข้ามาจากจุดบอด แทงดาบเลื่อยยนตร์และหอกใส่หลังของเจ้าอัศวินจนเกราะทะลุ

          เกราะด้านหลังของมันปริแตกกว้างขึ้น ความเสียหายถูกสร้างได้ง่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพลังชีวิตของมันเริ่มลดลง

 

โฮรกกกกก!!!!

          เจ้าอัศวินคำรามซ้ำแล้วซ้ำอีก ราวกับยิ่งย้ำเตือนถึงความร้อนรนของมัน

          แต่สำหรับพวกทัต นี่เป็นสัญญาณว่าชัยชนะกำลังใกล้เข้ามา

 

“ขอเอาคืนหน่อยเถอะ!”

          น้ำหวานเข้าไปฟันหลังคอของเจ้าอัศวินจนเกราะแตกอีกจุด เพราะมันมัวแต่หันไปคำรามใส่ทางฝ้ายและควินน์นั่นแหละ

          พิมเองก็เห็นช่องว่างเลยวิ่งเข้าไปซ้ำหลังเข่าอีกจุดจนเกราะแตกไปอีก หนนี้มันถึงกับทรุดเข่าจนลุกไม่ขึ้น แต่ก็ยังพยายามหันไปหาทางพิมเพื่อล้างแค้น

 

          นั่นทำให้เซนและทองอยู่ด้านหลังของมัน

          เซนพันผ้าเหล็กไว้กับหมัดขวาก่อนต่อยใส่หลังเกราะที่แตกของมัน แล้วทองก็ยิงลูกซองอัดเข้าใส่หลังคอของมัน ของเหลวที่เป็นเนื้อจริงของมันกระเซ็นออกมาเพราะกระสุนลูกปราย ทำเอาเจ้าอัศวินถึงกับแหงนคออย่างเจ็บปวด

          สุดท้ายคือเป็นทีของทัต เขาอาบเพลิงและสายฟ้าไว้ที่หมัดขวาในจังหวะเดียวกัน จากนั้นกระโดดขึ้นสูงแทนที่ทอง

 

ไปตายซะ!!!!

          แล้วอัดเข้าใส่กลางหลังหัวของมันจนล้มหน้ากระแทกพื้น เกิดหลุมเครเตอร์ใต้ร่างของมันยังกับอุกกาบาตเพิ่งตกสู่ผืนโลก

 

          เจ้าอัศวินดำพยายามใช้แขนทั้งสองยกตัวขึ้นแต่ร่างมันกลับสั่นระรัวและเชื่องช้า ชัดเจนว่าความคล่องแคล่วถูกลดทอนตามพลังชีวิตที่ใกล้มอดดับ

          อัศวินอหังการอันเคยทรงพลังราวกับเป็นทัณฑ์สวรรค์จากธรรมชาติผู้ยิ่งใหญ่ บัดนี้ ต่อหน้าเจตจำนงของเหล่าผู้ต่อต้านโชคชะตา มันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเศษเหล็ก

          ตัวตนผู้สูงศักดิ์อย่างมันกำลังจะถูกมดปลวกบดขยี้ เจ้าอัศวินดำไม่อาจยอมรับความจริงข้อนั้นได้

 

โฮรกกกกกก!!!!!

          เจ้าอัศวินดำคำรามพิโรธไม่รู้เป็นหนที่เท่าไหร่ แถมมันยังสะบัดมือไม้ที่ถือหอกไปทั่วจนพวกทัตต้องถีบพื้นถอยร่นระยะออกมา

          การเคลื่อนไหวของมันมั่วซั่วจนยากจะเข้าไปประชิด แต่นั่นแหละคือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าความร้อนรนของมันทะลุปรอทแล้ว

 

เข้าใจความรู้สึกพวกเราบ้างรึยังล่ะไอ้เวร!

 

แต่ว่า… ห้ามรีบร้อนเด็ดขาด

ต้องรอจังหวะตอนอยู่ในจุดบอดเท่านั้น!

          ทัตเฝ้ารอจังหวะปิดฉากอย่างไม่รีบร้อน คนอื่น ๆ เองก็เหยียบยั้งเท้ารอจังหวะ เพราะจุดบอดอาจเกิดขึ้นกับใครก็ได้ทั้งนั้น

 

          แต่เจ้าอัศวินดำไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ มันยันตัวขึ้นจนสำเร็จแม้เข่าจะยังคุกพื้น

          นั่นเป็นจังหวะที่ทุกคนเตรียมพร้อม เพราะเมื่อไหร่ที่มันมองใครสักคน คนที่อยู่ตรงข้ามก็จะได้โอกาสปิดฉาก

          ทว่า… โลกนี้ไม่มีอะไรง่าย

 

ซู่ม!!!

“อะไรอีกวะเนี่ย!”

          ทองถึงกับหลุดสบถเมื่อเห็นร่างของเจ้าอัศวินทมิฬถูกคลุมด้วยออร่าสีดำทมิฬ ลักษณะของมันคล้ายคลึงกับสกิล ‘จิตล่าสังหาร’ ที่ติดมากับอาวุธประจำตัวที่ได้จาก Chivalry

          แต่ความสามารถของมันยังไม่ถูกพิสูจน์จนหมด ทุกคนถึงเกร็งตัวกันไปหมดเพราะไม่รู้จะเจอกับอะไร

          ทว่าไม่ทันการ… ออร่าสีดำทมิฬนั้นขยายออกไปรอบทิศ แล้วพริบตาที่สัมผัสร่างของพวกทัต เขาทุกคนก็ตัวชา ขนทุกเส้นเองก็ชูชันราวกับโดนสาดน้ำเย็น

          ความกลัวเข้าปกคลุมทุกคนจนชะงักไปหมด

 

เวรเอ้ย! ยังจะมีลูกไม้อยู่อีกเหรอ!?

แต่… อย่าคิดว่าฉันจะยอมแกง่าย ๆ เชียว!

          ทัตพยายามฝืนยืนตรงต่อแรงกดดัน จ้องแววตาของมันกลับไปแม้จะทำให้ตัวเขาสั่นกว่าเดิม

 

ทนไว้ให้ได้! มันแค่พยายามซื้อเวลาเท่านั้นแหละ!

ขอแค่ทนไว้ได้จนถึงตอนที่มันเผยจุดบอดก็พอ!

 

หลังจากนั้นแกเสร็จแน่!!!

          ถึงความหวาดกลัวจะเข้ามาแทรก แต่เปลวไฟที่ปรารถนาจะเปลี่ยนแปลงโชตชะตานั้นยังไม่มอดดับ

          ทัต ไม่สิ… ทั้งพิม ฝ้าย เซน ทอง น้ำหวานและควินน์ ต่างก็พยายามยั้งยืนไม่ยอมจมพื้นไปกับแรงกดดันต่อความกลัว

 

          เจ้าอัศวินดำเห็นพวกทัตต่อต้านโชคชะตายิ่งไม่สบอารมณ์จนยกมือทุบพื้น แสดงความหงุดหงิดอย่างไม่คิดปิดบัง แต่ก็ยังพยายามเร่งออร่าสีดำทมิฬจนกว่าพวกทัตจะกลัวจนหมอบกราบพสุธา

          หารู้ไม่… ว่าผู้มิหวาดกลัวต่อความตายยังเหลืออีกหนึ่งคน

 

ตู้ม!!!

          แรงกระแทกอัดเข้าใส่กลางหลังของเจ้าอัศวินแบบไม่ทันตั้งตัว จนมันต้องหันไปมองคนที่เป็นต้นเหตุ

          …มองมาร์คที่สะสมแรงกายมาตลอด และพุ่งเข้ามาอัดเจ้าอัศวินจากนอกระยะสกิลข่มขู่

          การโจมตีของเขาทำเอามันเสียศูนย์ ออร่าสีดำทมิฬก็ถึงกับอันตรธานหายไปหมดสิ้น ด้วยหมัดที่ขับดันมาจากเปลวเพลิงแห่งการไถ่ถอนของมาร์ค

          …ส่งต่อสู่เปลวไฟแห่งการปลดแอกของทัต

 

“เอามันให้ลง! ทัต!!!”

          มาร์คส่งลูกมาให้ทัตรับ เขาก็เปิดใช้งานสกิลทั้งเสริมพลังกายและเสริมพลังเวทจนหมดทุกอัน

          ออร่าสีทองเป็นประกาย 4 ชั้นอาบร่างของทัต ก่อนจะถีบพื้นพุ่งเข้าใส่กลางลำตัวของเจ้าอัศวินดำราวกับดาวหาง

 

ตู้ม!!!!

          แรงกระทบสร้างเสียงระเบิดดังลั่น ส่งแรงกระทุ้งเข้าไปในเกราะจนของเหลวทะลุกระจายออกจากทุกจุดที่เกราะแตก

 

“ยังไม่จบ!!!”

          ทัตคว้าคอของเจ้าอัศวินก่อนที่มันจะหันกลับมามอง แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นจนแตกระแหง

          ไม่พอ เขายังกระโดดขึ้นสูงแล้วสร้างพื้นบนอากาศด้วยเวทเกราะใช้เป็นแท่นเหยียบ ก่อนที่จะย่อตัวส่งแรง และมองไปยังเจ้าอัศวินดำที่อยู่เบื้องล่าง

 

พอกันทีที่ถูกแย่งชิง พอกันทีที่ถูกทำให้เปลี่ยน

พอกันทีที่ถูกกลืนกิน

 

หนนี้… แกต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถูกกลืนกิน!!!

          ทัตถีบพื้นด้วยแรงกายทั้งหมดที่มี พุ่งลงสู่พสุธายิ่งกว่าดาวตกเข้าใส่กลางร่างของเจ้าอัศวินดำจนเกิดระเบิดขนาดใหญ่

 

          ฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณจนทุกคนต้องยกแขนขึ้นปิดบัง คงจะมีแต่พิมและฝ้ายที่เป็นห่วงทัตจนต้องพยายามหรี่ตามองผลลัพธ์

          ราวกับสายลมเป็นใจแก่พวกเธอจึงพัดออก จนเห็นภาพทัตที่ยืนอยู่บนซากเหล็กซึ่งเคยเป็นอัศวินดำ

          ร่างภายในเกราะที่เป็นของเหลวของมันค่อย ๆ กลายเป็นฝุ่นหายไป พร้อมกับข้อความเลเวลอัพที่ขึ้นแจ้งเตือนในสติของทุกคน เป็นดั่งสัญญาณของจุดจบแห่งการต่อสู้

 

          ทั้งอย่างนั้นในอกของทุกคนกลับยังสั่นระทึก และไม่ใช่เพราะความหวาดกลัวแต่เป็นความตื่นเต้น

 

          ที่ผ่านมา… เหล่าผู้มีพลังล้วนถูกบังคับให้ต่อสู้ พ่ายแพ้ สูญเสียและเปลี่ยนแปลงเพื่อเอาตัวรอด

          แต่นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เอาชนะมาได้โดยไม่สูญเสียทั้งพวกพ้องและสิ่งที่ตัวเองเป็น มือไม้ของพวกเขาถึงยังสั่นด้วยความดีใจไม่หยุด

          คิดแบบนั้น สายตาทุกคู่ก็ถูกดึงดูดไปยังเด็กหนุ่มผู้เปิดทางสู่ชัยชนะ

 

          ไปยังทัตผู้ยืนอยู่บนซากเหล็กกล้า กำลังกำหมัดแน่นด้วยความสะใจถึงขีดสุดยิ่งกว่าใคร

          คือความสะใจ… ของผู้ที่ก้าวข้ามโชคชะตา และเอาคืนโลกใบนี้ได้สำเร็จนั่นเอง

 

❖❖❖❖❖