ตอนที่ 145

จากยูกะ อาซาฮินะถูกผนึกอยู่ในห้องนั่งเล่น

ผมนำริกกะขึ้นมาจากห้องใต้ดิน ไปที่ชั้นแรก และเดินลงจากทางเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ผมหยุดอยู่ตรงหน้าประตูของห้องนั่งเล่น และใช้ความสามารถของผมเผื่อไว้

ประตูและกำแพงโปร่งใส เปิดเผยให้เห็นข้างในของห้อง

อาซาฮินะนอนอยู่บนโซฟาถูกมัดอยู่ในเชือก

ไม่เพียงแต่เธอถูกมัดอยู่ในเชือก เธอถูกผ้าปิดปากด้วย

ยูกะค่อนข้างที่จะไม่หยุดยั้ง

และอาซาฮินะดีใจไม่ว่ายูกะจะทำอะไรกับเธอ

ช่างบ้ากาม

แล้วก็ฮิซูกิมองลงไปที่อาซาฮินะ ที่นอนอยู่บนโซฟา กอดอก เธอยั่วยุอาซาฮินะอย่างชัดเจนแต่อาซาฮินะดูเหมือนจะไม่ถือ

ไม่มีสัญญานของคาซะฮานะ ไม่หมือนฮิซูกิ คาซะฮานะถูกใช้ได้กับทุกอย่าง

คาซะฮานะดูเหมือนจะทำงานกับมารินะ ยูกะ ทามะมูชิ และนานะฟูชิ กลุ่มของสาวๆที่ทำได้

พูดอีกอย่าง คนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นตอนนี้ เป็นกลุ่มของ “พวกเด็กๆที่ทำอะไรไม่ได้” 

ผมจะนำอาซาฮินะไปกับผมแต่…

ถ้าผมทิ้งฮิซูกิไว้คนเดียว เธออาจจะเริ่มทำอะไรมั่วๆกับคาซะฮานะในเวลาว่างของเธอ และถ่วงพนักงานที่มีพรสวรรค์และมีค่า

ยังไงซะ ผมคิด ทำไมไม่เอาเธอไปกับผมด้วยล่ะ?

ดังนั้นมารินะ เธอฟังอยู่ ใช่มั้ย? มีปัญหาที่จะพาฮิซูกิไปด้วยกันกับฉันมั้ย

――มันค่อนข้าางที่เป็นเป็นการช่วยเหลือ คาซะฮานะ-จังก็จะรู้สึกปลอดภัยถ้าซูซูฮาระ-ซังไปกับเธอ

เสียงของมารินะก้องอยู่ในหัวของผม

มารินะดูเหมือนจะคิดเหมือนกันกับผม

ผจะนำอาซาฮินะและฮิซูกิไปกับผม ดังนั้นได้โปรดดูแลพวกเธอ

――ถ้ามีอะไร ฉันคิดว่ามันยากกว่าที่จะเป็นพี่เลี้ยงเด็ก เด็กที่มีปัญหาสองคน ฉันได้ถูกมอบความไว้วางใจกับคนนี้ ดังนั้น ได้โปรดเป็นพี่เลี้ยงเด็กตัวสร้างปัญหาสองคน ซูซูฮาระ-ซัง

โอ้ เอาน่า เธอมีลิ้นที่เป็นพิษ ถ้ามีใครถามเธอจะระเบิด

ไม่ว่าอย่างไร ด้วยมารินะอยู่ที่นี้ มันจะเป็นเรื่องโอเค แม้ว่าบางอย่างจะเกิดขึ้น มันจะปลอดภัยถ้ามาทามะมูชิ คาซะฮานะ และนานะฟูชิอยู่ใกล้ๆ

โอ้ ใช่ ผมเกือบลืม

――มีอะไรเหรอ?

อลิสจะไม่ตื่นขึ้นมาซักพัก

――ฉันรู้ ทางกายภาพเธอโอเค แต่จิตใจของเธอ เกือบที่จะพังทลายแล้ว ฉันคิดว่ามนต์ของยูกะได้รักษาจิตใจไปมาก แต่ฉันคิดว่าเธอเสียความตึงเครียดมาไปแทน ดังนั้น ฉันไม่คิดว่าเธจะตื่นมาซักพัก

มันเกี่ยวกับคลีเลีย ไม่ใช่เหรอ?

――ใช่

เธอทำการฝังหัวของคลีเลียหลังจากที่อลิสตื่นขึ้นได้ ฉันติดค้างหนี้ของความกตัญญู ได้โปรดดูแลเธออย่างสุภาพเท่าที่เป็นไปได้ ฉันจะหวังพึ่งเธอนะ

――หืมมม

มีอะไร?

――มันไม่มีอะไร ฉันก็ยุ่งอยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นได้โปรดดูแลเรื่องนั้นด้วย

หลังจากพูดอย่างนั้น เสียงของมารินะหายไป

อะไรของเธอะ? ผมรู้สึกว่าเธอจะอวดดีมากขึ้นและมากขึ้น

ผมต้องฝึกเธอเป็นประจำไหม? ผมปล่อยเธอตามลำพัง และให้เธออวดดีกว่านี้ไม่ได้

มารินะจะมีการฝึกที่มากมายภายหลัง แต่ผมมีริกกะอยู่ที่นี่ และผมต้องดูแลเด็กมปัญหาสองคน

คิดเกี่ยวกับเรื่องนีแล้วถอนหายใจ ผมเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

「อุฟุ อุฟุฟุ อุฟุฟุฟุ ♡」

เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข ก้องในห้อง

「ช่างเละเทะ เธอเป็นบ้ากามจริงๆ ที่ดูมีความสุขแบบนั้น ถ้าเธอเป็นบ้ากาม ทำไมเธอไม่เลียเท้าชั้นเหมือนคนบ้ากามล่ะ?」

ระหว่างที่อาซาฮินะนอนอยู่บนโซฟา ถูกมัดด้วยเชือก ฮิซูกิมองลงไปหาเธอ และหัวเราะเธอ เธอจิ้มแก้มด้วยนิ้วโป้งเท้าของต้นขาที่ปกคลุมไปด้วยถุงน่อยสีดำ

อาซาฮินะที่ถูจิ้มที่แก้มด้วยนิ้วเท้า ไม่มอบความสนใจให้ฮิซูกิ และยิ้ม แม้ว่าเธอถูกอุดปาก

「อุฟุ อุฟุฟุ โฮร่า เลียสิ ♡」

ฮิซูกิ น่าจะปลดปล่อยอารมณ์เสียของเธอออกมาที่ถูกปฏิบัติอย่างผิดๆโดยอาซาฮินะก่อนหน้านี้ ยิ้มและตะโกนด้วยความสุขขณะที่เธอกดแก้มของอาซิฮินะด้วยนิ้วเท้า

ริกกะที่เดินเข้าไปในห้องกับผม เห็นฮิซูกิที่มีความสุข และเอามือปิดหน้า

ริกกะ เธอก็มีปัญหาด้วย นั่นคือมาสเตอร์เก่าของเธอ ไม่ใช่เหรอ? แต่มันเป็นคาซะฮานะที่มีปัญหาจริๆ เพราะมาสเตอร์ของเธอยังเป็นแบบนั้นอยู่

「เฮ้ ฮิซูกิ อย่าเล่นไปทั่ว ออกไปข้างนอกกัน」

「เอ๋? ซู-ซูซูฮาระ-ซัง เป็นยังไงบ้าง?」

เมื่อผมเรียกหาเธอ เธอมองผมและส่งเสียง

และในเวลาเดียวกัน ตาของอาซาฮินะเบิกกว้าง และมองผม

และจากนั้น――

「ฮฮฮิ้!」

ฮิซูกิกรีดร้องและกระโดดไปข้างหลัง

มีเสียงหึ่งและอาซาฮินะตื่นขึ้นมากระทันหัน

เชือกได้ฉีกขาก

อาซาฮินะเงียบตั้งแต่ยูกะได้มัดเธออยู่ในเชือก แต่มันดูเหมือนว่าเธอตัดเชือกตอนไหนก็ได้ที่เธออยากทำ

ขณะที่อาซาฮินะนั่งขึ้น เธอกัดฟัน

เสียงหึ่งถูกได้ยิน และผ้าอุดปากขาดเหมือนกันกับเชือก

「ชั้นทำอะไรให้นายได้?」

อาซาฮินะนั่งที่โซฟา มองผมจากด้านข้างและพูด

「ชั้นจะไปปกป้อง ยูกินะ เธอรู้ว่ายูกินะอยู่ที่ไหน ไม่ใช่เหรอ?」

「เอ๋? ชั้นไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน」

「อะไร?」

「ยูกินะอาจจะมาที่บ้านชั้น แต่ชั้นไม่เคยไปที่บ้านเธอ」

「โอ้ เข้าใจแล้ว」

ผมคิดว่าอาซาฮินะจะรู้เกี่ยวกับมัน แต่เธอไม่รู้

「ชั้นคิดว่ายุยรู้」

「ยุยเป็นน้องสาวเธอ ใช่มั้ย?」

「ใช่」

อาซาฮินะพยักหน้าตอบคำถามของผม

โลลิฮินะ แน่นอนว่าเป็นเพื่อนของยูกินะ โลลิฮินะจะรู้บ้านของยูกินะ แต่ไม่มีทางที่จะให้โลลิฮินะมาเกี่ยวข้อง……

ไม่ ตราบใดที่ยูกินะตกเป็นเป้าหมาย โลลิฮินะก็ไม่ปลอดภัยด้วยเหมือนกัน

「ประวัติครอบครัวของเธอเป็นยังไง」

「แม่ของชั้นตายเร็ว และพ่อของชั้นยังไม่ได้อยู่ในญี่ปุ่น น้องของชั้นได้อยู่กับพี่ชายของพ่อชั้น ลุงของชั้น」

โอ้ เข้าใจแล้ว ครอบครัวของอาซาฮินะดูเหมือนจะซับซ้อน ยังไงซะ ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ

「ชีวิตของยูกินะอยู่ในอันตราย ชั้นจะไปปกป้องเธตอนนี้ ดังนั้น แล้วน้องสาวของเธอล่ะ? ถ้าอยูกินะอยู่ในอันตราย น้องสาวของเธออาจจะอยู่ในอันตรายด้วย」

「เข้าใจแล้ว งั้นทำไมนายไม่ปกป้องยุยด้วยเหมือนกันล่ะ?」

「เธอไม่ระวังเกินไปแล้ว และเธอไม่ได้ถามเลยว่ามันอันตรายอะไร

「อย่ากลัวไป ชั้นจะตายจากความเบื่อตอนนี้ ถ้าเพื่อนน้องหมาของนายละน้องสาวของชั้นเล่นด้วยกันกับชั้นได้ ชั้นคิดว่าชั้นจะผ่านความเบื่อได้」

อาซาฮินะนำมือขวาไปปิดปากของเธอหาวขณะที่พูด จากนั้นชำเลืองมองริกกะ และยิ้ม

ริกกะสั่นเมื่อเธอเห็นอาซาฮินะ

เธออยู่ในการต่อสู้ระหว่างคาซะฮานะและริกกะ มากกว่าใคร แต่กระนั้น เธอบอกว่าเธอจะรับมือพวกเธอทั้งสองคนในทีเดียวเพื่อบรรเทาความเบื่อ ถ้ามันเป็นเรื่องตลก มันจะตลก แต่ในกรณีของเธอ เธอพูดจริงจัง ซึ่งทำให้มันแย่ขึ้น

ยังไงซะ ถ้าเธอจะรับมือกับริกกะและคาซะฮานะทั้งหมดทีเดียว อาซาฮินะจะแพ้อย่างแน่นอน ไม่มีทางที่เธอจะชนะ แต่อาซาฮินะจะไม่มีวันถอย

ไม่ว่าเธอจะชนะหรือแพ้มันเป็นความสำคัญรอง สิ่งที่สำคัญคือเธอสนุกหรือเปล่า

อย่างที่นานะฟูชิพูด เมื่อผมมองดูคนนี้ ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะคิดถึงคุดัน

「มันโอเค เราจะไปที่บ้านเธอตอนนี้」

「มันไม่ใช่บ้านของชั้น มันเป็นของลุงและภรรยาของเค้า」

「มันไม่สำคัญ บ้านเธออยู่ไหน?」

「โอ้เข้าใจแล้ว โรงพยาบาลทั่วไปอาซาฮินะ……?」

โรงพยาบาลทั่วไปอาซาอินะ? เดี่ยวก่อนนะบ้านของคนนี้เป็นโรงพยาบาล

พูดถึงแล้ว เธอพูดว่ามันเป็นฝันของเธอที่จะได้เป็นพยาบาล

ผมหมายถึง มันไม่ใช่คลีนิคอาซาฮินะ แต่โรงพยาบาลทั่วไปอาซาฮินะ? มันคือโรงพยาบาลที่ใหญ่ใจกลางเมืองหรือ?

「เอ๋? เธอ อย่าบอกนะว่าเธอเป็น ลูกคุณหนูที่น่าทึ่ง」

「อะไร นายหมายความว่ายังไง “คุณหนู”? มันเป็นลุงของชั้นที่บริหารโรงพยาบาล และน้องสาวขงชั้นและชั้นเป็นแค่ญาติ」

「ไม่ยังไงซะ เธออาจจะเป็น แต่……」

ผมรู้สึกหมดคำพูดับท่าทางทื่อๆของอาซาฮินะ เธอพูดว่าพ่อของเธออยู่ต่างประเทศ และลุงของเธอเป็นผู้บริหารโรงพยาบาลสามัญ

「อ-อะไรกัน โรงพยาบาลสามัญ? ครอบครัวของชั้นมาจากตระกูลขุนนาง ชั้นเป็นคุณหนูมากกว่าอาซาฮินะ-ซัง」

ฮิซูกิที่เงียบจนถึงต้อนนี้ ได้ส่งเสียงของเธอ และเธอดันเสื้อของเธอ กระแทกหน้าอกที่ใหญ่อย่างไร้เหตุผล

ผมรู้ว่าฮิซูกิรวย แต่ตระกูลขุนนางเก่าหรือ? เธอเป็นคุณหนูที่ไม่ต้องมีความอายเลย ไม่ช่หรือ?

แต่ ยังไงซะ มันดูเหมือนว่าเธอถูกทิ้งโดยครอบครัวของเธอ

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ฮิซูกิไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ะเทียบกับอาซาฮินะได้เลย

มันเป็นเรื่องน่าปวดหัว ที่จะดูและพวกเธอสองคน

ผมจะทิ้งพวกธอไว้ข้างหลังคนหนึ่ง หลังจากทั้งหมดนี้

ผมอยากได้คนที่รู้จักยูกะนะ และคนที่ยากจะปกป้องโลลิฮินะด้วยกันกับผม ถ้าเป็นอย่างนั้น คนที่ผมไม่ต้องการคือฮิซูกิ

ผมควรจะทำตามตัวอย่างของยูกะ และมัดเธอด้วยเชือก

เธอไม่เหมือนอาซาฮินะ ฮิซูกิจะไม่สามารถที่จะหนีได้คนเดียว

「งั้น แล้วศัตรูล่ะ? ถ้ามันอันตราย ชั้นวางกับดักไว้ที่นี่และขยี้ศัตรู จากนั้นปกป้องยูกินะด้วยศักดิ์ศรีได้」

อาซาฮินะมองข้ามฮิซูกิอย่างสง่างาม และถามคำถามผม

ฮิซูกิที่ถูกเมินเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง แก้มของเธอพองออกมา พร้อมน้ำตาอยู่ในตาของเธอ และเธอสั่น

「ชั้นบอกอะไรไม่ได้เลยว่าศัตรูเคลื่อนไหวหรือไม่ แต่ชั้นมั่นใจว่าพวกเค้าตามเธอ นั่นทำไมเราต้องปกป้องยูกินะเร็วที่สุดเท่าทีทำได้ นอกจากนี้ ชั้นอยากจะเลี่ยงการต่อสู้ มากที่สุดเท่าที่ทำได้」

「นั่นดีเลย ถ้านายไม่รู้ว่าพวกเค้าเคลื่อนไหวหรือไม่ นายควรจะออกไปและมองหาพวกเค้า และหลังจากที่ขยี้พวกเค้าแล้ว จากนั้น เราไม่จำเป็นต้องปกป้องยูกินะแล้ว」

「เธอโง่รึเปล่า สิ่งแรกที่เธอจำเป็นต้องทำเพื่อที่จะลบล้างศัตรูคือทำการป้องกันให้แข็งแกร่ง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเริ่มสู้และยูกินะถูกลักพาตัวระหว่างที่เธอทำมันล่ะ?」

「เราทำลายคนที่เอาเธอไปได้」

「นั่นแหละปัญา นั่นทำไมชั้นพูดว่าเราต้องปกป้องเธอก่อน」

「ชั้นบอก่าถ้าเราขยี้ศัตรูของเธอก่อนที่จะปกป้องยูกินะ ปัญหาจะถูกแก้!」

เธอพูดเรื่องโง่ๆอย่างเปิดเผยจนหัวของผมเริ่มเจ็บ

「ชั้นจะทำมันด้วย」

ฮิซูกิที่สั่นพร้อมน้ำตาในตาของเธอและแก้มที่พองออกมา ยกมือขวาของเธอ และส่งเสียง จากนั้นวิ่งมาหาผมนำมือโอบรอบผมและกอดผม

「แค่ปล่อยคนนั้นไว้! คนนั้นเเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ!」

ฮิซูกิส่งเสียงของเธอและจ้องอาซาฮินะ

แต่เธอเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการนะ……

ผมขอโทษฮิซูกิ แต่ถ้ามีอะไร เธอเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ

 「เธอไม่ฟังชั้นไม่ว่าชั้นจะบอกเธอเท่าไหร่ ถ้านายบังคับให้เธอไปกับนาย มันจะแค่สร้างเรื่องวุ่นวาย ดังนั้นไปด้วยกันกับชั้น ซูซูฮาระ-ซัง และริกกะ มันเป็นอย่างนั้น อาซาฮินะจะอยู่ที่บ้าน」

อาซาฮินะตอบสนองกับคำพูดของฮิซูกิและยืนขึ้นอย่างสั่นๆ

ฮิซูกิสั่นและกอดแขนของผมอย่างแน่นและจ้องอาซาฮินะ   

 「ชั้นขอโทษที่ชั้นจะไม่อยู่」   

อาซาฮินะวางมือของเธอไว้ที่สะโพกและถอนหายใจออกมา พึมพำแบบว่าเธอเบื่อ

เห็นรูปลักษณ์ของอาซาฮินะ เธอคิดว่าเธอซัดจนน่วมแล้ว และฮิซูกิยิ้มขณะที่เธอกอดแขนของผม สูดหายใจน้ำมูกทางจมูกและพองอกของเธอด้วยความภาคภูมิ

รอยปูดที่ใหญ่กดลงมากับผมและถูกยืดออกโดยฮิซูกิ

นั่นไม่ใช่อาซาฮินะเลย เพราะเธอแบนราบ

พูดอย่างนั้นแล้ว อาซาฮินะไม่มั่นใจ ถ้าฮิซูกิบ่นและเอะอะคาซะฮานะอาจจะมีบัญหา

ยูกะน่าจะไม่ใช้มนต์เมื่อเธอมัดอาซาฮินะด้วยเชือก

ไม่มีทางที่ยูกะจะล้างสมองเพื่อนสนิทของเธอให้เชื่่อฟังเธอ และแม้ว่าเธอจะพยายามทำ เธอน่าจะใช้งานมนต์ไม่ได้

แม้ว่าเธอจะพยายามทำ มนต์น่าจะไม่ทำงาน มันจะทำงานก็ต่อเมื่อยูกะต้องการมันจริงๆ นั่นเป็นขีดจำกัดของความสามารถของยูกะ

แต่อาซาฮินะเชื่อฟังยูกะ อาซาฮินะน่าจะตอบความต้องการของยูกะที่จะไม่ถูกล้างสมองโดยเพื่อนของเธอ

แต่ถ้ามีเรื่องวุ่นวาย ยูกะอาจจะใช้มนต์

แต่ผมไม่อยากทำอย่างนั้น อาซาฮินะแกล้งทำเป็นเห็นด้วยกับผม จากนั้นเธอจะออกจากที่บ้าน และไปหาศัตรูและถ้าเธอเจอพวกเขา เธอจะพยายาม……

ยังไงซะ เราจะได้รู้เรื่องนั้น

 「ไปกันเถอะ」   

 「ค่ะะะะะ ♡」   

ฮิซูกิตอบผมในอารมณ์ที่ดี อาซาฮินะที่มองอยู่ กอดอกของเธอและสูดน้ำมูกทางจมูก

และริกกะที่มองฮิซูกิและอาซาฮินะสลับกันลน

มันเป็นทีมที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลจริงๆ จนมันเกือบจะตลก แต่ยังไงซะ มันสนุกที่จะพูดมันบางครั้ง ไม่ใช่หรือ?

 เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord