ตอนที่ 146

เมื่อเราออกจากบ้าน ทามะมูชิส่งแมลงมาสองตัว

เหตุผลคือเพื่อเป็นมาตรการกับบาเรีย

หลังจากเหตุการณ์ครั้งสุดท้าย ผมพบว่า “ตา” ของผมเห็นบาเรียได้ อย่างไรก็ตาม มันได้ถูกบอกว่าบาเรียปรกติแล้วเป็นบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเห็น แม้ว่าทามะมูชิที่มีเทคนิคของบาเรีย ทำได้แค่ “รู้สึก” มันเท่านั้น

มันจะมีปัญหาหลายอย่างถ้าเราเข้าไปในบาเรียโดยไม่รู้ตัว เพิ่มเติมจากนั้น ในกรณีก่อนหน้า ถ้าการสื่อของมารินะถูกปิดกั้น จะไม่มางที่จะติดต่อเธอได้เลย

นั่นทำไมเธอส่งแมลงมา

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับใครก็ตามยกเว้นผมที่จะเห็นบาเรีย แต่ถ้าเราเข้าไปในบาเรีย ทามะมูชิจะสามารถรู้

โดยการส่งแมลงไปกอนหน้าเรา ถ้าเราเข้าบาเรีย ทามะมูชิจะสามารถตรวจเจอพวกมัน แม้ว่าแมลงจะออกมาจากบาเรียไม่ได้ เราบอกมารินะเกี่ยวกับมันได้ และเธอใช้ “เด็นชิน” เพื่อเตือนเราก่อนที่เราจะไปติดกับอยู่ในบาเรีย

ปัญหาคืออาซาฮินะและฮิซูกิ เพราะริกกะจะไม่มีวันทิ้งผม

แมลงถูกส่งไปเป็นมาตรการประกันความปลอดภัยที่จะเลี่ยงไม่ห้อีงี่เง่าสองคนนี้ไปติดอยู่ในบาเรีย ถ้าพวกเธอแยกกับผม

「อาซาฮินะ เธอดูเหมือนจะมีไอคิวที่ต่ำ ไม่ใช่เหรอ?」

กอดแขนของผมฮิซูกิที่เดินบนถนนตอนกลางคืน เรียกออกไปหาอาซาฮินะที่เดินต่อจากผม

ด้วยหน้าที่ดูยิ้มเยาะบนหน้าของเธอ

ริกกะที่เดินนำหน้าระหว่างที่คอยดูสิ่งแวดล้อม ถอนหายใจ และมองฮิซูกิด้วยตาที่ร้อนผ่าว

อาซาฮินะถูกล้อ แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนจะโกรธเป็นพิเศษและจ้องตรงไปข้างหน้าขณะที่เธอเดิน

「อาซาฮินะเธอไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นคนที่ฉลาด ใช่มั้ย」

ฮิซูกิที่ดูเหมือนจะไม่พอใจที่ถูกเมินโดยอาซาฮินะ หัวเราะคิกคักและล้ออาซาฮินะ

「ขั้นคิดว่าเธออาจจะไม่เข้าใจไอคิว ดังน้นชั้นสร้างปัญหาที่จะพูดใหม่ว่าเธอดูโง่ เธอควรจะซาบซึ้งความเมตตาของชั้น ใช่มั้ย?」

ฮิซูกิอธิบายอย่างภาคภูมิใจว่าเธอล้ออาซาฮินะมากขนาดไหน อย่างไรก็ตาม แทนที่จะโกรธ เธอพองใส่ฮิซูกิ

「อีโง่!」

ตาของฮิซูกิเปิดกว้าง และเธอล้ออาซาฮินะตรงๆ

เธอบอกอาซาฮินะว่าเธอดูเหมือนจะมีไอคิวที่ต่ำ แต่มันดูเหมือนเธอก็มีไอคิวที่ต่ำด้วย ฮิซูกิ

ริกกะที่มองฮิซูกิ อย่างขอโทษขอโพย และก้มหัวของเธอ

อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน ริกกะ มันไม่ใช่ความผิดของหนู

อย่างไรก็ตาม ผมรู้มัน แต่โอ้ที่รัก มันยากที่จะเชื่อว่าพวกนี้ฟังจะฟังผมไหว แม้ว่าผมจะวางมาตรการป้องกันไว้มากมาย

ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อเราเจอกับศัตรู

ยังไงซะ ครั้งนี้มันไม่ได้อันตรายมาก ดังนั้นผมมั่นใจว่าพวกเธอจะโอเค

แต่ ยังไง อาซาฮินะเงียบเกินไป ไม่ว่าฮิซูกิจะกระตุ้นเธอมากแค่ไหน เธอไม่ตอบสนองซักนิด

ในทันทีที่ผมใช้งานความสามารถเผื่อไว้ นั่นทำไมผม “เห็น” ใจของอาซาฮินะได้ แต่เธอไม่ได้ดูเหมือนว่าจะคิดเกี่ยวกับอะไรเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตาม ความสามารถของผมสามารถที่จะดูพื้นผิวของใจเธอได้ แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรที่เธอคิดข้างในลึกๆ

ขณะที่ผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อาซาฮินะหยุดชั่วขณะ และจากนั้นเธอมองไปข้างๆ

ฮิซูกิที่สั่นด้วยความกลัว กอดแขนของผมอย่างแน่น และยิ้มขณะที่เหงื่อไหลลงแก้มของเธอ

「ฟูฟู เธอโกรธมากที่ชั้นพูดว่าเธอเป็นอีโง่ ดังนั้น――」

「เธอพูดว่าอลิสเหรอ?」

เหมือนกับจะขัดคำพูดของฮิซูกิ อาซาฮินะพึมพำกับตัวเธอเอง เมินฮิซูกิอย่างสมบูรณ์

หน้าของฮิซูกิเปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอพองก้อมของเธอ ดั่งเธอคาดหวังให้บางคนฟังเธอในที่สุด หังจากการปั่นป่วนทั้งหมด

「โอ้ ชั้นได้ยินมาว่าเธอรับยูกินะเข้าไปหลังจากที่พ่อแม่ของเธอได้เสียไป」

「ใช่」

「เธอไม่รู้ว่าพ่อแม่ของยูกินะเสียไปแล้ว ใช่มั้ย?」

「ใช่ยูกินะได้คุยเกี่ยวกับพวกเค้ามาก่อนบางครั้งแต่เธอดูมีความสุขตลอด」

「เข้าใจแลว」

เธอดูเหมือนจะมีความสุขตลอด หือห์

ผมเดาว่าเธอไม่เคยบอกใครมาก่อนว่าพ่อแม่ของเธอได้เสียไปแล้ว

พูดถึงแล้ว ยูกกินะได้ชอบแม่ของผมมาก

เธอถามว่าเธอจะเรียกแม่ว่า “กา-จัง*” ได้มั้ยแล้วหัวเราะ

TLN: แม่

「ชั้นไม่รู้ว่านั่นเกี่ยวข้องอะไรกับมันมั้ย」

「โอ้?」

「ชั้นจำสิ่งที่ยูกินะพูดได้」

「มันคืออะไร?」

「เธอพูดว่าเธอให้ผมของเธอยาวและเธอใส่เสื้ผ้าของผู้หญิงเพราะนั่นเป็นสิ่งที่แม่ของเธอต้องการจะทำ」

「แม่ของเธอ?」

「ใช่ ไม่ว่าแม่เธอจะบอกเธอมากเท่าไหร่ยูกินะคิดว่ามันแปลกที่เธอไว้ผมยาวเหมือนสาวๆและใส่เสื้อผ้าของผู้หญิง……」

ขณะที่ผมฟังคำพูดของอาซาฮินะ ผมคิดอย่างแน่นอน

เธอได้เกิดมาเป็นผู้หญิง แต่หัวใจของเธอเป็นผู้ชาย และนิสัยของเธอผู้ชายกระฉับกระเฉงและแข็งแกร่ง

มันแปลกที่จะเห็นผมของยูกะนะยาวและถักเปีย และใส่ชุดนักเรียนของผู้หญิง

อย่างไรก็ตาม ยูกินะเป็นนักเรียนของโรงเรียนที่มีศักดิ์ศรี่ โรงเรียนหญิงล้วนคุโระยูริ

ถ้าเธอขัดกฎของโรงเรียน เธอจะถูกลงโทษ และมันเป็นไปได้ที่ยูกินะเห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจที่จะทำหลังจากที่ปะทะกับโรงเรียงหลายครั้ง

แต่นั่นไม่ได้อธิบายว่าทำไมเธอไว้ผมยาว

ไม่มีโรงเรียนที่บอกว่าผู้หญิงไว้ผมสั้นไม่ได้

「บางทีเป็นความต้องาร……」

อาซาฮินะพึมพำกับตัวเธอเอง

「ชั้นคิดว่าแม่เธอบอกกับเธอหลายครั้งก่อนที่เธอตาย ว่าเธออยากให้ยูกินะเป็นผู้หญิงมากกว่า แต่ยูกินะต่อต้าน เธอยืนกรานว่าเธอเป็นผู้ชายแต่……」

「พ่อแม่ของเธอตาย」

「ใช่บางทีเธอเสียพวกเค้าไปและเสียใจกับมันดังนั้น……」

「เธอเชื่อคำพูดสุดท้ายที่ต้องการของแม่ของเธอและพินัยกรรม ดังนั้นยูกินะจะไม่ทรยศความรู้สึกของเธอ」

「อาจจะเป็นอย่างนั้น ชั้นไม่ได้ฟังมาจากเธอ ดังนั้นชั้นอาจจะผิด」

「ไม่หรอก」

ผมคิดว่าการคาดเดาของอาซาฮินะถูกต้อง

ยูกินะร่าเริงและมีความสุขตลอด เธอไม่เคยบ่นเกี่ยวกับอะไร และแม้ว่าเธอตัวเล็ก เธอมีความมุ่งมั่นที่สูงมาก และเธอโหยหาการที่จะเป็นฮีโร่ ฮีโร่ที่ช่วยคนอ่อนแอและทำให้คนแข็งแกร่งพ่ายแพ้

พ่อแม่ที่เสียไปของเธอเกี่ยวข้องกับองค์กรปกป้อง ทามะมูชิบอกผมว่าองค์กรได้ถูกสร้างเพื่อปกป้องพวกที่เกิดมาพร้อมกับความสามารถพิเศษ และพวกนั้นที่เรียกว่ากึ่งมนุษย์ ย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ มันเสื่อมจากข้างใน

ทำไมพ่อแม่ของยูกินะตายล่ะ? ไม่ว่าพวกเขาจะตายเวลาเดียวกันหรือแยกกัน พ่อแม่ของยูกินะน่าจะอยู่ที่ฝั่งของนายพล

อำนาจของนายพล จางหายไปในตอนนี้ แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นแบบนั้นตลอดตั้งแต่แรกเริ่ม

มีความเป็นไปได้ว่าฝ่ายที่ตรงข้ามกันเข้าร่วมกับองค์กรของคุดัน และได้อำนาจมาอย่างช้าๆ และในการดำเนินการอย่างนั้น พ่อแม่ของยูกินะถูกลบออกไป

มันจะมีเหตุผลที่อลิสรับยูกินะเข้าไป เพราะเธออยู่ฝั่งนายพล

ผมไม่รู้ว่าสภาพแวดล้อมครอบครัวแบบไหนที่ยูกินะมี แต่สำหรับเธอ พ่อแม่ที่เสียไปแล้วของเธอต้องเป็นฮีโร่

นั่นทำให้ยูกินะโหยหาการได้เป็นฮีโร่ นั่นทำไมเธอพยายามอย่างหนักที่จะทำตามสิ่งที่แม่ของเธอพูด

「มันพูดกันว่า คนที่ดูเหมือนไม่กังวลอะไรเป็นคนที่แบกภาระที่ยิ่งใหญ่อยู่」

「ชั้นเดาว่าอย่างนั้น」

อาซาฮินะยิ้มกับคำพึมพำของผม

ยูกินะพุ่งมาช่วยผมเมื่อผมสู้กับฮิซูกิ

มีเหตุผลที่เธอแข็งแกร่ง

「……ฟู่」

กอดแขนของผม ฮิซูกิสูดหายใจน้ำมูกใส่ผมพร้อมการขมวดคิ้ว

หลังจากที่ถูกเมินโดยอาซาฮินะเป็นเวลานาน เธอไม่สามารถที่จะเข้าร่วมในการสนทนาได้ มันดูเหมือนเธอได้อารมณ์เสีย

เมื่อริกกะเห็นฮิซูกิถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เธอมองหน้าผมด้วยสีหน้าขอโทษขอโพย

มันดูเหมือนมันจะดีกว่าถ้าเธอเงียบ แต่ผมมั่นใจว่าเธอจะรับมันไปถึงหัวใจ และผมมีความรู้สึกว่าเธอจะทำอะไรที่ไม่จำเป็นเมื่อเวลาถูกต้อง

บางทีผมควรจะทิ้งฮิซูกิไว้ข้างหลัง

หลังจากประมาณสามสิบนาทีของการเดินผ่านถนนยามค่ำคืน เรามาถึงหน้าอาคารใหญ่

มันเป็นตอนเที่ยงคืน และแสงได้ส่องสว่างที่ป้าย และแสงได้เล็ดออกมาจากหน้าต่างของอาคาร

โรงพยาบาลสามัญอาซาฮินะ

นั่นคือที่ส่องสว่างอยู่ตรงป้าย

ผมไม่เคยมาที่โรงพยาบาลนี้มาก่อน แต่ผมรู้จักตัวตนของมัน เพราะทั้งหมดมันเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้  และผมไม่มีความคิดเลยว่าอาซาฮินะเป็นญาติของเจ้าของโรงพยาบาล

เธอปฏิเสธว่าเธอไม่ได้เป็นคุณหนู แต่ไม่ว่าจะมองมันอย่างไร เธอเป็นคุณหนู

พูดนั่นแล้ว――

「ไม่ใช่ว่าบ้านเธออยู่ที่อื่นเหรอ?」

ผมถามอาซาฮินะที่ยืนต่อจากผม

「ลุงของชั้นมีบ้านแยกออกไป แต่น้องสาวและชั้นอยู่ในห้องที่ขอยืมมาจากโรงพยาบาล」

「จริงเหรอ?」

งั้นเธอก็ไม่ได้อยู่กับลุงของเธอกับภรรยาสิ

ยังไงซะ มันต้องมีเหตุผลหลายอย่าง

ผมไม่ได้สนใจ ผมเลยจะไม่ถาม

「ชั้นจะไปด้วยตัวเอง เพราะมีคนน้อยอยู่ตอนกลางคืน」

จากนั้นอาซาฮินะเริ่มเดิน

「เดี๋ยวก่อน」

เธอหยุดและหันมา

「มันโอเคที่จะปกป้องน้องสาวของเธอ ต่เธอจะอธิบายเรื่องนั้นกับลุงของเธอยังไง? และแม้ว่าเค้าไม่อยู่ในญี่ปุ่น เธอยังมีพ่อ」

อาซาฮินะหัวเราะคิกคักกับคำถามของผม

「ถ้าชั้นอยู่ข้างนอกต่อโดยไม่ได้รับอนุญาต พวกเขาไม่แม้แต่จะกังวลเกี่ยวกับชั้น นั่นคือคำตอบ」

อาซาฮินะตอบ หันกลับไปละเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

ยังไงซะ ผมหมายถึง อะไรวะ

เธอมีหลายอย่างเกิดขึ้น

「บางทีเธอและชั้น……คล้ายกัน」

ฮิซูกิที่กอดแขนของผม พึมพำอย่างค่อนข้างเศร้า และเธอมองหลังของอาซาฮินะที่เดินไป

ฮิซูกิดูเหมือนจะเป็นลูกคุณหนูมากกว่าอาซาฮินะ แต่เพราะความสามารถพิเศษที่เธอโตขึ้นมาพร้อมมัน เธอดูเหมือนจะไม่มีอะไรเหลือนอกจากเงิน และถูกส่งออกไปในความทุกข์

――พวกเขาจะไม่แม้แต่กังวลเกี่ยวกับเธอถ้าเธอค้างคืนข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาต

อาจจะมีบางอย่างที่เธอรู้สึกเมื่อเธอได้รับฟังคำพูดของอาซาฮินะ

หลังจากประมานสิบห้านาที อาซาฮินะกลับออกมา แต่โลลิฮินะไม่อยู่เลย

บางที่เธอพาโลลิฮินะออกมาไม่ได้ หรือบางที่เธอหาโลลิฮินะไม่เจอ

「เธอไม่ได้อยู่ที่นั่น」

อาซาฮินะหยุดตรงหน้าผม แต่วางมือไว้บนสะโพกของเธอและส่งเสียง

「ในเวลานี้เหรอ?」

「ใช่ เธอไม่อยู่ที่นี่ในเวลานี้」

「เธออยู่กับลุงของเธอมั้ย?」

「ไม่ ชั้นไม่คิดอย่างนั้น」

อาซาฮินะปฏิเสธคำถามของผมอย่างมั่นใจ

「มันไม่สำคัญ แต่น้องสาวและชั้นไม่ไช่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดกับแม่ของเรา」

 「อะไร?」   

 「แม่จริงๆของเราเป็นภรรยาของลุง ป้าของเรา」   

 「นั่น……」   

 「โอ้ เธอไม่ได้นอกใจ มันเป็นการตกลงร่วมกัน」   

การตกลงร่วมกัน

อาซาฮินะพูดไม่ชัดแต่ผมเกือบจะเข้าใจเธอ

นั่นเป็นเหตุผลที่อาซาฮินะไม่ได้อยู่กับลุงและภรรยาของเขา

 「แม่ของชั้นมีลูกไม่ได้และลุงก็ด้วย ดังนั้นหลังจากการคุยกัน พ่อและป้าตัดสินใจที่จะมีลูก พ่อของชั้นรับลูกคนแรกไป ลและลุงของชั้นรับคนที่สอง ยังไงก็ตาม แม่ของชั้นเลี่ยงชั้น และลุงของชั้นเลี่ยงยุยในท้ายที่สุดมันไม่ได้ผลและเราพี่น้องถูกทิ้งตามลำพังอยู่ในโลก」  

อาซาฮินะถอนหาใจอย่างเบื่อหน่าย

มันค่อนข้างเป็นเรื่องน่าปวดหัว ไม่ใช่เหรอ?

 「ชั้นคิดว่าที่เดียวที่เธอไปได้คือบ้านของยูกินะ」   

 「เฮ้ เฮ้ เฮ้……」   

ผมไม่รู้ว่าบ้านของยูกินะอยู่ที่ไหน ดังนั้นผมเดาว่าผมจะต้องให้ะโลลิฮินะบอกผมว่าเธออยู่ที่ไหน แต่สิ่งที่สำคัญคือโลลิฮนะไม่อยู่ที่นี่

 ――ฉันคิดว่านั่นอาจจะเกิดขึ้น   

ทันใดนั้น เสียงของมารินะก้องอยู่ในสมองของผม

 ――เพราะเมื่อนายหวังพึ่งอาซาฮินะนายได้ทำผิดแล้ว! มันจะดีที่สุด ถ้าฉันถามอลิส แต่นั่นยังเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นฉันขอให้ทามะมูชิดูที่อยู่ของยูกินะ!   

โอ้ จริงหรือ? เธอเก่งจริงๆ เธอแม้แต่เรียกอาซาฮินะว่าไร้ความสามารถ

 ――ฉันได้แฮคเข้าไปในศูนย์ข้อมูลของโรงเรียนคุโระยูริ และที่อยู่ก็คือหอพักของโรงเรียนคุโระยูริ

หอพัก?

 ――ใช่มันดูเหมือนจะยู่ในพื้นที่ของโรงเรียนคุโระยูริ ทามะมูชิ-จังได้ส่งแมลงบินออกไปแล้ว

เฮ้ ทีมเด็กที่ทำได้ถ้าพยายามนั้นยอดเยี่ยม ทีมของเด็กที่ทำไม่ได้แม้ว่าเธอจะพยายายามนั้นน่าน่าเวทนา

 ――ฉันจะเรียกนายเมื่อแมลงไปถึง ดังนั้นนายไปที่โรงเรียนคุโรยูริตอนนี้   

ได้เลย ได้โปรดดูแลมัน

เมื่อผมบอกอย่างนั้นกับมารินะ การสื่อสารถูกตัด

ผมมั่นใจว่าเธอยุ่ง แต่เธอดูแลผม

ยังไงซะ แค่เพราะผมไม่ได้ยินเสียงของเธอผมมั่นใจว่ามารินะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นที่นี่

 「ชั้นได้ขอมูลมาแล้ว เราจะมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนคุโระยูริตอนนี้」   

ผมเรียกเด็กสองคนที่ทำมันไม่ได้แม้ว่าจะพยายาม และตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนคุโรยูริทันที

ถ้าโลลิฮินะอยู่ที่บ้านของยูกินะ เราปกป้องทั้งสองคนด้วยกันได้ ซึ่งมันทำให้สะดวกสำหรับเรา

แต่อลิสและยูกินะเกี่ยวข้องกันและเมื่อผมพพยายามจะติดต่อกบโลลิฮินะเพื่อปกป้องยูกินะ เธอไม่อยู่ที่นี่

ชายที่นานะฟูชิฆ่า มีเป้าหมายที่กึ่งสัตว์ที่เป็นนักเรียนของโรงเรียนคุโระยูริ

มีกึ่งสัตว์ที่อาจเป็นญาติของริกกะ

ถ้ามูลค่าสูง อาจจะมีคนอื่นที่ทำงานเพื่อจับกึ่งสัตว์

ถ้าเป็นอย่างนั้น จังหวะเวลามันสมบูรณ์แบบ

ถ้ามีแม้แต่การล่าช้าเล็กน้อย ยูกินะและโลลิฮินะอาจจะถูกกำจัด

แต่……

ผมชำเลืองมองหลังของผม ขณะที่ผมเดินอย่างรวดเร็ว อาซาฮินะเดินอยู่ข้างหน้า และฮิซูกิเดินเอาศอกแหย่อาซาฮินะด้วยความจงใจ

ริกกะเป็นคนเดียวที่จะมีโอกาสสู้ อาซาฮินะใช้ได้เป็นกำแพงเนื้อ แต่ฮิซูกิเป็นแค่ความรับผิดชอบ

ยังไงซะ เราจะสามารถทำมัน ผมเดาว่า

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord