ตอนที่ 153

ข้างในบ้านก็เหมือนนิทานเหมือนกับข้างนอก

เฟอร์นิเจอร์ และของบนโต๊ะอาหารเก่า กระนั้นน่ารักเหมือนบางอย่างที่ออกมาจากนิทาน

「มันน่ารัก……」

ริกะที่ยืนต่อจากผม มองดูรอบๆด้วยแก้มของเธอที่ย้อมเป็นสีแดง และตาของเธอส่องสว่าง

ริกกะมีความประทับใจที่ดูเหมือนเด็กหนุ่มแต่ เธอเป็นสาว เธอดูเหมือนจะชอบสิ่งที่สวยงาม

อย่างไรก็ตาม มันคิดได้ว่ามันเพื่อหลอกตาขอศัตรู แต่มันทั่วถึงเกินไปสำหรับเรื่องนั้น มากว่านั้น ทุกมุมของบ้านได้ถูกดูแล

ผมรู้สึกว่ามันเป็นงานอดิเรก

「เราจะพายูกินะ-จังและะ ยุย-จังไปที่ชั้นใต้ดินและจากนั้นเตรียมตัวที่จะทำความสะอาดไม-จังนะ ซูซูฮาระ-ซัง และริกกะ-จัง ให้ไม-จังได้พักผ่อน」

มารินะที่ยืนอยู่ข้างยูกกะ ส่งเสียงของเธอ

「โอ้ โอเค ได้โปรดดูแลยูกินะและโลลิฮินะด้วย」

เมื่อผมตอบ ริกกะจับยูกินะและโลลิฮินะที่ด้านข้าง เดินไปหามารินะและยูกะ

「งั้นดูแลพวกเธอสองคนนะ ได้โปรด」

ริกกะที่ถือด้านข้างของยูกินะและโลลิฮินะ เดินเข้าไปหามารินะและยูกะ และเสนอ พวกเธอให้พวกเธอ

「โอเค」

「ปล่อยมันให้ชั้น」

มารินะและยูกะพูดขึ้นมาและรับยูกินะและยูกะไป และอุ้มพวกเขาที่แขน

「ชั้นจะไปนอน ไม โคโนะฮานะลงในห้องนอน」

ผมบอกมารินะและยูกะ และหันหลังให้พวกเธอ จากนั้นเริ่มเดิน

「ห้องนอนอยู่ทางนี้มั้ย?」

ผมพึมพำกับตัวผมเองขณะทีผมอุ้มไม โคโนะฮานะไว้ที่หลังของผม และเดินในบ้าน โดยไม่มองไปรอบๆ หลังจากนั้น ริกกะตามผมมา และมองรอบๆในความทึ่ง

วงกลมเวทมนตร์ที่สมบูรณ์แบบอยู่ข้างในระยะ 15 เมตร ผมไม่ต้องการคำอธิบายข้างในของบ้าน ผมเห็นทุกอย่างได้ด้วยความสามารถของผม

――ได้โปรดหยุดใช้งานความสามารถ

เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

เหตุผลที่เธอมไม่พูดออกมา “ดัง” เมื่อเราอยู่ด้วยกัน เป็นเพราะเธอไม่อยากให้ยูกะและมารินะได้ยินมัน

เธอเป็นผู้บัญชาการที่ดี รู้เรื่องนั้นมั้ย

――แค่ปิดใช้งานความสามารถของนาย

แม้ว่าเธอจะทำให้เขาไร้ความสามารถแล้ว เธอน่าจะจับคนที่ทรงพลังมากที่สุด ที่อยู่ในหมวด เอ แต่ มันไม่มีวันที่จะเป็นความคิดที่แย่ที่จะระวัง

นอกจากนี้ ผมได้เจอวิธีที่จะยืดชีวิตของผม

――ฉันจะเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ และฉันยังไม่มีวิธียืดชีวิตนายที่แน่นอน ในจุดนี้มันแค่ความเป็นไปได้ ดังนั้นได้โปรดหยุดใช้ความสามารถเผื่อไว้

ฉันโอเค ฉันไม่ได้รู้สึกแย่

――นายโกหกฉันไม่ได้ นอกจากนี้ มันเป็นมาตรการของซูซูฮาระ-ซัง ที่ชอบทำให้ผู้หญิงร้องไห้แค่เมื่อตอนมีเซ็กส์ ไม่ใช่เหรอ

คำพูดของมารินะทำให้ผมมองไปในความว่างเปล่า

ผมไม่มั่นใจว่าผมพูดมาตรการอะไรแบบนั้นออกมามั้ย ไม่ต้องพูดถึงว่าโกหกเกี่ยวกับมัน

――ปิดใช้งานความสามารถหรือฉันจะตะโกนในสมองของนาย! ว้าา! โว้วว โว้วว โว้วว โว้วว!

หุบปาก อย่าตะโกนในหัวของคนอื่นสิวะ!

――โว้ววววววววว!

หุบปากอีเหี้ย! หุบปากอีเหี้ย!

ได้ ได้ อย่าตะโกน จริงเลย หยุด

วิธีโจมตีคือการตะโกนอยู่ในสมองของผม ผมป้องกันตัวเองจากนี่ไม่ได้ และมันแย่จริงๆ

กลัวอยู่ข้างใน ผมปิดใช้งานความสามารถของผมทันทีที่ผมททำ “ภาพ” ได้แคบลง และผมรู้สึกเวียนหัว

「มาสเตอร์!」

เมื่อริกกะเห็นผมเซ เธอมาหนุนผมอย่างรวดเร็ว

ผมรู้สึกเวียนหัว ความรู้สึกเมื่อปิดความสามารถของผมแย่ลง

「มาสเตอร์ พี่โอเคมั้ย?」

ริกกะหนุนผม มองขึ้นมาหาผม และถามผมในหน้าตาที่วิตกกังวล

「พี่โอ……」

ผมกำลังจะพูด แต่หยุด

「ริกกะ พี่ขอโทษ แต่อุ้มไม โคโนะฮานะไว้ที่หลังหนูได้มั้ย?」

「ค-ค่ะ!」

ริกกะตอบบคำพูดของผม นำตัวของโคโนะฮานะ ไม ไปและอุ้มมันไปที่หลังของเธอ

ความเวียนหัว ไม่หายไป ดังนั้นผมพิงกำแพง และนั่งลงที่พื้น

「มาสเตอร์!」

ริกกะ ที่ดูตกใจส่งเสียงที่เหมือนการกรีดร้อง

「พี่จะหยุดทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าหนูแล้ว ริกกะ」

ผมพูดระหว่างที่ยิ้ม และตาของเธอเปิดกว้าง

ถ้าผมยกเลิกความสามารถของผม ผมจะเป็น “มนุษธรรมดาๆ” ที่ไร้ความช่วยเหลือจริงๆ ผมไม่คู่ควร มันไม่ใช่ว่าผมไม่คู่ควร แต่……

「หนูจะสามารถปกป้องพี่ด้วยกำลังทั้งหมด แม้ว่าพี่ไม่มีค่า รู้มั้ย ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ ริกกะ? เพราะหนูเป็นครอบครัวของพี่」

นั่นพอแล้ว ไม่ต้องสงสัยเกี่ยวกับมัน ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเข้มแข็งต่อหน้าริกกะ “ครอบครัว”

มีความหวัง มีความหวังที่มารินะเจอเพื่อผม

งั้นผมจะศรัทธาความหวังนั้น

ผมจะเลี่ยงการใช้พลังของผมเหมือนที่เธอบอก มารินะ ฉันหวังพึ่งเธอแล้วนะ

น้ำตาได้ไหลอาบแก้มของริกกะ

ริกกะเปิดปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่เธอพูดมันไม่ได้ และกัดฟันของเธอแรงๆ

นั่นเพียงพอแล้ว ริกกะ หนูไม่ต้องพูดอะไร พี่เข้าใจ

ผมไม่ “เห็น” ในใจของเธอเพราะผมปิดใช้งานความสามารถของผม

แต่ผมเข้าใจ

ตาที่สีแดง ไหวเหมือนมีเปลวเพลิงอยู่ในมัน บอกผมทุกอย่าง

「พี่ขอโทษ พี่จะ……นอนแปปนึง」

ผมพูดอย่างนั้นและผมปิดตา

สติได้หายไป

มันโอเค ริกกะอยู่ข้างผม ดังนั้นผมรู้สึกปลอดภัย

เมื่อผมตื่นขึ้ผมพบว่าผมนอนอยู่บนเตียง ริกกะต้องอุ้มผมมาที่นี่

แต่……

「มันไม่ใช่สไตล์ชั้นจริงๆ」

ผมลุกขึ้นมา เกาหัวของผม หาวและพึมพำกับตัวผมเอง พร้อมด้วยการขมวดคิ้ว

เตียงไม้ที่ออกมาจากนินาน

ผมหวังว่าผมจะนอนบนเตียง แต่ผมทำไม่ได้

「มาสเตอร์ เป็นยังไงบ้าง?」

ผมหันสายตากับเสืยง และผมเห็นริกกะที่ยืนอยู่ข้างเตียง

ผมไม่ได้สังเกตุเธอเลยซักนิด เพราะผมปิดใช้งานความสามารถของผม

「โอ้ ดีขึ้นเยอะเลย」

ผมยิ้มและตอบริกกะ

「จริงๆเหรอ? หนูคิดว่าพี่ควรจะนอนนานกว่านี้อีกหน่อย……」

ริกกะถามด้วยหน้าตาที่ไม่สบายใจบนหน้าของเธอ

มันค่อนข้างดี แต่ผมได้ซ่อนความรู้สึกจริงๆจนถึงตอนนี้ มันธรรมชาติที่ผมจะถูกสงสัย

「งั้นพี่จะแสดงข้อพิสูจน์ให้หนูดู」

ผมพูดด้วยรอยยิ้ม แะม้วนผ้าห่อรอบเอวผม

ผมได้มีอารมณ์มากเมื่อผมหลับ ผมเห็นการตั้งจากการเกงของผม

ริกกะเปลี่ยนเป็นแดงสด

เมื่อมาคิดมันแล้ว ผมได้ทำให้ริกกะแตกไปมากก่อนเรามาที่นี่ แต่ผมไม่ได้แตกซักพัก

ผมอยู่ในความแข็งแรงแล้ว และผมอยากจะทำเธอตอนนี้เลย แต่――

「โรคุฮานะ มันเป็นคำสั่ง」

「หือห? อ้า ค่ะ!」

ผมมั่นใจว่าคำพูดของผมเธอป้องกันมันไม่ทัน แต่เธอยืนตัวตรง และตอบผมในความรีบ

「ไปที่ที่มารินะ และยูกะอยู่ และให้พวกเธอแต่งตัวหนู」

「เอ๋? แต่งตัว?」

ริกกะเอียงหัวกับคำพูดของผม

「ดูนี่ นี่」

ผมชี้ไปที่เอ็นของผม ซึ่งมันดันกางเกงขึ้นมาจนเห็นได้

「หนูรู้ว่าพี่อยากทำหนูตอนนี้แต่พี่อยากทำ หนูที่ ‘สวย’ ถ้าหนูรู้ว่าพี่พูดถึงอะไร ไปหามารินะและยูกะ และให้พวกเธอทำหนูให้สวยกว่านี้ และกลับมาอย่างรวดเร็ว」

「ค-ค่ะ!」

รืกกะตอบคำพูดของผม ดั่งอยู่ในความรีบ และวิ่งออกไปจากห้องดั่งอยู่ในความรีบด้วยเช่นกัน

「คุฟุฟุ อีงี่เง่า」

เมื่อผมมองดูเสียงที่ผมได้ยิน ผมเห็นเสี้ยวของผมสีเงินที่ทางเข้าของห้อง ที่ริกกะเพิ่งวิ่งออกไป

ทามะมูชิ ยังไงซะ ผมรู้มันจากเสียง

แต่ผมไม่แม้แต่จะสังเกตุ ตัวตนของทามะมูชิเลย

ในฐานะมนุษย์ปรกติที่มีสัมผัสทั้งห้า แลละความสามารถของร่างกายผมไร้ความสามารถจริงๆ เมื่่อความสามารถของผมปิดใช้งาน

「เธอมั่นใจที่จะออกมาจากหมอผีเหรอ?」

ผมพึมพำพร้อกับขมวดคิ้ว

ผมเดาว่าผมไม่จำเป็นต้องถาม

เธอเป็นอีงี่เง่า แต่เธอทำมันได้

「อย่ากังวล นานะฟูชิดูเค้าอยู่!」

ทามะมูชิส่งเสีงของเธอและกระโดดขึ้นและลงเพื่อเปิดเผยตัวตนของเธอ

「โอ้?」

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะส่งเสียงของผม

เนื่องจากความจริงที่ผมปิดใช้งานความสามารถของผม ผมไม่รู้ว่าทามะมูชิจะใส่ชุดแบบไหนเมื่อเธอปรากฏ

「คิดยังไง ไม่ใช่ว่ามันน่ารักเหรอ!」

ทามะมูชิวางมือไว้ที่สะโพกและส่ายนมของเธอ และพองอกออกมา และส่งเสียง

ผมสีเงินยาวถูกถักเปียอยู่ข้างหลัง และเธอใส่ชุดสีขาวธรรดา

มันสดชื่นที่จะให้ทามะมูชิใส่ชุดสีขาว เพราะเธอใส่ผ้าคลุมสีดำตลอด

มากกว่านั้นเนื้อผ้าของชุดของเธอบางและผมเห็น เส้นของตัวของเธอมันโปร่งใสเล็กน้อย

หน้าของเธอน่ารักถ้าให้เริ่มพูด และเธอสวย ลึกลับ ที่ทั้งไร้เดียงสาและมีเสน่ห์

แต่เธอเป็นอีงี่เง่านะ

「ชั้นได้รู้มาจากยูกะ! ว่าเพื่อที่จะเติมอสุจิของซูซูฮารระ ชั้นต้องสวย! ว่าถ้าชั้นสวย ชั้นจะได้อสุจิมากมาย! ดังนั้นชั้นได้ทำงานหนักเพื่อที่จะได้ลิ้มรส」

ผมถอนความคิดที่ว่าทามะมูชิเป็นอีงี่เง่า แต่ในเวลาเดียวกัน ผมโล่งใจ

「โอ้ เธอน่ารัก และเธอดูลามก」

เมื่อผมพูดแบนี้กับทามะมูชิ เธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และปากเปลี่ยนเป็นสามเหลี่ยม และอยู่ไม่สุข

ผมจะทำดีที่สุดที่จะชมเธอแต่เมื่อผมชมเธอ เธอเขิน

อายุของเธออยู่เลยสามสิบ แต่เธอก็ไม่ระวังด้วย

ยังไงซะ นั่นเป็นสิ่งที่น่ารักเกี่ยวกับทามะมูชิ

「นายหมายถึงน่ารักและลามก นายจะพูดว่าน่ารักและลามก? นั่นหมายถึงชั้นน่ารักและลามก?」

หลังจากที่พูดคำถามซ้ำกันสามรอบ ทามะมูชิเข้ามาหาผม ชำเลืองมองผม

เธออาจจะมาที่เตียงเลย ผมมองหน้าที่แดง งอตัวลง เพื่อจับชายกระโปรงของเธอด้วยสองมือ

「มองชั้น!」

อะไรที่เธอคิดเมื่อเธอส่งเสียงและจับชายกระโปรง และม้วนมันขึ้นอย่างทรงพลัง?

เอ่อ นมของเธอเด้ง

มันไม่ใช่แค่นมของเธอ

แต่มันเป็นน้องหนูที่ลลื่นของเธอด้วยที่มันเอ่อล้นไปด้วยน้ำหวานของน้องหนู

มามะมูชิไม่ได้ใส่อะไรข้างในชุด

「นายทำได้ตามใจเลย!」

ทามะมูชิขมวดคิ้ว หน้าของเธอแดงดั่งไฟ ขณะที่เธอเปิดเผยตัวที่เปลือยและส่งเสียงของเธอ

มันจบกัน เธอพยายามที่จะสวย ไร้เดียงสาลึกลับและมีเสน่ห์ แตทุกอย่างได้เสียไป

แต่มันลามก ค่อนข้างลามก และมันดีที่ว่าเธอน่ารักแต่ลามก

ผมอยากจะข่มขืนเธอตอนนี้ และให้เธอร้องเสียงแหลม แต่ริกกะแต่งตัวอยู่

ถ้าเธอแต่งตัวและกลับมาหา และ ผมและทามะมูชิมีเซ็กส์กัน

ผมมั่นใจว่าเธอจะตกใจ

ผมตัดสินในที่จะรอให้ริกกะมาถึงระหว่างที่ชมทามะมูชิที่คิ้วขมวดบนหน้าของเธอและเปลือยตัวของเธอ

「……หือห์?」

หลังจากซักพักทามะมูชิส่งเสียงของเธอ

「มันลามก มันน่ารัก มันน่ารักมากจนชั้นได้มันไม่พอ」

เมื่อผมกระซิบคำนี้้ ทามะมูชิมอบรอยยิ้้มที่ใหญ่

「มองมากว่านี้!」

ทามะมูชิม้วนเสื้อของเธอและแทงหน้าอกของเธออกมา

นมที่ใหญ่ของเธอเด้ง

ถ้าผมพูดอย่างเดิมซ้ำสามครั้ง ริกกะจะมา

ขอบคุณพระเจ้า ทามะมูชิเป็นอีโง่

TLN: คนเขียนได้ไปเขียนเรื่องใหม่แล้วครับดังนั้นสถานะของเรืองนี้คือพักอย่างไม่มีกำหนดครับ

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord