หลังจากที่ฉันแสดงความต้องการว่าอยากจัดระเบียบสังคมของพวกผู้มีพลังใหม่ เซนก็สังบัตรเชิญมาให้ในตอนเย็นของวันถัดมา

เป็นบัตรเชิญเข้าประชุมทางการแบบไม่ได้ทำลวก ๆ แถมมาพร้อมตั๋วเครื่องบิน 3 ใบอีกต่างหาก

 

ดูแล้ว หัวหน้าใหญ่นี่คงรวยเอาเรื่องเลยแฮะ

…แต่จะว่าไป หมอนี่ก็มีทั้งเส้นสายและเครือข่ายที่สามารถสร้างเซฟเวอร์ได้ คงไม่น่าใช่ลูกชาวบ้านธรรมดา ๆ อยู่แล้วล่ะมั้ง

 

ส่วนเรื่องของบัตรเชิญ ดูเหมือนจะนัดไว้วันเสาร์หน้า เวลา 17.00 น. ที่ รพ. แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

เป็นช่วงเวลาก่อนที่จะเกิดเฟิร์สไนท์พอดี

 

แล้วเห็นว่าหัวหน้าหน่วยหลักทุกคนไปที่นั่นด้วย เลยเป็นเหตุผลที่ฝ้ายเองก็ต้องไป

เพราะเธอเป็นหัวหน้าหน่วยประจำภาคตะวันออกเฉียงเหนือล่ะนะ

 

และที่ตั๋วมีอีก 2 ใบก็เพราะเซนให้พาผู้ช่วยมาด้วย 2 คน

ซึ่งคนนึงต้องเป็นฉันที่เซนเชิญให้มาเป็นการส่วนตัว

 

ปัญหาก็คือที่ว่างอีกคนจะเป็นของใครนี่แหละ …ซึ่งว่ากันตามหลักแล้วก็ควรจะเป็นมิ้นที่เป็นมือขวาของฝ้าย

แล้วทำไมถึงบอกว่าเป็นปัญหางั้นเหรอ? ก็เพราะพิมอยากจะเป็นคนไปแทนน่ะสิ

 

เหตุผลทางมิ้น เธอน่ะอยากตามฝ้ายไปอยู่แล้ว ก็เป็นติ่งซะขนาดนั้น

ส่วนพิมก็ …แน่นอนล่ะว่าอยากตามฉันไป แต่เดาว่าอีกสาเหตุนึงก็คงไม่อยากให้ฉันอยู่นอกสายตากับผู้หญิงคนอื่นนี่แหละ

 

มิ้นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ที่พิมกังวลคงเป็นฝ้ายนี่แหละ

แล้วถึงจะซื้อตั๋วไปเอง (ซึ่งเธอซื้อได้อยู่แล้ว) แต่ก็ไม่ได้เข้าประชุมด้วยกันอยู่ดี

 

“ถ้าเกิดทัตโดนหัวหน้าหน่วยคนอื่นโจมตีเข้าจะทำยังไงล่ะ?”

จากเรื่องที่เกิดขึ้นในการประชุมครั้งก่อน เธอจะเป็นห่วงก็ไม่แปลกหรอก

 

…ก็ถ้าสถานการณ์กลับกัน ฉันเองก็คงดื้อดึงจะไปด้วยเหมือนกัน

เพราะงั้นก็คงเถียงไม่ได้แหละนะ

 

ในตอนนั้นฝ้ายก็เสนอขึ้นมา…

 

“พี่พิมเองก็เป็นแรงค์ 2 แล้ว ถึงจะไม่คุ้นงานเท่ากับพี่มิ้น แต่ในแง่กำลังรบแล้วก็ถือว่าสูงกว่าค่ะ”

ว่าแบบนั้นไปทำเอามิ้นน้ำตาตกในเลยล่ะ แต่หัวหน้าว่าแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ล่ะนะ

 

ด้วยเหตุนั้น… คนที่ได้ไปประชุมตามคำเชิญของหัวหน้าใหญ่เลยเป็น ฝ้าย พิม แล้วก็ฉัน

 

ปัญหาเรื่องเลือกคนจบไปแล้ว ปัญหาต่อไปก็คือการอนุญาตให้เดินทาง

ก็พวกเราเป็นแค่เด็ก ม.ปลายนี่นะ จะให้ขึ้นเครื่องไปกรุงเทพกันแค่ 3 คนมันก็ดูน่าเป็นห่วงไปหน่อย

 

…ซึ่งใจนึงก็หวังว่าจะเป็นห่วงกันนั่นแหละ

แต่สุดท้าย พอบอกไปว่าเป็นคอร์สติวหนังสือที่สุ่มได้รางวัลมา พ่อกับคุณเฟรย์ก็อนุญาตอยู่ดี

 

ไม่สิ… พูดแบบนั้นเรามันก็อคติไปหน่อย

ที่จริงพ่อกับคุณเฟรย์ก็เป็นห่วงจนอยากจะคัดค้านนั่นแหละ มองดูสีหน้าก็รู้ แต่ก็เหมือนจะเกรงใจเราและเห็นว่าไปด้วยเรื่องเรียนก็เลยยอม

เห็นแบบนั้นแล้วก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทั้งรู้สึกผิดแล้วก็ลำบากใจด้วย

 

…แต่เรื่องความรู้สึกส่วนตัวของฉันน่ะเอาไว้ก่อน

เพราะแบบนั้น วันเสาร์หน้าพวกเราเลยมีงานใหญ่ที่ต้องทำ

 

ฝ้ายแค่รายงานสถานการณ์ในภูมิภาคที่เธอรู้อยู่แล้วเลยไม่ได้มีอะไรใหม่

แต่สำหรับฉันที่อยากเสนอแนวทางใหม่เลยต้องเตรียมตัวมากเป็นสองเท่า

 

เพราะ ‘แผนของฉัน’ ไม่ได้เป็นแค่วิธีการรับมือพวกนอกคอกและควบคุมผู้มีพลังอย่างเดียว แต่เป็นการสร้างสังคมแบบใหม่ให้ผู้มีพลังด้วย

 

แต่เรื่องทำให้ทุกอย่างเป็นระเบียบมันเป็นแค่เปลือกเท่านั้น

เป้าหมายของฉันน่ะคือการหยุดเ ‘เฟิร์สไนท์’ ลงให้ได้ต่างหาก!

 

เพราะงั้น ระบบและโครงสร้างสังคมที่จะใช้เพื่อสนับสนุนเป้าหมายนั้นก็ต้องเปลี่ยนด้วย

เซฟเวอร์ในตอนนี้น่ะจบเฟิร์สไนท์ไม่ได้หรอก ฉันที่เจอเจ้าลอร์ดมอนสเตอร์มาน่ะรู้ดี

 

หลังจากนี้จะต้องเกิดสถานการณ์ที่ยากลำบากอีกมากแน่

แถมไม่รู้เลยว่าพวกมอนสเตอร์จะมาไม้ไหน เพราะงั้นถ้าระบบจัดการไม่ดีล่ะก็ตายกันหมดแน่

 

เพราะงั้นฉันถึงต้องเปลี่ยนมันให้หมด

พูดไปอาจจะดูเว่อเกินจริง… แต่ถ้าแผนของฉันสำเร็จ ก็คงจะเปลี่ยนโลกของผู้มีพลังไปเลยนั่นแหละ

 

ดังนั้น การเสนอแผนการในครั้งนี้จะต้องทำให้สำเร็จให้ได้

เพื่อพิม เพื่อฝ้าย เพื่อสิน เพื่อเราทุกคน

 

❖❖❖❖❖

 

————5 วันต่อมา, วันเสาร์ เวลา 12.40 น. , โรงแรมแห่งหนึ่งใกล้กับ รพ. นัดหมาย

          หลังลงจากสนามบิน ทัต พิมและฝ้ายก็รีบนั่งแท็กซี่มาจนถึงโรงแรมที่หัวหน้าใหญ่จองไว้ให้ถึง 2 ห้อง

          ตอนนี้ทัตกำลังอยู่ในห้องสำหรับสองคน ส่วนพิมกับฝ้ายอยู่อีกห้องและกำลังจัดข้าวของตามประสาผู้หญิงกันอยู่

 

…นี่จ่ายเงินไปเท่าไหร่กันเนี่ย

          ทัตมองรอบห้องแล้วอดรู้สึกผิดไม่ได้

 

          ห้องของทัตเป็นแบบ 2 เตียงในห้องเดียว มีห้องน้ำในตัว และยังมีระเบียงพร้อมเฟอร์นิเจอร์สำหรับนั่งดื่มชา ในตัวห้องเองก็ดูดีมีราคาด้วยวัสดุไม้คุณภาพสูง เตียงเองก็ดูนุ่มสะอาดยังกับโรงแรมห้าดาว

          ไม่สิ… ดูจากรีวิวก่อนที่จะมา นี่คือห้องโรงแรมห้าดาวไม่ผิดแน่ แถมหัวหน้าใหญ่ยังจองให้ถึง 2 ห้องต่อหนึ่งคณะที่มาอีก

          หากคำนึงถึงความเหมาะสม ก็คงไม่แปลกที่จองเผื่อไว้สำหรับชายและหญิง แต่ในแง่ของค่าใช้จ่ายแล้ว คนทั่วไปแบบทัตคงต้องขอมองว่าสิ้นเปลือง

 

เอาเถอะ พวกคนรวยคงคิดไม่เหมือนกันหรอกมั้ง

แต่เอาจริงแบบนี้ก็ดีอยู่…

 

…เพราะถ้าต้องอยู่ห้องเดียวกันมันก็แอบประหม่าอยู่แหละนะ

          ทางพิมคือแฟนที่เพิ่งคบหากันอย่างหวานชื่น ส่วนอีกคนคือน้องสาวไม่แท้ที่รู้อยู่ว่าเธอมีใจให้

          หากต้องอยู่ร่วมห้องกันจริง เขาคงอดประหม่าผสมกังวลไม่ไหว

 

          ทัตเลยหย่อนก้นลงเตียง พยายามสลัดความคิดแปลก ๆ ทิ้งไป แล้วหยิบซองกระดาษออกมาจากกระเป๋าส่วนตัวซึ่งเป็นคนละใบกับกระเป๋าเดินทาง

 

ก๊อก! ก๊อก!

          เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะได้หยิบกระดาษออกมาทำงาน แต่ก็พอดีกับที่ทัตต้องการความช่วยเหลือจากคนที่มาเยือน เขาเลยรีบเดินไปเปิดประตู

 

“มาเที่ยวแล้วจ้า”

“ขอรบกวนด้วยนะคะ”

          และแน่นอน… คนที่ยืนรออยู่หน้าประตูคือพิมและฝ้ายในชุดไปรเวทอย่างเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นแบบสบาย ๆ

          สองสาวเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่รอรี

 

“ห้องเหมือนกันเลยนะคะเนี่ย” ฝ้ายมองไปรอบ ๆ ทำให้ทัตได้รู้ข้อมูลไปด้วย

“นั่นสิ แต่ออกจะเสียของไปหน่อยนะเนี่ย”

          ส่วนพิมนั้นเอาแต่มองเตียงทำหน้าเสียดายเพราะมันเกินจำนวน แม้เธอจะเป็นลูกคนรวยเหมือนกัน แต่ก็ยังใช้จ่ายตามความจำเป็นและสมเหตุสมผล

          …นั่นเป็นหนึ่งในจุดที่ทัตชื่นชอบในตัวพิม

 

          ส่วนทางฝ้ายเดินไปนั่งที่เตียง เธอสังเกตเห็นซองกระดาษที่ทัตหยิบออกมาพอดี

 

“พี่ทัตกำลังจะตรวจข้อมูลเหรอคะ?” ฝ้ายหันไปมองทัตที่กำลังเดินมานั่งข้าง

          ทัตเองก็พยักหน้ารับพร้อมกับหยิบกระดาษออกมาจากซอง

 

“ก็ใกล้จะได้เวลาแล้วนี่นะ คงต้องขอตรวจซะหน่อยแหละ”

          ทัตขมวดคิ้วจริงจังมองปึกกระดาษในมือ เพราะนี่คือผลลัพธ์ของความพยายามตลอดเกือบสัปดาห์

 

ช่วงหลายวันที่ผ่านมา ฉันได้คิดแผนการที่จะรวมผู้มีพลังเป็นกลุ่มเดียวกันขึ้นมา

โดยมีพิมและฝ้าย รวมถึงทุกคนในเซฟเวอร์สาขาตะวันออกเฉียงเหนือคอยช่วยดูจนออกมาสมบูรณ์พอที่จะทำให้เกิดขึ้นได้จริง

 

แต่แน่นอนว่าแผนการนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้หากไม่ได้รับความร่วมมือจากเซฟเวอร์

ไม่สิ… เราจะลงมือสร้างองค์กรขึ้นใหม่ก็ได้ แต่แบบนั้นมันจะเสียเวลาเกินไปเพราะไม่รู้ว่าพวกนอกคอกกำลังวางแผนอะไรอยู่รึเปล่า

 

ถ้าเกิดเราตามหลังพวกนั้นอยู่ สุดท้ายแผนการที่จะรวมคนก็คงล้มเหลวอยู่ดี

ดังนั้น ถ้าจะทำให้แผนสำเร็จก็มีแต่ต้องดึงเซฟเวอร์ให้มาเป็นหัวหอกด้วยนั่นแหละ

 

แล้วถ้าพูดถึงตัวแปรสำคัญของการร่วมมือก็คงต้องเป็น…

 

“จะว่าไป… ต่อให้คิดแผนมาดีขนาดไหน แต่ถ้าพวกหัวหน้าหน่วยคนอื่นไม่เห็นด้วยมันจะเป็นยังไงนะ”

          ทัตเงยหน้าขึ้นมองฝ้ายจากการครุ่นคิด มั่นใจว่าจุดตายของการนำเสนอแผนคงไม่พ้นความเห็นของหัวหน้าหน่วยหลักคนอื่นแน่ ๆ

 

เพราะถึงจะมีหัวหน้าใหญ่เป็นลำดับบังคับบัญชาบนสุดก็เถอะ

แต่ก็มีปัญหาเดียวกับที่เซฟเวอร์คุมพวกนอกคอกไม่ได้ นั่นคือเซฟเวอร์ไม่มีอำนาจบังคับใช้กฎที่ตัวเองสร้าง

 

ก็ถึงขนาดเซฟเวอร์ยังคุมคนของตัวเองไม่ได้ 100% เลย กรณีกลุ่มของเจสันที่เคยโดนรังแกมาก่อนก็เป็นหนึ่งในนั้น

เพราะงั้น… หากพวกหัวหน้าหน่วยไม่เห็นด้วยกับโครงสร้างใหม่ที่เรานำเสนอ พวกนั้นก็มีโอกาสทรยศหัวหน้าใหญ่ได้เหมือนกัน

          ทัตนั่งลงที่เตียงอีกหลังตรงข้ามฝ้าย เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขาทำเอาเธอพลอยกังวลไปด้วย

          อีกคนที่รู้สึกเป็นห่วงคือพิมที่เดินผ่านมานั่งข้างฝ้าย

 

“นั่นสิ… หัวหน้าที่ดูแลภูมิภาคเนี่ย เดิมทีพวกนี้มีอำนาจขนาดไหนเหรอ?”

          พิมกังวลเรื่องเดียวกับทัต ถ้าจะมีใครขัดขวางแผนของแฟนเธอได้ก็น่าจะเป็นคนกลุ่มนี้

 

          ส่วนทางฝ้าย… พอได้ยินคำถามเธอก็ขมวดคิ้วตาม

 

“พูดตามตรงก็แอบน่าห่วงค่ะ… รูปแบบการปกครองของเซฟเวอร์เป็นแบบกระจายอำนาจค่อนข้างมาก มีแค่ระบบฐานข้อมูลเท่านั้นที่ช่วยดึงทุกคนให้อยู่ด้วยกันได้”

“…จะบอกว่าจำนวนข้อมูลที่เซฟเวอร์มี คืออย่างเดียวที่ทำให้พวกระดับหัวหน้าหน่วยยังจงรักษ์ภักดีอยู่เหรอ?”

          ทัตขมวดคิ้วแน่นขึ้น รู้สึกว่าโครงสร้างของเซฟเวอร์เปราะบางกว่าที่คิด

          ฝ้ายพยักหน้าให้ด้วยท่าทางที่ใจเย็นขึ้น

 

“ใกล้เคียงค่ะ… นอกจากนี้ก็ยังมีเงินทุนสนับสนุน แล้วก็สามารถเข้าถึงโรงพยาบาลในเครือ ทำให้ใช้เป็นฐานที่มั่นในช่วงเกิดเฟิร์สไนท์ได้ด้วยค่ะ”

“อ้อ! จะว่าไปหัวหน้าใหญ่เนี่ย เห็นว่าเป็นทายาทเจ้าสัวธุรกิจโรงพยาบาลใช่ไหมนะ?” พิมนึกขึ้นได้ว่าเคยได้ยินเรื่องนั้นจากคุณหมอนิว

          และฝ้ายก็พยักหน้ารับตามนั้น ทัตคิดตามแล้วก็มองว่าเป็นข้อได้เปรียบที่สมเหตุผล

 

ก็จริง… การตั้งฐานที่มั่นก่อนเกิดเฟิร์สไนท์ได้เร็วจะทำให้ได้เปรียบผู้มีพลังกลุ่มอื่น

ถ้ามีสถานที่แบบนี้โอกาสเอาตัวรอดก็จะสูงขึ้น ทุกคนจะยังอยากใช้โรงพยาบาลที่เป็นสมบัติของเซฟเวอร์ก็ไม่แปลก

 

…แต่นั่นมันก็แค่ช่วงแรกเท่านั้น

ถ้าผู้มีพลังเริ่มตั้งตัวได้ โดยมีเลเวลและลูกน้องในกำมือจำนวนนึง จะใช้ที่ไหนเป็นฐานก่อนที่จะเกิดเฟิร์สไนท์ก็เอาตัวรอดได้ทั้งนั้น

 

อย่างกลุ่มปลอกแขนแดงหรือพวกพยัคฆ์ฟ้านั่นแหละ

 

กล่าวคือ… ผลประโยชน์แค่นี้ไม่สามารถรั้งคนไว้ได้

หากหัวหน้าบางคนไม่ชอบใจกับระบบใหม่จริง พวกเขาคงไม่รู้สึกเสียดายที่จะออกจากเซฟเวอร์เลย

 

“แอบหละหลวมเหมือนกันนะ” ทัตถอนหายใจพูดออกมาตามตรง

“นั่นสิ… ขืนเอาคนที่ไว้ใจไม่ได้มาเป็นหัวหน้า คงเสี่ยงโดนทรยศแล้วฮุบเขตปกครองได้ง่าย ๆ เลยนะเนี่ย”

          พิมเองก็เห็นด้วยตามทัต แต่เธอมองลึกไปถึงขนาดที่ว่า ‘หัวหน้าหน่วยหลักอาจยึดอำนาจปกครองเป็นของตัวเอง’ เลยทีเดียว

 

          แต่… โลกนี้ก็ไม่ได้มีเหรียญแค่ด้านเดียว

          สีหน้าของฝ้ายจึงไม่ได้ดูกังวลเท่าทั้งสองคนและส่ายหน้าปฏิเสธ

 

“ค่ะ… นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ระดับหัวหน้าจะถูกส่งต่อให้กับคนที่ไว้ใจได้เท่านั้น”

“ประโยชน์ของระบบอุปถัมภ์สินะเนี่ย”

          พิมพูดเสียจริงจัง ทำฝ้ายกับทัตยิ้มแห้งเพราะเหมือนประชดประชัน

 

“แต่ก็จริง… ทุกอย่างมันก็มีข้อดีข้อเสียของมัน ถ้าคนข้างบนเลือกคนได้ดีก็ดีไปแหละนะ” ทัตพยักหน้าเห็นด้วยกับฝ้าย 

“ใช่ค่ะ อย่างหนูที่ได้รับเลือกเป็นหัวหน้าหน่วยหลัก ก็เพราะช่วยเหลือคนได้เยอะที่สุดจนเป็นที่ประจักษ์เหมือนกันค่ะ”

“เห… เก่งจังเลยนะเนี่ย”

          พิมเห็นแล้วอดไม่ได้จนเผลอลูบหัวเข้าให้ จะว่าชื่นชมในความพยายามที่ผ่านมาของฝ้ายก็ไม่ผิด

 

แต่เดี๋ยวสิ! ไปลูบหัวฝ้ายแบบนั้นจะไม่โดนโกรธเหรอเนี่ย?

          ทัตเห็นแล้วแอบรู้สึกกลัว เพราะช่วงหลังสองสาวดูเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน

 

          แต่เปล่าเลย… ฝ้ายดันยิ้มมั่นหน้าแบบที่ไม่เคยทำที่ไหนมาก่อนเสียอย่างนั้น

 

“ของมันแน่อยู่แล้วค่ะ”

“…ยอดไปเลยนะ”

          ทัตชมไปแต่ใจยังติดสงสัยที่ฝ้ายไม่หงุดหงิด นั่นเพราะเขาเห็นฝ้ายวางตัวห่างเหินกับลูกน้องมากแม้ทุกคนจะเข้ามาตีซี้ด้วย (เช่นมิ้นเป็นต้น) ทัตเลยนึกว่าฝ้ายถือเรื่องพวกนี้

          แถมทัตเองก็เพิ่งจะลูบหัวฝ้ายได้อย่างสนิทสนมหลังจากที่คืนดีกันมา จึงน่าแปลกใจที่พิมเองก็ทำได้แล้ว

 

สงสัยฉันกับพิมคงเป็นกรณีพิเศษมั้ง

แต่ถ้าทั้งสองคนสนิทกันได้ก็นับว่าโล่งอกล่ะนะ

          ยามสงบย่อมดีกว่าสงคราม ทัตคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น เพราะอย่างไรเสียเขาก็อย่างให้ทั้งสองคนดีกันไว้อยู่แล้ว

 

          ฝ้ายผายมือพูดต่อในจังหวะนั้นพอดี

 

“นอกจากเรื่องความไว้ใจของหัวหน้าแล้ว อัตราส่วนของคนที่ภักดีก็มากกว่าด้วยค่ะ เรียกว่าคนที่เข้ามาใหม่มีโอกาสจะถูกเปลี่ยนให้เข้ากับเซฟเวอร์มากกว่าด้วย”

          ฝ้ายพูดเสริมว่าวัฒนธรรมองค์กรทำงานได้ดีกว่าระบบโครงสร้าง

          ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าระบบแห่งความเชื่อใจแบบนี้มันก็สร้างความเข้มแข็งได้มากกว่าการสร้างกฎมาครอบ เนื่องจากโดยพื้นฐานไม่มีใครชอบโดนบังคับอยู่แล้ว

          ดังนั้น แม้จะมีความเสี่ยงในแง่ของระบบโครงสร้างจริง… แต่ภาพลักษณ์ก็สมกับที่เรียกได้ว่าเป็นองค์กรสำหรับช่วยชีวิตแล้ว

 

“…ความเชื่อมั่นสินะ”

แบบนี้… แผนที่เราคิดมันจะดีกับคนพวกนี้ไหมนะ

          จู่ ๆ ทัตก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง สีหน้าที่หมองลงทำให้พิมและฝ้ายจ้องเขาตาไม่กะพริบ

 

          หากเป็นทัตคนก่อน เขาคงรู้สึกว่าไม่ต้องพูดก็ได้เพราะเตรียมตัวมาขนาดนี้แล้ว

          แต่ข้างหน้าเขาคือแฟนสาว และน้องสาวที่เชื่อใจเขา

          ถ้าเป็นทั้งสองคน… ทัตคิดว่าคงไม่เป็นไรที่จะบ่นอิดออดเกินความจำเป็นบ้าง

 

“แค่กำลังรู้สึกว่าแผนของฉันมันจะไปทำลายความเชื่อมั่นของคนพวกนี้รึเปล่าน่ะ”

“…พี่คะ”

“เป็นงั้นเหรอ”

          ฝ้ายกับพิมสัมผัสความกังวลในน้ำเสียงได้ พวกเธอรู้อยู่แล้วว่าพื้นฐานทัตเป็นคนคิดถึงความรู้สึกคนอื่น

          แต่ทัตก็ยิ้มแห้งต่อ สองสาวเห็นจึงรู้ว่ามันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบ

 

“แต่ก็แค่คิดแหละนะ… ยังไงฉันก็รู้สึกว่าแผนของฉันจะสร้างประโยชน์ให้ทุกคนมากกว่าอยู่ดี”

“นั่นสินะคะ แผนของพี่สมบูรณ์แบบเท่าที่จะทำได้แล้วค่ะ”

“อย่างที่น้องฝ้ายเขาว่านั่นแหละ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ”

“ก็มั่นใจอยู่แหละน่า”

          สองสาวยิ้มให้กำลังใจทำให้ทัตสบายใจขึ้น เขาไม่ได้รู้สึกว่าแผนตัวเองด้อยกว่าแต่แรกอยู่แล้ว

 

“แต่แบบนี้ถือว่าพี่ทัตพัฒนาขึ้นรึเปล่าคะเนี่ย?”

“นั่นสิ! อุตส่าห์พูดเรื่องที่กังวลให้ฟังเลยนะเนี่ย”

          พิมพยักหน้าดีใจกับฝ้ายใหญ่ ไม่สิ… ฝ้ายเองก็ยิ้มโล่งใจแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นเหมือนกัน

          เห็นชัดว่าที่ผ่านมา ทัตดูจะเก็บกดอารมณ์พวกนั้นภายใต้สีหน้าของตัวเองมามากพอควร

 

เป็นพ่อแม่ฉันกันรึไงเนี่ย

แต่… เป็นห่วงกันขนาดนี้ เอาจริง ๆ ก็ดีใจแหละนะ

          ทัตรู้สึกอบอุ่นไม่เบา รู้สึกชอบความรู้สึกแบบนี้เอามากอยู่เหมือนกัน หากจะให้โกหกตัวเองอีกเขาคงถอยหลังลงคลองเต็มที

          ทัตจึงรู้ว่ามีเรื่องที่ควรต้องพูด ไม่สิ… มีความรู้สึกที่ต้องแสดงออกมาให้ชัด

 

“ขอบคุณนะ ทั้งสองคน”

          ทัตยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างสดใส ถ่ายทอดออกมาจากส่วนลึกในจิตใจ

          ถ้าไม่ใช่เพราะฝ้ายที่ยอมรับในตัวทัตมาตลอด เขาคงไม่กล้าที่จะคืนดีกัน

          หรือถ้าไม่ใช่เพราะพิมที่ไม่เคยยอมแพ้ในตัวทัต เขาคงไม่กล้าสารภาพรักกับเธอ

          ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งสองคน ทัตคงยังกลัวที่จะแสดงความรู้สึกตัวเองอยู่เหมือนเดิมเป็นแน่

 

          รอยยิ้มขอบคุณนี้จึงได้สดใส เจิดจ้าและส่องสกาวกว่าครั้งไหน

          และยิ่งร้อนแรงเป็นพิเศษ… เมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้ที่มีใจให้เขาเป็นทุนเดิม

 

“แบบนี้… ก็ทำเอาเขินอยู่นะคะ”

“นะ นั่นสิ ทำเอาร้อนเลยนะเนี่ย ฮะฮะ”

          ดาเมจรุนแรงเลยทำฝ้ายและพิมประหม่าจนแก้มแดงไปหมด พวกเธอไม่เคยคิดเหมือนกันว่ารอยยิ้มของทัตจะทำเอาใจโครมครามได้ขนาดนี้

 

“…หนูเองก็ไปเช็คของบ้างดีกว่า”

“เอ้ย!”

          พิมจะดึงตัวฝ้ายไว้ เพราะทางฝ้ายทนเขินมองหน้าทัตต่อไม่ไหว เธอเลยหนีออกห้องไปจนได้

          ในห้องเลยเหลือแต่พิมที่ใจยังเต้นตุบตับ กับทัตที่ยังทำตาปริบ ๆ สับสน

 

“ฝ้ายเป็นอะไรน่ะ?”

“ยังจะถามอีก ร้ายกาจชะมัดเลยนะนายน่ะ”

          พิมถอนหายใจหน่ายเหนื่อยกับแฟนหนุ่มตัวเองซะเหลือเกิน แม้จะเข้าใจอยู่ว่าทัตไม่ได้มองตัวเขาเองเป็นคนมีเสน่ห์ขนาดนั้น แต่ก็อยากให้เขารู้จักคิดเข้าข้างตัวเองสักหน่อย

 

ถึงตรงนั้นจะเป็นข้อดีอยู่บ้างก็เถอะน้า

          พิมแอบคิดว่าลักษณะนอบน้อมเจียมตัวทำให้ทัตดูน่ารักไปอีกแบบ

 

          และ… เพราะความรู้สึกนั้นตื่นขึ้นมา พิมเลยลุกขึ้นไปนั่งข้าง ๆ ทัตราวกับทนไม่ไหว

          เห็นพิมขยับขยุกขยิกอยู่ข้าง ๆ ยิ่งทำเอาทัตสงสัยไปใหญ่

 

“เอ่อ… มีอะไรเหรอ———”

“อื้อ! ทนไม่ไหวแล้วอ่ะ ขอหน่อยเถอะ!”

          แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร พิมก็พุ่งเข้ามากอดเข้าเสียแน่นจนหายใจไม่ออก

          ความอบอุ่นแบบที่ไม่เคยได้รับจากผู้หญิงคนไหนเริ่มจะปลุกสัญชาตญาณของทัตให้เตลิดตาม

 

…พูดถึงสัปดาห์ที่ผ่านมา

นอกจากเรื่องแผนการที่พัฒนาขึ้น ก็มีความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพิมด้วยที่ใกล้ชิดกันขึ้น

 

หลังคบกันก็เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าพิมค่อนข้างชอบสกินชิพ

ตอนเป็นเพื่อนกันมีบ้างก็จริง แต่ไม่คิดเลยว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะติดหนึบแบบนี้

 

ก็ถ้านับย้อนไป เวลาที่อยู่ด้วยการสองต่อสองฉันก็จะโดนน้วย กลายเป็นหมอนข้างของเธอตลอดเลย

 

แต่ว่า… ถ้าถามว่าชอบหรือไม่ชอบ

มันก็ต้องชอบอยู่แล้ว

          คิดไปแล้วก็ไม่มีเหตุผลให้หนี

          กลับกัน… หน้าของทัตจมลงไปกับหน้าอกของพิม ความนุ่มนิ่มทำเอาสติของเขาละลาย จนแทบจะกลายเป็นทาสของสัมผัสอันแสนวิเศษโดยสมบูรณ์

 

แต่ว่าก็ว่าเถอะนะ… ทุกครั้งก็เป็นฝ่ายพิมที่เข้าหาฉันก่อนทุกที

ฉันเองก็ใช่ว่าจะไม่อยากรุกหรอกนะ แต่ก็กลัวพิมจะไม่ชอบเนี่ยสิ

          ทัตแอบคิดในจังหวะที่พิมผละออกไป บนใบหน้าเธอยังยิ้มกริ่มอิ่มใจหลังได้เติมพลัง

          แม้พิมจะพอใจแล้วแต่ก็ยังกลับไปจ้องทัตต่อ

          …นั่นทำให้พิมรู้ว่าทัตเองก็ยังมองเธอไม่วางตา สบกับแก้มที่กำลังแดงก่ำของเขายิ่งทำให้อารมณ์พิมกลับมาพลุ่งพล่าน

 

“ตายแล้ว นี่ฉันกระตุ้นนายเกินไปเหรอ?”

          พิมยิ้มทำปากแมวใส่ทัต แถมยังมากอดอกเน้นเนินให้เห็นอย่างจงใจ

 

ยัยคนนี้นี่… เห็นไม่รุกหน่อยเลยได้ใจสินะ

          ทัตทั้งหงุดหงิดและงุ่นง่าน รู้สึกว่าถึงคราวต้องสั่งสอนไม่ให้สาวน้อยคนนี้เอาเนื้อมาล่อเสือเล่นเสียบ้างแล้ว

 

“!!?”

          ทัตยืนขึ้นทำเอาพิมสะดุ้งตกใจจนถอยหลัง

          สายตาของทัตที่จ้องมาทำเอาพิมนิ่งเหมือนโดนงูจ้อง พอทัตเดินเข้าไปจับไหล่เธอไว้ พิมก็ยิ่งตัวสั่น

          แต่หาใช่เพราะต้องการปฏิเสธไม่… พริบตาที่ทัตก้มลงไปจูบเธอ พิมกลับหลับตาพริ้มอย่างเพลิดเพลิน

          หัวใจทั้งสองเต้นระรัว ความคิดเพลิดอุตลุด ยิ่งรู้ว่าที่นี่เป็นโรงแรมแถมอีกฝ่ายยังเป็นคนรักของตน ความคิดอกุศลยิ่งก่อกำเนิด

 

          ในจังหวะที่ทัตผละริมฝีปากออก ดวงตาที่ประสานกันจึงยังมีแรงปรารถนาไม่จางหาย

 

“ฉันเป็นผู้ชายนะ ถ้าแกล้งมากก็ต้องระวังผลที่ตามมาด้วย รู้ไหม?”

          ทัตมองตาพิมทั้งที่ยังเขิน ทำเป็นพูดจาสั่งสอนทั้งที่ก็เพิ่งทำไป

 

อะ อะไรเนี่ย!? ทัตเริ่มรุกก่อนเหรอ?

เป็นไปได้เหรอเนี่ย? นึกว่าไม่ชอบซะอีก!

 

หรือนายจะต้องการฉันขนาดนั้นจริง ๆ? หลงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ!?

งื้อออออ! จะน่ารักเกินไปแล้วน้า!!!

          …แต่อนิจจา นั่นยิ่งทำให้พิมใจเต้นรัวมากกว่าเดิม ดวงตาของพิมกลายเป็นรูปหัวใจไปแล้วตอนนี้

 

          ทัตเองก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าการสั่งสอนของตัวเองไม่มีผล เพราะพิมเดินเข้ามากอดเขาจากด้านหน้า สัมผัสนุ่มทำเขาหัวหมุนอีกครั้ง

 

“…แล้วนายคิดว่าฉันจะปฏิเสธเหรอ?”

          แต่ไม่มากเท่ากับสายตาซุกซนที่มองช้อนขึ้นมาของสาวเจ้า

          พิมไม่สนใจคำเตือน เธอนำเนื้อไปล่อเสือโดยหวังผล รู้แบบนั้นทัตยิ่งกลืนน้ำลาย

 

“เรามาทำงานนะ” ทัตพยายามดึงเข้าเรื่องไปพร้อมกับสติ แต่พิมก็ยังมองอ้อนไม่เปลี่ยน

“งั้นแสดงว่าหลังจากงานเสร็จก็ไม่เป็นไรสินะ?”

“…เธอนี่มัน”

          ทัตหน้ามุ่ยหน้าแดงก่ำไปใหญ่ แต่ที่ไม่ปฏิเสธก็เพราะเขาเองก็สนใจอยู่เหมือนกันนั่นแหละ

 

          ทัตเองก็มีความกังวลเรื่องอย่างว่าอยู่บ้างในแง่ที่ว่า ‘บ้านของเธอเป็นผู้ดีมีกะตังค์’ แต่ดูเหมือนบ้านของพิมจะไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้ผิดคาด

          มีแฟนสาวแสนสวย ใจดี แถมที่บ้านยังไฟเขียว… ทุกอย่างเป็นใจขนาดนี้แล้วทัตจะอดกลั้นความรู้สึกตัวเองได้อย่างไร

 

          ถ้าจะมีสิ่งที่ไม่เป็นใจ… ก็คงมีแต่ความเป็นส่วนตัวของสถานที่นี่แหละ

 

“อุ้ย”

          ฝ้ายที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นภาพทัตกับพิมกอดกันอย่างแนบแน่นนั่นแลคือตัวอย่าง

          ทั้งที่ตั้งใจจะกลับมาหาทั้งสองคนเพราะใจเย็นลงแล้วแท้ ๆ แต่พอกลับมาเห็นภาพอย่างนี้ฝ้ายก็ยิ่งเขินจนควันออกหูหนักกว่าเดิม

 

“นะ หนูเข้าห้องผิดค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน ๆ!”

          พิมรีบวิ่งไปล็อคคุณน้องเขาไว้แทบไม่ทัน

          ต้องขอบคุณที่เธอคิดเร็วทำเร็ว ไม่งั้นบรรยากาศคงประหม่าและอึดอัดแย่ เวลาแบบนี้ความสามารถในการอ่านสถานการณ์ของพิมช่วยได้เยอะจริง ๆ

 

          …ถึงสำหรับทัตจะเรียกว่ารู้สึกหวาดเสียวในหลาย ๆ ความหมายก็ตาม

 

เฮ้อ…

          ทัตถอนหายใจ… ที่น่าตลกคือเขาทั้งรู้สึกโล่งใจและเสียดายในเวลาเดียวกัน

 

❖❖❖❖❖

 

ก็… ก่อนที่จะมีเรื่องยุ่ง ๆ ไปกว่านี้พวกเราก็เลยแยกกันพัก

 

ก็เกือบจะทำให้ฝ้ายลำบากใจแล้วนี่นะ

เพราะทางฝ้ายน่ะ ดูจะกังวลมากเลยที่จะเป็นก้างขวางคอของฉันกับพิม

 

เรื่องนี้ต้องขอบคุณพิมเพราะว่าเธอไม่ได้คิดอย่างนั้น

…และได้ยินว่าพิมไปคุยกับฝ้ายนอกรอบมาด้วย ทั้งเรื่องว่าฝ้ายรู้สึกยังไงกับเรา และฝ้ายอยากจะทำยังไงกับความรู้สึกนั้น

 

ซึ่งดูเหมือนจะเคลียร์กันไปเรียบร้อย

และจากที่เห็น… ถ้าทั้งสองยังสนิทกันได้อยู่แบบนี้ก็แสดงว่าไปกันด้วยดีแหละนะ

 

ทางพิมเองก็บอกว่าอยากจะให้ฝ้ายเป็น ‘น้องสาว’ ของทั้งฉันและพิมต่อไป

เพราะงั้นแหละ จะให้ฝ้ายเว้นระยะห่างมากไปพิมก็คงรู้สึกไม่ดีกับน้องเขาเหมือนกัน

 

แต่จะให้ฉันใกล้ชิดไปก็ไม่ดี เรื่องเลยสรุปไปว่าให้พิมนั่นแหละเป็นคนกลางกั้นตามความเหมาะสม ซึ่งฉันเองก็คิดว่าแบบนั้นดีเหมือนกัน

…เพราะว่ากันตามตรง ให้คนที่เป็นจุดตัดความสัมพันธ์อย่างฉันจัดการมันก็น่าลำบากใจอยู่ล่ะนะ

 

เพราะงั้น ให้พิมกับฝ้ายคอยอยู่ด้วยกันแหละดีแล้ว

ทางพิมก็สบายใจขึ้น ทางฝ้ายก็ไม่เหงาหรือรู้สึกถูกทิ้งอีก

 

แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว

 

❖❖❖❖❖

 

          หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ใช้เวลาที่เหลือไปกับการสงบจิตใจสำหรับการเข้าประชุม โดยเฉพาะทัตที่มีเรื่องจะนำเสนอ

          …จนกระทั่งเวลาได้มาถึง

 

          โดยใช้เวลาเดินทางจากโรงแรมเพียงแค่ 15 นาที

          ตอนนี้ทัต พิมและฝ้ายกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโรงพยาบาลที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโรงแรมที่เข้าพัก

          ตึกหลักเป็นอาคารความสูง 5 ชั้น ทางเข้าที่มองลอดเข้าไปก็ดูโอ่อ่า ออกแบบใกล้เคียงกับโรงพยาบาลสาขาที่เซฟเวอร์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือใช้เป็นฐานทัพ

          ชัดเจนว่าที่นี่คือหมุดหมายของการประชุมใหญ่ของเซฟเวอร์

 

“ไปกันเถอะค่ะ พี่ทัต พี่พิม”

          ฝ้ายที่รู้สถานะตัวเองเดินนำทัตกับพิมขึ้นมา ปรับท่าทางตัวเองใหม่อย่างองอาจแน่วแน่ สายตาเองก็คมกริบเป็นคนละคนกับก่อนหน้า

 

“เวลาแบบนี้พึ่งพาได้จริงนะเนี่ย”

“รับทราบเลยค่ะหัวหน้า”

          โดนทัตกับพิมแซวฝ้ายก็แอบเผลอยิ้มบ้าง

          แต่ทั้งสองคนเองก็รู้กาลเทศะ… ทัตกับพิมเดินตามฝ้ายเข้าไปติด ๆ ด้วยท่าทางที่ปรับให้จริงจังขึ้น เช่นเดียวกับฝ้ายผู้เป็นหัวหน้าหน่วยหลัก

 

          ทั้งสามเดินขึ้นไปยังชั้นสูงสุดอันเป็นที่ตั้งของห้องประชุม พอลิฟต์เปิดออกก็พบโถงทางเดินยาวทอดไปทางขวาตลอดแนว และนำไปสู่ห้องประชุมใหญ่ด้านในสุด

          มีผู้คนจำนวนมากกระจายอยู่ตามที่ต่าง ๆ ระหว่างทาง ทั้งม้านั่ง เก้าอี้รอ หรือยืนท้าวคางแถวหน้าต่าง

          …แต่จุดที่น่าสังเกตคือมีเกินกว่าครึ่งที่จับจ้องมาทางพวกทัต ทำให้ต้องระวังตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

“อย่าได้กังวลไปค่ะ”

          เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลัง ให้พวกทัตรีบหันขวับ

          เธอคือหญิงสาวสวมชุดเมดผมสีดำยาวสลวย คนเดียวกับที่เดินทางมาติดต่อกับเซฟเวอร์สาขาตะวันออกเฉียงเหนือเมื่อสัปดาห์ก่อน… คริส

          ถึงความประทับใจแรกจะไม่ดี แต่อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าเป็นพวกเดียวกัน พวกทัตเลยผ่อนคลายลงบ้าง

 

“ทุกคนเป็นพวกของเรา พวกเขามาเพื่อถ่วงเลเวลเท่านั้นค่ะ” คริสเดินนำขึ้นมาอยู่ข้างหน้าฝ้ายชี้แจงเรื่องที่เกิดขึ้น

“…งั้นเองสินะคะ”

          ฝ้ายตอบกลับใจเย็นลง คริสก็พยักหน้ารับครั้งเดียวแล้วเดินนำไปที่ห้องประชุม สีหน้าเธอเรียบเฉยเหมือนกับครั้งแรกที่เจอกันไม่มีผิด

          ทัตเดิมตามไปก็สังเกตสายตาพวกที่จ้องมาไปด้วย

 

ถ่วงเลเวลมอนสเตอร์… จะว่าไป ความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์จะขึ้นกับเลเวลเฉลี่ยของผู้มีพลังในบริเวณนั้นนี่นา

 

แล้วในการประชุมครั้งนี้ก็มีหัวหน้าหน่วยหลักอยู่ 6 คนกับผู้ติดตาม

เลเวลเฉลี่ยน่าจะเกินร้อยอย่างไม่ต้องสงสัย

 

งั้นเอาคนที่เลเวลน้อยกว่ามาถ่วงเลเวลเฉลี่ยก็ดีแล้ว

ฉันไม่อยากเจอกับไอ้ตัวชุดเกราะนั่นอีกหรอกนะ

          ทัตนึกแล้วรู้สึกขนลุก การต่อสู้กับ Chivalry ยังทำให้เขารู้สึกเกรงกลัวไม่หายแม้จะเอาชนะมาได้แล้ว มันเป็นตัวปัญหาถึงเพียงนั้น

          ไม่สิ… ทุกคนก็คิดว่ามันคือตัวปัญหาเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่ระวังถึงเพียงนี้

          แล้วถ้าจะให้ประชุมนอกเหตุเฟิร์สไนท์ก็อาจจะเหลือหลักฐานไว้ที่โลกจริงอีก

          ดังนั้น ถึงจะเสี่ยงไปหน่อยที่ต้องประชุมในช่วงเฟิร์สไนท์ แต่มันก็ปลอดภัยที่สุดแล้วสำหรับการประชุมสำคัญแบบนี้

 

“ทุกท่านเชิญทางนี้”

          คริสผายมือไปที่ประตูห้องประชุมบานใหญ่ ดูไม่ค่อยใส่ใจความรู้สึกคนอื่นจนพิมหงุดหงิดเช่นเคย

 

“ไม่เป็นไรนะ”

“…ไม่เป็นก็ได้”

          ทัตก็ได้แต่ลูบหลังปลอบใจ พิมเองก็ใจเย็นลงเร็วมาก คงเพราะเวลาจริงจังกำลังใกล้เข้ามา

 

          ประตูห้องประชุมถูกเปิดออก เผยให้เห็นโต๊ะประชุมขนาดใหญ่ที่แบ่งเก้าอี้เป็นสองฝั่งและตรงกลางด้านในสุดสำหรับประธานซึ่งกำลังว่างอยู่

          หากอนุมานจากตำแหน่ง… คนที่นั่งเก้าอี้ทั้งสองฝั่งต้องเป็นหัวหน้าหน่วยหลักไม่ผิดแน่

 

          คนที่นั่งเก้าอี้ฝั่งซ้ายคือชายหนุ่มในชุดตำรวจไร้ยศไร้ดาว สีหน้าถมึงทึงทำเอาไม่อยากเข้าใกล้ โดยมีผู้ติดตามเป็นคนสวมชุดลำลองทั่วไปสองคน

          อีกคนที่นั่งเก้าอี้ฝั่งซ้ายคือหญิงสาวที่มีผมหลายสี แถมยังเจาะหูเจาะจมูก เธอนั่งเก้าอี้แบบยกเท้าขึ้นนั่งยอง ลูกน้องสองคนที่อยู่ข้างหลังก็ให้บรรยากาศเดียวกันจนดูเหมือนพวกกลุ่มอันธพาล

          ฝั่งขวาเป็นหญิงสาวผมสีทองสวมชุดติดระบายราวกับไอดอล เธอนั่งไขว่ห้างสบายใจเฉิบ โดยมีผู้ติดตามสองคนสวมชุดพ่อบ้านคอยพัดให้เธอทั้งที่แอร์เปิดอยู่

          และสุดท้ายคือฝั่งขวาอีกคน… เป็นชายหนุ่มสวมชุดหนาโทนดำทมิฬ เขานั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเครื่องเกมพกพาไม่สนใจอะไรเลยแม้กระทั่งผู้ติดตามด้านหลัง

 

          หัวหน้าหน่วยทุกคนช่างเป็นเอกลักษณ์ หลากหลายสไตล์จนจับทางไม่ถูก

          เดิมที แค่คนธรรมดาทัตก็ไม่แน่ใจแล้วด้วยซ้ำว่าจะยอมรับแผนเขาได้ไหม

          แล้วพอเป็นแบบนี้… จะให้อดกังวลก็คงยาก

 

ไม่ไหว… คุยกันคนละภาษาแหงแบบนี้

 

❖❖❖❖❖